Gustaw, nie Gutek! Bajki mają moc - ebook

ROZDZIAŁ 1

Na imię mam Gustaw. Nie Gutek czy Gucio, jak zwy­kli mnie nazy­wać doro­śli, któ­rzy myślą, że spra­wiają mi przy­jem­ność, wypo­wia­da­jąc te bez­na­dziejne zdrob­nie­nia mojego imie­nia. Gdyby moi rodzice chcieli, żebym miał na imię Gutek, to po pro­stu tak by mnie nazwali. Z nazwi­skiem jest znacz­nie mniej­szy kło­pot, bo nikt go nie zdrab­nia. Swoją drogą, cie­kawe jak by zare­ago­wali moi rodzice, gdyby zamiast Emi­lia Koza­kow­ska ktoś nazwał moją mamę Emilka Koza­czek albo jesz­cze lepiej zamiast Woj­ciech Koza­kow­ski wszy­scy woła­liby na mojego tatę Wosiu­sia Koza­nio. Okro­pień­stwo, któ­rego ni­gdy bym nie prze­żył.

Skoro już usta­li­li­śmy, jak mam na imię, to teraz opo­wiem wam o mojej zwa­rio­wa­nej rodzince. Mama jest ban­kie­rem, nie takim jak w Euro­biz­ne­sie, bo kiedy gramy w tę grę, to zawsze pierw­sza ban­kru­tuje, a całą kasę przej­muje tata. Mama wtedy śmieje się i mówi, że wystar­czy, że w pracy musi zara­biać pie­nią­dze – w domu może je tra­cić. No nie wiem, ja wolę mieć pie­nią­dze i te w realu, i te w grze. Ale wra­ca­jąc do Emi­lii Koza­kow­skiej, to pra­cuje w dużym banku, w któ­rym znaj­duje się dwa­na­ście biu­rek na par­te­rze i osiem – na dru­gim pię­trze. Pew­nie spy­ta­cie, skąd to wiem. To pro­ste, cza­sem cho­dzę do mamy, gdy musi zostać po godzi­nach i coś zro­bić. Wtedy jest nie­wiele osób w budynku i mogę zaj­rzeć przez szklane drzwi, a że kocham liczyć, to oprócz liczby biu­rek znam rów­nież liczbę sto­ją­cych na nich ołów­ków i dłu­go­pi­sów. Na przy­kład pani Asia sie­dząca pod oknem i wypła­ca­jąca pie­nią­dze wszyst­kim, któ­rzy przyjdą ze spe­cjalną kartą, na swoim biurku ma jeden pla­sti­kowy kube­czek przy­wie­ziony z Cypru, a w nim sześć piszą­cych na nie­bie­sko dłu­go­pi­sów, dwa dobrze zaostrzone ołówki, jeden bez gumki, i dwa zakre­śla­cze w neo­no­wych kolo­rach. Pani Asia jest bar­dzo miła i kiedy tylko się spo­tkamy, pyta mnie, co dzi­siaj nabro­iłem w szkole. Jakby wie­działa, że znowu byłem na dywa­niku u dyrek­tora. W sumie to nie robi to na mnie żad­nego wra­że­nia. Nawet lubię do niego cho­dzić, bo przy­naj­mniej jest tam cicho i mogę sobie poga­dać z kimś, kto mnie wysłu­cha.

Ale wra­ca­jąc do mojej mamy, to ona pra­cuje na dru­gim pię­trze i nad­zo­ruje wydaj­ność pra­cow­ni­ków. W sumie to tak do końca nie wiem, co to zna­czy, bo prze­cież oni wydają dużo pie­nię­dzy tym wszyst­kim pro­szą­cym o nie ludziom. Czy w takim razie ktoś z nich mógłby źle pra­co­wać? Gdy­bym to ja był na miej­scu mamy, to wszyst­kim dał­bym nagrodę za solidną pracę. Mama jed­nak nie chce słu­chać moich pod­po­wie­dzi, podob­nie zresztą jak w spra­wie usta­wie­nia dłu­go­pi­sów i ołów­ków, któ­rych używa. Za każ­dym razem, gdy do niej przy­cho­dzę, ukła­dam je według kolo­rów, jakie ma tęcza. I za każ­dym razem, gdy koń­czę swoje dzieło, zasta­na­wiam się, dla­czego mama nie może zro­zu­mieć, że to naj­lep­szy układ, by żad­nego dłu­go­pisu nie zgu­bić i wszyst­kich uży­wać po kolei. Zupeł­nie nie wiem, jak doro­sła osoba może pra­co­wać w takim bała­ga­nie.

W poprzedni pią­tek, gdy mama znowu musiała zostać w pracy, przy­sze­dłem do niej po wyj­ściu ze szkol­nej świe­tlicy i jak zwy­kle zabra­łem się za robie­nie porząd­ków na jej biurku. Powiem wam tak po cichu, że moja mama to nie­zły flej­tu­szek i jesz­cze do tego maru­dzi, kiedy chcę jej pomóc.

– Gustaw, pro­szę cię, odsuń się od biurka, bo zrzu­cisz mój lap­top – ostrze­gła mnie, kiedy tylko wysy­pa­łem dłu­go­pisy z pojem­nika, który ona nazywa przy­bor­ni­kiem.

– Prze­cież muszę to poukła­dać – wyja­śni­łem, dzi­wiąc się, że jesz­cze do tego nie przy­wy­kła.

– Dzi­siaj nie mam czasu na zabawę.

– Ale ja się nie bawię. Ja pra­cuję – doda­łem z dumą.

– Synku – ode­zwała się, a jej oczy wydały się bar­dziej szare niż zwy­kle – muszę to skoń­czyć, bo pan w tam­tym gabi­ne­cie czeka na moje zesta­wie­nie.

– Obie­cuję, że nie będę ci prze­szka­dzał! – Grzecz­nie pod­nio­słem dwa palce do czoła i zasa­lu­to­wa­łem jak Baz Astral z _Toy Story,_ gdy ruszał w podróż w kosmos. Uwiel­bia­łem go, gdy cho­dzi­łem do przed­szkola. Teraz jestem w trze­ciej kla­sie i tro­chę obciach mówić o Bazie, ale na­dal trzy­mam jego figurkę wci­śniętą mię­dzy książki.

– Tylko rób to po cichu – pod­dała się i wró­ciła do swo­jej pracy, a ja ze zdwo­joną ener­gią przy­stą­pi­łem do zada­nia.

Kiedy spoj­rza­łem na wyrzu­cone z przy­bor­nika dłu­go­pisy i ołówki, oka­zało się, że są tam jesz­cze dwa fla­ma­stry do pisa­nia na bia­łej tablicy, i tu poja­wił się pro­blem. Pod­nio­słem oby­dwa fla­ma­stry i przez chwilę je oglą­da­łem.

– Mamo, po co je kupi­łaś? – spy­ta­łem.

– Są mi potrzebne do pracy – odpo­wie­działa i natych­miast wró­ciła do stu­ka­nia w kla­wia­turę.

– Ale po co je kupi­łaś? – dopy­ty­wa­łem.

– Cza­sem muszę coś zapi­sać na bia­łej tablicy – tłu­ma­czyła, nie pod­no­sząc wzroku.

Rozej­rza­łem się uważ­nie po gabi­ne­cie mamy, ale nie dostrze­głem tablicy. W szkole wisiała za ple­cami pani Alek­san­dry, która cza­sem pozwa­lała nam pisać po niej, ot tak dla zabawy. Popa­trzy­łem na pisaki. Jeden miał kolor czer­wony, a drugi był czarny. Teraz patrzyły na mnie, szcze­rząc zęby, jakby chciały mi powie­dzieć, że jestem fajt­łapą, bo nawet tablicy nie potra­fię zna­leźć. Wku­rzy­łem się. Jak one śmiały tak jaw­nie ze mnie kpić? Wtedy tuż obok mnie poja­wił się As. Zawsze zja­wia się nie­za­po­wie­dziany.

– Musisz dać im nauczkę – stwier­dził oczy­wi­stą oczy­wi­stość.

Było jasne, że dwa dzi­wa­dła nie zasłu­gują na litość. Upew­ni­łem się, że mama wciąż jest pochło­nięta pracą, i na pal­cach wysze­dłem na kory­tarz.

– Prze­cież gdzieś musi być ta tablica – szep­nął As, sunąc tuż za mną.

Przyj­rza­łem się ścia­nom, ale nie dostrze­głem niczego, co przy­po­mi­na­łoby tablicę. Zaj­rza­łem do pokoju, w któ­rym wszy­scy ban­kie­rzy zbie­rali się, by pona­rze­kać na pracę i wrzu­cić coś na ząb. Mama nie pozwa­lała mi tam wcho­dzić, bo twier­dziła, że od słu­cha­nia ich roz­mów uszy mogą mi zwięd­nąć. Nie wiem, o co jej cho­dziło, bo zwy­kle sama czy­ści mi uszy po kąpieli i robi to nad­zwy­czaj dokład­nie, co bar­dzo mnie dener­wuje.

Kiedy jed­nak miną­łem ten zaka­zany pokój, zer­k­ną­łem za róg i ku mojemu zasko­cze­niu tra­fi­łem w dzie­siątkę. Duża tablica zawie­szona była w rów­nie dużym pokoju, w któ­rym na środku stał długi drew­niany stół, a przy nim usta­wio­nych było kil­ka­na­ście krze­seł. Sze­dłem wzdłuż niego wpa­trzony w białą ścianę, na któ­rej wisiał poszu­ki­wany przed­miot.

– Musisz ją wypró­bo­wać – ode­zwał się As.

– Ona tak jakoś dziw­nie wygląda – stwier­dzi­łem, bo nie do końca byłem prze­ko­nany do tego pomy­słu. – Nie podoba mi się ta plama na środku.

– Daj spo­kój – nale­gał. – Pew­nie ktoś nie umiał dokład­nie zmyć napi­sów, które zro­bił.

Nie mia­łem pod­staw, by nie wie­rzyć Asowi. W końcu to on mi pomógł, gdy byłem na bada­niu wzroku. Świet­nie mi pod­po­wia­dał, gdzie jest jaka litera, i dla­tego ten wielki, cuch­nący czosn­kiem lekarz powie­dział, że mój wzrok jest dosko­nały. Tylko mama patrzyła na mnie podejrz­li­wie, jakby wie­działa o pod­po­wie­dziach Asa, żebym wcze­śniej wygo­oglo­wał tablice uży­wane w gabi­ne­tach oku­li­stycz­nych. Naucze­nie się układu kil­ku­na­stu liter to dla mnie bułka z masłem. Nosze­nie oku­la­rów to nie­zły obciach, dla­tego sko­rzy­sta­łem z rady Asa i teraz nie­kiedy musi mi pod­po­wia­dać, bo nie do końca dobrze widzę. Naj­waż­niej­sze, że nikt mnie nie będzie prze­zy­wał oku­lar­nik albo śle­pak.

– Gustaw, nary­suj coś fajo­wego – popro­sił As, gdy zbli­ży­łem się do tablicy.

– A co byś chciał?

– Może czarną dziurę? – zasta­na­wiał się na głos. – Uwiel­biam kosmos i te wiel­kie dziur­ska, które ważą kil­ka­na­ście razy wię­cej od Słońca. Chciał­bym zoba­czyć je na wła­sne oczy. A ty?

– Może być dziura, tylko muszę ją dobrze zama­zać – wyja­śni­łem, cią­gnąc linię obok linii, by pozo­sta­wić jak naj­mniej jasnych prze­świ­tów.

– Śmiało, wyko­rzy­staj też kolor czer­wony. Będzie odjaz­dowo!

– No dobra, może tro­chę innego koloru nie zaszko­dzi.

– Uwierz mi, to będzie kosmos!

Co jakiś czas spo­glą­da­łem w stronę bez­kształt­nej plamy w kolo­rze błę­kit­nym. Posta­no­wi­łem kon­se­kwent­nie zama­zać ją czar­nym pisa­kiem. Wpraw­dzie mia­łem wra­że­nie, że tablica sta­wia opór i fla­ma­ster wcale nie posuwa się tak gładko jak na szkol­nej tablicy, ale cóż mogłem pora­dzić. Doci­sną­łem go moc­niej i z jesz­cze więk­szym zapa­łem ruszy­łem do pracy, doda­jąc kolor czer­wony.

Wła­śnie ryso­wa­łem ostatni zawi­jas upięk­sza­jący czarną dziurę, gdy usły­sza­łem za ple­cami krzyk mojej mamy:

– Gustaw, ręce go góry!

Tak się prze­stra­szy­łem, że aż mi mazak wypadł na pod­łogę. Głos mamy wcale nie nale­żał do przy­jem­nych. Już wie­dzia­łem, że jest na mnie zła, choć nie mia­łem poję­cia dla­czego. Prze­cież dzięki mnie miała spo­kój i mogła sku­pić się na pracy.

As oczy­wi­ście znik­nął, więc zosta­łem sam na polu bitwy. Z dumą patrzy­łem na swoją czarną dziurę. Naprawdę dobrze mi wyszła. Muszę tylko prze­ko­nać mamę, że to moje naj­więk­sze arcy­dzieło. Odwró­ci­łem się w jej stronę i wów­czas dostrze­głem wyra­sta­ją­cego zza jej ple­ców olbrzyma pró­bu­ją­cego ją wyści­gnąć. Szło mu cał­kiem dobrze i na ostat­nim metrze zasłu­żył na wie­niec lau­rowy. Mama spoj­rzała na mnie z wyrzu­tem, a prze­cież to nie ja ją wyści­gną­łem. W pew­nej chwili olbrzym zachwiał się i runął jak długi tuż u stóp mojej mamy.

– Auuu – zawył, gdy jego ciało dotknęło pod­łogi.

Mama stała jak wryta, prze­no­sząc nie­przy­tomny wzrok to na mnie, to na tablicę, to znów na olbrzyma.

Tego popo­łu­dnia wra­ca­li­śmy do domu w zupeł­nej ciszy. Mam ode­brała tylko jeden tele­fon. Przez chwilę słu­chała swo­jego roz­mówcy, a kiedy się roz­łą­czył, powie­działa:

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki