Koniec lata - ebook

1

Znowu dostał kosza.

Szósty raz w ciągu pięciu tygodni.

Nick Harte odłożył słuchawkę, wstał i podszedł do okna saloniku.

Sześć razy z rzędu.

Z takimi wynikami facet może nabawić się kompleksów. Czemu to sobie robi?

Wpatrywał się w szarą mgłę, spowijającą wszystko za oknem. Dopiero zaczęło się lato, a wraz z nim chłodne, wilgotne, mgliste poranki i długie, słoneczne popołudnia. Dobrze znał tę porę roku w Eclipse Bay. Dorastając, spędzał tu wszystkie wakacje, ferie i długie weekendy. Jego rodzice i dziadkowie wyprowadzili się stąd, on sam mieszkał z synem w Portland, ale nie zmieniało to faktu, że od trzech pokoleń Harte’owie byli częścią Eclipse Bay.

W letnie weekendy miasto zapełniało się turystami, którzy przechadzali się po wietrznej plaży, zaglądali do sklepów i galerii. Latem odżywał odwieczny rytuał – w piątkowe i sobotnie wieczory gromady nastolatków rozbijały się swoimi samochodami po Bayview Drive.

Latem do miasta napływali letnicy, obcy, którzy wynajmowali na parę tygodni, a czasem na miesiąc, zniszczone domki na klifach. Robili zakupy u Fultona, tankowali na Eclipse Bay Gas & Go. Niektórzy wpadali do Total Eclipse na piwo i bilard. Ich dzieci flirtowały z miejscowymi nastolatkami podczas ciepłych wieczorów na nabrzeżu, były zapraszane na imprezy. Ale niezależnie od tego, jak bardzo zaprzyjaźnili się z miejscowymi, i tak na zawsze zostawali letnikami. Obcymi. Nikt z miasta nie traktował ich jak swoich. Eclipse Bay rządziło się własnymi prawami. Ludzie dzielili się na swoich i obcych.

Harte’owie, tak jak i Madisonowie, zaliczali się do swoich.

Nick myślał o tym, że choć czuje się tu jak w domu, od dawna nie spędzał całych wakacji w Eclipse Bay. Pewnie dlatego, że jego żona Amelia nigdy nie lubiła tego miasteczka. Od jej śmierci minęły prawie cztery lata, ale on nie powrócił do dawnych zwyczajów i nie przyjeżdżał tu zbyt często.

Aż do tego lata. W tym roku było zupełnie inaczej.

– Ej, tato, możesz już zobaczyć moje rysunki.

Nick odwrócił się do swojego prawie sześcioletniego syna, który stanął w drzwiach. Szczupły, z ciemnymi włosami i poważnymi ciemnoniebieskimi oczami, Carson był miniaturową wersją jego samego i innych Harte’ów. Ale Nick dobrze wiedział, że nie chodzi tylko o wygląd. Carson był nad wiek rozwinięty, zorganizowany i zdyscyplinowany. A jego zdolność skupienia się na celu i uparte dążenie do osiągnięcia tego, co zamierzał, potwierdzały, że niczym nie różnił się od innych Harte’ów.

W tej chwili miał dwa cele. Pierwszym było dostać psa. Drugim – wystawić swoją pracę na dziecięcej wystawie podczas dorocznego letniego festiwalu w Eclipse Bay.

– Nie jestem krytykiem – uprzedził Nick.

– Musisz mi tylko powiedzieć, który się będzie bardziej podobał pani Brightwell.

– Wiesz co, synku? Zdaje mi się, że jestem ostatnim człowiekiem na świecie, który wie, co się może podobać pani Brightwell.

Twarz Carsona ściągnęła się z niepokoju.

– Dzwoniłeś teraz do niej?

– Aha.

– Znowu dała ci kosza?

– Niestety.

– Tato, musisz przestać ciągle do niej dzwonić. Nie zawracaj jej głowy – prosił zaniepokojony, gwałtownie gestykulując. – Wszystko zepsujesz, jeśli ją zezłościsz. A jak w ogóle nie wybierze mojego rysunku?

– Wcale nie dzwonię do niej ciągle. – Cholera. Tłumaczy się własnemu synowi. – Tylko sześć razy od wernisażu Lillian.

Był pewien, że wtedy między nim i Octavią coś zaiskrzyło. Octavia była właścicielką Bright Visions, galerii sztuki w Portland z filią w Eclipse Bay. Zorganizowała wystawę jego siostrze. Na wernisaż zostało zaproszone całe miasteczko. Pojawiła się większość miejscowych, począwszy od Virgila Nasha, właściciela sex shopu, po wykładowców z pobliskiego Chamberlain College. Wernisaż zaszczyciło swoją obecnością także kilkoro członków kadry naukowej z Instytutu Studiów Politycznych w Eclipse Bay.

Wszyscy kłębiący się w galerii popijali dobrego szampana, zajadali drogie przekąski i zgrywali się na koneserów sztuki. Kiedy Nick wszedł do zatłoczonej sali, wystarczyło jedno spojrzenie na Octavię i natychmiast zapomniał, że przyszedł tam, żeby oglądać obrazy Lillian.

Pamiętał z najdrobniejszymi szczegółami, jak tamtego wieczoru wyglądała Octavia. Miała jasną, zwiewną sukienkę do kostek i delikatne sandałki na szpilkach, uwydatniające jej ładne stopy. Rude włosy zaczesała do tyłu, eksponując interesujące rysy twarzy i tajemnicze oczy w kolorze morskiej zieleni.

Miał wrażenie, że choć obecna ciałem, duchem była gdzie indziej. Eteryczna i subtelna, równie dobrze mogłaby się okazać królową wróżek, która przybyła z magicznej krainy, gdzie obowiązywały inne prawa.

Tego wieczoru trzymał się jak najbliżej niej. Bez reszty nią zafascynowany, pragnął ją chronić. Nie chciał, żeby wróciła do swojego świata, gdziekolwiek by się on znajdował.

Nagle stał się dziwnie zaborczy. Ogarniała go wściekłość za każdym razem, kiedy tylko zakręcił się przy niej jakiś inny facet. Zdecydowanie przesadna reakcja po blisko czterech latach praktykowania czegoś, co jego siostry złośliwie nazywały niezobowiązującym celibatem. Owszem, miał na koncie kilka dyskretnych romansów. Ale to powinno go tylko uodpornić.

Jego reakcja, gdy poznał Octavię, zaskoczyła go i zdezorientowała. Na swoje usprawiedliwienie miał tylko jedno – wydawało mu się, że Octavia była nim tak samo zainteresowana jak on nią. Widział to, patrząc w jej duże zielone oczy.

Kiedy jednak pod koniec wieczoru w delikatny sposób odrzuciła jego zaproszenie na kolację, było to dla niego jak zimny prysznic. Przekonywał siebie, że słyszał żal w jej głosie. Po paru dniach, kiedy oboje wrócili już do Portland, spróbował więc znowu.

Kiedy za drugim razem dawała mu kosza, wymówiła się tym, że musi pilnie jechać do Eclipse Bay. Podobno jej asystentka Noreen Perkins, która miała doglądać tamtejszej filii, zrezygnowała z dnia na dzień z pracy i wyjechała z artystą, który wystawiał swoje prace w Bright Visions.

Od tamtej pory Octavia wpadła do Portland tylko raz i to na chwilę. Wtedy zaproponował spotkanie po raz trzeci, ale powiedziała, że przyjechała tylko dopilnować wernisażu i nie ma czasu udzielać się towarzysko. Następnego ranka wróciła do Eclipse Bay.

Stało się jasne, że nieprędko zawita znowu w Portland. Nie pozostawiało mu to dużego pola do manewru.

Dwa tygodnie temu postanowił, że spędzi z Carsonem lato w Eclipse Bay. Ale zmniejszenie dystansu zwiększyło tylko pomysłowość Octavii w wymyślaniu wymówek, dlaczego nie może się z nim spotkać.

Chociaż tak naprawdę powinien się martwić tym, że im więcej powodów znajduje Octavia, by mu odmówić, tym więcej on stara się znaleźć przyczyn, żeby jeszcze raz do niej zadzwonić.

Wiedział, że nie ma jakiejś szczególnej awersji do facetów. W zeszłym tygodniu dwa razy była na kolacji z Jeremym Seatonem, wnukiem Edith Seaton, właścicielki sklepu z antykami, mieszczącego się obok galerii Bright Visions. Seatonowie mieszkali w Eclipse Bay od tak dawna jak Harte’owie i Madisonowie. Mąż Edith, Phil, zmarł kilka lat temu, ale ona wciąż aktywnie uczestniczyła w życiu miasta. Jej syn i córka wyprowadzili się, ale Jeremy niedawno wrócił i zaczął pracować jako analityk w Instytucie Studiów Politycznych. Instytut, centrum życia politycznego i towarzyskiego, był oknem Eclipse Bay na wielki świat.

Nick znał dobrze Jeremy’ego z dawnych czasów. Byli rówieśnikami i kiedyś bardzo się przyjaźnili. Ale parę lat temu ich stosunki się ochłodziły. Tak na przyjaźń czasami wpływają kobiety.

Spojrzał na Carsona.

– Pani Brightwell chyba nie ma o mnie zbyt dobrego zdania, ale ciebie lubi.

– Wiem, że mnie lubi – powiedział z pobłażaniem Carson. – To dlatego, że codziennie, kiedy jedziemy po pocztę, zanoszę jej kawę i muffina. Ale może zmienić zdanie, jeśli ją zdenerwujesz.

Pięknie, syn zaszedł z Octavią dalej niż ja, pomyślał z goryczą Nick. Carson uwielbiał Królową Wróżek z Eclipse Bay. Ona również zdawała się go bardzo lubić. Między nimi zawiązała się znajomość, z której on został wykluczony. Dość frustrujące.

– Nie martw się – powiedział. – Nie przestanie cię lubić tylko dlatego, że nie chce się umówić ze mną.

Wiedział, że to prawda. Pod wieloma względami Octavia była dla niego wielką tajemnicą, ale akurat w tej sprawie miał pewność. Nie należała do osób, które za grzechy ojca, jakiekolwiek by one były, odgrywałaby się na synu.

Carson nie wyglądał na przekonanego.

– Obiecaj, że nie zadzwonisz do niej, dopóki nie wybierze mojego rysunku.

– Dobrze, dobrze, nie zadzwonię, dopóki nie wybierze.

Mógł to obiecać. Doszedł do wniosku, że dopiero za jakieś trzy, cztery dni spróbuje do niej zadzwonić po raz siódmy.

– Pokaż rysunki – powiedział.

– Są w pokoju. – Carson obrócił się na pięcie i zniknął w głębi korytarza.

Nick poszedł za nim do pokoju na dole, w którym parę miesięcy temu jego siostra Lillian urządziła sobie tymczasową pracownię.

Na drewnianej podłodze leżały rzędem trzy duże arkusze brystolu. Rysunki były zrobione kredkami, zgodnie z zasadami wystawy.

Nick stanął nad pierwszym obrazkiem, przedstawiającym dom, a w środku dwie patykowate postacie. Wyższa postać trzymała w opiekuńczym geście rękę na głowie niższej. Nad spadzistym dachem świeciło jasnożółte słońce. W prawym rogu namalowano zielony kwiat z kilkoma płatkami.

– To my – powiedział dumnie Carson. Wskazał na patykowate postacie. – Ty jesteś ten większy.

Nick pokiwał głową.

– Ładne kolory. – Przesunął się do kolejnego rysunku. Rozmyślał nad nim chwilę. Z początku widział tylko jakiś szary, owalny kształt. Od owalu odchodziły postrzępione linie. Był zupełnie zdezorientowany, dopóki nie zauważył dwóch spiczastych wypustek na górze. Psie uszy.

– To Winston, prawda? – zapytał.

– Tak. Miałem mały problem z jego nosem. Trudno narysować nos psa.

– Świetnie ci poszło z uszami.

– Dzięki.

Nick przyglądał się trzeciemu rysunkowi, na którym pięć brązowych, podłużnych kształtów wystawało z niebieskiego okręgu.

– Skały z Dead Hand Cove?

– Uhm. – Carson zmarszczył czoło. – Ciocia Lillian powiedziała, że to będzie fajny rysunek, ale ja nie wiem. Dla mnie to trochę nudne. Wolę tamte. Który mam dać pani Brightwell?

– Trudne pytanie. Mnie się podobają wszystkie.

– Może zapytam ciocię Lillian. Ona jest prawdziwą malarką.

– Ale ona i Gabe utknęli na jakiś czas w Portland. Gabe jest zajęty. Razem z dziadkiem i Sullivanem dopracowują szczegóły fuzji. Będziesz musiał podjąć decyzję bez jej podpowiedzi.

Carson przypatrywał się dwóm rysunkom ze zmartwioną miną.

– Hm.

– Mam pomysł – powiedział Nick. – Jak będziemy jutro jechać do miasta, może weźmiesz wszystkie trzy rysunki? I pokażesz je Octavii, kiedy pójdziesz do niej z kawą i muffinem. Sama wybierze, który jej się bardziej podoba.

– Dobrze. – Carson natychmiast się rozpogodził. Pomysł wyraźnie mu się spodobał. – Założę się, że wybierze Winstona. Lubi go.

Nie skończył jeszcze sześciu lat, a już ma intuicję, pomyślał Nick. Carson był stworzony do świata biznesu. Nie tak jak on.

Nie cierpiał pracy w korporacji. Decyzja, by opuścić Harte Investments, firmę założoną przez jego dziadka Sullivana, którą później przejął jego ojciec Hampton, nie została przyjęta zbyt dobrze. Ojciec, owszem, rozumiał go i wspierał, ale dziadek był zraniony i wściekły. Odmowę Nicka, by pójść w jego ślady, traktował jak zdradę, odrzucenie wszystkiego, na co tak ciężko pracował.

W końcu, dzięki interwencji innych członków rodziny, stosunki między nim i Sullivanem nieco się ociepliły. W każdym razie, znowu ze sobą rozmawiali. Ale tak w głębi duszy Nick wcale nie był pewien, czy Sullivan kiedykolwiek mu do końca wybaczy.

W zasadzie nie miał do niego pretensji. Sullivan ciężko harował, żeby zbudować Harte Investments. Wymarzył sobie, że firma będzie przechodzić z pokolenia na pokolenie. Stała się jego osobistym triumfem, Feniksem powstałym z popiołów po upadku Harte-Madison, firmy deweloperskiej, którą założył dawno temu z Mitchellem Madisonem.

Bankructwo Harte-Madison przed kilkudziesięciu laty zapoczątkowało konflikt między Sullivanem i Mitchellem, który trwał aż do niedawna. Konflikt ten obrósł w tych stronach legendą, dostarczając trzem pokoleniom mieszkańców Eclipse Bay tematów do plotek. Pierwsza wyrwa w murze wyrosłym między tymi dwiema rodzinami zrobiła się zeszłej jesieni, kiedy buntownik Rafe Madison ożenił się z siostrą Nicka – Hannah. Parę kolejnych cegieł skruszyło się w ubiegłym miesiącu, kiedy jego druga siostra Lillian wyszła za Gabe’a.

Ale prawdziwy szok dobrzy ludzie z Eclipse Bay przeżyli dopiero wtedy, gdy Harte Investments i firma Gabe’a, Madison Commercial, miały się połączyć. Nowo powstała firma była jakby wskrzeszeniem spółki, której rozpad dał początek niesławnemu konfliktowi. Historia zatoczyła koło.

– Możesz mieć rację co do Winstona – powiedział Nick. – Ale rysunek domu też jest bardzo dobry. Ten zielony kwiat to świetny dodatek.

– Tak, tylko że na wystawie będzie dużo domów i kwiatów. Wszystkie dzieci, jakie znam, lubią rysować domy i kwiaty. Ale pewnie nie będzie innych psów. Nie każdy może narysować psa, zwłaszcza tak superowego jak Winston.

– Winston jest wyjątkowy. Przyznaję.

– Myślałem o czymś, tato. – Carson spojrzał na niego z poważną miną.

– O czym?

– Może nie idź jutro ze mną, kiedy zaniosę rysunki pani Brightwell.

Nick uniósł brwi.

– Mam zaczekać w samochodzie?

Carson się uśmiechnął. Wyraźnie mu ulżyło.

– Dobry pomysł. Wtedy nawet cię nie zobaczy.

– Naprawdę się boisz, że przeze mnie twój rysunek nie znajdzie się na wystawie, co?

– Wolę nie ryzykować.

– Przykro mi, kolego. Mam własne plany i nie zmarnuję doskonałej okazji, tylko dlatego, że boisz się, że ona nie powiesi twojego rysunku.

Może i nie był zbytnio zainteresowany rodzinną firmą, ale mimo wszystko nazywał się Harte: nie brakowało mu ambicji i uporu w dążeniu do celu, tak jak innym członkom klanu.

– Jeśli poczekasz w samochodzie – powiedział przymilnie Carson – to powiem pani Brightwell, że może się z tobą umówić. Obiecuję.

Proszę, proszę, pomyślał Nick, nie bez szczypty szczerego podziwu. Już wprowadza w życie rodzinne motto Harte’ów: „Czujesz się przyparty do muru, pertraktuj”.

– Wyjaśnijmy coś sobie. – Zatknął kciuki za pasek dżinsów i spojrzał na syna. – Jeśli jutro nie będę wam wchodzić w drogę, to wstawisz się za mną?

– Ona mnie lubi, tato. Myślę, że zgodzi się z tobą umówić, jeśli ją o to poproszę.

– Dzięki, ale nie skorzystam. Może i nie poszedłem w ślady taty i dziadka, ale to nie znaczy, że nie wiem, jak zdobyć to, czego chcę.

A chciał mieć Octavię Brightwell. I to jak.

W końcu to ona była prawdziwym powodem ich długich wakacji w Eclipse Bay. Przyjechał tu, żeby oblegać zamek Królowej Wróżek.

– No dobrze, ale obiecaj, że niczego nie zepsujesz.

– Postaram się.

Carson, zrezygnowany, znów popatrzył na rysunek psa.

– Muszę dorysować Winstonowi więcej sierści.

Wziął kredkę i zabrał się do pracy.

Była śmierdzącym tchórzem.

Octavia siedziała na taborecie za ladą galerii, obcasy sandałków zaczepiła o górny szczebelek, brodę oparła na dłoniach. Patrzyła na telefon, jakby był wężem.

Jedno spotkanie.

Co złego mogło się stać, gdyby ten jeden raz umówiła się z Nickiem Harte’em?

Znała odpowiedź. Gdyby przyjęła jedno zaproszenie, prawdopodobnie przyjęłaby także kolejne. Potem trzecie. Może i czwarte. Wcześniej czy później wylądowałaby z nim w łóżku i to byłby największy błąd jej życia. Czasami jazda bez trzymanki jest po prostu zbyt ryzykowna.

W Portland mówili o nim Lowelas Harte. Nick miał reputację faceta, który ograniczał się do dyskretnych, przelotnych romansów, kończących się, gdy kobieta, z którą się spotykał, zaczynała mówić o stałym związku.

Krążyły plotki, że Nick nigdy nie poszedł do łóżka z kobietą, zanim nie wygłosił swojej słynnej przemowy.

Przemowa to było oświadczenie, że nie jest zainteresowany niczym poważnym, czyli także małżeństwem. Kobiety, które decydowały się na bliższą znajomość z Nickiem Harte’em, robiły to w pełni świadome konsekwencji.

Nawet jeśli któraś zwabiła go do swojego łóżka, to i tak znikał na długo przed świtem. Podobno nigdy nie zostawał na całą noc.

W Eclipse Bay, gdzie plotkowanie o Harte’ach i Madisonach było na porządku dziennym, ludzie uważali, że znają prawdziwy powód przemowy. Lokalny mit głosił, że Nick, jako prawdziwy Harte, nie mógł znowu się zakochać, bo ciągle cierpiał po stracie swojej ukochanej Amelii. Niektórzy mówili, że to swego rodzaju klątwa, którą może zdjąć tylko odpowiednia kobieta. Wtedy znowu mógłby pokochać. To, że nigdy nie zostawał u żadnej kochanki do rana, tylko podsycało wyobraźnię.

Oczywiście, nie powstrzymywało to klientów supermarketu Fultona przed dyskutowaniem między regałami o tym, że Nick powinien się po raz drugi ożenić i dać synowi matkę. Temat ten roztrząsano także na poczcie i w sklepie żelaznym.

Ale Carson nie potrzebuje matki, pomyślała Octavia. Nick świetnie sobie radził. Chłopiec był najbardziej pewnym siebie, przystosowanym i rozwiniętym nad wiek dzieckiem, jakie kiedykolwiek znała. Nie brakowało mu też kobiecego ciepła. Harte’owie byli dużą, zżytą rodziną i Carson miał kochającą babcię, prababcię oraz dwie ciotki Lillian i Hannah.

Zdjęła nogi ze szczebelka i wstała. Podeszła do witryny galerii. Poranna mgła dopiero się rozrzedzała. Po drugiej stronie ulicy Octavia widziała molo i przystań. W dole przecznicy, w piekarni Incandescent Body paliło się światło, zepsuty neon nad Total Eclipse mrugał przypadkowymi literami. Ledwo było widać reklamę baru: Tam, gdzie słońce nie dochodzi.

Resztę świata spowijało morze szarej mgły.

Tak jak jej życie.

Przeszedł ją dreszcz. Skąd wzięła się ta myśl? Objęła się ramionami. Nie, nie zapuści się tam, obiecała sobie w duchu.

Ale ten markotny nastrój był ostrzeżeniem, głośnym i wyraźnym. Czas porobić nowe plany; czas przejąć kontrolę nad własną przyszłością. Jej misja w Eclipse Bay okazała się porażką.

Czas ruszyć dalej.

Jej misja.

Od miesięcy powtarzała sobie, że przyjechała tutaj, żeby naprawić wyrządzone w przeszłości zło. Na początku jeszcze jakoś dzieliła swój czas między galerię w Portland i jej tutejszą filię. Ale potem zaczęła wynajdować coraz to nowe powody, żeby przyjeżdżać do Eclipse Bay.

W głębi duszy bardzo ją ucieszyło, kiedy jej asystentka uciekła z malarzem. Idąc za ciosem, powierzyła galerię w Portland zaufanemu menedżerowi, a sama spakowała walizki i wprowadziła się do małego domku na urwisku w pobliżu Hidden Cove.

Co ona sobie myślała?

Było oczywiste, że Harte’owie i Madisonowie nie potrzebowali jej pomocy w uzdrowieniu sytuacji, której przyczyną przed laty stała się jej stryjeczna babka Claudia Banner. Dumne rodziny z powodzeniem zażegnały stary konflikt same. W ostatnim roku odbyły się dwa śluby, które zjednoczyły oba klany, i teraz, kiedy tylko Sullivan przyjeżdżał do Eclipse Bay, widywano go w towarzystwie drugiego, starego wojownika Mitchella Madisona, w Incandescent Body, gdzie popijali kawę i zajadali się pączkami.

Nikt w Eclipse Bay jej nie potrzebował. Nie miała powodu, żeby tu zostać. Nadszedł czas, by ruszyć dalej.

Ale łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Nie mogła tak po prostu zamknąć drzwi Bright Visions i zniknąć w środku nocy. Jej galeria wprawdzie nie była duża, ale dobrze prosperowała, co oznaczało, że jej wartość jest znaczna. Octavia musiała załatwić różne formalności związane ze sprzedażą, a to wymagało trochę czasu. Poza tym miała zobowiązania wobec różnych artystów wystawiających swoje prace w jej galerii, a do tego czekała ją jeszcze Dziecięca Wystawa.

To ona wpadła na pomysł wystawy i przekonała członków Komitetu Letniego Festiwalu w Eclipse Bay. Propozycja, by jednym z wydarzeń kulturalnych tego lata uczynić wystawę prac dzieci, wzbudziła duży entuzjazm. Octavia wiedziała, że zainteresowane dzieci byłyby zawiedzione, gdyby impreza została odwołana.

Likwidacja wszystkich interesów zapewne zabierze jej czas do końca lata. Ale jesienią już jej tu nie będzie. Musi znaleźć swoje miejsce w świecie.2

Tego popołudnia zamknęła galerię o wpół do szóstej i pojechała do Mitchella Madisona. Wysiadła z samochodu, a przechodząc obok otwartych drzwi kuchni, pomachała Bryce’owi. Spojrzał znad kuchenki, gdzie mieszał coś w garnku, i pozdrowił ją skinieniem głowy.

Uśmiechnęła się do siebie. Bryce był twardym, małomównym facetem. Od lat pracował dla Mitchella. Nikt nie orientował się, co Bryce robił, zanim osiedlił się w Eclipse Bay, a sam Bryce nigdy nie miał potrzeby, żeby komuś o tym opowiadać.

Doskonale to rozumiała.

Poszła do ogrodu i rozglądała się wokół, rozkoszując tym małym kawałkiem raju na ziemi, stworzonym ręką Mitchella. Spędziła w Eclipse Bay dość czasu, by wiedzieć, że nawet jeśli miejscowi nie mieli oporów, by plotkować o jego legendarnym, porywczym charakterze czy paru nieudanych małżeństwach, nikt nie kwestionował tego, że był genialnym ogrodnikiem. Ogrodnictwo było pasją Mitchella, a nikt nie mógł stanąć pomiędzy Madisonem i jego pasją.

Zatrzymała się obok wspaniałych krzewów różanych.

– Podjęłam decyzję, Mitch.

Spojrzał na nią z małego stołeczka, którego używał, kiedy zajmował się roślinami. Pomyślała z czułością, że miał twarz starego rewolwerowca, który z wiekiem zrobił się jeszcze twardszy; był facetem, który ciągle mógł stawić czoło młodszym, jeśliby zaszła taka potrzeba.

– Jaką decyzję? – zapytał Mitchell.

Zdziwił ją jego ostry ton. Nigdy wcześniej tak do niej nie mówił.

– Wyjeżdżam pod koniec lata – oświadczyła.

– Czyli będziesz spędzać więcej czasu w Portland. – Pokiwał głową, wyraźnie zadowolony, i wrócił do wyrywania chwastów. – Rozumiem, że tamtej galerii musisz poświęcić więcej uwagi. Jest większa.

– Nie – powiedziała łagodnie. – Chodzi mi o to, że wyjeżdżam na dobre. Zamierzam sprzedać Bright Visions.

Znieruchomiał, mrużąc oczy przed zachodzącym słońcem.

– Chcesz sprzedać Bright Visions? Do diabła. Niby czemu?

– Już czas. – Uśmiechnęła się, żeby ukryć smutek. – Najwyższy czas. Właściwie, to chyba w ogóle nie powinnam tu przyjeżdżać.

– Niewiele da się z tego tutaj wyciągnąć, co? – Wzruszył ramionami. – Nie jestem tym specjalnie zaskoczony. Eclipse Bay nigdy nie było artystyczną stolicą świata.

– A wiesz, że idzie całkiem nieźle? Zimą galeria przyciągnęła wielu klientów z Chamberlain College oraz instytutu, a teraz zagląda do nas dużo turystów. Bright Visions zaczyna się liczyć na kulturalnej mapie wybrzeża.

Ściągnął brwi.

– Mówisz, że dobrze ci idzie, tak?

– Tak. Myślę, że zarobię na sprzedaży.

– Ale dlaczego chcesz się wycofać, do cholery?

– Już mówiłam. Czas na mnie.

Spojrzał na nią zmrużonymi oczami.

– Masz jakiś dziwny głos. Dobrze się czujesz, Octavio?

– Tak.

– Chyba nie jesteś na nic chora, co?

– Nie.

– Cholera. Co się tutaj dzieje? – Schował motyczkę i wstał gwałtownie. Chwycił swoją laskę i odwrócił się do Octavii. Miał groźną minę.

– Co to za historia z tym wyjazdem?

– Muszę ci coś powiedzieć, Mitch. Nie zamierzam w to wtajemniczać wielu osób, bo nie chcę nikogo denerwować. Ani prowokować plotek. Już wystarczająco dużo gadało się w tym mieście o Harte’ach i Madisonach. Ale ty jesteś moim przyjacielem, a ja chcę, żeby moi przyjaciele wiedzieli, kim jestem.

– Wiem, kim jesteś. – Stuknął laską w żwirową dróżkę. – Nazywasz się Octavia Brightwell.

– Tak, ale to nie wszystko. – Wpatrywała się w niego, zbierając się w sobie, aby ujawnić tę szokującą prawdę. – Jestem spokrewniona z Claudią Banner.

Ku jej zdziwieniu tylko wzruszył ramionami.

– Myślisz, że sami do tego nie doszliśmy?

Znieruchomiała.

– To znaczy kto?

– Sullivan i ja. Może pracujemy na wolniejszych obrotach niż kiedyś, ale jeszcze trochę kontaktujemy.

Nie wiedziała, co powiedzieć.

– Czyli wiecie.

– Sullivan dopatrzył się podobieństwa już tamtego wieczoru na wernisażu Lillian. Kiedy zwrócił mi na to uwagę, wreszcie zrozumiałem, dlaczego zawsze wydawałaś mi się dziwnie znajoma. – Uśmiechnął się nieznacznie. – Bardzo przypominasz Claudię, kiedy była w twoim wieku. Te same rude włosy. Podobne rysy twarzy. Sylwetka.

– Ale jak…

– Sullivan zadzwonił w parę miejsc. Posprawdzał kilka rzeczy. To wcale nie było takie trudne.

– Rozumiem. – Była oszołomiona. Czuła się tak, jakby uszło z niej powietrze. Ot, i wszystko, jeśli chodzi o jej wielką tajemnicę.

– Przecież nawet nie próbowałaś tego jakoś specjalnie ukrywać – powiedział Mitchell.

– No nie, ale też nie chciałam się z tym afiszować, biorąc pod uwagę, co wydarzyło się w przeszłości.

Mitchell sięgnął w dół i zerwał dorodny, złocistopomarańczowy pąk.

– Widzisz, z przeszłością to jest taka zabawna sprawa. Im człowiek starszy, tym mniejsze ma dla niego znaczenie.

Milczała przez dłuższą chwilę, oswajając się z nową sytuacją.

– Skoro Sullivan zrobił małe dochodzenie, to pewnie wiesz o cioci Claudii.

Wzięła głęboki oddech.

– To znaczy, że nie żyje.

– Tak. – Mitchell uniósł wzrok znad róży. Miał poważne, nieco smutne oczy. – Sullivan mówił, że umarła półtora roku temu. Jakieś problemy z sercem.

Poczuła, jak w środku wszystko się jej zaciska. Dobrze znała to uczucie. Minęło osiemnaście miesięcy, a ona nadal musiała walczyć ze łzami.

– Nigdy nie udało jej się rzucić palenia. Lekarz powiedział, że to i tak cud, że żyła aż tak długo.

– Pamiętam Claudię i te jej papierosy. Co chwila sięgała po kolejnego. Miała taką fikuśną złotą zapalniczkę. Ciągle jeszcze widzę, jak wyjmuje ją z torebki, żeby zapalić następnego papierosa.

– Mitchell, chciałabym coś ustalić. Chcesz powiedzieć, że ciebie i Sullivana nie obchodzi to, że jestem spokrewniona z Claudią Banner?

– Oczywiście, że obchodzi. I nie jest to dla nas żadnym problemem.

– Aha. – Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć.

– Na początku byliśmy trochę zaintrygowani – dodał.

– Wyobrażam sobie. Ale dlaczego nic nie powiedziałeś? Dlaczego o nic nie pytałeś? Nie domagałeś się wyjaśnień? Od kiedy tu jestem, widujemy się niemal codziennie. Od czasu wernisażu Lillian rozmawialiśmy ze sobą dziesiątki razy. Ale ty nigdy nie powiedziałeś ani słowa. Z Sullivanem też się widziałam. I też się nie zdradził, że wie, kim jestem.

– To była twoja prywatna sprawa. Rozmawialiśmy o tym z Sullivanem. Doszliśmy do wniosku, że powiesz nam, jak zechcesz.

– Rozumiem. – Myślała o tym przez chwilę. – A mówiłeś o tym jeszcze komuś?

– Nie. Nikomu nic do tego.

– Wierz mi, doskonale to rozumiem. – Zmarszczyła nos. – Gdyby się rozeszło, że w mieście jest krewna Claudii Banner i że zaprzyjaźniła się z Madisonami i Harte’ami, plotkom i domysłom nie byłoby końca. I dlatego bardzo zależało mi na dyskrecji.

– Tak?

– To nie byłoby fair. I wobec Madisonów, i wobec Harte’ów. Wystarczająco dużo przeszliście przez te wszystkie lata z winy Claudii.

Mitchell prychnął.

– Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że ludzie o nas gadają. Claudia może i była iskrą, która zapoczątkowała konflikt, ale nie możemy obwiniać jej o to, że przez tyle lat w nim trwaliśmy. Do diabła, Madisonowie i Harte’owie przez całe dziesięciolecia sami dawali ludziom powody do plotek. Mamy do tego prawdziwy talent. Czasami myślę, że Bóg zesłał nas na ziemię, żeby to miasteczko nie umarło z nudów.

Innymi słowy, jej troska o dyskrecję była kompletną stratą czasu i energii. Westchnęła w duchu. Nie tylko nikt jej tu nie potrzebował, ale jej obecność w mieście była dla Mitchella i Sullivana tak obojętna, że nawet o nic nie zapytali.

Z minuty na minuty czuła się coraz bardziej przybita.

– No cóż, to wszystko. – Wyprostowała się, zbierając się do odejścia. – Po prostu chciałam, żebyś wiedział, Mitch. – Zrobiła krok w tył. – Czas na mnie. – Kolejny krok. – Przy okazji, wspaniałe róże.

Mitchell znowu grzmotnął laską w ziemię.

– Chwilę. Pierwszy przyznam, że masz prawo do prywatności, ale skoro już wspomniałaś o Claudii i o tym, co wydarzyło się w przeszłości, to może zasługuję też na słowo wyjaśnienia, dlaczego tak nagle postanowiłaś zwinąć interes.

– Trudno to wyjaśnić.

– Chodzi o Nicka Harte’a, prawda? – Jego jastrzębie oczy błyszczały przebiegle; był pewien, że zna powód. Zaskoczył ją.

– Ja, hm…

– Niepokoi cię, prawda? Wiedziałem, że tak będzie. Widziałem, jak się wobec ciebie zachowywał na wernisażu Lillian. Kiedy dwa tygodnie temu przyjechał tu na wakacje, od razu zadzwoniłem do Sullivana.

– Co zrobiłeś?

– Ostrzegłem go, żeby lepiej trzymał Nicka krótko. Powiedziałem, że nie będę bezczynnie patrzył, jak jego wnuk uprawia z tobą te swoje gierki. Nic mnie nie obchodzi, czy Nick jeszcze nie pozbierał się po śmierci żony. To nie usprawiedliwia traktowania ciebie jak zabawki. Czas, żeby przebolał to, co się stało i wziął się w garść. Czas, żeby znowu zaczął się zachowywać jak prawdziwy Harte.

– Jak prawdziwy Harte? – powtórzyła ostrożnie.

– Tak, do cholery. Harte’owie nie zabawiają się na boku ani nie romansują. Harte’owie się żenią.

– Słyszałam tę teorię – powiedziała sucho. – Ale od każdej reguły jest wyjątek. Tak czy siak, nie musisz się tym martwić, Mitch. To nie ma nic wspólnego z Nickiem Harte’em.

Ledwo to powiedziała, poczuła wstyd z powodu kłamstwa. Wyjazd z Eclipse Bay jak najbardziej wiązał się z Nickiem Harte’em. Nie wiedziała tylko, jak ma to wyjaśnić, nie tylko Mitchellowi, ale i samej sobie.

– Gówno prawda. – Mitchell patrzył na nią wilkiem. – Przepraszam za wyrażenie. Ale musisz przyznać, że termin twojego wyjazdu jest trochę podejrzany.

– Posłuchaj, Mitch, zdaje się, że trochę zbaczamy z tematu. Wpadłam, żeby powiedzieć ci o moich powiązaniach z Claudią Banner. Ale skoro już o tym wiesz, może powinnam ci wyjaśnić, dlaczego w ogóle przyjechałam do Eclipse Bay.

Na chwilę zapadła cisza. Słyszała przytłumione brzękanie garnków w kuchni. Delikatny wietrzyk wiejący od zatoki poruszał gałęziami drzew w rogu ogrodu. W górze trajkotały ptaki.

– Doszliśmy z Sullivanem do wniosku, że może byłaś zwyczajnie ciekawa – powiedział w końcu Mitchell.

– To było coś więcej niż zwykła ciekawość – wyjaśniła cicho. – Chyba powinnam zacząć od początku.

– Jeśli chcesz.

Zastanawiała się przez chwilę, od czego zacząć.

– Bardzo dużo czasu spędziłam z Claudią w ostatnich latach jej życia. Ktoś musiał się nią zająć. Ciocia Claudia nie była raczej ulubienicą rodziny.

– Do diabła, nawet nie wiedziałem, że miała jakąś rodzinę. Nigdy nie mówiła o tym.

– Była renegatką. Czarną owcą. Wprawiała innych członków rodziny w zażenowanie. Ale ja ją zawsze bardzo lubiłam. A ona lubiła mnie. Może dlatego, że tak bardzo byłam do niej podobna. A może po prostu współczuła mi.

– Niby czemu miałaby ci współczuć?

– Chyba uważała mnie za samotnika. Takiego samego jak ona. Moi rodzice rozwiedli się, kiedy byłam mała. Oboje założyli nowe rodziny. Stale kursowałam między jednym a drugim domem i nigdzie nie czułam się jak u siebie. Zdaje się, że Claudia to wyczuwała.

– Mów dalej.

– Claudia dużo dla mnie znaczyła. Wiem, że miała swoje wady, a jej poczucie moralności pozostawiało wiele do życzenia. Ale kochałam ją, a ona troszczyła się o mnie na swój własny sposób. Martwiła się, że jestem za bardzo ugodowa. Mówiła, że niepotrzebnie staram się wszystko łagodzić, że powinnam więcej ryzykować i korzystać z nadarzających się okazji.

– Tak, ona z pewnością wiedziała, jak to się robi. – Mitchell zaśmiał się na wspomnienie Claudii. – Pewnie dlatego nie mogłem oderwać od niej oczu.

– Ona nigdy cię nie zapomniała, Mitch. Kiedy na dobre się rozchorowała, wprowadziłam się do niej i byłam z nią do samego końca. Trwało to ponad rok. Miałyśmy dużo czasu, żeby rozmawiać.

– I chcesz powiedzieć, że rozmawiałyście między innymi o Eclipse Bay?

– Tak. Miała coraz większą obsesję na punkcie tego, co się tutaj stało. Powiedziała, że doprowadzenie do upadku Harte-Madison jest jedną z niewielu rzeczy, jakich żałuje. I że bardzo by chciała jakoś to naprawić.

– Powinna wiedzieć, że nie można wrócić i naprawić czegoś, co wydarzyło się tak dawno temu – powiedział Mitchell.

– Wiem. Ale nie dawało jej to spokoju. Może dlatego, że pod koniec życia stała się żarliwą wyznawczynią New Age. Dużo mówiła o karmie, aurach i innych takich. W każdym razie, poprosiła mnie, żebym po jej śmierci przyjechała tutaj i zobaczyła, jak się sprawy mają. Chciała, żebym sprawdziła, czy będę mogła jakoś naprawić szkody, które ona wyrządziła.

– A niech mnie. – Mitchell zagwizdał cicho. – To dlatego przyjechałaś tu w zeszłym roku?

– Tak, ale zaraz po moim przyjeździe, wrócili Rafe i Hannah, zakochali się w sobie i zaczęli planować, co zrobić z Dreamscape. Potem zaczęło iskrzyć między Lillian i Gabe’em. A któregoś dnia przyjeżdżam i widzę, że ty i Sullivan pijecie razem kawę. – Uśmiechnęła się nieznacznie. – Zrozumiałam, że ten konflikt to już historia. Harte’owie i Madisonowie nie potrzebują mojej pomocy, żeby się pogodzić.

– Hm. – Mitchell się zamyślił.

– Tak więc uważam, że na mnie już pora.

– Tak po prostu chcesz odjechać w stronę zachodzącego słońca? I zniknąć?

– To nie takie proste. Jak mówiłam, muszę najpierw sprzedać galerię. No i jeszcze ta Dziecięca Wystawa.

– Trzeba wszystko pozamykać.

– Tak.

– Nie podoba mi się to – powiedział stanowczo Mitchell.

– Co ci się nie podoba?

– Coś mi tu nie pasuje. – Uderzył odruchowo laską w pień drzewa i spojrzał na nią podejrzliwie. – Czy na pewno Nick Harte cię nie napastuje?

– Nie. – Kolejny szybki krok w tył. Wchodzili na grząski grunt. – Na pewno.

– Dzwonił do ciebie, kiedy przyjechał do miasta? Proponował spotkanie?

– No owszem.

– Ha. Wiedziałem.

– Nie uważam, żeby to można było nazwać napastowaniem. Poza tym nie skorzystałam z jego propozycji.

– Oczywiście, że nie.

– Oczywiście?

Mitchell odchrząknął.

– Gdybyś umówiła się z Nickiem Harte’em, po godzinie wiedziałoby już o tym całe miasto. Pytanie tylko, dlaczego mu odmówiłaś?

Zaczynała odczuwać lekką desperację. Nie chciała doprowadzić do jakichś nowych nieporozumień między Harte’ami i Madisonami.

– Byłam zajęta – powiedziała szybko.

– Akurat. Ty unikasz Nicka, prawda?

– Nie całkiem.

– Całkiem, całkiem. – Mitchell wydawał się usatysfakcjonowany. – To dlatego, że go przejrzałaś, prawda? Wiesz, jaką Harte ma reputację, jeśli chodzi o kobiety. Ale ty jesteś za mądra, żeby nabrać się na jego sztuczki.

– Posłuchaj, Mitch. Muszę lecieć. Bardzo bym chciała zostać i pogadać, ale mam jeszcze dzisiaj do załatwienia kilka służbowych spraw. – Skrzyżowała w duchu palce. Ostatnio z coraz większą łatwością wymyślała wymówki. Ciocia Claudia byłaby z niej dumna.

– Chwilę. Nie pozwolę, żebyś przez Nicka Harte’a uciekała z miasta. – Mitchell wycelował w nią laskę. – Zostaniesz tu. A jeśli nadal będzie ci się naprzykrzał, daj mi znać. Już ja się tym zajmę.

– Jasne. Dzięki, Mitch.

Obróciła się na pięcie i uciekła do samochodu.

Koniec wersji demonstracyjnej.