Najnudniejsza książka świata - ebook

Wstęp

Podczas wieloletnich studiów prowadzonych w Instytucie Badań Bezcelowych zajmowaliśmy się m.in. istotnym zagadnieniem bezsenności i niewystarczającej ilości snu. Jeśli zależy Wam na odpowiedniej ilości snu, ważne jest możliwie największe ograniczenie stymulacji umysłowej. Najbardziej pożądanym stanem ducha jest znudzenie, zmęczenie i brak zainteresowania. Podczas naszych badań analizowaliśmy stany hipnotyczne, somnambulizm, letarg wywołany stereotypami oraz środki farmakologiczne spowalniające funkcjonowanie umysłu i ograniczające liczbę bodźców. W trakcie trwającego pięć lat eksperymentu profesor McCoy prosił badanych o spędzanie piętnastu godzin dziennie w zaciemnionym pokoju i medytowanie przy dźwiękach białego szumu. Nikt nie wytrwał do końca, ale wstępne rezultaty dotyczące snu okazały się wysoce zachęcające.

Gdy niektóre z tradycyjnych metod ułatwiających zasypianie (np. liczenie owiec lub wsłuchiwanie się w szum fal oceanu) przyniosły niejednoznaczne efekty w warunkach laboratoryjnych, doszliśmy do wniosku, że najskuteczniejszą strategią dającą powtarzalne wyniki jest czytanie książki aż do osiągnięcia stanu wystarczającej senności. Należy jedynie unikać lektur, które nadmiernie ekscytują lub intrygują, bowiem ostatnią rzeczą, jakiej pragniemy, gdy szykujemy się do snu, jest silne pobudzenie umysłu. Wiele powieści i książek będących literaturą faktu odznacza się pewną zdolnością do zafascynowania czytelnika i sprowokowania niepożądanych ciągów myślowych, które, niepoddane kontroli, mogą przerodzić się szybko w stan natarczywej bezsenności.

W odpowiedzi na dokonane odkrycia zebraliśmy garść krótkich tekstów. Gwarantujemy, że każda strona jest pozbawiona podniet. Usunęliśmy wszelkie elementy, które mogłyby rzucić Czytelnikowi jakieś wyzwanie lub stymulować go. Postaraliśmy się ułożyć i zaprojektować tekst w taki sposób, by zamroczył umysł, wywołując stan hipnotycznej senności i rozleniwienia. Wszystkie artykuły zostały opracowane przez zespół wysokiej klasy nudziarzy, pozbawionych uczuć trutni oraz specjalistów w zniechęcająco jałowych dziedzinach badań naszej akademii. Gwarantujemy, że ilustracje i projekty profesora McCoya, będące kolejnym przejawem sennego zagubienia, wprawią Czytelnika w stan silnego letargu. Podczas przeprowadzonych eksperymentów teksty te uśpiły 97 procent badanych w ciągu dziesięciu minut, w 58 procentach przypadków i 73 procentach warunków (w zakresie dopuszczalnego błędu!). Dlatego zebraliśmy je w książce, żywiąc szczerą nadzieję, że uznacie te materiały za równie nudne podczas czytania, tak jak uznaliśmy my, gdyśmy je zbierali.

prof. K. McCoy i dr HardwickKryzys polityczny w Belgii, 2007–2011

Kryzys polityczny w Belgii, przypadający na lata 2007–2011, był tamtejszym okresem niestabilności. Wywołały go sprawy związane z reformą państwa oraz dylemat, czy rejon Brukseli Halle-Vilvoorde powinien być jednym okręgiem wyborczym, czy zostać podzielony na dwa. Po wyborach w 2007 roku musiało upłynąć 196 dni negocjacji, zanim zdołano stworzyć koalicję. Po wyborach 2010 roku zadanie to zabrało już 541 dni. W trakcie negocjacji różni belgijscy politycy przewodniczyli dyskusji, występując w wielu rolach politycznych. Bart De Wever z Nowego Sojuszu Flamandzkiego przewodniczył obradom w okresie od 17 czerwca 2010 do 8 lipca 2010 roku w roli informateura. W Belgii tytuł formateur jest używany na oznaczenie osoby, która prowadzi negocjacje w sprawie zawiązania koalicji rządowej. Zadanie informateura polega na prowadzeniu rozmów wstępnych, które położą podwaliny pod przyszłą rolę formateura.

Po De Weverze Elio Di Rupo z Partii Socjalistycznej został preformateurem, czyli człowiekiem, który również przygotowuje pole formateurowi, ale nie jest informateurem ze względu na to, że może on zostać formateurem, a nawet samym premierem (a informateurzy są zwykle uważani za aktualnych lub potencjalnych pomocników formateura). Di Rupo przewodniczył rozmowom do 3 września 2010 roku, kiedy to został zastąpiony przez Danny’ego Pietersa i André Flahauta, którzy piastowali urzędy przewodniczącego Senatu i przewodniczącego Izby Reprezentantów. Łącznie określano ich mianem mediatorów, zamiast nazywać formateurami, informateurami lub preformateurami. Gdy 5 października 2010 roku rozmowy zakończyły się fiaskiem, De Wever ponownie objął przewodnictwo nad negocjacjami, jednak tym razem nie nazywano go informateurem, ale clarificatorem. Od 21 października 2010 do 26 stycznia 2011 roku mediatorem był Johan Vande Lanotte i rozmowy toczyły się w dalszym ciągu.Dziewiętnaście nudnych rzeczy do pomyślenia

- Stopniowy rozwój pleśni
- Obserwowanie schnięcia farby
- Konferencja i seminarium na temat władz lokalnych
- Doroczne spotkanie Towarzystwa Filatelistycznego
- Nużące wędrówki do ponurych miejsc
- Zróżnicowanie materiału glebowego
- Stanie w kolejce w urzędzie pocztowym
- Biurowy dzień szkoleń w dziedzinie baz danych
- Formularz odpisu od dochodu, część 52-A, punkt 7
- Wyścigi ślimaków
- Różne odcienie beżu
- Niedzielne popołudnie w 1975 roku
- Miejski system kanalizacyjny
- Badania ilościowe
- Przedłużająca się rozgrywka w Monopoly
- Liczenie włosów bujnej brody
- Szum linii wysokiego napięcia
- Puste działki w strefie przyległej do miasta
- Sąsiedzki komitet do spraw śmieciBiurokracja w Cesarstwie Bizantyńskim

(fragment z książki Bizancjum: Pełny przewodnik po strukturze administracyjnej państwa prof. L. Tedioso)

Służba cywilna w Cesarstwie Bizantyńskim stanowiła element politycznej kultury Bizancjum, a jednocześnie byt od niej odrębny. Choć spełniała funkcję administracyjną, była też wyrazem zarządczego podejścia do administracji. Z upływem lat biurokrację tamtejszą wielokrotnie reorganizowano, co opisałem szczegółowo na stronach 17, 18, 835, 739 i 1008. Służbę cywilną można podzielić na trzy części: administrację pałacową, ulokowaną na dworze, władze prowincji odpowiedzialne za zarządzanie prowincjami oraz centralną służbę cywilną, zajmującą się centralnym kierowaniem biurokracją administracyjną. Szacuje się, że w skład służby cywilnej wchodziło co najmniej 600 urzędników publicznych z 13 różnych urzędów i departamentów państwa. Członkowie administracji cywilnej dzielili się na kritai, urzędników sądowych, i sekretikoi, urzędników finansowych. Sekretikoi byli nadzorowani przez generalnego rewidenta nazywanego sakellariosem. Z kolei sekretikoi podlegali nadzorcom departamentów zwanych logothetēs. Dla przykładu logothetē tou genikou był ministrem finansów odpowiedzialnym za biurokrację administracji finansowej, która ze swej strony nadzorowała sakellariosa z biura finansowego, a ten kirtai z biura finansowego w ramach biurokracji cywilnej. Podobnie logothetē tou dromou kontrolował pocztę. Kritai, którzy zajmowali się sprawami związanymi z pocztą oraz innymi zagadnieniami podobnej wagi, odpowiadali przed sekretikoi od poczty ze służby publicznej. Z kolei sekretikoi zdawał sprawę przed logothetē tou dromou.Hipnoza wielopoziomowa

Zamknij oczy. Idziesz betonową ścieżką. Po lewej stronie widzisz betonowy mur, po prawej betonowy mur. Po lewej, tuż obok ciebie, stoją: mały niebieski samochód i duży szary, a potem biały, czerwony i zielony, z rowerem z tyłu. Obok tego ostatniego zaparkował srebrny wóz i duży czarny z lśniącymi kołami. Spójrz w prawo. Widzisz duży szary samochód obok średniej wielkości niebieskiego i czerwonego, który stoi obok dużego białego vana. Idziesz dalej betonową ścieżką, pamiętając o betonowych ścianach z jednej i z drugiej strony. Docierasz do wybetonowanego zbocza i zaczynasz schodzić po betonie, który jest szary, szary, bardzo szary i wije się w dół, coraz bardziej w dół. Stoisz ponownie na betonowej ścieżce. Po lewej stronie masz betonowy mur, po prawej betonowy mur. Po lewej, na wprost ciebie, jest czerwony samochód obok białego samochodu i dużego srebrnego samochodu z nalepkami na szybie. Za nimi stoją trzy czarne samochody jeden za drugim, a po nich zielony i małe czerwone auto. Po lewej zaparkował biały wóz, a po nim czerwony van obok małego auta z dziecięcym fotelikiem. Za nim stoi żółty samochód, a dalej dwa srebrne i duży czarny motocykl. Wciąż idziesz betonową ścieżką. Docierasz do kolejnego zbocza. Zaczynasz schodzić, pamiętając o szarych ścianach z jednej i z drugiej strony. Schodzisz coraz niżej i niżej, aż droga zaczyna zataczać koło. Dochodzisz do betonowej ścieżki. Po lewej stronie masz betonowy mur, po prawej betonowy mur. Na wprost ciebie stoi czarny wóz z bagażnikiem na dachu, a po nim duży niebieski van z przyciemnionymi szybami. Tuż obok widzisz biały samochód, dalej jeden zielony i cztery srebrne. Pierwszy srebrny samochód jest bardzo mały, drugi duży i lśniący, a trzeci, ten średniej wielkości, od jakiegoś czasu nie był myty. Z kolei czwarty jest mały i ma poduszkę na przednim fotelu. Dalej stoi duży niebieski samochód i inny biały, i mały czarny van. Idziesz ścieżką, która wije się w dół…30 rodzajów śniegu

śnieg ziarnisty

krupy śnieżne

śnieżny nawis

śnieżna skorupa

śnieżne kryształki

zaspy palcowe

szreń

puch świeży

tuman śniegu

krupa lodowa

śnieg ziarnisty

śnieg świeży

śnieg stary

śnieg wieloletni

śnieg mokry

puch świeży

puch zsiadły

szreń łamliwa

zastruga

śnieg z deszczem

śnieżna breja

gips przewiany

gips zbity

śnieżny most

śnieg kopny

śnieżny szkwał

śnieżna zawieja

śnieg zmrożony płatkowy

śnieżna pokrywa

śnieżysty śniegStatystyki sportowe

- Podczas meczu finałowego World Series w 1886 roku, w którym Saint Louis Browns zmierzyli się z Chicago White Stockings, popełniono 63 błędy.
- Najdłuższy mecz tenisowy w historii został rozegrany przez Johna Isnera i Nicolasa Mahuta na Wimbledonie w 2010 roku. Trwał on 11 godzin i 5 minut i został rozłożony na trzy dni.
- Podczas mistrzostw świata w piłce ręcznej mężczyzn w 1958 roku reprezentacja Norwegii zdobyła 67 goli.
- Na igrzyskach olimpijskich w 1996 roku reprezentacja Korei Południowej zdobyła jeden medal w łucznictwie.
- Najdłuższy mecz reprezentacji narodowych krykieta został rozegrany pomiędzy drużynami Republiki Południowej Afryki i Anglii. Spotkanie rozpoczęło się 3 marca 1939 roku, a zakończyło 12 dni później, po 43 godzinach i 16 minutach gry (1981 runów i 5447 ballów). Wynik był remisowy.
- W mistrzostwach świata kobiet w unihokeju najwięcej tytułów mistrzowskich zdobyła reprezentacja Szwecji. Oprócz Szwecji zwyciężały jedynie Finlandia i Szwajcaria.
- We Flandrii Zachodniej i okolicznych prowincjach gra się w odmianę kul (gry polegającej na toczeniu kul po trawie) zwaną tra-bowls.
- Zwycięzca mistrzostw świata w grze papier, kamień, nożyce otrzymuje nagrodę w wysokości 10 000 dolarów.
- W 2011 roku zawody w gapieniu się rozegrane w australijskim Terytorium Północnym wygrał Fergal „Szkaradny” Fleming, który wpatrywał się w rywala bez mrugnięcia okiem przez 40 minut i 59 sekund.
- Jedna z najdłuższych rozgrywek pokerowych odbyła się w Bird Cage Theatre w Tombstone, w stanie Arizona, w latach 1881–1889. Trwała ona 8 lat, 5 miesięcy i 3 dni.
- W kwietniu 1962 roku podczas mistrzostw świata i Wielkiej Brytanii w kulki zastąpiono gliniane kulki szklanymi.
- Podczas igrzysk olimpijskich w 1956 roku z powodu kwarantanny konkurs indywidualny w ujeżdżaniu koni odbył się w Szwecji zamiast w Melbourne. Brązowy medal zdobyła Liselott Linsenhoff z Niemiec Zachodnich, dosiadająca Adulara.Najnowsze zmiany w systematyce mięczaków

Od czasu publikacji systematyki ślimaków (Gastropoda) przez Boucheta i Rocroi wprowadzono liczne drobne korekty w klasyfikacji ślimaków i brzuchonogów. Klussmann-Kolb i współpracownicy wnieśli ważny wkład polegający na przeklasyfikowaniu Euthyneura. W wyniku pracy Jörgera i jego zespołu przeklasyfikowana została ważna grupa Heterobranchia. Oczywiście jedno z najbardziej ekscytujących nowych badań dotyczyło klasyfikacji Conoidea, ale do tego wrócimy później.

Niedawno dowiedziono, że wymarły takson Helcionelloida nie jest prawdziwym Gastropoda, więc paleozoiczne mięczaki zajmujące niepewną pozycję zostały przeklasyfikowane na odrębną klasę w ramach ślimaków, dzięki czemu uniknięto zamieszania. W obrębie rodziny czareczek (Patellogastropoda) badania Nakano i Ozawy z 2007 roku doprowadziły do niewielkich przesunięć. Acmaeidae zostały włączone do identycznych Lottioidea, ale utworzono nową rodzinę Eoacmaeidae. W celu zwiększenia precyzji w tej dziedzinie systematyki mięczaków trzy inne rodziny (Daminilidae, Lepetopsidae, Neolepetopsidae) zaliczane są obecnie do klasy Lottioidea.

W przypadku Vetigastropoda ważne okazały się prace Geigera z 2009 roku. Podrodzina Depressizoninae zmieniła nazwę na rodzinę Depressizonidae. Również dwie inne grupy wcześniej uważane za podrodziny (Larocheinae z rodziny Scissurellidae oraz Temnocinclinae z rodziny Sutilizonidae) zostały uznane za rodziny, co wymusiło zmiany terminologiczne. Larocheinae są teraz znane jako Larocheidae, a Temnocinclinae jako Temnocinclidae.

Inna ważna nowość dotyczy podrodziny Neomphaloidea zaliczanej do grupy Vetigastropoda, bo świeże odkrycia w dziedzinie filogenezy mięczaków dowiodły, iż w rzeczywistości należą one do własnej grupy Neomphalina. Jeśli jednak chodzi o związki łączące Neomphalina i Vetigastropoda, pozostało jeszcze wiele do zrobienia, bowiem dotychczasowe badania nie są rozstrzygające.

Oczywiście są też Neritimorpha. W 2007 roku Bandel zidentyfikował pewną liczbę nowych rodzin w ramach Neritopsoidea zaklasyfikowanego do rzędu Neritoina, który sam w sobie jest nadrzędem Cycloneritimorpha (w ramach, rzecz jasna, podklasy Neritimorpha). Prowadzi to w sposób logiczny do zaliczenia Natisopsinae (które Bouchet i Rocroi w 2005 roku uznali za Neritopsidae) do rodziny Naticopsidae. W ten sposób nadrodzina Neritopsoidea obejmuje teraz rodziny Neritopsidae, Fedaiellidae, Delphinulopsidae, Cortinellidae, Palaeonaricidae i Naticopsidae. Na kolejnych stronach omówimy znaczenie systematyki Caenogastropoda w połączeniu z poprawioną relacją pomiędzy rodziną Provannidae i nadrodziną Abyssochrysoidea. Zastanowimy się również nad podniesieniem podrodziny Semisulcospirinae do pozycji rodziny (z inną nazwą) Semisulcospiridae. W związku ze wspomnianymi zmianami w systematyce mięczaków należy pamiętać, że wszystkie klasyfikacje mogą jeszcze w przyszłości podlegać przekształceniom.