Literki uciekinierki. Bajki mają moc - ebook

LITERKI UCIEKINIERKI

Wojtek wie­dział, że z odwie­dzi­nami u babci Zosi bywa róż­nie. Bab­cia jest już star­szą kobietą i cza­sami ma nieco mniej sił. Wtedy głów­nie przy­sy­pia w fotelu, gada­jąc coś pod nosem. Bywa to śmieszne, zwłasz­cza jak przez sen na kogoś się zło­ści:

– Już ja wam, psu­braty, pokażę stra­sze­nie kaczek, już ja was poga­niam!

Cza­sami, zwłasz­cza jak się wyśpi w fotelu, to ma wię­cej sił i wtedy jest wspa­niale. Bab­cia opo­wiada różne nie­sa­mo­wite histo­rie ze swo­jej mło­do­ści. Zda­rzało się, że kiedy rodzice zosta­wiali jej Wojtka pod opieką, mówili:

– Niech tylko mama nie stra­szy chło­paka, bo potem po nocy nie śpi.

To prawda, kie­dyś jak opo­wie­działa Wojt­kowi o potwo­rach z bagien, które spo­tkała w dzie­ciń­stwie, to bał się zasy­piać, żeby potwór nie przy­szedł do niego pod­czas snu. Lęki minęły, gdy bab­cia pod­czas kolej­nej wizyty przy­znała, że te potwory to sobie jed­nak wymy­śliła. Mimo to Woj­tek uwiel­biał, gdy bab­cia opo­wia­dała o swo­jej prze­szło­ści. To była podróż do zupeł­nie innego świata. Śmiesz­nie było też wtedy, kiedy opo­wia­dała o tym, jak mama była dziec­kiem. Oka­zało się, że robiła różne rze­czy, któ­rych teraz sama zabra­nia Wojt­kowi!

• • •

Tym razem bab­cia była w bar­dzo dobrym humo­rze. Gdy tylko mama wyszła, bab­cia nało­żyła Wojt­kowi wielki kawa­łek ser­nika.

– Twoja mama pew­nie by ci zabrała połowę, jeśli nie wię­cej, bo prze­cież dzieci nie mogą jeść tyle cukru. Sama nie pamięta, jak się zaja­dała cia­stami.

Nało­żyła sobie rów­nie duży kawa­łek, szep­nęła pod nosem: „Cudowne, Zosiu, cia­sto zro­bi­łaś”, zasia­dła i zaczęła opo­wieść. Mówiła o tym, jak kie­dyś opie­ko­wała się zwie­rzę­tami swo­ich rodzi­ców, jak je kar­miła, wypro­wa­dzała na pastwi­sko, a nawet doiła krowy! Opo­wia­dała, jak żyło się kie­dyś na wsi. W końcu sobie coś przy­po­mniała.

– Wnu­siu, ty prze­cież do szkoły idziesz teraz, prawda?

– Tak, za tydzień. Byłem w zerówce, ale do praw­dzi­wej szkoły idę dopiero teraz.

– Praw­dzi­wej szkoły? Oj, chłop­czyku, żebyś ty wie­dział, jaka to była kie­dyś praw­dziwa szkoła!

Tak zwy­kle zaczy­nały się naj­cie­kaw­sze opo­wie­ści babci Zosi. Woj­tek był bar­dzo cie­kawy swo­jej szkoły. W zerówce było super, bo mieli dużo cie­kawych zadań i na­dal jesz­cze tro­chę zabawy. Tyle że wszy­scy mówili cią­gle, że w szkole to się dopiero zacznie. Woj­tek spo­dzie­wał się, że będzie wię­cej nauki, ale to mu nie prze­szka­dzało. Prze­cież chciał się dobrze nauczyć czy­tać, bo w prze­ci­wień­stwie do innych umie­jęt­no­ści zdo­by­wa­nych w zerówce to mu szło naj­go­rzej. Tym bar­dziej był cie­kawy, jak wyglą­dała szkoła babci.

– Niech bab­cia opo­wie o swo­jej szkole!

– Kiedy ja cho­dzi­łam do szkoły, to u nas na wsi trzeba było o szó­stej wstać, żeby zdą­żyć na ósmą. Jadło się śnia­da­nie, opo­rzą­dzało zwie­rzęta w zagro­dzie i godzinę trzeba było dra­ło­wać do szkoły! Daleko ty, syneczku, będziesz cho­dził?

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki