Korzenie zła. Lily and the Moon. Tom 2 - ebook

Prolog
Na początku była harmonia

_Rok 2249, Europa Centralna, metropolia Jorden_

Ubrani w długie szaty osobnicy przemierzali Jordeński las pod wodzą swojego przewodnika, Feirdhrisa. Wysoki mężczyzna o długich dredach przypominających kolorem i wyglądem owoce dzikiej róży przemieszczał się między roślinami, kierując je na boki z pomocą drewnianej włóczni. Omijając po drodze zagłębienia, w których kryła się trująca roślinność oraz zaskrońce, Feirdhris prowadził swoich towarzyszy w miejsce, w którym znajdowało się jego ostatnie znalezisko. Gdy zdołał przedostać się przez liście ogromnej monstery i stawić czoła pnącym się po drzewach lianom, dotarł do niewielkiej jamy pokrytej ziemią i mchem. Odgarnął go, wskazując znalezisko jednemu z podwładnych, Aonghusowi. Niższy mężczyzna o zgarbionej posturze, którego turban przypominał kapelusz pieczarki, skinął głową i podszedł do jamy razem ze swoim brodatym towarzyszem, Camanimem. Wzięli w dłonie niesione na plecach łopaty i zaczęli kopać.

Grudki ziemi poruszały się, zlatując z górki w stronę stóp Feirdhrisa. Mężczyzna przyglądał się pracującym podwładnym, w tym samym czasie koncentrując się również na otaczającej go florze. Wciągnął do płuc leśne powietrze, wpatrując się w poruszające się lekko gałęzie drzew.

Prorocy Nowej Ziemi, gdyż taką przyjęli nomenklaturę, mieli do spełnienia ważną misję. Jako potomkowie pierwszych Syndyro, musieli skupić się na odnalezieniu drogi do boga, boga harmonii i Nowego Porządku. W świecie pełnym technologii i fałszywej skromności, tylko oni mogli tego dokonać. Syndyro złączeni z florą przy pomocy elektronicznych narzędzi byli niczym innym jak tylko heretykami i zdrajcami własnej rasy. Nie korzystali z możliwości danych im przez naturę w takim stopniu, w jakim powinni to czynić. Zamiast tego woleli polegać na swoich wynalazkach, burząc tym samym harmonię Nowego Porządku.

Feirdhris splunął na ziemię, dając upust swojej irytacji. Dzisiejsi Syndyro, niegodni porozumiewania się z bóstwami tych ziem, nawet ich nie dostrzegali. Natura wciąż miała swoich przedstawicieli, którzy skrywali się w Jordeńskim lesie. Stanowili korzenie światłej kultury, byli przewodnikami pierwszych ludzi, dali im wszystko, czego marny pył potrzebował. W zamian za to dostąpili pogardy i zapomnienia, zostali zastąpieni przez barwne neony wypełnione gazem i księgi liczbowych wyliczanek. Współczesna nauka przyglądała się światu tylko przez swój pryzmat, zapominając o własnych początkach — o wielkiej inteligencji będącej początkiem Wszystkiego.

Łopaty, wciąż przesuwające zwały ziemi, w końcu natknęły się na coś metalowego. Po lesie rozległ się brzdęk, informujący Feirdhrisa, że jego podwładni wreszcie znaleźli jakiś skarb.

— Wyciągnijcie to — poinstruował ich Feirdhris, zbliżając się do wykopanej przez Aonghusa i Camanima dziury.

Mężczyźni ustawili się naprzeciwko siebie, łapiąc dłońmi za znalezisko. Napięli mięśnie i zaczęli ciągnąć za metalowy przedmiot, który powoli zaczął wynurzać się z ziemi. Gdy znalazł się ponad jamą, mężczyźni położyli go na mchu.

Feirdhris przyklęknął przy znalezisku, przejeżdżając po nim dłonią. Była to metalowa kapsuła, swoim rozmiarem przypominała rakietę podwodną. Mężczyzna przyjrzał się znakom znajdującym się na kapsule. Były one instrukcją, jak można ją otworzyć i zajrzeć do środka.

Feirdhris nie miał jednak zamiaru robić tego sam. Wstał z przysiadu i zwrócił się do swoich towarzyszy.

— Musimy to zanieść do Najwyższej Kapłanki.

Aonghus i Camanim westchnęli ciężko, wiedząc, że gdy Feirdhris używał słowa „my”, miał na myśli ich. Akceptując rolę tragarzy, mężczyźni chwycili za końce kapsuły i ruszyli za Feirdhrisem.

Szli wzdłuż strumyka, który prowadził ich do położonej w północnej części lasu wioski. Znajdowała się ona daleko od Jordenu, miasta współczesnej technologii i przeklętego rozwoju, jak nazywał go Feirdhris. Stąpając po cienkich gałązkach i zbutwiałych liściach, mężczyźni dotarli do wielkiego drzewa będącego strażnikiem ich wioski. Feirdhris przyłożył dłoń do ogromnego dębu, porozumiewając się z nim. Dąb zaszeleścił liśćmi i odsunął swoje gałęzie, wpuszczając mężczyzn do wioski.

W miejscu tym, polegającym głównie na sile natury, znajdowały się chatki i namioty złożone głównie z drewna otoczonego liśćmi i pnączami. Poruszający się po wiosce Syndyro byli ubrani w luźne szaty obszyte haftami i zdobieniami symbolizującymi ich połączenie z roślinami. Na stopach mieli sandały, by mogli je w każdej chwili ściągnąć i nacieszyć się kontaktem z ziemią.

Feirdhris i jego kompani skierowali się do największej chatki znajdującej się na środku wioski. Przebywała w niej Najwyższa Kapłanka, Maeve, kobieta pełna mądrości i cnoty, od której — według Feirdhrisa — mogłaby uczyć się każda mieszkanka Jordenu i okolic.

Feirdhris podszedł do kotary osłaniającej wejście i pokłonił się strażnikowi oraz prawej ręce Najwyższej Kapłanki. Młody mężczyzna odwzajemnił ukłon. Jego nos, policzki i podbródek zdobiły kolorowe malowidła. W kręcone, zielone włosy miał wplecione kolorowe pióra oraz czerwoną przepaskę, a w jego uszach tkwiła mnogość kolczyków.

— Mam dar dla Najwyższej Kapłanki — powiedział Feirdhris, odwracając się w stronę swoich towarzyszy. — Proszę o audiencję.

Strażnik zniknął za kotarą, rozmawiając z kobietą. W tym czasie Feirdhris oczekiwał na swoją kolej. Po kilku minutach mężczyzna wpuścił go do środka razem z jego podwładnymi.

Maeve, chociaż była już kobietą w kwiecie wieku, wciąż wyglądała młodo. Jej długie, ciemne włosy zostały splecione w warkocz sięgający do pasa. Siedząc na swoim wiklinowym fotelu, Najwyższa Kapłanka przywołała strażnika do siebie.

— Siądź obok mnie — powiedziała niskim głosem i wskazała mu miejsce po prawej stronie. — Feirdhrisie, podejdź proszę — dodała, zwracając się do gościa.

Feirdhris ukłonił się jej, idąc po dywanie z kwitnących kwiatów. Tuż za nim podążali Aonghus i Camanim, niosąc w dłoniach ciężką kapsułę. Położyli ją przed Maeve, pochylili głowy, po czym wycofali się, wychodząc z pomieszczenia.

Kobieta wstała ze swojego siedziska i stanęła nad kapsułą, wpatrując się w nią z góry.

— Cóż to takiego?

— Znalazłem to w Jordeńskim lesie, o pani — wyjaśnił Feirdhris. — Zważając na wygląd znaleziska oraz wyryte na nim znaki, jest to kapsuła czasu pochodząca z czasów Nowego Początku.

_Z czasów rozprzestrzenienia się Zielonej Zarazy_, dodał w myślach, _nazwanej tak przez niedoświadczonych i ignorujących nową rzeczywistość impertynentów._

— Manaaki — powiedziała kobieta, zwracając się do swojego strażnika. — Otwórz ją.

Mężczyzna podniósł się i podszedł do znaleziska, kucając nad nim. Przyjrzał się znakom wyrytym na jej grzbiecie. Sugerowały, by przekręcić korby w jednym z miejsc zamknięcia kapsuły o sto osiemdziesiąt stopni, a następnie pociągnąć wieko do siebie.

Manaaki, stosując się do instrukcji, otworzył kapsułę. Kierowany przez Najwyższą Kapłankę, podniósł znalezisko i wytrząsnął z niego zawartość.

Na kwiatowym dywanie znalazły się zwinięte w rulon i zalaminowane wiadomości oraz mapy, a także kilka drobiazgów stanowiących relikt dawnych czasów. Były to jakieś elektroniczne przedmioty, wśród nich znane Feirdhrisowi urządzenia do komunikacji. Niestety, z uwagi na czas działania zasilających je baterii, nie były już zdatne do niczego.

Co innego natomiast mogły powiedzieć zapiski oraz mapy, które przetrwały w kapsule kilkaset lat. Feirdhris, za zgodą Najwyższej Kapłanki, ostrożnie chwycił je w dłonie i rozwinął, ukazując wszystkim ich zawartość.

— Przypomina to zapiski z dziennika — powiedział, przyglądając się notatkom.

— Przeczytaj je na głos — poinstruowała go Maeve, siadając w swoim fotelu.

Feirdhris skinął głową i odchrząknął.

— „Niech będzie poinformowany ten, który odczytuje te słowa, a także ci, którzy ich słuchają. Strzeżcie ich, ponieważ mogą pomóc wam zrozumieć, czego doświadczył współczesny mi świat” — wyrecytował Feirdhris, stojąc naprzeciwko Najwyższej Kapłanki. — „Ja, Heinrich Sonnenblumen, jeden z pracowników laboratorium biologicznego na terenie dzisiejszej Republiki Federalnej Niemiec, przekazuję wam tę wiedzę z nadzieją, że odczytacie ją i zastosujecie się do niej. Jeśli macie ją w dłoniach, oznacza to, że nie ma mnie już wśród żywych i sam stałem się złączony z florą.

Moje wieloletnie badania nad roślinami miały na celu zapewnić człowiekowi kontakt z roślinami poprzez Wszechpołączenie, czyli łączność ciała i ducha człowieka wraz z otaczającą go florą. Na ich podstawie podejmowałem próby stworzenia odpowiednika roślinnego bóstwa. Był to jednak niezwykle bolesny proces i wielu osobników, których rząd przekazywał mi w ramach porozumienia z lokalnym więzieniem, poniosło w związku z nim śmierć. O tym — aż do dziś — nie wolno mi było mówić. Teraz jednak przerywam zasłonę milczenia…”

Feirdhris przerwał czytanie, by odwrócić kartkę.

— „W tutejszym lesie znajduje się najstarsze drzewo, z którego pobrałem Gen boga. Po wielu trudach moje badania w końcu odniosły sukces. Udało mi się stworzyć pierwszego człowieka–roślinę, którego nazwałem Syndyronem Zero. Potrafił on kontrolować florę i porozumiewać się z nią w sposób telepatyczny. Jego krótki żywot, zapoczątkowany w laboratoryjnej kapsule, został przerwany przez nagły wstrząs, a tuż po nim — awarię całego systemu i rozpad związków chemicznych doprowadzający do wybuchu.

Gdy nasza siedziba została pochłonięta przez moc mszczącej się natury, w krótkim czasie Zielona Zaraza zawładnęła całą Europą. Wszystko, co elektroniczne, zostało zniszczone — z tego powodu piszę do was z pomocą kartki i pióra, a nasze komunikatory załączam w ramach dowodu. Mściwy bóg natury, którego sylwetka przypominała człowieka i jelenia zlanych w jedno, roztoczył swoją moc nad krajami naszego kontynentu, niszcząc wszystko, co do tej pory znaliśmy.

Fauna i flora sprzeniewierzyły się przeciwko nam, doprowadzając do śmierci naszych przyjaciół i bliskich. Zabrała także moich współpracowników. Ja, jedyny żyjący pracownik Laboratorium Rozwoju, mogę przekazać wam te słowa i jednocześnie prosić was oraz mściwego boga natury o wybaczenie, że jako człowiek niegodny wielkiej mocy, zdecydowałem umieścić się na miejscu boga.”

Feirdhris odłożył kartkę na ziemię, sięgając po następną notkę.

— „Wskazówki dla przyszłych Syndyro bądź ludzi, jeśli jeszcze przeżyją” — kontynuował mężczyzna. — „Nie lekceważcie mocy natury, która jest po stokroć większa od was samych. Nie lekceważcie też bóstw, które ja zlekceważyłem, mając na uwadze tylko ściany mojego laboratorium. Nowy początek, który powstał przez połączenie genu człowieka z tutejszą florą, był jednocześnie jego końcem. Będąc świadkiem furii gniewnego boga, uwierzyłem w niego. To on stał się głosem natury… A ja, w swojej głupocie, wezwałem go nieopatrznie, by zniszczył Ziemię znaną rodzajowi ludzkiemu” — zakończył Feirdhris.

Najwyższa Kapłanka oraz jej prawa ręka, Manaaki, wpatrywali się w mężczyznę w skupieniu. Feirdhris sięgnął po pozostałe zapiski Sonnenblumena, przyglądając się mapie.

— Tutaj, według oznaczeń, znajduje się drzewo, z którego pobrano Gen boga — wyjaśnił, wskazując im na jedną z wielkich sekwoi. — A tutaj, na terenie dzisiejszego lasu, znajdowała się placówka badawcza wspomniana przez Sonnenblumena, Laboratorium Rozwoju, w której doszło do stworzenia pierwszego Syndyrona.

— Naukowiec nie wspomina dalej o „mściwym bogu Natury” — zauważył Manaaki. — Czy oznacza to, że postanowił opuścić Ziemię?

— Ależ nie, mój drogi — poprawiła go Najwyższa Kapłanka. — On nadal tu jest.

Uniosła szkic przedstawiający kilka sylwetek posyłających promienie w stronę gniewnego boga. Wydawało się, że promienie te zamykały go w jakiejś energetycznej kuli, ściąganej przez pnącza pod ziemię. Kula znajdowała się nad Jordeńskim lasem, w jego centrum.

— On, pan i władca ówczesnej Ziemi, zaprowadzi Nowy Porządek — kontynuowała Maeve, ściskając rysunek w dłoniach. — A my, jego wysłannicy, wybudzimy go z wiekowego snu.

Pozostali spojrzeli na kobietę, która pochyliła się nad pozostałymi notatkami.

— Krew Syndyro… i jordeńska ziemia — mówiła Najwyższa Kapłanka, składając zapiski w całość. — To tam, w centrum lasu, nastąpił początek wszystkiego. I tam nastąpi koniec znanego nam świata.

Maeve wstała z przysiadu, zerkając na pozostałych mężczyzn z wyższością.

— Natychmiast wyruszcie na poszukiwania.

Manaaki i Feirdhris skinęli głowami i wyszli z jej chatki.

***

Według pism znalezionych przez Feirdhrisa i jego podwładnych, na ziemiach Jordeńskiego lasu po raz ostatni widziano mściwego boga Natury, którego Prorocy Nowej Ziemi nazwali Widmowym Jeleniem. Maeve rozszyfrowała większość notatek Sonnenblumena, którego pismo stało się pod koniec tak nieczytelne, że do jego odczytania trzeba było użyć lupy.

Najwyższa Kapłanka dowiedziała się, że ostatnią rzeczą, jaką ujrzał naukowiec, było zniknięcie Widmowego Jelenia. Jego ekspansję najprawdopodobniej powstrzymali jego przeciwnicy. Maeve była przekonana, że podobnie stałoby się to również dziś, toteż powodzenie misji Proroków Nowej Ziemi stanowiło trzon planu przebudzenia boga.

Zapiski Sonnenblumena, które przestrzegały przed podjęciem dalszych kroków, jednocześnie dokładnie opisywały, czego _nie należało_ robić. Jednak dla Najwyższej Kapłanki była to odwrócona psychologia, dzięki której Sonnenblumen próbował przekazać swoją wiedzę następnym pokoleniom.

Heinrich podkreślał, że złączenie genotypu człowieka oraz rośliny dało początek pierwszemu Syndyronowi, a jego istnienie doprowadziło do wywołania boga. Należało jednak dodać, że Syndyron Zero potrafił znacznie więcej niż istoty znane Prorokom Nowej Ziemi. Oni sami, będąc Syndyro, nie mogli zrobić tego, o czym pisał Sonnenblumen. Musieli zatem sprawdzić, kto będzie w stanie przywrócić boga tej Ziemi. W tym celu zamierzali poświęcić wszystko i każdego.

W ten sposób Manaaki i przydzieleni mu towarzysze wyruszyli na poszukiwania potomka (lub potomków) Syndyrona Zero. Przez kilka miesięcy przyglądali się mieszkańcom Jordenu oraz okolicznych wiosek, uważnie obserwując ich zachowania i możliwości.

Manaaki był przekonany, że wśród mieszkańców znajdzie odpowiednie jednostki. W całości oddał się planowi wybudzenia mściwego boga natury, Widmowego Jelenia, który zaprowadzi Nowy Porządek na znanej mu Ziemi, tworząc nową rzeczywistość — rzeczywistość, w której będzie istnieć tylko Natura oraz godni jej towarzystwa potomkowie.Rozdział 1
Nowy uczeń, nowe zawiłości

_Dwa lata później_

Lilian Fehér, uczeń drugiej klasy Akademii Ogrodnictwa, wpatrywał się w przybyłego do klasy chłopaka bez słowa. W głowie wciąż szumiały mu jego słowa.

_Abrin Ramiro. Mam nadzieję, że tym razem… będziemy współpracować._

Lilian zgrzytnął zębami i potrząsnął głową, zerkając na obtłuczony tablet, który przed chwilą upuścił na posadzkę.

Truciciel właśnie pojawił się w ich klasie, bezczelnie twierdząc, że postanowił zmienić strony i stać się Ogrodnikiem? Lilian przypomniał sobie ich potyczki — począwszy od jego pojawienia się w laboratorium BioLabu, gdzie pracował jego ojciec; poprzez najazd Trucicieli na Centrum Ziołolecznictwa, gdzie przyszli Ogrodnicy mieli zdobywać wiedzę; atak na obóz treningowy, na późniejszej walce z Lilianem na oczach detektywa Zitoriego kończąc.

Po wszystkim, czego Lilian doświadczył, miał mu tak po prostu uwierzyć?

— Nie ma mowy! — zawołał, podnosząc tablet z ziemi. Gdy zdał sobie sprawę, że powiedział to na głos, zwrócił uwagę na kolegów z klasy. Milczeli, wpatrując się w niego ze zdziwieniem.

— Usadź tyłek w ławce, Fehér — powiedział do niego wychowawca klasy, zakładając ręce na piersi. — A ty, zajmij wolne miejsce, żebym mógł prowadzić lekcję w spokoju — dodał, zwracając się do Abrina.

Chłopak skinął głową i poprawił okulary, zmierzając w stronę wolnej ławki znajdującej się z tyłu. Gdy przybysz minął Liliana, obaj chłopcy spojrzeli na siebie kątem oka. W oczach Fehéra widać było gniew i niedowierzanie, natomiast oczy Abrina wyrażały kompletną obojętność względem jego emocji. Były Truciciel zajął miejsce w ławce, oparł głowę o dłoń i wpatrywał się w nauczyciela.

— Nowy semestr zaczynamy od przypomnienia sobie wiadomości z poprzedniego. Otwórzcie aplikacje naszej szkoły w waszych BIO-identyfikatorach. Sprawdzimy, co takiego pamiętacie.

Lilian, chociaż był zajęty wypełnieniem testu, co jakiś czas rzucał okiem na siedzącego w środkowym rzędzie Abrina. Wydawało się, że chłopak wiedział, co robi.

Fehér wciąż nie mógł uwierzyć, że były Truciciel znajdował się z nim w tym samym pomieszczeniu. Jak do tego doszło? Co zmieniło jego nastawienie? Czy to była jakaś podpucha? Może Truciciele planowali zamach na Akademię Ogrodnictwa? Lilian mógłby przysiąc, że o to właśnie chodziło. Zdziwił się więc, że według tego, co mówił Erigeron, Abrina przyjęto do tej szkoły — mało tego, umieszczono go w drugiej klasie! Co takiego zrobił chłopak, żeby zbałamucić Dyrektora Akademii?

— Lilian — powiedział Erigeron, stając obok chłopaka. — Mózg ci paruje od nadmiaru myślenia, nie sądzisz? Czuję to aż przy biurku.

Kilku uczniów zaśmiało się pod nosem, jednak widząc karcące spojrzenie Erigerona, wrócili do rozwiązywania testu.

— Przepraszam, już mi lepiej — wytłumaczył się Lilian, zerkając na nauczyciela z ukosa. — Skończyłem — dodał, zamykając aplikację testu.

Erigeron uniósł brew, słysząc piknięcie w swoim laptopie. Podszedł do biurka, widząc udzielone przez Liliana odpowiedzi. Skinął głową i już miał coś powiedzieć, kiedy rozległo się drugie piknięcie — Abrin również skończył swój test.

— Bardzo dobre wyniki — rzucił Erigeron, pocierając bródkę.

Lilian pogardliwie zmrużył oczy i odwrócił się w stronę Abrina, pokazując mu tym samym, jak bardzo mu nie ufa. Abrin przyjrzał się mu, jednak nie zareagował na tę zaczepkę. Zamiast tego, wrócił do przeglądania informacji na swoim BI.

Chwilę później z głośników laptopa Erigerona rozległy się kolejne piknięcia. System błyskawicznie podliczył wyniki wszystkich uczniów.

— Wygląda na to, że tylko niektórzy z was próżnowali w te wakacje — podsumował nauczyciel, zamykając klapę laptopa. — Skoro test pisemny mamy za sobą, zbierajcie się. Ruszamy na trening.

Pozostali uczniowie westchnęli ciężko, idąc w stronę drzwi. Abrin wyszedł jako ostatni, ponieważ drugoklasiści nie wiedzieli jeszcze, jak na niego reagować. Poza Lilianem, który jako jedyny ukazywał swoją jawną nienawiść w stosunku do byłego Truciciela.

Chcąc uniknąć wścibskich spojrzeń, Abrin wszedł do męskiej toalety i przebrał się w niej, nie wchodząc do szatni ani na chwilę. Było jeszcze wiele rzeczy, które nie mogły ujrzeć światła dziennego, a o których wiedzieli tylko naukowcy BioLabu lub jego ukochany, Lavender.

Wychodząc z toalety, Abrin natknął się na przechadzającego się po korytarzu Dyrektora Akademii. Mężczyzna zatrzymał się przy nim.

— Dlaczego nie przebierasz się w szatni? — spytał Black Orchid, widząc ubrania, które Abrin trzymał w dłoni.

— Jeszcze… za wcześnie — odparł chłopak, wpatrując się w podłogę.

Black Orchid pokiwał głową, słysząc to.

— Początki będą dla ciebie trudne, jednak nie zniechęcaj się — powiedział, kładąc mu dłoń na ramieniu. — Ty jeden wiesz, co potrafisz i kim naprawdę jesteś. Nie pozwól sobie tego odebrać.

Abrin skinął głową i spojrzał na niego, uśmiechając się słabo.

— A teraz leć na zajęcia i skup się na swojej misji — zakończył Black Orchid, lekko pchając go naprzód. — Powodzenia, Abrinie.

Ramiro ruszył przed siebie, żegnając się z Dyrektorem przy jego gabinecie.

Uczniowie wyszli z szatni i skierowali się w stronę szkolnego boiska. Abrin wmieszał się w ten tłum, unikając spojrzeń pozostałych osób. Wiedział, że jego obecność jest jakoś komentowana, nawet jeśli teraz tego nie słyszał. Czuł się z tym nieswojo. Musiał pozbyć się ciężaru, który spoczywał na jego barkach i ściskał jego klatkę piersiową.

— Pięć okrążeń wokół boiska — powiedział Erigeron, gdy uczniowie drugiej klasy Ogrodniczej stawili się na miejscu.

Wszyscy ruszyli przed siebie. Na początku nikt nie wyrywał się przed szereg i każdy biegł w swoim tempie. Jednak po pierwszym okrążeniu na prowadzenie wysunęli się Briar, Fennel i Dandelion, ścigając się ze sobą. Pozostali nie mieli ochoty na zabawę.

Lilian biegł pomiędzy Juniper a Romym, co jakiś czas odwracając się w stronę Abrina, który powoli ich doganiał. Chłopak przyspieszył kroku, znajdując się z nimi w równej linii. To zmotywowało Liliana, by biec jeszcze szybciej. Wyrwał się z szeregu i popędził przed siebie, doganiając Lotusa, biegnącego tuż za Aster i Iris.

Abrin nie potraktował tego jako wyzwania i wciąż poruszał się swoim tempem, znajdując się obok Crocusa i Raizela. Chłopcy spojrzeli po sobie, po czym przenieśli swój wzrok na Abrina i jego okulary, a następnie na to, co miał na nadgarstku. Widząc BIO-identyfikator oraz bransoletę podpisaną logiem BioLabu, wzruszyli ramionami.

Ich szczególną uwagę przyciągnął dopiero aromat lawendy roztaczający się wokół Abrina. Był ledwo wyczuwalny, jednak oni znali go doskonale, przyjaźnili się w końcu z Lavenderem Béninem, synem gospodarzy Lawendowych Pól. Obecność tego zapachu w towarzystwie byłego Truciciela wzbudziła nie tyle ich podejrzenia, co zainteresowanie.

— Hej — zaczął Raizel, podbiegając do Abrina po jego prawej stronie. — Wiesz, dziwnie jest widzieć cię w naszej klasie po tym wszystkim, co…

— Wiem — przerwał mu Abrin, łapiąc oddech. — Nie chcę o tym rozmawiać.

— Spokojnie, my też wolelibyśmy nie — wtrącił Crocus, biegnąc po lewej stronie Ramiro. — Zmieńmy temat. Czy to możliwe, że bywasz na Lawendowych Polach?

Abrin uśmiechnął się kącikiem ust, postanawiając grać na zwłokę.

— Można tak powiedzieć.

Chłopcy zrobili trzecie okrążenie, wciąż biegnąc w podobnym tempie.

— Znasz Lavendera? — spytał Raizel, czując, jak włosy pochłaniają jego pot. Ich końcówki zaczęły zmieniać kolor z blond ciemnych na zielony.

— Możliwe — droczył się z nimi Abrin, nie zwalniając tempa. — Czemu pytasz?

— Lavender jest naszym przyjacielem — wyjaśnił Raizel, zaczesując swoją grzywkę dłonią na bok. — A ty roztaczasz wokół siebie aromat lawendy, więc…

Raizel zatrzymał się nagle, prawie się wywracając. Gdy zdał sobie sprawę z własnego odkrycia, przyspieszył kroku, doganiając Abrina i Crocusa. Na jego twarz wstąpił szeroki uśmiech.

— O rany, jesteście razem?! — spytał, nie kryjąc swoich emocji.

Abrin skinął głową bez słowa. Nie miał już żadnego powodu, by to ukrywać.

— Jak to? Od kiedy? Jak się poznaliście? Jak byłeś jeszcze po stronie Trucicieli? — Tym razem to Crocus zalał Abrina lawiną pytań. Ramiro roześmiał się, pokonując z nimi czwarte okrążenie.

— Chętnie z wami o tym pogadam, ale po treningu, w porządku?

Chłopcy skinęli głowami, towarzysząc mu aż do piątego okrążenia. Gdy wszyscy dobiegli do końca, Crocus i Raizel zatrzymali się przy Abrinie i podali mu dłonie, oficjalnie się przedstawiając. Ramiro uśmiechnął się do nich, zdobywając tym samym zaufanie pierwszych kolegów z klasy.

Drugoklasiści zatrzymali się przy Erigeronie, który czekał na nich, tupiąc nogą.

— Dobra, dzieciaki — powiadomił ich nauczyciel, przechadzając się pomiędzy uczniami. — Macie teraz szansę pokazać nowemu koledze, co potraficie. Abrin, patrz uważnie, bo ciebie też to czeka.

Ramiro skinął głową, a Erigeron przywołał do siebie pierwszego ucznia, Briara. Chłopak miał za zadanie unieruchomić ruchome cele, korzystając ze swoich zdolności przywoływania dzikiej róży. Stosując pułapki z eglantyny i owoce własnego kwiatu, przemykał między poruszającymi się robotami, związując je niemal pajęczymi siatkami — tak silnymi, że roboty nie były w stanie podnieść się, gdy zostały w nie wplątane. Briarowi udało się ulepszyć tę umiejętność podczas poprzedniego roku.

— Następne osoby — powiedział wychowawca, zerkając na uczniów. — Aster, Violet, Poppy, Crocus i Valerian. Wasza kolej.

Wywołani uczniowie posługiwali się zapachem własnych roślin by odstraszyć wrogów lub atakujące ich szkodniki. Aster ciągnęła za materiał, z którego była wykonana jej bluza. W ten sposób wykorzystywała aromat kwiatów, by omamić przeciwników. Podobnie działały dyfuzory Valeriana, chłopak jednak potrafił uśpić lub spowolnić ruchy wrogów. Violet, również korzystająca z możliwości zapachowych przypisanych jej kwiatów, posługiwała się wachlarzami, by rozsiać aromat wokół siebie. Potrafiła też przeciąć to, co było w zasięgu ostrych końcówek jej broni. Tymczasem Poppy korzystała z granatów makowych, które również usypiały wroga lub wprowadzały go w stan omamienia, tworząc wokół niego mgłę. Ostatni wezwany, Crocus, wiązał roboty swoimi yoyo, które dodatkowo rozpylały wokół niego pyłek jego własnych kwiatów.

— Dobra robota — pochwalił ich Erigeron, gdy wrócili do szeregu. — Romy, Juniper, Nazrin. Pokażcie, co potraficie.

Wezwana przez nauczyciela dwójka, posługująca się w walce odpowiednio igłami rozmarynu i jałowca, miała za zadanie strzelać do wyskakujących na polu tarcz. Zarówno Romy, jak i Juniper, ulepszyli swój cel i szybkość po rocznym treningu w Akademii Ogrodnictwa. Dorównywała im Nazrin, która wykorzystywała do walki wiry stworzone z kolców róży.

— Fennel, Iris — powiedział Erigeron, zwracając się do uczniów. — Formacja ochronna. Ruszajcie.

Drugoklasiści ruszyli przed siebie, chroniąc się przed atakiem robotów z pomocą tworzonych przez siebie tarcz. Dodatkowo, Fennel miał niezwykle silne pięści, a Iris była posiadaczką lancy, którą mogła ugodzić dosłownie każdego. Poruszając się w tanecznym rytmie, dziewczyna towarzyszyła chłopakowi na jego drodze, a ten chronił ją, tworząc wokół nich żółtawą tarczę z kwiatów własnego genotypu.

— Nieźle, nieźle — pokiwał głową Erigeron, gdy dwójka przedostała się do celu. — Lotus, Raizel, idziecie następni.

Wezwani chłopcy mogli korzystać ze swoich umiejętności, wzajemnie się napędzając. Raizel wydobywał z ziemi wodę, jego Zielone Dłonie zmieniały przy tym kolor jego włosów. Chłopak rzucał strumieniami wody w cele, tworząc tym samym błotnistą okolicę dla Lotusa. Ten, regenerując się z wykorzystaniem błota, korzystał ze swoich lotosowych shurikenów, wbijając je w roboty.

— Dobrze — powiedział Erigeron, zerkając na chłopców. Odwrócił się w stronę pozostałych drugoklasistów. — Lilian, Dandelion. Lecicie.

To, co powiedział wychowawca, ta dwójka mogła potraktować dosłownie. Dandelion wzbijał się w powietrze, korzystając z nasion mniszka lekarskiego. Wzlatywał ponad swoich wrogów, tworząc wokół nich lekką niczym dmuchawiec mgłę, a przy tym mógł zeskoczyć na nich z góry. W międzyczasie Lilian mógł wykorzystać swoje Zielone Dłonie, by odepchnąć się od ziemi siłą wyrzutu i rozwalić roboty na kawałki, zbliżając do nich własną dłoń.

— Doskonale — zakończył Erigeron, gdy chłopcy wrócili do szeregu. — Wiesz już, na czym to polega, Abrinie. Pokaż pozostałym, co potrafisz zrobić bez użycia Zielonych Dłoni.

— Bez użycia Zielonych Dłoni? — spytała zdziwiona Poppy. — Ale my wszyscy…

— I to was różni, moi drodzy — pouczył ją Erigeron, wskazując kciukiem na chłopaka. — Jest posiadaczem Zielonych Dłoni, ale… Zresztą, nie będę się produkować. Abrin, do dzieła.

Ramiro skinął głową i odetchnął, chcąc się skupić. Miał do przejścia tę samą drogę, co pozostali, jednak musiał to zrobić, będąc w większym stopniu odciętym od Zielonych Dłoni. Nie mógł wykorzystać Trucizny modligroszka różańcowego, rośliny jego genotypu, mógł jednak dokonać innych rzeczy.

Na dany mu przez Erigerona znak, chłopak ruszył naprzód. Gdy pojawiły się przed nim roboty, Abrin prześlizgnął się po trawie pod ich nogami, trzaskając maszynami o siebie. Chwycił za jedną z nich i rzucił nią o następne roboty, wyłamując jednemu z nich ramię. Mając tę broń w dłoni, biegł przed siebie, odbijając metalowym ramieniem lecące w jego stronę nasiona i bomby zapachowe. Okulary pozwalały mu zlokalizować zbliżających się wrogów oraz właściwości danych roślin. Omijał je, gdy musiał i wyrywał z korzeniami, gdy miał taką możliwość, z pomocą robotycznego ramienia.

Wyskoczył, łapiąc za lianę zwisającą na drzewie i zakręcił się na niej, przeskakując nad dywanem aksamitek. Wylądował na trawie, turlając się po niej w stronę mety. Lądując przy linii, oddychał ciężko, ale stabilnie. Uniósł dłoń, oznajmiając nauczycielowi, że ukończył bieg.

— Łooooo… — powiedziały dziewczyny jednym głosem, unosząc ręce do twarzy w geście oszołomienia i zachwytu jednocześnie.

Zdumieni chłopcy również spojrzeli po sobie bez słowa, nie mogąc w to uwierzyć. Tylko Lilian zacisnął pięści, gniewnie wpatrując się w Abrina. Mimo że jego obecne umiejętności przypominały chłopakowi o Zitorim, były Truciciel nie mógł się równać z tym genialnym detektywem i Ogrodnikiem jednocześnie.

— Widzicie zatem, że wasz nowy kolega radzi sobie całkiem nieźle — powiadomił wszystkich Erigeron. — Radzę to zaakceptować, bo inaczej skopie wam tyłki. — Mówiąc to, nauczyciel skierował swoje spojrzenie na Liliana.

Fehér gniewnie zacisnął usta w cienką linię, jednak nie skomentował tych słów.

— W porządku, skoro wszyscy zdążyli już pokazać, jacy to są świetni, sprawdzimy, jak poradzicie sobie w ciemności — kontynuował wychowawca, zerkając na uczniów z ukosa.

— Jakiej ciemności, przecież jest dzień — skomentował jego słowa Briar, zakładając ręce na piersi. W tym momencie Erigeron założył na oczy swoje gogle, odwrócił się do niego i otworzył kulę, którą trzymał w dłoni. Wydobyła się z niej czarna mgła, która natychmiast przesłoniła oczy przyszłych Ogrodników tak, jakby stali się ślepi.

— Co to jest!? — zawołał Briar, przewracając się na ziemię.

— Mała niespodzianka z BioLabu — powiedział Erigeron, zerkając na uczniów zza gogli. — Spróbujcie utrzymać kontakt z florą, ale używając do tego tylko połączenia telepatycznego. Macie kwadrans, później mgła zniknie. W tym czasie niech ziemia i jej kwiaty staną się waszymi oczami.

Wydawało się, że będzie to niewykonalne. Uczniowie nagle zaczęli się zachowywać jak dzieci we mgle — i to dosłownie. To, co wcześniej przychodziło im z łatwością, teraz było wielkim wyzwaniem. Drugoklasiści wpadali na siebie i przewracali się nawzajem, szukając wyjścia z sytuacji.

Po kilku minutach udało im się wreszcie osiągnąć pewną stabilizację, lecz szli przed siebie bardzo powoli. Lotus, będący mistrzem medytacji, szybko zrozumiał, o co chodzi w ćwiczeniu i postanowił skupić się na otoczeniu i wydawanym przez niego dźwiękach. Wyprzedził pozostałych, wstępując na ścieżkę z kwiatów.

To zadanie nie okazało się problemem dla Liliana, który już wcześniej odkrył, że może widzieć, korzystając z właściwości znajdującej się wokół niego ziemi. Teraz, gdy jego oczy nie przedstawiały mu barwnego świata, lecz kontury okolicznych postaci, mógł z łatwością ruszyć przed siebie. Nie mógł jednak cały czas trzymać się ziemi swoimi dłońmi. By zrobić to w miarę normalny sposób, ściągnął buty i zaczął poruszać się po trawie bez nich.

Ku jego ogromnemu zdziwieniu, Abrin podążał zaraz za nim. Lilian przyspieszył kroku. Cokolwiek sprawiło, że Ramiro potrafił iść ścieżką natury bez patrzenia na nią swoim ludzkim okiem, było Lilianowi nieznane. Nie sądził, by chłopak oszukiwał — pył Erigerona działał na każdego bez wyjątku. Mimo to, wciąż podejrzewał byłego Truciciela o najgorsze. Czego on tutaj chciał i jaki był jego plan? Tego Lilian musiał się dowiedzieć.

Lilian znalazł się w miejscu, w którym Erigeron wyznaczył miejsce mety i przy którym on sam również się znajdował. Chłopak odwrócił się, stawiając stopy przodem do pozostałych. Czuł, że idą w jego stronę, byli jednak daleko. Tylko Abrin znajdował się kilka metrów od niego. Przybył na miejsce jako drugi, stając obok Liliana. Fehér, czując jego obecność, odsunął się. Nic go tak nie denerwowało jak Truciciele w jego otoczeniu, nawet jeśli byli nimi kiedyś.

Trzeci na miejsce przybył Lotus, a tuż za nim Raizel. Prowadziła go wilgoć otoczenia. Crocus podążał tuż za nim, co jakiś czas dotykając ziemi, by wyczuć krople wody ciągnięte przez Raizela.

Pozostali uczniowie również zaczęli pojawiać się na miejscu, jednak zajęło im to więcej czasu. Gdy minął kwadrans, większość z nich znalazła się blisko mety.

— Całkiem nieźle jak na ślepców — skomentował Erigeron.

Mgła ustąpiła, a drugoklasiści w końcu mogli widzieć normalnie. Pocierali oczy, ciesząc się z odzyskanego wzroku.

— Koniec lekcji na dzisiaj, możecie wrócić do szatni — zakończył wychowawca, ściągając swoje gogle.

Przyszli Ogrodnicy odwrócili się na piętach i pobiegli w stronę budynku szkoły.

Lilian szedł za Abrinem, który zdążył już zaprzyjaźnić się z Crocusem i Raizelem. Fehér pokręcił głową z niedowierzeniem — ta dwójka była zdecydowanie zbyt ufna. Miał nadzieję, że nie będą tego żałować.

***

Po lekcji z Erigeronem uczniowie przebrali się i ruszyli na zajęcia botaniki z Kielo. Kobieta czekała na nich w klasie ze swoim laptopem w dłoni. Gdy wszyscy weszli do środka, Kielo chwyciła za elektroniczny pisak i zaczęła coś rozrysowywać na tablicy.

— Dzisiaj zajmiemy się regulacją procesów wzrostu i rozwoju przez czynniki środowiskowe — zaczęła, podrzucając mazak w dłoni. — Wiecie już, że rośliny cały czas podlegają oddziaływaniu otoczenia. Warto wiedzieć, jak to robią.

Gdy Kielo wypisywała na tablicy czynniki wpływające na rośliny, Lilian co jakiś czas zerkał na Abrina. Chłopak bezskutecznie próbował notować wszystko jak leci. Fehér prychnął pod nosem z uśmiechem. Trzeba było chodzić do szkoły, a nie napadać na bogu ducha winnych obywateli Jordenu wraz ze swoją szajką Trucicieli.

Abrin poczuł na sobie czyjś wzrok i odwrócił się w stronę Liliana, który natychmiast zaczął interesować się własnym BIO-identyfikatorem i notatkami. Ramiro pokręcił głową z niedowierzaniem i udał, że wrócił do pisania.

Lilian znów spojrzał na Abrina, jednak tym razem spotkał się z jego pogardliwym wzrokiem. Były Truciciel zmrużył oczy, dając mu znak, że ma tego dość, po czym odwrócił głowę i zajął się notatkami. Lilian zgrzytnął zębami i wrócił do słuchania Kielo.

— Wśród rozmaitych czynników możemy wyliczyć czynniki abiotyczne, oddziałujące fizycznie i chemicznie; biotyczne, świetlne i termiczne — wyliczała Kielo, przechadzając się po klasie. — Dzisiaj zwrócę waszą uwagę na warunki dotyczące czynników biotycznych, w tym symbiozy, rozmaitych patologii i allelopatii, oraz współzawodnictwa roślin.

Kielo wróciła do biurka, siadając na nim.

— W naszym rodzimym środowisku również ze sobą rywalizujemy. Jedni z nas stają się Ogrodnikami, inni Trucicielami, jeszcze inni nie stoją po żadnej ze stron. Jesteśmy jak rośliny, które oddziałują na siebie biochemicznie, bez względu na to, czy tego chcemy, czy nie — tłumaczyła Kielo, raz po raz zerkając na uczniów. — Allelopatia, czyli oddziaływanie na siebie roślin, może mieć wpływ zarówno pozytywny, jak i negatywny. Pozytywny, gdy stymuluje roślinę do wzrostu i negatywny, uniemożliwiając jej pozytywny rozwój.

Uczniowie wymienili się spojrzeniami, gdy Kielo znów wstała.

— Widzicie, jesteście jak rośliny. Wspierając się, prowadzicie do własnego rozwoju, uczycie się od siebie nawzajem. Będąc wrogo nastawionymi, pozbawiacie się szans na naukę czegoś nowego — powiedziała, stając przy tablicy. — To od was zależy, co stanie się w przyszłości, czy będziecie sobie pomagać czy podkładać sobie kłody pod nogi. Nieważne, kim jesteście lub byliście, teraz jesteście jedną drużyną. Pamiętajcie o tym.

Lilian miał nieodparte wrażenie, że słowa te były kierowane do niego, nie chciał jednak ich zaakceptować. Gdy Kielo wróciła do tematu roślin, chłopak zapomniał, o czym mówiła wcześniej.

— Skoro już to rozumiecie — powiedziała w końcu Kielo, kończąc swój wywód — weźmy się za sprawdzenie waszej wiedzy.

Uczniowie jęknęli jednogłośnie, wiedząc, że czeka ich kolejny sprawdzian. W ich aplikacji szkolnej pojawił się quiz przygotowany przez nauczycielkę botaniki. Zawierał on materiał zarówno z poprzedniego roku, jak i dzisiejszej lekcji. Kielo usiadła przy biurku, wpatrując się w uczniów z daleka, gdy ci zabrali się za wypełnianie odpowiedzi.

Kilkanaście minut później lekcja skończyła się, a drugoklasiści wyszli z pomieszczenia. Raizel i Crocus chwycili Abrina za ramiona, wciągając go w rozmowę. Lilian spoglądał na to z odrazą. Zauważyła to Juniper, która postanowiła potowarzyszyć mu w drodze na obiad.

— Czy mi się wydaje, czy nadal nie możesz zapomnieć tego, co stało się zeszłego roku? — spytała, idąc obok niego z rękami splecionymi z tyłu.

— A wy możecie? — spytał Lilian, zerkając na nią spod byka. — Nie mogę uwierzyć, że wszyscy zapomnieli o wyczynach tego… Tego…

— Lily, wyluzuj — uspokoiła go dziewczyna, klepiąc go po głowie. — Nie zapominaj, że to były Truciciel. Nie zrobi niczego, co mogłoby skreślić jego szansę.

— Chrzanienie, a nie… — mruknął Lilian, zakładając ręce na piersi. — Nie wierzę w jego dobre chęci.

— I to jest twoim problemem — rzuciła Aster, dołączając do nich.

— Ty też? — zdenerwował się chłopak.

— Lilian, w naszej klasie tylko ty go nienawidzisz — wyjaśniła Aster, poprawiając gumki w swoich włosach.

— Przepraszam, ale z tego co mi wiadomo, waszym ojcom nie roztrzaskał twarzy — powiedział szorstko Lilian. — Nie macie pojęcia, co on potrafi.

— Właśnie, że mamy — sprzeciwiła się mu Aster, zakładając ręce na biodrach. — Byliśmy w Leśnym Domku razem z tobą, wiesz? Nie rób z siebie kogoś wyjątkowego, skoro nie potrafiłeś go pokonać. — Aster zamilkła na chwilę, by uśmiechnąć się nagle od ucha do ucha. — Ano tak! Ty jesteś zazdrosny!

— Ja?! — Głos Liliana stał się cienki jak linka wędkarska. — A niby o co!?

— Abrin jest od ciebie lepszy, a przynajmniej ci dorównuje, widzieliśmy to dzisiaj na własne oczy — wyjaśniła dziewczyna, wracając wspomnieniami do lekcji Erigerona. — Poza tym, jego wyniki wydają się mówić same za siebie. Nie martw się, Liluś! Na pewno go dogonisz. Kiedyś — dodała Aster, klepiąc chłopaka po plecach.

W tym momencie Lilian kipiał już ze złości, która ujawniła się na jego twarzy w postaci zaczerwienionych policzków.

— Już ja wam pokażę — warknął, podnosząc rękawy swojego mundurka do łokci.

Przyspieszył kroku, chcąc dogonić idącego przed nim Abrina.

— Hej, Ramiro! — zawołał, zatrzymując się na środku korytarza.

Były Truciciel odwrócił się, słysząc swoje nazwisko. Spojrzał na wściekłego Liliana, który zbliżył się do niego na odległość pół metra.

— Wyzywam cię na pojedynek — powiedział Lilian, wtykając swój palec wskazujący w jego klatkę piersiową. — Ty i ja. Pokażę ci, dlaczego nie ma tu dla ciebie miejsca.

Pozostali uczniowie, także z innych klas, słysząc to wyzwanie, zaczęli mówić coś między sobą. Czekali, aż Abrin zareaguje na te słowa.

Były Truciciel westchnął ciężko, poprawiając swoje okulary.

— Słuchaj… Lilian — rzucił, przypominając sobie jego imię. — Nie chce mi się.

Z ust pozostałych uczniów wydobyły się rozmaite okrzyki, jedne z nich sugerowały, że Abrin jest tchórzem, inne, że jest podziwiany.

— Nie chce ci się? — prychnął Lilian, zakładając ręce na piersi. — A chciało ci się stawać na drodze niewinnych istot albo prowadzić je na skraj zagłady razem z twoimi kumplami, Trucicielami?

— Lily, przestań — powiedziała Juniper, kładąc mu dłoń na ramieniu. Lilian strącił jej dłoń i kontynuował swój wywód, popychając Abrina.

— Chciało ci się zranić moich przyjaciół, gdy napadliście na nas na obozie?! — pokrzykiwał Lilian, pchając Abrina mocniej i mocniej. — Gadaj, ty cholerna gnido!

— Lilian, uspokój się! — zawołał Valerian, chcąc go powstrzymać.

— Ja musiałem… — zaczął Abrin.

— Musiałeś skrzywdzić mojego ojca!? — przerwał mu Lilian, zaciskając pięści. — Więc ja też zrobię to, co muszę!

— Lilian, nie!!!

Krzyk przewodniczącego nie powstrzymał chłopaka przed uderzeniem Abrina w twarz. Uderzenie to, przepełnione złością Liliana, obudziło drzemiącą w jego pięści moc i odrzuciło Abrina w tył.

Chłopak upadł na ziemię, czując ogromny ból nosa. Poczuł, że sączy się z niego krew. Potarł twarz i wstał powoli, chcąc jakoś zareagować, jednak w tym czasie zobaczył lecącego w swoją stronę Liliana. Fehér odepchnął się od ściany z pomocą swoich Zielonych Dłoni i poleciał w stronę Abrina, chcąc go uderzyć po raz kolejny. Tym razem Abrin zablokował jego cios, unosząc ramiona. Lilian odskoczył od niego, lądując pomiędzy Valerianem i Juniper. Dwójce przyjaciół nie udało się go powstrzymać. Chłopak znów ruszył na Abrina, atakując go z bliska.

Przerażeni uczniowie pobiegli po Erigerona, niektórzy skryli się w klasach, inni z niepokojem wpatrywali się w tę potyczkę.

Ramiro czuł na sobie furię Liliana z każdym jego uderzeniem. Nie chciał się z nim bić, lecz spokojnie spędzić ten dzień na nauce. Tymczasem wciąż był traktowany jak wróg publiczny numer jeden. Co powie w domu, że wdał się w bójkę już pierwszego dnia szkoły? Nie, nie miał zamiaru tego robić. Nie chciał jednak stać bezczynnie, więc za każdym razem, gdy Lilian próbował go kopnąć lub uderzyć, Abrin blokował jego ciosy tak, jak nauczył go Black Orchid.

— Zgrywasz niewinnego, co!? — krzyczał Lilian, rzucając w niego kulami z pyłu i energii. — Uderz mnie! Tak, jak robiłeś to do tej pory! Walcz, do cholery!

— Nie! Chcę! Walczyć! — dukał Abrin, odskakując na bok, by omijać pędzące na niego pyłowe kule.

— Wolisz zgrywać niewiniątko!? Pokaż swoją prawdziwą naturę, Trucicielu!

— Nie jestem Trucicielem! — krzyknął Abrin, odwracając się w jego stronę. W tym momencie jedna z kul rzuconych przez Liliana pchnęła go w stronę okna. Chłopak, tłukąc szkło ciężarem własnego ciała i siłą odrzutu, przeleciał przez nie z impetem.

— Nie! Abrin!

Ramiro słyszał krzyki uczniów, gdy wyciągał dłonie w stronę pnączy. Chciał je chwycić, wykorzystać swoją moc, ale bransoleta BioLabu mu na to nie pozwalała.

W pewnym momencie coś owinęło się wokół jego nogi. Abrin poczuł nagły ścisk w łydce. Zaczął kołysać się w jedną i drugą stronę, w końcu lądując na trawie. Gdy się podniósł, zauważył resztki pnączy orchidei owiniętych wokół nogi.

Uniósł głowę, widząc stojącego w oknie Dyrektora Akademii. Uśmiechnął się do niego, dając mu tym samym znak, że wszystko w porządku. Black Orchid skinął głową, sam zaś odwrócił się w stronę zszokowanego Liliana i obrzucił go morderczym wzrokiem.

— Fehér. Do mojego gabinetu, już! — Mężczyzna uniósł głos, co nie zdarzało mu się często. — A wy, na lekcje — dodał chłodnym tonem, zwracając się do pozostałych uczniów.

Gapie rozeszli się, nie chcąc wchodzić Dyrektorowi Akademii w drogę.

Gdy Abrin znalazł się w budynku szkoły, również został wezwany do gabinetu Dyrektora. Otrzepał się z trawy i westchnął ciężko, podążając w stronę znanego mu już pomieszczenia.