Fortuna i namiętności. Klątwa - ebook

I

Dziewka przyznała się do wszystkich guseł i czarów, choć nawet specjalnie się nie wysilał. Zresztą nie było jeszcze nikogo, kto zniósłby tortury mistrza sprawiedliwości. Brali winę na siebie, nie mając niczego na sumieniu, byle szybciej umrzeć, byle już nie cierpieć. Dodawali szczegóły i wymieniali pomocników w zbrodniczym rzemiośle, gdy dobrze za język pociągnął lub podłożył ogień pod pachy.

Strzyknął z nosa smarkiem, chcąc uciec od natrętnych myśli, bo po raz pierwszy poczuł słabość. Żal mu się jej zrobiło. Młoda była i ładna. Nawet gdy długi warkocz koloru pszenicy spadł na brudną podłogę, wciąż jeszcze robiły na nim wrażenie jej duże usta, wąska kibić, jędrne piersi, skóra niczym alabaster. Niewiele zasłaniał poszarpany, obszyty szkaplerzami i świętymi obrazkami worek, którym ją baby okryły, żeby nie mogła już nikomu szkodzić. Patrząc na nią, czuł pulsowanie w kroczu. Miała szesnaście lat. Czarownica czy nie, zdałaby się na żonę, skoro żadna inna nie chciała z dobrej woli katowską jejmością zostać. Trafiała się fortunna okazja, bo samotne życie całkiem mu już obrzydło.

Narażając się na sto batów kary, pozorował męczarnie, ale darła się jak ze skóry obdzierana. W jej oczach czaił się lęk. Wiedziała, co ją czeka. Pogodziła się już z nieuchronnym i chciała tylko szybko umrzeć. Dlaczego akurat to jej strach tak na niego działał? – rozmyślał, wiercąc się nocą w brudnym barłogu i tarmosząc przyrodzenie, póki nie doznał ulgi. Nie, na pewno była niewinna, wystarczyło jedno spojrzenie. Nie miała w sobie ani krzty hardości, chociaż mogła nią zgrzeszyć wobec kasztelana, znany to lubieżnik. Duma to cała jej wina. Teraz za to zapłaci. Panowie nie wybaczają takich zniewag. Oskarżyciele przysłani przez kasztelana nalegali na wyrok, bo służyli panu na Turowie, zwykła rzecz. Sąd wójtowski uznał ich argumenty. Mało to niewinnych pozbawił życia?

Zresztą bez znaczenia: winna czy nie, skoro postanowił ją uratować. Uratować, nie znaczy puścić wolno. Pragnąc jej całym sobą, zlekceważył niebezpieczeństwo zadawania się z czarownicą. Nie zważał też na gniew i przyszłą zemstę kasztelana, chciał mieć dziewkę tylko dla siebie. Myśl o niej tak go opętała, że gotów był zaryzykować. Raz czy drugi wzdrygnął się z obawy. A jeśli naprawdę jest czarownicą? Jaki los go spotka, gdy będzie próbowała na nim swoich mocy? Jednak ze wzgardą odrzucał te lęki, rojąc o jej gorących udach, słodkich ustach i miękkich dłoniach. Ta myśl dodawała mu wigoru. Kiedy się przyznała i sąd skazał ją na śmierć, była już zależna tylko od jego dobrej woli.

Czule przesunął dłonią po głowni miecza i uważnie przyjrzał się wyrytemu na niej zaklęciu:

Ilekroć miecz swój do góry wznoszę

O życie wieczne dla grzesznika proszę.

Odczytywane w przededniu każdej egzekucji, znał je na pamięć. Powtarzał sentencję, potem następowała krótka nieuważna modlitwa. Nie myślał o ludziach, którym odbierał życie, tak jak nie zastanawiał się nad cierpieniami zarzynanej na świąteczny obiad kury. Wszakże jest tylko ręką sprawiedliwości, która już się dokonała. Na ogół nie roztrząsał, czy byli za młodzi, żeby umierać, winni, czy też nie. To nie należało do niego. Przeciął nić żywota kilku skazanym i nigdy nie czuł się winien. Ważniejsze, czy robota została dobrze wykonana.

Co żyje, musi umrzeć – powtarzał, choć sam był na razie wyjątkiem od tej reguły. Kiedyś, zaplątany w sprawę o morderstwo, uniknął stryczka, wyzwolony przez pewnego kata. Z początku służył mu jako pomocnik, potem awansował na hycla, wreszcie wysłali go do Biecza, aby zgłębiał rzemiosło. Wrócił po wyzwolinach, aby podziękować i ruszył w poszukiwaniu zajęcia. Tak został mistrzem sprawiedliwości na dwa miasta: Winnicę i Skrzeczewice. Jest tu szanowaną personą, urzędnikiem o solidnych dochodach. Po parę talarów bitych dostaje za tortury, za każde ścięcie, spalenie, wieszanie. Odzienie i sznury po powieszonych też znajdują wielu chętnych – są trzymane po domach lub noszone na piersiach jako amulety. Kasa miejska płaci mu też za przecinanie wrzodów oraz gdy usuwa z miasta padlinę czy wyłapuje bezpańskie psy albo grzebie samobójców. Ma też pieczę nad skrzeczewic­kim domem uciech. I choć bywa tam regularnie, coraz częściej doskwiera mu samotność. Pora by już było znaleźć żonę. Gdyby uprawiał jakiekolwiek inne rzemiosło, dawno posłałby swaty do jakiejś godnej rodziny. Jako kat musi sobie radzić inaczej.

Wieść o egzekucji rozeszła się niczym zaraza. Mroźna pogoda nie odstraszyła ciekawskich. Na rynku zebrał się niemały tłumek mieszczan i chłopów. Szynkarz wyszedł przed gospodę, Żydzi zostawili swoje warsztaty, a braciszkowie z klasztoru karmelitów dostali dyspensę od południowych modlitw. Między rozprawiającymi dorosłymi plątała się głośna, spragniona uciech dzieciarnia. Pokazywali sobie kata, zapewne podziwiając jego nowy karmazynowy kubrak i piękny czarny kapelusz z kogucimi piórami. Objął ich wszystkich wzrokiem, myśląc z satysfakcją, że o tym, co tu dziś zobaczą, będą bajać przez długie lata.

Chcąc na zawsze utrwalić sobie ów obraz, omiótł spojrzeniem wieżę kościoła, przeniósł wzrok na dachy chałup, na gościniec wiodący do Turowa, którym pędził właśnie w kierunku Winnicy konny jeździec, i odległą ścianę puszczy winnickiej. Powietrze było przejrzyste, mróz ściął błoto, zalegające rynek śmieci przykrył śnieg, który lśnił i jarzył się niczym drogie kamienie. Nagle ludzie ucichli. Z budzącą grozę łysą czaszką, w poszarpanym worku, boso dziewka szła ku przygotowanemu stosowi. Jakby nie wiedziała, co się dzieje wokół, obojętna wobec złych i ciekawskich spojrzeń. Mętny wzrok wbiła w ziemię. Nie było w nim lęku, raczej obojętność, a może pogarda? Kat obserwował każdy krok czarownicy, ciesząc się w duszy ze swego postanowienia. Zrobi jej niespodziankę, a w nocy posiądzie po sutej kolacji, na którą każe przynieść z karczmy pieczoną kiełbasę. Odtąd będzie panią. Otarł dłonie o rękaw swego najlepszego kubraka i rozejrzał się raz jeszcze.

Samotny jeździec dotarł już do rynku. Dopiero teraz kat poznał w nim podstarościego winnickiego. Ów wstrzymał na moment konia i rozejrzał się bacznie, lustrując zbiegowisko. Jednak jakby nieciekaw tego, co przywiodło tu innych, ruszył zaraz, kierując się na Gród Orłowy. Minął wieżę i znów rynek winnic­ki spowiła cisza. Ludzie stali w bezruchu. Może czekali na złego, który przyleci i porwie swą kochanicę, w ostatniej chwili ratując ją od zguby? Kat wiedział, że bies nie przyleci, bo stos dziś nie zapłonie. Widzowie się rozczarują. Takie rzeczy zbyt często się w Winnicy nie zdarzały. Nie za jego katostwa. To będzie pierwsze wyzwolenie. Pisarz utrwali je pewnie w miejskich księgach sądowych na wieczną pamiątkę:

Sąd niniejszy wójtowski winnicki, stosując się do prawa magdeburskiego konstytucjami koronnymi obwarowanego, dekretem swoim skazał na śmierć Klementynę Furtak, aby na stosie drew jako czarownica spalona była, aliści pomieniona uwolnioną od mistrza sprawiedliwości została, co niniejszym wiadomym czynimy i oną od spalenia uwalniamy.

Doprowadzona przez pomocnika dziewczyna, słaniając się na nogach, stanęła obok sterty chrustu. Oczekujący na moment kaźni ksiądz zapytał z obowiązku:

– Na Boga w niebiesiech jedynego, azali odpuszczasz ludziom ich grzechy?

A ona syknęła tylko przez zęby:

– Idź precz!

Bojąc się, że zgromadzeni usłyszą drżenie jego głosu, kat wciągnął głęboko mroźne powietrze. Starał się mówić głośno i wyraźnie, tak aby wszyscy usłyszeli i byli mu świadkami:

– Klementyno Furtak, uwalniam cię od stosu!

Nie zareagowała. Nawet nie spojrzała na swego wybawiciela!

– Uwalniam cię od śmierci, zostań moją żoną! – oznajmił uroczyście, chcąc upewnić się, że zrozumiała, nierad, że musi dwa razy powtarzać, jakby prosił o jakąś łaskę.

Tłum westchnął i zafalował. Wszystkie oczy patrzyły na skazaną. Sami nie wiedząc, czy żałować ­egzekucji, która nie nastąpi, czy też cieszyć się z niespodziewanego finału, mieszkańcy miasteczka wstrzymali oddechy. Może czekali na dziękczynny pocałunek?

Jakby nie dosłyszała, dziewczyna jednak weszła na stos. Powiodła po zebranych niewidzącym wzrokiem, na nikim nie zatrzymawszy spojrzenia, coś tam jeszcze zamruczała pod nosem i niemal natychmiast rzuciła z wyższością:

– Kacie, czyń swą powinność!

Mistrz sprawiedliwości sczerwieniał, jakby mu kto napluł w twarz. Ta dziewka woli śmierć niż wyzwolenie i małżeństwo, które jej ofiarował?! Głuchy pomruk przeszedł przez ciżbę. Niektórzy zaczęli się podśmiewać i pokazywać go sobie palcami. Wzgardzony i wyszydzony – tak się kończą niewczesne amory! Taki jest finał, kiedy kto chce być dobry dla innych!

– Dajcie ogień! – krzyknął zachrypniętym głosem.

Stojący obok hycel podał mu zapaloną pochodnię. Przykładając płomień do stosu, kat plunął czarownicy pod nogi. Pogarda dziewki paliła mocniej niż płomienie, które podchodziły już pod jej stopy. Jeszcze nie krzyczała, ale zaraz zacznie. Obejmując stos nienawistnym spojrzeniem, kat cisnął pochodnią. Odwrócił się na pięcie, jeszcze raz splunął i odszedł.

– Bogu niech będą dzięki! – Braciszkowie z klasztoru karmelitów westchnęli, skwapliwie się przeżegnawszy.II

Gęste lasy, zwane puszczą winnicką, leżące między Lichosielcami na wschodzie a Turowem na zachodzie i zamykające od południa perspektywę miasta Winnicy, ciągnąc się aż ku Skrzeczewicom, były w owych czasach jedynie cieniem nieprzebytych borów, które tu niegdyś rosły. Palone na popiół, ścinane na bale, gdy tylko lody skuwające rzekę Winnicę pękały, pełnymi szkutami wysyłano ku Bugowi i dalej aż do Gdańska. Na powstałych polanach z rzadka rozsiadały się nowe sioła, przeważnie bartników i smolarzy. Podróżni bali się lasów, bo z braku dróg, poza jedynym traktem do Turowa, łatwo było pobłądzić. Rozlewiska i zdradliwe bagna wielu już wędrowców pozbawiły życia. Wciąż trafiało się też myśliwym złowić tu grubego zwierza, co prawda już nie żubra czy niedźwiedzia, ale łosia, a wilcze watahy ożywiały się z nastaniem mrozów, podchodząc blisko wsi i siejąc postrach.

Jednak bardziej niż zwierząt obawiano się zbójców. Ci podobno kryli się głęboko w borze, tam, gdzie nikt się bez potrzeby nie zapuszczał. Powiadano, że składali swe łupy w wydrążonych pniach odwiecznych dębów. Trzymani w ryzach przez kasztelana, który dla zaprowadzenia porządku na trakcie coraz to wysyłał przeciwko nim swą chorągiew, zazwyczaj zadowalali się kosztownościami lub gotowizną, pobierając myto na moście winnickim. Ich przywódca, Bartek Rabiński, na którego już pewnie gdzieś niecierpliwie czekał sznur ukręcony przez skrzeczewickich powroźników, hasał sobie po karczmach, używając wolności, rżnąc w mariasza2, porzucając brzuchaciejące za jego przyczyną dziewki i kpiąc z prawa, nakazującego staroście winnickiemu przestępców okolicznych chwytać i wieszać.

Osobliwy to był zbójca. Niegdyś ponoć sposobiący się na jurystę, trudno dociec, czy za mądry, czy zbyt głupi do trybunału, dość, że miejsca tam nie zagrzał, ponad poczciwe życie szlachcica przedkładając złodziejskie rzemiosło. Igrał z niebezpieczeństwem, licząc na własny spryt i przemyślność swoich ludzi, ale i tak wszyscy wiedzieli, że czas jego już w niebie policzony, bo wreszcie znajdzie się taki, co myta, choćby i niewielkiego, za przejazd przez most zapłacić nie zechce, Bartkowej bandy się nie przelęknie i albo go na miejscu ubije, albo do sądu zawlecze.

Na razie jednak Bartek miał się dobrze, a podróżujący do Turowa, aby minąć mostek na Winnicy, imali się różnych sposobów, z których najłatwiejszy był przygotować opłatę i gdy koło mostu kto huknął, w woreczku przed siebie rzucić. Czasami jakiś śmiałek zacinał konie i bez zatrzymania pędził dalej, na przemian klnąc, modląc się i truchlejąc, czy nie poleci ze świstem kulka i konia ugodziwszy, jeźdźca lokomocji nie pozbawi, zostawiając go na łasce i niełasce Rabińskiego. Nikt nie potrafił odgadnąć humorów zbójcy ani dni szczególnej zajadłości, ale dziś liczne sanie przeprawiające się przez most były całkowicie bezpieczne. Żaden rozbójnik nie gwizdał zza skałek, nikt o okup nie wołał, rzecz dziwna i nieoczekiwana. Kasztelańscy goście chowali więc przygotowane zawczasu sakiewki i oddychali głęboko, co prędzej spiesząc ku zamkowi turowskiemu.

Samotny jeździec dotarł do mostku i minął go, nie rozglądając się, jakby nie wiedział lub lekceważył zagrożenie. Potem skręcił i ruszył w dół zamarzniętej rzeki. Pochylając głowę pod gałęziami i osypując z nich śnieg, kierował się na południe. Zatrzymawszy się dopiero obok niewielkiego wzniesienia, o jakie pół mili od mostu, zagwizdał przeciągle. Na ten dźwięk z oddali odezwał się podobny, dwukrotnie powtórzony. Konny ruszył i wkrótce zauważył, jak zza drzew ktoś wyjeżdża mu na spotkanie.

– A czego? – zapytał olbrzymi brodacz ubrany w kurtkę z wilczego futra.

– Najpierw schowaj broń – bez lęku odpowiedział przybyły.

Był niższy, drobniejszy, w szlacheckim stroju, bystre oczy odważnie mierzyły przeciwnika.

– Schowam, kiedy odjedziesz. Po coś przybył?

– Zali nie wiesz?

– Powiedz mu, że nic nie mam.

– Nie będzie kontent.

– Miałem mu gości ogołocić?! Taki z niego gospodarz?! – Brodacz poruszył się w siodle.

– Mówią, Rabiński, żeś rozbójnik, a ty mógłbyś w brzeskim kolegium dobre maniery wykładać! – rzekł ze śmiechem przybyły. – Dawaj, co masz, bo pilno mi w drogę!

Zbójca zdjął z szyi woreczek i rzucił. Tamten złapał go w locie, wsadził za pazuchę i krzyknął:

– Uważaj, żeby ci na drugi raz ta litość kością w gardle nie stanęła!

Ściągnął cugle, zawrócił konia i nie żegnając się ani nie zaprzątając sobie głowy pistoletem tkwiącym u Rabińskiego za pasem, przez kopny śnieg ruszył w drogę powrotną.

– Ty się kiedyś doigrasz, panie podstarości. Jeszcze ty poznasz Rabińskiego! – mruknął zbójca i strzelił w górę, podrywając do lotu zmarznięte stado wron.

Pierwsze sanie, w których jechał cześnik, raptownie stanęły. Przez uchylone drzwiczki nie bez trudu wygramolił się postawny mężczyzna, szukając wsparcia na ramieniu sługi. Chłopak zeskoczył z tylnej płozy, gotów służyć swemu panu.

– Ha! Słyszałeś?

– Tak jest, jaśnie panie, ktoś w lesie strzelił.

– Tak blisko zamku? Niepojęte! I nasz kasztelan to toleruje?! Daj no konia!

Ani zdrowie, ani wiek, ani tusza nie pozwalały już Florianowi Żelskiemu podróżować wierzchem na długie dystanse, jednak ten ostatni odcinek drogi chciał przejechać w siodle, jak przystało wojskowemu i szlachcicowi. Nim podprowadzono gniadosza, cześnik bacznym okiem skontrolował cały tabor. Szczególnie uważnie spojrzał ku drugim saniom. Przykryte niedźwiedzim futrem, grzejąc nogi przy piecyku, siedziały tam jejmość i jejmościanka, jak uparcie wciąż nazywał swą córkę, mimo że była zamężna od długich siedmiu lat, z których dwa ostatnie spędziła we wdowieństwie.

– A co?! – zapytał z triumfem, zaglądając do wnętrza i wydmuchując kłęby pary spomiędzy gęstych wąsisk. – Cóżeś ty, Zofio, taka markotna? Polanę zbójców bezpiecznie ominęliśmy, a ty masz minę, jakbyś zdążała na pogrzeb, nie na wesele. Smucisz się, choć po latach znów będziesz miała okazję pokłonić się swej dobrodziejce, pani kasztelanowej!

– Dzieci we dworze zostawiła, to i markotna! – cześnikowa skwapliwie usprawiedliwiała córkę.

– Nie martw się, same nie zostały! I nie wchodź na zamek z takim licem, bo w przededniu wesela nie wypada! – fuknął Żelski, przy pomocy sługi dosiadł konia i spiąwszy go kolanami, ruszył przed siebie. Za nim pognało trzech hajduków, przybranych w odświętny strój. Trzech innych, zostając z tyłu, pilnowało bezpieczeństwa niewiast, służby i skrzyń. Chwilę później woźnice zacięli konie i wszystkie sanie ruszyły, pobrzękując wesoło dzwonkami.

------------------------------------------------------------------------

2 Gra w karty popularna w pierwszej połowie XVIII wieku.III

Luty roku pańskiego 1733 ledwie się zaczynał. Czwarty dzień tego miesiąca wstał piękny, jasny, mroźny. Śnieg lśnił i skrzypiał pod kopytami końskimi, delikatną mgiełką spadał z potrąconych wiatrem gałęzi świerków i jodeł.

Bogu dzięki – myślał cześnik – że wesele zaplanowano na zimę! Cóż by to była za podróż jesienią, istna mordęga! Konie grzęzłyby w błocie, koła powozu zapadały się aż po osie, należałoby zabrać kilku chłopów do pomocy. A tak sanki bez najmniejszej przeszkody suną gładko po śniegu.

Do zamku turowskiego pozostało drogi na kilka pacierzy, a tam już gościna, zabawy, wesele. Kasztelan Tadeusz Jandźwiłł to magnat całą gębą, szlachty się zjedzie niczym na sejmik w Brześciu, bo wszyscy będą chcieli, pod kolana chwyciwszy pana swego, nowego zięcia mu winszować. W dniu tak uroczystym, gdy fortuna zwróciła nań przychylne oblicze, i on z pewnością zechce obdarzyć faworami swych poddanych!

Florian Żelski też snuł plany i liczył w duszy, że za tyloletnią wierną służbę uda mu się dobrodzieja uprosić o jakąś łaskę. A spraw było niemało, choćby czynsz dzierżawny za trzy wsie, które dzięki łasce kasztelana trzymał. Komisarz klucza turowskiego przypominał już o zaległych ratach, a cóż poradzić na nieurodzaj? Tymczasem liczne posługi, jakich się cześnik dla kasztelana podejmował, pozostały bez żadnej nagrody. Solenne przyrzeczenia rychło szły w zapomnienie, pojawiały się następne polecenia, znów trzeba było ruszać z posłannictwem do Trybunału Litewskiego, na sejmik czy do samej Warszawy. Politykę pan na Turowie prowadził aktywną, a wszędzie samemu dojechać nie sposób. Póki cześnik miał zdrowie i siły, chętnie służył swemu dobrodziejowi. Pił z braćmi szlachtą i politykował. Powoli jednak zaczynało mu doskwierać, że każdy na jego miejscu już dawno dochrapałby się urzędu podczaszego lub podstolego. A jemu wstyd jakoś było swoimi sprawami możnego pana angażować.

Teraz, podczas wesela, też pewnie nie będzie okazji, ale trzeba przecież tam być, wznosić toasty, przemawiać, a lepszego mówcy i gawędziarza w powiecie całym ze świecą nie znajdziesz! Cześnik wiedział, że być zapamiętanym to furtka do łask kasztelana. Wreszcie – lubił po długiej uczcie lec na wspólnym wiechciu słomy, bo miejsca w łożach dla wszystkich i tak nigdy nie wystarczało. W towarzystwie czuł się jak ryba w wodzie. Opowiadał o dawnych potyczkach, gdy wraz z kasztelanem służyli w tej samej chorągwi, jedną się nieraz okrywając derką. Wspominając słynną bitwę pod Olkiennikami, dumnie spoglądał na zasłuchaną młodzież i starszych, co znając minione czasy, pomrukiwali z aprobatą.

Miał też cześnik inne prośby. Kasztelan od dawna robił mu nadzieję na wyswatanie Zofii z kimś godnym i majętnym. Żałoba po świętej pamięci Atanazym Niezgodzkim skończyła się dawno, szukano odpowiedniego kandydata, ale trafiali się sami golce. Na razie obyło się bez czarnej polewki, powtarzano jedynie tę samą wymówkę, że Zofia ślubowała dwa lata wdowieństwa. Drugi rok jednak od śmierci miecznika wartko płynął i należało się zawczasu zastanowić, kto weźmie wdówkę, mimo dwudziestej trzeciej wiosny tak jeszcze ponętną. W marzeniach cześnik sięgał znacznie ponad stan, nawet małżeństwa córki z wojewodzicem nie uznałby za zbyt wielki zaszczyt. Zofia zdawała mu się najpiękniejszą z kobiet w powiecie, nic dziwnego, wszak to jego krew! Ale też majątek po mieczniku odziedziczyła zacny; kilka wsi i dzierżawa jarmarku winnickiego czyniły ją łakomym kąskiem. Znalezienie męża okazało się jednak trudniejsze, niż przypuszczał, Żelski czuł, że nie obędzie się bez wsparcia oraz pomocy kasztelana. Liczył też na Zofię i jej względy u kasztelanowej. Pora zdjąć już żałobę. Kasztelanowa wie to jak mało kto, wszak jej córka, Cecylia, do dziś również wdowa, jutro po raz drugi wyjdzie za mąż.

Zofia, uśmiechnąwszy się blado, popatrzyła za odjeżdżającym. Na pięknym koniu przybranym w pozłocisty rząd jej ojciec znów przypominał tego bitnego wojaka, którym go pamiętała z dzieciństwa. W popielatym kontuszu ze srebrnym galonem, różowym żupanie, złocistym pasie i zielonej kierei podszytej wilkami prezentował się nadzwyczaj godnie! Do boku przypiął karabelę, za pas wsunął dwa pistolety oprawne w mosiądz, na głowę wcisnął wysoką czapkę z siwym barankiem. Mógłby tak wystąpić przed samym majestatem królewskim!

Ta chwila rozmowy na moment oderwała Zofię od jej myśli. Zawsze się zamartwiała, zostawiając dzieci. Ignaś, pozbawiony matczynego dozoru, lubił dokazywać, a Dorotka była tak chorowita, że wystarczył byle podmuch i już zaczynała kasłać! Jednak to nie dzieci zaprzątały ją w tej chwili. Kiedy kilka tygodni temu dowiedziała się, że powinna pojechać na ślub córki kasztelana, nieopisany lęk zakradł się w jej serce i mącił radość z ujrzenia dworu oraz kasztelanowej, dobrej pani, której zawdzięczała tyle łask. Samej kasztelanki nigdy nie darzyła uczuciem, niegdyś była to panienka płocha, zepsuta, niegrzeczna dla służby. Taką też pewnie pozostała. Zofia nie widziała jej po ślubie, nie sądziła też, aby wdowieństwo mogło ją znacząco zmienić. Cóż, musi wytrzymać jakoś te kilka dni…

Lecz jeśli pozostawała chłodna wobec Cecylii, to nie potrafiła zachować obojętności na wspomnienie jej starszego brata Jana. Służąc przez kilka lat na zamku w Turowie jako panna respektowa3, spotykała go czasem podczas dużych uroczystości. Kasztelanowa, zazwyczaj surowo dbająca o zachowanie powierzonych swej opiece panien, niekiedy pozwalała dwórkom zasiąść w jednej komnacie z orszakiem męża. Widywali się również w kaplicy zamkowej. Chociaż wstydliwa Zofia rzadko podnosiła wzrok, te krótkie chwile wystarczyły, aby w oczach młodego kasztelanica ujrzała coś, co ją z początku przeraziło, potem zaś napełniło nieopisaną słodyczą. Pilnowała się bardzo, bo nikt nigdy nie mógł odkryć sekretu, zwłaszcza on sam! Jednak Jan Jandźwiłł nie tylko go poznał, nie tylko podzielił jej uczucie, ale nawet znalazł sposób, aby oświadczyć się ze swoim!

Miała wtedy czternaście lat, on zaś osiemnaście. Podczas poloneza wyszeptał jej do ucha: „Miłuję waćpannę i póki życia miłować nie przestanę!”. Nie wiedziała, czy kasztelanic z niej nie kpi, bała się, że jeśli tylko spojrzy mu w oczy, wyznanie zmieni się w żart. Dokończyła taniec, nie podnosząc wzroku i jedynie uścisk dłoni upewniał ją, że to nie sen.

Nim ponownie zdołali się spotkać sam na sam, Jan wyjechał w podróż po Europie ze swym młodszym bratem, szesnastoletnim Stanisławem, oraz tutorem obydwu braci, zaufanym dworzaninem kasztelana Wacławem Straszem. Stęskniona Zofia czerpała o nim wiadomości z listów, które pisywał do matki, a które ona, trzymając w dłoniach niczym najświętsze relikwie, odczytywała na głos swej pani. Wiedziała zatem, że przez Wiedeń ruszyli do Francji, tu byli obecni na koronacji Ludwika XV, potem skierowali się do Anglii, Holandii i Italii. Młodzi Jandźwiłłowie wrócili po dwuletniej peregrynacji, ale kasztelanowa wcześniej znalazła Zofii kandydata na męża. Panna Żelska, srodze opłakawszy w samotności swą pierwszą i jedyną miłość, została panią miecznikową Niezgodzką i wyjechała z Turowa, aby zamieszkać w Złotym Moście.

Minęło tyle lat, a ona wciąż skrycie kochała kasztelanica Jandźwiłła! Nie śmiałaby go jednak nigdy nagabywać w tym względzie, dlatego też bardzo obawiała się możliwego spotkania. Nie była już tą samą śliczną dzieweczką, lecz wdową obarczoną licznymi obowiązkami, z dziećmi, o które musiała się troszczyć i którym powinna znaleźć dobrego opiekuna! Jan Jandźwiłł jeszcze się nie ożenił, ale Zofia wiedziała, że nie jest dla niego odpowiednią partią.

Jakże żałowała, że nie zabrała ze sobą Dorotki! To złote dziecko oderwałoby jej myśli od mężczyzny, o którym nie powinna nawet przez chwilę marzyć! Przy stole nie będą siedzieli obok siebie, to pewne, lecz jak zachować obojętność, jeśli nagle staną twarzą w twarz? Jeśli obtańczywszy wszystkie zacniejsze damy, kasztelanic zaprosi i ją do poloneza? To się przecież może zdarzyć. A jeśli jej nie zaprosi? Mój Boże, pewnie zapomniał już, co wtedy wyznał! Patrzeć na jego obojętność będzie nie mniej przykro. Znów lęk ścisnął Zofię w środku, a myśl o ujrzeniu miłego rozlała się przyjemnym ciepłem po całym ciele.

– Niebywałe! Jegomość chce przed kasztelanem młodzika udawać, aby ten znów wysłał go do Brześcia albo i dalej jeszcze! A kto mu wyrówna straty, zajechane konie, zniszczony ubiór, koszty służby?! Zamiast siedzieć w domu, grzać stare kości, własnych interesów doglądając, cześnik rzuca się głową w studnię! Wreszcie, jeśli i co załatwi, to wszak nie dla nas, nie dla siebie! I kto ma z tego korzyść, moja Zosiu?! No, przecież nie Żelscy! – mamrotała pani Salomea i rozpalała się coraz bardziej, widząc potakującą córkę. – A powiem ci jeszcze, dziecko, że ja też jestem pełna niepokoju.

– Czemuż to?

– Przy śniadaniu jegomość sól wysypał, psy całą noc wyły, a mnie w lewym uchu dzwoniło! – oznajmiła trwożliwie. – Toż i lękać się wypada, co podczas wesela kasztelanki przydarzyć się może! Mówię ci, to niechybny dowód, że na zamku czekają nas złe wieści!

Mimo ponurego tonu oraz zapowiedzi nieszczęścia Zofia, zajęta własnymi wspomnieniami, marzeniami i obawami, pokiwała tylko głową. Wiedziała bowiem, że pośród tłumu gości kasztelana ojciec będzie chciał znaleźć jej męża, to naturalna kolej rzeczy. Tymczasem ona nadal nie czuła się gotowa, aby z kimkolwiek znowu dzielić łoże.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI

------------------------------------------------------------------------

3 Szlachcianka służąca we dworze bez zapłaty, dla nabrania ogłady towarzyskiej.