Markiza Pompadour, miłośnica królewska - ebook

Spis treści

Rozdział I. Wróżba „Cyganki”

Rozdział II. Warunek niewierności małżeńskiej

Rozdział III. Wybuch pani Mailly

Rozdział IV. Wyzywająca Diana

Rozdział V. Przerwana gonitwa za marzeniem

Rozdział VI. Chustkę podniesiono

Rozdział VII. Nuda królewska

Rozdział VIII. Skuteczne sidła

Rozdział IX. U celu marzeń

Rozdział X. Na stopniu markizy Pompadour

Rozdział XI. Zawojowanie praw faworyty

Rozdział XII. Ciernie śród róż

Rozdział XIII. Szańce obronne

Rozdział XIV. Imponujący gość

Rozdział XV. Podsłuchana rozmowa

Rozdział XVI. Opinia Woltera

Rozdział XVII. W drodze do sławy

Rozdział XVIII. W ermitażu Fontainebleau

Rozdział XIX. Zbawca czy oszust

Rozdział XX. Koło fortuny

Rozdział XXI. W Bastylii

Rozdział XXII. Zrobione!

Rozdział XXIII. Jej sekret

Rozdział XXIV. Potrzask na ptaki

Rozdział XXV. Akord dwóch tonów nienawiści

Rozdział XXVI. Fatum Latude’a

Rozdział XXVII. Ucieczka

Rozdział XXVIII. Niebezpieczny blondyn

Rozdział XXIX. W nowej roli

Rozdział XXX. Po zamachu Damiensa

Rozdział XXXI. Spakowane kufry

Rozdział XXXII. Szczęście innej

Rozdział XXXIII. Ruina marzeń

Rozdział XXXIV. Punkt ciemny

Rozdział XXXV. Dalsze losy Latude’a

Rozdział XXXVI. Zgon

Rozdział XXXVII. Ostatni akordRozdział I

Wróżba „Cyganki”

W pewien letni wieczór roku 1731 pani Lebon, słynna z trafności swoich przepowiedni i z dumą nosząca przydomek _Cyganki_, rozłożyła na wytwornym stoliku w salonie pani Poisson karty przed jej dziewięcioletnią córeczką Joanną-Antoniną domagającą się wywróżenia jej przyszłych losów. Długo śledziła ze skupieniem porządek kart, kiwała głową i wreszcie ozwała się z głęboką powagą:

– Piękne i mądre dziecię, twój los zapowiada się niezwykle... Bogactwo, potęga, sława otoczą twoje istnienie... Będziesz kochanką Króla!

_Będziesz kochanką!_ nie mówi się do dziewięcioletnich dziewczątek. Ale to był wiek XVIII, który wyśmiał dowcipnie dawną surowość obyczajów. To działo się śród francuskiego narodu, który przyswoił sobie dewizę, wyszytą na podwiązkach przez pewną wesołą Paryżankę jeszcze w XVI wieku: _Ceń miłość, zawdzięczasz jej życie!_ To było w domu – hołdującej naukom lekkomyślnego Amora i eleganckiemu cynizmowi – pani Poisson, która już była przeszła przygody miłosne, podczas zamęścia, na utrzymaniu ministra wojny pana Le Blanc i pewnego zagranicznego posła, a obecnie – w momencie tej wróżby – była od lat wielu jawną kochanką bogatego generalnego dzierżawcy dochodów skarbowych, pana Lenormanta de Tournehema. To działo się w bogato umeblowanym na rachunek tego znakomitego pana salonie mieszczańskim i w jego obecności.

A w tej chwili oboje z jednakowym zachwytem wpatrywali się jak w tęczę w pełną gracji postać dziewięcioletniej dziewczynki przenoszącej szeroko rozwarte radosnym zdziwieniem oczy z kart na wróżkę i z jej poważnej twarzy na znamienne figury kart. Z jednakim zachwytem – tu wolno dodać z prawa faktycznego stanu rzeczy, wbrew zapisowi metryki Joanny-Antoniny Poisson z dnia 30 grudnia 1721 roku: z zachwytem _rodzicielskim_, gdyż pan de Tournehem mógł sobie słuszniej rościć prawo ojcostwa do mającej arystokratyczne rysy i cechy podobieństwa doń z twarzy i charakteru panny Poisson, niż przebywający w długich i częstych rozjazdach mieszczanin i urzędnik wojskowy, ojciec legalny.

W danej chwili, od której rozpoczyna się nasza opowieść, był on również nieobecny; ale już nie w interesach służbowych znajdował się z dala od swego domu. Przebywał we własnym, i to znacznej wagi, interesie stale od lat kilku za granicami Francji, tłukł się po niewiadomych krajach, często pod przybranymi nazwiskami – z Hamburga przeskakiwał na granicę Belgijską rodzinnego kraju, do którego nie śmiał przecie wkroczyć mimo tęsknoty. Albowiem owym interesem było bezpieczeństwo osoby własnej, nad którą za oszustwa i lekkomyślne podczas służby obejście się z kasą skarbową zawisł wyrok sądu wojennego skazujący go na powieszenie. A jeżeli pan Poisson nie został wydany władzom francuskim przez obce rządy, zawdzięczał to możnej protekcji pana de Tournehema, który męża swojej kochanki i legalnego ojca swojej naturalnej córki – celem uniknięcia kompromitacji jej nazwiska – szlachetnie ochraniał na przekór listom gończym i skrycie utrzymywał na wygnaniu. Pan Poisson spodziewał się, że dzięki tej protekcji winy jego zostaną mu puszczone w niepamięć i będzie mógł z czasem powrócić do ojczyzny – nie tyle gwoli upomnienia się o swoje przedawnione prawa małżeńskie, ile dla zaprzestania nużącej tułaczki i znalezienia się w pobliżu „swojej” jedynaczki. Albowiem rozmiłował się szczerze w prześlicznym dziewczęciu, mimo mocnych wątpliwości co do swoich praw ojcowskich i cieszył się przywiązaniem maleńkiej Joanny, przed którą tajemnica jej pochodzenia, dzięki resztkom przyzwoitości mieszczańskiej, została ukryta. Czy na zawsze? – o tym historia milczy.

Otóż w tym kraju, który otoczył sławą – pomimo wszelkich współczesnych przekąsów i uprzedzeń – nazwiska kochanek królewskich Diany de Poitiers, Agnieszki Sorel, Gabrieli d’Estreès, Henrietty d’Entragues, miłośnic Karola VII i Henryków II i IV, który niedawno grzmiał chwałą faworyt Ludwika XIV, pań de Lavalliere, de Maintenon i markizy Montespan; w tym czasie, kiedy Ludwik XV wstępował w ślady swego królewskiego pradziada, splatając jawnie w oczach dworu i narodu sieci miłosne i wynosząc na tron Erosa wielkie damy z arystokracji; otóż w tym domu, który napełniony był atmosferą miłości i daleki od rygorów moralnych, jak to wskazuje przeszłość państwa Poisson i opieka pana de Tournehema – słowa wróżby pani Lebon pod adresem dziecka: _Będziesz kochanką króla!_ nie zabrzmiały bynajmniej rażąco. Zwróćmy uwagę nadto, że na wpół pobłażliwy język francuski, względny dla praw miłości, nie zna rozróżnień słownych, właściwych innym mowom, na tym terenie: _Metresa_ (tak to brzmiało w oryginale) jest wyrazem jednakowo służącym ideom _kochanki_, _nauczycielki_ i _władczyni_, jakby raz na zawsze język przewidział, że faworyta może być nauczycielką tak w sztuce miłości jak i polityki lub kultury, jakby przewidział, że w osobie pani de Pompadour kochanka stać się może prawdziwą władczynią Francji!...

I jeszcze jedno. Słowa przepowiedni zwrócone były przez przenikliwą „wróżkę” do zaiste niepospolitego dziecka, które na mądrym czole, na przedziwnie białej i wyrazistej, niby marmur, tknięty dłutem Canovy, twarzyczce – nosiło wyraz wyższej nad wiek dziecięcy powagi; ozwały się do dziecka, które w głębokich, marzycielskich, mieniących się czarnością i szafirem oczach mieściło znak geniuszu; a jakkolwiek filigranowa była figurka dziewczynki, przecie w sposobie noszenia stroju, w elastycznych ruchach, we wdzięku całej postaci przypominającym zwroty tancerek na płaskorzeźbach greckich – miało już znamiona dojrzałej kobiety, widne w pączku.

_Będziesz kochanką króla!_ zabrzmiało w uszach dziewczynki niby treść czarodziejskiej bajki. Jej oczy zaświeciły radością, ale usta zachowały wyraz niezłomnej powagi, pozostały skute milczeniem. Nie rzekłszy słowa, wolnym krokiem odeszła od wróżki, kierując się do dziecinnego pokoju. Tu wcisnęła się w najciemniejszy kąt i zamyśliła głęboko. Był w niej dreszcz radosny, bo wyciągnęła entuzjastycznie białe obnażone rączki w przestrzeń. Ale w jej zamyśleniu był także smutek, jakby dziecko przeczuwało cierniste drogi, które miały kobietę starszą zaprowadzić do wysokich przeznaczeń. W milczeniu dziecka była już skupiona wola człowieka. Było ono z natury ambitne, ale bodaj te ambicje rozpaliła do czerwoności – popchnęła w określonym kierunku na całe życie – owa przypadkowa albo rodząca się z niezwykłej umiejętności czytania w duszach ludzkich wróżba doświadczonej pani Lebon.

Jeżeli to nie jest jedyny wypadek historyczny, to jest to przynajmniej jeden z najrzadszych, że wróżba oparta na pozornej mądrości przypadku – na dwuznacznej mowie kart, na gmatwaninie znaków „wiedzy cygańskiej”, spełniła się tak dosłownie i w takiej imponującej pełni, że raczej – iskra fantazji (boć było tylko fantazją przerzucenie jakiejś mieszczki, panny Poisson, w rolę, którą pełniły urodzone, utytułowane damy z najwyższych sfer dworskich), ta iskierka wyobraźni paplającej damy padła zarzewiem na duszę dziecka – bujną, wytrwałą, hartowną – paliła się i rozgrzewała przez długi szereg lat ochraniana z mozołem przed chłodnymi powiewami ze wszystkich stron, nie gasła nigdy, ukształtowała wolę kobiecą w kierunku czynnym jedynego jej marzenia, z _idée fixe_ stworzyła rzeczywistość całego życia, roznieciła się w wielkie ognisko, które oglądała Francja wyżyn i nizin, oglądały ze zdumieniem lub z gniewem narody, zapamiętała na zawsze z półzłośliwym hołdem historia!

Fakt, że panna Poisson, będąca jeszcze dzieckiem, nadała ogromną wagę tej wróżbie, zadokumentowany został po latach wielu przez rozporządzenie skłonnej do przesądów markizy de Pompadour, stanowiące o wydawaniu z jej szkatuły pensji rocznej 600 liwrów pani Lebon _za to, że przepowiedziała mi, kiedy miałam lat dziewięć, iż zostanę metresą Ludwika XV._

* *

*

Przepowiednia pani Lebon sprawiła wrażenie jeszcze na jednej osobie, wywierając wpływ prący w tym samym kierunku i znamienny w utorowaniu drogi „przeznaczeniu”. Jak oczarowana, wysłuchała słów „wróżki” pani Poisson.

Po odejściu Joanny-Antoniny ekscentryczna kobieta rzuciła się gwałtownie w ramiona uśmiechającego się sceptycznie pana de Tournehema i zawołała:

– Wychowamy ją na kąsek królewski!

Pod wpływem mocy tego wybuchu uśmiech sceptyczny znikł z subtelnych warg pana de Tournehema.

– Dobrze! – powiedział. – Rozporządzaj moim majątkiem, ile ci się podoba. Daj jej najlepszych nauczycieli. Wykształć wszystkie dary jej natury.

I dodał szeptem na ucho:

– Nasza mała godna jest takiej kariery...

Pani Lebon dosłyszała i podkreśliła:

– Chybaby król nie poznał się na kąsku królewskim.

Wszyscy troje umilkli. Patrzyli w przyszłość daleką...

Widzieli o czternaście lat naprzód – moment, kiedy panna Poisson, późniejsza pani d’Étioles, wkraczała na pokoje Wersalu, by wejść w rolę miłośnicy królewskiej, markizy de Pompadour, i umrzeć po latach dwudziestu w pałacu królewskim w roli wszechwładnej pani Francji!Rozdział II

Warunek niewierności małżeńskiej

Do pokoju dziecinnego, w którym ukryła się Joanna, wbiegł chłopiec mogący liczyć lat czternaście, przecie wzrostem niewiele wyższy od niej. Niezmiernie wytworny, obcisły strój tylko uwyraźniał brzydotę jego twarzy i niedorozwój budowy ciała. Na ustach jego przewijał się ciągle grymas jakby znamionujący początek płaczu. W ciemnych oczach pojawiały się chwilami iskierki wybuchowego gniewu – niemocnego wobec tej płaczliwości. Chorowity z natury chłopiec był siostrzeńcem pana Lenormanta de Tournehema i zwał się Lenormant d’Étioles. Osierocony w dzieciństwie znajdował się pod opieką swego wuja, który kochał go raczej z obowiązku krwi, upatrując w nim jedynego dziedzica swego wymierającego rodu, niźli z przekonania o jego wartości duchowej. Wątpliwe było, czy ten psujący się odprysk ongi rycerskiej rodziny potrafi odświeżyć jej tradycje, zresztą świetniejsze w wyobrażeniu pana de Tournehema niż we wspomnieniach wszystkowiedzącej arystokratycznej opinii.

Ta opinia nie przeszkadzała jednak wujowi układać wraz z panią Poisson kombinacji, w której małżeństwo pomiędzy rzekomą córką pana Poisson, a młodym Lenormantem d’Étioles’em miało przynieść Joannie tytuł szlachecki, przenieść na nią wspólnością małżeńskiego władania dobra rodziny d’Étioles w Lens, w dniu zawarcia ślubu – połowę majątku opiekuna mężowskiego, a po najdłuższym jego życiu – pozostałość skarbów rodzinnych de Tournehemów, na mocy gotowego w tym sensie testamentu, jako wyposażenie obojga małżonków.

Nie dziw tedy, że dzieci uważały się za _narzeczonych_. Joasia traktowała ten tytuł bez dumy, nawet z dziecinną drwiną, upatrując w nim raczej powód do pomiatania swoim małym towarzyszem zabawy niż do uciechy, bo mianowała go _brzydalem_ i _niezgrabiaszem_. Natomiast chłopiec przejął się mocno swoją rangą „narzeczeńską” – w jego dziecinnym sercu kiełkowała nieświadomie przedwczesna miłość dla dziewięcioletniej dzieweczki tak dobrze wchodzącej w rolę kobiety – i pełen milczącej pokory gotów był spełniać wszystkie kapryśne rozkazy _prześlicznej Żanetki_, jego _przyszłej małżonki, pani d’Étioles_, jak podkreślał to z dumą przy każdym z nią spotkaniu.

W tej chwili wracał z baliku dziecinnego, urządzonego przez starą panią de Luynes, gdzie się znudził, ponieważ śród zaproszonych nie było Joasi – co uważał za wielką niesprawiedliwość. Nie czekał końca uroczystości, mimo zapowiedzi fajerwerków i zażądał od lokaja, aby odprowadzono go do opiekuna, którego słusznie spodziewał się znaleźć w domu pani Poisson. Tutaj, ledwo stanął w progach salonu, jął oglądać się za Joasią i odszukał ją niebawem ukrytą w kącie pokoju. Padała na nią przez wysoko umieszczone okno czerwień zachodzącego słońca, przeobrażając ją dlań w zaczarowaną księżniczkę z bajki.

– Widzisz! Już jestem. Nie czekałem końca balu! – rzekł, zbliżając się do niej z kawalerskim ukłonem. – Nie spodziewałaś się mnie. A ja wolę się bawić z tobą.

Z lekka kiwnęła mu głową. Odparła poważnie:

– Owszem, spodziewałam się, że przyjdziesz. Wiem, że wolisz bawić się ze mną.

Uważała to za naturalne, że przedkłada ją nie tylko nad swoich towarzyszy męskich, ale i nad dziewczynki w jego wieku, jakkolwiek on musiał nieraz bronić się przed zarzutami wyśmiewających go koleżków, iż bawi się z _małymi dziećmi_. – _Żanetta jest starsza rozumem od was wszystkich!_ odpalał ze złością, gotów gryźć drwinkarzy i cofać się zarazem przed ich większą siłą fizyczną.

– Pani d’Étioles! – rzekł pompatycznie – racz przejść się ze mną po ogrodzie. Mamy piękny wieczór.

Wstała w milczeniu i podała mu rękę.

Po chwili dwoje dzieci w pudrowanych perukach z godnością starszych zstępowało po schodach. On szedł z tyłu, stawiając ostrożnie nogi w jedwabnych pończochach i pantofelkach z diamentowymi sprzączkami, starając się nie nadeptać na tren jej szumiącej jedwabnej sukni – dzieci ubierały się jak starsi. Znaleźli się wnet w cieniu lip zaniedbanego ogródka przytykającego do dwupiętrowego domu pani de Chevres na placu de Grève.

Usiedli na marmurowej ławeczce.

– Żanetto! – rzekł chłopiec – czy pozwolisz mi, żebym cię pocałował? Tak trzeba.

– Nie! Nie trzeba! – odparła.

– Starsi tak zawsze robią.

– A ja nie chcę!

Chłopcu zakręciły się w oczach łzy.

Dodała, krzywiąc się:

– Starsi tu siedzą, w tym ogrodzie, i nie widzą, że tu jest... bardzo... bardzo brzydko. Nie ma ani fontann, ani posągów, ani klombów róż jak w Wersalu... Tu nie wypada się całować!

Usprawiedliwiała niejako odmowę pocałunku, może ubocznie czyniąc zarzut matce i _dobremu panu Tournehemowi_, że nie postarali się upiększyć ogródka według jej gustu i przekonań o koniecznym tle do _zabawy w pocałunki_ miłej dla starszych i dla dzieci.

– Chcesz? – zapytał. – To pójdę jutro do Wersalu... i zakradnę się przez kraty i przyniosę ci trzy róże, jak wtedy, kiedy mnie obili... Ale za to pozwoliłaś pocałować się trzy razy.

– Dlaczego dałeś się pojmać i obić?... Róże były zgniecione – brakowało listków... Podniosłeś je z ziemi. Niewarte były pocałunków.

– Teraz klnę się honorem – nie dam się złapać dozorcom. Przyniosę ci jutro cztery najpiękniejsze róże.

– Nie trzeba!... Po co kraść?... Ja sama sobie zerwę, kiedy będę mieszkała w Wersalu.

Otworzył usta ze zdziwieniem – ale nie zaprzeczył. Żanetta przecie jest mądra i zawsze wie, co mówi.

– Pozwól mi jednak jutro iść po róże... i daj obietnicę, że mnie pocałujesz.

Zmarszczyła brwi i niecierpliwie uderzyła ręką o poręcz marmurowej ławki.

– Chcę czego innego... chcę... – zatrzymała się, myśląc.

– Rozkazuj, wszystko spełnię.

– Naprawdę? – ucieszyła się złośliwie. – A więc... przeleź zaraz przez ten parkan i narwij mi... pokrzyw... Tak! tak! przynieś mi bukiecik pokrzyw – wołała, śmiejąc się i klaszcząc w ręce, rada, że nareszcie znalazła pomysł, który odpowiadał jej planom i chwilowemu nastrojowi.

Powstał i patrzył na nią wystraszony.

– Ależ to kłuje... parzy! – wyjąkał nareszcie.

– Mazgaj!

– I jakże będę się przedzierał przez parkan... w tym stroju? Pójdę przez bramę i urwę jedną łodygę.

– Nie przez bramę... I bukiet cały! Rozumiesz?... Garść.

– Zniszczę ubranie.

– Co mnie obchodzi twoje ubranie!

– Ale garść pokrzyw... poparzę sobie ręce okropnie.

– Mówiłeś zawsze, że mnie kochasz!... Nienawidzę cię, boś skłamał...

Wstała i energicznie zawróciła ku domowi.

Dopędził ją.

– Żanetto! na co ci bukiet pokrzyw?... Przecież to nie dla ciebie...

– Skąd wiesz?... Może dla mnie... Kwiaty noszą wszyscy, a pokrzyw nikt...

– Ale to mnie będzie bolało przy rwaniu...

– Widzisz! chciałam wiedzieć... czy mnie naprawdę kochasz?... Bo pani Lebon powiedziała kiedyś do mamy: _Jeżeli kto kocha, to wycierpi wszystko dla swojej miłości... a inne kochanie nic nie warte!!_

Jej oczy patrzyły z gniewem i rozżaleniem na składającego błagalnie ręce chłopca, starającego się zagrodzić jej drogę do domu. To nie były już oczy dziecka – biły taką potęgą wyrazu.

– Idź precz! Nigdy nie będę twoją żoną! – rzekło dziecko.

– Żanetko! Poczekaj... już idę...

Pobiegł w stronę parkanu. Zatrzymała się na ścieżce. Jej oczy śmiały się teraz triumfem. Bawił ją mozół chłopca niezgrabnie wspinającego się na parkan i trwożnie poszukającego oparcia dla nóg na oplatających go gałęziach.

Kiedy powrócił z naręczem pokrzyw, miał łzy w oczach i bąble na palcach, ale był rad i dumny z siebie.

– Widzisz – pokazywał jej ręce. – Teraz mogę cię pocałować?

Nadstawiła z godnością twarzyczkę, odwracając nieco usta. Obsypał ją pocałunkami. Przymknęła oczy z uśmiechem – może nie chciała widzieć _brzydala_ i goniła obraz królewicza z bajki.

Byli oboje dziećmi – niewinnymi dziećmi. I w tej ich igraszce w miłość nie było nic gorszącego. Jeno ta cieplarniana atmosfera, w której wychowały się dzieci sfer wysokiej arystokracji i finansjery, przyśpieszała tętno ich krwi i uczyła ich przez naśladownictwo sztuki miłości, którą raczej bawiło się, niż żyło, wszystko dokoła nich.

– Dosyć! – skomenderowała.

– Co mam zrobić z tym? – zapytał, odrywając od niej chciwe usta i wskazując oczyma pokrzywy.

– Czy bardzo boli? – spytała.

– Bardzo! Drapie – swędzi – kłuje... i parzy! – wykrzywił się, spoglądając litościwie na własne ręce pokryte bąblami.

– Nie rzucaj jeszcze!

Odgarnęła rękaw sukni wysoko i podstawiła ramię.

– Dotknij!... mocno!...

– Czym?! – nie rozumiał.

– Pokrzywą!... No, uderz!

– Ciebie?... Żanetko! Nie mogę.

– Każę! Słyszysz?

– Na honor! Nie mogę!... Jesteś kobietą!

– Głupi! To wszystko jedno... Jesteś tchórz, nic więcej.

– Weź sama!...

– Nie mogę... Na palcach bąble będą widoczne. A wyżej – nie... Suknia przykryje.

– Ale po co ci to?

– Lenormant! – rzekła. – Nic nie rozumiesz. Pani Lebon mówiła do mamy: _Z kochanej ręki przyjmuje się wszystkie ciosy._ Tak podobno powiedział jakiś wielki poeta... zapomniałam nazwisko... No, uderz...

– Zaklinam się... na Bozię... nie mogę!

– A! Na Bozię... Dobrze, wierzę ci!... Jesteś do niczego niezdatny. Połóż pokrzywy na ławce.

Uczynił tak. Wówczas dziewczynka przyklękła i obnażone ramię zanurzyła w pokrzywach. W oczach szkliły się urastające krople łez, ale usta się śmiały. Mały Lenormant d’Étioles patrzył na nią z przerażeniem i podziwem:

– Co ty robisz?!... Nie boli cię?

– Boli!... Ale trzeba się przyzwyczajać do bólu. Przecie i ciebie przeze mnie bolało... a i mnie przez kogoś boleć może...

– To go będziesz nienawidzić.

– Nie wiem! – odparło dziecko z jakąś nieswoistą mądrością. – A teraz goń mnie...

Biegła jak wicher w stronę promieniejącego purpurą na zachodzie słońca... Ledwo mógł nadążyć za nią po ścieżkach ogrodu i trawnikach. Nagle potknęła się o kamień – upadła. Podniosła się, nim pośpieszył jej z pomocą. Zakaszlała się mocno, wyjęła obszytą koronkami chusteczkę – i przyłożyła ją do ust... Chustka zabarwiła się czerwoną plamą.

– Co to?... Ty plujesz krwią? – zapytał.

– Nie!... Tak!... Czasem – ale bardzo rzadko. To nic... Pamiętaj – nie mów nikomu. Nie waż się... Nie trzeba przestraszać nikogo. To zaraz przechodzi.

Musiał jej przysięgnąć, że _nikomu o tym nigdy pod żadnym warunkiem nie powie_.

* *

*

Kiedy w dziesięć lat potem, w dniu 9 marca 1741 roku Joanna-Atonina urodzona Poisson, przeszedłszy przy dźwiękach organów usłaną kwieciem ścieżkę od ołtarza do podwoi kościoła świętego Eustachego – wsparta na ręku pana Lenormanta d’Étioles’a – odziana w szaty ślubne – nareszcie przez tłok ciekawskich, pragnących obejrzeć _czarującą pannę młodą_, dotarła do drzwiczek karety i zasiadła przy szczęśliwym nowożeńcu nastąpiła pomiędzy nimi taka rozmowa:

– Kocham cię, Joanno!

– Wiem o tym. Mówiłeś mi to nieraz.

– Ale ty mnie... czy kochasz? Nie powiedziałaś mi tego nigdy.

– Nie wiem. Miłość jest to wielkie słowo.

– Jednak wyszłaś za mnie?

– Tak. Czy żałujesz tego?

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.