Głęboka próżnia - ebook

Rozdział 1

Motyle wciąż umierały. Wzdłuż tylnej ściany gabinetu doktor Osmani, za jej biurkiem, stały rzędem niskie cylindry z żywicy akrylowej, w których znajdowały się delikatne pazie królowej o cętkowanych skrzydłach oraz ciemniejsze motyle ptasioskrzydłe.

– To musi być jakaś choroba genetyczna – powiedziałam, wyciągając w kierunku doktor Osmani ostatnią ofiarę: zwykłego motyla o niebieskich skrzydłach. – Nie radzą sobie z atmosferą.

Podniosła wzrok znad biurka zastawionego panoramicznymi monitorami, holograficznymi roślinami w doniczkach i filiżankami po herbacie. Końcem rysika szturchnęła martwego motyla, leżącego na mojej obleczonej w ochronną rękawicę dłoni. Zacisnęła usta, co stanowiło u niej odpowiednik zmarszczenia brwi.

Skąd wiemy, że przyczyną nie są algorytmy atmosferyczne błędnie wyliczone przez osobę, która zajmuje się owadami? – rzekła.

Zacisnęłam pięść w przedniej kieszeni mojego kitla laboratoryjnego i popatrzyłam w górę, na obracającą się figurkę nagradzanego konia Osmani, Trafalgara, na szczycie szafy magazynowej. Oczywiście, doktor Osmani obwinia mnie. Inaczej musiałaby przyznać, że zawiodła jej inżynieria genetyczna.

– Pszczoły są zdrowe – zauważyłam.

Zmusiłam się, by rozewrzeć dłoń, wyjęłam rękę z kieszeni i ostrożnie włożyłam niebieskiego motyla z powrotem do przezroczystego plastikowego woreczka.

– Problemem nie są pszczoły – powiedziała doktor Osmani.

Rzuciła mi spojrzenie, które zmroziłoby mnie w pierwszych miesiącach pracy u niej. Nawet jej wysoko upięty, lśniący kok wyglądał, jakby piorunował mnie wzrokiem.

– Chce pani zobaczyć moje wykresy? – spytałam, walcząc z chęcią skrzyżowania ramion na piersi.

Zanim dostałam ten przydział, nie interesowałam się entomologią, ale teraz uwielbiałam wszystkie moje roznoszące pyłki owady – zarówno z rzędu Lepidoptera, jak i Anthophila. Przez pierwszych kilka tygodni uczyłam się na pamięć ich nazw. Dostojka dafne, o skrzydłach przypominających witraże. Baroneta, w czarne i złote tygrysie cętki. Ogoniasty szydło, cały lawendowoszary, z wyjątkiem ogniście czerwonej linii na brzegach skrzydeł. Kiedy doktor Osmani po raz pierwszy próbowała obarczyć mnie winą za zaburzenia rozwoju motyli, pomyślałam, że ma rację. Przeniknęło mnie uczucie wstydu tak lodowate, że aż palące. Czy naprawdę mogłam spowodować ich śmierć? Przecież postępowałam tak ostrożnie. Ale gdy dwukrotnie sprawdziłam swoje obliczenia, a doktor Osmani nadal obrzucała mnie oskarżeniami, mój wstyd zmienił się w oburzenie.

– Nie obchodzę się z motylami ani trochę mniej ostrożnie niż z pszczołami – oświadczyłam. – Mogę tego dowieść.

– A więc obejrzyjmy te wykresy – powiedziała i wyciągnęła po nie rękę.

Zawahałam się. W pośpiechu, by pokazać doktor Osmani niebieskiego motyla, zostawiłam mój notebook z wykresami w laboratorium symulacyjnym owadów zapylających.

– Ja… ee… nie mam ich przy sobie.

Rysy doktor Osmani stwardniały niczym masa perłowa naszego statku. Westchnęła.

– A będziesz łaskawa powiedzieć mi, gdzie one są?

– W laboratorium symulacyjnym? – rzuciłam.

Wiedziałam dokładnie, gdzie zostawiłam notebook, ale kiedy jestem zdenerwowana, nadaję wszystkiemu, co mówię, niepewną intonację pytającą.

– Świetnie. – Doktor Osmani uniosła ręce w udawanym geście kapituacji i odwróciła się z powrotem do monitorów na biurku. – Przyślij mi te wykresy. Zobaczymy, co w nich jest.

Nie zdążyłam się powstrzymać i mimowolnie przewróciłam oczami. Obliczone przeze mnie algorytmy są w porządku.

– Widziałam to, Guiteau – powiedziała doktor Osmani, nie podnosząc na mnie wzroku.

Chaila, zaklęłam w duchu. Kiedy się denerwuję, robię się „przemądrzała”, jak mawia moja przybrana matka Soraya, co jest uprzejmiejszym sposobem powiedzenia: „bezczelna”. Odkąd u niej zamieszkałam, usiłuje oduczyć mnie przewracania oczami, lecz nie całkiem jej się udaje. Gdybym była w naszym domu, przeprosiłaby za mnie, albo moja siostra Ava kopnęłaby mnie w piszczel, aby mi przypomnieć, że sama powinnam to zrobić – ale od nich obu dzieliły mnie teraz setki tysięcy kilometrów.

Doktor Osmani uniosła głowę i zmierzyła mnie zimnym wzrokiem.

– Ile masz lat, specjalistko Guiteau?

Poczułam swędzenie w dawnych bliznach na dłoniach. Doktor Osmani doskonale zna moje dane. Zadaje tego rodzaju pytania celowo, ilekroć chce coś udowodnić.

– Osiemnaście – odpowiedziałam.

To kłamstwo przyszło mi łatwo. Osiemnaście lat to dolna granica wieku kwalifikującego do służby na statkach Głębinowych Sondowań zajmujących się badaniem i eksploatacją odległych rejonów Próżni – statkach takich jak nasz R.S.S. Ranganathan. W takich momentach żałuję, że kiedy kazałam przerobić swoje dokumenty, nie uczyniłam się starszą – ale choć jestem wysoka, wątpię, czy ktokolwiek by w to uwierzył.

Doktor Osmani skrzyżowała ramiona i pochyliła się ku mnie nad biurkiem.

– Byłoby dobrze, panno Guiteau, gdybyś pamiętała, że nie jesteś już rozpieszczoną uczennicą wstępnych kursów. Tutaj jesteś naukowcem. Postaraj się zachowywać stosownie.

Policzki mi zapłonęły, a w oczy zapiekły łzy. Aż do teraz doktor Osmani była jednym z niewielu członków załogi, którzy nigdy nie wspomnieli ani słowem o moim wykształceniu. Zwłaszcza personel lotniczy lubił dokuczać mi z tego powodu, że uczęszczałam do Akademii Revati, jednej z najlepszych w Mumbaju prywatnych szkół dla dziewcząt. Nawet niektórzy spośród pozostałych asystentów naukowych gwizdali cicho, kiedy im mówiłam, gdzie się uczyłam. Nieważne, jak ciężko pracowałam w Revati, nieważne, że zrezygnowałam z przyjaźni, imprez i wolnych weekendów, żeby tak wcześnie ukończyć naukę w liceum. Nieważne, przez co przeszłam, zanim trafiłam do Akademii. Fakt, że się tam kształciłam, automatycznie czynił ze mnie rozpuszczoną smarkulę.

– Dobrze – odrzekłam i skinęłam głową, powstrzymując łzy. Nie zamierzałam rozpłakać się w obecności doktor Osmani. W żadnym razie. – W porządku.

Wyglądało na to, że skończyła rozmowę, więc wepchnęłam ręce w kieszenie kitla i ruszyłam chyłkiem do drzwi.

– Guiteau?

Zatrzymałam się i obejrzałam. Doktor wskazała moją kieszeń.

– Och, racja – rzuciłam.

Zawróciłam i podałam jej torebkę z niebieskim motylem.

– Dziękuję – powiedziała. Wzięła ją ode mnie i wyjęła z szuflady biurka długą pęsetę. – To wszystko.

Pośpiesznie wyszłam z gabinetu, ale nie dość szybko, by uniknąć widoku tego, jak doktor Osmani wyjmuje z torebki niebieskiego motyla i ostrożnie wkłada go do termoplastycznego pojemnika. Kolejny okaz do jej kolekcji.

Na korytarzu roiło się od ludzi. Na ruchomych chodnikach inżynierzy, technicy i asystenci naukowi lawirowali w ciżbie, przyciskając do piersi notebooki; wracające z ostatniej wachty załogi pilotów parskały śmiechem; członkowie personelu technicznego i pracownicy obsługi pchali wózki z wyposażeniem. Idealne warunki, żeby zniknąć w tłumie.

Weszłam szybko na ruchomy chodnik, który błyskawicznie poniósł mnie w kierunku centrum okrętu. Ranganathan to jeden z największych czynnych statków badawczych. Ma kształt konchy, o długości kilku kilometrów i przebija się spiralnie przez głębie przestrzeni kosmicznej. Jest na tyle wielki, by dzięki wirowaniu wytwarzać własne pole grawitacyjne, i posiada własną flotę mniejszych stateczków służących do przeprowadzania rekonesansów krótszego zasięgu oraz do obrony. Bioinżynieryjny projekt doktor Osmani jest tylko jednym z tysięcy prowadzonych w laboratoriach Ranganathana. Gdy zostanie ukończony, powinniśmy dysponować kilkoma odmianami odpornych pszczół i innych owadów zapylających, dobrze przystosowanych do ciężkich warunków panujących na księżycach i planetach – ciałach niebieskich, które czynimy zdatnymi do zamieszkania przez naszych kolonistów.

Ale najwyraźniej nie będziemy mieć motyli. Przynajmniej dopóki nie zdołamy odkryć, co zaburza ich rozwój.

Zeszłam z ruchomej ścieżki na prawo, ściągnęłam rękawice i podrapałam się po dłoniach. Każdą przecinała gruba ukośna białoróżowa blizna, ukrywając ich naturalne linie i uniemożliwiając wszelkim wróżkom wystającym na rogach ulic Mumbaju odczytanie mojej przyszłości. Zamknęłam oczy i oparłam się o poręcz, pozwalając, by oblał mnie blask obrazów przyrody jarzących się na ścianie. Nie ma mowy, żebym pognała aż do laboratorium symulacyjnego po mój notebook, żeby doktor Osmani mogła przez resztę popołudnia robić ze mnie kozła ofiarnego. Zresztą ona prawdopodobnie już o mnie zapomniała.

Co nie znaczy, że nie lubię swojej pracy. Lubię. Obserwowanie zachowań owadów zapylających, śledzenie prawidłowości, próby przewidzenia, jakie czynniki wspomogą ich rozwój – uwielbiam to wszystko. Przyglądanie się, jak hipotezy się potwierdzają jest fascynujące. A moje obecne stanowisko zapewni mi w przyszłości możliwość samodzielnego prowadzenia badań laboratoryjnych, dokonywania własnych eksperymentów. Ostatnio jednak zaczęłam się zastanawiać, czy ta gra jest warta świeczki. Wcześniej sądziłam, że będę tu pasowała lepiej niż w domu, w Mumbaju. Myślałam, że znajdę się pośród ludzi podobnych do mnie, którzy mnie zrozumieją. Ale tak się nie stało. Bez względu na to, dokąd trafiam, zawsze różnię się od innych. Jestem za młoda. Nie wyglądam na Hinduskę. Nie mam poczucia humoru.

– Zażyłaś już dziś swój potas? – odezwał się cicho mój naręczny komunikator przyjaznym głosem przypominającym mi Shushri Advani, instruktorkę jazdy konnej w Akademii Revati. – Odpowiednia równowaga elektrolityczna stanowi niezbędny warunek zachowania zdrowego serca i mięśni.

– Nie teraz, Advani-ji – mruknęłam i wcisnęłam wytłumienie dźwięku komunikatora.

Nasze trykoty i kombinezony ciśnieniowe monitorują łącznie puls, stan układu nerwowego i oddech, szukając oznak stresu. To wspaniale, tylko że Advani-ji nie zawsze potrafi uchwycić różnicę pomiędzy niedoborem potasu a irytacją.

Wokół mnie na ścianach i na suficie zmieniały się obrazy ukazujące sceny z rodzinnych stron. Przy ruchomym chodniku pojawiło się młode drzewko wilgotne od rosy, skąpane w złocistozielonym świetle. Szeleścił bluszcz, śpiewały ptaki, a pośród konarów śmigały papugi o jaskrawym upierzeniu. Od czasu do czasu poprzez liściaste gałęzie dostrzegałam przelotnie łąkę. Można by niemal wyobrazić sobie, że jest się z powrotem na Ziemi, gdyby nie sterylna woń. Trochę zeszło ze mnie napięcie.

– Hej, memsahib – usłyszałam i ktoś klepnął mnie z tyłu w ramię. – Jedziesz chodnikiem jak my wszyscy? A gdzie twój koń?

Zesztywniałam i szybko wsadziłam ręce w kieszenie. Nie musiałam się odwracać, by wiedzieć, że to Hayden Rubio. Rozpoznałam go po ostrym, sosnowym zapachu wody kolońskiej. Nie powinnam była nigdy wyjawiać, że w Revati brałam lekcje jazdy konnej – ale powiedziałam o tym, zanim się zorientowałam, że personelowi lotniczemu nie można ufać, zwłaszcza przystojnemu zielonookiemu Rubio o zmierzwionych włosach.

Odwróciłam się, grzebiąc w kieszeniach w poszukiwaniu rękawic, i obrzuciłam go moją najlepszą imitacją ostrego, śmiercionośnego spojrzenia doktor Osmani.

– Cześć, Rubio.

– Witaj, memsahib Guiteau – odrzekł z ceremonialnym ukłonem.

Wzniosłam wzrok ku fałszywemu błękitnemu niebu i westchnęłam. Rubio zaczerpnął zwrot „memsahib” z jednego z tych starych filmów o brytyjskiej okupacji Indii, w których pełno jest mdlejących i oblewających się rumieńcem białych dam, wystrojonych aż po szyję w koronki i paradujących z parasolkami. Nie mam pojęcia, dlaczego skojarzył je ze mną – dziewczyną o ciemnej cerze, z włosami związanymi w praktyczny warkocz, noszącą laboratoryjny kitel.

– No co? – spytał i trącił mnie łokciem. – Czy nasza Władczyni Pszczół nie zniży się do rozmowy ze mną?

– Zamknij się, Rubio – rzuciłam i zdołałam wciągnąć jedną rękawicę.

– Przemówiła do mnie! – wykrzyknął. Przycisnął dłoń do piersi. – Och, moje serce nie zniesie tak wielkiej łaski…

Odwróciłam się do niego plecami i usiłowałam założyć drugą rękawicę. Nie zamierzałam dziś pozwolić, żeby Rubio mi dokuczał. Po prostu pojadę dalej ruchomą ścieżką, a on w końcu się odczepi i pójdzie sobie.

Rubio znowu klepnął mnie w ramię.

– A więc, memsahib…

Moje dwa palce, mały i serdeczny, trafiły w ten sam otwór rękawicy.

– Przysięgam, Rubio, jeśli jeszcze raz mnie tak nazwiesz, pożałujesz, że nie urodziłeś się bez języka.

Gdy go poznałam, nie mógł uwierzyć, że przybyłam z Mumbaju. On i pozostali członkowie zespołu pilotów byli młodsi od moich kolegów, asystentów naukowych – mniej więcej w takim wieku, jaki widniał w moich dokumentach – i mniej skłonni do pogrążania się w lekturze w trakcie posiłków. Miałam dość jedzenia w milczeniu, więc w drugim tygodniu lotu zaniosłam swoją tacę do ich stolika na drugim końcu mesy.

Rubio zawołał do mnie wtedy przez stół:

– Hej, ty, dziewczyno z laboratorium!

Podniosłam na niego wzrok i uniosłam brwi.

– Mówisz do mnie?

– Tak, do ciebie.

Skrzywiłam się.

– Mam imię, wiesz?

– Tak? Zechcesz nam je zdradzić?

– Miyole – powiedziałam.

– Miyole i co dalej?

– Guiteau.

– Miyole Guiteau? – powtórzył płaskim, nosowym głosem. Uniósł brwi i włożył do ust kawałek pieczonego ziemniaka. – Co to za nazwisko? Francuskie czy jak?

– Haitańskie – wyjaśniłam.

Chociaż gniazdo rodzinne mojej matki pochłonęły wzbierające oceany, jednak nauczyła mnie, skąd pochodzi moje nazwisko. Przynajmniej tyle o niej pamiętałam.

Rubio rzucił kpiącym tonem:

– No jasne. A ja zaokrętowałem się na Atlantydzie.

– Jak to?

– Haiti – rzekł. Ugryzł następny kawałek ziemniaka i pomachał ku mnie widelcem. – Nierzeczywiste.

Spojrzałam na niego osłupiała.

– Mówisz serio?

– On ma na myśli, że już nie istnieje – wtrącił się jeden z pozostałych chłopców. – Przecież zostało całe zatopione.

– To nie znaczy, że jest nierzeczywiste – odrzekłam. Wrzuciłam widelec do mojej miseczki z warzywnym biryani; straciłam apetyt. Nie po raz pierwszy mówiono mi, że ziemia mojej matki nie istnieje. Zdarzało się to w Akademii Revati. I w stajniach. A nawet na uniwersytecie. – Właśnie stamtąd pochodził lud mojej matki. To znaczy, ich przodkowie.

– Więc jak trafiłaś do Mumbaju? – zapytała jedna z dziewczyn, Brytyjka, sądząc z akcentu.

– Ja… – zaczęłam odpowiadać, ale Rubio mi przerwał:

– Nie wyglądasz też na Hinduskę. Czy one przeważnie nie mają jaśniejszej cery niż twoja?

Przewróciłam oczami.

– Nie – odparłam.

Jak to możliwe, że ten badirchand zatrudnił się na hinduskim okręcie badawczym, a nie wie najprostszej rzeczy o tym kraju?

– Rubio, nie rób z siebie takiego głupka – powiedziała Brytyjka.

– Sorry – rzekł i uniósł ręce w kpiącym geście przeprosin.

Zmierzyłam go ostrym, przenikliwym wzrokiem.

– Sorry – powtórzył. – Po prostu też nie mówisz jak Hinduska. – Wzruszył ramionami i odwrócił się do pozostałych. – Znacie Sunitę? Tę z eskadry B? Ona jest z Mumbaju, a mówi całkiem inaczej.

– Sunita pochodzi z Madrasu – powiedział ten pierwszy chłopak.

Odchrząknęłam, ściągając ich uwagę z powrotem na siebie.

– Chciałam powiedzieć, że zostałam adoptowana. – Spojrzałam gniewnie na Rubia. – Od ósmego roku życia mieszkałam w Mumbaju. Należę do tego miasta tak samo jak wszyscy inni jego mieszkańcy.

– A więc wybacz mi, memsahib – rzekł Rubio, nasączając każde słowo ironią.

Wszyscy się roześmieli, a to określenie przylgnęło do mnie.

Po tamtym zdarzeniu znowu zaczęłam jadać z innymi asystentami naukowymi pogrążonymi w lekturze podręczników. Lepiej być ignorowaną niż wykpiwaną.

Obraz na ścianach się zmienił i teraz nagle mknęliśmy po grani nad łańcuchem łagodnych wzgórz; na ich wierzchołkach stały wiatraki. Poniżej, w dolinie, widniało miasteczko skąpane w jaskrawym blasku słońca. W końcu zdołałam wcisnąć dłoń w rękawicę.

Rubio oparł się o poręcz ruchomego chodnika.

– Nie masz zbyt wielkiego poczucia humoru, co, Guiteau?

Wpatrzyłam się w osadę w dole.

– Chyba nie – przyznałam.

– Pewnego dnia cię rozgryzę – powiedział; potrząsnął miękkimi brązowymi włosami i kpiąco pogroził mi palcem.

– Tylko się nie nadwyręż– mruknęłam i wcisnęłam się w potok ludzi śpieszących chodnikiem na lewo od nas.

Szłam szybkim krokiem, a obrazy na ścianach wokół mnie zmieniały się gwałtownie – pojawiły się na nich brukowana ulica z latarniami z kutego żelaza, ładny letni ogródek z pluszczącymi wodotryskami, urocza miejska dzielnica domków z solarnymi panelami na szczytach dachów, odbijającymi światło porannego słońca. Głupi Rubio. Obejrzałam się, by się upewnić, że nie idzie za mną.

O co chodzi chłopcom takimi jak on? Potrafią tylko wyśmiewać się ze wszystkich. Dawniej, w Mumbaju, miałam w głowie tylko naukę, jak mawiała Soraya: omijałam wszystkie imprezy w dzielnicy Salt i nie zwracałam uwagi na grupki chłopców i dziewczyn zbierających się po lekcjach przed bramami Akademii Revati – wszystko, żeby móc dostać się tutaj. I po co? Żeby jakiś modnie potargany dhakkan mógł dokuczać mi na każdym kroku złośliwymi uwagami? Nie na to się pisałam.

Łukowe ściany nagle się skończyły, a sufit zastąpił wysoki, sklepiony strop z widokiem na gwiazdy w górze. Ruchoma ścieżka zwolniła do tempa pełznięcia, gdy zbliżaliśmy się do rozległego trawiastego terenu z ławeczkami parkowymi z prawdziwego drewna i krzewami przyciętymi w kształty strusi, słoni i skaczących delfinów. Znaleźliśmy się w parku rekreacyjnym na górnym poziomie.

– Chaila – zaklęłam, gdyż przymulona nastrojem wkurzonej urazy pojechałam chodnikiem za daleko i zostawiłam za sobą laboratorium symulacyjne.

Zawróciłam, a potem opuściłam ruchomą ścieżkę już na właściwym przystanku przy laboratoriach symulacyjnych i sztywnym krokiem przeszłam przez rejon badawczy, mijając nieznanych mi naukowców ubranych w białe szczelne kombinezony chroniące przed skażeniami, zaopatrzone w niewielkie owalne wizjery, przez które widać było tylko twarze. Asystenci w zewnętrznych laboratoriach unosili głowy, gdy przechodziłam obok nich, ale żaden nie pomachał do mnie ani się nie przywitał. Może gdybyśmy nie mieli wszyscy takich trudności z nawiązywaniem kontaktów towarzyskich, zaczęlibyśmy pozdrawiać się nawzajem w trakcie pierwszego tygodnia po wyjściu z doku portowego. Ale nie zrobiliśmy tego, a podjęcie prób teraz byłoby jeszcze bardziej krępujące. No i dobrze. Skierowałam się do azylu mojego laboratorium. Właściwie to laboratorium doktor Osmani, ale ona nie postawiła w nim nogi od drugiego tygodnia po opuszczeniu przez nasz okręt orbity, kiedy to przekazała obowiązek utrzymania tamtejszego siedliska biologicznego mnie.

Wstukałam na ściennej klawiaturze mój kod dostępu i zanurkowałam do ciemnego laboratorium. Zewnętrzne drzwi zasunęły się za mną z solidnym trzaśnięciem, odcinając od odgłosów statku. Oparłam się o nie, zamknęłam oczy i wdychałam atmosferę pracowni naukowej. W tym pomieszczeniu wszystko miało sens, przebiegało według przewidywalnych wzorców. Czułam się tu bardziej u siebie niż w jakimkolwiek innym miejscu na statku, nawet niż w parku rekreacyjnym z jego trawiastymi alejkami i boiskami.

Zapaliły się światła. Zamrugałam, zrzuciłam z siebie kitel, cisnęłam go na metalowy stół warsztatowy obok mojego notebooka, a potem ściągnęłam rękawice. Lampy zapłonęły także w szklanych komorach symulacyjnych, oświetlając dwa siedliska biologiczne, które doktor Osmani i ja zmodyfikowałyśmy tak, aby idealnie imitowały warunki, jakie napotkają nasze odmiany owadów, kiedy zostaną dostarczone do pogranicznych kolonii. Po lewej bujne palmy i hiacynty napierały na zaparowane szyby, a winorośle i mchy zaczęły już wpełzać na pnie drzew. Komora po prawej, o szklanych ścianach zimnych przy dotknięciu, była niemal pusta. Na kamienistym gruncie płożyły się rosnące nisko krzewy jałowca, a niebieskie kwiaty lnu kołysały się, gdy na ich płatkach przysiadały pszczoły. Każda komora była osobnym, wiernie odtworzonym fragmentem świata.

Sprawdziłam temperaturę i równowagę gazową – komora numer dwa potrzebowała 0,78 cząsteczki azotu na milion – a następnie zaprogramowałam rozpylacze, tak aby dostarczyły wieczorną dozę odżywczego deszczu. Potem zablokowałam zewnętrzne drzwi, przysunęłam krzesło do ściany i wspięłam się do mojego najbardziej ulubionego miejsca w całym statku.

Okręty takie jak Ranganathan nie są budowane, lecz niejako wyhodowywane, co niekiedy powoduje drobne niedoskonałości. Moje laboratorium jest właśnie jedną z takich anomalii. Sufit po jednej stronie się zakrzywia i przechodzi w ścianę, z której dwa metry od podłogi wystaje coś w rodzaju półki. Jeśli przysunie się krzesło i wgramoli się na nią, trafia się do pustej wnęki w ścianie. Na końcu wnęki znajduje się trójkątny iluminator, przez który widać nieskończony bezmiar przestrzeni kosmicznej.

Wpełzłam do wnęki i dotarłam do iluminatora. Czasami nawet sypiam tutaj, kiedy moje współlokatorki sprowadzają na wieczór do naszego pokoju chłopców albo dziewczyny.

Zdjęłam przydziałowe pantofle, oparłam się o poduszkę, którą pożyczyłam sobie z jednego z salonów dla załogi, i owinęłam się moim starym sari jak kocem. To jedna z niewielu pamiątek z domu, jakie pozwolono mi zabrać – pierwsze sari, które kupiła mi Soraya. Wystarczyło mi przesunąć palcami po wytartym niebieskim jedwabiu i wyhaftowanych wokół rąbka paradnych koniach, bym znalazła się znowu w tamtym sklepie w Mumbaju, wirująca w moim nowym stroju na staroświeckiej drewnianej podłodze.

Soraya rozpromieniła się wtedy i klasnęła w dłonie.

– Och, musimy kupić ją dla ciebie. Idealnie na tobie leży. Czyż nie leży na niej idealnie, Avo?

A potem sprzedawczyni podsunęła mi pod oczy inny zwój lśniącego materiału.

– Tak, tak, i tę też.

Tamto uczucie – beztroska. I wszyscy się uśmiechali, zadowoleni i przynajmniej tym razem nie zaniepokojeni. Nawet Ava, zawsze martwiąca się o pieniądze, uśmiechnęła się. A ja wróciłam pociągiem do domu w nowym sari.

– Czujesz się przygnębiona? – spytał teraz komunikator uprzejmym głosem Advani-ji. – Zastrzyk witaminy D może zwalczyć uczucie depresji…

– Sza – rzuciłam i znowu wyciszyłam dźwięk.

Spojrzałam przez iluminator na odległe błyszczące gwiazdy. To prawdziwy powód, dla którego zatrudniłam się na tym okręcie. Nigdzie na Ziemi nie można doświadczyć takiego dreszczu ekscytacji. Głębie próżni wydawały się tak doskonale nieruchome, a jednak wiedziałam, że tętnią w nich promieniowanie, pyły kosmiczne i ciemna materia. Pola grawitacyjne tworzą pływy wokół gwiazd i wciągają w wiry ich księżyce. Czułam, jak coś porusza się tam na zewnątrz i we mnie, jakbym była dzwonem rozbrzmiewającym jakimś niewidzialnym rezonansem. Wiedziałam, że takie myślenie jest nienaukowe. W przestrzeni kosmicznej nie ma wystarczającej ilości materii, by przenieść przez próżnię dźwięk albo doznanie, lecz mimo to czułam jej przyciąganie.

Coś we mnie zelżało – jakby bryła lodu oderwała się od lodowca – i zawahałam się na skraju wspomnień. Przed moimi oczami przemykały ulotne obrazy – czerwony latawiec, czarna kura bantamka krocząca dumnie po rozpalonym żarem słońca blaszanym dachu, bosy chłopiec biegnący obok mnie. Wszystkie te obrazy były tam, czekały w małej czarnej skrzynce mojego umysłu, by wyskoczyć z niej jak na sprężynie. Ale czy chciałam je wypuścić?

Kiedy byłam mała, Ava raz do roku zabierała mnie na ghaty żebym zapaliła dla mojej matki świeczkę w małej papierowej łódeczce. „Żebyś ją pamiętała”, mówiła Ava. Ale pamiętanie o niej oznaczało też pamięć o tym, co utraciłam – latawiec, kurę, ją. Oznaczało ryzyko, że jeśli nie zachowam ostrożności, jeśli będę wspominać zbyt długo i zbyt wiele, te ruchome piaski mnie wciągną. Oznaczało ryzyko pojawienia się tej drobnej, niewdzięcznej myśli, która stale mnie dręczyła: „Dlaczego moja matka nie została w fotelu pilota, kiedy nadeszła ta wielka fala? Dlaczego zamiast schodzić sama, nie posłała na dół Avy, żeby mnie uratowała? Dlaczego to właśnie moja matka nie ocalała?”.

Sięgnęłam do kieszeni i wyjęłam mój stary ręczniak. Tutaj, z dala od Ziemi i jej satelitów oraz wszystkich, którym mogłabym chcieć wysłać wiadomość, był niemal bezużyteczny, ale do jednego mógł się nadal przydać. Odszukałam zachowane w nim zapisy i znalazłam ten, o który mi chodziło. Może dzisiaj będzie właśnie ten dzień. Może dziś zdołam obejrzeć go do końca.

Na ekraniku pojawiła się twarz Avy okolona rozkołysanymi czarnymi włosami sięgającymi niemal do ramion. Ava miała na sobie zniszczoną kurtkę, którą dała jej przed śmiercią moja matka, a na nadgarstku nosiła mnóstwo bransoletek. Ava nie jest moją prawdziwą siostrą, ale moja matka przygarnęła ją, kiedy dziewczyna była chora i nie miała dokąd pójść. Na jej widok poczułam bolesny ucisk w piersi. Nie powinnam myśleć tego, co przed chwilą. Ava mnie kocha. Po tamtym sztormie zaopiekowała się mną. Gdyby nie ona, nigdy nie spotkałabym Sorai ani nie dorastałabym, mając wszystko, czego mogłam zapragnąć. Żałowałam, że nie mogę z nią teraz porozmawiać. Poradziłaby mi, jak mam postępować z doktor Osmani, albo przynajmniej zgodziłaby się ze mną co do tego, jaka z niej przeklęta kuttiya, i podpowiedziałaby odpowiednie słowa, żeby spławić Rubia.

– Cześć, Miyole. – Ava odgarnęła włosy za uszy i nachyliła się bliżej kamery. Za nią przeszedł do kuchni jej mąż Rushil, nucąc melodię z jakiegoś starego filmu, który oboje uwielbiają. – Gratulacje z okazji dostania się do Instytutu Głębinowych Sondowań. Wiem, że dążyłaś do tego, odkąd byłaś jeszcze małądziewczynką, a Rushil i ja jesteśmy z ciebie dumni.

Rushil wyjrzał z kuchni i pomachał do mnie.

– Cześć, Miyole!

Ava posłała mu przez ramię uśmiech, a potem odwróciła się znowu do kamery.

– W każdym razie to oznacza, że przez jakiś czas nie będziemy cię widywać, więc chciałam, żebyś miała to. – Spoważniała. – To zapis, który w tym roku znalazłam na dysku pamięci mojego slupu. Nie wiedziałam, kiedy właściwie mam ci go dać. Myślałam, że może gdy skończysz osiemnaście lat, ale ponieważ odlatujesz, wydaje się, że teraz jest właściwa pora.

Pochyliła się do przodu, żeby wyłączyć obiektyw kamery, ale zawahała się przez chwilę.

– Kochamy cię, Miyole. Wiem, że gdyby żyła twoja matka, też byłaby z ciebie dumna.

Ekran ściemniał i zapadła cisza, a potem rozległ się elektroniczny szum, miarowy jak monsunowy deszcz. Wiedziałam, co zaraz nastąpi, lecz i tak gardło mi się ścisnęło i nagle straciłam pewność, czy w ogóle zdołam tego wysłuchać.

– Trajektoria pięć, potwierdzona – przebił się przez szum głos mojej matki. – Proszę o podanie koordynat lądowania.

Moja matka Perpétue. Kiedy w nasz dom na Gyre uderzył sztorm, Ava wypatrzyła mnie i Kaia na kładce domu naszej sąsiadki, wdowy, i utrzymywała slup wiszący nieruchomo w powietrzu, podczas gdy moja matka zeszła do nas. Ale wtedy nadeszły wyższe i potężniejsze fale. Matka zobaczyła, że wali się na nas olbrzymi wał wody, i popchnęła mnie pierwszą w górę drabinki awaryjnej slupu, lecz sama nie zdążyła wejść za mną. Fale ściągnęły w dół ją, i Kaia też. Wszystkie moje senne koszmary kończą się w taki sposób – potężną, okrutną falą wciągającą w głębinę kogoś albo coś, co jest mi drogie.

W zapisie nastąpiła chwila ciszy, a potem znów zabrzmiał głos mojej matki:

– Odebrałam koordynaty. Sektor B-kropka-294, lądowisko Delta. Przyjmuję trajektorię podejścia.

Po sztormie szukałyśmy mojej matki, ale nie udało się nam jej odnaleźć. Fale pochłonęły całe Gyre. Dawniej myślałam, że to oznacza, iż matka mogła przeżyć, unosząc się na falach w jakimś na wpół zatopionym pontonie, albo trafiła do jakiegoś szpitala w rejonie Pacyfiku i leży na oddziale rehabilitacyjnym, czekając, aż wróci jej pamięć. Teraz jednak wiem, czym naprawdę były te myśli – dziecięcymi fantazjami. Kiedy pierwszy raz usłyszałam głos matki z tego zapisu, zalała mnie gwałtowna fala okruchów wspomnień, o których nie wiedziałam nawet, że tkwiły gdzieś na dnie mojej pamięci. Nierówne kroki matki na schodach i wywołany tym niepohamowany przypływ radości i podekscytowanego oczekiwania. Maślany aromat pieczonych orzeszków w papierowej torebce. Moja matka rozłupująca ich skorupki płaską stroną ostrza noża. I przypomniałam sobie to, co wiedziałam przez cały czas: gdyby matka przeżyła, odszukałaby mnie.

Poczułam w gardle rosnącą gulę i oblał mnie zimny pot. W głębi mojego mózgu coś się poruszyło. Chciałam zapomnieć, ale to uczucie było w mojej krwi i kościach, w ścieżkach neuronowych, których od dawna nie przemierzałam. Próbowałam zmusić się do zaczerpnięcia oddechu, lecz nie potrafiłam. Zapiekły mnie dłonie, w miejscu, w którym rozcięcia od czepiania się drabinki awaryjnej slupu pozostawiły blizny. Wzbierała we mnie panika, olbrzymi wał czarnej wody narastał bez końca, aż wreszcie przesłonił niebo. „To nie jest rzeczywiste”, powiedziałam sobie. Ale było. Tkwiło we mnie zawsze, strzegąc drogi powrotnej do mojego dzieciństwa i Gyre, gotowe zatopić mnie, jeśli znajdę się zbyt blisko.

Zatrzymałam odtwarzanie zapisu; oddychałam ciężko.

Rozwarłam zaciśnięte dłonie. Blizny nadal na nich były, śliskie od potu, nie krwi. To zbyt wiele. Wtuliłam nos w sari. Lepiej – łatwiej – być córką Sorai, uczennicą prywatnej szkoły dla dziewcząt w Mumbaju, która uprawia jazdę konną, a wieczorami wkuwa do egzaminów. Potem przypomniałam sobie, jak Rushil uczył mnie w parku Shivaji gry w krykieta, i gwizd staroświeckiego imbryka do herbaty Sorai, a nie to jak moja manman splatała mi warkocze albo wcierała przed snem krem w łokcie, nie widok oślepiająco jaskrawego, gładkiego jak szkło oceanu po sztormie.

Łup!

Gwałtownie poderwałam głowę. „Ten dźwięk”. Wstrzymałam oddech, a mój umysł dopiero po kilku sekundach zdołał wrócić do teraźniejszości. „Coś uderzyło w iluminator”.

Bicie mojego serca przyśpieszyło. Pochyliłam się do przodu. Szyba iluminatora była przejrzysta, trójwarstwowa i nadzwyczaj mocna. Podobnie jak reszta statku, powstała z samouszczelniającej się masy perłowej, zmodyfikowanej bioinżynieryjnie tak, by imitowała strukturę komórkową muszli skorupiaków. Nie dostrzegłam na niej żadnej rysy. Tak naprawdę nie zobaczyłam niczego oprócz gwiazd i aksamitnie czarnej pustki przestrzeni kosmicznej. Spojrzałam z dołu, pod innym kątem. Wciąż nic. Przycisnęłam skroń do szkła i wytężyłam wzrok, by zbadać obszar nad statkiem.

I wtedy to zobaczyłam – unoszącą się nad nami gmatwaninę świateł pozycyjnych i metalu oraz zwiewną lodową chmurę wlewającą się w czerń. W pierwszej chwili nie mogłam pojąć, co to takiego.

Potem dotarło do mnie: „Powietrze. To jakiś statek tracący powietrze”.

Na kilka sekund zabrakło mi tchu, niezdolna zareagować. Mogłam tylko patrzeć, jak ten obcy statek broczy tlenem w upiornej ciszy próżni.

Ryknęły syreny alarmowe Ranganathana. Lampy na suficie zgasły, w ich miejsce zapaliły się żółte światła awaryjne. Zastygłam w bezruchu, jakby przez moje ciało przepłynął śmiercionośny prąd, blokując mięśnie. Część mnie znalazła się znowu na drabince, w centrum huraganu, a matka krzyczała do mnie, żebym weszła na górę.

– UWAGA, UWAGA. KOD CZARNY – kobiecy głos przebił się przez uporczywe wycie alarmu. – WSZYSTKIE ZESPOŁY RATOWNICZE NA STANOWISKA. POZOSTALI CZŁONKOWIE ZAŁOGI PROSZENI SĄ O UDANIE SIĘ DO WEWNĘTRZNYCH REJONÓW STATKU. POWTARZAM, KOD CZARNY.

To do mnie. Powinnam zjawić się na stanowisku. Ale nie potrafiłam oderwać się od iluminatora. Nadchodziła fala. W pole widzenia wpłynęły światła pozycyjne myśliwców jednej z naszych eskadr obronnych, krążących wokół wraku tracącego powietrze. Część kadłuba oderwała się, siejąc odłamkami jak płatkami kwiatów. Odetchnęłam gwałtownie. „Ten statek się rozpada”. Ale potem ta oddzielona połowa odpaliła silniki, oświetlając w końcu scenę na tyle, bym mogła zobaczyć, co się naprawdę dzieje.

Zdezelowana bryła silikonu i metalu tracąca drogocenne powietrze to kuter Wędrowców, a ten drugi statek, wchodzący w łuk, by stawić czoło naszym myśliwcom, to szkuner z rodzaju tych polujących na mniejsze samotne jednostki. W ciemności zapłonęły światła pozycyjne jeszcze dwóch identycznych szkunerów, które bezgłośnie zajęły pozycje na flankach pierwszego. To Dakait. Piraci.