Legendy krośnieńskie - ebook

Niech przemówią wieki...

Legendy... Uwielbiałem w dzieciństwie ich słuchać, potem czytać, w końcu sam zacząłem je pisać. Co mnie w nich urzekło? Przede wszystkim baśniowość, chociaż sam pisząc legendy ściśle przestrzegam zasady trzymania się faktów i w moich opowieściach nie ma smoków ani wróżek. Ponadto mam możliwość opisania dziejów naszego regionu, bowiem w znanej nam z dokumentów tysiącletniej historii większość tych ziem więcej niż 700 lat była słowiańska.

No i sama historia jako nauka, pozwalająca wyobraźni cofnąć się w pradawne czasy, odnaleźć tamtejszych herosów, poznać ówczesną kulturę i przeżywać razem z bohaterami ich przygody.

Książka ta jest trzecim zbiorem legend o Ziemi Lubuskiej i zapewne nie ostatnim. Coraz bardziej fascynuje mnie polska przeszłość regionu, staram się więc pokazywać dowody naszej wielowiekowej obecności na tej słowiańskiej ziemi.

A dlaczego Krosno Odrzańskie? Cóż, jest to miasto, które zasługuje, by być stolicą województwa lubuskiego nie tylko z racji swojego centralnego położenia, ale także roli, jaką w swoim czasie odegrało w naszej historii.

Tym większą radość sprawia mi opisanie niektórych wątków z jego dziejów.

Chciałbym też serdecznie podziękować osobom, które przyczyniły się do wydania tej książki. Z żartobliwą zawiścią dzielę się autorstwem i wymieniam współanimatorów pomysłu: Radosława Sujaka, Aleksandra Kozłowskiego, Ewę Klepczyńską, Jerzego Szymczaka oraz osobę najważniejszą, bo realizatora przedsięwzięcia – Tomasza Miechowicza.

Im wszystkim legendy te zawdzięczają istnienie.

Zapraszam czytelników na wycieczkę w krainę przeszłości, przygód i historii oraz... do Krosna Odrzańskiego.

_Autor_„Tylko w legendach może przetrwać to, co w naturze przetrwać nie może.

Tylko legenda i mit nie znają granic możliwości”.

Andrzej Sapkowski

Szanowni Państwo,

baśnie i legendy mają magiczną moc. Dzięki nim możemy odbyć podróż w czasie i oczami wyobraźni zobaczyć inny, jakże odległy od rzeczywistego, świat.

Mam niezmiernie wielką przyjemność zaprosić Państwa w taką podróż, w której przewodnikiem będzie Pan Zbigniew Kozłowski – autor, laureat konkursów literackich, zdobywca Lubuskiego Wawrzyna 2004 za powieść „Skarb Atamana”.

Jest mi tym bardziej miło, że dzięki prezentowanym w tym wydawnictwie legendom poznajemy dzieje Krosna Odrzańskiego oraz historię najważniejszych zabytków. Najstarsze zachowane w piśmie wzmianki o naszym mieście pochodzą z 1005 roku, kiedy to potężna armia sforsowała przyczółek odrzański pod Krosnem, próbując przejąć go pod swoje panowanie. Świadek tych wydarzeń, biskup merseburskiThietmar – w swej kronice pisał, jak Bolesław Chrobry skutecznie „obwarowawszy brzeg tej rzeki, usadowiwszy się z wielkim wojskiem pod Krosnem, przeszkadzał jak mógł, w przeprawieniu się na drugą stronę królowi niemieckiemu Henrykowi”. Jak się okazało, jeden fakt w swej relacji pominął. Jaki? Tego dowiecie się Państwo z legendy pt. „Milena”.

Dumą naszego miasta jest Zamek Piastowski. Jego początki sięgają pierwszej połowy XIII w., kiedy to książę śląski Henryk Brodaty zbudował swoją rezydencję na terenie nie związanym z wcześniejszym osadnictwem. Krośnieński zamek przez wiele lat był jedną z głównych rezydencji władcy. Służył m.in. jako miejsce organizowania wypraw wojennych. W murach średniowiecznego zamku przebywała również żona księcia – Jadwiga. Historia trudnej miłości książęcej pary jest motywem przewodnim legendy „Miasto Henryka”. Czytamy w niej, że „połowę serca Henryk oddał ukochanej kobiecie, a tuż obok tak samo wielkim uczuciem obdarzył miasto, które zbudował”. To w nim oddał w 1238 roku ostatnie tchnienie. Dlaczego w ostatnich chwilach nie było przy Nim ukochanej? Odpowiedź znajdą Państwo w przypowieści.

W dobie piastowskiej ważnym punkiem na strategicznej mapie ziemi krośnieńskiej było Gostchorze. To tam na wysokim cyplu, po drugiej stronie Odry, na stromym, oddalonym o blisko 5 km od krośnieńskiej warowni brzegu ulokowano kolejny gród. Wznoszący się na wysokości 40 m nad poziom Odry cypel oraz głębokie i szerokie parowy tworzyły znakomite warunki do obrony przed nieprzyjacielem. Warownia spełniała funkcję strategiczną, podobnie jak widoczny doskonale z tego miejsca gród krośnieński. Skąd wzięła się nazwa miejscowości i jak wiele prawdy jest w powiedzeniu „przez żołądek do serca”? Odpowiedzi na te pytania dostarcza opowieść pn. „Bareczki”...

Pełen wzruszenia i fascynacji zachęcam Państwa do lektury „Legend Krośnieńskich”, dziękując jednocześnie wszystkim, którzy przyczynili się do ich powstania i wydania. Dzięki zaangażowaniu wielu osób, dla których Krosno Odrzańskie jest miejscem szczególnie bliskim sercu, ocalamy od zapomnienia dzieje nasze Małej Ojczyzny, przybliżając je kolejnemu pokoleniu krośnian.

Z wyrazami szacunku
Burmistrz Krosna OdrzańskiegoBARECZKI

_G_ostchorze.

Malutka miejscowość, leżąca nieopodal Krosna Odrzańskiego, w odległości ledwie nieco większej niż tysiąc metrów. Trafiłem tutaj niejako przypadkiem – odwiedziłem wraz z bratem jego znajomą, panią sołtys Ewę. Po powitaniu i związanych z nim zwyczajowych konwenansach, udaliśmy się na spacer. Wioska Gostchorze jest niewielka, domy pobudowano jak wszędzie wzdłuż głównej drogi, więc nasza wycieczka nie mogła trwać długo, przynajmniej tak mi się zdawało. Ale tylko zdawało. Pani Ewa dopiero pod koniec spaceru zaproponowała nam tutejszą atrakcję – wzgórze, na którym kiedyś stało starodawne grodziszcze. Nieco na uboczu dzisiejszej miejscowości, na cyplu zakola rzeki Odry, znajduje się wzniesienie zwane Kozią Górą. Porośnięte drzewami i zielskiem, na środku ma jednak oczyszczoną łąkę, która służy jako miejsce dla organizacji imprez na wolnym powietrzu. I właśnie tutaj, jak objaśniła nam Ewa, mieściła się słowiańska warownia.

Spojrzałem... i natychmiast w mojej głowie zapalił się ognik miłośnika historii. Już nieuważnie słuchałem rozmowy, mój umysł już cofał się wyobraźnią o ponad dziesięć wieków. A kiedy moi towarzysze spaceru zbierali się do odejścia, poinformowałem ich, że jeszcze chwilę tu zostanę, po czym już samotnie usiadłem na wzgórzu. Patrzyłem na wartki w tym miejscu nurt Odry 1 wyobrażałem siebie jako mieszkańca grodziszcza sprzed tysiąca lat.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.