Geniusz - ebook

JUNE

4 stycznia, godzina 19:32

czas oceaniczny

trzydzieści pięć dni po śmierci Metiasa

Śpiący obok mnie Day zrywa się ze snu. Jego czoło jest zroszone potem, a policzki są mokre od łez. Oddycha ciężko.

Nachylam się nad nim i odsuwam mu z twarzy wilgotny kosmyk włosów. Draśnięcie na moim ramieniu już się zasklepiło, ale gwałtowny ruch sprawia, że na nowo odzywa się w nim ból. Day siada, ze znużeniem trze dłonią oczy, a potem rozgląda się po chybotliwym wagonie, jakby czegoś szukał. Najpierw patrzy na stosy skrzyń w ciemnym kącie, potem na jutową tkaninę ułożoną na podłodze, a na końcu na leżący między nami niewielki worek z jedzeniem i piciem. Mija minuta, nim odzyskuje świadomość i przypomina sobie, że podróżujemy na gapę pociągiem jadącym w stronę Vegas. Po upływie kilku sekund rozluźnia mięśnie i opiera się o ścianę wagonu.

Delikatnie dotykam jego dłoni.

– Wszystko w porządku? – Ostatnio bez przerwy zadaję mu to pytanie.

Day wzrusza ramionami.

– Uhm – mruczy w odpowiedzi. – To tylko koszmar.

Od chwili, gdy wyrwaliśmy się z Batalla Hall i uciekliśmy z Los Angeles, upłynęło dziewięć dni. Przez cały ten czas złe sny nawiedzały Daya, ledwie zamknął oczy. Niedługo po ucieczce schroniliśmy się w porzuconym wagonie, gdzie udało nam się zaznać nieco snu. Po kilku godzinach Day przebudził się z dzikim wrzaskiem. Mieliśmy szczęście, że w pobliżu nie było żołnierzy ani policyjnego patrolu. Po tym zdarzeniu nauczyłam się gładzić Daya po głowie, gdy zasypia, całować go w policzki, czoło i powieki. Wciąż zrywa się zalany łzami i z rozpaczą szuka dookoła wszystkiego, co utracił, ale przynajmniej już nie krzyczy.

Czasami, gdy budzi się w milczeniu, z narastającym przerażeniem zastanawiam się, czy aby nie wpada w obłęd. „Tylko nie to… Nie mogę go stracić!” Wmawiam sobie, że kierują mną względy praktyczne – przecież żadne z nas raczej nie zdołałoby przeżyć w pojedynkę, a jego umiejętności doskonale uzupełniają się z moimi. Poza tym… Poza tym Day jest jedyną osobą, którą mogę chronić. Sama również często płaczę, ale zawsze czekam, aż zaśnie. Zeszłej nocy płakałam z tęsknoty za Olliem. Głupio mi, że rozpaczam z powodu psa, podczas gdy Republika pozabijała nasze rodziny, lecz nie mogę się powstrzymać. To Metias przyniósł Olliego do domu, gdy pies był jeszcze białą puchatą kulką z grubymi łapami, miękkimi uszkami i ciepłymi, brązowymi ślepiami. Nigdy w życiu nie widziałam stworzenia, które byłoby równie niezdarne i zarazem słodkie. Ollie był moim ukochanym przyjacielem, a mimo to porzuciłam go.

– Co ci się przyśniło? – pytam Daya.

– Nic istotnego – odpowiada, a potem krzywi się, gdy ociera poranioną nogą o podłogę.

Napina się cały z bólu, który nagle przechodzi przez jego ciało. Przez koszulę wyczuwam stwardniałe mięśnie, wyraźnie wyrzeźbione przez życie na ulicy. Widzę, że jego ramiona zesztywniały. Słyszę, jak oddycha z trudem. Skupiam się na jego ustach i niespodziewanie przypominam sobie, jak kiedyś przycisnął mnie do ściany i pocałował łapczywie. Odwracam wzrok i z zażenowaniem odpycham wspomnienie.

Day wskazuje ruchem głowy drzwi wagonu.

– Gdzie jesteśmy? Powinniśmy już wkrótce być na miejscu, nie?

Wstaję, ciesząc się w duchu, że mogę się czymś zająć. Przytrzymuję się ściany rozkołysanego wagonu i wyglądam przez niewielkie okienko. Krajobraz nie zmienił się zbytnio – nadal widać niekończące się rzędy fabryk i wysokich bloków mieszkalnych, kominów oraz starych wiaduktów. W popołudniowym deszczu wszystko ma odcień błękitu lub szarawego fioletu. Wciąż jedziemy przez slumsy, które na pierwszy rzut oka wydają się identyczne z tymi w Los Angeles. W oddali dostrzegam gigantyczną tamę, ciągnie się daleko i zakrywa połowę mojego pola widzenia. Czekam, aż pojawi się jakiś migoczący JumboTron, a potem mrużę oczy, by dostrzec niewielkie literki w dolnym rogu.

– Boulder City w Nevadzie – mówię. – Jesteśmy już bardzo blisko. Pociąg najprawdopodobniej zatrzyma się tu na chwilę, a gdy znów ruszymy w drogę, po jakichś trzydziestu pięciu minutach powinniśmy znaleźć się w Vegas.

Day kiwa głową. Pochyla się nad workiem z prowiantem i szuka czegoś do zjedzenia.

– To dobrze. Im wcześniej tam dotrzemy, tym szybciej znajdziemy Patriotów.

Wydaje się zamknięty w sobie. Niekiedy opowiada mi o swoich koszmarach. Czasami śni mu się, że oblewa Próbę, innym razem, że gubi Tess na ulicy lub ucieka przed oddziałem do zwalczania epidemii. Śni o tym, że jest najbardziej poszukiwanym przestępcą Republiki. Nieraz po przebudzeniu nie odzywa się jednak ani słowem. Wiem wówczas, że nawiedziła go śmierć matki lub Johna. Może i lepiej, że mi o tym nie opowiada. Prześladuje mnie wystarczająco dużo własnych koszmarów i chyba nie ma we mnie aż tyle odwagi, by chcieć poznać całą prawdę.

– Uparłeś się poszukać Patriotów, co? – odzywam się, gdy Day wyciąga kawałek starego pączka. Nie po raz pierwszy kwestionuję jego decyzję, ale za każdym razem podchodzę do tego tematu ostrożnie. Nie chcę przecież, by Day sobie pomyślał, że los Tess jest mi obojętny lub że boję się spotkania z owianą złą sławą grupą buntowników. – Przecież Tess dołączyła do nich z własnej woli – ciągnę. – Czy nie narażamy jej na niebezpieczeństwo, próbując ją stamtąd wyciągnąć?

Day nie odpowiada przez chwilę. Rozrywa pączka na pół i wręcza mi kawałek.

– Zjedz coś, dobra? Nie miałaś nic w ustach od dawna.

Unoszę uprzejmie dłoń, by go powstrzymać.

– Nie, dzięki – odpowiadam. – Nie lubię pączków.

Natychmiast żałuję, że nie mogę cofnąć tych słów. Day spuszcza wzrok i wkłada drugą część pączka z powrotem do worka, a potem w milczeniu zjada swoją połowę. Nie wiem, czy można było powiedzieć coś głupszego. „Nie lubię pączków”. Niemalże słyszę jego myśli. „Co za głupia, rozpieszczona gęś. Stać ją na to, by nie lubić jakiegoś jedzenia”. Besztam się w milczeniu, a potem czynię solidne postanowienie, żeby następnym razem odzywać się w sposób bardziej przemyślany.

Day żuje przez chwilę i wreszcie odpowiada:

– Nie mam zamiaru zostawić Tess, nie upewniwszy się najpierw, czy wszystko u niej w porządku.

Jasne. Day nigdy by nie porzucił nikogo, na kim mu zależy, a już na pewno nie sieroty, z którą wychowywał się na ulicy. Doceniam również potencjalną wartość płynącą ze spotkania z Patriotami – przecież ci buntownicy pomogli nam wydostać się z Los Angeles. Są dużą, dobrze zorganizowaną grupą. Być może dysponują informacjami o tym, co Republika robi z młodszym bratem Daya, Edenem. Może nawet pomogliby wyleczyć nadal jątrzącą się ranę na nodze Daya. Od owego brzemiennego w skutkach poranka, kiedy to komandor Jameson najpierw go postrzeliła, a później aresztowała, rana dokuczała mu raz mocniej, raz słabiej. W tej chwili jest w fatalnym stanie i nie przestaje krwawić. Potrzebujemy pomocy lekarza.

Pozostaje jednakże jeszcze jeden ważny problem do rozwiązania.

– Patrioci nie pomogą nam bez zapłaty – mówię. – Co możemy im zaoferować?

By wzmocnić wymowę moich słów, sięgam do kieszeni i wyciągam resztę pieniędzy, które nam pozostały. To zaledwie cztery tysiące kredytów. Tylko tyle miałam przy sobie, gdy uciekliśmy. Nie mogę uwierzyć w to, jak bardzo brakuje mi luksusów dotychczasowego życia. Moja rodzina miała miliony do dyspozycji. Miliony! Ale straciłam tę fortunę na zawsze.

Day pochłania połowę pączka i zastanawia się nad moim pytaniem z zaciśniętymi ustami.

– Tak, wiem – mówi i przeczesuje dłonią splątane jasne włosy. – A co twoim zdaniem powinniśmy zrobić? Do kogo jeszcze moglibyśmy się udać?

Bezradnie kręcę głową. Day ma rację – wolałabym nie oglądać Patriotów po raz drugi, ale nie zostało nam wiele możliwości. Podczas ucieczki z Batalla Hall – Day był nieprzytomny, a ja byłam ranna w ramię – spytałam ich, czy pomogą nam dostać się do Vegas. Miałam nadzieję, że nadal będą nas wspierać.

Odmówili.

„Zapłaciłaś nam za to, byśmy uratowali Daya przed egzekucją. Nie dostaliśmy forsy za przewiezienie waszych poranionych tyłków do Vegas – powiedziała wówczas Kaede. – Do licha ciężkiego, macie żołnierzy Republiki na karku! Nie jesteśmy garkuchnią dla bezdomnych! Nie mam zamiaru nadstawiać za was karku, jeśli porządnie nie zapłacicie”.

Do tego momentu miałam nadzieję, że Patriotom na nas zależy, ale słowa Kaede sprowadziły mnie na ziemię. Pomogli nam wyłącznie dlatego, że wręczyłam Kaede dwieście tysięcy republikańskich kredytów, które otrzymałam w ramach nagrody za ujęcie Daya, a mimo to i tak nie od razu dała się namówić do współpracy.

Spotkanie z Tess. Leczenie nogi Daya. Informacje na temat miejsca pobytu Edena. Za wszystkie te rzeczy trzeba będzie zapłacić. Żałuję, że nie udało mi się zabrać więcej pieniędzy.

– Vegas to chyba najgorsze miasto, do którego moglibyśmy się zapuścić – mówię, delikatnie masując kontuzjowane ramię. – A musimy się liczyć z tym, że Patrioci nie będą chcieli nawet na nas spojrzeć. Powinniśmy się dobrze nad tym zastanowić.

– June, wiem, że nie umiesz myśleć o Patriotach jak o sojusznikach – odpowiada Day. – Nauczono cię ich nienawidzić. Ale wierz mi, oni mogą stać się naszymi sprzymierzeńcami. Ufam im bardziej niż Republice. Ty nie?

Nie wiem, czy jego słowa celowo zabrzmiały obraźliwie. Sęk w tym, że Day zupełnie mnie nie rozumie. Moim zdaniem istnieje duże prawdopodobieństwo, że Patrioci nam nie pomogą, a wtedy utkniemy na dobre w mieście, którym rządzi wojsko. Według niego waham się tylko dlatego, że nie ufam Patriotom i w głębi serca nadal jestem June Iparis – najsłynniejszym geniuszem Republiki. Że nadal jestem lojalna wobec ojczyzny. Ale czy taka jest prawda? Przecież jestem teraz przestępczynią i nigdy już nie powrócę do wygodnego życia, jakim cieszyłam się kiedyś. Na samą myśl o tym robi mi się zimno i czuję ucisk w żołądku, zupełnie jakbym żałowała, że już nie jestem pupilką Republiki. A może naprawdę tego żałuję?

Bo skoro nią już nie jestem, to kim jestem?

– Dobra. Spróbujemy odnaleźć Patriotów – mówię. Nie łudzę się już, że uda mi się go od tego odwieść.

Day kiwa głową.

– Dzięki – szepcze.

Na jego pięknej twarzy pojawia się cień uśmiechu i natychmiast wypełnia mnie ciepło, któremu nie potrafię się oprzeć, ale Day nawet nie próbuje mnie objąć. Nie sięga po moją dłoń. Nie przybliża się do mnie, byśmy siedzieli ramię w ramię, nie gładzi moich włosów, nie szepcze mi niczego do ucha, by dodać mi otuchy, nie opiera głowy o moją. Nie miałam pojęcia, jak bardzo zaczęło mi brakować takich drobnych gestów. Mam wrażenie, że w chwilach jak te dzieli nas przepaść.

Może jego koszmar był o mnie.

Problemy zaczynają się po dotarciu do głównej dzielnicy Las Vegas. Wtedy widzimy ogłoszenie.

Zacznę od tego, że jeśli istnieje jakieś miejsce w Vegas, w którym nigdy nie powinniśmy się pojawiać, to jest nim właśnie główna dzielnica. Po obu stronach najruchliwszej ulicy miasta migoczą JumboTrony (po sześć na przecznicę!), wyświetlające niekończący się strumień informacji. Po murach nieustannie przesuwają się oślepiające światła szperaczy. Budynki tutaj są pewnie dwa razy wyższe od tych w Los Angeles. W centrum przeważają niebotyczne drapacze chmur, widać też gigantyczne lądowiska w kształcie piramid. Jest ich osiem, mają kwadratową podstawę i boki w kształcie trójkątów równobocznych, a ich szczyty rozbłyskują światłem. Pustynne powietrze cuchnie dymem i jest nieprawdopodobnie suche – nie ma tu schładzających powietrze huraganów, nie ma jezior czy nabrzeży. Po ulicy maszerują żołnierze w typowych dla Vegas prostokątnych formacjach. Mają na sobie czarne mundury z ciemnoniebieskimi paskami, noszone przez ludzi wracających z frontu bądź udających się tam. Dalej, za pierwszym rzędem wieżowców, ciągną się rozległe lotnisko i chmary odrzutowców myśliwskich kołujących na pozycje. Wysoko na niebie płyną statki powietrzne.

To wojskowe miasto. To świat żołnierzy.

Tuż po zachodzie słońca wychodzimy na główną ulicę, żeby dotrzeć na jej drugi koniec. Próbujemy zmieszać się z tłumem. Day wspiera się na moim ramieniu i oddycha płytko, a jego twarz ściąga ból. Robię, co mogę, by go podtrzymać i nie wzbudzać przy tym żadnych podejrzeń, ale Day sporo waży, więc wciąż się zataczamy, zupełnie jakbyśmy wypili za dużo.

– Jak nam idzie? – szepcze mi do ucha i muska moją skórę gorącymi ustami.

Flirtuje ze mną w oczywisty sposób – nie wiem, czy wywołał to mój strój, czy może ból z wolna odbiera mu panowanie nad sobą, ale to miła odmiana po podróży pociągiem pełnej niezręcznych momentów. Idzie przy mnie i stara się patrzeć pod nogi. Odwraca się od żołnierzy spieszących po chodnikach i zasłania oczy długimi rzęsami. Ma na sobie wojskową kurtę i spodnie, w których brakuje mu swobody, włożył też czarną czapkę, zakrywającą jego jasne włosy i sporą część twarzy.

– Nie najgorzej – odpowiadam. – Pamiętaj, jesteś pijany. I rozradowany. Wszyscy powinni widzieć, że masz ochotę na swoją dziewczynę do towarzystwa. Spróbuj szerzej się uśmiechnąć.

Day zdobywa się na szeroki uśmiech, sztuczny, ale czarujący jak zwykle.

– Ach, dajże spokój, mała. Wydaje mi się, że radzę sobie całkiem nieźle. Otaczam ramieniem najpiękniejszą laskę na tej ulicy. Jak można nie mieć na ciebie ochoty? Naprawdę wyglądam, jakbyś mnie nie kręciła? Spójrz no tylko na mnie! Mam na ciebie wielką ochotę!

I znów trzepocze rzęsami.

Wygląda tak komicznie, że nie mogę powstrzymać śmiechu. Jakiś przechodzień obrzuca nas spojrzeniem.

– O wiele lepiej.

Day wtula twarz w moją szyję. Przeszywa mnie dreszcz. „Skup się. Odgrywaj rolę”. Złote ozdoby wokół mojej talii i kostek dzwonią z każdym krokiem.

– Jak noga?

Day odsuwa się nieco.

– Było dobrze, dopóki mi o tym nie przypomniałaś – szepcze, a potem krzywi się, potykając o wyrwę w chodniku. Obejmuję go mocniej. – Jakoś dotrę do następnego postoju.

– Pamiętaj, jeśli mamy zrobić przerwę, dotknij czoła dwoma palcami.

– Dobra, dobra. Dam ci znać.

Przed nami przeciska się dwóch żołnierzy prowadzących swoje towarzyszki, szeroko uśmiechnięte dziewczęta z oczami podkreślonymi migotliwymi cieniami i ze starannie namalowanymi tatuażami na twarzy. Obie są ubrane w cienkie kostiumy tancerek i sztuczne czerwone pióra. Jeden z żołnierzy dostrzega mnie, śmieje się i otwiera szerzej oczy. Ma szkliste spojrzenie.

– Z którego klubu jesteś, ślicznotko? – bełkocze. – Jakoś nie przypominam sobie twojej buźki!

Wyciąga dłoń, chcąc musnąć moją nagą talię, ale Day jest szybszy i odpycha go bezceremonialnie.

– Ani się waż – oznajmia i szczerzy się do żołnierza.

Nadal udaje, że jest podpity i rozluźniony, ale jego głos i spojrzenie ostrzegają rywala, by się cofnął. Mężczyzna przygląda nam się, mrugając, mruczy coś pod nosem i zataczając się, rusza za przyjaciółmi.

Naśladuję chichot dziewcząt do towarzystwa, a potem potrząsam włosami.

– Następnym razem odpuść sobie – szepczę mu do ucha, całując go w policzek, jak gdyby był najlepszym klientem w Republice. – Bójka to ostatnia rzecz, której nam trzeba.

– Jaka znowu bójka? – Day wzrusza ramionami i rusza naprzód, utykając z bólem. – Przecież ten gość ledwie się na nogach trzyma. Rozłożyłbym go na łopatki jednym palcem.

Kręcę głową, ale postanawiam nie uświadamiać mu ironii sytuacji.

Tuż obok nas przetacza się kolejna grupa pijanych, rozwrzeszczanych żołnierzy. Dostrzegam siedmiu kadetów i dwóch poruczników ze złotymi opaskami z insygniami Dakoty. Oznacza to, że dopiero przybyli z północy i nie wymienili ich jeszcze na nowe, z oznaczeniami batalionów uczestniczących w działaniach frontowych. Prowadzą obsypane lśniącym brokatem dziewczęta z klubów Bellagio ze szkarłatnymi naszyjnikami i literami B wytatuowanymi na ramionach. Prawdopodobnie żołnierze stacjonują w koszarach nad klubami.

Raz jeszcze przyglądam się swojemu kostiumowi, który ukradliśmy z przebieralni w Sun Palace. Z wyglądu przypominam każdą inną dziewczynę do towarzystwa. Wokół talii i kostek zapięłam złote łańcuszki z błyskotkami. We włosy, uprzednio pofarbowane sprayem na czerwono i zaplecione w warkocze, wpięłam pióra i złote wstążki. Oczy podkreśliłam ciemnym cieniem z brokatem. Od policzka po powiekę rozciąga się tatuaż przedstawiający nieposkromionego feniksa. Mam na sobie czerwone wdzianko z jedwabiu, odsłaniające ramiona i talię, a na nogach buty z czarnymi sznurowadłami.

Mam jednak jeszcze coś, czego nie nosi żadna inna dziewczyna.

Jest to łańcuszek z trzynastoma niewielkimi, migotliwymi lusterkami, które częściowo kryją się wśród innych ozdób zawieszonych wokół kostki. Z daleka przypominają przeciętną biżuterię. Zupełnie nie przyciągają uwagi. Czasami jednakże lusterka odbijają blask lampy ulicznej, a wtedy zamieniają się w serię migotliwych światełek. Trzynaście to nieoficjalnie liczba Patriotów. Wysyłamy im w ten sposób sygnał. Z pewnością przez cały czas obserwują główną ulicę Vegas, a więc mam pewność, że przynajmniej zauważą mój rząd świecących lusterek. Wtedy rozpoznają w nas parę, której przyszli z pomocą w Los Angeles.

Na JumboTronach wzdłuż ulicy pojawiają się na moment zakłócenia. Za chwilę powinna się zacząć przysięga. W przeciwieństwie do Los Angeles w Vegas przysięga jest odtwarzana pięć razy dziennie. Transmisja wiadomości czy reklam zostaje wówczas wstrzymana, na ekranach pokazują się ogromne wizerunki Elektora Primo, a z miejskiego systemu głośników dobiegają następujące słowa: „Ślubuję wierność fladze wielkiej Republiki Amerykańskiej, naszemu Elektorowi Primo oraz naszym wspaniałym stanom. Ślubuję wspierać wysiłek zbrojny w wojnie przeciwko Koloniom aż po dzień rychłego zwycięstwa!”.

Jeszcze nie tak dawno rankiem i w południe sama powtarzałam te słowa z takim samym entuzjazmem jak wszyscy inni. Jeszcze nie tak dawno sama gotowa byłam zrobić wszystko, by Kolonie, zajmujące wschodnie wybrzeże, nigdy nie zdobyły naszych cennych ziem na zachodzie. Potem dowiedziałam się o roli, jaką odegrała Republika w śmierci moich rodziców, i teraz sama nie wiem, co mam o tym myśleć. Czy Kolonie powinny wygrać?

JumboTrony rozpoczynają nadawanie wiadomości. Skrót najważniejszych wydarzeń tygodnia. Wspólnie oglądamy nagłówki przesuwające się po ekranie.

Republika odnosi tryumfalne zwycięstwo w bitwie o Amarillo we Wschodnim Teksasie i zajmuje nowe ziemie.

Ostrzeżenie powodziowe dla Sacramento w Kalifornii odwołane.

Elektor Primo odwiedza oddziały na północnym odcinku frontu i podnosi morale wojsk.

Większość nagłówków jest raczej mało interesująca – zwykłe komunikaty z frontu, prognoza pogody, nowe prawa i zasady, informacje odnośnie do kwarantanny w Vegas i inne.

Niespodziewanie Day klepie mnie w ramię i wskazuje jeden z ekranów.

Kwarantanna w Los Angeles rozciągnięta na sektory Emerald i Opal.

– Emerald i Opal? – szepcze do mnie, ale ja nie spuszczam oczu z ekranu, choć nagłówek już znikł. – Przecież tam mieszkają bogacze, no nie?

Nie wiem, co mu odpowiedzieć, bo sama usiłuję rozgryźć tę informację. Sektory Emerald i Opal… Może to błąd? A może epidemie w LA stały się problemem na tyle poważnym, że wspomina się o nich na JumboTronach w Vegas? Nigdy, absolutnie nigdy nie słyszałam o tym, by sektory zamieszkane przez klasę wyższą kiedykolwiek objęto kwarantanną. Sektor Emerald sąsiaduje z Ruby – czy to oznacza, że mój rodzinny sektor też zostanie zamknięty? A co ze szczepieniami? Czyż nie mają zapobiegać takim wypadkom? Niespodziewanie przypomniał mi się jeden z wpisów Metiasa: „Któregoś dnia jakiś wirus wydostanie się spod kontroli i nie powstrzyma go żadna szczepionka ani też żadne lekarstwo”. Pamiętam sekrety, które udało mu się odkryć, pamiętam o podziemnych fabrykach i o chorobach niemożliwych do opanowania, pamiętam o systematycznie inicjowanych epidemiach. Przeszywa mnie dreszcz. „Los Angeles da sobie radę – wmawiam sobie. – Epidemia ucichnie jak zawsze”.

Na ekranie przewijają się kolejne komunikaty. Widzę ten o śmierci Daya, który dobrze znam. Tuż po nim odtwarzany jest film z placu egzekucji, widać na nim Johna trafianego kulami przeznaczonymi dla brata i osuwającego się na ziemię. Day wbija wzrok w chodnik.

Kolejny nagłówek jest nowszy.

ZAGINIONA

SPRAWA NR: 2001963034

-----------------------------------

JUNE IPARIS

AGENTKA POLICJI MIEJSKIEJ LOS ANGELES

Płeć: kobieta

Wiek: 15 lat

Wzrost: 162 cm

Kolor włosów: brązowe

Kolor oczu: brązowe

Ostatni raz widziana w okolicy Batalla Hall w Los Angeles w Kalifornii. Przewidziano 350 tysięcy kredytów za odnalezienie.

Jeśli zauważysz zaginioną, zgłoś się natychmiast do miejscowych władz.

I w to właśnie ludzie mają wierzyć. Mają myśleć, iż zaginęłam, a Republika chce, bym została odnaleziona cała i zdrowa. Krótki komunikat nie mówi jednak o tym, że sami chcą mnie zamordować. Pomogłam najbardziej poszukiwanemu przestępcy w kraju uciec przed egzekucją, wraz z buntowniczym ugrupowaniem zorganizowałam zamach na wojskową kwaterę główną, a do tego odwróciłam się od Republiki.

Nie chcą jednak, by opinia publiczna poznała ich zamiary, tak więc ścigają mnie w tajemnicy. Obok komunikatu pojawia się zdjęcie z mojego identyfikatora wojskowego – mam na nim poważną twarz prawie bez śladów makijażu i włosy wysoko upięte w koński ogon. Od czerni munduru odcina się złota pieczęć Republiki. Cieszę się, że tatuaż feniksa zakrywa teraz połowę mojej twarzy.

Jesteśmy już w połowie ulicy, gdy głośniki zaczynają trzeszczeć. Zaraz zacznie się przysięga. Stajemy, a Day znów się potyka i niemalże upada, ale udaje mi się go złapać i podtrzymać. Ludzie wpatrują się w JumboTrony, nie licząc kilku żołnierzy na każdym ze skrzyżowań, którzy sprawdzają, czy wszyscy traktują chwilę z należytą powagą. Ekrany migoczą. Obrazy znikają i przez moment widać tylko czerń, a potem pojawiają się bardzo wyraźne portrety Elektora Primo.

„Ślubuję wierność…”

Przez chwilę czuję niemalże ulgę, powtarzając te słowa z ludźmi na ulicy, ale potem przypominam sobie, że wszystko się zmieniło. Wracam pamięcią do wieczoru po schwytaniu Daya, kiedy Elektor wraz z synem osobiście gratulowali mi ujęcia tak groźnego przestępcy. Przypominam sobie, jak Elektor Primo naprawdę wyglądał. Miał te same zielone oczy, tę samą silnie zarysowaną szczękę i te same ciemne loki co na ekranie, ale JumboTrony nie ukazują chłodu w jego spojrzeniu ani chorowitej cery. Na ekranie wygląda po ojcowsku, a jego policzki są zaróżowione i zdrowe. Ja inaczej go zapamiętałam.

„…fladze wielkiej Republiki Amerykańskiej…”

Niespodziewanie transmisja zostaje przerwana. Na ulicy zapada cisza, zakłócana jedynie przez szepty kilku zszokowanych ludzi. Marszczę brwi. To niesłychane. Nigdy dotąd nie widziałam, by przerwano transmisję przysięgi. Ponadto system JumboTronów został skonstruowany w taki sposób, że awaria jednego ekranu nie ma wpływu na działanie pozostałych.

Day przygląda się JumboTronom, a ja zerkam na żołnierzy na skrzyżowaniach.

– Wypadek? – pyta.

Oddycha z trudem, co zaczyna mnie niepokoić. „Wytrzymaj jeszcze chwilę. Nie możemy się tu zatrzymać”.

– Nie – odpowiadam, kręcąc głową. – Spójrz na żołnierzy. Ich zachowanie się zmieniło. Ściągnęli karabiny z ramion. Przygotowują się na reakcję tłumu.

Day powoli kręci głową. Jest chorobliwie blady.

– Coś się stało.

Portret Elektora znika z ekranu i w jednej chwili zastępują go inne zdjęcia. Widać na nich człowieka, który wydaje się do niego niezmiernie podobny, lecz jest o wiele młodszy. Ma nieco ponad dwadzieścia lat, te same zielone oczy i ciemne, falujące włosy. Niespodziewanie przypomina mi się, jak podekscytowało mnie spotkanie z nim podczas przyjęcia wyprawionego na moją część. To Anden Stavropoulos, syn Elektora Primo.

Day ma rację. Stało się coś ważnego.

„Elektor Primo nie żyje”.

Z głośników odzywa się energiczny głos:

– Nim powrócimy do naszej przysięgi, pragniemy poinformować wszystkich żołnierzy i cywili o konieczności zastąpienia portretów Elektora Primo nowymi. Można je odebrać w lokalnych posterunkach policji. Inspekcje, mające na celu potwierdzić waszą gotowość do współpracy, rozpoczną się za dwa tygodnie.

Głos przedstawia domniemane wyniki wyborów powszechnych, ale w czasie całego przemówienia nie pada ani jedna wzmianka o śmierci Elektora czy o awansie jego syna.

Republika bez chwili wahania przyjęła nowego Elektora, zupełnie jakby Anden i jego ojciec byli tą samą osobą. W głowie mam zamęt – usiłuję sobie przypomnieć wszystko, czego nauczyłam się w szkole o wyborach kolejnego przywódcy. Jego przywilejem jest naznaczenie następcy, co zostaje potwierdzone przez wybory powszechne. Nie zaskoczyło mnie, że to Anden ma go zastąpić, po prostu dziwnie się z tym czuję – przecież nasz Elektor przejął władzę na długo przed tym, jak przyszłam na świat. Nie pamiętam nikogo innego. I nagle go nie ma. Świat uległ zmianie w kilka sekund.

Wszyscy zebrani na ulicy wiedzą, co należy teraz uczynić, ja i Day również. Jak na rozkaz wszyscy kłaniamy się przed JumboTronami i recytujemy resztę przysięgi, która właśnie się na nich pojawiła: „…naszemu Elektorowi Primo oraz naszym wspaniałym stanom. Ślubuję wspierać wysiłek zbrojny w wojnie przeciwko Koloniom aż po dzień rychłego zwycięstwa!”. Powtarzamy to zdanie w kółko, raz za razem, nikt nie ośmiela się przestać. Zerkam na żołnierzy, którzy mocno trzymają broń. Mam wrażenie, że upłynęła cała wieczność, lecz słowa wreszcie znikają z ekranów i na JumboTronach znów zaczynają przesuwać się komunikaty i reklamy. Ruszamy przed siebie, jakby nic się nie stało.

Day znów się potyka. Czuję, jak drży, i moje serce ściska strach.

– Trzymaj się – szepczę.

Łapię się na tym, że chcę powiedzieć: „Trzymaj się, Metias”. Usiłuję go podeprzeć, ale wyślizguje mi się z rąk.

– Przepraszam – mówi.

Jego twarz lśni od potu, zaciska z bólu powieki. Dotyka dwoma palcami czoła. Nie daje już rady. Poddaje się.

Rozglądam się dookoła w panice. Widzę zbyt wielu żołnierzy, nadal mamy sporo do przejścia.

– Nie ma mowy – oznajmiam stanowczo. – Musisz dać radę. Wytrzymaj. Przecież potrafisz.

Tym razem jednak słowa nie skutkują. Chcę go złapać, ale osuwa się i pada na ziemię.DAY

Elektor Primo nie żyje.

Tej chwili brakuje chyba odpowiedniego nastroju, no nie? Mógłbym się założyć, że w chwili śmierci Elektora rozlegnie się podniosły marsz pogrzebowy, na ulicach wybuchnie panika, ogłoszą żałobę narodową, a maszerujący żołnierze będą oddawać salwy honorowe. Spodziewałbym się gigantycznej uroczystości, opuszczonych flag państwowych, białych proporców na każdym domu czy innych idiotyzmów. Sęk w tym, że nie mam pojęcia, jak to powinno wyglądać. Ostatni Elektor umarł przed moim narodzeniem i nie wiem, czego się należy spodziewać oprócz ogłoszenia następcy i lipnych wyborów.

Republika najwyraźniej udaje, że nic wielkiego się nie przytrafiło, i natychmiast ustanawia kolejnego Elektora. Nagle przypomina mi się, że czytałem o tym w podstawówce. „Kiedy umiera Elektor, państwo musi przypomnieć narodowi, by skupił uwagę na pozytywach. Żałoba pociąga za sobą chaos i słabość. Jedynym sposobem na pokonanie trudnej chwili jest jak najszybsze przejście do kolejnego etapu”. Jasne. A więc rząd aż tak się boi okazać ludności cywilnej swoje wahanie.

Nie mam jednak wiele czasu, by się nad tym zastanowić.

Gdy przysięga dobiega końca, moją nogę znów przeszywa ból. Tracę panowanie nad sobą, przewracam się i ląduję na zdrowym kolanie. Kilku żołnierzy odwraca głowy w naszym kierunku. Śmieję się najgłośniej, jak umiem, udając, że łzy w moich oczach są wywołane rozbawieniem. June robi to samo, ale na jej twarzy widzę strach.

– Chodźmy stąd! – szepcze z przerażeniem. Otacza mnie swoim szczupłym ramieniem, a ja usiłuję złapać ją za dłoń. Ludzie zgromadzeni na chodniku w końcu nas zauważają. – No dalej! Wstań! Musisz wstać!

Utrzymanie uśmiechu na twarzy kosztuje mnie resztkę sił. Skupiam się na June. Próbuję wstać i… znów padam. Cholera. Nie zniosę tego bólu. Oślepia mnie białe światło. „Oddychaj – mówię sobie. – Nie możesz zemdleć w centrum Vegas”.

– Co się dzieje, żołnierzu?

Młody kapral o brązowych oczach stoi przed nami z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Widzę, że raczej się spieszy, ale najwidoczniej nie aż tak bardzo, by się nam nie przyjrzeć. Unosi lekko brew.

– Wszystko w porządku? Jesteś blady jak ściana, chłopcze.

Chcę wrzasnąć na June. Chcę kazać jej, by uciekała, by wynosiła się stąd w diabły, lecz to ona odzywa się pierwsza.

– Proszę mu wybaczyć, sir – mówi. – Jeszcze nigdy nie widziałam, by ktoś w Bellagio wypił tyle jednego wieczoru. – Kręci głową z żalem i pokazuje, żeby żołnierz się odsunął. – Proszę zejść z drogi – dodaje. – Chyba się zaraz porzyga.

Znów nie mogę uwierzyć, z jaką łatwością June przeistacza się w inną osobę. Przecież w ten sam sposób oszukała mnie na ulicach Lake.

Kapral marszczy brwi, co można odczytać na wiele sposobów, po czym skupia uwagę na mnie. Przygląda się mojej rannej nodze. Patrzy na nią z uwagą, choć rana została owinięta wieloma warstwami płótna i zakryta spodniami.

– Wygląda na to, że twoja towarzyszka nie wie, o czym mówi. Przydałaby ci się wizyta w szpitalu. – Unosi rękę, by zatrzymać przejeżdżającą karetkę.

Kręcę głową.

– Nie, nie trzeba. Dziękuję panu – mówię i zdobywam się na słaby śmiech. – Ta ślicznotka opowiada zbyt wiele dowcipów. Muszę tylko odsapnąć, a potem wszystko odespać. My…

Kapral nie słucha. Przeklinam w duchu. Jeśli trafimy do szpitala, wezmą nasze odciski palców i w jednej chwili zorientują się, kim jesteśmy – najbardziej poszukiwanymi zbiegami w całej Republice. Nie mam odwagi, by spojrzeć na June, ale wiem, że też gorączkowo próbuje znaleźć sposób na uwolnienie się od tego człowieka.

I wtedy ktoś wychodzi zza pleców żołnierza.

To dziewczyna, którą natychmiast rozpoznajemy, chociaż żadne z nas nie widziało jej jeszcze w świeżo wypranym mundurze Republiki. Na szyi nosi gogle pilota. Obchodzi kaprala i staje tuż przede mną, uśmiechając się pobłażliwie.

– Hej! – odzywa się. – Od razu wiedziałam, że to ty! Kto inny zataczałby się na ulicy jak wariat?

Kapral przygląda się, jak dziewczyna łapie mnie za rękę, stawia na nogi jednym szarpnięciem i klepie mocno w plecy. Krzywię się, ale jednocześnie obdarzam ją uśmiechem zarezerwowanym dla ludzi, których znam całe życie.

– Brakowało mi ciebie – mówię.

Kapral przyzywa nowo przybyłą niecierpliwym gestem.

– Znasz go?

Dziewczyna odrzuca czarne, przystrzyżone na boba włosy i posyła mu najbardziej zalotny uśmiech, jaki w życiu widziałem.

– Czy ja go znam, sir? Przez pierwszy rok służyliśmy w tym samym dywizjonie – mówi i mruga do mnie. – Wygląda na to, że znów rozbija się po klubach.

Kapral parska i przewraca oczami.

– Dzieciaki z sił powietrznych, co? Lepiej zajmij się nim, by znowu nie zrobił jakiejś sceny przy ludziach. Nadal się zastanawiam, czy nie zadzwonić do waszego dowódcy.

I odchodzi w pośpiechu, jakby niespodziewanie przypomniał sobie, że ma coś pilnego do zrobienia.

Wypuszczam powietrze z płuc. Prawie nas zdemaskowano.

Gdy zostajemy sami, dziewczyna uśmiecha się do mnie czarująco. Ma na sobie kurtkę z długimi rękawami, ale i tak widzę, że jedno jej ramię jest w gipsie.

– Moje koszary są niedaleko stąd – sugeruje. W jej głosie pojawia się osobliwa nuta, zdradzająca, iż bynajmniej nie cieszy się na nasz widok. – Może wpadniesz, żeby odpocząć? Możesz nawet wziąć ze sobą swoją nową zabaweczkę – dodaje, wskazując June.

To Kaede. Nie zmieniła się wcale od naszego pierwszego spotkania, kiedy to sądziłem, że jest zwykłą barmanką z winoroślą wytatuowaną na skórze. Nie miałem wówczas pojęcia o jej przynależności do Patriotów.

– Prowadź – mówię.

Kaede pomaga June przeprowadzić mnie przez kolejną przecznicę. Wchodzimy przez pięknie zdobione drzwi do wieżowca o nazwie Venezia, w którym stacjonują całe jednostki. Kaede przeprowadza nas obok znudzonego strażnika przy wejściu, a potem przechodzimy przez główną salę. Sufit znajduje się tak wysoko, że aż w głowie się kręci. Tu i ówdzie dostrzegam flagi Republiki oraz portrety Elektora wiszące między kamiennymi kolumnami ciągnącymi się wzdłuż ścian. Strażnicy już w pośpiechu zastępują stare portrety aktualnymi. Kaede nadal pokazuje drogę, nie przestając zasypywać nas tuzinami drobnych plotek. Jej czarne włosy są teraz równo przycięte na wysokości podbródka, a powieki pociągnięte ciemnogranatowym cieniem. Nigdy dotąd nie zwróciłem uwagi na to, że jesteśmy mniej więcej tego samego wzrostu. Mijają nas tłumy żołnierzy i bez przerwy spodziewam się, że któryś rozpozna mnie z materiałów emitowanych na JumboTronach i zaalarmuje resztę. Z pewnością odkryją wówczas prawdziwą tożsamość June lub uświadomią sobie, że Kaede nie jest żołnierką. Otoczą nas ze wszystkich stron i będziemy bez szans.

Nikt nas jednak nie zatrzymuje, a moje utykanie okazuje się nawet pomocne. Co rusz dostrzegam innych żołnierzy z gipsowymi opatrunkami na rękach i nogach, dzięki czemu nie wyróżniamy się z tłumu. Kaede prowadzi nas do wind, co jest dla mnie nowością. Nigdy wcześniej nie znalazłem się w budynku wyposażonym w kompletną sieć elektryczną. Wysiadamy na siódmym piętrze, gdzie panuje o wiele mniejszy ruch. Przechodzimy przez całkowicie opustoszały fragment korytarza i tam Kaede wreszcie rezygnuje ze swojej fałszywie radosnej pozy.

– Wyglądacie jak szczury z rynsztoka – mówi cicho i stuka dyskretnie do jednych drzwi. – Noga wciąż ci dokucza, co? Uparciuchy z was, skoro zdecydowaliście się przebyć taki szmat drogi, żeby nas znaleźć. – Patrzy na June i się krzywi. – Te cholerne świecidełka, które nosisz przy sukni, prawie mnie oślepiły.

Ja i June spoglądamy na siebie. Dobrze wiem, o czym teraz myśli. Jak to możliwe, by w jednych z największych koszar w Vegas działała grupa przestępców?

Za drzwiami słychać kliknięcie. Kaede otwiera je na oścież, a potem wchodzi do środka z rozrzuconymi ramionami.

– Witajcie w naszych skromnych progach – mówi i zakreśla ręką łuk, pokazując wnętrze. – Czujcie się tu jak u siebie przynajmniej przez kilka dni. Nie wygląda źle, co?

Nie wiem, czego się właściwie spodziewałem. Może sądziłem, że ujrzę grupę nastolatków albo tani sprzęt do operacji sabotażowych.

Tymczasem wchodzimy do pomieszczenia, w którym oczekuje nas tylko dwoje ludzi. Rozglądam się, całkiem zaskoczony. Nigdy dotąd nie byłem w prawdziwych koszarach Republiki, ale to pomieszczenie jest z pewnością przeznaczone dla oficerów. Nie sądzę, by zwykłym żołnierzom przydzielano takie pokoje. Przede wszystkim nie jest to długa sala z rzędami piętrowych łóżek, a raczej luksusowy apartament dla jednego czy dwóch urzędników państwowych. Na suficie zainstalowano elektryczne lampy, a podłogę pokrywają srebrne oraz kremowe płytki z marmuru. Ściany są pomalowane na różne odcienie złamanej bieli i bordo, a kanapy i stoły ustawiono na grubych czerwonych dywanach. Na jednej ze ścian zainstalowano monitor wyświetlający te same informacje co JumboTrony. Dźwięk został wyłączony.

Cicho gwiżdżę pod nosem.

– Całkiem nieźle to wygląda – mówię z uśmiechem, ale poważnieję, gdy zerkam na June.

Tatuaż w kształcie feniksa nie maskuje napięcia na jej twarzy. Jej spojrzenie nie wyraża żadnych emocji, ale z całą pewnością czuje się tu nieswojo i bynajmniej nie jest pod takim wrażeniem jak ja. Cóż, niby co miałaby tu podziwiać? Założę się, że jej własne mieszkanie było równie szykowne. Rozgląda się dookoła, metodycznie analizując wszelkie szczegóły i zauważając rzeczy, które z pewnością umykają mojej uwadze. Jest bystra i wyrachowana jak każdy dobry żołnierz Republiki. Jej dłoń zastygła niedaleko talii, gdzie trzyma parę noży.

Chwilę później moją uwagę przyciąga dziewczyna stojąca za kanapą usytuowaną w centrum pomieszczenia. Wpatruje się we mnie i mruży oczy, jakby nie mogła uwierzyć, iż to rzeczywiście ja. Jej różowe usta, otwarte ze zdumienia, tworzą idealny okrąg. Nosi krótkie, nieco potargane włosy, sięgające do połowy szyi, o wiele za krótkie, by móc zapleść warkocz. Zaraz, zaraz… Serce mi zamiera. Włosy. Nie rozpoznałem jej właśnie przez włosy.

To Tess.

– To ty! – krzyczy. Nim mam szansę odpowiedzieć, Tess podbiega do mnie i zarzuca mi ramiona na szyję. Zataczam się, usiłując złapać równowagę. – To naprawdę ty! Nie mogę uwierzyć własnym oczom, to ty! Jesteś cały i zdrowy!

Nie jestem w stanie myśleć logicznie, przez chwilę nie czuję nawet bólu w nodze. Stać mnie tylko na to, by objąć ją mocno w talii, wtulić twarz w jej ramię i zamknąć oczy. Ogromny ciężar spada mi z serca, a ulga sprawia, że robi mi się słabo. Nabieram głęboko tchu, rozkoszując się jej ciepłem i słodkim zapachem jej włosów. Odkąd ukończyłem dwunasty rok życia, widywałem ją codziennie, ale teraz, choć minęło zaledwie kilka tygodni, nieoczekiwanie dostrzegam, że nie jest już tym dziesięcioletnim dzieckiem, które spotkałem w ciemnej uliczce. Wydaje się inna. Starsza. Czuję dziwne drżenie w sercu.

– Cieszę się, że cię widzę, kuzynko – szepczę. – Nieźle wyglądasz.

Tess ściska mnie jeszcze mocniej. Uświadamiam sobie, że wstrzymuje oddech i ze wszystkich sił usiłuje nie wybuchnąć płaczem.

Przerywa nam Kaede.

– Dość tego – mówi. – To nie jest żadna cholerna opera mydlana.

Rozluźniamy uścisk i śmiejemy się, nieco zawstydzeni. Tess ociera dłonią oczy, a potem wymieniają z June niezręczne uśmiechy. Po chwili Tess odwraca się i podbiega do drugiego z obecnych, mężczyzny, który jak dotąd czekał w milczeniu.

Kaede otwiera usta, by coś powiedzieć, ale mężczyzna przerywa jej, unosząc dłoń w rękawiczce. Jestem zaskoczony. Znając przebojowość i temperament Kaede, byłem gotów się założyć, że to ona stoi na czele grupy. Trudno jest mi sobie wyobrazić ją przyjmującą polecenia od kogoś innego, a tymczasem zamyka usta i opada na kanapę. Mężczyzna zaś wstaje i podchodzi do nas. Jest wysoki, dobrze zbudowany i liczy sobie czterdzieści kilka lat. Ma jasnobrązową cerę i kręcone włosy związane w krótki kucyk. Nosi wąskie okulary w czarnych oprawkach.

– A więc to o tobie było ostatnio tak głośno – mówi. – Miło mi cię poznać, Day.

Głupio mi, że stoję przed nim nieruchomo, zgarbiony i półprzytomny z bólu.

– Mnie również. Dziękuję, że zgodził się pan nas przyjąć.

– Wybacz, że nie zabraliśmy was do Vegas. – Nieznajomy odzywa się przepraszającym tonem i poprawia okulary. – Zapewne nie zabrzmi to miło, ale nie lubię narażać ludzi bez potrzeby. – Przenosi wzrok na June.– A ty zapewne jesteś owym cudownym dzieckiem Republiki?

June unosi głowę z gracją, co natychmiast zdradza pochodzenie z wyższych sfer.

– Pytam, gdyż twoje przebranie jest aż nadto przekonujące. Przeprowadzimy więc krótki test, który ma na celu potwierdzenie twojej tożsamości. Proszę, zamknij oczy.

June waha się przez chwilę, ale spełnia prośbę. Mężczyzna zaś wskazuje jedną ze ścian pokoju.

– A teraz spróbuj trafić w cel na ścianie jednym ze swych noży.

Mrugam i przyglądam się ścianom. Cel? Jaki cel? Nawet nie zauważyłem, że na ścianie przy drzwiach wejściowych wisi tarcza z trzema pierścieniami, ale June nigdy niczego nie przegapia. Wyciąga nóż, odwraca się i bez otwierania oczu trafia prosto w środek.

Ostrze wbija się głęboko w tarczę o kilka centymetrów od samego centrum.

Mężczyzna głośno klaszcze, nawet Kaede mruczy z aprobatą i wywraca oczami.

– Rany boskie – mówi pod nosem.

June odwraca się ku nam i czeka na słowa mężczyzny. Milczę oszołomiony. Nigdy dotąd nie widziałem, by ktoś z taką swobodą rzucał nożami. June niejednokrotnie popisywała się przede mną najrozmaitszymi talentami, ale po raz pierwszy widzę, jak używa broni. Jestem jednocześnie zachwycony i przerażony – niespodziewanie nachodzą mnie wspomnienia, które uporczywie spychałem w niepamięć, oraz myśli, których muszę unikać, jeśli nie chcę stracić czujności.

– Miło mi panią poznać, panno Iparis – mówi mężczyzna i splata dłonie z tyłu. – Zatem, co was tu sprowadza?

June patrzy na mnie, a więc to ja zabieram głos.

– Potrzebujemy waszej pomocy. Proszę. Przybyłem tu, by odnaleźć Tess, ale próbuję również odszukać mojego brata Edena. Nie wiem, do czego jest potrzebny Republice ani też gdzie go trzymają. Uznaliśmy, że nie licząc wojskowych, jedynie wy jesteście w stanie zdobyć te informacje. I na koniec: wygląda na to, że potrzebuję operacji.

Wciągam powietrze, gdy znów dopada mnie ból. Mężczyzna zerka na moją nogę i marszczy brwi z niepokojem.

– Niezła lista – stwierdza. – Powinieneś usiąść. Wyglądasz, jakbyś ledwie trzymał się na nogach.

Cierpliwie czeka, aż spełnię jego prośbę. Ja jednak nie ruszam się z miejsca, więc mężczyzna odchrząkuje i znów się odzywa:

– Cóż, przedstawiliście się, teraz pora na mnie. Nazywam się Razor i w chwili obecnej stoję na czele Patriotów. Prowadzę tę organizację od paru lat, dłużej niż ty rozbijasz się po ulicach Lake. Potrzebujesz naszej pomocy, Day, ale coś mi się wydaje, że odrzuciłeś ofertę przyłączenia się do nas. I to wielokrotnie.

Odwraca się ku przyciemnianym szybom, przez które widać lądowiska w kształcie piramid ciągnące się wzdłuż ulicy. Widok stąd jest oszałamiający. Statki powietrzne suną pod nocnym niebem skąpane w światłach, a niektóre dokują tuż nad szczytami piramid, niczym elementy wielkiej układanki. Czasem widzę też formację myśliwców odrzutowych, czarnych samolotów przypominających orły, które startują z pokładów statków powietrznych bądź na nich lądują. Spoglądam na pozostający w ciągłym ruchu pejzaż. Omiatam spojrzeniem budynek za budynkiem i dochodzę do wniosku, że najłatwiej byłoby przemieszczać się po dachach doków w piramidach. W każdej ze ścian znajdują się nacięcia, a wzdłuż skrajów biegną występy przypominające parapety.

Naraz uświadamiam sobie, że Razor czeka na moją odpowiedź.

– Niezbyt podobało mi się to, że działania waszej organizacji zawsze pociągają za sobą wiele ofiar.

– Najwyraźniej jednak już się z tym pogodziłeś – stwierdza Razor. W jego słowach kryje się nagana, ale wypowiada je ze współczuciem, dotykając ust palcami. – Bo nas potrzebujesz. Zgadza się?

Cóż, nie mogę się z tym kłócić.

– Przykro mi – mówię. – Nie mieliśmy wyboru. Proszę mi jednak uwierzyć, że zrozumiem, jeśli odmówicie nam pomocy. Tylko proszę, nie wydawajcie nas Republice.

Zmuszam się do uśmiechu.

Razor chichocze, słysząc mój sarkazm. Skupiam uwagę na zgrubieniu jego garbatego nosa i zastanawiam się, czy to ślad po złamaniu.

– Z początku chciałem pozwolić wam, byście włóczyli się po Vegas, aż was złapią – stwierdza. Mówi gładko, niczym charyzmatyczny, wykształcony arystokrata. – Nie będę owijał w bawełnę, Day. Twoje umiejętności nie są już dla mnie tak ważne jak kiedyś. Przez ostatnie lata zwerbowaliśmy wielu innych sabotażystów. Nie obraź się, ale wciąganie kolejnego członka do zespołu nie jest dla nas priorytetem. Twoja przyjaciółka – wskazuje gestem June – dobrze wie, że Patrioci nie są organizacją charytatywną. Prosisz nas o wielką przysługę. Co dasz nam w zamian? Na pewno nie masz przy sobie fortuny.

June spogląda na mnie znacząco. Wiem, że ostrzegała mnie przed tym podczas podróży pociągiem, ale przecież nie mogę się teraz poddać. Jeśli Patrioci nas odtrącą, zostaniemy na lodzie.

– Nie mamy fortuny – przyznaję. – Nie chcę przemawiać w imieniu June, ale jeśli jest coś, co mogę zrobić w zamian za waszą pomoc, proszę tylko powiedzieć co.

Razor krzyżuje ramiona na piersi, a potem podchodzi do barku – wstawionej w ścianę zdobionej lady z granitu, na której stoją tuziny szklanych butelek najrozmaitszych kształtów i rozmiarów. Nie spiesząc się, nalewa sobie drinka, a potem ujmuje szklankę i wraca do nas.

– Jest coś, co możesz nam zaproponować – rozpoczyna. – Szczęśliwie się składa, że przybywasz tu w bardzo szczególnym momencie. – Upija łyk i siada na kanapie. – Z pewnością już wiesz, że dziś umarł Elektor Primo. Wielu ludzi należących do elit Republiki liczyło się z tym faktem i było na to przygotowanych. Nowym Elektorem Republiki został jego syn Anden, który jest jeszcze młodzieniaszkiem, a co więcej, nie cieszy się sympatią senatorów swego ojca. – Pochyla się i kolejne słowa wypowiada powoli, z odpowiednim naciskiem. – Republika dawno nie była tak słaba jak w tej chwili i możemy się już nie doczekać lepszego momentu, by rozpętać rewolucję. Nie zależy mi szczególnie na twoich talentach fizycznych, ale masz dwie rzeczy, których nie da mi żaden inny sabotażysta. Pierwszą jest twoja sława i rola przywódcy ludu, jaką z łatwością przyjmiesz. Drugą – unosi przy tych słowach szklankę i wskazuje nią June – jest twoja urocza przyjaciółka.

Sztywnieję, słysząc jego słowa, ale w oczach Razora nie widzę cynizmu. Łapię się na tym, że chcę wysłuchać jego propozycji do końca.

– Z przyjemnością wciągnę was do organizacji i obiecuję, że otoczymy was troskliwą opieką. Day, ściągniemy ci doskonałego lekarza i zapłacimy za operację, po której twoja noga będzie w jeszcze lepszym stanie niż wcześniej. Nie wiem, gdzie trzymają twojego brata, ale możemy pomóc wam go odnaleźć, a potem zorganizować ucieczkę do Kolonii, jeśli będziecie sobie tego życzyć. W zamian poprosimy was o pomoc przy nowej operacji. Nie zadawajcie żadnych pytań. Nim zdradzę wam dalsze szczegóły odnośnie do waszego udziału, oboje będziecie musieli złożyć przysięgę wierności Patriotom. Oto moje warunki. Co o tym sądzicie?

June patrzy to na mnie, to na Razora, a potem unosi podbródek jeszcze wyżej.

– Wchodzę w to. Przysięgam, iż dochowam wierności Patriotom.

W jej słowach słychać lekkie wahanie, jakby uświadamiała sobie, że teraz naprawdę odwróciła się od Republiki. Przełykam z trudem ślinę. Nie sądziłem, że zgodzi się tak szybko. Myślałem, że trzeba będzie ją długo przekonywać, nim przystąpi do grupy, której tak bardzo nienawidziła ledwie kilka tygodni temu. Czuję bolesne ukłucie w sercu. Skoro się zgadza, z pewnością rozumie, że nie mamy wyboru. Co więcej, robi to dla mnie.

– Ja też – mówię.

Razor uśmiecha się, podnosi z kanapy i unosi szklankę, jakby chciał wygłosić toast, a potem odstawia ją na ławę, podchodzi do nas i ściska nam dłonie.

– A więc oficjalnie jesteście częścią naszej organizacji. Pomożecie nam zabić nowego Elektora Primo.