Moje dziecko gdzieś na mnie czeka. Opowieści o adopcjach - ebook

Przedmowa

Kiedy kilka lat temu poproszono mnie, żebym napisała książkę o adopcji, w pierwszym odruchu pomyślałam, że nie powinnam się tego podejmować. O adopcji wiedziałam niewiele. Znałam, co prawda, kilka małżeństw, które adoptowały dzieci, znałam też takie, które się do adopcji przygotowywały. Czy to jednak nie za mało? – zastanawiałam się. To właśnie im powiedziałam o pomyśle na książkę. I to oni zachęcali mnie, bym ją napisała. – Brakuje dobrej literatury, a my ciągle szukamy prawdziwych, a nie lukrowanych informacji – przekonywali mnie.

Ważąc argumenty, zastanawiałam się też, czy mając biologiczne dzieci, mam prawo zabierać głos w sprawie adopcji. Tę wątpliwość szybko rozwiałam: Będąc mamą adopcyjną, pisałabym o swoim doświadczeniu, bardzo subiektywnie, wyłącznie przez pryzmat własnych doświadczeń, sukcesów i porażek. Jako mama rodzonych dzieci miałam większą szansę na obiektywizm.

Ostatecznie przyjęłam propozycję, nie przewidując zupełnie, jaka to będzie fantastyczna przygoda, dzięki której poznam niezwykłych, mądrych i dobrych ludzi.

Książka ukazała się w 2011 roku. Już podczas pierwszych spotkań autorskich, a także później, gdy otrzymywałam maile, listy i telefony od czytelników, utwierdzałam się w przekonaniu, że podjęłam słuszną decyzję. Że ta książka była potrzebna i że wiele osób znalazło w niej odpowiedzi na trudne pytania.

Dlatego jestem wdzięczna wydawnictwu W drodze, w którym pracuję, że zdecydowało się na wznowienie tej książki. Mam nadzieję, że będzie ona wartościową lekturą dla tych, którzy myślą o rodzicielstwie adopcyjnym, a także dla tych, którzy im w tej drodze towarzyszą.

Przez chwilę pojawiła się pokusa, by zadzwonić do rodzin, o których pisałam. By zapytać: Co u was słychać? Jak żyjecie? Jak się mają wasze dzieci? Szybko jednak zrozumiałam, że to byłaby już zupełnie inna opowieść i zupełnie inna książka. Może kiedyś ją napiszę...

Katarzyna KolskaWstęp

Rodzicielstwo wydaje się czymś oczywistym. Czymś, co wpisane jest w naszą biologię, nasze dojrzewanie, w nasze powołanie. Wyobrażamy sobie siebie jako rodziców, choć zdarza się, że w dorosłym życiu świadomie z tego rezygnujemy.

Kiedy kapłan pyta narzeczonych, czy chcą przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym Bóg ich obdarzy, zgodnie odpowiadają „tak”. Tym jednym słowem wyrażają swoją gotowość do udziału w dziele stworzenia. Czują się do niego zaproszeni.

Z czasem okazuje się, że zaproszenie to nie było kierowane do wszystkich. Trudno się z tym pogodzić, trudno z tym żyć.

Bezpłodność dla każdej pary, która musi się z nią zmierzyć, jest ogromnym cierpieniem. Jest wołaniem na kolanach o łaskę, o cud. Wołaniem bez odpowiedzi. Doświadczeniem milczenia Boga. Przychodzi wreszcie moment, w którym trzeba się poddać. Tyle, że owo poddanie się nie oznacza wcale rezygnacji ze szczęścia, z macierzyństwa, z ojcostwa. Poddanie się – w tym wypadku oznacza, że o swoim rodzicielstwie trzeba zacząć myśleć inaczej. Czasem to „inaczej” będzie oznaczało adopcję.

Ta książka nie powstała po to, by kogokolwiek do adopcji namawiać. Bo do podjęcia tak poważnej decyzji nikogo namawiać nie wolno. Ma jedynie pokazać, że adopcja – z wszystkimi jej blaskami i cieniami – jest jedną z dróg do rodzicielstwa. Jest po prostu inną drogą.Mit o domach dziecka

Nasze wyobrażenia o adopcji dalekie są od rzeczywistości. Wiele osób żyje w przekonaniu, że w jednej, bardzo długiej kolejce stoją dzieci mieszkające w domach dziecka, w drugiej bezdzietne małżeństwa, które pragną je adoptować, a na przeszkodzie do szczęścia jednych i drugich stoją wyłącznie bezduszne przepisy, leniwi urzędnicy i mało sprawne sądy.

Wyobrażenia te kreowane są niejednokrotnie przez sentymentalne programy telewizyjne i artykuły prasowe, które mają wzbudzić w potencjalnych rodzicach litość, współczucie i poryw serca. Im dziecko mniejsze i bardziej zapłakane, tym emocje u odbiorców większe.

Po takich programach, po kilku prasowych donosach o tym, jak długo w Polsce czeka się na adopcję, powstaje w powszechnej świadomości bardzo fałszywy obraz. Bo o ile prawdą jest, że w jednej kolejce stoją dzieci, a w drugiej rodziny, które pragną adoptować dziecko, to prawdą niestety jest też to, że nie zawsze oczekiwania jednej i drugiej kolejki wychodzą sobie naprzeciw.

W Polsce w placówkach opiekuńczo-wychowawczych mieszka blisko dwadzieścia tysięcy dzieci – niemal wszystkie mają jedno lub oboje rodziców1. Naturalne sieroty są dziś absolutną rzadkością. Zdecydowana większość dzieci niesie na swoich barkach bagaż bolesnych wspomnień: alkoholizm ojca czy matki, bicie, znęcanie się, przemoc seksualną, biedę.

Nikt nie ma wątpliwości, że każde dziecko powinno wychowywać się w swojej rodzinie. Tyle, że gdy ta rodzina nie potrafi stanąć na wysokości zadania, dla dobra dziecka, a czasami dla dobra całej rodziny, trzeba je stamtąd zabrać i umieścić w placówce opiekuńczo-wychowawczej. Dla niektórych dzieci to pierwsze miejsce w ich krótkim życiu, w którym czeka na nie czyste łóżko, ciepły posiłek i spokój.

Odebranie dziecka jest dla wielu rodziców jak kubeł zimnej wody na głowę. Niektórzy, uwikłani w nałogi, poddają się leczeniu, zaczynają uczęszczać na terapię rodzinną, szukają pracy. Robią wszystko, by dziecko jak najszybciej do nich wróciło. Ale nie każda rodzina ma tyle determinacji: nałóg okazuje się silniejszy niż dobre chęci, niezaradność życiowa większa niż troska o dziecko. Rodzic może być przekonany o tym, że w końcu podoła, że się zmieni. Sąd, nie chcąc mu odbierać nadziei, będzie więc jedynie ograniczał mu prawa rodzicielskie. Dzieci – bez względu na to, jak wiele złych wspomnień wyniosły ze swojego domu rodzinnego, zwykle chcą tam wrócić. Kochają swoich rodziców, a znajdując się w bezpiecznej od nich odległości, zaczynają za nimi tęsknić, idealizować ich i czekają w placówce, aż rodzice się poprawią. Może się zdarzyć, że propozycję zamieszkania w rodzinie zastępczej lub adopcyjnej odrzucą.

Niemal wszystkie pary myślące o adopcji marzą o tym, by w ich domu pojawiło się niemowlę. I trudno się dziwić takim marzeniom. Jako rodzice chcą przeżyć swoje macierzyństwo i ojcostwo od początku: od pierwszych gestów, uśmiechów, słów, kroków. Mają też nadzieję, że im młodsze dziecko trafi do ich rodziny, tym łatwiej będzie mu nawiązać więź z nowymi opiekunami. Pracownicy ośrodków adopcyjnych rozumieją to i uczciwie przyznają, że adopcja dziecka starszego jest dużo trudniejsza. – Jeśli przez ileś miesięcy czy lat dziecko było w domu, w którym jego podstawowe potrzeby miłości, bliskości, poczucia bezpieczeństwa nie były zaspokajane, gdzie doświadczało przemocy fizycznej czy psychicznej, wówczas jego zdolność do nawiązywania prawidłowych relacji z innymi gwałtownie spada – mówi pedagog Wiesława Sędziak z Chrześcijańskiego Ośrodka Adopcyjnego „Pro Familia” w Poznaniu. I powołuje się na badania. Wykazały one, że dzieci, które doświadczyły w swoim życiu kilku znaczących zmian związanych z miejscem i osobami sprawującymi nad nimi opiekę, mogą mieć poważne trudności z nawiązywaniem więzi. Dziecko nie ufa nikomu, nie wierzy, że coś będzie w jego życiu na stałe. Dlatego gdy w końcu trafia do rodziny adopcyjnej, „próbuje” swoich nowych rodziców, sprawdza, ile są w stanie wytrzymać. Nieustannie szuka potwierdzenia, że jest kochane. – Jeśli na to nałożą się jeszcze różne deficyty, z którymi dziecko się urodziło lub które są wynikiem zaniedbania w pierwszych latach jego życia, wówczas sytuacja naprawdę jest trudna – nie kryje Wiesława Sędziak. Stąd też niewiele par decyduje się na adopcję starszych dzieci, a po rodzeństwa, zwłaszcza takie, gdzie jest więcej niż dwoje dzieci, zgłaszają się absolutnie nieliczni. Alternatywą dla nich jest więc rodzina zastępcza, w której dzieci mają funkcjonować jak w normalnej rodzinie. To właśnie taką formę opieki, gdzie kilkoro dzieci przebywa pod opieką „rodziców”, uważa się za najlepszą. – Nikt nie ma wątpliwości, że każda profesjonalna forma opieki rodzinnej wydaje się lepszym rozwiązaniem niż dom dziecka. Ale nie zawsze. I nie dla każdego. Starszemu dziecku, zwłaszcza takiemu, które dźwiga ze sobą bagaż bardzo trudnych doświadczeń wyniesionych z domu, trudno czasami nawiązać więź z nowymi opiekunami i „rodzeństwem”. Dlatego podejmując decyzję o umieszczeniu dziecka w konkretniej placówce, trzeba zawsze kierować się tym, co dla niego jest w danym momencie optymalne. Czasami będzie to właśnie dom dziecka – przekonuje Wojciech Walczak, dyrektor domu dziecka w Poznaniu. I chociaż na prawo i lewo krzyczy się coraz głośniej, że domy dziecka są przeżytkiem, przechowalnią czy jak niektórzy nawet mówią – więzieniem, to nie można zapominać, że rodzin zastępczych w Polsce wciąż brakuje i nie stoją w kolejce ludzie, którzy chcieliby je zakładać. Nie można mieć o to do nikogo pretensji, opieka nad kilkorgiem dzieci jest bowiem dla wielu – nawet fachowo przygotowanych, dobrych ludzi – zadaniem ponad siły.

Dzieci chore i liczne rodzeństwa, które przebywają w domach dziecka, z trudnością znajdują nową rodzinę. Jeśli więc trafią do placówki opiekuńczo-wychowawczej, zostaną tu prawdopodobnie na długie lata. Trudno oczywiście wymagać od ludzi heroizmu, trudno obwiniać i obrażać się na nich, że boją się sprawowania opieki nad dzieckiem, które wymaga szczególnej troski czy kosztownego leczenia. Ale trudno też całą winę przerzucać na zły system, bezduszne przepisy czy niewydolnych urzędników.

Szansą dla starszych lub chorych dzieci jest niejednokrotnie adopcja zagraniczna: co roku z Polski do innych krajów wyjeżdża ich około trzysta. Najpierw szuka się dla nich rodziny w Polsce – w poszczególnych ośrodkach adopcyjnych. Gdy to się nie uda, trafiają do krajowego rejestru dzieci czekających na adopcję. Jeśli przez około pół roku nadal nie można znaleźć żadnej rodziny w całym kraju, dziecko może być zakwalifikowane do adopcji zagranicznej.

Na Zachodzie bezdzietne małżeństwa na adopcję czekają nawet po kilka lat. Głównie dlatego, że kobiety rzadziej zachodzą w nieoczekiwaną ciążę. Jeśli się tak zdarzy, mogą liczyć na wszechstronne wsparcie materialne ze strony państwa, co niejednokrotnie pomaga w podjęciu decyzji, by ostatecznie dziecko urodzić i je wychowywać. Dlatego dzieci do adopcji jest niewiele. Bezdzietne małżeństwa, które myślą o adopcji, mogą liczyć właściwe tylko na dzieci z innych krajów. Chęć bycia rodzicem jest tak wielka, że są skłonne przyjąć dziecko chore, które wymaga specjalistycznego leczenia. Są też niejednokrotnie w zdecydowanie lepszej sytuacji materialnej i mieszkaniowej niż niektóre rodziny adopcyjne w Polsce, dlatego mogą sobie pozwolić na to, by adoptować rodzeństwo – czasami troje czy nawet czworo dzieci. Nie mają również oporów przed przyjęciem do siebie dziecka o innym kolorze skóry czy innej rasy. Adopcja jest bowiem na Zachodzie czymś normalnym, nie budzi komentarzy i niezdrowej ciekawości, z czym, niestety, jeszcze czasami spotykamy się u nas.

Prawdą jest też, że niejednokrotnie dzieci obciążone różnymi wadami i deficytami, sprawiające w placówce kłopoty i nierokujące najlepiej na przyszłość, otoczone miłością i troską kochających rodziców adopcyjnych szybko zdrowieją, nadrabiają wszelkie deficyty i chowają się znakomicie. Potwierdza to mama dziesięcioletniego Kamila: – Gdy wręczono mi książeczkę zdrowia chłopca, który już niedługo miał być moim synem – przeraziłam się. W ciągu zaledwie dwunastu miesięcy swojego życia przeszedł kilka zapaleń płuc i oskrzeli, zjadł tonę antybiotyków, pięciokrotnie leczony był w szpitalu. Gdy go poznałam, szybko zdałam sobie sprawę, że w porównaniu z innymi dziećmi jest mocno opóźniony. Kamil ledwie siedział, nie raczkował, z trudem stawał na nogi. Do tego był chudy i przeraźliwie brzydki. Ale ponieważ mój ojciec jest pediatrą, pomyślałam sobie: z taty pomocą damy radę. Przecież biologiczne dzieci też często chorują i nikt ich z tego powodu nie porzuca. Przez pierwsze sześć miesięcy żyliśmy w nieustannym lęku, że na pewno dziś, zaraz, za chwilę Kamil zachoruje. Nocami nasłuchiwałam, czy nie kaszle, zrywałam się na równe nogi na każdy jego najdelikatniejszy płacz. Gdy tylko w ciągu dnia był bardziej marudny niż zwykle, biegłam po termometr. Ale nasz syn przybierał na wadze, miał tłuste fałdki na udach, uśmiechał się od ucha do ucha. Szybko opanował sztukę siedzenia, jeszcze szybciej nauczył się sam wychodzić z łóżeczka i buszować na kolanach po całym mieszkaniu. W końcu odetchnęłam. Uświadomiłam sobie, że choroby, na które tak często zapadał, wynikały z porzucenia, braku miłości, przytulania. Że był to jego pierwszy bunt wobec świata, który zaraz po narodzeniu okazał się dla niego tak niełaskawy.

Dziś Kamil jest uczniem w szkole sportowej, odnosi sukcesy, zdobywa medale. I za każdym razem, gdy świętuje kolejne urodziny, prosi rodziców: Pokażcie mi zdjęcia, gdy byłem jeszcze takim brzydalem. To zdjęcie z jego pierwszych urodzin obchodzonych już z rodzicami, ale jeszcze w domu dziecka.

Oczywiście nie wszystkie dzieci tak zdrowo i tak dobrze się chowają. Rodzice muszą być przygotowani na to, że dziecko będzie sprawiało jakieś trudności. Ale czy biologiczne dzieci ich nie sprawiają? Czy nie chorują, nie buntują się w okresie dojrzewania? Czy nie porzucają swoich domów, swoich rodziców? Czy nie zapominają o nich na starość?Spełnienie marzeń

Jak daleko sięgnie pamięcią wstecz, zawsze myślała o tym, by adoptować dziecko. Skąd w głowie nastoletniej dziewczynki takie marzenia? Skąd taka otwartość serca, by o swoim przyszłym rodzicielstwie myśleć właśnie w ten sposób? To marzenie jej nie opuszczało. Dojrzewało razem z nią, było coraz bardziej naglące, natarczywe. Mówiła o tym swoim przyjaciółkom, znajomym, rodzicom. Powiedziała narzeczonemu. A raczej zapytała, czy byłby gotowy pokochać obce dziecko. Chciała się upewnić, mieć gwarancję. Nie mogła wtedy przypuszczać, że los nie pozostawi jej wyboru, że marzenie stanie się dla niej nagle jedyną drogą, wyzwaniem. Koniecznością. Oczywistością. Właśnie tak. Hania myśli o adopcji jako o czymś zwyczajnym, normalnym, oczywistym. – Adopcja jest po prostu sposobem na przybycie dziecka do rodziny – powie dzisiaj.

Ale wtedy, w swojej nastoletniej głowie, życie układała inaczej. Dziecko adoptowane miało być obok dziecka biologicznego. Dlaczego tak? Żeby zrobić coś dobrego dla drugiego człowieka. Żeby ktoś był szczęśliwy. Tak to czuje. Wiedziała doskonale, że miłość przyjdzie, że nie trzeba urodzić, by kochać. Bo miłość jest z serca. Doświadczała tego każdego dnia. Nie znała swojej biologicznej mamy. Mama Ela nie była nawet jej wspomnieniem. Żyła w opowieściach taty, starszych braci, zdjęciach, listach. Kiedy szła na cmentarz, trzymała mamę Bożenę za rękę i myślała: Jak by to było, gdyby mama Ela żyła? Czasami bała się tych myśli. Mama Bożena była jej największą miłością, całym światem, przyjaciółką. Miała osiem miesięcy, kiedy została jej córką. Mama Ela zmarła dwa miesiące po urodzeniu Hani. Owdowiały ojciec ożenił się ponownie. Nie był w stanie sam wychowywać dwóch dorastających synów i niemowlęcia. Musiał pracować, musiał utrzymywać rodzinę. Mama Bożena też była wdową, samotnie wychowywała dwóch synów. Wiedziała, że potrzebują ojca, którego bardzo wcześnie stracili. Hania mówi otwarcie: to był układ. Oboje znaleźli się w trudnej sytuacji, oboje szukali ratunku dla swoich rodzin. Znaleźli się, spotkali, pobrali. Stali się rodziną z piątką dzieci. Miłość przyszła później.

Jest jeszcze jedno wspomnienie ważne dla Hani. Jakby ją życie uczyło, że miłość rodzi się z serca, z troski o drugiego człowieka, z bliskości, czułości. Miała jedenaście lat, kiedy w ich domu pojawił się dwumiesięczny chłopiec. Daleki krewny. Był chory, wymagał leczenia, wizyt u lekarzy, drogich lekarstw, dobrej opieki. Dorota, samotna, młoda matka, nie mogła mu tego zapewnić. Mąż zostawił ja kilka miesięcy po ślubie, była już wtedy w zaawansowanej ciąży. Rodzice Hani zdecydowali, że jej pomogą. Zabrali niemowlę do siebie, by jego mama jak najszybciej mogła ułożyć sobie życie, by znów mogła zajmować się synem. To miało być na krótko, na trochę. Zwykła ludzka pomoc. Wyobrażali sobie, że mama Bartka będzie do niego przyjeżdżała w odwiedziny, że zrobi wszystko, by syn mógł być razem z nią. Że wykorzysta szansę, którą jej dawali. Ale stało się inaczej. Mijały kolejne tygodnie, miesiące. Dorota jakby zapomniała o swoim dziecku – nie dzwoniła, nie odwiedzała synka, nie interesowała się, jak się rozwija, jak radzą sobie jego nowi opiekunowie. Bartek cudzy dom traktował jak swój własny. Innego nie pamiętał. Swoją prawdziwą mamę znał tylko z opowieści, mamą była dla niego Bożena. Rodzice Hani pokochali Bartka jak swojego syna. Po dwóch latach poczuli, że nie mogą dłużej trwać w takim zawieszeniu. Że dziecko musi wiedzieć, gdzie jest jego miejsce, że nie może przez całe życie na kogoś czekać, za kimś tęsknić i słuchać opowieści o mamie, która jest, ale której chwilowo nie ma. Oni też potrzebowali jasnych deklaracji ze strony Doroty i emocjonalnej stabilizacji. Nie mogli w nieskończoność tłumaczyć u lekarza, że matka mieszka gdzie indziej, dlatego oni muszą zdecydować o leczeniu, zabiegach, operacjach, lekarstwach. To było trudne. I wtedy doszli do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli zostaną rodziną zastępczą. Staliby się wówczas prawnymi opiekunami chłopca. Dla matki Bartka ta decyzja była nie do przyjęcia: przyjechała z dnia na dzień, spakowała rzeczy syna, zabrała dziecko i nigdy więcej się w ich domu nie pojawiła.

Pokonać kryzys

Hania z Łukaszem na swoje rodzicielstwo chcieli poczekać. Myśleli tak, jak myśli wiele młodych małżeństw: najpierw stabilizacja, czyli praca i mieszkanie. Potem dzieci. Rok po ślubie zgodnie stwierdzili, że nadszedł czas, by ich rodzina się powiększyła. Miesiące mijały, a dzieci nie było. Wizyty u lekarza nie przynosiły żadnych odpowiedzi. – Będzie dobrze, nic złego się nie dzieje – uspokajał ginekolog i zapisywał tabletki na uregulowanie miesiączek. Potem kolejne badania, kolejne tabletki. – Nie wpadałam w panikę, nie histeryzowałam, nie rwałam włosów z głowy. Cierpliwie czekałam – wspomina Hania dzisiaj. Po trzech latach lekarz zaproponował szczegółowe badania w szpitalu. – Leżałam na jednej sali z kobietą, którą leczyła się na niepłodność już od wielu lat. Gdy opowiadała mi, przez co przeszła, pomyślałam od razu: po co to wszystko, przecież dziecko można adoptować – opowiada Hania. – Owszem, jak każda kobieta pragnęłam być matką, chciałam poczuć, jak to jest, gdy nosi się w sobie nowe życie. Ale moje pragnienia nie mogły być najważniejsze – tłumaczy.

Pobyt w szpitalu nie przyniósł żadnej nowej diagnozy. Zrozumiała, że dalsze czekanie i leczenie nie ma sensu. Tłumaczyła sobie po swojemu: może niepłodność to jakaś psychologiczna blokada, „blizna” po mamie, która zmarła dwa miesiące po moim urodzeniu. – Chcieliśmy bardzo mieć dzieci, in vitro, ze względów religijnych, nie wchodziło w rachubę. Pozostawała więc jedyna droga: adopcja. Zaczęłam o tym bardzo poważnie rozmawiać z moim mężem – przypomina sobie Hania.

I wtedy Łukasz powiedział „nie”. Owszem, deklarował jeszcze przed ślubem, że jest gotowy adoptować dziecko, tyle że adopcja nie miała być zamiast. Adopcja miał być obok. Obok dziecka własnego, biologicznego, którego Łukasz bardzo pragnął. Nalegał, by poddali się kolejnym badaniom, by poszukali innego lekarza. Nie wierzył, że to właśnie on i Hania są tymi, którzy nie mogą mieć rodzonych dzieci. Im częściej Hanka zaczynała mówić o adopcji, tym bardziej Łukasz torpedował jej pomysły. Poczuła się oszukana. Przecież jej kiedyś obiecał, przecież powiedział, że jest gotowy pokochać i wychowywać obce dziecko. Zdesperowana spakowała swoje rzeczy i wyprowadziła się z domu. Miała żal do Pana Boga, że traktuje ją tak niesprawiedliwie, że nie pozwala doświadczyć cudu macierzyństwa. Ale jeszcze większy żal miała do Łukasza, że nie chce z nią rozmawiać o tym problemie.

– Po dwóch miesiącach wróciłam. Pomyślałam, że dam Łukaszowi czas, że do takiej decyzji trzeba dojrzeć, dorosnąć, oswoić ją. Ja o adopcji myślałam już od wielu lat, on był dopiero na początku tej drogi. Musiałam być cierpliwa. Nie mogłam dopuścić do tego, by nasze problemy z poczęciem dziecka przekreśliły nasze małżeństwo. Wierzyłam, że damy radę, że poradzimy sobie z tym problemem.

Przez kolejny rok temat dzieci w ich domu nie był poruszany. Owszem, czynili wszystko, by biologiczne dzieci przyszły na świat. Ale nie przychodziły. – Po roku zaczęłam delikatnie z Łukaszem ponownie rozmawiać na temat adopcji. Już nie protestował, nie szukał problemów. Powiedział, że się zgadza. Ta jego zgoda była dla mnie początkiem mojego macierzyństwa. Przestałam już myśleć o lekarzach, o leczeniu, o zajściu w ciążę. Cała moja uwaga skupiła się na tym, by jak najszybciej rozpocząć starania o dziecko, a właściwie o dzieci, bo wspólnie uzgodniliśmy, że chcemy adoptować rodzeństwo. Miałam poczucie, że te nasze dzieci już gdzieś są, że na nas czekają i musimy zrobić wszystko, by je jak najszybciej odnaleźć – wspomina Hania.

Z tobą jest najlepiej

Na pierwszą wizytę do ośrodka adopcyjnego wybrała się sama. Był 1 czerwca. – Chciałam się dowiedzieć, od czego musimy zacząć, jakie trzeba zgromadzić dokumenty, jakie są procedury adopcyjne. Już podczas tego pierwszego spotkania powiedziałam, że jesteśmy gotowi przyjąć rodzeństwo. Nie określałam wieku dzieci, nie stawiałam żadnych warunków poza jednym: powiedziałam, że nie możemy przyjąć dziecka chorego, wymagającego całodobowej opieki, gdyż zwyczajnie nas na to nie stać. Wiedziałam, że gdy skończy się urlop macierzyński, muszę wrócić do pracy. Przy chorym dziecku byłoby to niemożliwe – wspomina Hania.

Na kolejne spotkanie przyszli już razem. W październiku rozpoczęli kurs dla rodziców adopcyjnych. – Przyjęto nas z otwartymi ramionami. Zajęcia porządkowały naszą wiedzę na temat adopcji, urealniały całą sytuację, otwarcie mówiono o tym, z jakimi możemy spotkać się problemami. W naszej grupie stanowiliśmy pewien wyjątek – wszyscy chcieli adoptować niemowlęta, my jako jedyni zgłosiliśmy gotowość adoptowania dzieci starszych i to w dodatku rodzeństwa. I tej problematyki zabrakło nam podczas zajęć – wspominają dzisiaj.

Przed drugim spotkaniem zadzwoniono do nich z ośrodka adopcyjnego z propozycją, by przyszli trochę wcześniej. – Czułam, że coś się kroi, że nasze dzieci już są, że jeszcze trochę cierpliwości i już będą razem z nami. Byłam okropnie zdenerwowana, ale strasznie szczęśliwa. Gdy pani z ośrodka zapytała nas, czy na pewno chcemy adoptować rodzeństwo, powiedzieliśmy zgodnie, że tak, że my na te dzieci czekamy. Nie powiedziano nam, ile mają lat, nie poznaliśmy ich imion, ale od tej chwili myślałam o nich jak o swoich dzieciach.

Zarówno rodzice Hani, jak i rodzice Łukasza przyjęli ich decyzję z ogromną radością. Koleżanki z pracy kibicowały Hani, szef zadeklarował pomoc i zapewnił, że o pracę nie musi się martwić. Praca poczeka. Najważniejsza jest rodzina.

27 marca pojechali do ochronki, gdzie po raz pierwszy zobaczyli swojego syna i córkę. Anetka miała dwa lata. Gdy przyszli, spała. Starszy o rok Antek układał klocki. – Dałam mu pluszowego konika, którego przyniosłam, i zapytałam, co buduje z tych klocków. Po-patrzył na mnie gniewnie, powiedział, że robi pistolet i zaraz zabije tego konia. Wtedy przemknęła mi przez głowę taka myśl, czy ja będę umiała sprawić, żeby im było dobrze w naszym domu, czy będą z nami szczęśliwi.

Zaspaną Anetkę posadzono Łukaszowi na kolanach. Zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia, była już jego córeczką. Gdy wychodzili z ochronki, nie mieli najmniejszej wątpliwości, że właśnie przed chwilą poznali swoje dzieci. I już z niecierpliwością czekali na kolejne spotkanie następnego dnia. Przyjeżdżali codziennie, przez dwa tygodnie. Wspólnie się bawili, wychodzili na spacery, raz dzieci odwiedziły ich w domu i zostały u nich na noc. Anetka bardzo szybko zaczęła mówić do nich „mamo” i „tato”. Antek był trochę nieufny. Gdy opiekunka z ochronki powiedziała, że Hania będzie jego nową ciocią-mamą, odburknął, że on ma mamę i że mama go kocha. – Pamiętał swoją biologiczną mamę, pewnie za nią tęsknił i choć blisko rok spędził w ochronce, trudno mu było zaakceptować tę nową sytuację. Dlatego do niczego go nie namawialiśmy, czekaliśmy, aż sam zechce zaakceptować nas jako rodziców – mówi Hania.

14 kwietnia zostali rodziną. Jeszcze bez dokumentów, nowych nazwisk, aktów urodzenia. W domu wszystko było przygotowane na przyjęcie dzieci: pokoje, zabawki, ubranka, którymi zarzucili ich znajomi. – Chcieliśmy mieć czas tylko dla siebie, zależało nam na tym, by dzieci poznały dobrze nas, nowy dom, w którym się znalazły, nowe otoczenie. Były przecież w nieznanym sobie miejscu, z ludźmi, których znały zaledwie od dwóch tygodni. Dlatego prosiliśmy naszych bliskich i znajomych, by przez pierwszych kilka tygodni do nas nie przychodzili. Wszyscy to uszanowali i jestem im za to bardzo wdzięczna. Dziś myślę, że to była dobra i odpowiedzialna decyzja z naszej strony, i że w ten sposób pomogliśmy dzieciom odnaleźć się w ich nowym świecie i uniknąć wielu niepotrzebnych stresów.

Hania do dziś ze łzami w oczach wspomina pewien wieczór. Było to dwa albo trzy tygodnie po tym, jak zamieszkali razem. Anetka już spała. Antek przyszedł do pokoju rodziców, przytulił się mocno do Hani i powiedział: Wiesz, mamo, z tobą to jest mi najlepiej.

Nauczyć się siebie

Rodziną stawali się każdego dnia. Uczyli się siebie nawzajem, poznawali, oswajali. Miłość przychodziła powoli. – Dzieci były bardzo grzeczne i bardzo łatwe w obsłudze. W ochronce miały świetną opiekę, nauczyły się wielu rzeczy, których wcześniej nie umiały. Można powiedzieć, że podano nam je na tacy. Owszem, kaprysiły i grymasiły, czasem były nieposłuszne i niegrzeczne, jak każde dzieci w tym wieku. Nic mniej, nic więcej. Nigdy nie wiązałam żadnych problemów, jakie się pojawiały i pojawiają, z faktem, że nasze dzieci są adoptowane. Wszystkie dzieci sprawiają jakieś problemy. Patrzenie na trudne sytuacje wyłącznie przez pryzmat adopcji jest bardzo niebezpieczne i bardzo krzywdzące – uważa Hania.

Od początku też starali się być rodzicami wymagającymi i konsekwentnymi. – Czasem serce nas bolało, że trzeba czegoś zabronić, że trzeba kogoś ukarać. Ale nie można żyć w poczuciu, że wychowuje się dwie biedne, pokrzywdzone sierotki. Nie wolno z tego powodu dawać dzieciom taryfy ulgowej. To niebezpieczne i niemądre. Trzeba od początku je traktować zwyczajnie, jak biologiczne dziecko. Bo to nie są inne dzieci – lepsze czy gorsze. To są takie same dzieci – przekonuje Hania.

Gdy na świat przychodzi dziecko, domowe życie zaczyna toczyć się inaczej. Inne sprawy są ważne, inny jest tryb życia, inne obowiązki. Człowiek mniej myśli o sobie, o swoich przyjemnościach. – U nas było podobnie. Nie była to rewolucja, nie było to trzęsienie ziemi. Ale potrzebowaliśmy roku, by dzieci nauczyły się nas, a my ich – mówią uczciwie Hania i Łukasz. – Trudne było dla nas to, że dzieciaki nie sygnalizowały swoich potrzeb. Nie mówiły na przykład, że są głodne, że chcą pić. Nie miały takiego odruchu, by przyjść do kuchni i nalać sobie soku. Tego nauczyły się dużo później. Zawsze pytały, czy mogą coś zrobić, czy mogą coś dotknąć, wziąć do ręki. Nie potrafiły zrozumieć, że to jest ich dom, że mogą się tu czuć swobodnie, bezpiecznie, że nie muszą pytać o każdą oczywistą rzecz.

Nim Anetka i Antek trafili do ich domu, Hania z Łu-kaszem dowiedzieli się, że dzieci mają jeszcze młodszego brata. Jego sytuacja prawna nie była uregulowana, biologiczni rodzice deklarowali, że będą wychowywali syna. O adopcji nie mogło być mowy. – Minęły chyba dwa albo trzy tygodnie od chwili, gdy dzieci zamieszkały z nami, gdy zadzwoniono do nas z ośrodka adopcyjnego z pytaniem, czy jesteśmy gotowi przyjąć trzecie dziecko – przypominają sobie. – To było dla nas niezwykle trudne. Nie mieliśmy warunków na to, by zająć się taką gromadką, mieliśmy też obawy, czy damy sobie radę. Odmówiliśmy. Ale przez długie tygodnie miałam ogromne wyrzuty sumienia, że gdzieś jest jeszcze moje dziecko i ja go nie wzięłam – przypomina sobie Hania.

Franek trafił do małżeństwa, które uczestniczyło w szkoleniu adopcyjnym razem z Hanią i Łukaszem. – Utrzymujemy ze sobą kontakt, spotykamy się kilka razy do roku. Ja ich traktuję jak własną rodzinę. Oni są bardziej zdystansowani. Robią to dla Franka, choć wiem, że woleliby unikać tych spotkań. Inaczej myślimy o adopcji, inaczej wychowujemy nasze dzieci. Ale ważne jest to, by rodzeństwo miało ze sobą kontakt. Są przecież dla siebie najbliższymi ludźmi na świecie. Nasze zapatrywania na życie nie mogą ich podzielić – mówi Hania.

Dwie mamy

Anetka ma dziś sześć lat. Jest bardzo dynamiczna, ruchliwa, nie potrafi spokojnie usiedzieć na miejscu. Chętnie pomaga w domu, jest bardzo opiekuńcza w stosunku do młodszych dzieci. Lubi być w centrum uwagi i uwielbia być przytulana.

Antek – zupełne przeciwieństwo siostry: spokojny, cichy, z naturą filozofa. Nad wyraz inteligentny i bardzo uczuciowy. – To niezwykle dobre i kochane dzieci – mówi o nich z dumą Hania. Nie czuje się gorszą matką, bo nie urodziła. I nie czuje się lepszą. – Nie postrzegam adopcji w kategoriach heroizmu. Adopcja nie jest niczym nadzwyczajnym. To my w naszych głowach czynimy ten fakt jakimś wyjątkowym. Jedni rodzą, inni adoptują i tyle. Różnica polega jedynie na tym, że my do naszego adopcyjnego rodzicielstwa bardzo świadomie się przygotowujemy.

W domu Hani i Łukasza adopcja nie jest tajemnicą. Nikt nie ukrywa przed dziećmi, że miały inną mamę i innego tatę. – Wiedzą, że ja też mam dwie mamy, że babcia Ela mnie urodziła, a babcia Bożena mnie wychowała. Oglądają zdjęcia, chodzą ze mną na cmentarz, ta „podwójność” nie jest dla nich niczym nadzwyczajnym.

O swoich rodziców biologicznych pytają bardzo rzadko. Anetka była zbyt mała, gdy trafiła do ochronki, by mogła ich pamiętać. Antek odgrzebuje czasami resztki wspomnień. – Kiedyś zapytał mnie, czy wiem, co robi jego mama. Odpowiedziałam, zgodnie z prawdą, że nie mam pojęcia.

Wiem jedynie, gdzie mieszkają ich rodzice, jak się nazywają, wiem, że ich mama była bardzo młoda, gdy przyszły na świat, że w ich domu była bieda i dużo alkoholu, że często były zostawiane na wiele godzin same bez opieki. Ale tego moim dzieciom absolutnie mówić nie zamierzam. Nie chcę w ich głowach budować czarnego wizerunku rodziców. Sama o ich mamie myślę raczej ciepło. Jest mi jej żal, jako kobiety. Ona straciła, ja zyskałam. Wzbogaciłam się jej nieszczęściem. Może gdyby ktoś jej pomógł, dał jej szansę na lepsze życie, byłaby dziś kochającą matką? – zastanawia się Hanka. I doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że gdy dzieci dorosną, zaczną pytać, będą szukać swoich korzeni, będą w swoich głowach budować wizerunek biologicznych rodziców. – Sama jako nastolatka często myślałam o mojej biologicznej mamie, zastanawiałam się, jaka była, jak się zachowywała. Jak wyglądałoby moje życie, gdyby mama żyła. Tato czasami mi mówił, że jestem do mamy podobna, że zachowuję się tak jak ona. Dziś, gdy jestem dorosłą kobietą, widzi we mnie jej obraz sprzed lat. Słowa i wspomnienia taty pozwalają mi połączyć te dwa światy. A jednocześnie przez całe życie miałam dowód tego, że nie trzeba dziecka urodzić, by je kochać, by być najlepszą, najtroskliwszą i najbardziej oddaną matką. Nigdy nie poczułam, by moja druga mama traktowała mnie inaczej niż swoich synów, których urodziła. Zawsze byłam i jestem jej córką, bardzo się kochamy i bardzo przyjaźnimy. I mam nadzieję, że między mną a moimi dziećmi będą równie głębokie więzi i miłość – mówi Hania.

Kiedy opowiada o swoich dzieciach, błyszczą jej oczy, widać, że jest szczęśliwa i spełniona. Dlatego tak chętnie jest zapraszana do ośrodka adopcyjnego na spotkania z tymi, którzy do rodzicielstwa adopcyjnego dopiero się przygotowują. – Rozumiem obawy i lęki, z jakimi małżonkowie przychodzą na spotkania. Tłumaczę wtedy, że adopcja jest na tyle trudna, na ile my do niej w ten sposób podejdziemy. A wiele z tych obaw to problemy zupełnie wymyślone, wyolbrzymione. Wiem, że przykład szczęśliwej rodziny może znaczyć dla kogoś o wiele więcej niż najlepsze wykłady i szkolenia. Dlatego zawsze mówię podczas tych spotkań: Jeśli chcecie, przyjedźcie do nas do domu, zobaczcie, jak żyjemy, poznajcie nasze dzieci. Daję swój numer telefonu, odpowiadam na maile. Ale jednocześnie uprzedzam: nie róbcie niczego na siłę, nie zapraszajcie dziecka do swojej rodziny, jeśli nie jesteście pewni, że chcecie być jego rodzicami.

Od chwili, gdy Hania została mamą Anetki i Antka, nigdy nie myślała już o biologicznych dzieciach. Nie wyklucza za to kolejnej adopcji. – Czasami tak patrzę na naszą czteroosobową rodzinę i myślę sobie: może tu jeszcze kogoś brakuje. Może w naszym domu jest miejsce na jeszcze jedno dziecko? A gdy się żegnamy, mówi do mnie: chciałam być mamą i nią jestem. A przy okazji udało mi się spełnić jedno z moich młodzieńczych marzeń.