Lot 7A - ebook

Prolog

Kiedy będzie można przesłuchać sprawcę?

Doktor Martin Roth zmierzający właśnie na oddział intensywnej terapii oddziału neurologicznego berlińskiej Park-Klinik odwrócił się w stronę komisarza z wydziału zabójstw, który po prostu się ośmieszył, zadając mu to idiotyczne pytanie.

– Przesłuchać?

– Tak. Kiedy odzyska przytomność?

Przysadzisty policjant dopił ostatni łyk kawy kupionej w automacie, stłumił beknięcie i autorytarnie wysunął do przodu podbródek.

– Mamy dwa trupy i ciężko ranną ofiarę, która przez całe życie będzie krwawić z oczu. Muszę jak najszybciej wziąć tego łajdaka w obroty.

– W obroty, powiada pan, hm.

Ordynator o gładkiej, zbyt młodzieńczej jak na swój wiek twarzy podrapał się w pozbawione włosów, z roku na rok powiększające się zakola. Sam już nie wiedział, co uznać za gorsze. Żałosny wygląd pozującego na Bruce’a Willisa policjanta czy jego wołającą o pomstę do nieba ignorancję.

– O ile wiem, był pan przy tym, kiedy przywieziono tego mężczyznę?

– No pewnie.

– A czy może coś zwróciło wtedy pańską uwagę?

– Był jedną nogą na tamtym świecie, wiem, wiem. – Funkcjonariusz wskazał drzwi z mlecznego szkła znajdujące się za Rothem, które oddzielały korytarz szpitala od oddziału intensywnej terapii. – Ale wy przecież macie swoje różne czarodziejskie sposoby, żeby jakoś gnoja pozszywać do kupy. A jak tylko odzyska przytomność, chętnie usłyszałbym parę odpowiedzi.

Doktor Roth nabrał głęboko powietrza, w duchu policzył wolno od trzech do zera, a kiedy dotarł do tego ostatniego, rzekł:

– Hm, chętnie sam udzielę panu paru odpowiedzi, panie… Jak nazwisko?

– Hirsch. Naczelny komisarz Hirsch.

– Wprawdzie jest jeszcze o wiele za wcześnie na ostateczną diagnozę, ale mamy poważne podejrzenia, że pacjent cierpi na tak zwany zespół zamknięcia. Mówiąc potocznie, jego mózg nie ma już połączenia z resztą ciała, co oznacza, że jest zamknięty sam w sobie. Nie może mówić, nie widzi, nie może się z nami porozumiewać.

– I jak długo taki stan się utrzyma?

– Najwyżej trzydzieści sześć godzin, jak oceniam.

Policjant przewrócił oczami.

– I dopiero wtedy będę go mógł przesłuchać?

– Wtedy on już nie będzie żył.

Za plecami doktora Rotha rozległo się kliknięcie i elektryczne skrzydłowe drzwi rozchyliły się na boki.

– Panie doktorze, panie doktorze! Proszę szybko! Pacjent!

Ordynator odwrócił się w stronę swojej asystentki, która wybiegła z OIOM-u cała czerwona na twarzy.

– Co się dzieje?

– On mruga!

Bogu niech będą dzięki!

– Naprawdę? To prawdziwy cud! – ucieszył się doktor Roth i skinął inspektorowi głową na pożegnanie.

– On mruga? – Hirsch popatrzył na ordynatora, zupełnie jakby doktor ucieszył się z gumy przyklejonej do podeszwy. – I dla pana to jest radosna wiadomość?

– Najlepsza, jakiej mogliśmy oczekiwać – odrzekł doktor Roth i zmierzając już do pacjenta, dorzucił jeszcze: – I być może jest to też jedyna szansa, żeby odnaleźć zaginione osoby, póki jeszcze żyją.

Chociaż tak naprawdę nie miał na to wielkich nadziei.1

NELE

Berlin. Półtora dnia wcześniej
Godz. 5.02

Są dwa rodzaje błędów. Takie, które pogarszają ci życie, i takie, które je kończą.

Nele słuchała słów wypowiadanych przez szaleńca.

Wymamrotanych, przytłumionych, wysapanych.

Nie widziała jego ust. Mężczyzna miał na twarzy maskę oddechową do treningu wysiłkowego. Czarną, z elastycznego neoprenu, z białym przekręcanym zaworem w okolicy ust. Sportowcom służy ona do podwyższania wydolności. Psychopatom do zwiększania rozkoszy.

– Na coś takiego naprawdę nie mam teraz najmniejszej ochoty – powiedziała Nele głośno, zupełnie jakby to mogło cokolwiek zmienić. A kiedy zamaskowany mężczyzna rozwarł obcęgi do cięcia prętów, przełączyła program.

Gorąca jesień muzyki ludowej.

Z deszczu pod rynnę. Nic ciekawego nie ma w tej telewizji. Chociaż z drugiej strony nic dziwnego. Kto z własnej woli siedzi przy telewizorze tuż przed wschodem słońca.

Niecierpliwie uderzała językiem o przednie zęby, przełączając kolejne kanały, aż zatrzymała się na telezakupach.

Gospodarstwo domowe Ronny’ego.

Najnowsze sprzęty kuchenne prezentował mężczyzna, który wyglądał, jakby zużył do makijażu cały tusz: cynobrowa skóra, błękitne wargi i śnieżnobiałe zęby. Właśnie wrzeszczał do potencjalnych klientów, że zostały już tylko dwieście trzydzieści trzy sztuki supermegaurządzenia do gazowania wody. Coś takiego bardzo by się Nele w ostatnich miesiącach przydało. Nie musiałaby wtedy sama taszczyć na górę zwrotnych butelek z wodą. Czwarte piętro, oficyna, Hansastraβe w dzielnicy Weiβensee. Czterdzieści osiem wyślizganych schodów. Liczyła je każdego dnia.

Jeszcze lepszy od urządzenia do gazowania wody byłby oczywiście silny mężczyzna. Zwłaszcza teraz, w jej stanie – całe dziewiętnaście kilo więcej niż jeszcze dziewięć miesięcy temu.

No, ale sprawcę sama przegnała do wszystkich diabłów.

– Czyje to? – spytał David, ledwie poinformowała go o wyniku testu.

Niespecjalnie to właśnie chciałoby się usłyszeć, kiedy po powrocie od ginekologa człowiek podświadomie szuka solidnego oparcia w szalejącej burzy hormonów.

– Przecież ani razu cię nie tknąłem bez gumki. Niech to szlag, teraz też będę musiał sobie zrobić testy.

Siarczysty policzek obwieścił zakończenie związku. Tyle tylko, że to nie ona wściekle rozdawała ciosy na prawo i lewo, tylko on. Głowa poleciała jej w bok i Nele straciła równowagę. Upadając, przewróciła szafkę z płytami CD i była teraz łatwym celem dla swojego gacha.

– Czy ci całkiem odbiło?! – wrzasnął, dając jej kopniaka. A potem następnego i jeszcze następnego, w plecy, w głowę i oczywiście w brzuch, który rozpaczliwie chroniła rękami, łokciami i dłońmi.

Skutecznie. David ani razu jej tam nie trafił. Zarodek nie został uszkodzony, nie poroniła embrionu.

– Nie dam sobie podrzucić chorego bachora, żebym przez całe życie musiał na niego bulić! – wrzeszczał do niej, ale przynajmniej przestał kopać. – Już ja się o to postaram.

Nele pomacała miejsce na kości policzkowej, gdzie trafił ją szpic buta Davida, o włos mijając oko. Za każdym razem nieznośnie pulsowało, kiedy myślała o dniu ich rozstania.

David nie pierwszy raz się wtedy wściekł. Ale był to pierwszy raz, kiedy podniósł na nią rękę.

Był prawdziwym wilkiem w owczej skórze, który w towarzystwie rozsiewał nieodparty osobisty urok. Nawet najbliższa przyjaciółka Nele nie chciała uwierzyć, że ten tryskający humorem człowiek, pozornie idealny wzorzec zięcia, ma też drugą, brutalną twarz, którą przezornie pokazuje tylko wówczas, kiedy wie, że nikt go nie widzi, i może być pewny swego.

Nele miała sobie za złe, że zawsze musi trafić na takiego właśnie typa. Już w jej wcześniejszych związkach dochodziło do rękoczynów. Może ci wszyscy faceci, mając przed sobą taką jak ona, po części dziecinną, a po części jednak arogancką osobę, widzą w niej nie tyle kobietę, ile raczej krnąbrną dziewczynkę, której się nie pożąda, tylko ma na własność. Z pewnością też nie bez wpływu na to, że wszyscy widzieli w niej tylko ofiarę, była jej choroba.

No i dobrze, David Kupfer to już przeszłość, pomyślała Nele z poczuciem wewnętrznego zadowolenia. A we mnie rośnie przyszłość.

Na szczęście nigdy nie dała temu łajdakowi klucza od mieszkania.

Kiedy go wyrzuciła, przez dłuższy czas zachowywał się jak stalker. Bombardował ją telefonami i listami, w których za pomocą najróżniejszych argumentów usiłował namówić ją do aborcji („Przecież jako piosenkarka nie zarabiasz nawet na siebie”), czasem były to nawet groźby („Szkoda by było, gdybyś pewnego dnia potknęła się na ruchomych schodach, nie?”).

Dopiero po trzech miesiącach, kiedy upłynęły wszystkie możliwe terminy legalnej aborcji, zrezygnował i wreszcie zerwał z nią wszelki kontakt. Pomijając wielkanocny koszyczek, jaki w Poniedziałek Wielkanocny znalazła pod drzwiami mieszkania. Przystrojony jak dziecięca kołyska. Z różową poduszeczką i mięciutkim kocykiem okrywającym martwego szczura.

Nele aż się wzdrygnęła, kiedy znowu sobie o tym przypomniała, i wsunęła dłonie między poduszki kanapy, żeby je ogrzać, chociaż w mieszkaniu wcale nie było chłodno.

Jej najlepsza przyjaciółka radziła jej, żeby zawiadomiła policję, ale co by to dało? Przecież nie potrafili sobie poradzić nawet z tym czubkiem, który od tygodni przecinał opony w co trzecim samochodzie stojącym na ulicy. Przecież z powodu martwego szczura nie postawią posterunku pod domem.

W każdym razie Nele zadała sobie tyle trudu, żeby na swój koszt wymienić zamki w drzwiach, na wypadek gdyby David mimo wszystko miał dorobiony klucz.

W gruncie rzeczy była mu nawet wdzięczna. Oczywiście nie za pobicie i nie za padlinę w koszyku, ale za te wszystkie obraźliwe rzeczy, które do niej mówił.

Gdyby był spokojny, to być może posłuchałaby głosu rozsądku. Że donoszenie dziecka wiąże się ze zbyt wieloma zagrożeniami. Z drugiej strony wirus HIV, dzięki wczesnej kuracji, był w jej krwi prawie niewykrywalny, więc ryzyko zarażenia było bliskie zera. Ale jednak tylko bliskie.

Czy powinna się na nie godzić? Czy mając dwadzieścia dwa lata, w ogóle zdolna jest podołać takiej odpowiedzialności? Dziecko. Bez finansowego zabezpieczenia? Kiedy matka dawno już umarła, a ojciec wyniósł się za granicę?

Wszystko to były wystarczająco dobre powody, żeby zrezygnować z dziecka i skupić się na karierze wokalistki. Zrezygnować z opuchniętych nóg, brzucha jak balon i kontynuowania skazanego na porażkę związku z tyleż przystojnym, co cholerycznym drobnym artystą, zarabiającym na życie magicznymi sztuczkami i występami na dziecięcych urodzinach czy firmowych imprezach. (David Kupfer to oczywiście nie było jego prawdziwe nazwisko, tylko żałosne nawiązanie do jego wielkiego idola, Davida Copperfielda).

Spojrzała na zegarek.

Jeszcze dwadzieścia pięć minut do przyjazdu taksówki.

O tej wczesnej porze za niecałe pół godziny będzie w szpitalu. O godzinę za wcześnie. Przyjęcie miała wyznaczone na siódmą. Operację trzy godziny później.

To było nierozsądne, pomyślała Nele, gładząc brzuch obiema rękami, ale jednak słuszne.

Czuła tak nie od momentu, kiedy jej lekarz rodzinny doktor Klopstock namówił ją do utrzymania ciąży. Nawet bez terapii ledwie co piąty noworodek przychodził na świat zarażony HIV. Przy jej doskonałych wynikach i wszelkich możliwych środkach ostrożności, jakie stosowano w trakcie opieki nad pacjentkami takimi jak ona, możliwość takiego obrotu sprawy była mniejsza niż trafienie pioruna w porodówkę.

Ale i coś takiego pewnie się już zdarzyło.

Nele nie miała jeszcze imienia dla tego cudu, który się w niej rozwijał. Nie wiedziała nawet, czy będzie to chłopiec czy dziewczynka. Było jej to po prostu obojętne. Cieszyła się na obecność w swoim życiu drugiego człowieka, niezależnie od tego, jakiej będzie płci.

Przerzuciła na kolejny program i nagle znowu zrobiło jej się gorąco. To też było coś, za czym tęskniła, kiedy po porodzie będzie już miała swoje ciało znowu wyłącznie dla siebie: że wreszcie skończą się uderzenia gorąca. Nele właśnie zamierzała wyciągnąć dłonie spomiędzy poduszek, kiedy palce prawej ręki natrafiły na coś twardego.

Co jest?

Czy to może te kolczyki, których od tak dawna szuka?

Pochyliła się na bok i właśnie macała palcami, szukając zaklinowanego przedmiotu, kiedy poczuła nagły, ostry ból.

– Au!

Wyjęła dłoń spomiędzy poduszek i zdziwiła się, widząc kroplę krwi na czubku wskazującego palca. Palec pulsował, zupełnie jak po ugryzieniu przez jakiegoś owada. Przestraszona włożyła palec do ust i oblizała krew. Potem obejrzała rankę. Niewielkie nacięcie, zupełnie jak zrobione cieniutkim ostrzem.

Co, u diabła?…

Wstała i poczłapała do biurka, gdzie w górnej szufladzie miała pudełko z plastrami. Kiedy ją wysuwała, jej wzrok padł na folder z wakacyjną ofertą na Rugii. David chciał z nią tam spędzić walentynki. Wtedy, w tym innym czasie.

Jedynym, co Nele mogła zapisać na plus swojemu byłemu, był fakt, że nie zostawił jej zaraz na pierwszej randce, jak większość jego poprzedników, kiedy mu powiedziała, że trzy razy dziennie musi zażywać garść tabletek, żeby nie zachorować na AIDS. Nele naprawdę była przekonana, że on jej uwierzy, że nie jest żadną dziwką ani narkomanką. Że nie zaraziła się od igły ani przy okazji przygodnego seksu z nieznajomymi. Tylko od motyla.

Wyglądał pięknie i cały czas nosiła go przy sobie. Na wewnętrznej stronie prawego ramienia.

W zasadzie ten tęczowy motyl miał przez całe życie przypominać Nele o cudownym urlopie, jaki spędziła na Tajlandii. Tymczasem za każdym razem, kiedy brała prysznic, myślała o niezdezynfekowanej igle, którą zrobiono jej ten tatuaż, i o tym, jak ciężko Bóg potrafi ukarać młodzieńczą lekkomyślność. Najwyraźniej bardziej mu przeszkadzało, że podchmielona nastolatka weszła do podejrzanego studia tatuażu w dzielnicy barów na wyspie Phuket, niż że członkowie islamskich bojówek zrzucają homoseksualistów z dachów.

Nele owinęła sobie palec plastrem, wróciła na kanapę i podniosła poduszkę.

Kiedy jej spojrzenie padło na połyskujący srebrzyście przedmiot, wciągnęła gwałtownie powietrze i o mało nie zakryła sobie dłonią ust.

– Skąd się to, na Boga, tutaj wzięło? – wyszeptała.

Ostrożnie oderwała żyletkę, trzymającą się na tapicerce na czymś w rodzaju gumy do żucia. W rzeczywistości była przyklejona dwustronną taśmą, a więc ktoś zrobił to specjalnie!

Przerażona nie na żarty Nele usiadła z powrotem na kanapie. Żyletka w jej dłoni parzyła ją tak, jakby wyjęła ją właśnie rozpaloną do białości z kominka. Nele wzdrygnęła się i upuściła żyletkę, która upadła obok niej na poduszkę.

Z bijącym jak oszalałe sercem spojrzała na zegarek i znów policzyła minuty do przyjazdu taksówki.

Jeszcze tylko piętnaście minut!

Tak naprawdę nie chciała spędzić w swoim mieszkaniu nawet piętnastu sekund więcej.

Wpatrywała się w żyletkę, która zmieniała barwy w zależności o tego, jak zmieniał się obraz w telewizji.

Jak ona się, do cholery, tam dostała?

Precyzyjnie przymocowana, zupełnie jakby komuś zależało, żeby zraniła sobie palce.

I co, do diabła, jest na niej napisane?

Żyletka była pobrudzona jej krwią, ale teraz, kiedy spadając, odwróciła się o sto osiemdziesiąt stopni, Nele zauważyła na niej mikroskopijny napis. Odręczny, jakby wykonany precyzyjnym cienkopisem.

Nele z obrzydzeniem znów wzięła żyletkę do ręki i pulsującym z bólu palcem przejechała po literach.

„Twoja krew zabija!”

Nele nieświadomie i mechanicznie poruszała wargami, jak uczennica sylabizująca pierwsze wyrazy.

Moja krew zabija?

Krzyknęła.

Nie dlatego, że uświadomiła sobie, że Davidowi udało się jednak zakraść do jej mieszkania.

Tylko dlatego, że coś w niej pękło.

Poczuła silne ukłucie, zupełnie jakby trafiło ją żądło skorpiona. W najczulsze miejsce. Uczucie, jakby ktoś gołymi rękami rozrywał sploty cieniutkiej i niezwykle wrażliwej skóry.

Krótki, gwałtowny ból ustał i zrobiło jej się mokro.

Wtedy przyszedł strach.

Rozprzestrzeniał się tak, jak ciemna plama między jej nogami. Ciemny koc, przykrywający kanapę stawał się coraz ciemniejszy i… Nie przestaje.

To była jej pierwsza myśl i powtarzała ją wciąż od nowa.

Nie przestaje.

Pękł mi worek owodniowy i tracę wody płodowe.

Ta druga myśl była jeszcze gorsza, bo nieodwołalna.

Za wcześnie.

Dziecko chce przyjść na świat o wiele za wcześnie!2

Czy ono to przeżyje? Czy ono może coś takiego przeżyć?

Nie pamiętała już o ostrzu i przestało mieć ono jakiekolwiek znaczenie. Spanikowana Nele była w stanie sformułować tylko jedną myśl: Ale mój lekarz cztery tygodnie temu powiedział, że od teraz dziecko będzie już zdolne do życia, tak chyba było?

Spodziewany termin porodu wypadał za czternaście dni.

W przypadku cesarskiego cięcia ryzyko zarażenia niemowlęcia było jeszcze mniejsze, dlatego dla ostrożności termin operacji wyznaczono wcześniej. Żeby nie dopuścić do tego, co stało się właśnie teraz: żeby nastąpił naturalny poród.

Czy po przerwaniu błon płodowych w ogóle można jeszcze robić cesarkę?

Nie wiedziała. Miała tylko wielką nadzieję, że jej dziubasek (tak nazywała istotę w swoim brzuchu) przyjdzie na świat zdrowy.

Do jasnej cholery, kiedy wreszcie przyjedzie taksówka?

Jeszcze osiem minut.

A tak by się jej przydały.

Nele wstała i miała uczucie, że jej wody płodowe całkiem odeszły.

Czy to zaszkodzi dziecku? Przez głowę przemknął jej potworny obraz: dziecko, które w jej brzuchu daremnie łapie powietrze, jak ryba wyjęta z wody.

Na sztywnych nogach podeszła do drzwi i chwyciła torbę przygotowaną do szpitala, która czekała tam już gotowa do zabrania.

Bielizna na zmianę, szerokie spodnie, nocne koszule, rajstopy, szczoteczka do zębów i kosmetyki. I oczywiście torebka z lekami antywirusowymi. Spakowała nawet pieluchy, rozmiar 1, chociaż na pewno mieli takie w szpitalu. Ale Juliana, zajmująca się nią położna, powiedziała, że nigdy za dużo przygotowań, bo zawsze może wyjść inaczej, niż człowiek sobie ułoży. I teraz też tak było.

Mój Boże.

Strach.

Otworzyła drzwi.

Nele jeszcze nigdy się nie bała o kogoś innego tak jak o siebie. I jeszcze nigdy nie czuła się taka samotna.

Nie było przy niej ojca dziecka. Ani najlepszej przyjaciółki, która wyjechała właśnie z zespołem muzycznym na tournée po Finlandii.

Na klatce schodowej zatrzymała się na chwilę.

Może powinna się przebrać? Mokre w kroku spodnie do joggingu oblepiały ją jak zimna ścierka. Powinna się przyjrzeć, jaki kolor miały wody płodowe. Jeśli zielony, w ogóle nie wolno było jej się ruszać. A może były żółte?

Ale jeżeli kolor był niewłaściwy, a ona już się ruszyła, to czy nie będzie gorzej, jeśli teraz wróci, żeby przebrać się w coś suchego? Co robić?

Nele zamknęła za sobą drzwi. Schodząc po schodach, mocno trzymała się poręczy, zadowolona, że o tak wczesnej porze nikogo nie widać na klatce schodowej.

Wstydziła się, chociaż nie wiedziała czego, przecież poród jest właściwie czymś naturalnym. Ale doświadczenie podpowiadało jej, że tylko nieliczni chcą być w ten proces włączeni. A ona nie życzyła sobie fałszywej lub zakłopotanej oferty pomocy sąsiadów, z którymi rzadko kiedy zamieniała słowo.

Zeszła na dół, otworzyła drzwi i wyszła na pachnące liśćmi i ziemią jesienne powietrze. Widocznie przed chwilą przestało padać.

Asfalt na szerokiej Hansastraβe błyszczał w jasnym świetle ulicznych latarni. Przy krawężniku utworzyła się kałuża, w której czekała już – dzięki Bogu – taksówka. Cztery minuty przed czasem. Ale ani sekundy za wcześnie.

Kierowca, który oparty o swojego mercedesa czytał książkę, odłożył gruby tom przez otwarte okno na siedzenie pasażera i przejechał dłonią przez długie do ramion ciemne włosy. Potem szybkim krokiem wyszedł jej naprzeciw, kiedy zorientował się, że chyba coś jest nie tak, że ona tak dziwnie idzie. Prawdopodobnie pomyślał, że doznała jakiegoś urazu albo że jej torba jest tak ciężka, że aż musi się lekko pochylać do przodu, żeby ją utrzymać. Ale może był tylko po prostu uprzejmy.

– Dzień dobry – przywitał się zdawkowo i wziął od niej torbę. – Na lotnisko?

Mówił lekkim berliński dialektem, a jego oddech pachniał kawą. Jego sweter z wycięciem w kształcie litery V był na niego o jeden numer za duży, tak samo jak sztruksowe spodnie, które przy każdym kroku groziły, że zsuną się z bioder. Ekologiczne sandały Birkenstock i okulary à la Steve Jobs uzupełniały stereotypowy wizerunek dorabiającego jeżdżeniem taksówką studenta socjologii.

– Nie. Do kliniki Virchow w Wedding.

Uśmiechnął się ze zrozumieniem, omiatając wzrokiem jej brzuch.

– Wszystko jasne. Nie ma problemu.

Otworzył jej drzwi. Kiedy zauważył jej mokre spodnie, nie powiedział ani słowa. Widocznie podczas nocnych kursów widział już gorsze obrzydliwości i dlatego miał na tylnym siedzeniu plastikowy pokrowiec.

– No to w drogę.

Nele wsiadła do samochodu z poczuciem, że zapomniała czegoś ważnego, chociaż kurczowo trzymała szpitalną torbę, w której była jej komórka, ładowarka i portmonetka.

Ojciec!

Kiedy samochód ruszył, obliczyła różnicę czasu i zdecydowała się na SMS. Nie, żeby się obawiała zadzwonić do ojca o tej godzinie do Buenos Aires. Ale nie chciała, żeby wyczuł zmartwienie w jej głosie.

Nele zastanawiała się, czy powinna napisać mu, że odeszły wody płodowe, ale po co niepotrzebnie go niepokoić? A poza tym i tak nic mu do tego. Był jej ojcem, a nie powiernikiem. To, że chciała mieć go przy sobie, miało nie emocjonalne, lecz czysto praktyczne powody.

Zostawił matkę w potrzebie. Teraz powinien to naprawić, wspierając Nele i jej dziubaska, nawet jeśli udzielenie ojcowskiej pomocy ograniczyłoby się tylko do bycia na posyłki, robienia zakupów i pomocy finansowej. Na pewno nigdy nie powierzyłaby mu dziecka. Nawet nie chciała widzieć go przed rozwiązaniem, wręcz nakazując mu, żeby nie pojawił się wcześniej niż w dniu operacji.

„Zaczęło się!”, wystukała na swojej komórce i wysłała wiadomość. Krótko i zwięźle. Wiedziała, że brak słowa „tato” zrani go. I trochę wstydziła się swojej oziębłej formy kontaktu. Ale wtedy pomyślała o oczach matki. Otwartych, pustych, jakby z wyrytym w nich śmiertelnym strachem, z którym musiała się zmierzyć całkiem sama. I wtedy uznała, że jest dla niego nawet o wiele za miła. Powinien uważać się za szczęściarza, że posłuchała terapeuty i po latach znów nawiązała z nim kontakt.

Nele popatrzyła przed siebie i zobaczyła zieloną cegłę, którą wcześniej kartkował kierowca, a która teraz była wciśnięta pomiędzy ręczny hamulec i siedzenie kierowcy.

Pschyrembel „Ginekologia praktyczna”.

A więc nie jest studentem socjologii, lecz medycyny.

Nagle się zdziwiła.

– Hej – powiedziała. – Zapomniał pan włączyć licznik.

– Słucham? Ach… psiakrew.

Student wykorzystał czerwone światło, żeby postukać w taksometr. Widocznie był zepsuty.

– To już trzeci raz… – zaklął.

Z tyłu zbliżał się motocykl.

Nele odwróciła się w bok, kiedy zatrzymał się tuż obok jej okna. Motocyklista miał na głowie odblaskowy kask, dlatego zobaczyła tylko siebie, kiedy nachylił się w jej stronę. Silnik jego maszyny bulgotał jak jezioro kipiącej lawy.

Zmieszana i przestraszona Nele znów spojrzała przed siebie.

– Zielone! – zauważyła piskliwym głosem.

Student uniósł wzrok znad taksometru i przeprosił.

Nele znów spojrzała w bok.

Motocyklista wciąż jeszcze nie ruszył. Zamiast tego dotknął palcami kasku, jak przy pozdrowieniu, i Nele miała wrażenie, że wyczuwa diaboliczny uśmiech, jaki na pewno wykrzywił teraz twarz mężczyzny pod kaskiem.

David, przemknęło Nele przez głowę.

– Kurs będzie na mój koszt.

– Słucham?

Student mrugnął do niej we wstecznym lusterku i wrzucił bieg.

– Ma pani szczęście. Taksometr diabli wzięli, nie musi pani nic płacić, Nele.

Ostatnie słowo kierowcy przecięło powietrze i trafiło prosto do jej świadomości.

– Skąd pan?…

Skąd on wie, jak mam na imię?

– Kim pan jest?

Nele zauważyła, że powoli ruszają do przodu, tuż za światłami skręcają w prawo w jakiś wjazd.

– Gdzie jesteśmy?

Zobaczyła rozerwane druciane ogrodzenie, na dalszym planie sterczały w ciemne niebo, niczym pośmiertnie stężałe palce, dwa murowane fabryczne kominy.

Taksówka kołysała się na wybojach na wjeździe do dawno opuszczonego fabrycznego terenu.

Nele złapała za drzwi. Szarpnęła klamką.

– Niech pan zatrzyma. Chcę wysiąść.

Kierowca odwrócił się i wlepił wzrok w jej nabrzmiałe piersi.

– Proszę się nie obawiać – odezwał się z uśmiechem, którego nieśmiałość i prostoduszność zupełnie nie pasowały do sytuacji.

Cztery słowa, które potem padły, wstrząsnęły Nele bardziej niż wszystko, co do tej pory słyszała w życiu.

– Chcę tylko pani mleka.

Poczuła, jakby jakaś dłoń w jej wnętrzu zacisnęła się z całej siły na najwrażliwszym miejscu jej podbrzusza.

– Aua! – krzyknęła w twarz studentowi, który patrzył na nią we wstecznym lusterku, kiedy światło reflektorów przesunęło się po zardzewiałym drogowskazie.

„Do obór”, przeczytała Nele.

Wtedy ból osiągnął swój pierwszy punkt szczytowy.3

MATS

Buenos Aires
Godz. 23.31 czasu miejscowego

„Zaczyna się!”

Mats Krüger postawił aktówkę w przejściu i sięgnął po telefon komórkowy, żeby raz jeszcze spojrzeć na SMS od córki, jak gdyby w wiadomości składającej się z dwóch słów zawarta była tajna informacja, której podczas pierwszego czytania nie rozszyfrował.

Chusteczką z materiału otarł pot z czoła i dziwił się, dlaczego począwszy od rzędu czternastego, nic nie posuwa się do przodu. Mieli już pół godziny opóźnienia. Białe światło z sufitu spływało na wnętrze samolotu, nowego jak spod igły, z siedzeniami wyściełanymi fioletowoszarą tkaniną, w którym unosił się zapach odświeżaczy powietrza i środków do czyszczenia wykładzin. Wsłuchując się w delikatny szum pomocniczej turbiny, Mats stał tyłem do kabiny pilotów, po prawej stronie przejścia, w potężnej maszynie. Dwadzieścia cztery metry wysokości, więcej niż ośmiopiętrowy biurowiec albo niż „pięć żyraf”, jak kiedyś napisała o nim pewna codzienna gazeta.

Dziennikarz z zamiłowaniem do porównywania wszystkiego do zwierząt wyliczył, że samolot ma długość dwóch ułożonych jeden za drugim waleni błękitnych.

„Zaczyna się!”

SMS, który nadszedł do Matsa przed czterema minutami podczas wsiadania, jednocześnie go uskrzydlał i blokował.

Z jednej strony, cieszył się, że wkrótce zobaczy swojego pierwszego wnuka i być może będzie mógł nawet wziąć go na ręce. Ale z drugiej – bał się, że w oczach Nele ujrzy taki sam chłód, z jakim sformułowała swoją lakoniczną wiadomość.

Tylko stary głupiec mógł się łudzić, że ona mu wybaczy. A Mats czuł się wprawdzie stary, ale z pewnością nie był głupcem. Wiedział, co zniszczył, kiedy zostawił jej matkę na łasce losu, i wciąż jeszcze nie do końca rozumiał, dlaczego Nele poprosiła go, żeby wrócił do Niemiec na czas porodu jej pierwszego dziecka. Czyżby wyciągała do niego rękę na nowy ostrożny początek? A może po to, żeby wymierzyć mu policzek?

– No, wreszcie – burknął stojący przed nim mężczyzna z plecakiem i rzeczywiście kolejka znów się ruszyła.

Wreszcie?

Mats wolałby, żeby pozwolono mu jeszcze postać chwilę w przejściu, dopóki pięciusetsześćdziesięciotonowy kolos znajdował się jeszcze na ziemi. Przed czterema laty wyemigrował frachtowcem do Argentyny, żeby osiąść w Buenos Aires jako psychiatra. Bał się latać, uczestniczył nawet w seminarium dotyczącym awiofobii, ale niewiele to pomogło. Zdania, jak: „Zaakceptuj swoje klęki i nie próbuj z nimi walczyć” albo „Spróbuj dłużej wydychać powietrze niż wdychać”, sam często wypróbowywał na swoich pacjentach dotkniętych fobią i wiedział, że dla wielu z nich postępowanie zgodne z tymi radami okazało się pomocne. Ale to w niczym nie zmieniło jego poglądu, że człowiek nie jest stworzony do tego, żeby wystrzeliwać go na wysokość dziesięciu tysięcy metrów w troposferę w zaopatrzonej w skrzydła i odpornej na duże ciśnienie metalowej rurze. Homo erectus po prostu nie pasował do tego wrogiego otoczenia: przy temperaturze na zewnątrz wynoszącej minus pięćdziesiąt pięć stopni najmniejszy błąd mógł doprowadzić do katastrofy.

Jednocześnie Matsa mniej martwiły techniczne aspekty zagadnienia, a raczej podstawowe źródło błędów, które nie tylko w powietrzu, ale również na lądzie i na wodzie powodowało większość ofiar śmiertelnych: czyli człowiek. I chyba na żadnej innej trasie nie było tylu okazji, by mogło ono dowieść swojej niedoskonałości, niż na tej, którą właśnie miał pokonać.

Swój pierwszy lot od ponad dwudziestu lat Mats miał odbyć nie tylko największym obecnie samolotem pasażerskim świata, ale również na jednej z najdłuższych tras lotnictwa cywilnego bez międzylądowania. Na pokonanie niemal dwunastu tysięcy kilometrów z Buenos Aires do Berlina latający kolos potrzebował niewiele ponad trzynaście godzin. Nie licząc godziny, jakiej potrzebowało sześciuset ośmiu pasażerów, żeby zająć miejsca na obydwu pokładach. Mats najchętniej i tym razem odbyłby podróż statkiem, w końcu przecież już od tygodni wiedział, że Nele jest w ciąży, ale o tej porze roku nie było dogodnych połączeń transatlantyckich.

Zaczyna się!

Mats właśnie przesuwał się ze swoją aktówką obok pachnącej kawą kuchni na wysokości środkowych wyjść awaryjnych dokładnie nad skrzydłami, kiedy zdanie wypowiedziane dźwięcznym głosem przez jakąś kobietę kazało mu się znowu zatrzymać.

– Pan mnie nie rozumie!

Podstawowe słowa dla psychiatry.

Mats spojrzał w lewo do kuchni, gdzie znajdował się steward, wysoki mężczyzna, którego granatowy mundur sprawiał wrażenie szytego na miarę. Mężczyzna stał obok ekspresu do kawy i rozmawiał z młodą, rudowłosą kobietą, która trzymała na ręku niemowlę.

Na zewnątrz temperatura wynosiła dwadzieścia osiem stopni, ale nażelowane blond włosy stewarda wyglądały tak, jakby przed chwilą wysmagały go pędzone wiatrem krople deszczu. Dopiero na drugi rzut oka widać było, że musiał spędzić przed lustrem wiele czasu, żeby uzyskać tak kunsztowny efekt nieładu.

– Naprawdę bardzo mi przykro.

Stewardowi udało się dokonać nie lada sztuki, a mianowicie skinąć głową ze zrozumieniem, z jednoczesnym spojrzeniem na okazały zegarek na ręku, podczas gdy matka zręcznie kołysała usadzone na biodrze gaworzące dziecko.

– Kiedy rezerwowałam bilet online, dostałam potwierdzenie, że będzie to miejsce rodzinne – powiedziała kobieta zmęczonym głosem. Wprawdzie była odwrócona do Matsa plecami, ale z jej drżącego głosu mógł wywnioskować, że jest bliska płaczu.

– Chyba ten stary przede mną zasnął – usłyszał Mats za sobą narzekanie jakiegoś nastolatka. Tym razem to on był osobą, która blokowała przejście, ale jego zainteresowanie konfliktem emocjonalnym w pokładowej kuchni było zbyt wielkie, wobec czego odsunął się trochę na bok, żeby przepuścić innych podróżnych.

– Oczywiście, doskonale panią rozumiem – starał się uspokoić kobietę steward. Jego zdecydowana postawa sygnalizowała doświadczenie i kompetencję, ale w jego głosie słychać było zniecierpliwienie.

– Nic tu jednak nie poradzę. Niestety w Chile załadowano nam nieodpowiednie foteliki dla dzieci. Nie pasują do uchwytów na przepierzeniu przed pani fotelem.

– I przez to mam huśtać dziecko przez całą noc na kolanach? – Zakołysała biodrami, żeby utrzymać w spokoju swoje marudzące dziecko. – Suza ma kolkę – wyjaśniła. – Boję się, że będzie całą noc płakała, jeśli jej nie położę.

Następne kiwnięcie głową wyrażające zrozumienie i kolejne spojrzenie na zegarek.

– Bardzo bym chciał pani pomóc, ale niestety, nic nie mogę na to poradzić.

– Ale może ja bym mógł. – Mats usłyszał własny głos i w tej samej chwili poczuł złość na samego siebie, że to powiedział.

Dwie pary zdumionych oczu spojrzały na niego.

– Bardzo przepraszam, ale co pan powiedział? – zapytała matka, która właśnie odwróciła się do Matsa.

Światło w kuchni pokładowej, która, jak pamiętał Mats, oficjalnie nazywa się „galley”, było jasne i nieprzyjazne. Podkreślało każdy defekt skóry i zmarszczkę na twarzy młodej kobiety. Jej oczy były czerwone tak jak jej włosy i wyglądała na tak samo zmęczoną, jak on sam. Miała na ustach delikatną szminkę, która pasowała do piegów na twarzy. Zarówno jej makijaż, jak i strój wskazywały, że mimo bezradnego maluszka na ręku wciąż chciała, żeby widziano w niej nie tylko matkę, ale również kobietę.

– Może pani zająć moje miejsce.

Były to pierwsze od długiego czasu niemieckie słowa, jakie wykrztusił, i ledwie sam siebie usłyszał, wiedział już, że byłoby lepiej, gdyby ugrzęzły mu w gardle.

– Pańskie miejsce? – zapytała matka.

Jego wprawne oko pochwyciło minimalny skurcz mięśnia musculus orbicularis oculi. Mimo zmęczenia mięsień okrężny oka kobiety reagował odruchowo, nieomylnie sygnalizując Matsowi oznakę jej szczerej radości.

– Mogę pani zaproponować miejsce 7A – potwierdził Mats.

– To klasa biznesowa – powiedział steward zdumiony. Na srebrnej tabliczce przypiętej do klapy widniało słowo „Valentino” i Mats nie wiedział, czy było to nazwisko, czy imię blond przystojniaka.

Przypuszczalnie zadawał sobie właśnie dwa pytania naraz: dlaczego ten człowiek odstępuje kompletnie obcej kobiecie na czas tak długiego lotu swój wygodny fotel z wariantem do spania i skąd się w takim razie wziął tu na dole, w niższej klasie?

– Obawiam się, że w klasie biznesowej również nie ma fotelika dla niemowlaka – rzucił.

– Ale fotele są na tyle szerokie, że Suza będzie mogła wygodnie leżeć obok pani – przerwał mu Mats i wskazał na dziecko. – Jak pokazano w reklamie, fotel można zamienić w płaskie łóżko.

– I naprawdę chce się pan zamienić ze mną na miejsce? – zapytała matka z niedowierzaniem.

Nie, pomyślał Mats i jeszcze raz zadał sobie pytanie, ki diabeł go do tego podkusił. Emocje wzmacniają strach. Była to całkiem prosta zasada. Przed wejściem na pokład miał jasne postanowienie, by udać się niezwłocznie na swoje miejsce, nauczyć się na pamięć wskazówek bezpieczeństwa wydrukowanych na laminowanej tekturce, sprawdzić odległości do wyjść awaryjnych, a kiedy personel pokładowy zakończy demonstrowanie procedur na wypadek sytuacji awaryjnej, przystąpić do treningu autogenicznego. A tymczasem już w pierwszych minutach pobytu na pokładzie odstąpił od tego planu, który miał przynieść mu uspokojenie.

Co za nieodpowiedzialna głupota z mojej strony!

W dodatku oddał matce z dzieckiem miejsce 7A, co było już szczytem nieodpowiedzialności.

Ale często tak się z nim działo. W pracy z pacjentami był uosobieniem spokoju i roztropności. W życiu prywatnym często przychodziło mu walczyć z impulsywnymi decyzjami, które wywoływały u niego emocjonalne wahania.

Ponieważ nie mógł teraz cofnąć swojej oferty złożonej pod wpływem impulsu, zapytał tylko:

– Czy chce pani skorzystać z tego miejsca?

Cień przebiegł po twarzy matki i tym razem nie trzeba było być uczonym w odczytywaniu mimicznych mikroekspresji, żeby wyczytać rozczarowanie w jej oczach.

– Widzi pan, panie…

– Krüger.

– Cieszę się, że pana poznałam, panie Krüger. Ja nazywam się Salina Piehl. Widzi pan, problemem jest nie tylko brak fotelika dla dziecka. – Wskazała na ścianę, która oddzielała kuchnię pokładową od kabiny dla pasażerów i za którą gdzieś z tyłu samolotu musiało się znajdować jej miejsce. – Siedzę otoczona grupą lekko podchmielonych i głośno zachowujących się mężczyzn. Czy naprawdę pan to zniesie?

O, do diabła.

Gdyby Salina tylko uprzejmie odrzuciła ofertę, być może mógłby po prostu skinąć głową, pożegnać się i pójść dalej. Ale teraz, kiedy już wiedział, że kobieta ma podwójny powód do szukania pomocy, nie mógł jej tak po prostu zostawić.

– Moja oferta wcale nie jest taka wspaniałomyślna. Widzi pani, ja wcale nie chcę się z panią zamienić. Mam jeszcze inne miejsce na pokładzie.

– Ale… Jak to? – Spojrzała na niego okrągłymi ze zdumienia oczami.

– Cierpię na bardzo silny lęk przed lataniem. Przygotowując się do tej podróży, przeanalizowałem wszystkie dostępne mi statystyki dotyczące katastrof. Według nich są miejsca, na których pasażerowie podczas katastrofy mają większe szanse przeżycia niż na innych miejscach.

Steward uniósł wysoko brew.

– I co?

– Wszystkie je zarezerwowałem.

– Naprawdę? – zapytała matka.

– Przynajmniej na tyle, na ile się dało.

– Ach, to pan… – powiedział Valentino.

Mats nie zdziwił się, że jest już znany wśród załogi samolotu. Jego osobliwa rezerwacja miejsc musiała zwrócić uwagę personelu.

– To ile miejsc pan zarezerwował? – zapytała kobieta z dzieckiem.

– Cztery. Oprócz miejsca 7A w klasie biznes są to 19F, 23D i 47F.

Matka zrobiła wielkie oczy.

– Aż cztery? – spytała z niedowierzaniem.

Właściwie chciał zamówić siedem miejsc, ale te inne były już zajęte. Również rezerwacja wolnych miejsc przysporzyła Matsowi sporo problemów. Wprawdzie linie lotnicze miały w ofercie funkcję rezerwacji miejsc online dla osób z dużą nadwagą, które potrzebują dwóch miejsc, ale z oczywistych względów są to miejsca obok siebie, a nie porozrzucane po całym samolocie. Musiał wykonać wiele telefonów i wysłać wiele maili, zanim udało mu się wytłumaczyć swoje życzenie i zanim udało mu się przekonać odpowiedzialną osobę, że nie jest ani terrorystą, ani wariatem. Na koniec były jeszcze problemy z limitem na karcie kredytowej, bo strach przed lataniem kosztował go niezłą kwotę. Na szczęście zarabiał dobrze, a jako singiel żył od lat w miarę oszczędnie.

– Ale jak to? To znaczy, że nie mógł pan się zdecydować na jedno miejsce? – dopytywała się kobieta.

– Postanowiłem zmieniać miejsca podczas lotu – wyjaśnił Mats, żeby już do końca wprawić ją w osłupienie. – O tym, czy dane miejsce jest bezpieczne, decyduje także to, czy samolot startuje czy ląduje, i czy leci nad lądem czy nad wodą.

Młoda matka nerwowo przejechała dłonią po włosach.

– W takim razie, w której fazie lotu będzie chciał pan wrócić na swoje miejsce w klasie biznes?

– W żadnej.

Nawet gdyby się teraz rozebrał i zaczął tańczyć na golasa, jej wzrok z pewnością nie byłby bardziej zdumiony.

Mats westchnął. Piętno dziwaka i tak już miał jak w banku, więc ograniczył się do powiedzenia prawdy:

– W roku dwa tysiące trzynastym naukowcy świadomie spowodowali katastrofę naszpikowanego czujnikami samolotu pasażerskiego na pustyni przy granicy USA z Meksykiem. Było to coś w rodzaju lotniczego testu zderzeniowego.

– I okazało się, że miejsce 7A jest najbezpieczniejsze? – zapytała matka.

Valentinowi najwyraźniej całkiem odebrało mowę. Szczęka opadła mu jeszcze bardziej, gdy usłyszał wyjaśnienie Matsa.

– Deformacje rozbitego samolotu wykazały, że podczas katastrofy siedem pierwszych rzędów stanowi strefę pewnej śmierci. Fotel z numerem 7A był nawet jedynym, który siła uderzenia wyrzuciła poza samolot.

Dziecko zakaszlało sucho, potem zaczęło cicho popłakiwać, kiedy Mats zakończył słowami:

– Miejsce 7A to najniebezpieczniejsze miejsce w całym samolocie. Zarezerwowałem je tylko dlatego, żeby na pewno pozostało puste.5

NELE

Barak o stromym dachu miał długość boiska do piłki nożnej i był tak wysoki, że pośrodku zmieściłby się piętrowy autobus.

Pachniało ekskrementami, starym sianem i wilgotnym popiołem. I chociaż dach z falistej blachy oraz cienkie ściany z prefabrykatów z pewnością nie stanowiły dobrej izolacji, już teraz, o tak wczesnej godzinie, wewnątrz panowała nieprzyjemna duchota. Ale głównym powodem tego był wywołany strachem pot, który spływał Nele po karku.

– Gdzie jesteśmy? – zapytała taksówkarza, który skrępował jej dłonie i nawet nogi, mocując je opaskami zaciskowymi.

Do szpitalnej leżanki!

Mężczyzna z długimi włosami i okrągłymi okularami w niklowanej oprawie nie odpowiedział.

Nie powiedział ani słowa od chwili, kiedy wykorzystał sprzyjający moment pierwszego ataku bólu i wyciągnął bezbronną kobietę z taksówki. Przywiązał ją do rozklekotanego stelaża z materacem i teraz wiózł ją przez tę budzącą grozę pustą salę tortur.

Nele doświadczyła już bólów przedporodowych, ale cokolwiek jej ciało w trzydziestym tygodniu ciąży zamierzało w ten sposób wypróbować, nawet w drobnej części nie przygotowało jej to na nieznośny ból, jaki dopadł ją niespodziewanie na tylnym siedzeniu taksówki.

To było tak, jakby umoczona w kwasie pięść próbowała wyciągnąć z jej ciała macicę, nie mogąc się do końca zdecydować, w którą stronę; bo skurcze promieniowały zarówno do pochwy, jak i pleców.

– Gdzie jesteśmy?

Jej głos odbił się echem w pustym, pozbawionym okien baraku. Światło pochodziło od kilku lamp budowlanych, które wisiały w nieregularnych odstępach pod dachem przymocowane do drewnianej krokwi.

– Dawniej trzymano tu krowy.

Nele, która nie liczyła na odpowiedź, uniosła głowę, podczas gdy taksówkarz ciągnął jej łóżko po nierównej podłodze, pełnej szpar, obok pogiętych prętów i zardzewiałych rur, które po prawej i lewej stronie korytarza tworzyły rodzaj ogrodzenia.

Przypomniała sobie drogowskaz „Do obór”, który widziała przy wjeździe, i rzeczywiście pachniało tu przemysłową hodowlą zwierząt, chociaż zważywszy brud i stan hali, już od jakiegoś czasu nie trzymano tu bydła.

Znajdowały się tu boksy, ale inaczej niż w stajniach dla koni nie były z drewna lub kamienia, lecz wyglądały jak klatki; ogrodzone metalowymi rurami, przepuszczające światło i powietrze boksy były mniejsze od pojedynczego miejsca parkingowego.

Jestem w więzieniu! – pomyślała w pierwszej chwili Nele.

Czuła się, jakby jechała więziennym korytarzem, wzdłuż cel, w których musiały dawniej wegetować przywiązane łańcuchami do prętów zwierzęta.

A teraz jedna z tych cel jest dla mnie!

– Zaraz będziemy na miejscu – powiedział jej porywacz, który z pewnością nie był taksówkarzem ani studentem, lecz po prostu chorym umysłowo mężczyzną.

Dokąd niby można dojść w tej przerażającej hali?

Wszystko stało się jeszcze bardziej niesamowite, kiedy szaleniec zaczął rozmawiać sam z sobą, prawie szeptem, jakby chciał dodać sobie odwagi.

– Dobrze, że nie muszę robić zastrzyku. Na pewno bym sobie poradził, ćwiczyłem to, ale tak jest lepiej. Tak, tak jest dużo lepiej.

– O czym, do diabła, pan mówi?! – krzyknęła Nele.

– W tej chwili pani z pewnością uważa inaczej, ale to dobrze, że już pojawiły się bóle porodowe. W przeciwnym wypadku musiałbym zrobić pani zastrzyk z oksytocyny, żeby je sztucznie wywołać.

Nagle zrobiło się jaśniej i Nele znów uniosła głowę. Jej umysł rozpaczliwie się bronił przez zrozumieniem całego rozmiaru zgrozy.

Obora po jej stronie różniła się od innych części we wzbudzający strach sposób: na skraju ogrodzonego prętami boksu stał statyw z przymocowaną do niego profesjonalną kamerą wideo. A na tylko z grubsza uprzątniętej, poprzecinanej szparami betonowej podłodze leżał ciężki metalowy łańcuch. Prowadził do sięgającej wysokości bioder pustej plastikowej skrzyni. Była wyposażona w podnoszoną kratę i przypominała pojemnik do transportowania zwierząt samolotem.

– Nie! – wrzasnęła Nele i szarpnęła więzami.

Nieeee!

Najpotworniejsze w tej scenerii nie było to, że pręty boksu były wygięte tak, że szaleniec mógłby zmusić Nele, żeby włożyła między nie głowę. Jak przeznaczona na rzeź krowa! I nie to, że łańcuchem mógł ją skuć, pozbawiając możliwości ruchu.

Nele krzyknęła z powodu napisu, który zobaczyła.

Na drewnianej listwie, tuż nad boksem.

„NELE” – było napisane nad miejscem, które najwidoczniej było zarezerwowane dla niej i jej leżanki. A „DZIECKO NELE” nad plastikową skrzynią.

– Co zamierzasz z nami zrobić?

Ze strachu jej głos stracił wszelki wyraz. Słyszała siebie, jakby zamiast niej mówił jakiś robot.

Ku jej zdziwieniu porywacz zaczął się usprawiedliwiać.

– Przykro mi bardzo – powiedział, odciągnął pogiętą metalową kratę na bok i wszedł za leżankę. – Przepraszam, ale nie da się inaczej.

Wciągnął leżankę do boksu śmierdzącego krowimi odchodami.

Gdyby Nele na własne oczy nie widziała jego łez, wątpiłaby, czy wciąż jest przy zdrowych zmysłach. Ponieważ usłyszała niewątpliwie łamiący się głos. Mimo jej strachu. Mimo poczucia beznadziejności sytuacji, którą, jak się wydawało, z jakiegoś powodu dzielił z nią jej porywacz.

Mężczyzna płakał.

Gorzko.