Jak stać się świadomym kierowcą - ebook

1. Kilka skomplikowanych zasad do przestrzegania

Tytuł jest mocno „zachęcający” prawda? (Wolą wytłumaczenia, początkowo tytuł brzmiał: „Jak stać się świadomym kierowcą u boku nieświadomego męża”). Swoją drogą zastanawiałeś/aś się kiedyś, dlaczego tak niechętnie podchodzimy do zadań, jeśli ktoś inny z góry zasugeruje, że dane zadanie nie należy do najprostszych? Czy nie powinniśmy skupić się raczej na ogromie satysfakcji, z jaką będziemy mieli przyjemność się zetknąć w momencie wykonania powierzonego nam (bądź sobie samym) zadania? Dlaczego nie zadajemy sobie pytań typu: „A co, jeśli mi się uda?”, „A co, jeśli się naprawdę sprawdzę?”? Zamiast tego z łatwością przychodzą nam do głowy pytania typu: „A co, jeśli to po prostu zawalę?”, „A co, jeśli się tylko upokorzę?”. Tu, w tym miejscu, poprzez treść tej książki sprowokuję cię, byś był/a bardziej otwarty/a na ten pierwszy sposób myślenia.

Wracając do istoty tego rozdziału, ta książka może przynieść pożądany dla ciebie rezultat, ponieważ rządzi się pewnymi zasadami. Oto one:

• W momencie, gdy zobaczysz tekst wytłuszczonym drukiem – proszę byś to sobie zanotował/a (mogą to być 2, 3 zdania, więc nie będzie to wymagało ogromnej fatygi z twojej strony).

• Przygotowałam kilka zadań, które zostaną starannie opisane (jak długo ćwiczenie powinno być wykonywane, w jaki sposób itp.). Zachowaj, proszę, sumienność podczas wykonywania tych zadań i postaraj się NIE być sceptyczny/a.

• Zastanów się chwilę nad podanymi przykładami. Czy nie miałeś/aś podobnej sytuacji? Czy nasuwają ci się pewne wnioski?

• Postaraj się podejść pozytywnie do lektury. Z doświadczenia wiem, że jeśli od początku jesteśmy na „NIE”, to mało co jest nas w stanie później zaskoczyć pozytywnie. Zatem daj jej, proszę, szansę…

• Postaraj się o osobny zeszyt (nie chcę sztucznie nabierać cię na liczbę stron, uwzględniając przy tym 10 pustych stron na notatki…).

Jeszcze ostatnia prośba! Jedna, jedyna:

• Potraktuj moją książkę jako kontynuację swojego kursu nauki jazdy. Nazwijmy to mentalną częścią kursu (z pewnością praktykę i teorię masz za sobą). Z takim nastawieniem jestem niemal pewna, że potraktujesz tę książkę bardziej zadaniowo i dotrzesz do końca, a wtedy zaczniesz dostrzegać zmiany. Gotowy/a? No to ruszamy…2. Co nieco o sobie

If you want to live a happy life, tie it to a goal, not to people or things…

Albert Einstein

Krótko o sobie? Nie będzie to łatwe, bo jestem mistrzynią dygresji, ale spróbuję… Mam dwadzieścia pięć lat (pod warunkiem, że pisanie e-booka nie przeciągnie się w nieskończoność, inaczej będę zmuszona nieustannie edytować fragment odnośnie wieku). Do niedawna pracowałam w branży kompletnie niezwiązanej z pisaniem czy literaturą. Przez dwa lata pracowałam jako inżynier, przez pięć miesięcy jako projektant prac tymczasowych, a także podjęłam decyzję, że chciałabym napisać doktorat z psychologii, więc w ramach potrzebnej praktyki rozpoczęłam pracę jako mental health supporter oraz rozpoczęłam studia magisterskie na kierunku psychologia. Od dwóch lat i siedmiu miesięcy mieszkam w Anglii. Dlaczego piszę e-booka? Bo zostałam zmuszona… Nie rób takiej miny. Naprawdę… Przeżywamy teraz okres cholernego koronawirusa. Utknęłam. Był to moment, kiedy kazali mi pracować z domu, odwołali w pracy wszystkie kursy, samoloty zostały wstrzymane do odwołania, nastąpił brak możliwości jakiejkolwiek wzajemnej socjalizacji. Zatem szanowny koronawirus wymusił na mnie znalezienie alternatywy na nudę, na to, by może komuś pomóc w jakiś inny sposób (zdalny), zmusił mnie też do znalezienia zajęcia, które pozwoliłoby mi oderwać się od szumu medialnego w BBC odnośnie wirusa. Oprócz tego, według mojego męża, w momencie gdy się nudzę, mam mnóstwo szalonych pomysłów w głowie, więc nie bez powodu mocno wspiera mnie podczas pisania tej książki. I oto w takich okolicznościach powstała treść, którą dziś wam przekazuję. Ale patrząc na tematykę e-booka, warto by było wspomnieć coś odnośnie mojego stażu jako kierowcy. Prawko mam od sześciu lat (sprostowanie – formalnie jestem kierowcą od sześciu lat), a uważam się za kierowcę od jakichś dwóch.

Wielu znajomym, którzy odkryli moje zamiłowanie do psychologii, pyta: „ALE JAK? Nie szkoda tych siedmiu lat poświęconych inżynierii (praca, studia…)?”. Myślę sobie wtedy: „W sumie dobrze się złożyło, bo dzięki doświadczeniu w inżynierii już wiem, że LICZY SIĘ JAKOŚĆ, NIE ILOŚĆ. Zatem na pewno wpłynie to korzystnie na treść tej książki (oby)”.

Choć to reakcja męża była najpiękniejsza, bo stwierdził on, że z powodzeniem byłabym w stanie napisać e-booka lub książkę, której treść składałaby się jedynie z opisów moich zabawnych (czasem przerażających) historii, które przydarzyły mi się jako kierowcy.

Ale wróćmy do głównego celu, jaki ma ten e-book (powiedzmy, że ograniczę się do e-booka). Tak więc jestem tu dla ciebie. Jestem tu dla siebie. Jestem tu dla swojego męża. Tak, tak, jestem tu także dla swojego męża – wytknę mu wszystkie błędy, jakie popełnił w momencie, gdy stawiałam pierwsze kroki za kółkiem. Teraz, z perspektywy czasu, już wiem, że odpowiednia pomoc i wsparcie z pewnością przyniosłyby o wiele lepsze efekty jeśli chodzi o poprawę mojej jakości prowadzenia auta. Z perspektywy czasu wiem (choć już dziś nieco bardziej z przymrużeniem oka, z dystansem), że był trudnym pasażerem. Wymagał, wymagał i jeszcze raz wymagał. Ale z drugiej strony, jeśli mam być fair, muszę wspomnieć także o tym, że kiedy już zaczął traktować mnie troszkę poważniej jako kierowcę (musiało minąć kilka dobrych lat), jako jeden z niewielu nauczył mnie bardzo, bardzo wiele, za co jestem mu dziś wdzięczna (inni kierowcy też powinni mu podziękować!), no i na koniec, jako że był moim częstym pasażerem, pogratuluję mu odwagi (tym razem z pełną powagą), bo dziś wracam wspomnieniami do tego, co miałam w głowie jako kierowca kilka lat temu, a jakie podejście mam teraz i widzę przepaść. Przepaść – w pozytywnym tego słowa znaczeniu, bo ostatecznie byłam w stanie tę przepaść przeskoczyć.

Dlaczego warto się mną zasugerować?

Właściwie to mam dwa powody, które są nie do podważenia (choć jeden z nich dziwnie zabrzmi):

• Uwielbiam psychologię, interesuję się nią oraz ją studiuję. Nie jest tajemnicą, że to, co w nas, w naszej psychice, silnie oddziałuje na różne aspekty naszego życia (w tym nasz stosunek do jazdy autem). Postaram się zerwać ze schematami, jakie masz w swojej głowie odnośnie prowadzenia auta. Zniszczę je i będę bezlitosna.

• Mogę się pochwalić ogromnym doświadczeniem, jeśli chodzi o niekoniecznie poprawne zachowanie w trakcie jazdy (mam też na swoim koncie wypadek, w którym wykazałam się niebywałą samodzielnością) i kilka (kilkadziesiąt) innych „nieporozumień” w trakcie jazdy. Ale wiesz, co jest pocieszające? Że potrafię wyciągać konkluzje i ta cecha osobista bardzo mocno mi pomogła w tym, by dziś samodzielnie poruszać się autem.

Teraz już wiesz, że nie masz do czynienia z byle laikiem. Mam za sobą etap przestraszonego kierowcy, ale to już definitywnie za mną. Ty też się ogarniesz. Daj szansę tej lekturze, a staniesz się świadomym kierowcą. Pokażę ci, jak oswoić się z autem. Nauczysz się wsiadać za kółko rozluźniony/a. Zaczniesz czerpać przyjemność z samodzielnej jazdy samochodem, poznasz jej zalety. Jeśli masz problem ze stresem w momencie, gdy podchodzisz do egzaminu – pokażę ci skuteczne metody na zmianę sposobu myślenia, co wpłynie na redukcję twojego stresu w trakcie egzaminu. Przestaniesz wstrzymywać oddech w momencie, kiedy większy gabarytowo samochód. Przestaniesz przejmować się cynicznymi żartami kolegów na temat twojej jazdy (nie będą już mieli ku temu powodów). Zaczniesz wychodzić z inicjatywą w momencie, gdy pojawi się zapotrzebowanie na kierowcę. I przede wszystkim – przestaniesz wpadać w panikę w momencie, gdy usłyszysz znajomy dźwięk klaksonu (zrozumiesz, że możliwość porozumiewania się pomiędzy kierowcami jest po prostu bardzo ograniczona).

Koniec Wersji Demonstracyjnej