Kłamca, kłamca - ebook

PROLOG

Wrzesień 1969

Drzwi zatrzasnęły się z hukiem i na deskach podłogi zadudniły ciężkie kroki. Kobieta drgnęła. W pustych, znużonych oczach miała rezygnację, lecz wyrzucone w górę w panice ręce pokazywały dziecku, że ma uciekać. Ale było już za późno. Usłyszeli jego głos, najpierw cichy gwizd, który z każdym krokiem przybierał na sile, a potem głośny, złowieszczy śpiew. Każde ze słów miało budzić przerażenie.

– Stoi różyczka w czerwonym wieńcu… Stoi różyczka w czerwonym wieńcu…

Urwał, kiedy wszedł do pokoju. Chwycił kobietę za ramiona, mocno, wbijając jej paznokcie w ciało, i poderwał ją do góry.

– No, dokończ – zażądał.

Skulona, odwróciła się odruchowo, gdy wionął w jej twarz odorem piwa. Drżała, nie była w stanie nad tym zapanować. Gardziła nim bezgranicznie za to, co robił jej i ich dziecku.

– Proszę, nie. Proszę, nie każ mi tego robić.

Uderzył ją w twarz wierzchem dłoni; z nosa trysnęła krew.

– Powiedziałem, dokończ, dziwko. – Znowu podniósł rękę i zaśmiał się. – Ale już!

Kobieta skuliła się jeszcze bardziej i zacisnęła oczy; dobrze wiedziała, co się zaraz stanie. Tak było co tydzień. Jej głos drżał ze strachu.

– My się kłaniamy jako książęciu…

Upadła, kiedy cios pięści wyssał powietrze z jej płuc, i leżała na podłodze, zwinięta w kłębek. Obok jej głowy zbierała się krew.

Znowu usłyszała słowa piosenki, otworzyła oczy i rozejrzała w panice po pokoju, aż wreszcie zobaczyła dziecko ukryte za fotelem. Wzrokiem błagała, by nie wychodziło z ukrycia. On śpiewał coraz głośniej.

– Stoi różyczka w czerwonym wieńcu… My się kłaniamy… Tatuś cię szuka. Gdzie jesteś, wstrętny, mały bachorze? – Kopnął fotel, który przewrócił się hukiem, a potem uśmiechnął się z satysfakcją, kiedy dziecko zaczęło płakać. Znowu uniósł nogę i zatrzymał ciężki czarny but nad drżącą postacią dziecka. Wybuchnął obłąkańczym śmiechem. W następnego kopniaka włożył całą siłę.

– Jako książęciu.ROZDZIAŁ 1

Sobota, 17 czerwca 2017

Zaskakujące, jak łatwo dostać się do środka. Spodziewał się lepszej ochrony, no ale było lato i ludzie zostawiali okna otwarte i niezabezpieczone, prawda? Ich nieuwaga za każdym razem była jego sprzymierzeńcem. Fakt, że dom był oddalony od innych, nie oznaczał, że nie uda się do niego wejść… i rzeczywiście, najczęściej mu się udawało. Otwarte okno dodatkowo ułatwiło zadanie.

Dłonią w rękawiczce sięgnął przez lufcik i przekręcił klamkę okna niżej. Doleciał go zapach odświeżacza powietrza. Pachniał owocowo, jakby cytrusami. Chyba pomarańczą. Nie najlepiej rozpoznawał przyjemne zapachy. Jego zmysły znały głównie smród rozkładu i środków dezynfekujących, którymi myto podłogi w szpitalach i zakładach karnych.

Ostrożnie odsunął zasłonę i zajrzał do środka. W pokoju było ciemno. Czerwone, fluorescencyjne światełko pulsowało na zegarze cyfrowym stojącym na szafce w rogu. Zegar pokazywał 3.32. Słabe światło odbijało się w wypukłym ekranie wielkiego telewizora i padało na pastelową ścianę po drugiej stronie.

Kiedyś pewnie wziąłby telewizor i inne wartościowe rzeczy, ale dzisiaj miał zadanie do wykonania. Zasady, których musiał przestrzegać.

Włączył latarkę i przesunął światłem po pokoju, a potem wszedł do środka przez okno i zeskoczył na gruby, ciemny dywan, który tłumił odgłos jego stóp.

Pokój był urządzony elegancko, niemal luksusowo. Wszystkie sprzęty były nowoczesne, dekoracje wysmakowane, zdjęcia w lśniących ramkach. Na nic nie pożałowano pieniędzy. Dziwka, która tu mieszkała, wyraźnie dostawała dobrą pensję. Zegar pokazywał już 3.33. Same trójki. Bingo! Usłyszał, ją w pokoju obok –poruszenie ciała na materacu, cichy kaszel, westchnienie – potem znowu zapadła cisza, jeśli pominąć powolny, rytmiczny oddech. On sam na moment przestał oddychać. Powietrze było gorące i ciężkie. Pot spływał mu po plecach.

Wkrótce jej oddech stanie się jeszcze wolniejszy, słabszy. A potem całkiem ustanie, ale jeszcze nie teraz. Jest to winna społeczeństwu. Jest z tych, którzy tylko biorą. I teraz za to zapłaci.

Idąc w jej stronę, zobaczył bagaże ułożone równo w holu. Plecak stojący na podłodze, paszport i dokumenty rozłożone na stoliku przy drzwiach, komplet kluczy obok. Wszystko było przygotowane do wyjazdu na słoneczne wakacje, ale tym razem nigdzie nie pojedzie. Taksówka podjedzie pod dom i odjedzie bez zapłaty, telefon będzie dzwonił i nikt go nie odbierze. Drzwi zostaną zamknięte. Śpiąca Królewna będzie leżała, gotowa, by ktoś ją zbudził, ale żaden przystojny książę się nie pojawi. Był zachwycony tym planem.

Wyciągnął z torby szalik i na palcach podszedł do drzwi sypialni. Były otwarte. Widział kształt jej ciała pod prześcieradłem. Leżała na boku plecami do niego, z ramieniem przerzuconym niedbale przez głowę i kręconymi włosami rozsypanymi wokół ramion. Słaby promień księżycowego światła sączył się przez szparę w zasłonach, padając na poduszkę. Oświetlał nieco twarz, nos rzucał cień na policzek i górną wargę. Wąskie usta były lekko rozchylone. Teraz jej oddech był głośniejszy, dłuższy. Oczy ciągle miała zamknięte, tylko powieki drgały lekko, jakby śniła, nieświadoma jego obecności.

Kilka kroków i już był na niej, zatkał jej usta dłonią w rękawiczce, by stłumić krzyk. Przewrócił ją na plecy, przycisnął do materaca. Nie mogła się ruszyć. Teraz jej oczy biegały w panice dookoła, szeroko otwarte i przerażone, jakby starała się zrozumieć, co się właściwie stało. Szorstko zacisnął szalik, chwycił wymachujące na ślepo ręce i skrępował je z przodu metalowymi kajdankami. Jej dłonie zwinęły się w pięści, ale już nie była w stanie nic zrobić. Dyszała teraz szybko, mówiła coś, ale słowa tłumił materiał szalika. Próbowała wierzgać, ale on był zbyt ciężki. Odrzucił prześcieradło i związał jej starannie nogi, a potem przymocował ją do łóżka, krępując każdą kończynę kablem elektrycznym.

Leżała tak, przerażona, nieruchoma, w cienkiej bawełnianej piżamie. Szalik został już zastąpiony papierem, zaklejonym taśmą okręconą kilka razy wokół głowy. Jego zadanie było niemal skończone. Pochylił się nad nią, zbliżając do jej twarzy swoją, i zmrużył oczy, patrząc przez szparę w kominiarce. Przesunął wzrokiem po jej ciele. Była w dobrej formie jak na swój wiek; musiała spędzać sporo czasu na siłowni, ale jego nie pociągała seksualnie. Patrzyła teraz prosto na niego, bez wątpienia starała się odgadnąć rysy jego twarzy. Usta wykrzywił mu złośliwy uśmieszek. Tego nie było w instrukcji, którą otrzymał, ale uznał, że to będzie zabawny bonus. Podniósł kominiarkę i uśmiechnął się szeroko, obserwując jej desperacki wysiłek, by się skoncentrować, a potem znowu opuścił czapkę na twarz. Nie pożyje tak długo, żeby go opisać, ale podobała mu się myśl, że mogłaby spróbować.

Zrobił to, co trzeba. Nie czuł się winny. Nienawidził jej i takich jak ona. Żałował, że nie może zabić jej od razu, rozkoszując się strachem, upokorzeniem i bólem, jakie sam przeżywał.

Ale miał rozkazy.

Zanim zegar w holu wskazał 3.59 wymknął się cicho przez frontowe drzwi. Wypełnił wszystkie instrukcje, co do jednej.ROZDZIAŁ 2

Wtorek, 20 czerwca 2017

Dla posterunkowego Briana Ashtona była to zwyczajna poniedziałkowa zmiana. Zwyczajna, bo musiał się zająć dwoma dorosłymi złodziejami sklepowymi, zuchwałym rozbojem i mocno zaburzoną kobietą, która groziła, że popełni samobójstwo. Wszystko to zwaliło się oczywiście tuż po 22.15. Zawsze tak było. Za wcześnie, żeby to zostawić następnej zmianie, za późno, żeby załatwić sprawy jak należy i skończyć punktualnie o jedenastej.

Prawie godzinę zabrało przekonanie na wpół obłąkanej kobiety, by zeszła z mostu Waterloo. Zgodziła się wreszcie wejść do policyjnej furgonetki i pozwoliła się zawieźć na badanie na oddział psychiatryczny do Maudsley. Złowieszcze wiry Tamizy odpłynęły głodne, ostatni tego dnia kąsek zniknął z menu. Grupa gapiów rozeszła się po zatłoczonych chodnikach South Bank, a policja rzeczna, krążąca dotąd po ciemnych wodach w pobliżu mostu, wynurzyła się z mroku i zmieniła patrole. Posterunkowy Brian Ashton został, żeby wypisać papiery.

Było po wpół do pierwszej w nocy, kiedy zaparkował pod komisariatem w Southwark i podpisał zwrot samochodu dla nocnego patrolu. W szpitalu trzeba było czekać krócej niż zwykle. Kobieta została przyjęta na oddział bez zbędnych dyskusji. Wszystko zaczynało się układać.

Brian rozpiął ciężką kamizelkę ochronną i przerzucił ją sobie przez ramię razem z pasem, po czym zbiegł lekko po schodach do przyziemia. Męska szatnia była pusta, chłopcy z nocnej zmiany byli już dawno na patrolu. W nozdrza uderzyła go zwykła mieszanka męskich zapachów, naturalnych i drogeryjnych. Wciągnął je głęboko i zdał sobie sprawę, że tył i pachy jego koszuli są wilgotne od potu. W pewnej chwili był niemal pewny, że kobieta skoczy, wszystko wisiało na włosku. Wszyscy to odczuli. Ściągnął koszulę i wcisnął do plecaka. Tina zajmie się nią rano.

Kilka minut później zmienił policyjne spodnie na dżinsy, a buty na adidasy. Włożył cienką bawełnianą podkoszulkę z napisem „Najlepszy Tata na świecie”. Dostał ją z okazji Dnia Ojca od czteroletniej Emily i Bobby’ego, lat sześć, dzieciaków Tiny z jej pierwszego małżeństwa. Bardzo wiele to dla niego znaczyło, zwłaszcza że niezbyt często widywał Maksa, własnego syna ze swojego pierwszego małżeństwa. Służba w policji i służba małżeńska pasują do siebie mniej więcej tak jak on i Lorna, jego była żona.

Zatrzasnął drzwi szafki i przekręcił klucz. Policjanci też bywają czasem złodziejami, zwłaszcza jeśli na widoku zostaje zapasowy mundur. Oczywiście zawsze tylko pożyczali i zapominali oddać. Przełknął, bo ruszyło go sumienie. Wszystko, co robił, robił dla swojej rodziny. Otrząsnął się z wyrzutów sumienia i ruszył do drzwi, przerzuciwszy plecak przez ramię.

Jego samochód stał, jak zawsze, o piętnaście minut drogi dalej, na piętrowym parkingu na tyłach Szpitala Guy’s, w pobliżu The Shard. Po chwili zobaczył Most Londyński i Borough Market, miejsca niedawnych ataków terrorystycznych. Borough Market został otwarty dla ludzi dopiero sześć dni temu.

Był akurat w domu, kiedy doszło do zamachu, ale gdy się dowiedział, poszedł pomóc innym. Teraz zaś szedł obok tych miejsc, nie myśląc o tym, ignorując zalecenie, by nie ulegać rutynie, które regularnie przypominali oficerowie. Łatwo powiedzieć. Zagrożenie policjantów wzrosło, ale nie zapewniono nowych miejsc postojowych. Parkowałeś, gdzie się dało… a zresztą jemu i tak nic się przecież nie stanie.

Samotna latarnia mrugała smętnie przy wejściu na piętrowy parking. Większość latarń była regularnie dewastowana, a miasto nie miało już ani sił, ani środków, by znowu zastąpić je nowymi. Wchodząc do środka, zauważył, że ostatnia ze zniszczonych kamer przemysłowych także została zdemontowana. Ominął windy i poszedł do schodów, wstrzymując oddech we wszechogarniającym odorze uryny. Smrodliwe schody były jednak lepsze od ciasnego, cuchnącego potem pudełka windy, w którym można było utknąć między piętrami. Kiedy dotarł na słabo oświetlony szósty poziom, serce waliło mu jak młotem. Z zadowoleniem dostrzegł samochód w miejscu, w którym go zostawił. Kilka innych pojazdów, ciemnych i pustych, stało dookoła, rzucając cienie na betonową posadzkę.

Nacisnął elektroniczny klucz i światła mrugnęły dwa razy, jak zawsze. Nie bał się specjalnie parkingu nocą, ale mimo wszystko ulżyło mu, kiedy zamknął się od środka. Pełno było teraz świrów, sam aresztował znaczną ich część. Policjanci wsiadający do swoich samochodów późnym wieczorem łatwo mogli się stać ofiarą ataku.

Usadowił się w starym, przytulnym bmw i włączył silnik. Błysnęły reflektory, zalewając światłem parking. Cienie znikły. Odprężył się trochę i poczuł, jaki jest zmęczony. Niedługo będzie w domu, najdalej za dwadzieścia minut. Szybkie piwo na spacerze z psem i będzie mógł się wśliznąć do łóżka obok Tiny. Opuścił szybę w oknie, w samochodzie było duszno. Noc była balsamicznie wonna i łagodna, z przyjemnością zabierze labradora Caspera na codzienny spacer.

Wyjeżdżając powoli z parkingu, nie zauważył mężczyzny przykucniętego za białym vanem w rogu ani ruchu jego ręki, którą podniósł, żeby spojrzeć na zegarek.

Zaczęło się odliczanie. Musiał już iść. Na razie wszystko szło dobrze. Podstawą był czas. Kusiło go, żeby zaatakować drania, kiedy szedł do samochodu, ale musiał poczekać, gliniarz miał się tu na baczności, był gotowy do obrony, wodził wzrokiem dookoła. Cała jego postawa zdradzała czujność.

Strategia znowu okazała się słuszna. Musi uderzyć, gdy będzie nieprzygotowany, nieuważny, odprężony. Jeszcze raz spojrzał na zegarek. Za jakąś godzinę przyjdzie właściwy czas.

W domu pachniało pizzą i mydłem. Tina pilnowała, by okna na dole były pozamykane, więc zapachy zostały zamknięte w holu, podobnie jak Casper, który ruszył w jego stronę, merdając całym zadkiem, gdy tylko Brian otworzył drzwi. Pochylił się, żeby poklepać starzejącego się czarnego labradora. Pogłaskał miękką sierść na jego głowie i podrapał go po brzuchu, kiedy pies przewrócił się na grzbiet. Casper był z nim dłużej niż obie żony razem wzięte i nie było cienia wątpliwości, że w przeciwieństwie do żon dobrze wiedział, kto tu jest szefem. Brian uśmiechnął się na tę myśl pod nosem i poszedł na górę, rzucić okiem na Tinę i dzieciaki.

Emily i Bobby spali głęboko, każde w swojej sypialni: Emily w różowej, Bobby w niebieskiej, oboje w otoczeniu swoich zabawek. Tina była tradycjonalistką. Dziewczynki miały być słodkie, a chłopcy nieustraszeni. Biorąc pod uwagę to przekonanie, nic dziwnego, że sama lubiła policjantów. Jej poprzedni mąż był wyjątkowym dupkiem. Nie zamierzała drugi raz popełnić tego samego błędu. Przesłał dzieciakom po buziaku i ruszył dalej.

Tina poruszyła się, kiedy wszedł do sypialni. Wysunęła białe, jedwabiście gładkie ramię spod prześcieradła i odwróciła się do niego. Nie otworzyła oczu, ale słyszał, że mruczy coś przez sen.

– Bri, to ty?

Pochylił się i lekko pocałował ją w czoło. W pokoju było gorąco; nagle poczuł, że musi otrzeć jej czoło chłodną flanelą. Była w zaawansowanej ciąży z ich pierwszym dzieckiem, a on wiedział z ostatniej lekcji w szkole rodzenia, że tak właśnie należy robić. Za pierwszym razem nie chodził z Lorną, jego byłą, na te zajęcia. Był młody i impulsywny. Tina działała na niego uspokajająco. Przy niej wydoroślał. Przy niej też wydawał pensję co do grosza. Tina, nienarodzone dziecko i te, które już były na świecie, plus alimenty, które płacił na Maksa, sprawiały, że każdy zarobiony przez niego grosz miał własne przeznaczenie, zanim jeszcze trafił na konto w banku. Nie miał jednak nic przeciw temu, choć czasami bywało ciężko. Rodzina była jego życiem. Wszystko, co robił, robił dla nich, na dobre i na złe.

– Tak, skarbie, to ja. Wezmę jeszcze tylko Caspera na mały spacer i zaraz wracam. Śpij.

Uścisnął jej rękę, naciągnął troskliwie prześcieradło, wrócił na dół, wziął z lodówki puszkę piwa i ruszył do drzwi. Casper czekał już ze smyczą w pysku, gotowy na swój spacer. Znał te zwyczaje. Przez drzwi na zewnątrz, w lewo, w prawo, znowu w lewo, wzdłuż sklepów i dalej, na Tooting Bec Common. Później przez centrum dzielnicy na położoną na obrzeżach łąkę nad stawem pod wiaduktem kolejowym. Tam było już niemal zupełnie pusto, wszelkie nielegalne działania odbywały się na parkingach i przy szaletach po drugiej stronie. Brian nie przypominał sobie, kiedy ostatnio widział kogokolwiek na tej właśnie drodze – prawdę mówiąc, dlatego tak ją sobie upodobał. To był dla niego czas samotności, tylko on, Casper i przyroda, o tyle, o ile to możliwe w londyńskiej metropolii.

Idąc przed siebie, czuł, jak opada z niego napięcie całego dnia. Casper biegał tam i z powrotem, zatrzymując się gdzieniegdzie, żeby coś obwąchać, drzewo, ławkę czy cokolwiek, co go akurat zainteresowało. Potem doganiał Briana i machał ogonem na jego widok, jak zawsze. Casper był stary, ale to, co stracił na szybkości, z nawiązką nadrabiał entuzjazmem. Strzykające stawy i inne starcze bolączki nie przeszkadzały mu cieszyć się każdym bez wyjątku spacerem.

Przy wiadukcie było ciemno. Rząd drzew posadzono tu, by chronić teren przed hałasem i widokiem dalekobieżnych pociągów, które przetaczały się z łoskotem po wiadukcie raz w jedną, raz w drugą stronę aż do późnej nocy. Teraz przez kilka godzin ich nie będzie; słychać było tylko szelest letniego listowia i zdyszany oddech Caspera, który kręcił się dookoła. Brian podniósł puszkę do ust, pociągnął kolejny łyk i zatrzymał się na chwilę, żeby Casper mógł go dogonić. Było zupełnie cicho. Zaczekał jeszcze kilka sekund, spodziewając się odgłosu ciężkich łap biegnących w jego stronę. Nic. Zawołał psa po imieniu. Nadal nic. Casper najwyraźniej znalazł coś ciekawego pod wiaduktem.

Usłyszał ciche skomlenie. Zawrócił i zobaczył, że coś leży na drodze w słabym świetle starej ulicznej latarni. Jeszcze kilka sekund wcześniej niczego tam nie było. Zamrugał i poznał Caspera. Pies leżał bez ruchu. Brian zawołał go znowu i ruszył biegiem w tamtą stronę. Zauważył, że pies leży w ciemnej, powiększającej się kałuży.

Dopiero kiedy przykląkł obok zauważył postać, stojącą z boku, ale wtedy było już za późno. Jakiś płyn o ohydnym zapachu zalał mu oczy, głowę przeniknął palący ból, skóra płonęła i skwierczała jak w ogniu. Otworzył usta, by krzyknąć, ale gdy wciągnął w płuca dym z płonącego płynu, powietrze uwięzło mu w gardle, uniemożliwiając wydanie głosu.

Rzucił się przed siebie, oślepiony, oniemiały, i runął na ścieżkę tuż obok Caspera, wyciągając przed siebie ramiona, by zamortyzować upadek. Dłonie, pokryte teraz ciepłą krwią psa, drapały kamienistą ziemię. Na kilka sekund jego umysł stworzył obraz nowo narodzonego dziecka, paluszków kurczących się i rozprostowujących swobodnie, doskonałej twarzyczki zamkniętej w rysach jego twarzy… i zalała go fala czystego żalu. Kiedy wrzask w jego głowie umilkł i nastała cisza, a umysł zapadał w mrok, usłyszał jeszcze dźwięk rozłupywanych ostrzem kości, kiedy siekiera spadła na jego nadgarstek.ROZDZIAŁ 3

Wtorek, 20 czerwca 2017

Zbliżała się czwarta nad ranem, gdy detektyw Charlie Stafford trochę się odprężyła. Aresztanci trafili na swoje prycze, do końca służby zostało tylko kilka godzin, nadszedł czas wypisywania dokumentów. To była jej ostatnia nocna służba.

Wpisała do komputera datę i godzinę rozpoczęcia służby, cyfry i litery pojawiały się na ekranie. Zawsze kończyli tydzień w poniedziałkową noc, nowa zmiana zaczynała we wtorek. W ten sposób zawsze mogli się powoli przygotować do braku snu, który czekał ich w szczytowych dniach weekendu.

Był to długi, męczący tydzień służby, ale Charlie rozkoszowała się tymi wieczorami. Każdy detektyw w każdej londyńskiej gminie musiał wyrobić odpowiednią liczbę dyżurów na kwartał, czy pracował w Komendzie Głównej, w którymś z komisariatów, w służbach specjalnych czy innym spośród niezliczonych wydziałów, zajmujących się przestępstwami. Inni jęczeli, ale Charlie i jej szef, detektyw inspektor Geoffrey Hunter, uważali, że tydzień mija zbyt szybko. Najbardziej lubili te właśnie nocne chwile, kiedy trzeba się było zajmować sprawami na bieżąco, gdy się rzeczywiście wydarzały, a nie kilka godzin później, kiedy się pojawiały na ekranie komputera. Charlie i Hunter krążyli po ulicach w nieoznakowanym samochodzie, wypatrując rabusiów i dilerów narkotykowych, którzy terroryzowali dzielnice. Wszczynali też dochodzenia w sprawie różnych bójek w pubach, gwałtów, pobić z ciężkimi uszkodzeniami ciała i strzelanin, do których często dochodziło na przedmieściach położonych bliżej centrum Londynu.

Charlie pracowała w komisariacie w Lambeth, zajmując się wszelkiego rodzaju przestępstwami z nienawiści: rasowej, religijnej, związanej z płcią, orientacją seksualną i niepełnosprawnością. Była zadowolona, kiedy udało jej się wsadzić za kratki jakiegoś rasistę, homofoba czy domowego agresora na dłuższy czas, ale zawsze ciągnęło ją na ulicę. Komisariat dostarczał zwykłych pozycji z przestępczego menu, ulica zawsze miała jakieś danie dnia.

Charlie czuła się teraz trochę rozczarowana. Mimo że tydzień był pracowity, nie wydarzyło się nic specjalnie godnego zapamiętania. Oczywiście to dobrze dla dzielnicy, jej jednak brakowało wyzwania, w które naprawdę mogłaby się zaangażować. Spojrzała na klawiaturę, nie przerywając pisania, i jej oczy spoczęły na małej czerwonej bliźnie na palcu lewej ręki. Blizna zbladła już trochę, ale sprawa, przy której powstała rana, była godna zapamiętania z wielu powodów. Charlie wiedziała, że jeszcze przez jakiś czas będzie odczuwała jej fizyczne i psychiczne skutki.

Głośne chrapanie wyrwało ją z zamyślenia. Jeden z detektywów przysnął i głowa opadła mu do tyłu. Zaraz też rozległ się krzyk, bo któryś z kolegów rzucił w niego długopisem, a potem zaczął chichotać, kiedy detektyw wyrwany z drzemki rozglądał się nieprzytomnie dookoła, usiłując sobie przypomnieć, gdzie jest. Charlie uśmiechnęła się pod nosem i znów skoncentrowała na raporcie. Kumple z nocki byli zabawni, ale ona czekała już na powrót do swojej drużyny. Byli zżytą, oddaną sobie grupą i wiele już przeszli razem. Nie mogła się doczekać raportu Bet o wszystkich nowych sprawach i o najnowszych eskapadach towarzyskich Paula, Naz i Sabiry.

W sąsiednim pokoju zadzwonił telefon, natychmiast odebrany. Hunter nie sypiał nigdy… nie miał też zamiaru nigdy przejść na emeryturę. Miał pięćdziesiąt osiem lat i był prawdziwym zawodowcem, co bardzo martwiło jego żonę. Zaś Charlie, młodsza od niego o dwadzieścia osiem lat, nie wiedziała, jak mu się to udawało w jego wieku, i miała nadzieję, że pójdzie w jego ślady. Nawet w najcichszej, najspokojniejszej godzinie nocy zawsze czuwał. Kiedy młodsi od niego słaniali się na nogach, Hunter był pełen energii… i tego samego oczekiwał od innych.

Usłyszała jego głos, niski, władczy, a potem skrzypnięcie krzesła, gdy się podnosił. Znowu spojrzała na zegarek. Hunter wszedł do głównego biura z wyrazem ożywienia na twarzy.

– Właśnie znaleziono ciało, sprawa wygląda podejrzanie.

Zostały dwie godziny do chwili, w której mieli położyć się do łóżek, nie trzeba więc było detektywa, by się domyślić, że nocna służba prawdopodobnie przejdzie gładko w dzienną i że właśnie pojawiła się duża szansa na godną zapamiętania sprawę, której tak pragnęła Charlie.

– Na razie wiem tylko, że to mężczyzna, znaleziony przez starego pijaka, który natknął się na zwłoki, kiedy wracał od kumpla. Słyszałem, że to dość brutalna sprawa. Mundurowi organizują już kordon wokół miejsca zbrodni. Jest z nimi informator.

Charlie skinęła głową. Tyle zdążyła już sama usłyszeć przez radio, gdy prowadziła samochód.

Miejsce zbrodni było stosunkowo niedaleko, na błoniach Tootoing Bec, na granicy Wandsworth i Lambeth. Błonia były dobrze znane, kiedyś krążyły tu prostytutki i ich alfonsi. Od strony Streatham przylegały do Ambleside Avenue, ulicy rozsławionej przez Cynthię Payne, vel Madame Cyn, burdelmamę, która sprzedawała seks za talony żywnościowe w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Naloty organizowane na ten rejon przez lokalne władze w ciągu kilku dziesięcioleci nie rozwiązały problemu, który przeniósł się z Bedford Hill na ulice mieszkaniowe. A ostatnio handlarze seksem przesuwali się na High Road i dalej, w stronę Brixton.

Teren, gdzie znaleziono ciało, leżał dalej na północ, w kierunku Balham i obrzeży Clapham. Tę część błonia porastały chaszcze, przecięte torami kolejowymi. Była to najbardziej odludna część okolicy, mimo to jednak, przy ciepłej pogodzie i krótkiej nocy, zabójca musiał działać szybko. Nie miał czasu. Musiał zabić i zniknąć.

Niecałe dziesięć minut później dotarli do mrugających niebieskich świateł. Na błoniach roiło się od mundurowych z Lambeth i Wandsworth, biało-niebieska taśma rozpięta między krzakami zataczała kilka węższych i szerszych kręgów. Teren był duży i już było oczywiste, jak trudno będzie go dobrze przeszukać. Rozpoczęła się już procedura rejestracji wstępu na miejsce zbrodni. Policjantka w mundurze przekazywała właśnie polecenia posterunkowemu.

Hunter wielkimi krokami ruszył od razu w jej stronę. Charlie deptała mu po piętach.

– Witaj, Glenys. Właśnie mieliśmy zakończyć nasz nocny tydzień… No więc, co tu macie?

Inspektor Glenys Chapel odwróciła się na dźwięk jego głosu i uśmiechnęła szeroko, kiedy rozpoznała, do kogo należał. Przepracowała w policji niemal tyle lat co Hunter i także nigdy nie zwolniła kroku. Pozostała bystra, szybka i ostra. Każdy młody posterunkowy, który mylnie zakładał, że pani w średnim wieku będzie przymykała oczy na przejawy lenistwa, szybko lądował na ulicy, żeby nabrać doświadczenia. Inspektor Glenys Chapel dawała dobry przykład i nawet teraz, nad ranem, wyglądała bardzo elegancko, niemal uroczyście.

– O, witaj, Hunter. – Wyciągnęła rękę, a on uścisnął ją serdecznie. – Masz szczęście, że już kończysz. Ja zastępuję kogoś na rocznym urlopie, to moja pierwsza nocka i już zaczynałam tęsknić za łóżkiem. Wiem, kusiłam los, myśląc o spaniu, chociaż do końca zmiany było jeszcze kilka godzin.

Charlie obserwowała tych dwoje. Zawsze ją bawiło, że wszyscy w pracy zwracali się do Huntera po nazwisku. On i inspektor Chapel znali się od lat, często pracowali razem w różnych zespołach w różnych komisariatach, oboje doszli do stopnia inspektora i na nim się zatrzymali… a jednak inspektor Chapel nadal nie nazywała go Geoffreyem. Hunter był po prostu Hunterem.

Inspektor Chapel poleciła posterunkowemu zapisać ich nazwiska i zabrała ich ze sobą. Ruszyła przed siebie po trawie wyznaczoną ścieżką w stronę lasu i torów kolejowych. Po drodze skinęła głową Charlie.

– Ciebie też miło widzieć, Charlie. Cóż, na razie wiemy tylko, że to ciało mężczyzny. Znalazł je pan Eddie Pritchard, nasz informator, który nie jest dziś w najlepszym stanie i czeka na was w jednym z samochodów. Nie był świadkiem tego, co się stało. Po prostu natknął się na zwłoki. Zdaje się, że ofiara została oblana jakimś rodzajem kwasu; większość trafiła w oczy i na resztę twarzy. Poparzenia są tak znaczne, że nie sposób rozpoznać twarzy. Został też okaleczony i sądząc z ilości krwi dookoła, prawdopodobnie zmarł z powodu wykrwawienia. Albo wstrząsu. Ciekawe – koło ciała ktoś zostawił czerwoną różę.

Wydęła usta, ale nie zatrzymała się.

– Z powodu kwasu nikt nie dotykał ciała, pomijając sprawdzenie, czy są oznaki życia. Pierwszy funkcjonariusz, który się tu pojawił, ocenił, że nie ma pulsu i że ofiara może leżeć tu już jakiś czas, bo ciało było chłodne. Potwierdził to ratownik medyczny. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że mężczyzna wyszedł na późny spacer z psem, bo leżał przy nim czarny labrador i smycz. Pies też został zaatakowany jakimś ostrym narzędziem, ale, o dziwo, jeszcze żyje. Ledwie. Został zabrany na pogotowie weterynaryjne. Na szczęście dla nas pies miał obrożę z imieniem – Casper – i numerem telefonu. Zleciłam już sprawdzenie, do kogo należy ten numer, pewnie więc wkrótce się tego dowiemy. Mam nadzieję, że pokaże się w naszym systemie. Jeśli nie, trzeba będzie poprosić weterynarza, żeby poszukał mikroczipa. Pies ma obrożę, są więc szanse, że odpowiedzialny właściciel go zaczipował.

Hunter skinął głową.

– Dobra robota. Jeśli szczęście nam dopisze, szybko ustalimy tożsamość ofiary.

– Poza tym jednak nie mamy nic. Żadnych świadków, żadnych podejrzanych.

Zbliżając się lasu, umilkli. Do wschodu zostało jeszcze pół godziny, ale noc wydawała się jaśniejsza niż zwykle, księżyc i gwiazdy świeciły jasno na bezchmurnym niebie. Było ciepło, lekki wietrzyk poruszał wysoką trawą na skraju lasu, podrywając w górę kłęby pyłków.

Przeszli przez niewielki zagajnik, płosząc stadko łysek, które rzuciły się w panice do małego stawu. Woda zakołysała się, kilka fal uderzyło w przeciwny brzeg. Odgłosy uciekających ptaków i plusk wody rozładowały napięcie chwili.

– Jesteśmy prawie na miejscu. Nie jest to ładny widok – powiedziała inspektor Chapel, skręcając w stronę wiaduktu z czerwonej cegły.

Założono już taśmę wewnętrznego kordonu. Inspektor Chapel wpuściła Huntera i Charlie za taśmę, kilka kroków dalej leżało ciało. Widok był makabryczny, jak wiele z tych, które Charlie miała już okazję oglądać. Słabe światło starej latarni padało na ścieżkę prowadzącą do wiaduktu. Ścieżka była zalana krwią, kilka śladów widać było w miejscach, gdzie ofiarę przeciągano po ziemi. Trup, oparty teraz w pozycji siedzącej o cegły, miał rozstawione szeroko nogi. Jego głowa opadała na mur. Ramiona zostały ułożone w poprzek torsu. Odcięte dłonie leżały równo między nogami w wielkiej kałuży szkarłatnej krwi, która wypłynęła z poszarpanych kikutów i pociekła dalej, w dół zbocza, pod wiadukt. Między nogami trupa leżała czerwona róża, w poprzek odciętych dłoni.

– Kurwa. – Charlie nie mogła się powstrzymać. Widok róży na odrąbanych rękach był upiorny i fascynujący jednocześnie. – Musiał stracić parę litrów.

Zmusiła się, by spojrzeć w twarz trupa, ale niewiele z niej zostało. Tam, gdzie powinny być policzki, nos i oczy, została tylko żółtawo-czerwona masa tkanek z resztkami brody albo wąsów, które sterczały gdzieniegdzie w małych kępkach. Usta miał pokryte pęcherzami i spalone, jak wszystkie części ciała, które miały kontakt ze żrącą cieczą. W tym, na co patrzyła, trudno było rozpoznać ludzką twarz.

W związku z tym trudno było ustalić wiek ofiary. Włosy miał modnie ostrzyżone, ciemne i krótkie, ciało sprawiało wrażenie wysportowanego, choć z lekko wystającym brzuchem, skóra na ramionach była brązowa, niepoznaczona zmarszczkami starości, ale też nie tak gładka jak u bardzo młodych ludzi. Ubranie wydawało się na czasie: dżinsy, adidasy i podkoszulka z napisem, który trafił Charlie prosto w serce, „Najlepszy Tata na świecie”. A więc przynajmniej jedno dziecko zostało teraz bez ojca, ale kto wie, ilu jeszcze osobom ta śmierć zmieniła życie na zawsze?

Oderwała wzrok od ciała i rozejrzała się dookoła. Niewiele było tam do oglądania, pomijając smycz porzuconą na ziemi w poprzek ścieżki, pustą puszkę po piwie i jej rozlaną zawartość, i kolejną kałużę wyschłej krwi w miejscu, gdzie najwyraźniej leżał wcześniej pies. Biorąc pod uwagę brutalność, z jaką zabójca potraktował mężczyznę, zakrawało na cud, że pies zdołał przeżyć.

Jak na zamówienie, zadzwonił telefon Huntera. Odebrał natychmiast i słuchał, przyciskając słuchawkę do ucha. Jego twarz była coraz poważniejsza.

Glenys Chapel patrzyła wprost na niego, kiedy podziękował rozmówcy i posępnie zakończył rozmowę.

– Sprawdzili numer. Właściciel psa to Brian Ashton, zamieszkały tuż za rogiem, przy Havering Road. Jego nazwisko wydało się znajome jednej z dziewczyn, poszukała go w Książce nr 1.

Charlie poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. Książka nr 1 zawierała informacje o wszystkich oficerach Policji Metropolitalnej.

– Wykonała parę telefonów, żeby to sprawdzić, zanim cokolwiek powie, ale miała rację. Brian Ashton to jeden z naszych. Pracował w zespole komisariatu w Southwark. Parę godzin temu zszedł ze służby, w czasie której zdjął z mostu Waterloo kobietę, która chciała się zabić. Niedawno się ożenił, a najgorsze, że jego żona jest w zaawansowanej ciąży. Za dwa tygodnie ma urodzić dziecko, które nigdy nie pozna najlepszego taty na świecie.

Dom pod numerem 8 przy Havering Road, SW12, był zupełnie zwyczajny i stał przy zupełnie zwyczajnej ulicy. Wciśnięty w środek rzędu szeregowców tej samej wysokości, miał taki sam front i taki sam ogródek. Na ulicy stały głównie samochody rodzinne, z fotelikami dla dzieci przypiętymi na tylnych siedzeniach i szybami pomazanymi małymi paluszkami. Rodziny, które tu mieszkały, ledwo wiązały koniec z końcem; rodzice robili, co mogli, by zarobić na spłatę hipoteki i wychodzili z siebie, żeby ich dzieci były dobrze nakarmione i ubrane, a inne nie wytykały ich palcami. Żyli z dnia na dzień, odwozili dzieci do przedszkoli i szkół, wieczorami oglądali telewizję, robili zakupy w lokalnych sklepach i grali z dzieciakami w piłkę na pobliskich błoniach, żeby zmęczyć je przed snem. Ludzie, którzy tu mieszkali, prowadzili zupełnie zwyczajne życie.

A jednak kiedy Charlie i Hunter szli Havering Road, wiedzieli, że to, co za chwilę zrobią, wyrzuci rodzinę spod numeru ósmego wprost na pierwsze strony gazet, do świata zupełnie nowego cierpienia, zamętu i rozgłosu. Wygodna normalność zniknie – snop ostrego światła wydobędzie na jaw każdy odcień ich związku, życia zawodowego i spraw rodzinnych. Już nigdy nie będą narzekali na nudę codzienności, przeciwnie, będą marzyli, by wszystko znowu było tak jak kiedyś.

Kiedy pchnęli furtkę i podeszli do drzwi, słońce już wstało, ale ciągle było jeszcze wcześnie. W kilku domach, które minęli po drodze, zaczynał się już ruch, migały telewizory i światełka spomiędzy zasłon w pokojach dziecinnych, ale w większości domy i ci, którzy je zajmowali, byli nadal pogrążeni we śnie.

Charlie wzięła głęboki oddech, a potem delikatnie zapukała do drzwi. Koordynator rodzinny przyjdzie później, na razie przekazanie najgorszej z możliwych wiadomości było jej zadaniem. Jeśli uda jej się najpierw porozmawiać z żoną, bez wciągania w to dzieci, tym lepiej. W domu panowała cisza, zapukała więc ponownie i wstrzymała oddech, gdy zza drzwi dobiegł jakiś dźwięk.

Tina Ashton obudziła się zdezorientowana. Wydawało jej się, że słyszała pukanie, ale nie była pewna, skąd dochodziło. W pokoju było jeszcze ciemno, ale przez zasłony do środka docierało światło wstającego dnia. Wyciągnęła rękę, żeby obudzić Briana, ale nie było go. Może to on hałasował na dole? Może parzył dla niej poranną herbatę. Tak, to na pewno Bri, inaczej Casper zacząłby szczekać. Przypomniała sobie, jak pocałował ją wczoraj po powrocie do domu. Był taki kochany.

Zamknęła oczy i zwinęła się w swoją ulubioną pozycję embrionalną, odruchowo obejmując rękami brzuch. Poczuła, jak dziecko się porusza, i pomyślała, że naśladuje jej pozycję, wyciągając przed siebie maleńkie rączki i nóżki w porannej gimnastyce, a potem znowu zwija się w kłębek. Uśmiechnęła się do siebie na tę myśl, ziewnęła i znowu odpłynęła w sen.

Pukanie rozległo się znowu, ciche i uparte, nie tak mocne, by zbudzić Emily i Bobby’ego, ale dość głośne, by dotrzeć do jej świadomości. To musi być Brian. Wiedziała, że ma lekki sen. Pewnie wstał wcześnie i wziął Caspera na poranny spacer. Dlatego Casper nie szczeka. Może zapomniał kluczy, uroczy półgłówek.

Przerzuciła nogi przez krawędź łóżka i usiadła, przeciągając się przy tym. Będzie taka szczęśliwa, kiedy dziecko się już urodzi, zajmowanie się dwójką maluchów z tym dodatkowym ciężarem rujnowało jej kręgosłup. Nie mogła się doczekać, a to jeszcze dwa tygodnie. Narzuciła letni szlafrok na koszulę nocną, zawiązała pasek nad sterczącym brzuchem i ostrożnie zeszła ze schodów. Smyczy Caspera nie było na zwykłym miejscu, na stoliku w holu. Czyli że Brian rzeczywiście wziął go na spacer.

Frontowe drzwi były z litego drewna, nie mogła przez nie nic zobaczyć, ale to musiał być on. Ciągle zapominał kluczy, ale tym razem zapłaci jej za to, że wyrwał ją z łóżka tak wcześnie. Będzie musiał robić jej herbatę do łóżka przez cały miesiąc. Otworzyła drzwi, gotowa wypowiedzieć słowa, które miała na końcu języka, kiedy zobaczyła kobietę i mężczyznę stojących na stopniach. Natychmiast zorientowała się, że są z policji, zanim jeszcze zobaczyła odznaki, które trzymali w rękach. To było to pukanie, którego zawsze się bała.

Przypomniała sobie chwilę, w której ostatni raz słyszała męża, lekki pocałunek, obietnicę, że zaraz wróci… Ale czy wrócił? Nagle nie mogła sobie przypomnieć momentu, w którym wsuwa się do łóżka obok niej, dotyku chłodnych palców, oddechu na jej karku, kiedy wtula się w nią jak zawsze. Nie, nie wrócił. Musiało mu się przytrafić coś strasznego.

Spojrzała w oczy policjantki, zobaczyła jej zmieszanie, wyraz pełen troski i współczucia i wiedziała dokładnie, jakich słów może się spodziewać. Głos, który słyszała, był daleki, pytanie niewyraźne. Czy jest Tiną Ashton? Skinęła głową bez słowa. Czy w takim razie mogą wejść? Muszą z nią porozmawiać o Brianie, jej mężu. W odrętwieniu znowu skinęła głową. Silne ręce wyciągnęły się w jej stronę w chwili, w której jej brzuch przeszył nagły ból i wszystko ogarnęła ciemność.ROZDZIAŁ 5

Środa, 21 czerwca 2017

Następnego ranka Charlie wstała razem ze słońcem. Było jeszcze przed piątą, ale czuła się wypoczęta i pełna energii. Poprzedniego dnia zasnęła u mamy zaraz po kolacji. Teraz w domu było zupełnie cicho. Jej przyrodnie siostry, Lucy i Beth, zjadły z nimi, ale ponieważ pozdawały właśnie wszystkie egzaminy, po kolacji wyszły gdzieś ze znajomymi i wróciły późno. Charlie cieszyła się ze spotkania, ale też z chwil ciszy i spokoju. Niewiele powiedziała Meg o najnowszej sprawie. Nie mogła przestać myśleć o tym, o czym rozmawiali z zespole. Meg widziała dość, by wiedzieć, jakie niebezpieczeństwo wiąże się z pracą Charlie. Lepiej było nie niepokoić jej dodatkowo.

Kiedy wychodziła na palcach, zastała przy drzwiach torbę ze świeżo wypranymi ubraniami. Matka zawsze starała się je przygotować, nawet jeśli oznaczało to niespanie niemal do rana. Meg nigdy nie zawiodła Charlie, gdy w grę wchodziły praktyczne sprawy, cierpiała jednak, bo czuła, że nie może dzielić się z córką swoimi najgłębszymi przemyśleniami i lękami. Do leżącej na wierzchu rzeczy był tym razem przypięty liścik. Charlie pochyliła się i przeczytała go, czując zapach ulubionego płynu do płukania Meg. Był to zapach jej dzieciństwa, zapach rodzinnej wspólnoty, zapach przeszłości.

Liścik, napisany pięknym pismem matki, niemal tak równym i opanowanym jak jej emocje, brzmiał: Myślę o Tobie. Krótko, zwięźle i na temat. Charlie wiedziała, że matka o niej myśli, teraz leżała pewnie w łóżku, słyszała, jak córka wychodzi, i wiedziała dokąd. Świeżo wyprane rzeczy i myśli pełne miłości – bardzo miłe, oczywiście, ale to wszystko nie było w stanie zrekompensować Charlie nieobecności matki u jej boku w każdą środę, kiedy mogłyby dzielić swój ból. Nic nie było w stanie jej tego zrekompensować.

Wzięła torbę i westchnęła ciężko. Może kiedyś…

Charlie wybierała się na cmentarz, na którym został pochowany jej młodszy brat, Jamie. Co tydzień szła tą samą ścieżką do jego grobu. Co tydzień stała nad nim samotnie. Co tydzień przez jej umysł przewijały się sceny z tamtej środy. Jamie miał dziesięć lat. Wypłynęli wtedy na wycieczkę zdezelowaną łodzią i złapał ich sztorm. Nie powinni byli znaleźć się wtedy na morzu, ale nadzieja na sprawiedliwość także utonęła tamtego dnia, wraz z kapitanem łodzi. Charlie przeżyła i już na zawsze pozostała w niej determinacja, by walczyć o każdego człowieka, który został potraktowany niesprawiedliwie. Poczucie winy, jakie miała z powodu tego, że przetrwała, także w niej pozostało, i to ono właśnie kazało jej co tydzień przychodzić na cmentarz.

Cmentarz leżał niedaleko domu w Lingfield i częściowo właśnie dlatego zostawała we wtorki na noc u matki. Ostatnia sprawa zakończyła się porwaniem Charlie przez zabójcę, którego ścigała. Przywiózł ją tu i groził jej śmiercią, przez jakiś czas miejsce to wydawało jej się bardziej złowieszcze niż przedtem, jakby unosiła się w nim energia zła. Stopniowo jednak wrażenie to zbladło i Charlie znowu zaczynała znajdować spokój we wspomnieniach o Jamiem.

Nie spędzała na cmentarzu wiele czasu. Nie musiała. Czasami wystarczyło tylko przyjść.

Teraz ruszyła w drogę powrotną do Londynu. Zaplanowany dzień odpoczynku został odwołany. Nie było czasu do stracenia. Najpierw, jeszcze przed pracą, ruszyła do Anny Christophe, nowej psychoterapeutki Bena. Ben Jacobs był jej najlepszym przyjacielem, Charlie co tydzień jeździła z nim na spotkania z Anną, podczas których walczył z zespołem stresu pourazowego – rezultatu służby w wojsku, którą wcześniej wykonywał. Charlie poznała Bena kilka lat wcześniej, kiedy żebrał w parku, ale ich przyjaźń zacieśniła się dopiero wtedy, gdy grupa wyrostków napadła na niego z nożem i obrabowała go.

Ostatnio Ben zapragnął czegoś więcej niż przyjaźni, ale Charlie bała się związku. A teraz było już prawdopodobnie za późno. Postęp, jaki zrobił wcześniej, zniweczyło to, co zobaczył wtedy na cmentarzu, i wrócił do punktu wyjścia, albo i gorzej.

Charlie kochała go i miała nadzieję, że wszystko rozejdzie się w końcu po kościach… choć to przecież nie kości były problemem. Fizycznie Ben był silny. Psychicznie – zupełnie rozbity. Charlie postanowiła jednak, że się nie podda, jeśli tylko on także będzie się starał. Musiał pracować, próbować… Tego nie mogła zrobić za niego.

Anna Christophe zgodziła się przyjść wcześniej, żeby spotkać się z Benem. Jej gabinet znajdował się na pierwszym piętrze kamienicy w najbardziej na zachód wysuniętej części Tooting Bec, w pobliżu miejsca zbrodni z poprzedniego dnia, toteż Anna domyślała się, co spowodowało odwołanie dnia odpoczynku Charlie. O sprawie plotkowano w lokalnych sklepach; wydarzenie odbiło się głośnym echem wśród miejscowej społeczności. Ludzie nie mogli uwierzyć, że do czegoś takiego doszło niemal pod ich nosem. Anna zaproponowała poranne spotkanie z własnej inicjatywy. Wiedziała, co trzeba zrobić, i zrobiła to bez pytania.

W gabinecie świeciła się lampa stołowa, parkując samochód, Charlie widziała sylwetkę Anny, która właśnie szeroko otwierała okno. Lato sprzyja psychologom, wyjaśniła Anna na ostatnim spotkaniu. Przynosiło ze sobą ciepło, nadzieję i nowe życie, w przeciwieństwie do ciemnej, depresyjnej zimy i trudności, jakim ludzie musieli wtedy stawiać czoło. Nie przypadkiem zimą dochodzi do większej liczby samobójstw. Anna z tego właśnie powodu wpuszczała do gabinetu jak najwięcej świeżego powietrza. Odgłosy zewnętrznego życia wnosiły do dusznego, ciasnego gabinetu inną perspektywę. Osobie na kozetce trudniej było zamykać się w swoim bólu, kiedy na zewnątrz rozlegał się śmiech dzieci i inne dźwięki codzienności.

Anna zauważyła Charlie i gestem zaprosiła ją na górę. Charlie rzuciła okiem na zegar na desce rozdzielczej. Do przyjścia Bena zostało jeszcze dziesięć minut. Cholera. Powinna zaparkować za rogiem. Anna jest kochana, ale miała wytrącający z równowagi zwyczaj wypowiadania nagle w czasie niewinnych rozmów uwag, które wymagały znaczących odpowiedzi, po czym w milczeniu, bez śladu skrępowania, czekała, aż Charlie nie wytrzyma napięcia i skapituluje. Charlie zawsze w końcu zaczynała mówić, nawet jeśli wcześniej obiecywała sobie, że będzie siedziała cicho. Poczucie winy z powodu śmierci Jamiego i niemożność naprawienia relacji z matką ciągle należały do tematów tabu. Choć Annie udało się wycisnąć z niej trochę szczegółów, życie Charlie składało się ze starannie oddzielonych od siebie części i musiało takim pozostać dla jej zdrowia psychicznego. Potrafiła wyciągnąć każdą informację z przesłuchiwanego, ale kiedy sama miała odpowiadać na pytania, zupełnie sobie nie radziła.

Pomachała do Anny i powoli zaczęła wchodzić na schody. Nagle ogarnęło ją złe przeczucie, jakby wchodziła na szubienicę. Będzie musiała się starać, żeby rozmowa ograniczyła się do Bena.

Anna otworzyła drzwi, zanim Charlie zdążyła zapukać.

– Cieszę się, że jednak mogłaś przyjść. Jak się czujesz, Charlie? – zapytała wprost.

Nieruchomy wzrok Anny Christophe natychmiast zahipnotyzował Charlie. Terapeutka miała nieprzeniknione brązowe oczy, od których trudno było oderwać wzrok, kiedy się już w nie spojrzało. Była to drobna, niewysoka kobieta o delikatnych ramionach, szczupłej talii i wąskich biodrach, ale niedostatki postury nadrabiała siłą ducha. Skupienie w oczach Anny zdawało się obezwładniać Charlie, pragnienie, by wszystko jej opowiedzieć, stawało się niemal nie do przezwyciężenia… ale potem będzie musiała jechać do pracy. Praca odsuwała od niej problemy osobiste. Pozwalała jej też nie patrzeć na to, jak Ben zabija się dzień po dniu, wiedząc, że jest częściowo odpowiedzialna za ten regres. Gdyby tylko nie był świadkiem końcowych scen jej ostatniej sprawy. Gdyby to, co tamtej nocy usłyszał i zobaczył, nie wywołało nawrotu frontowych koszmarów. Wcześniej było z nim coraz lepiej, a teraz znowu wszystko się pomieszało. Ben potrzebował jej, ale nie był w stanie z nią być. Kiedy wreszcie przezwyciężyła obawy i wyciągnęła do niego rękę, została odepchnięta.

– Wszystko w porządku – powiedziała w końcu. – Ale Ben się na razie nie poprawia, prawda? – Charlie spróbowała odwrócić uwagę terapeutki od siebie, ale nic z tego. Anna czytała w niej jak w otwartej książce.

– Przyjdzie tu punktualnie… ponieważ tego chce.

Charlie od razu zrozumiała aluzję.

– Nie chodzi o to, że ja nie chcę. To bardziej skomplikowane, Anno. Chcę, naprawdę chcę, ale co do jednego masz rację. Nie mam czasu.

Rzuciła okiem na zegarek, zirytowana uwagą, którą uznała za krytykę. Nie przyszła tu dla siebie i była zła, że dała się zepchnąć do defensywy. Wiedziała, że Anna chce jej tylko pomóc, ale przede wszystkim musiałaby tego pragnąć Charlie, a na razie tak nie jest. Lepiej, żeby wszystko zostało tak jak dawniej. Tak było bezpieczniej. Chwilowo nie mogła wypuścić własnych lęków na zewnątrz.

Ben powinien już być. Spóźniał się. Wybrała jego numer na komórce i czekała, ale po chwili włączyła się automatyczna sekretarka.

– Przepraszam cię, Anno, ale Ben nie odbiera. Lepiej pojadę i sprawdzę, czy wszystko w porządku. Umówimy się najszybciej, jak to możliwe.

Odwróciła się i ruszyła schodami w dół, zadowolona z nieoczekiwanej wymówki. Zwykle miała mnóstwo czasu dla Anny… ale nie dziś.

Koniec wersji demonstracyjnej.