Łamacz dusz - ebook

AKTA PACJENTA NR 131071/LARENZ str. 1–6

71 dni przed lękiem

Na szczęście wszystko było tylko snem. Nie była naga. A jej nogi nie były przywiązane do przedpotopowego fotela ginekologicznego, podczas gdy psychopata stał obok i układał narzędzia na przerdzewiałym stoliku instrumentariuszki. Kiedy się odwrócił, nie potrafiła z początku rozpoznać, co trzyma w oblepionej skrzepniętą krwią dłoni. W końcu, gdy to zobaczyła, chciała zamknąć oczy, ale nie potrafiła. Nie mogła odwrócić wzroku od żarzącej się lutownicy, która powoli zbliżała się do jej ciała. Obcy z poparzoną twarzą odwinął jej obie powieki i przyszpilił do oczodołów pneumatycznym zszywaczem. Pomyślała, że w krótkiej reszcie swego życia nie zazna już większego bólu. Kiedy jednak lutownica zniknęła z jej pola widzenia i wyczuła coraz większe ciepło między nogami, zdała sobie sprawę, że cierpienia z ostatnich godzin były jedynie grą wstępną.

W chwili, gdy zdawało się jej, że poczuła zapach przypalanego mięsa, wszystko nagle się rozmyło. Mokra i zimna piwnica, do której ją wrzucono, mrugająca halogenowa żarówka nad jej głową, fotel tortur i metalowy stolik ulotniły się. Pozostała tylko czarna nicość.

Dzięki Bogu, pomyślała, to tylko sen. Otworzyła oczy i… przestała cokolwiek rozumieć.

Koszmar, w którego objęciach jeszcze przed chwilą się znajdowała, wcale nie minął, tylko zmienił postać.

Gdzie ja jestem?

Wyposażenie wnętrza sugerowało, że to zapuszczony pokój hotelowy. Poplamiona narzuta na sfatygowanym podwójnym łóżku była tak samo brudna i przesiana wypalonymi dziurami jak zielono-brązowa wykładzina. Pod stopami czuła szorstkie włókna, co spowodowało, że jeszcze bardziej zesztywniała na niewygodnym drewnianym krześle.

Jestem bosa. Dlaczego nie mam butów? Dlaczego siedzę w obskurnym hotelu i gapię się na śnieżący obraz kontrolny czarno-białego telewizora?

Pytania tłukły się w jej głowie, niczym kule bilardowe obijające się o kości czaszki. Nagle wzdrygnęła się, jakby ktoś ją uderzył. Spojrzała w stronę źródła hałasu. W kierunku drzwi do pokoju. Zatrzęsły się raz, potem drugi, aż wreszcie wyleciały z hukiem. Dwóch policjantów wpadło do środka. Obaj w pełnym rynsztunku i uzbrojeni. Wymierzyli w nią, ale po chwili powoli opuścili broń. Napiętą nerwowość na ich twarzy zastąpiło bezradne przerażenie.

– Cholera, co tu się stało? – usłyszała pytanie niższego, który wyważył drzwi i pierwszy wpadł do pokoju.

– Sanitariusz! – wrzasnął drugi. – Lekarz! Natychmiast potrzebujemy pomocy!

Dzięki Bogu, pomyślała po raz drugi w ciągu zaledwie kilku sekund. Ze strachu nie mogła oddychać, bolało ją całe ciało, śmierdziała fekaliami i moczem. Wszystko to w połączeniu z faktem, że nie wiedziała, w jaki sposób się tu znalazła, doprowadzało ją niemal do szaleństwa. Na szczęście stało teraz przed nią dwóch policjantów, którzy sprowadzali pomoc medyczną. Nic dobrego to nie oznaczało, ale było zdecydowanie lepsze niż szaleniec z lutownicą.

Po kilku sekundach do pokoju wbiegł łysy lekarz z kolczykiem w uchu i uklęknął przy niej. Najwidoczniej grupa szturmowa dotarły tu razem z karetką. Również nie najlepszy znak.

– Słyszy mnie pani?

– Tak… – odpowiedziała lekarzowi. Sińce pod jego oczami wyglądały, jakby je wytatuowano na zawsze.

– Chyba mnie nie rozumie.

– Ależ rozumiem… – Chciała podnieść rękę, ale mięśnie jej nie słuchały.

– Jak się pani nazywa? – Lekarz wyjął z kieszeni na piersi latarkę w kształcie długopisu i zaświecił jej w oczy.

– Vanessa – wyrzęziła. – Vanessa Strassmann.

– Czy ona nie żyje? – Usłyszała za sobą głos jednego z policjantów.

– Cholera, źrenice prawie w ogóle nie reagują na światło. Zdaje się też, że nas nie słyszy i nie widzi. Jest w stanie katatonii, możliwe że w śpiączce.

– Przecież to wszystko bzdura! – krzyknęła i spróbowała wstać. Nie była jednak nawet w stanie ruszyć palcem.

Co się tutaj dzieje?

Powtórzyła na głos tę swoją myśl, starając się mówić tak wyraźnie, jak tylko potrafiła. Nikt nie chciał jej słuchać. Wszyscy się od niej odwrócili i rozmawiali z kimś, kogo dotychczas nie widziała.

– Mówi pani, że jak długo nie opuszczała tego pokoju?

Głowa lekarza zasłaniała jej widok na drzwi. Stamtąd dochodził teraz głos młodej kobiety.

– Na pewno od trzech dni. Być może nawet dłużej. Już kiedy się meldowała, zdawało mi się, że z tą paniusią jest coś nie tak. Ale powiedziała, żeby jej nie przeszkadzać.

Co za brednie ona opowiada? Vanessa pokręciła głową. Nigdy w życiu nie zatrzymałabym się tu dobrowolnie. Nawet na jedną noc!

– Nie dzwoniłabym, ale to przeraźliwe rzężenie było coraz głośniejsze i…

– Proszę spojrzeć na to! – To był głos niższego policjanta, bezpośrednio nad jej uchem.

– Co?

– Tu coś jest. O, tutaj.

Vanessa poczuła, jak lekarz rozgina jej palce i ostrożnie pęsetą wyjmuje coś z jej lewej dłoni.

– Co to jest? – spytał policjant.

Vanessa była tak samo zaskoczona jak wszyscy pozostali, bo w ogóle nie zorientowała się, że cokolwiek trzyma.

– Kartka papieru.

Lekarz rozłożył zgiętą na pół kartkę. Vanessa wywróciła oczy, żeby móc coś odczytać, ale zobaczyła tylko niezrozumiałe hieroglify. Tekst napisany był w całkowicie nieznanym jej języku.

– Co tam jest napisane? – spytał drugi funkcjonariusz stojący w drzwiach.

– Dziwne. – Lekarz zmarszczył czoło i przeczytał głośno: – „Kupuje się to tylko po to, żeby zaraz wyrzucić”.

Na Boga. To, że lekarz odczytał tych kilka słów bez zająknięcia, uzmysłowiło jej cały rozmiar koszmaru, w którym tkwiła. Z jakiegoś powodu utraciła wszelką zdolność komunikowania się z otoczeniem. W tej chwili nie umiała ani mówić, ani czytać, podejrzewała również, że zapomniała też, jak się pisze.

Lekarz ponownie zaświecił jej prosto w źrenice, co w jednej chwili sparaliżowało jej pozostałe zmysły: nie czuła już smrodu własnego ciała, pod gołymi stopami nie wyczuwała wykładziny. Wiedziała jedynie, że wzbiera w niej coraz większy lęk i że gwar wokół niej staje się coraz cichszy. Ledwo bowiem lekarz zdążył odczytać z kartki krótkie zdanie, owładnęła nią jakaś niewidoczna moc.

„Kupuje się to tylko po to, żeby zaraz wyrzucić”.

Moc, która wyciągnęła w jej stronę kościstą dłoń i zaczęła ją stąd wyciągać. Z powrotem do miejsca, którego nigdy w życiu nie chciałaby już oglądać ponownie i które opuściła zaledwie kilka minut temu.

To nie był sen. A może jednak był?

Spróbowała dać lekarzowi jakiś znak, jednak kiedy zarys jego sylwetki zaczął powoli się rozmywać, zaczęła rozumieć. A wtedy opanowało ją przerażenie i zgroza. Bo naprawdę nikt jej nie słyszał. Ani lekarz, ani policjanci, ani tamta młoda kobieta nie mogli z nią rozmawiać. Dlatego że wcale się nie obudziła w tym obskurnym pokoju. Wręcz przeciwnie. Kiedy halogenowa żarówka nad nią znów zaczęła mrugać, już wiedziała: straciła przytomność w momencie, gdy psychopata zaczął ją torturować. To nie on, tylko hotelowy pokój był częścią snu, który teraz rzucił się do ucieczki przed okrutną rzeczywistością.

A może znów się mylę? Pomocy! Pomóżcie mi! Nie potrafię już odróżnić rzeczywistości od fikcji!

I znów wszystko było tak jak wcześniej. Wilgotna piwnica, metalowy stolik, fotel ginekologiczny, do którego była przywiązana. Naga. Tak naga, że czuła oddech szaleńca między swymi nogami. Chuchał na nią. Tam, gdzie była najbardziej wrażliwa. Potem przed jej oczami pojawiła się na moment pokryta bliznami twarz i z otworu pozbawionego warg wydobyły się słowa:

– Na razie tylko zaznaczyłem miejsce. Teraz możemy zaczynać.

Sięgnął po lutownicę.Dziś, godzina 10.14

Dużo później, wiele lat po lęku

No i jak? Co państwo powiedzą na taki wstęp? Kobieta budzi się z koszmaru, by natychmiast znaleźć się w kolejnym. Ciekawe, prawda?

Profesor wstał od długiego dębowego stołu i spojrzał na niepewne twarze swoich studentów.

Dopiero teraz zauważył, że jego słuchacze zadali sobie więcej trudu przy wyborze ubrania niż on sam. Jak zawsze na ślepo wyjął z szafy jakiś pognieciony garnitur. Dał się kiedyś namówić sprzedawcy na ten piekielnie drogi zakup tylko dlatego, że jego ciemny kolor podobno idealnie pasował do jego czarnych włosów, które w tamtym czasie miał nieco dłuższe, w ostatnim porywie buntu z okresu dojrzewania.

Kiedy dziś, wiele lat później, chciałby kupić coś, co pasowałoby do jego fryzury, garnitur musiałby być popielaty, poprzecierany i z dziurą na plecach, jak tonsura mnicha.

– Co państwo powiedzą?

Poczuł piekące rwanie w łąkotce, gdy nierozsądnie odszedł krok na bok. Zgłosiło się tylko sześcioro. Cztery kobiety, dwóch mężczyzn. Typowe. W tego rodzaju eksperymentach zawsze większość stanowiły kobiety. Albo dlatego, że miały więcej odwagi, albo bardziej potrzebowały pieniędzy przewidzianych za udział w tym psychiatrycznym eksperymencie, o którym informowało ogłoszenie na tablicy.

– Przepraszam pana, czy ja to dobrze zrozumiałem?

Lewa strona, miejsce nr 2. Profesor spojrzał na listę przed sobą, żeby znaleźć nazwisko probanta, który zdecydował się odezwać: Florian Wessel, trzeci semestr.

Student, czytając wstęp, przesuwał po linijkach perfekcyjnie zastrugany ołówek. Mała, półokrągła blizna pod prawym okiem świadczyła o przynależności do studenckiej korporacji hołdującej tradycji menzury. Odłożył ołówek między strony i zamknął akta.

– I to ma być protokół badania klinicznego?

– Rzeczywiście. – Profesor z lekkim uśmiechem dał do zrozumienia młodemu mężczyźnie, że spodziewał się takiej reakcji. Była ona niejako częścią eksperymentu.

– Lutownica? Tortury? Policja? Za pozwoleniem, ale to się czyta bardziej jak początek jakiegoś thrillera, a nie jak akta pacjenta.

Za pozwoleniem? Minęło sporo czasu, odkąd ostatni raz słyszał ten archaiczny zwrot. Profesor zastanawiał się, czy student z fryzurą z przedziałkiem zawsze tak się wyrażał, czy też to melancholijna patyna ich nietypowego miejsca pobytu wywierała taki wpływ na jego dobór słów. Wiedział, że przerażająca historia tego budynku odstraszyła kilka osób od wzięcia udziału w eksperymencie. Dwieście euro w tę czy w tamtą.

Ale właśnie w tym tkwił cały urok. Żeby przeprowadzić eksperyment nie gdzie indziej, tylko właśnie tu. Nie było lepszego miejsca na przeprowadzenie testu, nawet jeśli cały kompleks był przesiąknięty wonią pleśni i panował w nim taki chłód, że przez chwilę zastanawiali się, czy nie oczyścić kominka ze śmieci i nie uruchomić go. W końcu był dwudziesty drugi grudnia i temperatura spadła mocno poniżej zera. Ostatecznie wypożyczyli dwa grzejniki olejowe, które jednak i tak nie dały rady dostatecznie ogrzać wysokiego pomieszczenia.

– Powiada pan, że to się czyta jak początek thrillera? – powtórzył profesor. – Niewiele się pan pomylił.

Złożył ręce jak do modlitwy i powąchał pomarszczone czubki palców. Przypominały mu toporne dłonie dziadka, z tym że dziadek, w przeciwieństwie do niego, przez całe życie pracował w polu.

– Gabinet, w którego archiwum znaleziono dokument, który właśnie mają państwo przed sobą, należał do jednego z moich kolegów psychiatrów, Viktora Larenza. Być może w trakcie studiów zetknęliście się już nawet z jego nazwiskiem.

– Larenz? On już chyba nie żyje? – spytał student, który zgłosił się dopiero wczoraj.

Profesor ponownie spojrzał na listę. Studentem o czarno farbowanych włosach okazał się Patrick Hayden. On i jego przyjaciółka Lydia siedzieli blisko siebie. Przerwa pomiędzy ich ciałami była tak wąska, że trudno byłoby tam wcisnąć nawet nić dentystyczną, co wyraźnie wynikało ze starań Patricka. Gdy tylko Lydia próbowała się od niego odrobinę odsunąć, jeszcze mocniej obejmował ją ramieniem i władczym gestem przytulał do siebie. Na sobie miał sportową bluzę z inteligentnym nadrukiem: „Jezus cię kocha”. Tuż poniżej widniało niemal nieczytelne: „Wszyscy pozostali uważają cię za dupka”. Patrick miał już raz tę bluzę na sobie, gdy do niego przyszedł, żeby się poskarżyć na kiepską ocenę z egzaminu.

– Viktor Larenz nie ma tu nic do rzeczy. – Profesor machnął ręką. – Jego historia jest z punktu widzenia dzisiejszego testu nieistotna.

– A o co w takim razie chodzi? – dopytywał się Patrick. Pod stolikiem założył jedną nogę na drugą. Sznurowadła jego skórzanych butów z cholewami były rozwiązane, aby nogawki fabrycznie podartych dżinsów nie opadły tak po prostu na cholewkę, bo inaczej nikt by nie zauważył metki producenta na wysokości kostki.

Profesor nie mógł powstrzymać uśmiechu. Rozwiązane buty, rozdarte spodnie, bluźniercza bluza. Ktoś z branży mody postawił sobie za cel zbicie majątku na koszmarach swoich konserwatywnych rodziców.

– Cóż, muszą państwo wiedzieć… – Znów usiadł na swoim miejscu przy końcu stołu i otworzył zniszczoną skórzaną teczkę, która wyglądała, jakby wyżywało się na niej jakieś obdarzone pazurami domowe zwierzę.

– To, o czym przed chwilą państwo przeczytali, wydarzyło się naprawdę. Akta, które państwu rozdałem, to ksero autentycznego raportu. – Profesor wyjął starą książkę w kieszonkowym wydaniu. – A to oryginał.

Postawił na biurku cienką książeczkę w miękkiej oprawie.

Łamacz Dusz. Czerwony tytuł wyraźnie odcinał się od zielonkawego tła. Wzrok przykuwała znajdująca się nad tytułem niewyraźna sylwetka mężczyzny, który ucieka przez przypominającą mgiełkę śnieżną zamieć w kierunku ciemnego budynku.

– Proszę się nie dać zwieść zewnętrznej formie. Na pierwszy rzut oka jest to zwykła powieść. Ale w środku kryje się znacznie więcej.

Z furkotem przepuścił między palcami około trzystu stron książki.

– Wielu uważa, że ten raport wyszedł spod pióra jednego z pacjentów Larenza. Larenz opiekował się wcześniej wieloma artystami, byli wśród nich również pisarze. – Profesor zamrugał powiekami i dokończył nieco ciszej: – Istnieje jednak również inna teoria.

Wszyscy studenci patrzyli na niego z zaciekawieniem.

– Zdaniem niektórych Viktor Larenz sam to napisał.

– Jak to?

Tym razem głos zabrała Lydia. Ciemna blondynka w szarym golfie była jego najlepszą studentką. Nie potrafił zrozumieć, co ją tak przyciągało do tego nieogolonego wiecznego studenta obok niej. Tak samo nie rozumiał, dlaczego mimo fantastycznie zdanej matury nie otrzymała stypendium.

– Czyżby ten Larenz miał przerobić swoje notatki na thriller? Po co miałby sobie zadawać tyle trudu?

– Właśnie tego chcemy się dziś dowiedzieć. To jest cel naszego eksperymentu.

Profesor zanotował coś na kartce notatnika przy liście studentów i zwrócił się do grupki studentek po swojej prawej stronie, które nie odezwały się dotychczas ani słowem.

– Jeśli macie jakieś wątpliwości, moje panie, doskonale to zrozumiem.

Rudowłosa uniosła głowę, pozostałe nadal gapiły się w kartki dokumentacji przed sobą.

– Wszyscy państwo mogą się zastanowić jeszcze raz. Właściwy eksperyment jeszcze się nie rozpoczął. Możecie przerwać i pójść po prostu do domu. Jeszcze jest na to czas.

Studentki przytaknęły niezdecydowanie.

Florian pochylił się do przodu, potem nerwowo podrapał się palcem wskazującym po przedziałku.

– A co wtedy z tymi dwiema stówami? – zapytał.

– To wynagrodzenie wyłącznie dla tych, którzy wezmą aktywny udział. I tylko wtedy, gdy będą trzymać się określonych wytycznych, opisanych na ogłoszeniu. Musicie przeczytać całe akta, robiąc zaledwie kilka krótkich przerw.

– A co potem? Co się stanie, kiedy już to zrobimy?

– To również jest częścią eksperymentu.

Psychiatra sięgnął pod blat i wyjął niewielki stosik formularzy z godłem prywatnego uniwersytetu.

– Proszę wszystkich, którzy zostaną, o podpisanie tego dokumentu.

Rozdał deklaracje, zwalniające uniwersytet od wszelkiej odpowiedzialności za ewentualne szkody psychosomatyczne, które mogłyby powstać w związku z dobrowolnym udziałem w eksperymencie.

Florian Wessel wziął kartkę, przytrzymał ją pod światło i na widok wodnego znaku Instytutu Medycznego energicznie pokręcił głową.

– Trochę to dla mnie za bardzo podejrzane.

Wyjął spomiędzy akt swój ołówek, chwycił za plecak i wstał.

– Chyba już wiem, do czego to wszystko ma prowadzić. A jeśli jest tak, jak przypuszczam, to zdecydowanie za bardzo się tego boję.

– Szanuję pana otwartość. – Profesor odebrał od Floriana deklarację i sięgnął po kopię akt. Potem spojrzał na trzy studentki, które właśnie naradzały się po cichu.

– Nie wiemy co prawda, o co w tym chodzi, ale skoro Florian rezygnuje, my też wolimy trzymać się z daleka.

Znów tylko rudowłosa się do niego odezwała.

– Jak sobie panie życzą. Nie ma sprawy.

Zebrał od nich plastikowe teczki, podczas gdy studentki zdejmowały z oparć krzeseł zimowe płaszcze. Florian stał już w kurtce z kapturem i w rękawiczkach przy wyjściu i czekał.

– A państwo?

Spojrzał na Lydię i Patricka, którzy nadal niezdecydowani przeglądali akta. W końcu wzruszyli jednocześnie ramionami.

– A co mi tam. Najważniejsze, że nie będą pobierać mi krwi – powiedział Patrick.

– No właśnie, a co tam. – Lydii udało się wreszcie odsunąć trochę od przyjaciela.

– Przez cały czas pan będzie z nami, prawda?

– Tak.

– I nie musimy robić nic oprócz czytania? Nic więcej?

– Zgadza się.

Za nimi dał się słyszeć odgłos zamykanych drzwi. Ci, którzy się wyłamali, wyszli bez pożegnania.

– W takim razie wchodzę w to. Kasa zawsze się przyda.

Lydia rzuciła profesorowi spojrzenie, które przypieczętowało nigdy niewypowiedzianą otwarcie przysięgę milczenia.

Wiem, powiedział do siebie w myślach i skinął głową. Delikatnie i prawie niezauważalnie.

Oczywiście, że potrzebujesz pieniędzy.

Było to w jeden z gorących kwietniowych weekendów, kiedy fala rozczulania się nad sobą rzuciła go w jej prywatne życie.

Jedyny przyjaciel poradził mu zrezygnować z rutynowych „schematów doznań”, jeśli chce wreszcie zapomnieć o przeszłości. Musi zrobić coś, czego jeszcze dotychczas w życiu nie robił. Trzy kieliszki później poszli do tego baru. Nic ekscytującego. Było tam tylko niewinne nudne show. Pomijając fakt, że dziewczyny tańczyły półnagie, nie poruszały się bardziej obscenicznie niż większość nastolatek na dyskotece. I, o ile potrafił to ocenić, na zapleczu nie było żadnego pokoju.

A mimo to poczuł się tam jak obleśny stary zgred, kiedy nagle stanęła przed nim Lydia z kartą drinków. Bez golfa, z rozpuszczonymi włosami, w spódniczce od szkolnego mundurka. Nic więcej na sobie nie miała.

Zapłacił za drinka, nawet go nie próbując, zostawił swojego przyjaciela i ucieszył się, gdy zobaczył ją na następnym wykładzie w pierwszym rzędzie. Nie zamienili ani słowa na ten temat i był pewien, że Patrick nie miał pojęcia o dodatkowym zajęciu swojej dziewczyny. Chociaż sam wyglądał jak ktoś, kto jest na ty z barmanami w większości tego typu klubów, nie sprawiał wrażenia zbyt tolerancyjnego, jeśli chodziło o jego interes.

Lydia westchnęła cicho i złożyła podpis pod deklaracją.

– W końcu, co tu się może stać? – zadała sobie retoryczne pytanie. Profesor odchrząknął, ale nic nie powiedział. Zamiast tego sprawdził oba podpisy i spojrzał na zegarek.

– Świetnie, zatem jesteśmy gotowi.

Uśmiechnął się, chociaż wcale nie było mu do śmiechu.

– Zaczynamy eksperyment. Proszę otworzyć akta pacjenta na stronie 7.AKTA PACJENTA NR 131071/LARENZ str. 7–109

Dzień przed Wigilią – godzina 17.49

Dziewięć godzin i czterdzieści dziewięć minut
przed lękiem

Proszę sobie wyobrazić następującą sytuację…

Słowa starszej pani docierały do klęczącego obok niej Caspara przytłumione, jakby przez zamknięte drzwi.

– Ojciec i syn jadą nocą ośnieżoną drogą przez ciemny las. Ojciec traci kontrolę nad samochodem. Uderzają w drzewo. Ojciec ginie na miejscu. Chłopiec przeżywa, ale w ciężkim stanie zostaje odwieziony do szpitala, gdzie natychmiast trafia na oddział chirurgii powypadkowej. Przychodzi chirurg, sztywnieje i mówi w panice: „O mój Boże, nie mogę operować tego chłopca. To mój syn!”

Starsza pani na łóżku zrobiła krótką przerwę, po której spytała triumfalnie:

– Jak to możliwe, przecież chłopiec nie może mieć dwóch ojców?

– Nie mam pojęcia.

Caspar cały czas miał zamknięte oczy, zdając się na zmysł dotyku, podczas próby naprawy telewizora. Dlatego też mógł się tylko domyślać jej szelmowskiego uśmiechu za plecami.

– Ach, niech pan da spokój. Zagadka wcale nie jest taka trudna dla mężczyzny z pańską inteligencją.

Wyciągnął dłoń zza masywnego kineskopowego aparatu i odwrócił się do Grety Kaminsky, kręcąc głową.

Siedemdziesięciodziewięcioletnia wdowa po bankierze ledwie pięć minut temu zapukała do jego drzwi i poprosiła, czy nie mógłby zerknąć na jej „cholerne pudło”. Nazywała tak monstrualny telewizor, który był zdecydowanie za duży do jej szpitalnego pokoiku na poddaszu kliniki Teufelsberg. Naturalnie spełnił jej prośbę, chociaż profesor Raßfeld wyraźnie mu tego zabronił. Szef kliniki nie chciał, żeby Caspar opuszczał bez nadzoru swoją pojedynkę.

– Obawiam się, że zagadki nie są moją najlepszą stroną, proszę pani.

Wciągnął niechcący trochę kurzu, który zebrał się za telewizorem, i zaczął kasłać.

– Poza tym nie jestem kobietą. Nie potrafię robić dwóch rzeczy jednocześnie.

Przycisnął z powrotem policzek do pudła telewizora i dalej próbował na wyczucie znaleźć miejsce na wtyczkę do anteny. Ciężki gruchot nie dał się odsunąć od ściany nawet o milimetr.

– Bla, bla, bla! – Greta dwa razy uderzyła płaską dłonią w materac. – Niech pan nie będzie taki, Caspar!

Caspar.

To przezwisko nadali mu pielęgniarze. Jakoś trzeba było do niego mówić, skoro nikt nie wiedział, jak się nazywa naprawdę.

– Proszę chociaż spróbować! A nuż okaże się, że jednak ma pan nosa do zagadek. Kto wie, przecież nic pan nie pamięta.

– Nieprawda. – Stęknął i jeszcze głębiej wsunął rękę w szparę między telewizorem a pokrytą tapetą ścianą. – Wiem, jak się wiąże krawat, czyta książkę, jeździ na rowerze. Nie mam tylko żadnych wspomnień.

– „Pańska wiedza dotycząca faktów w dużej mierze pozostała nienaruszona” – wyjaśniła mu już podczas pierwszej sesji doktor Sophia Dorn, zajmująca się nim psychiatra. – „Ale wszystko, co definiuje pana emocjonalnie, to znaczy to, co stanowi o pana osobowości, niestety przepadło”.

Amnezja wsteczna. Utrata pamięci.

Nie mógł sobie przypomnieć własnego nazwiska, rodziny, zawodu. Nie wiedział nawet, w jaki sposób trafił do tej luksusowej prywatnej kliniki. Stary budynek kliniki Teufelsberg stał na obrzeżach miasta, na najwyższym wzniesieniu Berlina, sztucznie usypanym ze zgliszczy domów, zniszczonych przez bomby podczas wojny. Dziś wzgórze Teufelsberg było zarośniętym zielenią wysypiskiem śmieci, na którego czubku amerykańska armia zainstalowała w czasie zimnej wojny swoje urządzenia podsłuchowe. Czteropiętrowa willa, w której opiekowano się Casparem, służyła jako oficerskie kasyno dla członków tajnych służb. Dopiero po upadku muru wylicytował ją renomowany psychiatra i neuroradiolog profesor Samuel Raßfeld, luksusowo wyremontował i zmienił w jeden z czołowych ośrodków leczących zaburzenia psychosomatyczne. Klinika królowała teraz nad dzielnicą Grunewald niczym odgrodzony fosą pałac. Prowadziła do niej tylko wąska prywatna uliczka, na której dziesięć dni temu znaleziono Caspara. Nieprzytomnego, przysypanego cienką warstwą śniegu i wychłodzonego.

Dirk Bachmann, dozorca kliniki Teufelsberg, wiózł tamtego wieczoru Raßfelda na spotkanie w szpitalu Westend. Gdyby wracał zaledwie godzinę później, Caspar zamarzłby na skraju drogi. Czasami zastanawiał się, czy to byłaby jakakolwiek różnica.

Bo czymże jest życie bez tożsamości w porównaniu do śmierci?

– Nie może się pan tak zadręczać – upomniała go Greta, jakby czytała w jego ponurych myślach. Zabrzmiało to zupełnie tak, jakby była lekarką, a nie współpacjentką, która sama miewała napady lękowe, gdy tylko za długo była sama.

– Wspomnienie jest jak piękna kobieta – wyjaśniła mu, podczas gdy Caspar nadal grzebał za telewizorem w poszukiwaniu gniazda antenowego. – Jeśli będzie pan za nią chodził, znudzona odwraca się plecami. Ale jeśli zajmie się pan czymś innym, zazdrosna piękność sama do pana wróci.

Zachichotała rozbawiona.

– Tak jak nasza śliczna terapeutka, która z taką troską się panem zajmuje.

– Co pani ma na myśli? – spytał zdziwiony Caspar.

– Cóż, nawet stara babcia jest w stanie to zauważyć. Pasujecie do siebie z Sophią, mój panie Caspaaarrrze.

Caspaaarrr.

Z przeciągniętym A i wibrującym R głos Grety przypominał filmowe diwy z okresu powojennego. Od czasu, kiedy siedem lat temu jej mąż podczas gry w golfa zmarł na atak serca, spędzała każde święta Bożego Narodzenia w tej prywatnej klinice. Tu nie była sama, gdy dopadała ją świąteczna depresją. Z tego samego powodu nawet awaria telewizora była dla niej małą katastrofą. „Gadająca skrzynka” była u niej włączona bez przerwy, żeby tylko nie czuła się zbyt samotnie.

– Gdybym była młodsza, sama chętnie umówiłabym się z panem na herbatkę tańcującą. – Zachichotała zalotnie.

– Serdecznie dziękuję. – Zaśmiał się.

– Mówię poważnie. Kiedy mój mąż był w pana wieku, gdzieś na początku czterdziestki przypuszczam, ciemne włosy opadały mu na czoło tak samo figlarnie jak panu. Poza tym miał tak samo proporcjonalne dłonie, jak pan. I… – Greta znów zachichotała – podzielał moją pasję do zagadek!

Zaklaskała dwa razy w dłonie, jakby była nauczycielką kończącą przerwę.

– No, i dlatego spróbujemy jeszcze raz…

Caspar westchnął rozbawiony, podczas gdy Greta powtórzyła swoją zagadkę.

– Ojciec i syn ulegają wypadkowi. Ojciec ginie, syn przeżywa.

Pomimo uchylonego okna Caspar zaczął się pocić.

Przez cały poranek padał deszcz, a około południa temperatura spadła poniżej zera. Tu, w środku Grunewaldu, było pewnie jeszcze o dwa stopnie zimniej niż w centrum miasta. Ale w tej chwili wcale tego nie odczuwał.

Ha! Palcem wskazującym natrafił na okrągły metalowy otwór w plastikowej obudowie. Jeszcze tylko wsadzę kabel i…

– Ciężko ranny syn zostaje przewieziony do szpitala. Jednak chirurg nie chce go operować. Nie chce operować własnego syna.

Caspar wygrzebał się zza ciężkiego telewizora, wstał i sięgnął po pilota.

– Jak to możliwe? – spytała Greta łobuzersko.

– A tak – odpowiedział Caspar i włączył telewizor.

Najpierw obraz zamigotał, potem dobitny głos spikera wiadomości wypełnił cały pokój. Kiedy w końcu pojawił się uzupełniający go obraz, Greta aż klasnęła w ręce z radości.

– Znów działa! Cudownie, jest pan genialny!

Nie wiem, jaki jestem, pomyślał Caspar i strzepnął kurz z dżinsów.

– Lepiej wrócę do swojego pokoju, zanim pielęgniarka się wścieknie… – zaczął, ale Greta podniosła rękę, żeby zamilkł.

…kolejne wstrząsające informacje o tak zwanym Łamaczu Dusz, który już od kilku tygodni budzi lęk i przerażenie kobiecej część społeczeństwa…

Za pomocą pilota Greta nastawiła głośniej wiadomości.

Koniec wersji demonstracyjnej.