Hate to love you - ebook

Shay Coleman podkopał moje marzenie o zrobieniu kursu przygotowującego do studiów prawniczych.

No dobra, niezupełnie. Przesadziłam, niemniej naprawdę marzyłam o tym, żeby zostać prawnikiem. Uczestniczyłam w pozorowanym procesie. W pierwszym roku w roli świadka. A w drugim jako główny obrońca.

Znałam się na tym. Umiałam znaleźć luki w przepisach. Wiedziałam, kiedy mogę zgłosić sprzeciw, a kiedy nie, a także co wyimaginowana ława przysięgłych powinna usłyszeć. Dawałam z siebie wszystko. Zamierzałam zostać prawnikiem.

Do czasu, gdy weszłam na pierwsze zajęcia z nauk politycznych i wszystko zaczęło się walić. W ciągu kilku pierwszych tygodni dowiedziałam się czterech rzeczy:

1. Uczenie się przepisów na pamięć to nuda. Nie no, poważnie. To prawdziwa nuda. Wiedziałam już, że to mnie przerasta.
2. W liceum nie musiałam się uczyć, za to na studiach owszem, i to jak cholera.
3. Musiałam się nauczyć, jak się uczyć.
4. Aroganckie dupki na studiach to też dupki.

O tym ostatnim dowiedziałam się dzięki Shayowi Colemanowi.

– Podzielcie się na cztero-, pięcioosobowe grupy. – Profesor uniósł arkusz ćwiczeń. – Przejrzyjcie te punkty do omówienia, a potem jedna z osób wystąpi w imieniu grupy. Zaczynamy.

Rozejrzałam się po sali ze swojego miejsca w przedostatnim rzędzie. Przeklęłam się za to, że nie zmusiłam Kristiny, żeby zapisała się na kurs razem ze mną. Byłam na pierwszym roku, a na zajęcia uczęszczali głównie ludzie ze starszych lat.

Przygotowałam się, by się odwrócić w jedną lub drugą stronę, ale nic z tego. Blondynka po prawej miała już swoją grupę. Zobaczyłam jej plecy. Przede mną to samo.

Wiedziałam, kto siedzi za mną, i nie chciałam tam patrzeć.

Usiedli w tym miejscu pierwszego dnia zajęć. Ja byłam wówczas w przedostatnim rzędzie i patrzyłam, jak wchodzili, jeden za drugim.

Byli duzi. Muskularni. Boscy.

Co do jednego – cała szóstka.

Jeden z nich był wysokim blondynem o szerokich barach, lodowato błękitnych oczach, wąskiej talii i kościach policzkowych, przez które dziewczyny nie miały siły wstać z krzeseł i wzdychały. Prawdziwy materiał na modela i do tego – jakie to banalne – rozgrywający w uczelnianej drużynie, rzecz jasna.

Shay Pieprzony Coleman.

Pozostali to: obrońca, skrzydłowy, biegacz, napastnik i, najchudszy z nich, kopacz. Wiedziałam to wszystko, bo mój brat Gage zmusił mnie, bym poszła z nim nie na jeden, dwa czy pięć, ale na siedem meczów, kiedy był na pierwszym roku. A potem, jakby tego było mało, w drodze do akademika odpytywał mnie z nazewnictwa.

Właśnie to lubiłam najbardziej, gdy go odwiedzałam.

Zwróćcie uwagę na nutę sarkazmu. Wróćmy do pierwszego dnia zajęć – jego pięciu kumpli zajęło cały ostatni rząd, a jedyne wolne krzesło znajdowało się tuż za mną.

Shay się zawahał. Szedł jako ostatni. Spojrzał na krzesło, a potem na mnie.

Oto, na czym polegał problem.

Byłam młoda, ale wiedziałam, że prezentuję się jak Nina Dobrev. Szczupłe ciało, długie brązowe włosy, długie nogi. Przewyższałam o kilka centymetrów przeciętne dziewczyny, więc nie rozumiałam, co tu się może podobać, ale chłopakom się to podobało, przynajmniej do czasu, kiedy się dowiadywali, że Gage i Blake Clarke to moi bracia. Wtedy następowała zmiana podejścia, ale miałam nadzieję, że na studiach będzie inaczej. Dulane to duży uniwersytet. Prywatny, niemniej na tyle duży, żebym mogła przez cztery lata nie spotkać brata na terenie kampusu.

Studiowało tu ponad czternaście tysięcy osób.

Rzadko kiedy podrywano mnie w liceum, za to wykorzystywano, żeby się jakoś dostać do moich braci: Gage’a i Blake’a. Dziewczyny mnie uwielbiały, a chłopcy albo szanowali, albo nienawidzili. Wszystko zależało od tego, co myśleli o moich braciach. W każdym razie spotykałam się tylko z tymi dwoma rodzajami reakcji. Faceci zazwyczaj okazywali mi szacunek. Tak było do czasu, gdy Gage skończył szkołę. Blake był o wiele starszy, więc wyprowadził się z domu dawno temu. Spokój zawdzięczałam Gage’owi. Kiedy rok temu przeniósł się do Dulane, wszystko się zmieniło.

Kolesie nagle przypomnieli sobie, jak wyglądam, i zapomnieli o szacunku. Podrywali mnie tak nachalnie, że dziewczyny zaczęły mnie nie lubić. Jeśli doda się ten rok do wydarzenia, do którego doszło na początku studiów… Cóż, powiem tylko, że wszystko nałożyło się na siebie i sprawiło, że z miejsca znienawidziłam gościa stojącego za mną.

Zagryzł górną wargę, jakby się powstrzymywał od śmiechu. Jego oczy patrzyły na mnie kpiarsko.

Zazgrzytałam zębami.

Będę siedziała tuż przed nim. A on będzie się gapił na mój kark. Będzie mógł się wychylić do przodu, udając, że mam coś we włosach, żeby mnie dotknąć. I będzie miał przez cały czas widok na mój tyłek, bo oparcia krzeseł zasłaniają tylko górną część pleców.

Shay Coleman był nie tylko dużym facetem. Robiono wokół niego także sporo szumu. Wielbiono go ponad miarę. Dość o nim słyszałam od Gage’a, jego przyjaciół i z plotek krążących na korytarzu w akademiku, by nawet nie znając go osobiście, wiedzieć, jak bardzo go ubóstwiano. Było to dziwne, niemniej prawdziwe.

Jedni przyglądali mu się jawnie, inni dyskretniej, ale jednak. To, co by się tutaj wydarzyło, podziałałoby na plotkarzy jak woda na młyn.

Wiedziałam, że napotkałam przeszkodę, która może nadać ton całemu rokowi. Jeżeli miałam znowu zaznać takich mąk jak w liceum, on mógłby je zapoczątkować.

Zalały mnie wspomnienia z ostatniego roku w szkole średniej i nie mogłam tego znieść.

Przeszły mnie ciarki, chwyciłam plecak i przerzuciłam go na puste krzesło dwa miejsca dalej w tym samym rzędzie.

Uniósł brwi. Wtedy wszyscy, którzy patrzyli tylko na niego, spojrzeli na mnie.

Siedzący najbliżej nagle zaczęli szeptać.

Zgarnęłam książki i telefon i wstałam. Przedefilowałam tuż przed nim, a on stał, trzymając przed sobą swoje podręczniki. Zrzuciłam plecak na podłogę i usiadłam ciężko. Patrzyłam przed siebie.

Nie ruszał się. Wiedziałam, że mi się przygląda.

Zerknęłam w prawo i zobaczyłam zaskoczenie malujące się na twarzy jakiejś dziewczyny. Zagryzła wargę i spoglądała to na mnie, to na Shaya do czasu, aż poczułam, że się poruszył.

Rozluźniłam barki i usłyszałam, jak mówi:

– Linde, zamień się ze mną miejscem.

Zamknęłam oczy.

Napastnik się z nim nie sprzeczał. Zebrał swoje rzeczy i przeniósł się na miejsce za tym, które początkowo zajmowałam.

Shay Coleman usiadł za mną, a ja wstrzymałam oddech.

Próbowałam sobie tłumaczyć, że nie powinnam się nim przejmować. Wiedziałam, kim jest, ale go nie znałam. Nigdy z nim nie rozmawiałam. Nigdy mnie nie podrywał ani nie nazwał suką, bo nie miałam okazji go odtrącić. Nie spotykał się ze mną, a potem nie przespał się za moimi plecami z moją najlepszą przyjaciółką.

Nie miałam powodu, by go z góry znienawidzić, niemniej tak się stało.

Próbowałam się zmusić do tego, by oddychać spokojnie. Może niepotrzebnie poczułam się zaniepokojona? Może nikt tego nie zauważył? Pewnie wszyscy pomyśleli, że jestem dziwna, co akurat jest prawdą, ale może nie było to aż tak wyraźnie widoczne… Ale nie.

Wychylił się do przodu i muskając mój kark oddechem, szepnął:

– Szach-mat.

Usłyszałam jego aksamitny cichy śmiech.

Następnym razem usiądę w pierwszym rzędzie. Już to postanowiłam. On zostanie z kumplami z tyłu, a ja mogę się przenieść. To nie będzie takie trudne.

– Mam nadzieję, że jesteście zadowoleni ze swoich miejsc – powiedział profesor – bo będziecie je zajmowali na stałe.

Wydałam z siebie nagły i niezbyt cichy jęk. To jakiś kiepski dowcip.

Podobnie jak ten pieprzony projekt grupowy.

Mogłam się odwrócić wyłącznie w stronę Shaya.

Przepełniała mnie irracjonalna nadzieja, że dołączył do grupy na prawo ode mnie. To miałoby sens. Nic z tego. Kiedy tak sobie siedziałam – jedyna osoba bez grupy, wciąż zwrócona twarzą do frontu sali – usłyszałam jego głos:

– Możesz do nas dołączyć, Clarke.

Clarke.

Zwrócił się do mnie po nazwisku, jakbyśmy się przyjaźnili.

Tylko że ja nie miałam przyjaciół w tej sali.

Zrezygnowana chwyciłam krzesło i zaczęłam się obracać. Czterech chłopaków znalazło się w innej grupie. Naszą tworzyli: Shay, Linde, dziewczyna siedząca po przekątnej względem mnie i jeszcze jedna. Obie drgnęły, słysząc moje nazwisko, i zorientowałam się, że się mną zainteresowały.

Jedna miała na sobie beżowy sweter i obcisłe dżinsy. Włosy upięła w niedbały kok i gdyby mi powiedziała, że należy do stowarzyszenia studentek, ani trochę by mnie to nie zdziwiło.

Uciekałam się do stereotypów i wcale mi się to nie podobało, ale przysięgam, że ona tak właśnie wyglądała.

Druga nie robiła aż tak wielkiego wrażenia, lecz była podobna do pierwszej. Obcisłe dżinsy i biały sweter zamiast beżowego. Rozpuszczone ciemne włosy. Obie miały naturalny makijaż, pociągnięte jasnoróżową szminką usta i cień na powiekach. Pierwsza była piękna, ale druga miała trochę zbyt szeroko rozstawione oczy, aby dało się ją zaliczyć do tej samej kategorii.

Zerknęłam ukradkiem na Lindego. Miał okrągłą twarz ze zmarszczkami od śmiechu przy ustach i oczach. W ciągu dwóch tygodni słyszałam, jak się śmiał, i wiedziałam, że te zmarszczki powstały nie bez przyczyny. Był duży, masywny jak byk i za każdym razem, gdy na niego patrzyłam, miałam ochotę przytulić go jak misia.

– Skąd znasz moje nazwisko? – spytałam, nie patrząc na Shaya Colemana.

Wiedział, jak mam na imię?

– Gage kazał mi wypatrywać swojej siostrzyczki, Kennedy Clarke.

Spojrzałam na niego i odniosłam wrażenie, jakby ktoś uderzył mnie w klatkę piersiową. Boże. Ależ on był boski. I te oczy skupione na mnie. Nigdzie nie błądziły. Przypatrywał mi się badawczo. Zaschło mi w ustach.

– Kumplujesz się z moim bratem?

Kiedy to się stało? Wątpiłam, żeby tak było. Gage puszyłby się z tego powodu jak paw.

Jego oczy wciąż się śmiały. Usta też się lekko wygięły w uśmiechu.

– Byliśmy na tej samej imprezie. Rozmawialiśmy o zajęciach. Kazał mi cię wypatrywać. – Teraz na jego twarzy zagościł już pełny uśmiech. – Powiedział, że jego siostra będzie miała minę buntowniczki. Od razu wiedziałem, o kim mówił.

Podciął mi skrzydła. Gage to dupek.

Usiłowałam nie dać niczego po sobie poznać.

– Zabawne.

Błysk w oczach Shaya podpowiedział mi, że tak właśnie uważał. Widziałam to. Zachowałam się jak zołza, ale wierzcie mi, że miałam powody. Nauczyłam się, że lepiej przystąpić do ataku, zamiast czekać, aż ktoś to zrobi – w przenośni.

Linde podniósł arkusz ćwiczeń.

– Mamy rozmawiać o aborcji. – Wskazał na pozostałe dziewczyny. – Domyślam się, że jesteście zwolenniczkami wyboru?

Ta ładniejsza przewróciła oczami.

– Zamknij się, Ray. To, że mamy waginy, nie znaczy, że jesteśmy zwolenniczkami aborcji.

– Dobra, ale nie zależy wam na prawie wyboru?

Shay przysunął krzesło bliżej nas. Jego wielkie kolana musnęły moje nogi i odsunęły się, kiedy się pochylił do przodu i oparł ręce na ławce.

Ładniejsza milczała. Zacisnęła usta i skierowała wzrok na swoją koleżankę.

– Eee… – Koleżanka chrząknęła i przesunęła krzesło do przodu. Oparła łokcie na ławce. – O czym mamy dyskutować? O naszych indywidualnych opiniach?

Linde dziobnął arkusz palcem.

– Numer jeden. – Przechylił głowę, by lepiej widzieć. – Porozmawiajcie o ustawie aborcyjnej.

– To nie znaczy, że mamy omawiać nasze osobiste zdanie. – Ładniejsza wyrwała arkusz z rąk Lindego. – Aby wyrobić sobie opinię na temat aborcji, przejrzyj argumenty przedstawiane przez jej przeciwników i zwolenników. Grupa ma zaprezentować dyskusję całej klasie. – Prychnęła i pchnęła arkusz z powrotem w jego stronę. – Pieprzyć to. Niczego nie będę prezentować.

Linde popatrzył niepewnie na kartkę.

– Mogę dokonać prezentacji. – Shay wysunął się do przodu, a gdy sięgnął po arkusz, jego kolano znowu oparło się o moje. – A ty, Clarke? Jakie masz zdanie na temat aborcji?

Wzruszyłam ramionami. Nie miałam zdania.

„Dlaczego dotyka mnie kolanem?”

– Daj spokój. – Ładniejsza dziewczyna uniosła brwi, by mnie zachęcić. – Musisz mieć jakąś opinię.

– A jak brzmi twoja?

Shay zachichotał, a dziewczyna strzeliła oczami w jego stronę. Zignorował to spojrzenie i chwycił długopis, by zapisać, co powie. Mógł odsunąć nogę ode mnie, lecz tego nie zrobił. Wciąż napierał na mnie kolanem.

Również uniósł brwi.

– Hmm, Becs? Jestem gotów pisać.

– Pieprz się, Coleman. – Zarumieniła się. Szyja jej poczerwieniała, on jednak patrzył na nią spokojnie. Wreszcie na jej ustach pojawił się cień uśmiechu. – Sama nie wiem. Co chcesz, żebym powiedziała?

– Co myślisz i dlaczego – wycedził Shay. Uśmieszek nie znikał z jego twarzy, a w oczach pojawił się kolejny błysk.

Policzki dziewczyny były pąsowe, gdy wpatrywała się w ławkę. Wzruszyła wąskimi ramionami, złączyła dłonie i oparła przedramiona na ławce; wyglądała, jakby chciała sięgnąć w jego stronę.

– Nie wiem. To znaczy, moja rodzina jest religijna…

– A więc jesteś przeciwna? – wpadł jej w słowo Linde.

– Tak. A ty?

Nie zwracała się jednak do Lindego. Patrzyła na Shaya. Jasne było, do kogo skierowała pytanie.

Shay uniósł długopis i uśmiechnął się szeroko.

– Jestem tylko reporterem. Wy mówicie, a ja zapisuję.

Linde zaklął, uśmiechnął się i pokręcił głową.

– Daj spokój. – Becs uśmiechnęła się szerzej. – Musisz nam powiedzieć.

Chrząknął.

– A ty, Amy?

Ta bardziej przeciętna zakasłała.

– Mam na imię Aby. I nie wiem. – Dziewczyny wymieniły spojrzenia. – Chyba myślę podobnie. Mój tata jest pastorem. Tak jakby muszę być przeciwna aborcji.

Linde otworzył szeroko oczy.

– Twój tata jest pastorem?

Becs się zaśmiała i rękami wykonała gest sugerujący, żeby sobie odpuścił.

– Wyluzuj. Ma chłopaka.

Linde ściągnął brwi.

– Nie o to chodzi. Jestem tylko zaskoczony…

– Nie studiuje tutaj – wtrąciła Aby.

Becs odwróciła się w stronę kumpelki.

– Dlaczego to powiedziałaś?

Aby znowu wzruszyła ramionami i wsunęła kosmyk włosów za ucho.

– Co takiego? No, nie studiuje tutaj. Tylko w Methal. To cztery godziny jazdy stąd.

– Czy to nie jest przypadkiem chrześcijańska uczelnia?

Zerknęłam ukradkiem na Shaya. Miał poważny wyraz twarzy, czemu przeczyły jego oczy. Tak samo patrzył na mnie pierwszego dnia zajęć. Śmiał się wtedy ze mnie, a teraz nabijał się z tych wszystkich ludzi.

– Tak. – Obie dziewczyny odwróciły się w jego stronę. Aby naciągnęła rękaw i wygładziła go. – Jestem pewna, że on też jest przeciwnikiem aborcji.

Działało mi to na nerwy.

I chyba wydałam z siebie jakiś dźwięk, bo oczy wszystkich zwróciły się w moim kierunku.

– Tak? Jesteś innego zdania? – Zadając to pytanie, Shay uśmiechał się coraz szerzej.

Wyprostowałam się i wzruszyłam ramionami.

– Nie wyrobiłam sobie opinii, ale to nie ma związku z tym, kim jest mój tata, ani z tym, czy mój chłopak chodzi do chrześcijańskiej szkoły. Nie mam zdania, bo jeszcze mnie to nie spotkało. Będę się zastanawiać, jeśli mnie spotka. I wtedy wyrobię sobie opinię. I nikt bliski nie będzie mi mówił, co mam myśleć.

Linde wydął wargi i odchylił się do tyłu. Wydawało mi się, że powiedział: „O cholera”.

Becs przekrzywiła głowę w moją stronę.

– Twierdzisz, że nie mam prawdziwego zdania?

– Nie chcę być złośliwa, ale sama tak powiedziałaś. I wyraziłam swoją opinię na temat twojej wypowiedzi.

– Słucham? – Zacisnęła usta.

– Sprzeciwiasz się aborcji, bo twoja rodzina jest religijna. – Rozłożyłam ręce. – Przecież to twoje słowa. – Popatrzyłam na Aby, ale ona już wiedziała, co się wydarzy. Zaczęła się wiercić na krześle. – Ty powiedziałaś to samo. Twój tata jest pastorem i nie możesz myśleć inaczej. Nie wiem, jak jest z twoim chłopakiem, niemniej wykorzystałaś ojca jako punkt odniesienia. – Oparłam się na krześle.

Widzicie? Wciąż tliła się we mnie iskra prawnika.

Linde zaczął się śmiać.

– A ty? – zwróciłam się do niego. – Jakie ty masz zdanie, bo pan reporter powołuje się na piątą poprawkę.

– Eee… – Śmiech zamarł mu na ustach. Wodził wzrokiem po nas wszystkich. – Chyba – skubał kołnierzyk koszuli – jestem zwolennikiem wyboru. – Leciutko przekrzywił głowę w prawo, jakby chciał powiedzieć: „No, wydusiłem to”. A potem popatrzył na pozostałe dziewczyny. – Moja siostra została zgwałcona. Nie chciała mieć dziecka w wieku czternastu lat. A więc tak. – Znowu zerknął na mnie. – Opowiadam się za prawem wyboru, bo nie będę przeciwnikiem mojej siostrzyczki oraz poczucia winy i cierpienia, na które jest narażona codziennie, bo jakiś fiut wszedł w nią na siłę.

Nie spojrzałam ani na Becs, ani na Aby. Miałam wyrzuty sumienia, że naciskałam, ale profesor ogłosił koniec czasu. Musieliśmy zaprezentować rezultaty dyskusji. Gdy przyszła nasza kolej, Shay wstał i oznajmił:

– Utknęliśmy w martwym punkcie.

Profesor splótł ręce na brzuchu.

– Jest was pięcioro. Jak to możliwe?

Shay spojrzał na mnie, po czym odpowiedział:

– Dwie osoby przeciwko, dwie za wyborem. I jedna, która nie ma jeszcze zdania.

Dziewczyny mnie zaskoczyły, ale z jakiegoś powodu nie zdziwiłam się, że Shay był zwolennikiem wyboru. Zerknęłam na Lindego. Nie domyśliłabym się jego opinii, patrząc na niego.

Jakby czuł, że skupiłam uwagę na nim, spojrzał na mnie i skinął głową.

No proszę.

Gracz futbolu z drużyny Uniwersytetu Dulane obdarzył mnie czymś, czego pragnęło wielu ludzi. Gestem wyrażającym szacunek.

Posłałam mu uśmiech, a on go odwzajemnił.

Uniosłam nieco brodę.

Zawarłam pierwszą przyjaźń na kursie nauk politycznych. Moja radość była jednak krótkotrwała.

– W porządku. To była dobra dyskusja – ocenił profesor. – A teraz wymieńcie się numerami telefonów i informacjami o sobie z pozostałymi członkami grup. Przygotujecie w tych zespołach prezentację na koniec semestru. Decyduje ona w jednej trzeciej o ocenie końcowej.

Jęknęłam i opuściłam głowę na ławkę.

Dotarł do mnie śmiech Shaya. Przysunął usta do mojego ucha i szepnął:

– No popatrz. Będzie czego wypatrywać. – Poklepał mnie po plecach. – Dzięki, Clarke. Wiedziałem, że nie będę się nudził na tych zajęciach.

Nagle poczułam gorycz w ustach.W ciągu tygodnia musiałam się spotkać z Shayem jeszcze dwa razy, ponieważ nasze zajęcia odbywały się w poniedziałki, środy i piątki. Oboje wyszliśmy z tego żywi. Nie zmuszano nas już do dyskusji w grupach, a gdy musieliśmy się dobrać w pary, Linde od razu na mnie wskazał.

Widzicie? Przyjaźnimy się.

Około piętnastej tamtego piątku wracałam do akademika. Omijałam od tyłu budynek sztuk pięknych i szłam chodnikiem, który skręcał w prawo i wiódł wśród drzew do celu mojej wędrówki. Cały kampus urządzono w ten sposób. Drzewa rosły wszędzie. Zakrywały większość budynków, przez co ciągle miałeś wrażenie, że spacerujesz po lesie, aż chodnik doprowadzał cię do budynku, do którego akurat zmierzałeś.

Od polany dzieliły mnie niecałe dwa metry, gdy usłyszałam, że ktoś woła mnie po imieniu. Zesztywniałam, ale nie, to nie był Shay. To nie jego głos. Natychmiast się skrzywiłam, bo wiedziałam, kto to jest. Mój brat stał za drzewami i machał do mnie.

Przyspieszyłam kroku.

– Gage. Co tu robisz? – Wepchnęłam go głębiej między drzewa i obejrzałam się przez ramię. Chodnik był pusty. Opuściłam barki, czując ulgę. Dałam mu mocnego kuksańca w tors. – Pierwsza zasada klubu Clarke’ów: nie znamy się.

Przewrócił oczami i palcami przeczesał ciemnobrązowe włosy, w dokładnie takim samym odcieniu jak moje. Mieliśmy też identyczne ciemne oczy. Był ode mnie o rok starszy, ale ludzie brali nas za bliźnięta. Gage lubił żartować, że on jest tym mądrym, a ja głupszym, które przyszło na świat rok później. Za każdym razem, gdy tak mówił, dostawał ode mnie po głowie. Teraz też się zastanawiałam, czy go nie zdzielić. Wiedział, że ma nie przychodzić do mojego akademika. Upierałam się przy tym nieugięcie.

Nie miałam wpływu na to, że w liceum mnie wykorzystywano. W ósmej klasie spytałam mamę, czy mogłabym zmienić szkołę, okazało się jednak, że w rozsądnej odległości znajdowało się tylko liceum prywatne, a ono spotkało się z wielkim stanowczym „nie”. Mama pokręciła zdecydowanie głową. Nie mieliśmy pieniędzy nawet na semestr, że już nie wspomnę o mundurkach i innych wydatkach towarzyszących.

Teraz jednak kontrolowałam sytuację i pierwsza zasada dotycząca Gage’a i Kennedy Clarke’ów głosiła: udajemy, że się nie znamy.

Stanowiła ona podzbiór zasady numer dwa: żadnych dramatów.

Clarke nie jest popularnym nazwiskiem? Słucham? Nie miałam pojęcia. To wielki zbieg okoliczności.

Tak brzmiał argument, który usłyszałby każdy, kto próbowałby zgłębiać tę kwestię.

– Auć! – Potarł klatkę piersiową i posłał mi spojrzenie zbolałego szczeniaka. – Dlaczego musisz mnie zawsze bić? W przeciwieństwie do tego, co się wydaje laskom, chłopaki tego nie lubią. Chcielibyśmy odruchowo oddać i zawsze musimy panować nad tymi prymitywnymi instynktami.

Wyprężył się, gdy wypowiedział słowo „prymitywnymi”.

Przewróciłam oczami.

– Gadaj szybko. – Na pewno ktoś się pojawi na chodniku. – Czego chcesz?

Opuścił rękę. Nagle zrobił się bardzo rzeczowy.

– Idę wieczorem na imprezę bractwa.

– Okej…

– Słyszałem, że będą tam też dziewczyny z twojego akademika.

Zmrużyłam oczy. Kolejne dwie zasady wynikające z zasady numer dwa głosiły, że nie mógł się przyznać do tego, że mnie zna, a tym bardziej że jesteśmy spokrewnieni, jak również nie mógł się przespać z żadną z moich koleżanek. Budziło to we mnie dyskomfort w liceum i na studiach również.

– Okej… – powtórzyłam.

– To te laski, z którymi się spotykasz. No wiesz… – Szarpał mankiet koszuli. – Te puszczalskie.

– Och! – Laura, Casey i Sarah. – Tak. Nie możesz ich przelecieć.

– Daj spokój – zaoponował błagalnym tonem. – Ta Casey jest seksowna. – Przy ostatnim słowie jęknął. – Naprawdę seksowna. A co, jeśli jej się spodobam? Zranię jej uczucia. Mogłaby się ode mnie nie odczepić. Wiesz, mogłoby się okazać, że to ten typ, który odrzucony natychmiast się zakochuje. – Pokręcił głową i gwizdnął ze współczuciem. – Chyba byś tego nie chciała, co?

– Casey może mieć każdego faceta. Zaryzykuję i postawię na to, że nie w tobie się zakocha.

Ściągnął brwi.

– O czym ty mówisz? Szanse są wysokie. Jeśli nie zauważyłaś, oboje jesteśmy atrakcyjni. Oboje.

Jęknęłam.

– Zamilcz.

– Jestem dobrą partią. Nie narażam dziewczyn na wstyd. Odwożę je do domu.

Uniosłam brew.

– Albo zamawiam im taksówkę – dodał i odwrócił wzrok. Strzelił oczami w moją stronę. – Widzisz. Troskliwy gość to ja. – Zacisnął dłonie w pięści i skierował palce wskazujące w swoją stronę. Puścił do mnie oko. – I naprawdę bym się zatroszczył o Casey. Mógłbym pójść na całość i pozwolić jej myśleć, że się w niej zakochałem. To ją podjara. Takie seksowne dziewczyny nie lubią namolnych kolesi. Ja bym to zrobił dla ciebie.

– Zrobiłbyś to dla siebie. – Oparłam dłoń na biodrze. – Nic z tego. Trzymaj się od nich z daleka.

– Dobra, dobra. A ta Kristina? – Gwizdnął. – Też jest w dechę. Nie wiem, dlaczego chowa te maleństwa. Wielu gości i tak już nazywa ją Cycatką.

Pchnęłam go.

– Ma chłopaka i jest moją jedyną przyjaciółką. Masz sobie darować te bzdury, słyszysz? I to migiem!

– Dobra, dobra. – Wzrok mu oprzytomniał, a z twarzy zniknął głupkowaty uśmieszek. – Kumple będą chcieli wiedzieć, dlaczego bronię tej dziewczyny. Byłoby łatwiej, gdybym dał im do zrozumienia, że się przyjaźni z moją siostrą. A skoro już o tobie mowa, to nie chcę, żebyś się umawiała z którymś z moich kolegów.

– Nie ma sprawy.

Żadnych przystojniaczków – zasada numer jeden.

– Hej! – Przypomniało mi się, że muszę coś z nim wyjaśnić. – Powiedziałeś Shayowi Colemanowi, że jestem twoją siostrą.

Oczy mu rozbłysły.

– Owszem. Fantastyczny gość.

– Dlaczego to zrobiłeś?

Prychnął, zakołysał się na piętach i wsunął ręce do kieszeni.

– Żartujesz? Byłaś moją przepustką do poznania go. Słyszałem, że on i inni zawodnicy zapisali się w tym semestrze na zajęcia z nauk politycznych. Zapytałem go, czy widział laskę, która wyglądała jak moja bliźniaczka. – Uśmiechnął się chytrze. – Od razu wiedział, o kogo chodzi.

– Powiedziałeś mu, że jestem buntownicza.

– Bo jesteś.

– Nie musisz informować o tym ludzi.

Na jego ustach zakwitł szeroki uśmiech.

– Żartujesz sobie? To najszybszy sposób, żeby wytłumaczyć kolesiom, kim jesteś. Dziewczyny tego nie kumają, ale faceci tak.

Walnęłam go w ramię. Po części przez niego taka byłam.

– Nie gadaj już o mnie.

– A czemu? Jeśli już, była to przysługa. Coleman wydawał się zainteresowany, kim jesteś.

Zapanowałam nad kolejnym wzdrygnięciem się, tym razem z obrzydzenia.

– Nie wyświadczasz mi żadnej przysługi. Nie chcę znać Shaya Colemana w ten sposób.

– Powiedziałem, że wyświadczam ci przysługę? – Uniósł lekko brodę. – Wyświadczam ją sobie. Nie znosisz takich facetów.

Zgadza się.

Pokręciłam głową.

Shay Coleman to drugi Parker Stanson, mój były. Za tą myślą błyskawicznie pojawiła się następna: pieprzyć Parkera i pieprzyć Shaya Colemana.

– Nieważne. – Pchnęłam znowu Gage’a, tym razem delikatnie, i zmusiłam się do lekkiego tonu. – Idź na imprezę bractwa i trzymaj się z daleka od moich koleżanek.

Zamierzał się sprzeczać. Widziałam, że słowa same cisną mu się na usta. Pokręciłam głową.

– Nie żartuję. I przestań rozmawiać o mnie z futbolistami. Zrozumiano?

Przyglądał mi się przez chwilę, po czym z zadumą przekrzywił głowę.

– Wszystko w porządku?

Usłyszałam w jego głosie życzliwość i ścisnęło mnie lekko w gardle.

– Tak. – Będzie w porządku. Będę się uczyć. To mój cel. Goście w rodzaju Parkera już nie mogą mnie skrzywdzić. Nie pozwolę na to. – A teraz spadaj. Zanim ktoś cię zobaczy.

Zachichotał i kilka sekund później, gdy już zapanowałam nad emocjami, po moim bracie nie było śladu.

Zniknął.

Kiedy mijałam recepcję, siedząca w niej dziewczyna spojrzała na mnie.

– Kennedy Clarke?

– Tak?

Była ze starszego rocznika i siedziała w recepcji od pierwszego tygodnia semestru. Zainteresowało mnie, co chce mi powiedzieć.

– Shay prosił, żeby cię pozdrowić.

Jęknęłam.

No jasne, Shay ją zna. Nie sposób zignorować taką ślicznotkę.

– Pozwól, że zgadnę – rzuciłam pół żartem, pół serio. – Jesteś jego dziewczyną?

Zaśmiała się, co brzmiało nawet sympatycznie.

– Przyjaźnimy się. Prosił, żeby cię pozdrowić, i powiedział, że jesteś fajna.

Rozejrzałam się. W holu kręciło się kilka dziewczyn, więc podeszłam bliżej.

– Możemy zachować to w tajemnicy?

– Co takiego? – Kolejny wybuch szczerego śmiechu. Niewiele brakowało, a bym ją polubiła. – Że jesteś fajna? – upewniła się.

– Że znam Shaya. Poznaliśmy się na zajęciach. Nie przyjaźnimy się ani nic w tym rodzaju. – Podkreśliłam ostatnie słowa. – A jeśli się z nim spotykasz, przyjmij wyrazy współczucia.

– Shay nie jest taki zły. Dobrze, zachowam to dla siebie.

Ściągnęła lekko brwi, gdy machnęłam jej na pożegnanie i ruszyłam po schodach do swojego pokoju. Mieć recepcjonistkę, która jest dla ciebie miła? To prawdziwy skarb. Być może kiedyś się ubzdryngolę i nigdy nie wiadomo, kiedy dobrze by było, żeby ktoś odwrócił wzrok.

Weszłam do pokoju sprężystym krokiem, ale w progu się zatrzymałam.

Potwornie skrzywiona Missy siedziała przy biurku.

– Co jest? – Zamknęłam drzwi i rzuciłam plecak na łóżko za nią.

– Holly chce iść dzisiaj do biblioteki. – Stukała wściekle w klawiaturę.

Holly była jej najlepszą przyjaciółką z liceum i mieszkała piętro nad nami ze swoją kuzynką.

– A co jest nie tak w bibliotece?

Moje biurko stało na drugim końcu pokoju. Usiadłam na krześle i odwróciłam się tak, żeby na nią patrzeć.

– Nic, o ile byłaby to niedziela czy jakikolwiek inny dzień tygodnia. Tyle że mamy piątek. A ona podkochuje się w bibliotekarzu.

Holly zakochiwała się dwukrotnie w ciągu tygodnia.

– Będzie tam mało ludzi, więc to ma sens. Doskonały czas na flirt.

– Nie chcę iść do tej głupiej biblioteki.

– A co innego masz do roboty?

Missy chodziła wszędzie tam, gdzie Holly i jej kuzynka, i odwrotnie. Te trzy w zasadzie nie odstępowały się na krok.

Wzruszyła ramionami i zerknęła na telewizor.

– Mogłybyśmy obejrzeć jakiś film?

Prawie się wzdrygnęłam. Oglądałam filmy z Kristiną, a nie Missy – współlokatorką, która śmiała mi się w twarz, bo nie lubię babskich tytułów. Poza tym wiedziałam, że opowiada bzdury na mój temat. Zdybałam ją na tym, kiedy były u niej Holly i jej kuzynka. W pokoju nagle zapanowała cisza. Nie miałam pojęcia, co o mnie wygadywały, ale nie wątpiłam, że tak właśnie było.

– Też planowałam iść dzisiaj do biblioteki.

– Tak?

Jej niedowierzanie prawie mi schlebiało. Ona myślała, że ja mam życie.

Wzruszyłam ramionami, odwróciłam się i włączyłam komputer.

– A czemu nie? Muszę się uczyć. Poza tym bibliotekę dość wcześnie zamykają, prawda?

– No więc?

– Może koleś Holly zaprosi was na jakąś imprezę. Najlepszy plan to brak planów.

– Tak?

Ktoś zapukał do drzwi, kiedy ściągałam pocztę. Wstałam i przytaknęłam.

– Poszłabym tam z nadzieją, że potem coś się wydarzy. Nikt nie chodzi na imprezę przed dwudziestą drugą. – Otworzyłam drzwi, kończąc zdanie.

Na korytarzu stała Casey Winchem – ta sama, z którą Gage tak rozpaczliwie pragnął się przespać i która onieśmielała mnie swoją pewnością siebie.

– Hej. – Zamrugałam kilka razy. Żyłyśmy z Casey, Laurą i Sarah na przyjaznej stopie, ale żadna z nich nie przychodziła do mnie do pokoju. Nawet nie byłam pewna, czy pamiętały, jak mam na imię. Zawsze zwracały się do mnie: „Hej, ty”.

– Hej.

– Co tam? – Otworzyłam szerzej drzwi.

Zajrzała do środka i pomachała.

– Cześć.

Missy jej nie odmachała. Chyba była w szoku, że kogoś znam.

Casey ściągnęła brwi, ale potem spojrzała na mnie.

– Idziemy na imprezę bractwa. Chciałabyś się wybrać z nami?

– Eee…

– Masz samochód, prawda? Sarah i Kristina musiały jechać na weekend do domu. Zostałyśmy tylko Laura i ja.

Teraz to miało sens.

Korzystały z samochodu Sarah. Żadna inna nie ściągnęła auta, bo trudno było o miejsce przy akademiku dla pierwszego roku. Ja miałam brykę. Każdy w rodzinie miał. Mama fundowała nam takie prezenty, kiedy kończyliśmy liceum. Nie byliśmy zamożni, więc aż do ślubu nie dostanę kolejnego prezentu.

Czyli mniej więcej do trzydziestki.

Jeśli w ogóle.

Pokręciłam głową. Wróćmy do rozmowy.

– Potrzebujecie podwózki?

– No cóż… – Zagryzła wargę. – Tak jakby. Możemy tam jechać z Adamsem albo Kreigersonem. – Nie znałam tych nazwisk. – Martwimy się powrotem do domu. Chłopaki się urżną i będą wracać sami, jeśli wiesz, co mam na myśli. Jeżeli byśmy kogoś z Laurą wyrwały, nie byłoby problemu. Ale chciałabym mieć plan awaryjny, gdyby coś nie wypaliło.

Plan awaryjny.

To ja.

Zabezpieczenie.

Nie byłam popychadłem.

– Nie, dziękuję. To na razie. Bawcie się dobrze.

Zamknęłam drzwi.

Wiedziałam, że wyszłam na zołzę, ale zignorowałam rozdziawione usta współlokatorki. Nie rozumiała. Nikt nie będzie mnie wykorzystywał. Nie pozwolę, żeby to się kiedykolwiek powtórzyło.

Mając to na uwadze, popatrzyłam na komputer.

Naprawdę musiałam się nauczyć, jak się uczyć. I zamierzałam poświęcić na to ten weekend.