Niebezpieczna kochanka - ebook

ROZDZIAŁ I

Tajemniczy pałacyk

Krzesz przystanął i przyglądał się długo budowli, która niespodziewanie przed nim wyrosła. Poczynał zapadać już mrok, a drobny, listopadowy deszczyk rosił dokoła krzewy i drzewa.

— Niesamowita willa! — mruknął.

W rzeczy samej, pałacyk wyglądał ponuro. Nie wiadomo, czy wina tu była architekta, który mu nadał taki ciężki a niemiły charakter, czy też masywne kucie u drzwi i wielkie, żelazne kraty, zdobiące, niczym w więzieniu, okna, potęgowały przykre wrażenie.

Krzesz pokiwał głową i chciał już odejść. Zbyt jest ciemno, żeby wyciągnąć notatnik i zacząć szkicować. A szkoda, bo willa nadaje się niezwykle jako studium do jakiegoś obrazu.

— Przyjdę jutro!… — pomyślał.

Był malarzem i jak każdy malarz namiętnie lubił błąkać się po okolicach Warszawy, zbierając notatki. Czynił to tym namiętniej, że w stolicy zamieszkiwał niedawno, posiadał mało znajomych, a jeszcze mniej obstalunków. Prawdziwy pech! Dziś, włócząc się w stronie Czerniakowa, przez szereg godzin nie spostrzegł nic ciekawego, teraz dopiero natknąwszy się na willę, ukrytą w małym, lecz dość gęstym lasku.

Już chciał ruszyć z miejsca, gdy wtem nowy szczegół przykuł jego uwagę… Wydało mu się, że z głębi pałacyku dobiegają przytłumione wołania.

— Cóż takiego? — drgnął, zamieniwszy się cały w słuch.

Stojąc za sztachetami, okalającymi domostwo, przysiągłby jeszcze przed chwilą, że pałacyk jest niezamieszkany i pusty. Znikąd nie sączył się najdrobniejszy promień światła. A może tylko szczelnie zasłonięte okiennice kryły starannie tajemnicę willi?

Czyżby się przesłyszał? Zamarł w oczekiwaniu. Nie, nie było żadnej wątpliwości… Znów okrzyk czy też jęk powtórzył się wyraźnie… Głos człowieka, który, śmiertelnie przerażony, błaga o coś lub wzywa na ratunek…

— A to przygoda! — pomyślał Krzesz, raczej z radością niźli z lękiem.

Był człowiekiem młodym, trzydziestoletnim, zbudowanym na schwał, niczym atleta, o znakomicie rozwiniętych muskułach. Nie lękał się nigdy nikogo i niczego, samego czarta schwyciłby za rogi i pociągało go niebezpieczeństwo.

— Ano, zabawimy się w detektywa! — szepnął, przeskakując bez namysłu przez sztachety, dzielące go od domu.

Przebiegł szybko przez trawnik i kierując się w tę stronę, skąd rozlegały się niedawno wołania, przypadł do jednego z parterowych okien.

Parę sekund nerwowych poszukiwań i Krzesz uśmiechnął się radośnie.

Odnalazł szparę w okiennicy i ciekawie przywarł do niej okiem.

Obraz, jaki ujrzał, istotnie był dziwny i nie zawiodły go oczekiwania, że w pozornie opuszczonej willi znajdują się mieszkańcy.

— Nadzwyczajne! — syknął.

Pośrodku wielkiego a bogato urządzonego pokoju, który ledwie oświetlała osłonięta ciężkim abażurem lampa, siedział w głębokim fotelu jakiś mężczyzna, zdaje się starszy człowiek, na którego twarzy zastygł wyraz przerażenia. Choć poza nim nie widać było nikogo w pokoju, wyciągał on przed siebie ręce, niby broniąc się przed mającym nań spaść ciosem, a z jego piersi wydobywały się raz po raz pełne zgrozy okrzyki:

— Nie!… nie… Nie pastwcie się nade mną… Zrobię, co każesz… Ja nie chcę umierać…

Krzesz nie wahał się chwili.

— Otworzyć! — ryknął, wyrżnąwszy z całej siły pięścią w okiennicę.

Nie posłyszał na swe wezwanie żadnej odpowiedzi. Również, przywarłszy ponownie do szpary, ze zdumieniem stwierdził, iż mimo jego głośnego uderzenia w deskę, nikt do pokoju nie wchodzi i nieznajomy tam nadal znajduje się sam. Ten tylko, jakby pojmując, że przybywa mu niespodziewana pomoc, jeszcze głośniej zawołał:

— Ocalcie mi życie!…

Krzesz brzydko zaklął i jął łomotać ze zdwojoną mocą.

Lecz i te wysiłki pozostały bezskuteczne. Wydawało się nadal, że poza tajemniczym mężczyzną, nikt w domu nie przebywa.

— Cóż to wszystko znaczy? — pomyślał i rzucił się w stronę wejściowych drzwi.

Były, oczywiście, zamknięte i nie drgnęły nawet te masywne i okute żelazem drzwi, gdy malarz usiłował je ramieniem wysadzić. Spocony i zmęczony daremnymi próbami przystanął Krzesz na chwilę nie wiedząc, co dalej począć, gdy wtem nowa go spotkała niespodzianka. Za drzwiami rozległ się cichy odgłos kroków i ktoś delikatnie jął poruszać zamkiem.

— Prędzej! — krzyknął radośnie. — Otwierać prędzej! Nie ustąpię…

Istotnie rozległ się zgrzyt przekręcanego klucza i drzwi rozchyliły się powoli. Przed Krzeszem zarysowała się czarna głębia i nie widział on tego, kto mu wejście otworzył. Lecz porywczego z natury malarza obchodziło to mało. Najważniejsze, może się dostać do wewnątrz domu i wyświetlić tę całą niezwykłą historię.

— Co się tu u was dzieje? — zagadnął groźnie. — Co znaczą te wołania o pomoc?

— Niech pan pozwoli do środka, to wszystkiego się dowie! — posłyszał w odpowiedzi czyjś przyciszony głos.

Krzesz ściskając w ręku mocną, sękatą laskę, niby potężną broń, postąpił naprzód nie przeczuwając niebezpieczeństwa. Gdyby był mniej popędliwy z natury a przezorniejszy, zapewne postąpiłby oględniej.

Bo ledwie zdążył uczynić parę kroków, spod nóg jakby usunęła mu się podłoga. Stracił równowagę i poleciał w jakąś czarną głębię.

Jego głowa uderzyła z rozpędu o coś twardego, poczuł dotkliwy ból, zawirowały przed oczami żółte i zielone koła. Stracił przytomność…

— — — — — — — — — — —

A kiedy odzyskał zmysły spostrzegł, że leży na ziemi w jakiejś oświetlonej piwnicy i pochyla się nad nim kobieta. Wpił się w nią zdumionym wzrokiem. Jako malarz mógł najlepiej ocenić, że była skończoną pięknością, choć w oczach jej igrały błyski okrucieństwa…

Pierwsza przerwała milczenie.

— Kim pan jest? — zagadnęła ostro.

— To ja właściwie powinienem zapytać — odparł z gniewem przytomniejąc — kim jest pani? Posłyszałem wołanie o pomoc, wszedłem do pałacu i wpadłem w pułapkę.

— Żadna pułapka! — odrzekła, jakby unikając jego wzroku. — Poślizgnęła się panu noga i zamiast wejść do przedsionka zleciał pan do piwnicy… Bo tuż przy drzwiach znajdują się schodki… Lecz czyż wolno nareszcie się dowiedzieć, jak brzmi pańskie nazwisko i czemu tak natarczywie dobijał się pan do mej willi? I może zechce pan powstać z ziemi, bo z damą rozmawiać leżąc jest niezbyt pięknie.

Krzesza oburzyła podobna bezczelność, jak również więcej niźli nieprawdopodobne mu się wydawało wyjaśnienie o wiodących na dół schodkach.

— Nazwiska mego nie mam zamiaru ukrywać! — rzekł, powstając z miejsca i otrzepując z pyłu ubranie. — Roman Krzesz jestem, artysta malarz… który stale gotów pójść choćby do piekła, gdy komu krzywda się dzieje! Widziałem najwyraźniej przez szparę w okiennicy, jak jakiś starszy pan w tym domu błagał o ratunek, prosząc aby go nie zabijano…

Złe błyski znikły, a piękna pani roześmiała się na głos. Krzesz mimo woli gapił się z podziwem na jej matową twarz o klasycznych rysach, obramowaną puklami kruczych włosów. Wielkie czarne oczy rzekłbyś — hipnotyzowały go, a wzroku nie mógł oderwać od rzędu olśniewająco białych ząbków, połyskujących wśród karminowych warg.

— Zabijano?… — powtórzyła ze śmiechem. — No… no… na straszliwą tragedię pan trafił… Choć właściwie śmiać się nie powinnam, bo jest to, w rzeczy samej, tragedia… Ten mężczyzna, którego pan spostrzegł, jest moim mężem i cierpi, niestety, od dłuższego czasu na obłęd… Chwilami miewa ataki manii prześladowczej, a wówczas woła, by go nie zabijano. Czy to wyjaśnienie wystarcza panu, panie Krzesz? Czy też pan mi jeszcze nie wierzy?

Malarz już był mimowolnie pod urokiem pięknej kobiety.

— Nie ufaj bykowi z przodu, koniowi z tyłu, a kobiecie ze wszystkich stron! — odparł sentencjonalnie, choć trawiły go jeszcze różne podejrzenia. — Skoro tak jest, jak pani mówi…

— Zaraz pana na górę zaprowadzę, żeby się sam przekonał! I ja z kolei się przedstawię… Jestem Orzelska… Hrabina Orzelska…

— Bardzo mi miło poznać panią hrabinę! — bąknął, zmieszany nieco posłyszanym nazwiskiem. — W takich okolicznościach…

— A ja cieszę się również, że cała przygoda zakończyła się tylko lekkim potłuczeniem i powalaniem ubrania…

Poszła przodem, a Krzesz, oszołomiony wypadkami, udał się w ślad za nią. Rychło, po schodkach, znaleźli się w obszernej sieni, jasno oświetlonej i przybranej jelenimi rogami, a z niej — w dużym gabinecie, tym samym, który zdążył już obejrzeć Krzesz przez szparę w okiennicy. Mężczyzna siedział tam nadal w swym fotelu, lecz nie wydawał żadnych okrzyków, a milczał.

Hrabina przystanęła na chwilę, cicho szepcząc do Krzesza.

— Uspokoił się! Atak minął… Długo nie pozostaniemy, żeby go nie drażnić… Ale zadam mu parę zapytań, które całkowicie uspokoją pańskie sumienie. — Jak się czujesz, kochanie?

Mężczyzna nie poruszył się, ani też na zapytanie nie odparł ani słówka.

— No powiedz, jak się czujesz? — nalegała hrabina. — Przyszedł tu jeden pan, malarz, w odwiedziny… Jest niespokojny o twoje zdrowie…

— Bardzo dobrze! — rozległ się po chwili apatyczny głos w pokoju.

— A może chcesz z nim pomówić?

— Nie! — zabrzmiało równie sucho.

Skinęła w stronę Krzesza.

— Chodźmy już! — wyrzekła cicho. — Chyba wystarczy! Atak łatwo może się powtórzyć!

Malarz, mocno zawstydzony teraz, skinąwszy na pożegnanie szaleńcowi głową, podążył do sąsiedniego buduarku, kędy gestem go zapraszała hrabina. Och, czemuż nie odwrócił się w tej chwili i nie zaobserwował wielce ciekawego zjawiska. Mianowicie wzroku mężczyzny, siedzącego w fotelu. Bo wzrok ten wpijał się z niewymowną nienawiścią w kobietę, a z jakimś niemym wyrzutem w malarza… Wydawało się, że obłąkany chce przemówić, już porusza wargami, a zwierzęcy wprost strach zatrzymuje słowa na ustach.

Lecz tego wszystkiego nie zauważył Krzesz i niby zahipnotyzowany wszedł do buduaru. Wszelkie podejrzenia opuściły go całkowicie, a pociągało jedno: piękna kobieta.

— No cóż? Uspokoił się pan nareszcie? — rzekła, patrząc nań nieco ironicznym wzrokiem.

— W rzeczy samej, pani hrabino, przykre nieporozumienie.

— No, nic strasznego się nie stało! — uprzejmie mówiła dalej. — Mój mąż jest wpółsparaliżowany i ulega tym okropnym napadom… Łatwo mógł pan posądzić, kiedy wzywał o pomoc, że niebezpieczeństwo mu grozi… Nie pan pierwszy… Bywały już podobne wypadki… O, moje życie nie jest do pozazdroszczenia…

Krzesza coś ukłuło w serce.

— Naprawdę, nie wiem, jak przeprosić.

— Wcale się nie gniewam! — odparła. — Chyba wzajemnie nie mamy do siebie żalu!…

Malarz czuł, że po tym oświadczeniu powinien skłonić się i odejść. Siła jakaś jednak przykuwała go do miejsca. Płomienny wzrok pięknej pani przeszywał Krzesza na wskroś, budząc dziwne dreszcze. Czyż nigdy nie miał ujrzeć jej więcej?

— Gdyby… gdyby… — jął bełkotać.

— Co, gdyby?

— Gdyby pani hrabina zezwoliła… — malarza, przywykłego dotychczas do towarzystwa modelek i łatwych zdobyczy miłosnych, onieśmielała ta dama z wielkiego świata… — Gdyby zezwoliła, to zaproponowałbym za moją niedelikatność i porywczość mały rewanż…

— Rewanż — zdziwienie odbiło się w jej głosie.

— No… nie rewanż! — plątał się coraz bardziej. — A wielki zaszczyt dla mnie! Pragnąłbym namalować pani portret!

— Ach, namalować mój portret! — roześmiała się nagle. — Iluż o to ubiegało się artystów! I prawie wszystkim odmawiałam…

— W takim razie… Nie śmiem nalegać… — Krzesz zmieszał się ostatecznie.

Ona tymczasem przyglądała mu się uważnie, jakby go taksując ze wszystkich stron. Jej wzrok ślizgał się po wysokiej i zgrabnej figurze malarza, po jego oryginalnej, choć o nieprawidłowych rysach twarzy, po szerokich barkach i muskularnych ramionach. Krzesz uchodził za bardzo przystojnego chłopaka, a wygolone całkowicie oblicze i nieco dłuższa od zwykłych, puszysta blond czupryna, nadawały mu oryginalny i artystyczny charakter. Snadź ocena wypaść musiała przychylnie, bo po chwili w głębi oczu Orzelskiej zagrały jakieś nieokreślone ogniki i zmienionym głosem wyrzekła:

— Dobrze, zgadzam się! Namaluje pan mój portret…

— O, jakiż jestem szczęśliwy! — jął dziękować. — Do najpiękniejszych dni mego życia zaliczę dzisiejsze spotkanie! Gotów jestem choć dziesięć razy jeszcze spaść do piwnicy!… Taki model, jak pani hrabina…

Oczy Orzelskiej dalej błądziły zagadkowo po postaci Krzesza. Zza karminowych warg wysunął się koniuszek różowego języczka, zwilżając je lekko. Tak oblizuje się drapieżna pantera, gdy upatrzy świeżą a smaczną ofiarę.

— Rad pan z takiej jak ja modelki? — oświadczyła enigmatycznie. — Zobaczymy…

— Kiedy pani zechce mi pozować?

Zastanawiała się kilka sekund, jakby coś rozważając w swej główce.

— Obecnie nie mogę ściśle określić!… Mam tyle kłopotów z chorym w domu… Ale zaczniemy niedługo… Za parę dni… Zawiadomię pana…

Malarz pośpiesznie wyciągnął notatnik, wyrwał kartkę i skreślił swój adres.

— Służę! A nie rozmyśli się pani hrabina?

— Na pewno się nie rozmyślę! — posłyszał w odpowiedzi wesoły śmiech. — Może drogi mistrz być o to całkowicie spokojny!…

Kiedy Krzesz opuścił willę, w której go spotkała niezwykła przygoda, czuł się wniebowzięty. Radości tej nie mąciło mu dziwne spostrzeżenie, które uczynił, wychodząc z pałacyku. Mianowicie w jasno oświetlonym przedsionku zdążył zauważyć miejsce, gdzie się zaczynały schodki, prowadzące do piwnicy. Znajdowało się ono w znacznej odległości od frontowych drzwi i należało przebiec najmniej dziesięć kroków od wejścia, aby tam się znaleźć. Zapewne musiał być tak podniecony wdzierając się do willi, że niepostrzeżenie przebył tę znaczną przestrzeń, sądząc w zdenerwowaniu, że ledwie próg przestąpił. Bo jakżeż inaczej to sobie wytłumaczyć?

Zresztą Krzesz nie miał wcale zamiaru ani nad tym się zastanawiać, ani tego sobie tłumaczyć. Zaprzątała go jedna myśl. Hrabina Orzelska. Tak cudnej kobiety nie napotkał dotychczas nigdy. Zgodziła się pozować mu do obrazu. O, stworzy on arcydzieło i dzięki niemu wybije się szybko. A prócz sztuki i sławy zdobędzie jeszcze… Wszak przyglądała mu się takim wzrokiem… Tu zamiary malarza stawały się tak śmiałe, że nie wypowiadał ich nawet wyraźnie sam przed sobą. Lecz czuł, jak gorąca fala krwi uderza do głowy, a piersi rozsadza potężna fala pożądania…

Wędrowałby tak Krzesz w stronę miasta, zatopiony w swych medytacjach, wśród jesiennej szarugi, gdyby nagle czyjaś dłoń mocno nie pochwyciła go za ramię. Obejrzał się i drgnął, niby ujrzawszy samego czarta. Istotnie, można było się przestraszyć. Tuż obok stała wysoka i chuda kobieta, niby spod ziemi wyrosła, której twarzy nie rozróżniał, gdyż była przysłonięta gęstym, żałobnym welonem.

— Pani? — zagadnął niepewnie.

Nieznajoma, wciąż mocno wpijając się kościstymi palcami w ramię Krzesza, wskazała w kierunku, skąd powracał, w stronę niknącej w mroku willi.

— Stamtąd pan wyszedł!

— Tak! — przytwierdził, coraz więcej zdumiony.

Wyciągnięta ręka kobiety groźnie poruszyła się w powietrzu.

— Siedziba szatana!… Siedziba szatana!… — z jej piersi wydobył się chrapliwy okrzyk. — Czy on jeszcze żyje?…

— Kto? — powtórzył Krzesz, nic nie rozumiejąc z tej całej sceny.

— Kto? — zaśmiała się zjadliwie. — On… on…

— Hrabia Orzelski? — domyślił się malarz. — Widziałem go przed chwilą… Jest sparaliżowany i obłąkany… Lecz czemuż pani mnie o to wszystko zapytuje?…

Nie dała wprost odpowiedzi. Natomiast jakby snuła głośno swą myśl.

— Sparaliżowany? Obłąkany… Dobrze mu tak!… Dobrze!… Kara boża… Niedługo pożyje… Dziwne, że dotychczas z nim się nie załatwili?… Przecież im przeszkadza… A ta diablica?

— Szanowna pani! — rzekł, chcąc wyjaśnić tę całą niezwykłą scenę. — Nie rozumiem, kogo pani przeklina, o co jej chodzi i jakich ja mógłbym jej udzielić informacji? Któż jest ową diablicą?…

— Tylko jedna istnieje na świecie kobieta, w którą wcielił się szatan!…

— Ma pani hrabinę Orzelską na myśli? — podchwycił zły. — Ona ma być tą diablicą? Sądzę, że pani się myli… Bardzo z niej piękna i miła dama…

Jakiś chichot, podobny do skowytu, wyrwał się z piersi nieznajomej.

— Już cię zdążyła oczarować! — wykrzyknęła z pasją. — Oczarowała! O, strzeż się!… Zawróć, póki czas… Uciekaj!…

— Ależ, pani…

— Sam nie wiesz, w co ona cię wciągnie!… Zginiesz!… Zginiesz…

— Proszę mówić wyraźniej!…

— Czyż warto? Tyś zaślepiony!… I tak nie pojmiesz!…

Malarz zamierzał jeszcze o coś zapytać, lecz w tejże chwili kobieta nagle puściła jego ramię i znikła w mroku równie niespodziewanie, jak się pojawiła.

Chciał pogonić za nią, lecz rozmyślił się i tylko machnął ręką.

— Tfu, do licha!… Wariatka…

Stanowczo tego dnia Krzesza wciąż spotykały niesamowite przygody.

— — — — — — — — — — —

Kiedy malarz opuścił pałacyk, na twarzy Orzelskiej osiadł dziwny wyraz. Znikł z niej ów uśmiech wesoły i nieco lubieżny, a zarysowało się na niej jakieś okrucieństwo.

Bez namysłu weszła z powrotem do gabinetu, w którym się znajdował blady mężczyzna, siedzący w fotelu. Skulił się on jakby na jej widok, a na jego pomarszczonej, wygolonej twarzy, którą okalały siwe bokobrody, znów odbił się wyraz przerażenia.

— Więc namyśliłeś się? — zapytała.

Milczał.

— Dalej będziesz mi się sprzeciwiał? Chcesz, żebym zawołała Iwana?

— Nie… nie… — wybełkotał z jawnym lękiem. — Tylko nie to… Nie Iwan… Przecież byłem grzeczny, kiedy przyszedł ten obcy… Nie powiedziałem mu ani słówka… Choć was się okropnie boję…

— Skoro się boisz — wyrzekła twardo — to czemu nie chcesz podpisać? Podpiszesz i zostawimy cię w spokoju!… Inaczej… sam wiesz, co cię czeka… Zresztą za to żeś krzyczał i tak należy się kara… Sprowadziłeś mi na kark jakiegoś draba i o mało nie miałam przykrości…

— Już nigdy nie będę krzyczał!

— A podpiszesz?

Mężczyzna pochylił głowę.

Kobieta zaśmiała się drapieżnie i klasnęła w dłonie.

— Iwan! — wykrzyknęła głośno. — Chodź tu natychmiast!

Stary człowiek stał się nagle podobny do małego dziecka. Twarz wykrzywił mu grymas błagalny i bezradnie wyciągnął ręce.

— Znów mnie będzie bił! — wybełkotał ze szlochem. — Po twarzy… po ciele… Nie… nie… Jak on strasznie bije… Toć we mnie już prawie życia nie zostało… Spójrz na te siniaki! — wskazał na dłonie. — Palcami poruszyć nie mogę!… Ty mnie bij lepiej…

— Wolisz, żebym ja cię biła? — syknęła. — To za mało!… To ci sprawia tylko przyjemność! Nie licz na to… Z tobą się rozprawi Iwan…

Mężczyzna szarpnął się parę razy w fotelu… Widać było, że chce powstać i uciekać, a poruszyć się nie może.

— Iwan! Czemu nie przychodzisz? Chodź tu zaraz! — padł z ust Orzelskiej nowy rozkaz.

— Jestem! — odezwał się z sąsiedniego pokoju gruby męski głos.

— Przynieś z sobą bat!

— Słucham!

Niezadługo wszedł do gabinetu olbrzymi, może pięćdziesięcioletni drab, sądząc z ubrania, służący. Miał w ręku potężny pejcz i tym pejczem wymachiwał jakby od niechcenia. Przystanął w progu i przyjmując postawę służbistą, zwrócił się do Orzelskiej z zapytaniem:

— Mam zacząć?

Stary mężczyzna jęczał teraz i wił się na swym fotelu, a w jego oczach migotały błyski zwierzęcego lęku. Jak pies, spodziewający się bezlitosnej a okrutnej kary, oczekuje ciosów, przed którymi osłonić się nie może, tak samo stary człowiek kulił się na swym miejscu.

— Więc mam zaczynać? — powtórzył nazwany Iwanem.

— Boże… Boże… — jęczał mężczyzna. — On mnie będzie bił, Iwan, mój kozak, mój sługa… Jestem stary, chory i sparaliżowany, słaby… Bronić się nie mogę. Co za hańba… Co za wstyd… Toć wy nie macie odrobiny litości.

Bat w ręku Iwana poruszał się coraz groźniej…

— Twierdzisz, że nie znam litości! — powtórzyła. — Czemuż mi się sprzeciwiasz i nie chcesz podpisać papierów?… Stawiasz mnie również w położeniu bez wyjścia…

— Nie mogę!

— Dlaczego?

Po raz pierwszy jakiś błysk energii przebiegł po pozbawionej wyrazu twarzy mężczyzny.

— Bo nie wolno mi skrzywdzić nikogo!

— Nie skrzywdzisz!

Lecz on już przemawiał stanowczo, na chwilę odzyskawszy dumę i godność.

— Zabrałaś, co miałem!… Trudno… Nie żałuję… To było moje… Lecz tamto, co innego…

— No… no… — wyrzekła. — Co za szlachetność… Co za niezłomne postanowienia… Więc ostatecznie odmawiasz?

— Powiedziałem…

Zwróciła się w stronę olbrzymiego kozaka, który z marsem na czole, nieruchomy, niby olbrzymi posąg kamienny, oczekiwał rozkazu.

— Iwan!

Postąpił parę kroków w stronę fotelu i bicz uniósł do góry.

— Nie! — wykrzyknęła. — Wprzód ściągnij z niego ubranie! Dawaj pejcz!

Kozak wyciągnął w jej stronę bat, który pochwyciła skwapliwie, po czym brutalnie szarpnął chorego za ramię. W oczach tamtego znowu na chwilę zamigotał lęk, lecz wnet się opanował.

— Ściągaj!… Bij!… Katuj… oprawco! — zawołał w jakimś paroksyzmie wściekłości. — Znęcaj się, podły chamie, nad bezbronnym!… Nic ze mnie nie wydobędziesz… O, zamordujcie prędzej!… Niech się skończą te męki…

Kozak, nie zważając na krzyki, powoli, niby rozkoszując się cierpieniami ofiary, zdejmował z paralityka marynarkę. Lecz Orzelska pojęła, że najwymyślniejsze tortury nie zdołają przełamać dziś oporu tego na wpół trupa. Zależało zaś jej, by go jakiś czas jeszcze utrzymać przy życiu.

— Hm! — rzekła, symulując współczucie. — Pragnę ci udowodnić, żem lepsza od ciebie… Zostaw go, Iwanie, w spokoju…

Olbrzymi kozak ze zdziwieniem obrzucił hrabinę wzrokiem spode łba, ale odstąpił, posłuszny rozkazowi.

— Nie będę się obecnie znęcała nad tobą! — mówiła dalej. — Bo sądzę, że gdy się zastanowisz, sam nabierzesz rozumu… Tamto ma nastąpić dopiero za trzy dni… Daję ci więc dobę do namysłu…

Poruszył przecząco głową, lecz ona udała, że nie widzi tego ruchu.

— Dobę do namysłu! — powtórzyła. — A inaczej… Nie miej do mnie żalu, lecz wiedz, co cię czeka… Tu idzie zbyt poważna gra!… Ustąpisz lub zginiesz!…

— To zginę! — szepnął. — Ja już przestałem się bać śmierci! Śmierć jest czasem lepsza od życia…

Odwróciła się od niego i skinąwszy na kozaka, żeby udał się w ślad za nią, wyszła z gabinetu.ROZDZIAŁ II

Kobieta wampir

— Iwanie! — rzekła, zwracając się do kozaka, kiedy się znaleźli w sąsiednim pokoju. — I ty zasłużyłeś na karę!

— Czemu, pani? — zapytał, nie patrząc na nią.

— Nie zapuściłeś stor i zapomniałeś zamknąć drugie okiennice w gabinecie! Przez to słychać było na zewnątrz, co się w willi dzieje… Przyleciał tu nawet jakiś smarkacz i ledwie z nim sobie dałam radę… Przypuszczam, że nie poweźmie żadnych podejrzeń i z niczym się nie wygada…

— Otworzyłem u drzwi zapadnię! — mruknął. — Wleciał tam i gdyby pani nie zechciała, nigdy by stamtąd nie wyszedł… A że go pani wypuściła, to już jest jej wola…

— Podobno malarz! — odrzekła, zastanawiając się nad czymś. — Zostawił adres… Przypuszczam, nie skłamał… Naiwny chłopak, a przydać mi się może… Zresztą sprawdzę wszystkie o nim szczegóły…

Kozak marszczył czoło.

— Ale zawszeć teraz obawa — odparł — że się wygada… Może tylko udawał, że wierzy w obłąkanie hrabiego… Nie lepiej było z nim skończyć? I tak nikt nie dowiedziałby się…

Lecz ona energicznie potrząsnęła głową.

— Zapadnia jest przeznaczona dla naszych wrogów i tylko w razie ostateczności… Nie pragnę bezcelowych śmierci…

Po twarzy kozaka przebiegł jakiś nieokreślony a bezczelny uśmiech.

— Nie puściłaby go pani tak łatwo — burknął — gdyby nie był przystojny i młody…

Purpura zabarwiła policzki Orzelskiej.

— Coś powiedział?

Nie stropił się bynajmniej.

— Powiedziałem, że spodobał się pani! Słyszałem z drugiego pokoju… Portret ma malować… Już nowego pani znalazła!… Kochanek…

Orzelska trzymała w ręku pejcz, przyniesiony z gabinetu, i słysząc poufałe a obraźliwe słowa kozaka, nerwowo ściskała go w dłoni. Nagle ta dłoń podniosła się błyskawicznie, a pejcz z niezwykłą siłą spadł na głowę Iwana, pozostawiając na czole krwawą pręgę.

— Milczeć, rabie!…

Jego twarz wykrzywił wyraz wściekłości i uczynił ruch, jakby zamierzał się na nią rzucić. Lecz ona, rzekłbyś, hipnotyzowała go wzrokiem, a pejcz znów wznosił się do góry.

— Milczeć! — powtórzyła.

Ciężko oddychał, lecz pod wpływem gorących a utkwionych w niego oczu, zdawało się tracił całkowicie wolę. Wreszcie załamał się, skruszył i pokornie wyszeptał:

— Darujcie, jasna pani…

Ona już teraz pewna była zwycięstwa. Lecz chciała raz na zawsze uczynić z niego swe bierne narzędzie.

— Ach, ty niewolniku! — mówiła podniesionym głosem. — Chamie!… Ośmielasz się w ten sposób odzywać do mnie i robisz idiotyczne uwagi, bo kiedyś pozwalałam ci… O tym, co było, zapomnij… To nie istnieje… Ja mam znosić wybuchy zazdrości?… Tyś mój sługa, nic więcej! Masz spełniać rozkazy, a ja cię za to osypię złotem… Zrozumiano?

— Rozumiem!… — wybąkał z trudem.

Ona już stała, odwrócona plecami do niego.

— A teraz dość! I żeby mi się nie powtórzyło więcej! Bo, w razie potrzeby, nie tylko bić potrafię, umiem i zastrzelić…

Niby poskromione dzikie zwierzę wiódł za nią posępnym wzrokiem. Ale Orzelska już zmieniła temat.

— Wyjdę na parę godzin! — rzekła tonem spokojnym, jak gdyby przedtem nic się nie stało. — A ty masz dobrze pilnować domu! Żeby mi mysz się nie wślizgnęła… Słyszysz?

— Słucham jasną panią…

Może w pół godziny później z podwórza willi wytoczyło się niewielkie, na ciemnogranatowy kolor lakierowane auto, przy którego kierownicy miejsce zajmowała kobieta. Jechało ono powoli, wśród lesistej drogi, oddzielającej pałacyk od podmiejskich uliczek, a Orzelska uważnie rozglądała się na wszystkie strony. Nagle pewien szczegół zwrócił jej uwagę. Na tle drzew spostrzegła jakąś ciemną sylwetkę i aż wychyliła się z samochodu, żeby lepiej móc obejrzeć zapóźnionego w tych stronach przechodnia. Czas jakiś daremnie wpijała się oczami w mroki nocy, lecz im bardziej zbliżało się auto, tym figura przechodnia stawała się wyrazistsza.

Była nią kobieta. Ubrana czarno, a twarz jej przesłaniał gęsty żałobny welon.

— Dziwne podobieństwo! — mruknęła Orzelska.

Kobieta również posłyszała warkot nadjeżdżającego samochodu, ale widocznie wcale nie zamierzała się ukrywać. Przeciwnie, przystanęła na skraju leśnej drogi, uważnie patrząc w stronę nadjeżdżającego wozu. Jeśli jej twarzy, dzięki welonowi, nie rozróżniała Orzelska, ona ją natomiast spostrzegła wybornie. Jakby prąd elektryczny przebiegł po twarzy nieznajomej, a wargi wyszeptały cicho:

— Ona!… Ona!…

Orzelska jeszcze nie wierzyła własnym oczom. Wzrost ten sam, ruchy te same… Ale, skądże tu znaleźć się mogła ta kobieta? Złuda li tylko, nic więcej…

Lecz nie była to złuda. Bo kiedy samochód Orzelskiej zrównał się z nieznajomą, ta nagle odrzuciła welon i ukazała swą twarz, oświetloną mdłymi promieniami księżyca.

— Bądź przeklęta, diablico! — padł z jej ust gromki okrzyk. — Spotkamy się jeszcze…

Hrabina zbladła, niby ujrzawszy przed sobą groźną zjawę.

— Stójże pani! — zawołała. — Stój!… Jeśli to pani…

Lecz nieznajoma już znikła wśród drzew. Chłodne krople potu zrosiły czoło Orzelskiej.

Toć widziałam ją ledwo sekundę i jak cień zginęła… Umarli nie wstają ze swych grobów…

— Niemożebne! — mruknęła. — Halucynacja!…

Wielce zdenerwowana, jechała teraz w stronę miasta. Dopiero jasno oświetlone i ludne ulice Warszawy przywróciły jej nieco spokój ducha. Raz jeszcze rozważyła w swej głowie ubiegłe wypadki.

— Tak! Uległam halucynacji! — powtórzyła w duchu. — Zbyt wiele myślę o tym… Ale słyszałam głos jak najwyraźniej… Bądź przeklęta, diablico!

Auto pomknęło raźno Marszałkowską, po czym skręciło w boczną uliczkę… Długi szereg kamienic — i przed jedną z nich Orzelska zatrzymała samochód. Założywszy na motor kłódkę, by nikt nie mógł go bez niej poruszyć, pewnym krokiem weszła do wnętrza kamienicy, kierując się w stronę lewej oficyny. Zatrzymała się tam na trzecim piętrze przed obitymi ceratą drzwiami i w sposób szczególny nacisnęła dzwonek.

Po chwili w drzwiach uchyliło się maleńkie okrągłe okienko — judasz — i przez nie czyjeś oko bacznie obejrzało postać przybywającą. Później dopiero rozwarły się wrota sezamu, a czyjś głos z zadowoleniem zawołał:

— Jesteś, nareszcie…

— Spóźniłam się trochę! — odparła, wchodząc do środka mieszkania.

Niezadługo siedziała w sporym pokoju, urządzonym niby laboratorium chemiczne. Na półkach i stołach, ciągnących się wzdłuż ścian, stały liczne przyrządy, kolby, retorty, naczynia i butelki, napełnione różnokolorowymi płynami. Przy biurku zaś, zarzuconym papierami, zajmował miejsce młody człowiek, zapewne właściciel mieszkania, o wygolonej twarzy, odrzuconych do tyłu włosach, w wielkich rogowych, amerykańskich okularach. Widocznie wizyta oderwała go od doświadczeń, bo był ubrany wygodnie, bez kołnierzyka. Jedynie w piżamie. Spozierał na Orzelską uważnie, jakby oczekując, co ona mu powie.

— Wyczerpały się proszki! — poczęła, wprost przystępując do tematu. — Odzyskuje energię… Poczyna mi stawiać opór.

— Tamaro!… Tamaro… — rzekł zamyślony, zwąc Orzelską poufale po imieniu. — Umiem wytwarzać narkotyki, które pozbawiają woli, oszałamiają, lub stopniowo niosą śmierć… Czemuż nie potrafię wynaleźć leku, który by zabijał sumienie?…

— Znów zaczynasz stare historyjki, Bobie?…

Nazwany Bobem skrzywił się boleśnie.

— Dla ciebie porzuciłem rodzinę… Dla ciebie straciłem miano przyzwoitego człowieka, sprzeniewierzając powierzone mi pieniądze… Ongi mawiano o mnie, że jestem rokującym nadzieje uczonym… Dziś niby przestępca siedzę tu ukryty w tym mieszkaniu i pomagam ci w zbrodni…

— Ach, w zbrodni! — zawołała niecierpliwie. — Wiecznie rzucasz gromkie frazesy! Nie żadna to zbrodnia, co czynię… Jestem kobietą mocną i dążę prosto do celu!

— Tamaro!

— A ciebie mogłabym tylko wtedy naprawdę pokochać, gdybyś się stał silnym człowiekiem… bez wahań i skrupułów, nie zaś zdenerwowanego dzieciaka. Och, takiego pragnęłabym napotkać mężczyznę… Żeby mnie rozkazywał, a nie ja nim rządziła… Żeby mnie złamał, zajął, żebym nie śmiała mu się sprzeciwić… Bił nawet, a nie żebrał wiecznie u mych stóp… Lecz nie wiem, czy takiego napotkam… Był wprawdzie jeden… Ale… Czy rozumiesz mnie, Bobie?

Pokiwał tylko smutnie głową.

— Nikt zapanować nad tobą nie potrafi — rzekł — lecz ty działasz na wszystkich jak haszysz!

Zwróciła rozmowę na interesujący ją temat.

— Więc będą proszki? A może masz gotową porcję?

— Mam! — odparł po chwili wahania. — Lecz nie chciałbym ci jej dawać, Tamaro!

— Skrupuły?

— Może i skrupuły!

— Znowu kaprysy?

Odwrócił głowę i milczał.

Orzelska zmieniła rozkazująco-ironiczny ton na zalotny.

— Czemu nie patrzysz na mnie?

Spod krótkiej sportowej sukienki wyzierała prawie całkowicie odsłonięta przecudna nóżka. Czarne oczy ciskały namiętne płomienie.

— Spójrz! Czyż ci to nic nie mówi? Czyż nie jestem godna pożądania?!

Westchnienie wyrwało się z piersi młodego człowieka.

— Ach, Tamaro! — szepnął. — Nosisz imię gruzińskiej królowej i jak ona jesteś okrutna!… Nie wysilaj się… I tak ci ulegnę. Za jeden pocałunek. Za chwilę rozkoszy… Sama wiesz,że nie jestem w stanie się oprzeć… Uczynisz ze mną, co zechcesz.

Dziwnie pogardliwy błysk zaigrał na chwilę w głębi jej źrenic. Lecz jeno na chwilę. Bo wnet znikł, a Orzelska wyrzekła pieszczotliwym głosem:

— Dzieciaku!

Załamał ręce z jakąś wewnętrzną męką i jął szeptać boleśnie.

— Pozbawiłaś mnie rodziny… Najbliżsi mnie się wyrzekli… Straciłem honor, stoczyłem się w błoto… A teraz… wpajałaś we mnie przekonanie, że to tylko o parę dawek narkotyku chodzi, a tymczasem, wciąż stosując proszki, musisz sprowadzić śmierć. I ja ci w tym pomagam! Staję się mimo woli mordercą! Nie, świadomym zbrodniarzem, bo wiem przecież, do czego dążysz… Łudziłaś mnie dawniej, że pragniesz tylko wydostać jakiś podpis od męża, później się z nim rozejdziesz, a my złączymy się na zawsze. Obecnie w to nie wierzę. Nie wierzę… Zabijesz go, a mnie, narzędzie, które przestało już być użyteczne, porzucisz… Co dalej? Co dalej? A najstraszliwsze w tej całej tragedii, że czuję, iż staczam się w przepaść, a nie umiem zatrzymać się w pół drogi… O, bo jeszcze kilka twych czułych słówek, a dam ci truciznę! Dam! A ty mi za nią zapłacisz, niczym kurtyzana, pieszczotą. A później roześmiejesz się, żem taki słaby, i zapomnisz o moim istnieniu…

Znów maska czułości pokryła twarz Orzelskiej.

— Dzieciaku! — powtórzyła. — Czyż moja jest wina, że żaden mężczyzna nie umiał mnie przykuć do siebie na dłużej? Że po przelotnym dreszczu rozkoszy każdy staje mi się obojętny? Nienawidzę słabych! Od ciebie tylko zależy, abyśmy się nie rozłączyli nigdy! Wyzbądź się histerycznych napadów, stań się twardy niczym żelazo! Dziś życie należy do mocnych, a karierę trzeba zdobywać po trupach! Najlepszym zaś dowodem, że nie traktuję cię jako chwilowe narzędzie, jest to, że przybyłam tu z pewnym planem. Ty w nim odegrasz główną rolę!

— Nowy plan! Główną rolę? — wykrzyknął z obawą. — W cóż ty chcesz mnie wciągnąć?

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.