Misja na Wyspie Potworów. Poradnik łowczyni potworów. Tom 3 - ebook

2

Z głośników radiowęzła dobiegł nas pełen napięcia głos dyrektora Winga:

– Uwaga, uczniowie i nauczyciele. Proszę zachować spokój i udać się do najbliższej z wyznaczonych stref bezpieczeństwa.

W tłumie szósto-, siódmo- i ósmoklasistów natychmiast wybuchł popłoch.

Nerwowym ruchem rozpięłam plecak i wyjęłam tubę po chipsach Pringles, w której trzymałam składany kij bambusowy. Obie z Berną miałyśmy wyostrzone wszystkie zmysły.

Jakiś piszczący smarkacz z szóstej klasy szturchnął mnie łokciem.

– Uważaj! – huknęłam. – Idź do swojej strefy, młody!

Odprowadziłyśmy z Berną kilka zagubionych owieczek do ich klas.

– Panno Vincent i panno Ferguson! – zawołał pan Brown. – Przestańcie się guzdrać.

Berna pomachała swoim walkie-talkie.

– Moja strefa bezpieczeństwa jest w trzystajedynce – powiedziała, oddalając się. – Zadzwoń!

Moja strefa była w sali 610. Daleko w głębi korytarza C na drugim końcu szkoły. Ruszyłam w tamtą stronę, a kiedy mijałam kotłownię, przenikliwy alarm ucichł. W powietrzu zawisła dziwna cisza. Kilkoro zabłąkanych dzieci przebiegło za mną, ale już po chwili umilkło echo zamykanych drzwi i pospiesznych kroków. Na korytarzu nie było żywej duszy. Wciąż błyskały światła alarmowe.

Każde moje stąpnięcie odbijało się echem. Czułam, że coś jest nie tak. Zwolniłam, wsłuchując się w ciszę.

Zza rogu dobiegł mnie czyjś naglący głos i poskrzypywanie butów.

– Nie wiem, co to było, ale wiem, że coś widziałam. – Nasza szkolna kucharka pani Francini wymachiwała łopatką i wałkiem do ciasta. Szła żwawym krokiem, mówiąc do szkolnego ochroniarza pana Milo: – Byłam w kuchni. Mieszałam mięso na klops, więc ręce utytłałam po łokcie. Usłyszałam jakiś szczęk. Może pan zwolnić? Ta moja rwa kulszowa.

Gdy mnie mijali, skuliłam się jak podczas gry w chowanego.

– I zobaczyłam tego… tego… stwora. I nie był to żaden uczeń. Raczej niedźwiedź, tak myślę. Przeraziłam się nie na żarty. Miał ze dwa i pół metra.

– To już trzeci raz w tym miesiącu – zaśmiał się pan Milo.

– A żeby pan wiedział – dodała pani Francini. – Ten łajdak pożarł mi wszystkie nuggetsy!

Pan Milo i pani Mielonka zniknęli w głębi korytarza.

Wiedziałam! To nie jest zwyczajna procedura blokady.

Chodziło o potwora.

Przez okienko w drzwiach zajrzałam do klasy 610. Uczniowie siedzieli nieruchomo na podłodze, opierając się plecami o ściany. Pan Gibbs sprawdzał listę obecności. Za chwilę wywoła Ferguson, K. Włączyłam walkie-talkie i przeszłam na kanał trzeci.

– Ekipa. Tu Feniks. Powtarzam, tu Feniks. Słyszycie mnie? Odbiór.

Seria trzasków.

– Zgłasza się Queen B. Odbiór – wyszeptała Berna.

– Caszie na poszterunku – odezwał się cichy głos Cassie McCoy.

– Critter zgłasza gotowość – oznajmił gorliwym tonem Curtis Critter.

– Muszisz powiedżecz „odbiór”, Curtisz. Odbiór – upomniała go Cassie.

– Cassie, nie bądź…

– Widżisz? Odbiór! Wtedy wiadomo, że szkończyłesz mówicz. Odbiór.

– Ale mieszasz…

– Własznie tak. Odbiór.

– Przestań!

– Szwietnie. Odbiór naprawdę!

– Odbiór na wieki!

– To idiotyczne…

Już miałam wprowadzić ich w temat, kiedy mój wzrok padł na wejście do kotłowni. Coś – bo raczej nie ktoś – rozbiło kłódkę, a na otwartych drzwiach pozostawiło głębokie ślady pazurów.

– Mamy problem – wyszeptałam do walkie-talkie. – Odbiór. – W tym momencie normalni, zwykli, mądrzy ludzie daliby nogę, głośnym krzykiem wzywając ochroniarza.

Ale nie ja. Nie babysitterka Kelly Ferguson. Już dawno odpuściłam normalność.3

Pchnęłam drzwi, a zawiasy zazgrzytały, jakby ktoś przeciągnął paznokciami po tablicy. Stare metalowe schody prowadziły w dół, do wnętrzności szkoły. Wypełniona syczącymi rurami i maszynami piwnica przypominała lochy, a jej mrok rozjaśniała jedna jedyna żarówka.

– Feniks, jesteś tam? Odbiór – odezwała się Berna. – Czekaj na wsparcie! Odbiór.

– Sekundę – odparłam. – Odbiór.

Widzenie w ciemności to niełatwa sprawa. Ale nie dla mnie. Jeśli miałabym to opisać, powiedziałabym, że tak długo mrużę oczy, aż mięśnie za oczami zdają się wnikać w głąb czaszki i wtedy nagle zaczynam widzieć. (Przydają się do tego pozazmysłowe moce babysitterki).

Na dole schodów zauważyłam jakieś małe brązowe grudki. Przykucnęłam.

_Proszę, niech to nie będzie kupa potwora. Nie mam przy sobie woreczków._

Ponadgryzane nuggetsy z kurczaka.

Smażone przysmaki były obficie upaćkane ketchupem i śliną, których ślad ciągnął się od schodów przez betonową podłogę i znikał gdzieś w przerdzewiałym podbrzuszu naszej szkoły.

Woda bulgotała w rurach, jakby budynek cierpiał na niestrawność.

– Mamy w kotłowni stworzenie czwartej, może trzeciej klasy – wyszeptałam do walkie-talkie. – Odbiór.

Zdjęłam wieczko z tuby Pringles i wyjęłam wężokij, drewniany kij z wygrawerowanym rysunkiem groźnego węża. Ze zwinnością pumy ruszyłam w stronę skupiska rur. Rozłożyłam broń na całą długość i powywijałam nią w powietrzu ze świstem, który w moich uszach brzmiał jak muzyka. Trenowałam cały zeszły miesiąc.

Zza kotła dobiegły mnie odgłosy przełykania i mlaskania.

Naprężyłam mięśnie i wymierzyłam kij przed siebie.

– Mocą Zakonu Babysitterek z Rhode Island rozkazuję ci opuścić tę posesję! – zawołałam.

Kocioł sapnął. Zagrzechotały rury.

– Otaczają cię babysitterki. Wiemy, że tu jesteś.

Wstrzymałam oddech i uniosłam broń, przypadkowo trafiając w zwisającą z sufitu żarówkę, która zakołysała się na łańcuszku. Na ścianach zatańczyły cienie.

Wśród hałaśliwego syku rur usłyszałam głęboki, chrapliwy oddech.

Poderwałam kij w górę. Z jakiejś uszkodzonej rury buchnęła para. Z oślepiającej mgły wystrzeliły ku mnie czarne pazury. Trzasnęłam kijem w wielgachne, sękate kłykcie.

Olbrzymia łapa cofnęła się gwałtownie i usłyszałam żałosne skomlenie. Zmrużyłam oczy, próbując przeniknąć wzrokiem opary.

– Aaaauuuuaaa – doszło mnie zawodzenie.

_Znam ten głos._

– Kevin? To ty?

Z mgły wyłonił się dwuipółmetrowy, włochaty Sasquatch o zakrzywionych rogach.

W jego długich, zwisających uszach tkwiły słuchawki, a biegnący mu przez pierś kabel prowadził do niebiesko-szarej saszetki zawieszonej na pasku. Kevin trzymał się za łapę, mamrocząc coś do siebie. Odetchnęłam z ulgą i schowałam kij.

– Wybacz, stary. Nie wiedziałam, że to ty – wyjaśniłam.

– Iiiny ootuur? – spytał Kevin.

– Cóż, ja też nie wiem, jaki inny potwór miałby tu być, ale nie możesz tak się do mnie podkradać.

Skinął łbem, szczerze zmartwiony, że mnie przestraszył.

– Raaszaaam.

– Łapa w porządku? – upewniłam się.

Pomachał mi na dowód, że „jest okej”, choć wiedziałam, że solidnie mu przyłożyłam.

– Co ty tu robisz? – zapytałam.

Uniósł podręcznik do fizyki.

– Chcesz chodzić na lekcje?

Uśmiechnął się szeroko, błyskając kłami.

– Kev… – powiedziałam łagodnie. – Wiesz, że w tym stanie nie możesz pokazywać się ludziom.

Pokiwał łbem, wbijając wzrok w swoje wielkie stopy.

Dawno temu Kevin był ludzkim dzieckiem, braciszkiem mojej przyjaciółki Liz, największej twardzielki wśród babysitterek z Pawtucket, ale Profesor Gonzalo przemienił go w potwora i kazał mu służyć Serenie, Królowej Pająków. Uwolniliśmy go ze szponów Boboludzi i od tamtej pory pomieszkuje z nami w kwaterze głównej babysitterek w domu Flo.

Oswajaliśmy go ze światem ludzi. Graliśmy razem w amerykański futbol, choć potrzeba pięciu zawodników, żeby go powalić. Uczyliśmy się języka migowego, żeby lepiej go rozumieć, a nawet zdołaliśmy go przekonać do jednego prysznica w tygodniu. Cuchnął tak, że powinien się kąpać dwa razy dziennie, ale lepiej raz w tygodniu niż wcale.

Im więcej czasu z nim spędzałam, tym wyraźniej widziałam, że gdzieś pod tą sierścią kryje się miły czternastolatek, który kocha zwierzęta, swoją siostrę i muzykę. Kiedyś przyłapaliśmy go, jak w środku nocy wymykał się do sklepu na rogu. Dwa tygodnie temu zakradł się do nocnego klubu, żeby poszaleć przy muzyce. Odkąd zaczął się pokazywać, znacznie więcej osób zgłasza, że widziało Wielką Stopę.

Ale wciąż jest bardzo niezdarny i nie radzi sobie ze złością ani z higieną osobistą. Jak to nastoletni chłopak.

– Przez ciebie zamknęli nas w szkole – powiedziałam.

Kevin kopnął w ziemię, po czym podał mi nuggetsa z kurczaka.

– Nie, dzięki – odparłam, więc wetknął mi go do kieszeni. – Przestań się wygłupiać.

W drugiej łapie bestia trzymała czerwone serce z papieru.

– Co to jest? – spytałam.

Jego włochate brwi powędrowały w górę. „Będziesz moją walentynką?”, pokazał na migi.

Uśmiechnęłam się.

– To bardzo miłe, ale musimy cię stąd wyprowadzić – odparłam.

Zamachał rękami, po czym wskazał pazurem na swoje czoło.

– O co chodzi? Kevin, musimy iść. Co mówisz? Coś sobie przypomniałeś?

– Ut, ut – odpowiedział, zataczając łapą kółka.

– Chodzi o mieszanie w misce? O wir na morzu? O wyspę? Chodzi o Wyspę Potworów!

Kevin wskazał na mnie, a potem na swój pysk.

Zaczęliśmy gromadzić informacje, odkąd odkryliśmy, że na tej samej wyspie, na której Kevina przemieniono w kudłatego mutanta, są uwięzione także inne dzieci, porwane przez prawdziwe potwory. Niektóre z nich już przeistoczono w bestie takie jak Kevin, inne jeszcze nie. Obiecałam sobie, Kevinowi i porwanym dzieciom, że jak tylko namierzymy tę wyspę, babysitterki sprowadzą je do domu.

Nie miałam pojęcia, jak to zrobię. Po prostu czułam, że jakoś muszę.

Kevin pogrzebał w swojej saszetce, gdzie obok długopisów, liści i martwej myszy znalazł złożoną kartkę. Przez ostatnie miesiące Kevin rysował każdy najdrobniejszy szczegół, jaki zdołał sobie przypomnieć na temat Wyspy Potworów. Mieliśmy nadzieję, że te szczątkowe wskazówki pozwolą nam ją zlokalizować. Niestety jak dotąd się to nie udało. Jedną z najważniejszych informacji, jakie nam przekazał, był fakt, że wyspą rządzi najgroźniejszy z siedmiorga Boboludzi, Baron von Eisenvult.

Kevin podał mi szkic czegoś, co wyglądało jak budynek otoczony okręgiem. Na ścianie widniał napis „ELL”.

– Ell? Co to jest „ELL”? – spytałam.

Kevin chrząknął i zrobił ruch, jakby wyglądał przez okno.

– Zobaczyłeś to? Przez okno? W drodze na wyspę?

Kevin odrzucił łeb do tyłu i zawył.

Ach, te potwory. Jak któryś zacznie wyć, to trudno go powstrzymać. Zatkałam mu paszczę ręką.

– Cieszę się, że przypomniałeś sobie coś ważnego, ale zaraz usłyszy nas szkolna ekipa poszukiwawcza.

Pod drzwiami na korytarz pojawił się cień. Przeciągle zaskrzypiały zawiasy.

– Schowaj się! – rozkazałam Kevinowi.

Wepchnęłam go za kocioł. Szczęknęły metalowe rury, gdy zahaczył o nie rogami. Poczułam jego oddech na karku. Wzdrygnęłam się i szturchnęłam go, żeby się cofnął.

– Uskaffka? – wymamrotał, wskazując na moje włosy.

– Tak. To truskawkowy szampon. Cicho bądź.

Metalowe schody pobrzękiwały pod czyimiś krokami. Wstrzymałam oddech. Pan Gibbs na pewno zauważył, że nie ma mnie w klasie, i wysłał nauczycieli z pochodniami i widłami, żeby mnie znaleźli i sprowadzili.

_Proszę, proszę, niech to nie będzie dyrektor ani ochroniarz_.

Gdyby znalazł nas jakiś nauczyciel, zacząłby świrować. Wezwałby służby weterynaryjne i Kevina zabrano by do laboratorium, żeby na nim eksperymentować. Albo ogłosiłby, że znalazł Wielką Stopę w szkolnej piwnicy, i każdy oszołom na świecie chciałby zamknąć Kevina w klatce, żeby się na niego gapić.

Oczywiście nigdy bym na to nie pozwoliła. A to znaczyło, że będę musiała zrobić wielką rozróbę, żeby Kevin mógł uciec – i prawdopodobnie zostanę za karę po lekcjach. A przecież mnie, Kelly Ferguson – wzorowej uczennicy – nigdy się to nie zdarza. Zwłaszcza odkąd dobiłam targu z rodzicami: mogę być babysitterką i polować na potwory, o ile nie pogorszą mi się oceny i nie wpakuję się w żadne kłopoty.

– Kelly? Jesteś tu? – usłyszałam szept Berny.

Wyskoczyłam z kryjówki, a Kevin ryknął radośnie i poszedł za moim przykładem. Berna kwiknęła i rzuciła we mnie latarką.

– To nie jest śmieszne! – ofuknęła nas. – Mogłam was zabić.

– Wybacz, Bern. Nie wiedziałam, że będziesz nas szukać – powiedziałam, a potem ją uściskałam.

– Od czego są babysitterki? – mruknęła. – A ty, wielkoludzie, wiesz, że nie powinno cię tutaj być. Wugnot porządnie się wkurzy.

Kevin skinął łbem, objął nas obie włochatymi ramionami i uściskał tak, że prawie straciłam dech w piersiach. Trącał nosem nasze policzki i głośno mruczał.

– Tak, tak. Ja też się cieszę, że cię widzę, ale już wystarczy – wydyszała Berna. – Zaraz tu będą wszyscy nauczyciele.

– Polują na nas! – zawołałam. – Kev, musimy cię stąd wyciągnąć.

Wdrapaliśmy się po schodach i wyjrzeliśmy na pusty korytarz.

– Najbliższe wyjście znajduje się na końcu korytarza C – wyszeptałam. – Cicho. Do ciebie mówię, Kev. A tak przy okazji, to przydałaby ci się kąpiel.

Kevin powąchał się pod pachą i parsknął.

Popędziliśmy korytarzem, schylając się pod okienkami w drzwiach do klas.

Zza rogu wybiegł Curtis.

– Czekajcie! Tam nie! – krzyknął szeptem. – Zrobiłem coś, żeby odwrócić uwagę nauczycieli. Tędy!

Ugiąwszy przepisowo łokcie i kolana, popędził po żołniersku, jakby brał udział w biegu o puchar Pajacowa.

– A co z kamerami? – spytałam, biegnąc obok. – Wszystko będzie widać.

– Cassie jest w gabinecie dyrektora Winga i kasuje nagrania monitoringu – wyjaśnił Curtis.

Kevin chrząknął i wskazał na coś przed nami.

Za fontanną wody pitnej kuliła się jakaś ciemnowłosa postać.

Czyżby to był…? Czy to możliwe? Nie.

_Mój orzeźwiający nektar._

_Mój kawałek pizzy z podwójnym sosem._

_Mój potencjalny, choć jeszcze nie całkiem chłopak._

– Victor?

Victor wyłonił się zza fontanny.

– _Hola!_

– Co on tu robi? – spytał Curtis, a Kevin prychnął na znak, że też chciałby to wiedzieć.

– Potrzebowałaś pomocy – wyjaśnił Victor. Z dumą uniósł walkie-talkie, a potem puścił do mnie oko i uśmiechnął się. Tak bardzo zagapiłam się na jego dołeczki, że prawie się potknęłam.

Berna rzuciła mi twarde spojrzenie.

– Dałaś mu walkie-talkie?

– Co się tak wszyscy wściekacie? – spytałam. – Victor jest praktycznie babysitterem.

– Adeptem sztuk opiekuńczo-ratowniczych – poprawił Curtis. – Jeszcze nie awansował.

Miał rację. Każdy adept na całym świecie musi zaliczyć Piekielny Weekend, wyczerpujące dwudniowe szkolenie, podczas którego pokonuje liczne tory przeszkód i walczy z potworami. Jestem wzorową uczennicą, a nawet ja oblałam końcowy egzamin.

– Coś słyszałem! Stamtąd! – dobiegł nas z tyłu głos dyrektora Winga.

Gonił nas tłum nauczycieli.

– Mamy dziesięć sekund, zanim nas złapią – powiedział Curtis.

– Nie gadać tyle. Ruchy! – rzuciła Berna i puściła się pędem w głąb korytarza.

Minęliśmy kolejny walentynkowy baner.

– Zamierzasz, hmm, iść? – spytałam, biegnąc obok Victora.

Spojrzał na mnie, jakbym zwariowała.

– Niby dokąd?

Curtis walnął w drzwi wyjściowe, ale okazały się zamknięte na cztery spusty.

– Zamknięte? Pozamykali wyjścia? – wykrztusił Victor.

– W końcu na tym polega blokada – odparłam. – Nikt nie wchodzi i nikt nie wychodzi.

Słyszałam głosy zbliżających się nauczycieli. Nasza dziesięciosekundowa przewaga szybko topniała.

– Czułem, że dzisiaj powinienem przynieść ze sobą wytrychy – powiedział Curtis i dodał szeptem do swojego walkie-talkie: – Cassie, mówi Curtis. Odbiór.

– Dżęki, że mówisz „odbiór”. Nagrania już prawie szkaszowane. Odbiór – odparła Cassie.

Curtis zerknął na zdalnie sterowaną zasuwę.

– To świetnie, sierżancie. Dasz radę zdalnie odblokować zamki? Odbiór.

– No jaszne. To gimnażjum, a nie baża wojszkowa.

Dudnienie kroków było coraz bliżej. Znaleźliśmy się w pułapce. Kevin przyjął pozycję do ataku i wycelował rogi prosto w drzwi.

– Nie! – Wiedziałam, że może je wyważyć, ale wtedy musielibyśmy wyjaśnić, skąd się wzięła ziejąca w nich dziura. Powinniśmy znaleźć sprytniejszy i cichszy sposób. W korytarzu nie było okien. Jedyna droga ucieczki prowadziła nad naszymi głowami.

– Kev, trzeba nas podnieść – powiedziałam.

– Oouuury? – upewnił się Kevin.

– Oouuury – potwierdziłam.

Z łatwością podsadził mnie pod sufit. Odsunęłam jeden z wielkich kasetonów i uwiesiłam się cienkiego metalowego stelażu. Zachybotał się, ale wytrzymał mój ciężar. Wpełzłam do ciasnej przestrzeni pod sufitem, a Kevin podsadził Bernę i Curtisa.

Victor próbował podskoczyć sam, ale bez skutku.

– Eej jup! – zawołał Kevin, podrzucając go nieco za wysoko, tak że Victor wyrżnął głową w stelaż. Kevin zachichotał. Zdaje się, że lubił dokuczać Victorowi.

– Nie dotykaj kasetonów – szepnęłam. – Jeden fałszywy krok i przelecisz na wylot.

Zanim stadko nauczycieli w średnim wieku stłoczyło się w korytarzu C, Kevin podskoczył i znalazł się obok nas, gdzie przywarł do rury instalacji przeciwpożarowej. Zatrzeszczała, jakby zaraz miała pęknąć pod jego ciężarem, ale cudem wytrzymała. Kevin jako jedyny z nas wydawał się rozbawiony. Jakby tak właśnie wyobrażał sobie niezły ubaw. Ostrożnie wsunęłam kaseton na pierwotne miejsce.

Przez szparę w suficie patrzyliśmy, jak pan Milo sprawdza zamknięte drzwi wyjściowe. Dyrektor Wing podciągnął spodnie.

– Coś tej wielkości nie znika tak po prostu – mruknął.

Trzymaliśmy się kurczowo chybotliwego metalowego stelażu, wstrzymując oddech. Zdezorientowani nauczyciele rozglądali się jeszcze przez chwilę, po czym ruszyli z powrotem. Odetchnęłam i wymieniłam z Victorem spojrzenia pełne ulgi.

Jego wielkie brązowe oczy błyszczały w ciemności.

Moje rude loczki wpadały mi do oczu, więc swobodnym ruchem odrzuciłam głowę do tyłu, żeby dodać sobie uroku. Zamiotłam włosami kłaki kurzu i nagle zaczęłam się nimi dusić. Dłoń ześliznęła mi się na kaseton, który się złamał, jakby był wielkim tostem.

Złapałam za koszulę Victora i oboje spadliśmy z podwójnym hukiem na cętkowane linoleum.

Poczułam piekący ból głowy. Jęknęłam i zamrugałam powiekami, żeby pozbyć się wrażenia pękających mi w mózgu banieczek.

– Co to było? – zapytał dyrektor Wing.

Zaskrzypiały buty, gdy nauczyciele za naszymi plecami zrobili w tył zwrot.

Kevin, Berna i Curtis patrzyli na nas ze swojej kryjówki w suficie.

– Schowajcie się, głupki – syknęłam.

Piankowy kaseton wrócił na swoje miejsce, zasłaniając przepraszający wzrok Kevina.

– Victor, w porządku? – spytałam. – Victor?

Ale on leżał nieruchomo obok mnie, nieprzytomny.