Magiczne sznury. Jak wykorzystać moc węzłów do manifestacji pragnień i praktyk magicznych - ebook

PRZEDMOWA

Skręcania sznurów nauczyłam się od Rhei Loader. Zna ona prostą metodę tworzenia lin i pokazała ją mnie oraz grupie moich koleżanek. Przez kilka lat wszystkie prowadziłyśmy zajęcia i warsztaty, dzieląc się tą techniką z innymi ludźmi. Tworzyłyśmy sznury do wszelkich celów magicznych i przywdziewałyśmy je na każdą pogańską imprezę.

To był dopiero początek naszej nauczycielskiej kariery – wiele z nas przyjęło uczennice i zaczęło przewodzić grupom magicznym. Po dekadzie prowadzenia zajęć dla początkujących byłam gotowa na głębszą pracę. Napisałam _Magiczne praktyki_ _i_ _rytuały dla początkujących_, żeby utrwalić materiał, który przekazuję osobom dopiero zaczynającym przygodę z magią. Kiedy nowicjuszki prosiły o nauki, mogłam wręczyć im tę książkę!

Od tamtej pory pracuję nad tworzeniem nowych sposobów postrzegania działań magicznych. Stworzyłam w magii ceremonialnej, która była zbudowana głównie przez i dla mężczyzn, przestrzeń dla kobiet i innych osób niebędących mężczyznami. Powiązałam naszą obecną praktykę z dawnymi nauczycielami, który stworzyli filozoficzne i religijne ramy, równie złożone i afirmujące życie jak inne duże religie świata. Nawiązałam także kontakt z innymi ludźmi pracującymi nad tymi koncepcjami i teraz razem piszemy, rozmawiamy w podcastach i uczymy na konferencjach.

Magia praktyczna nigdy nie wychodzi z mody. Niezależnie od tego, jak wzniosłe cele duchowe sobie wyznaczymy, jako istoty materialne zawsze będziemy potrzebować schronienia i pożywienia, dobrego zdrowia, towarzystwa i miłości. Magia pomaga nam zdobyć i utrzymać te rzeczy. Nadal korzystam z magii świec oraz zaplatam w sznury zaklęcia, które opracowałam z młodymi koleżankami.

Pewnego dnia pakowałam prezent urodzinowy dla przyjaciółki. Miałam już ładny notes i fantazyjny długopis do spisywania pomysłów. Potrzebowałam jednak czegoś jeszcze. Sięgnęłam po mulinę i wybrałam zieloną na zdrowie, żółtą na radość oraz czerwoną na ochronę. Tego wieczoru zbierał się u mnie kowen, więc dom miał być pełen ludzi. Poprosiłam jednego z uczestników, żeby pomógł mi zapleść sznur. Po raz pierwszy zobaczył tę technikę i natychmiast się w niej zakochał.

– Słuchaj, mogłabyś o tym napisać! – powiedział.

I tak właśnie powstała ta książka. Pisanie jej przypomniało mi, jak fajnie było pleść sznury z koleżankami. Pewnego lata pojechałam z trzema przyjaciółkami do Kalifornii na pogańską konferencję. Spędziłyśmy w samochodzie cały dzień i noc do następnego ranka. Nie zatrzymałyśmy się, dopóki nie dotarłyśmy do oceanu. Wytoczyłyśmy się z samochodu i z ulgą rozprostowałyśmy nogi.

– Słuchajcie, a może zrobimy sznur, żeby to upamiętnić? – zasugerowałam.

Każda z nas wybrała jeden kolor: niebieskozielony jako symbol oceanu, beżowy – piasku, błękitny – nieba i żółty – naszej radości. Zaplotłyśmy go wspólnie i pocięłyśmy na fragmenty dla każdej z nas na pamiątkę.

Później podczas tej konferencji poprowadziłam warsztat z magii sznurów. Siedziałam na trawie i opowiadałam o elementach składowych magii, kolorach, liczbach i prostych afirmacjach. Następnie wyjęłam torebki z włóczką i rzuciłam je zgromadzonym. Na trawie wykwitły różnokolorowe plamy, gdy uczestnicy zaczęli rozwijać kłębki, odmierzać włóczkę i ją skręcać, śmiejąc się i czarując w parach.

Mam nadzieję, że tobie magia sznurów przyniesie równie dużo radości.WPROWADZENIE

Odezwał się mój telefon. Dlaczego Pat dzwoni do mnie o tak późnej porze? Gdy odebrałam, przyjaciółka rzuciła rozpaczliwie:

– Cathy zaginęła!

Cathy to miła nastolatka, nieśmiała i ufna, a jej matka ma tendencję do nadopiekuńczości, więc nie spanikowałam.

– Powiedz, co się stało. Dokąd poszła?

– Dwie godziny temu wyszła od koleżanki. Miała wrócić prosto do domu.

Poczułam ukłucie strachu, ale zachowałam spokojny ton głosu.

– Ma telefon?

– Nie, zostawiła go w domu. Dzwoniłam już wszędzie. Tak bardzo się martwię – odpowiedziała. – Proszę, pomóż jej wrócić do domu.

Weszłam do sypialni.

– Jaki jest twój ulubiony kolor? – zapytałam.

– Niebieski – stwierdziła bez wahania.

Wolną ręką zaczęłam przerzucać mulinę w koszyku.

– A jaki jest ulubiony kolor Cathy?

– Różowy.

– Mam. – Wzięłam też żółtą włóczkę symbolizującą moje optymistyczne założenie, że dziewczynka szybko wróci bezpiecznie do domu. – Teraz wyobraź sobie, że łączy cię z córką sznur – poleciłam.

– Zawsze go czuję.

– To wyobraź sobie, że delikatnie za niego pociągasz. Ciągnij tak łagodnie do czasu, aż Cathy wróci do domu. – Dzięki temu miała coś do roboty oprócz samego zamartwiania się. – Zadzwoń do mnie za godzinę albo wcześniej, jeśli coś się zmieni. A ja rzucę zaklęcie.

Zaplecenie sznura zajmuje minutę, może dwie, nawet jeśli robi się to w pojedynkę. Splatając włóczkę, wyobrażałam sobie, że Cathy jest cała i zdrowa w domu, Pat jest uszczęśliwiona, a obie łączy mój sznur. Po skończeniu zawiązałam na nim luźny węzeł i powiedziałam:

– Wróć bezpiecznie do domu!

W większości przypadków przed przystąpieniem do działań magicznych mamy czas na zakup niezbędnych materiałów, zgromadzenie narzędzi i staranne nadanie naszej intencji magicznej postaci jasnego, przemyślanego zdania. Jednak w sytuacji awaryjnej musimy działać szybko i zdecydowanie.

Sznur to talizman stworzony przy użyciu przędzy do konkretnego celu. Można w niego splatać różne materiały: bawełnę, wełnę, skórę czy włókna syntetyczne jak nylon. Jako przedmiot materialny niesie energie włókna i koloru barwnika, można też dodać do niego kamienne i drewniane koraliki. Jako talizman wykorzystuje skojarzenia, jakie mamy z liczbami, kolorami i cyklami czasu.

Dzięki magii możesz sprawić, że wydarzy się coś, czego w danym momencie potrzebujesz. Najpierw musisz wiedzieć, co chcesz osiągnąć, a potem ubrać to jasno w słowa. Twoim celem może być kupno domu, znalezienie pracy, odzyskanie sprawności po kontuzji, uzdrowienie przyjaźni. Magia w realizacji tego celu posiłkuje się wiedzą, wykorzystując twoje osobiste skojarzenia i zwyczajowe znaczenia materiałów użytych w zaklęciach i rytuałach. Wreszcie to magia wysyła twoją intencję w świat.

Magia sznurów to jedna z najłatwiejszych i najbardziej satysfakcjonujących odmian czarostwa. Sznury są uniwersalne. Możesz używać ich jako samodzielnych talizmanów albo wzmacniać ich mocą inne talizmany. Łatwość i niskie koszty ich tworzenia zachęcają do kreatywności. Eksperymentuj z ich fakturą, kolorami i rozmiarami. Podążaj za wytycznymi przedstawionymi w tej książce albo pozwól im pobudzić twoją wyobraźnię.

Sznury są dyskretne. Każdy używa sznurka! Rękodzielnicy plotą sznury jako część tworzonej biżuterii. Można je skręcać w miejscach publicznych i nosić na co dzień i nikt się nie domyśli, czym są w rzeczywistości. Dadzą się wkomponować w strój albo schować w kieszeni czy torebce. Stanowią idealne narzędzie przenośne.

Książka ta opisuje narzędzia, techniki i teorię niezbędną do robienia sznurów. Możesz czytać ją od początku do końca albo od razu przejść do tej części, której potrzebujesz w danej chwili. Arkusze robocze pomogą ci zgłębić osobiste znaczenie kolorów, liczb i materiałów. Po ich wypełnieniu otrzymasz własny słowniczek. Jeżeli nie masz na to czasu i musisz zacząć natychmiast, podaję też powszechne znaczenia magiczne. Możesz przejrzeć rozdział zatytułowany „Cel”, by dostosować intencję do swoich potrzeb, albo stworzyć jeden ze sznurów opisanych w części „Projekty magicznych sznurów”.

WSKAZÓWKA. Skseruj arkusze i zrób z nich zeszyt, dzięki czemu uzyskasz podręczny słowniczek własnych znaczeń do plecenia sznurów.

A jak potoczyła się historia Cathy? Pat zadzwoniła do mnie ponownie niecałą godzinę później.

– Wróciła – oznajmiła z ulgą. – Mówi, że nagle poczuła, że się na nią wkurzę. Przeprosiła, że tak długo jej nie było.

Odetchnęłam z ulgą i rozwiązałam węzeł zrobiony na sznurze, jako że moje życzenie już się spełniło.

Tydzień później spotkałam się z nimi i wręczyłam ten sznur nastolatce.

– Możesz go nosić na sobie albo w kieszeni czy torebce. To talizman, który zapewni ci bezpieczeństwo – poinformowałam Cathy. Jej matce dałam drugi fragment sznura, mówiąc: – To ułatwi ci odczuwanie połączenia z córką.

Nie każda historia jest tak dramatyczna (i całe szczęście!), ale ta pokazuje, jak wszechstronne zastosowanie mogą mieć sznury. Są magiczne, bo tworzy się coś użytecznego z niesamowicie prostych materiałów. Już sam akt ich tworzenia łączy osobne rzeczy w jedno. Dodaj do tego kolor i hipnotyzujący skręt, a magia stanie się widzialna i namacalna. Tworzenie sznura ściąga magię z powietrza.CZĘŚĆ I

Podstawy magii sznurów

Skręcenie sznura to jeden z najłatwiejszych i najbardziej kreatywnych sposobów na stworzenie magicznego talizmanu. Rozdziały w tej części opisują użycie sznurów na przestrzeni wieków w różnych rejonach świata. Następnym krokiem jest zrobienie sznura. Wyjaśnianie tej techniki zajmuje więcej czasu niż faktyczna praca! Gdy już się wprawisz, zajmie ci to zaledwie kilka minut. Oczywiście równie ważna jest wiedza, jak postępować z energią naszych talizmanów, więc omówimy także rozkręcanie sznurów.

W książce tej znajdziesz arkusze robocze do wpisywania własnych znaczeń oraz listy znaczeń standardowych czy przykładowych. Podrozdział „ćwiczenie” to czas na praktyczną naukę robienia sznurów. Podrozdział „urok” zawiera konkretne instrukcje, po których wypełnieniu otrzymujemy gotowy sznur. „Zauroczyć” oznacza wymówić zaklęcie nad jakimś przedmiotem, przedmiot ten sam w sobie może być urokiem, zwanym również amuletem bądź talizmanem. Podczas tworzenia sznura wykonujesz działanie magiczne polegające na zauroczeniu nici, by uzyskać urok.ROZDZIAŁ 1

Czym jest magia sznurów?

Zapewne już teraz korzystasz z magii sznurów. Czy wręczyłaś kiedyś koleżance bransoletkę przyjaźni? A może wzięłaś udział w jakimś rytuale i ktoś zawiązał ci sznurek wokół nadgarstka? To tak uniwersalne czary, że na przestrzeni wieków niemal każda kultura na świecie robiła jakiś rodzaj magicznych sznurów.

Magia sznurów jest pradawna

Tworzenie przędzy, farbowanie jej i wiązanie wokół swojego ciała to jedna z najstarszych znanych nam form magii.

Ile lat liczy magia sznurów?

Żeglarz unosi wzrok na płótno zwisające ciężko z takielunku. Nadal nie ma wiatru. Przez flautę stoją bez ruchu już od trzech dni i kończy im się żywność. Wyciąga linkę ze starannymi węzłami. Cóż, nie ma nie wyjścia, pomoc potrzebna jest natychmiast. Chucha na linkę, żeby zapoczątkować proces, i z powagą rozsupłuje jeden z węzłów. „Dmij, wietrze, dmij!”, mówi. To zaklęcie i modlitwa.

Jest starsza.

Ciemnowłosa kobieta siedzi ze skrzyżowanymi nogami, a na podołku trzyma miskę. Zgromadzone wokół ogniska inne kobiety patrzą na nią wyczekująco. Bierze niedoprzęd, wprawia wrzeciono w ruch i rozciąga wełnę w cienką nić. Przędąc, mruczy pod nosem błogosławieństwa na ciepło i bogactwo.

Jest jeszcze starsza!

Suche łodygi lnu stukają o siebie w późnoletnim upale. Neandertalka zgniata je rękami, żeby wydobyć włókno. Rozciera je między dłońmi, żeby je połączyć, co jakiś czas dodając kolejne łodygi, i sznurek zaczyna nabierać kształtu. Nić musi być wyjątkowo mocna, żeby utrzymała masę znalezionego niedawno kamyka z dziurką. Noszenie takich kamieni zawsze przynosi szczęście. Neandertalka jest tak pochłonięta pracą, że dopiero po chwili dostrzega przyglądającą się jej w milczeniu kobietę gatunku _homo sapiens_. Ta wyciąga do niej wiązkę łodyg lnu, które sama zebrała. Ha. Czyli ludzi jednak da się czegoś nauczyć.

Nowo przybyła kobieta ciężko pracuje i dużo się śmieje. W towarzystwie monotonna czynność mija szybciej. Neandertalka zdejmuje swój naszyjnik i zsuwa z niego muszlę, którą nosiła do tej pory. Spontanicznie postanawia wręczyć ją swojej ludzkiej znajomej. Kobieta otwiera szeroko oczy, przewleka muszlę przez swój sznurek i zawiązuje go sobie wokół szyi, a potem składa dłonie i zniża głowę w podzięce. Okazuje się, że ludzi można uczyć również magii.

Najstarszy sznurek ma 90 000 lat. Znaleziono go na terenie Francji w jaskini, z której na długo przed przybyciem ludzi do Europy korzystali neandertalczycy1. Biorąc pod uwagę to i podobne odkrycia, naukowcy skłaniają się poglądowi, że wcześni ludzie nauczyli się wytwarzać narzędzia i sznurki od naszych ewolucyjnych kuzynów. Neandertalczycy używali sznurków, żeby zawieszać na szyi muszle, a czasem również zwierzęce zęby z dziurą. Może to była wyłącznie ozdoba, ale wydaje się, że jak na samą ozdobę wymagało to wiele wysiłku! Nawet obecnie nosi się muszle, zęby i kamienie w celu zapewnienia sobie ochrony magicznej.

Wiemy, że sznurków używano do zawieszania biżuterii, ale nie mamy pewności, że takie wisiorki były magiczne. Wiemy jednak, że w chwili powstania dokumentacji historycznej magia kamienia i sznurka była już pradawna.

Kasap stoi oparty o ścianę w oczekiwaniu na rozprawę sądową. Ukradkiem przesuwa palcami po szwie płaszcza. Przy odrobinie szczęścia, jeśli ktoś to zobaczy, uzna, że to tylko nerwowe ruchy. Natomiast w rzeczywistości Kasap pociera kamienny koralik, który przywiązał do skraju okrycia. Kamień ten przynosi powodzenie u władców, więc z pewnością pomoże w sądzie. W węźle zaklęte jest życzenie Kasapa, by wygrać sprawę. Może w końcu odzyska pieniądze pożyczone Iddinowi!

Możliwe, że Kasap czytał neobabilońską _Księgę kamieni_, która wymienia magiczne właściwości różnych minerałów2. On i jego znajomi nosili kamienne koraliki, by chronić się przed chorobami, wrogami i złością bogów.

Magię kryształów rozumiemy doskonale. Ale nie tylko zawieszka daje nam ochronę, sam sznurek również ma swoją moc. Jeden z egipskich hieroglifów oznaczających magiczny wisior, _SA_, ukazuje pętlę na linie3. _Himala_, arabskie słowo oznaczające „amulet”, odnosi się zarówno do sznurka noszonego wokół szyi, jak i zawieszonego na nim amuletu4.

Co sprawia, że sam sznur jest magiczny? Częściowo surowiec, z którego został wykonany. Len daje przyjemny i lekki materiał, wyjątkowo mile widziany, gdy oprócz niego ma się do wyboru jedynie skórę i futro.

Częściowo również kolor. Farbowanie sznura wzmacnia jego moc. Kasap i jego znajomi nosili swoje magiczne kamienie na czerwonym, czarnym albo białym sznurku5. Współczesne czarownice także tworzą sznury w tych kolorach. Jeżeli ktoś cię zapyta dlaczego, odpowiedz, że ta idea sięga przynajmniej czasów babilońskich.

Łatwo zrozumieć, dlaczego wśród tych kolorów pojawiają się biel i czerń. Owcza wełna jest właśnie biała, czarna, brązowa albo szara. Czerwone owce jednak nie istnieją i żeby otrzymać ten kolor, trzeba zafarbować materiał. Okazuje się, że to też robimy od bardzo dawna.

Czerwony, biały i czarny to niejedyne kolory nici. W jaskini na terenie Rosji naukowcy odkryli zafarbowane na turkusowo włókno lniane, którego wiek określili na 30 000 lat6. Obok niego archeolodzy znaleźli korzenie roślin, z których mogły pochodzić barwniki. Stwierdzono, że wachlarz kolorów obejmował żółty, czerwony, niebieski, fioletowy, czarny, brązowy, zielony i khaki. Można by z nich zrobić tęczową flagę!

Magia sznurów jest duchowa

Jest coś takiego w sznurku, co pomaga nam przypomnieć sobie o naszej duchowej naturze. Może chodzi o to, że używamy go do wiązania ze sobą różnych rzeczy. Może na jakimś głębokim poziomie kojarzymy sznur z życiem. Zanim przyszłyśmy na świat, z naszymi matkami łączyła nas pępowina, która dosłownie utrzymywała nas przy życiu do chwili, gdy byłyśmy gotowe samodzielnie oddychać i się odżywiać. Niezależnie od powodu magia sznurów łączy tradycje żydowskie, hinduskie, buddyjskie, chrześcijańskie, shintoistyczne oraz pogańskie. Oto kilka przykładów.

Najprostszą formą magii sznurów jest noszenie jednokolorowego sznurka wokół nadgarstka w celu ochrony i zapewnienia szczęścia. Należy do nich czerwona nitka noszona przez osoby praktykujące kabałę. Zazwyczaj nić tę przed pocięciem na krótsze fragmenty owija się wokół grobu Racheli, matki dwóch pokoleń Izraela: Józefa i Beniamina, słynącej ze swojej szczodrości i życzliwości. Pobłogosławiona przez nią nić chroni każdego, kto ją nosi, przed złośliwościami i niepowodzeniem7. „Kabalistyczna nić” zrobiła się popularna dzięki sławom takim jak Madonna8. Obecnie kawałek czerwonej nici owiniętej uprzednio wokół grobu Racheli można kupić przez internet.

Taką czerwoną nić można zawiązać wokół nadgarstka niemowlęcia. Możliwe, że zwyczaj ten wywodzi się z historii opisanej w Księdze Rodzaju9. Według niej żona Judy, Tamar, powiła bliźnięta. Musiano mieć pewność, który z chłopców urodził się pierwszy, ponieważ to on miał zostać spadkobiercą Judy. W czasie porodu jeden z synów wysunął rączkę z łona matki, a położna owinęła mu wokół niej tasiemkę i powiedziała: „Ten urodził się pierwszy!”. Po chwili rączka się cofnęła. Wreszcie urodził się pierwszy syn… ale nie miał na nadgarstku tasiemki! Był to bliźniak tamtego. To jego uznano za pierworodnego i dziedzica, natomiast chłopiec z tasiemką urodził się jako drugi i zawsze był tak traktowany.

Czerwona nitka pojawia się również w zwyczajach chrześcijańskich. Niektóre rodziny przekazują sobie ten rytuał jako tradycję10. Matka albo babka noworodka zawiązuje mu na rączce czerwoną nić. Zwyczaj ten łączy rodzinę z tradycją chrześcijańską i oznacza udzielenie dziecku błogosławieństwa.

Nici można również wplatać w warkocze, skręcać w sznurki i wkomponować w materiały – a każda z tych czynności ma magiczną moc. Żydzi na czas modlitwy zakładają _talit_, chustę zakończoną niebieskimi frędzlami zwanymi _cicit_11. Chusta może mieć również niebieski pas wzdłuż krawędzi. Wynika to z boskiego polecenia opisanego w Księdze Liczb: „Powiedz Izraelitom, niech sobie zrobią frędzle na krajach swoich szat, oni i ich potomstwo, i do każdej frędzli użyją sznurka z fioletowej purpury”12. Kolor ten ma przypominać osobie patrzącej na frędzle o niebie i oceanie, które stanowią odzwierciedlenie boskiej obecności. _Cicit_ ma przypominać o modlitwie13.

Potomkinie Pennsylvania Dutch (niemieckojęzycznych emigrantów osiedlających się w Pensylwanii w XVIII i XIX wieku – przyp. tłum.) używają włóczki z czerwonej wełny do uzdrawiania. Przesuwają przędzę nad chorym, a potem zawieszają ją w dymie ogniska. Szkarłatna przędza symbolizuje ofiarę Chrystusa i niesie jego moc uzdrawiania14.

Chrześcijanie tworzą z przędzy chusty, koce, czapki i tym podobne. Modlą się nad nimi w grupie, żeby zapewnić błogosławieństwo ludziom, którzy je dostaną. Takimi wyrobami obdarowywane są rodziny noworodków, by chroniły dzieci, osoby chore w domach bądź szpitalach, a także takie, które straciły bliskich. Te piękne dary mówią o trosce oraz nadziei na uzdrowienie i pociechę15.

Należy zauważyć, że chociaż my możemy dostrzegać tu formy magii sznurów, rodziny chrześcijańskie i żydowskie raczej patrzą na to inaczej. Dla nich to przedmioty niosące odbiorcy błogosławieństwo Boga.

Inne religie łączą nić z boską mocą. Ludzie odwiedzający świątynie hinduistyczne czasami otrzymują nić o nazwie _kalava_16_._ Motki kalavy dostępne w sprzedaży zazwyczaj składają się z czerwonych i złotych nici. Kiedy wraz z moim partnerem Aleksem pojechałam do Waranasi, odwiedziliśmy tam wspaniałą świątynię Śiwy, Kaśi Wiśwanathy. Kapłan przeprowadził w naszym imieniu rytuał pudźa. Najpierw pomodlił się za nas w sanskrycie, następnie poprosił, żebyśmy skrzyżowali dłonie, i zawiązał nam wokół nadgarstków kalavę – Aleksowi wokół prawego, a mnie lewego – co miało uchwycić błogosławieństwo Śiwy. Udzielił nam wspólnego błogosławieństwa jako małżeństwu.

W buddyjskim klasztorze w Sri Lance mnisi nawijają białą nić na szpulkę, jednocześnie intonując buddyjskie teksty. Później bezpłatnie ofiarowują fragmenty tej nici każdej osobie, która ich odwiedzi i o to poprosi, żeby przypominały noszącej o mocy słów Buddy. Ta błogosławiona nić nazywa się _pirit nul_17.

Mnisi buddyjscy w Tajlandii błogosławią białą nić o nazwie _sai sin_ i również zawiązują ją na rękach chętnych. Dekorują nią też świątynie w czasie świąt. Podczas ceremonii zaślubin goście mogą zawiązać białą nić na nadgarstkach młodej pary, by udzielić jej błogosławieństwa. Owija się nią także krematorium podczas uroczystości żałobnych, by pobłogosławić następne wcielenia zmarłego18.

Nici można używać do przekazywania mocy. Pewien buddyjski rytuał wypełnia boską mocą wodę, która później zostaje złożona w ofierze. Człowiek odprawiający rytuał trzyma jeden koniec nici przy sercu, a drugim obwiązuje naczynie z tą wodą. Następnie konsekruje ją mantrami19.

Wiele lat temu na mapie trasy koncertowej mnichów z Gaden Shartse znalazło się Seattle. Przy okazji mnisi odwiedzili tamtejszą świątynię buddyjską i poprowadzili otwartą inicjację Białej Tary, w której miałam szczęście wziąć udział. Nauczyliśmy się wtedy mantry i wizualizowania tej bogini. Podczas ceremonii mnisi zawiązywali nam na nadgarstkach nić, w tym przypadku brązową. Nadal ją mam! Biała Tara obdarza wyznawców zdrowiem i długowiecznością, dlatego też zakładam tę nić za każdym razem, gdy moje zdrowie jest zagrożone. Wsuwam ją na rękę również wtedy, gdy mantruję dla przyjaciół zmagających się z bardzo poważną chorobą.

Mam w domu posążek Białej Tary z białą nicią na nadgarstku. Figurka jest pusta w środku, żeby mnisi mogli na czas modlitwy wsunąć w nią kartkę z zapisanymi modlitwami i mantrami. Następnie pieczętują otwór20. Kupiłam ten posążek w buddyjskim sklepie w Seattle, a jego właściciel poinformował mnie, że ta biała nić oznacza, iż posążek został duchowo aktywowany przez mnichów.

Jeżeli udasz się do Tsubaki Grand Shrine of North America, świątyni shinto w Granite Falls w stanie Waszyngton, ujrzysz gigantyczne drzewo przewiązane szeroką liną. Lina ta to _shimenawa_, używa się jej do zaznaczania najbardziej prawdopodobnych miejsc, w których mogą się zbierać albo żyć _kami_ (bogowie i duchy religii shinto)21. Na terenie świątyni znajduje się wiele lin _shimenawa_: wiszą nad drzwiami, chodnikami, nad ścieżką prowadzącą nad rzekę, są owinięte wokół głazów. Wyznaczają trasę, którą _kami_ chodzą znad rzeki do świątyni i z powrotem. Mogą także wyznaczać granice przestrzeni rytualnej – otoczony nimi teren to święta ziemia22. Przypomina mi to użycie sznura czarownicy do zakreślania kręgu.

Czarownice i poganie również używają sznurów. Podczas ceremonii inicjacyjnej zdejmuje się miarę z nowicjuszki23. Kandydatka kładzie się na ziemi i od czubka jej głowy do stóp odmierza się pojedynczy fragment nici. Fragment ten symbolizuje zobowiązanie nowej czarownicy do przestrzegania ślubów złożonych podczas inicjacji, a także symbolizuje nowicjuszkę – jest ona z nim magicznie związana. Niektóre inicjatorki zatrzymują ten sznur i wygłaszają tradycyjne złowieszcze groźby, ostrzegając, że użyją go w magii sympatycznej do wymierzenia kary, jeżeli nowicjuszka złamie swoje śluby. Inne oddają go kandydatce na znak zaufania i akceptacji, przenosząc na nią odpowiedzialność za dotrzymanie zobowiązań wynikających z bycia czarownicą.

Niektóre czarownice przewiązują się w pasie zaplecionymi sznurami, żeby sygnalizować swoją linię i stopień wtajemniczenia. Ja mam trzeci stopień w dwóch liniach i posiadam dwa zestawy sznurów, każdy z nich jest trójkolorowy: biało-czerwono-czarny oraz biało-czerwono-niebieski. Sznur czarownicy może mieć nawet dziewięć stóp długości (około trzech metrów – przyp. tłum.), więc jest go trochę do owinięcia wokół talii. Długość ta umożliwia czarownicy wyznaczenie średnicy kręgu do pracy. Jako młoda czarownica przez pierwszy rok solennie trzymałam się tej praktyki i używałam swojego sznura do mierzenia kręgu. Trudno mi było znaleźć przestrzeń na tak duży krąg! Doszłam jednak do wniosku, że ważniejsze dla mnie jest posiadanie przestrzeni umożliwiającej pracę niż trzymanie się konkretnych liczb, więc teraz zakreślam krąg niezbędnej wielkości tam, gdzie się zmieści.

Poganie używają sznura również do wiązania rąk podczas ceremonii zaślubin. Zwyczaj ten rozprzestrzenił się poza kręgi pogańskie. W internecie powstały strony z opisami sposobów na zaplecenie takich sznurów i sugestiami ich udekorowania. Udzielałam ślubów buddystom, magom, czarownicom i osobom bezwyznaniowym – i w każdej ceremonii pojawiało się wiązanie rąk! To taki namacalny i elegancki symbol połączenia dwóch istnień ludzkich. Mam tylko jedną uwagę dla par i celebransów: dobrze przećwiczyć wiązanie sznura wcześniej, żeby podczas samego ślubu wszystko poszło gładko. Nie jest to w zasadzie trudne, ale owinięcie dwóch par nadgarstków może się okazać kłopotliwe, zanim przywyknie się do wielkości rąk i grubości sznura.

Na całym świecie używa się nici i lin do ochrony noworodków, związywania młodych par, życzenia zmarłym powodzenia w następnym życiu, błogosławienia potrzebujących, przypominania sobie o modlitwie i połączeniu ze swoją tradycją duchową, przenoszenia mocy bóstwa albo świątyni oraz oznaczania miejsc, w których mieszkają duchy. To nie jest kompletna lista – sznury były i są używane niemal w każdym magicznym celu, jaki można sobie wyobrazić.

Magia sznurów to sznurek i magia

Sznurek jest tak użyteczny, że należy do najstarszych narzędzi. Robiąc go, skręcaliśmy roślinne włókna jeszcze przed wynalezieniem noża. Wcześniej musieliśmy nosić wszystko w rękach. Nasi przodkowie używali szpagatu do robienia uchwytów i toreb, żeby mieć w czym trzymać różne rzeczy. Torby można było zawiązać wokół szyi i talii, dzięki czemu miało się wolne ręce i mogło się zbierać rośliny oraz nosić dzieci. Z liny robiło się też sieci do łapania drobnej zwierzyny. Sznurek umożliwiał także zawieszenie toreb, roślin i upolowanych zwierząt na gałęziach drzew czy występach skalnych.

Obecnie sznurek nadal jest jednym z najużyteczniejszych narzędzi w domu. W ogrodzie można nim podwiązać uginające się rośliny, przymocować pnącza pomidorów do palików, dać podpórkę groszkowi i zawiesić pęczki ziół do wyschnięcia. W kuchni można nim związać kurczaka i szynkę, powiesić cebule albo przewiązać pęczek ziół przed wrzuceniem do zupy.

W lecie można na nim rozwiesić pranie na świeżym powietrzu. Powiesić na nim garnek za ucho albo łyżkę za dziurkę. Zawiesić tapiserię na kołku wbitym w ścianę.

Ozdobne sznurki mają wiele zastosowań w rękodzielnictwie. Można obwiązać nimi paczki i sakiewki, zawiesić na nich wisiory. Branżowe czasopisma, strony internetowe i filmiki uczą robienia prostych i skomplikowanych wzorów sznura.

Sznurek jest tak użyteczny, że sięgamy po niego spontanicznie również w magii. Jego podstawową funkcją jest związywanie różnych rzeczy albo wieszanie ich na sobie. Kiedy dodamy do tego intencję, sznur umożliwia nam przywiązanie magii do czegoś bądź kogoś. Codzienne czynności, w których wykorzystujemy sznurek, nie są magiczne same w sobie, ale mogą się takie stać, gdy go pobłogosławimy.

Skoro już poznałyśmy tradycyjne sposoby wykorzystania sznura do czarów, możemy same nauczyć się robienia go w kilka minut, wykorzystując naturalne cechy skręconych nici.

1 Barras, „World’s oldest string found at French Neanderthal site”.

2 Reiner, _Astral Magic in Babylonia_, s. 121−128.

3 Pinch, _Magic in Ancient Egipt_, s. 108.

4 Budge, _Amulets and Superstitions_, s. 13.

5 Reiner, _Astral Magic_, s. 125.

6 Kvavadze i in., „30,000 Years old wild flax fibers”.

71 Teman, „The Red String”.

81 The Kabbalah Center, „The Red String”.

91 Rabbi Ullman, „The Red String”.

10 Mowry, „The Story Behind Our Bracelets”.

11 Lockshin, „What Do Tzitzit Represent?”.

12 Biblia Tysiąclecia, Księga Liczb 15:38.

13 Kluge, _The Tallit_, s. 13.

14 Donmoyer, _Powwowing in Pennsylvania_, s. 118.

15 Jorgensen, _Knitting into the Mystery_, s. 11−13.

16 Bhatnagar, _My Hindu Faith and Periscope_, s. 61.

17 Mahamevnawa, „Receiving a Blessing Thread”.

18 Cavanagh, „Sai Sin and the Sacred White Thread”.

19 Bentor, _Consecration of Images and Stupas in Indo-Tibetan Tantric Buddhism_, s. 102.

20 Bimbaum, „Consecration od Statues and Thangkas”.

21 De Garis, _We Japanese_, s. 197.

22 Yamakage, _The Essence of Shinto_, „Himorogi”.

23 Farrar, _The Inner Mysteries_.ROZDZIAŁ 2

Skręcanie sznura

Ten rozdział zawiera instrukcję wykonywania sznurów. Omówimy zasady odmierzania nici i skręcania ich w sznury. Można robić sznury krótsze bądź dłuższe, można je robić w pojedynkę albo zaprosić innych. Podczas robienia sznura rozważysz, czy chcesz przyciągnąć energię magiczną do siebie, czy wysłać ją w świat. Oprócz kolorowych nici, z których skręcisz swój talizman, możesz do jego stworzenia wykorzystać również zawieszki z metalu, drewna i kamieni.

Wszystkie przedstawione w tej książce sznury robi się, posługując się metodą skręcania. Taki sznur może zrobić każda osoba, która jest w stanie utrzymać w rękach włóczkę. Technika ta wymaga nieco nauki i wprawy, ale łatwo się jej nabywa. Dzieci radzą sobie już przy pierwszym podejściu. Zanim zaczniemy skręcać przędzę, przyjrzyjmy się temu, jak ona w ogóle powstaje.

Przędzenie nici

Każdą nić, jakiej używamy, należy uprząść, ale – na szczęście dla nas – tego nie musimy robić samodzielnie. Pierwszą energię w ten materiał wprowadza proces przemiany krótkiego i słabego kawałka wełny czy lnu w długą i mocną nić.

Nić powstaje dzięki przędzeniu krótkich kawałków włókna pochodzenia roślinnego bądź zwierzęcego w jedną nieprzerwaną całość. Widziałaś kiedyś ręczne przędzenie? Widok jest hipnotyzujący. Jedna ręka dodaje fragmenty włókna, a druga podtrzymuje ruch wrzeciona. Nić wydłuża się na naszych oczach – to samo w sobie jest już magiczne.

Przędza komercyjna i ręcznie robiona jest tak szeroko dostępna, że nie musimy prząść jej samodzielnie. Jeżeli jednak chciałabyś to robić, nauka tej sztuki jest w miarę łatwa, a w towarzystwie przyjaciółek to naprawdę fantastyczne zajęcie. Do ręcznego przędzenia potrzeba wrzeciona, które nie jest zbyt drogie. Proces ten można nieco zmechanizować, stosując kołowrotek. W niego co prawda trzeba zainwestować już więcej, ale stanowi jednocześnie wspaniałą ozdobę pokoju. Gdy wchodzę do czyjegoś salonu i widzę w rogu kołowrotek, od razu wiem, że znalazłam się w towarzystwie artystki. Pasmanterie i cechy organizują warsztaty z przędzenia na wrzecionie i kołowrotku, podstawy możesz również poznać dzięki książkom i filmikom w internecie.

Ciąg dalszy dostępny w wersji pełnej