Kocur Zen - ebook

Czy wiecie, co robi kot, gdy zostaje sam w domu?

No na przykład, gdy ludzie wychodzą do pracy, albo szkoły, albo przedszkola – to co robi ich kot sam w domu?

Czy macie może kota?

A jeśli nie macie to może chociaż pomyślcie że macie. Pomyślcie ze szczegółami: że Wasz kot ma lśniące futerko, błyszczące oczy, długi ogon, że jest bardzo zwinny, że lubiśmietanę i drapanie za uchem.

Im więcej szczegółów tym lepiej.

Czy już widzicie swojego kota?

Jeśli tak, to spróbujcie go lepiej poznać – na ile jest to możliwe, oczywiście. Bo nawet jeśli macie prawdziwego kota, a nie tylko takiego w wyobraźni, to i tak nie wiecie o nim wszystkiego.

Czy już go widzicie i znacie? Jakie są jego ulubione miejsca w domu? Co najbardziej lubi robić? Czego się boi, a czego nie lubi? Kiedy daje się głaskać, a kiedy wystawia pazurki? Jeśli już to wiecie, to zastanówcie się jeszcze co Wasz kot robi od chwili, gdy ostatni z domowników (oprócz kota oczywiście, bo on przecież też jest domownikiem, prawda?) znika za drzwiami i klucz obraca się w zamku, aż do chwili gdy klucz znowu obróci się w zamku i drzwi się otworzą, Wy znowu zjawicie się w domu, a kot przybiegnie Wam na spotkanie.

Co się działo z Waszym kotem przez ten czas?

Najprostsza odpowiedź, to że Wasz kot większość tego czasu spał albo wylegiwał się gdzieś wygodnie. Potwierdzą to wszyscy posiadacze kotów. I w zasadzie mają pewnie rację, bo cóż mogłyby robić ich koty gdy są same w domu.

Ale czasami, niektóre koty, w niektóre dni, w niektórych domach – chociaż nie często i niezbyt chętnie – wcale się nie wylegują i wcale nie śpią. Czasami gdy są same w domu koty „zgłębiają tajemnice rzeczywistości”. A czasami nawet gdy nie są same w domu, gdy ludzie są w pobliżu też to robią, ale o tym nikt prócz nich samych nie wie.

Można powiedzieć że Kocur miał mózg poza głową, to znaczy używał swojego mózgu w taki sposób, że to się w głowie nie mieści! Ale to tylko taka gra słów. Bo nie chodzi wcale o mózg, ale o rozum. Czy to aby nie to samo? W każdym razie Kocur był mądry. Nieprzeciętnie, albo ponadprzeciętnie mądry. I umiał z tej mądrości robić dobry użytek.

Właściciele Kocura mogli tylko podejrzewać jaki jest mądry i w zasadzie to robili. Podejrzewali. Czasami tak podejrzliwie patrzyli, że można by sądzić, że są w stanie zrozumieć co też ich kot wyczynia.

Określenie „ich kot” chyba niezbyt trafnie oddaje relacje pomiędzy Kocurem a jego właścicielami. Bo czyż można zakładać, że kot stanowi ich własność, a nie oni jego? Może właśnie to nie oni posiadali kota, a jedynie kot był posiadany przez nich tylko i wyłącznie za zgodą samego kota?

Tak czy inaczej ten konkretny kot z rozumem nie mieszczącym się w głowie mieszkał z tymi konkretnymi ludźmi, których nazywał czasem „dwunożnymi”. I ten opis wyjaśnia wszystko w zupełności wystarczając za cały wstęp.

Ta historia zaczyna się w słoneczny dzień na początku maja albo czerwca. Chociaż tak naprawdę to zaczęła się dużo wcześniej, chyba rok temu, może trochę mniej. Wszystko zaczęło się dziać tutaj, gdy właściciele Kocura kupili ten dom. Kocur nazywał w myślach swoich właścicieli - którzy należeli do niego - „dwunożnymi” bo w odróżnieniu od niego poruszali się dwóch nogach. Kocur oczywiście wiedział, że mają jeszcze dwie łapki, których nie używają do chodzenia, ale mogą nimi podrapać go za uchem i pod brodą, pogłaskać po grzbiecie, albo przygotować jedzenie. Dwunożni robili dużo dziwnych rzeczy, których Kocur nawet nie chciał rozumieć.

Kocur jest persem, długowłosym kotem o bursztynowych oczach, puszystym ogonie i szarej sierści, najbardziej szarej na grzbiecie, ciemniejszej ale nie czarnej na łapkach, a jaśniejszej na brzuszku, tak jasnej że prawie błękitnej.

Dawno temu Kocur został przywieziony z bardzo daleka. Mieszkał wtedy ze swoimi dwunożnymi w innym domu o wielu zakamarkach, ale teraz mieszka tutaj. W tym domu zna wszystkie zakamarki, choć nie wszędzie wolno mu wchodzić. Dlatego czasem chodzi tam tylko wtedy gdy zostaje sam w domu. Czasami nie może chodzić tam gdzie chce, bo te miejsca są zamknięte. Ale wie o nich i czeka aż zostaną otwarte. “Tutaj” to dla Kocura dom, w którym przez większość dnia przebywa sam. No niezupełnie sam! O tym właśnie jest ta historia, która zaczęła się w słoneczny dzień na początku maja albo czerwca. Chociaż tak naprawdę ... no dobrze już mówię.