Mały i Wielki świat Aurelki. Marzec - ebook

DZIEŃ KOBIET

– Mamo, a kto to jest dżentelmen? – spytała Aurelka.

– Kochanie, dżentelmen to pan, który jest bardzo uprzejmy dla kobiet. Jest zadbany, kulturalny, bardzo mądry i pomocny. Wybrance swojego serca od czasu do czasu robi miłe niespodzianki, wręczając jej czekoladki albo kwiatki. Wiesz, córeczko, dziś jest ósmy marca... Dzień Kobiet, czyli nasze święto, może nawet spotkamy jakiegoś dżentelmena, albo dwóch, kto wie…

– Wiesz, mamo, ja już znam jednego. Tobiaszek przyznał mi się, że jest dżentelmenem. Ma nawet taki specjalny atrybut, czyli znak rozpoznawczy, taką muchę, ale ona wcale nie jest podobna do muchy i nie lata.

Ding dong, dźwięk dzwonka u drzwi niespodziewanie rozniósł się echem po całym domu.

– Kto to może być? – rzekła zaciekawiona mama.

– Pobiegnę podejrzeć – oznajmiła dziewczynka i pędem ruszyła w stronę drzwi. Podsunęła taboret, weszła na niego i przez wizjer próbowała dojrzeć twarz tajemniczego gościa. Niestety, nie było to możliwe, ponieważ zasłaniały ją kolorowe balony.

– Mamo, mamo to na pewno kurier. – Aurelka zeskoczyła na posadzkę, po czym głośno i wyraźnie wykrzyczała: – Proszę czekać, mamusia za chwilę otworzy, mnie nie wolno wpuszczać obcych do domu!

Mama, gdy tylko skończyła odcedzać makaron, wytarła ręce w fartuszek, podeszła i otworzyła drzwi, ale zamiast kuriera stał w nich Tobiaszek. Ledwo widać było mu czubek nosa spomiędzy tych wszystkich rzeczy, które trzymał w rękach.

– Mama mnie tu przyprowadziła, przyjdzie po mnie za godzinę. Dzień dobry pani Anno, dzień dobry Aurelko – grzecznie przywitał się chłopiec, po czym ukłonił się tak nisko, że głową sięgnął prawie kolan. – Proszę, to dla ciebie, moja damo – powiedział i wręczył dziewczynce baaardzo długą różę. – Nawet oberwałem im wszystkie kolce, żeby balony mi nie popękały po drodze – oświadczył Tobiaszek, który miał też róże dla pani Anny.

– Jak miło, dziękuję, uwielbiam świeże kwiaty – powiedziała pani Anna.

– Mamo, te róże muszą mieć co najmniej cztery lata! Zobacz, przecież urosły takie duże, jak ja i Tobiaszek! – zauważyła mała dama.

– Mam jeszcze to... – powiedział chłopiec, wyciągając spod pachy dwa misie i minipączki w papierowej torebce.

– Tobiaszku jesteś prawdziwym dżentelmenem, tak pięknie się postarałeś. Zapraszamy cię do salonu – powiedziała pani Anna.

W salonie dzieci rozsiadły się na wygodnej kanapie i czekały, aż mama Aurelki przyniesie im herbatkę i talerzyki. W trakcie oczekiwania bawiły się pilotem do telewizora.

– Teraz ja, teraz ja – na przemian wyrywały go sobie z ręki. Dzieciom trudno było dojść do porozumienia, ponieważ Tobiaszek chciał oglądać film o dzikim zachodzie, a Aurelka bajkę o księżniczce. Efekt był taki, że wyrywając sobie z rąk pilota, dzieci naciskały przyciski tak, iż w telewizorze co chwila przeskakiwały inne kanały.

– Oo, zobacz Tobiaszku, zobacz, w telewizorze występuje twój tata, Zbyszek – zawołała nagle Aurelka.

– Mój tata jest w pracy.

– To może ją dzisiaj zmienił.

Tobiaszek stanął naprzeciw telewizora, bacznie się w niego wpatrując. Próbował rozwiązać zagadkę, czy pan, którego właśnie ogląda w telewizji, jest jego tatusiem, czy też nie. Nagle ów mężczyzna zaczął śpiewać donośnym głosem: – O sole mio...

– Mamo, zobacz, zobacz! Pan Zbyszek śpiewa w telewizorze. Ma nawet muchę, taką jak Tobiaszek! – krzyczała Aurelka.

Mama, która właśnie przyniosła herbatkę, spojrzała w ekran i zaczęła chichotać.

– Dzieci, ten śpiewak operowy w telewizji to tenor, pan Luciano Pavarotti. Czasem się zdarza, że obcy ludzie są aż tak bardzo do siebie podobni. Takich ludzi nazywamy sobowtórami.

– A jeśli on nie jest sobotworem pana Zbyszka? Jeśli on jest jego bratem bliźniakiem? To co wtedy?

Koniec Wersji Demonstracyjnej