Niewypowiedziane - ebook

LUTY, ROK I

W gło­wie krąży tylko jedna myśl – tonę.

3 LU­TEGO

Cie­pła woda otula ciało. Na­pięte aż do bólu mię­śnie po­winny się roz­luź­nić, a jed­nak na­pię­cie nie pusz­cza. Boli. Wszystko. W środku i na ze­wnątrz. Nie mam już siły. Dłu­żej nie dam rady. Mu­szę coś zmie­nić. Na­tych­miast. Mu­szę wresz­cie się uwol­nić. Nie wy­trzy­mam. Już ani chwili. Mu­szę pod­jąć de­cy­zję. Dzi­siaj. Te­raz. Ta­kie trwa­nie w za­wie­sze­niu jest bar­dzo mę­czące. Wy­sysa całą ener­gię, któ­rej i tak mam już de­fi­cyt.

Kap. Kap. Kap.

Go­rąca woda i uwal­niane my­śli pa­rują szybko. Ja też pa­ruję. Jest mnie co­raz mniej. Każ­dego dnia. Z każdą chwilą. Z każdą kro­plą ka­piącą z kranu zbli­żam się do końca. Je­stem uwię­ziona w ja­kiejś głę­bo­kiej studni, z któ­rej nie po­tra­fię się wy­do­stać. Kiedy spo­glą­dam w górę, gdzieś setki me­trów nade mną ma­ja­czy niebo. Ciemne i za­chmu­rzone. Cięż­kie kro­ple raz za ra­zem wpa­dają w moją prze­strzeń. Po­ziom wody w studni pod­nosi się w nie­po­ko­ją­cym tem­pie.

Co mnie czeka?

Utonę. Nie­wąt­pli­wie utonę.

Tonę. Po­woli.

Ból, strach i wstręt oplą­tują ciało, cią­gnąc na dno.

Nie wal­czę. Chcę się wresz­cie roz­pły­nąć. Stać się prze­zro­czy­sta. Chcę znik­nąć. Nic nie wi­dzieć. Nie sły­szeć. Nie my­śleć. Nie czuć. Nie być.

Znik­nąć. Mu­szę znik­nąć.

Kap. Kap. Kap.

Nie po­win­nam ką­pać się w go­rą­cej wo­dzie. Moje serce bun­tuje się, kiedy jest zbyt cie­pło. A jed­nak nie mogę od­mó­wić so­bie pa­ru­ją­cej ką­pieli. Ostat­niej ką­pieli. To do­bry spo­sób. Spo­kojny. I nikt nie bę­dzie ni­czego po­dej­rze­wał. Po pro­stu nie­szczę­śliwy wy­pa­dek. Za­słab­nię­cie – uto­nię­cie. Przy­czyna i sku­tek. Nikt nie bę­dzie do­szu­ki­wał się ni­czego wię­cej. Zwy­czajny nie­szczę­śliwy wy­pa­dek. Je­den z wielu, ja­kie każ­dego dnia przy­da­rzają się lu­dziom.

Od ja­kie­goś czasu za­sta­na­wia­łam się nad tym ak­tem. Już sama myśl o śmierci przy­nosi ulgę. Co­dzien­ność jest nie do wy­trzy­ma­nia. Nie mam już siły. Chcę tylko spo­koju. Spo­koju, który znaj­duje się tak bli­sko. Na wy­cią­gnię­cie ręki. I który za­leży tylko ode mnie.

Każdy dzień jest trudny. Nie mam wpływu na wła­sne ży­cie. Na­wet nie po­tra­fię zmu­sić swo­jego ciała do po­słu­szeń­stwa, nie mó­wiąc już o emo­cjach. A jed­nak nad czymś mam kon­trolę. Mogę prze­rwać to cier­pie­nie. Te­raz.

Pierw­szy raz od dawna czuję coś na kształt ra­do­snego ocze­ki­wa­nia. Spo­kój jest już tak bli­sko. Ota­cza mnie jak bańka, nie po­zwa­la­jąc trud­nym emo­cjom prze­do­stać się do środka. Kusi. Przy­ciąga. Obie­cuje, że już ni­gdy mnie nie opu­ści. Roz­pły­wam się w nim, sły­sząc dud­nie­nie w uszach i wi­ta­jąc po­ja­wia­jące się przed oczami czarne plamy, które zwia­stują, że za chwilę świat roz­pro­szy się w ciem­no­ści. Osu­wam się co­raz ni­żej.

Na­gle bańka pęka. Przed oczami staje mi ob­raz mo­jego ciała w wan­nie peł­nej wody. Znie­na­wi­dzo­nego ciała. Po­zba­wio­nego ko­loru. Bez­wład­nego. Na­giego. Pu­stej sko­rupy, z którą każdy może zro­bić, co­kol­wiek ze­chce. Nie mam kon­troli. Znowu nie mam kon­troli. Nie mogę do tego do­pu­ścić.

Chcę się ru­szyć, jed­nak ręce ciążą mi jakby od­lane z oło­wiu. W gło­wie hu­czy. Woda za­lewa twarz. Już tylko se­kundy dzielą mnie od tak upra­gnio­nego spo­koju, a jed­nak wcale go nie czuję. Jest tylko lęk. I wszech­ogar­nia­jąca nie­moc.

Zimno. Bar­dzo zimno. Wanna jest pu­sta. Cia­łem wstrzą­sają dresz­cze. Stra­ci­łam po­czu­cie czasu. Nie wiem, jak długo już sie­dzę w bez­ru­chu, prze­ra­żona tym, co się stało. Albo co się nie stało. Nie pa­mię­tam, jak udało mi się wy­cią­gnąć ko­rek, ale mu­sia­łam to zro­bić, bo czarny krą­żek leży obok od­pływu. Włosy ocie­kają. My­śli ko­tłują się w gło­wie. Czuję się brudna. Zwąt­pie­nie i złość na sie­bie ob­le­piają mnie całą.

Choć od­zy­ska­łam już tro­chę siły, świat wciąż wi­ruje do­okoła. Wstaję z wy­sił­kiem, spo­glą­dam w lu­stro i na­tych­miast od­wra­cam wzrok. To obrzy­dliwe. Nie mogę na to pa­trzeć. Nie­do­brze mi. Moje ciało. Żywe, a jed­nak wciąż bę­dące je­dy­nie pu­stą sko­rupą.

Ból. Żal. Pustka. Tę­sk­nota. Nie­pew­ność. Prze­ra­że­nie. Nie­moc. Złość. Zmę­cze­nie. Wstyd. Obrzy­dze­nie. Poza tym same sprzecz­no­ści. Chęć ży­cia i ma­rze­nie o śmierci. Po­czu­cie obo­wiązku i pra­gnie­nie uwol­nie­nia się. Na­dzieja i roz­pacz.

Co mam zro­bić? Nie dam rady dłu­żej żyć. Nie dam rady dłu­żej tak żyć.

4 LU­TEGO

Dźwięk wi­bra­cji te­le­fonu bru­tal­nie wdziera się w sen. O czym wła­ści­wie śni­łam? Nie umiem po­wie­dzieć. Jed­nak mam pew­ność, że nie było to nic przy­jem­nego. Nie lu­bię znaj­do­wać się gdzieś na po­gra­ni­czu snu i jawy. By­cia w so­bie i prze­by­wa­nia poza sobą. Tkwie­nia w pu­łapce, z któ­rej sama nie po­tra­fię się wy­do­stać. Do­brze, że ktoś po­sta­no­wił wy­rwać mnie z tego stanu.

Jesz­cze z przy­mknię­tymi oczami po omacku szu­kam te­le­fonu na sto­liku. Po­woli uno­szę po­wieki, spo­glą­da­jąc na wy­świe­tlacz. Mama.

– Słu­cham. – Sły­szę swój za­chryp­nięty głos.

– Śpisz? Jest wpół do dru­giej. Nie można tyle spać. – W jej gło­sie brzmi wy­rzut.

Fak­tycz­nie. Trzy­na­sta dwa­dzie­ścia sie­dem. Nie można tyle spać. Tylko czy ja spa­łam, czy dry­fo­wa­łam je­dy­nie na gra­nicy snu? Bo co to za sen, który nie przy­nosi wy­tchnie­nia? Nie do­daje sił, tylko je od­biera?

– Wszystko u cie­bie w po­rządku? – W gło­sie mamy sły­chać... tro­skę. A może tylko to so­bie wy­obra­zi­łam.

– Tak – od­po­wia­dam po chwili wa­ha­nia. – A dla­czego py­tasz? Coś się stało?

Ci­sza w słu­chawce. Mimo że dzieli nas czte­ry­sta ki­lo­me­trów, a ja sły­szę je­dy­nie jej głos, wy­czu­wam na­pię­cie. Chyba nie chcę usły­szeć tego, co ma mi do po­wie­dze­nia.

– Mia­łam sen – mówi wresz­cie. – Taki bar­dzo in­ten­sywny. Szły­śmy gdzieś ra­zem. W od­dali był ja­kiś za­mek. I fosa. Prze­cho­dzi­ły­śmy po pniu na drugą stronę rowu z wodą, kiedy na­gle wsko­czy­łaś do tej fosy. Albo wpa­dłaś. Sama wła­ści­wie nie wiem. To­nę­łaś. A ja pró­bo­wa­łam cię ra­to­wać, ale nie zro­bi­łaś nic, żeby so­bie po­móc. Ja też więc nie mo­głam nic zro­bić. Mo­głam tylko pa­trzeć, jak po­woli opa­dasz na dno.

Za­mie­ram. Znów sie­dzę w wan­nie wy­peł­nio­nej pa­ru­jącą wodą. Serce ło­mo­cze. W gło­wie krąży tylko jedna myśl – tonę. Opa­dam co­raz ni­żej. Chęć wstrzy­my­wa­nia od­de­chu i za­czerp­nię­cia po­wie­trza wal­czą ze sobą. Wy­kań­cza mnie ta walka. Je­stem zmę­czona. Tak bar­dzo zmę­czona.

Żal ści­ska mi gar­dło. Za­my­kam oczy. Staję się dziec­kiem. Ma­leń­kim. Nie­mow­lę­ciem, które pra­gnie tylko bli­sko­ści dru­giego czło­wieka. Ukry­cia w bez­piecz­nych dło­niach. Utu­le­nia. Uko­ły­sa­nia.

Może jed­nak je­stem zwią­zana z mamą bar­dziej, niż mi się wy­daje. Dla­czego do mnie za­dzwo­niła? Skąd ten sen? A może to wła­śnie ten czas, żeby wresz­cie pu­ścić to wszystko, co no­szę w so­bie każ­dego dnia? Może po­wie­dzieć ma­mie, jak się czuję? Może wy­cią­gnąć dłoń i zła­pać koło ra­tun­kowe? Może jesz­cze nie jest za późno? Może wcale nie mu­szę uto­nąć? Może wy­star­czy dać się uko­ły­sać?

Znowu staję się nie­mow­la­kiem. Cał­ko­wi­cie bez­bron­nym. Uza­leż­nio­nym od in­nych. Nie­ma­ją­cym wpływu na sy­tu­ację. W gło­wie sły­szę roz­dzie­ra­jący płacz dziecka. Wo­ła­nie o po­moc. Krzyk, któ­rego nikt nie sły­szy.

Kulę się pod koł­drą. Nie­moc wy­peł­nia każdą ko­mórkę ciała. Już nie mogę się po­ru­szyć. Nie mogę nic po­wie­dzieć. Nie mogę od­dy­chać. Nic nie mogę. Nie po­winno mnie być. Chcę znik­nąć. Mu­szę znik­nąć.

– Halo, je­steś tam? – Głos mamy wy­rywa mnie z odrę­twie­nia.

Mó­wiła coś wcze­śniej? Nie mam po­ję­cia. Ści­skam te­le­fon w dłoni, ale nie po­tra­fię się ode­zwać.

Tak bar­dzo chcia­ła­bym to wszystko z sie­bie wy­rzu­cić. Choć na chwilę po­zbyć się tego cięż­kiego ple­caka emo­cji, który no­szę ze sobą każ­dego dnia. Po­zwo­lić so­bie na mo­ment wy­tchnie­nia. Po­zwo­lić się utu­lić. Zrzu­cić ma­skę. Prze­stać uda­wać, że wszystko w po­rządku. Ale nie mogę. Nie mogę jej po­wie­dzieć. Nie mogę po­zwo­lić, żeby do­wie­działa się, w ja­kim sta­nie się znaj­duję. Nie chcę, żeby czuła mój ból. Nie chcę, żeby cier­piała. Przeze mnie. Nie chcę, żeby wie­działa, jaka je­stem na­prawdę. Nie chcę być pro­ble­mem. Po­win­nam po­ra­dzić so­bie sama. Po­win­nam ją chro­nić.

Tonę.

15 LU­TEGO

Ci­sza. Głu­cha ci­sza, za­kłó­cana tylko ci­chym szu­mem wen­ty­la­tora lap­topa.

Za­ci­skam dło­nie. Nie­na­wi­dzę sie­bie.

Nie chcę tak się czuć. To okropne. Wszystko mnie mę­czy. Wszystko mnie drażni. Nic nie spra­wia przy­jem­no­ści. Na nic nie mam ochoty. Na­wet obej­rze­nie filmu prze­kra­cza moje moż­li­wo­ści. Kie­dyś, żeby za­bić czas, oglą­da­łam se­riale. Te­raz ża­den nie wy­daje mi się in­te­re­su­jący. Nie po­tra­fię już za­to­pić się w czy­ichś wy­my­ślo­nych pro­ble­mach, żeby za­po­mnieć o swo­ich. Praw­dzi­wych.

Sterta ksią­żek, któ­rych jesz­cze nie tak dawno tyle czy­ta­łam, leży na szafce przy łóżku, po­kry­wa­jąc się co­raz grub­szą war­stwą ku­rzu. Ja­kiś czas temu nie mo­głam za­snąć, do­póki nie prze­czy­ta­łam cho­ciaż kil­ku­na­stu stron. Oczy mi się za­my­kały, ale obie­cy­wa­łam so­bie, że do­czy­tam tylko do końca roz­działu, a po­tem do końca ko­lej­nego i na­stęp­nego. A te­raz? Książki na półce zer­kają na mnie z wy­rzu­tem. Leżą za­częte, ale żadna z nich nie­skoń­czona. Od czasu do czasu bo­ha­te­ro­wie do­ma­gają się ode mnie do­czy­ta­nia do końca ich hi­sto­rii, ale ja nie mogę. Za­wo­dzę ich. I sie­bie. Już po kilku stro­nach li­tery ska­czą mi przed oczami, hi­sto­rie się roz­my­wają, a wątki plą­czą. My­śli, jak nie­spo­kojne mo­rze, przy­pły­wają i od­pły­wają, nie da­jąc mi szansy na na­bra­nie po­wie­trza. To za trudne.

Tak jak film, który chcia­łam dzi­siaj obej­rzeć. Na­prawdę chcia­łam. Pierw­szy raz od dawna mia­łam ochotę na coś, co nie by­łoby snem, spo­ko­jem czy pra­gnie­niem znik­nię­cia. Bo sen nie przy­cho­dził, spo­kój ule­ciał dawno temu, a na pod­ję­cie de­cy­zji o znik­nię­ciu za­bra­kło mi od­wagi. Mu­sia­łam ja­koś za­głu­szyć my­śli. Jak naj­szyb­ciej.

Nie­mal z nie­cier­pli­wo­ścią włą­cza­łam kom­pu­ter, wy­stu­ku­jąc na kla­wia­tu­rze ty­tuł filmu. Le­niwy ro­mans z Pro­wan­sją w tle wy­daje się być ide­alny na chłodny, zi­mowy wie­czór. Jed­nak pół­to­rej go­dziny to dużo czasu. Mój mózg nie umie się tak długo wy­tę­żać. Dwa­dzie­ścia dwie mi­nuty i trzy­dzie­ści osiem se­kund. Mi­nus pół­to­rej mi­nuty czo­łówki. Tyle wy­trzy­ma­łam. A po­tem znów my­śli za­częły gdzieś błą­dzić i mimo że pró­bo­wa­łam je sku­pić, roz­bie­gały się jak stado nie­zdy­scy­pli­no­wa­nych cho­chli­ków, ba­wią­cych się prze­łącz­ni­kiem z na­pi­sem „kon­cen­tra­cja”.

To bez sensu. Je­stem bez­na­dziejna.

Dłu­gie mi­nuty cią­gną się w nie­skoń­czo­ność. Co mam ro­bić? Nie mogę czy­tać. Nie mogę oglą­dać. Nie mam siły wyjść z domu. Zresztą po­goda nie za­chęca do spa­ce­rów. Na­wet le­że­nie w łóżku wy­maga ode mnie zbyt dużo wy­siłku. Prze­wra­cam się z boku na bok, nie mo­gąc zna­leźć so­bie wy­god­nej po­zy­cji. Koc, który do­tych­czas wy­da­wał mi się miękki, dra­pie mnie w szyję. Ubra­nie do­ty­ka­jące mo­jej skóry wy­wo­łuje ból. Nie wy­trzy­mam.

Nie wy­trzy­mam.

Wy­łą­czam kom­pu­ter, zrzu­cam z sie­bie koc i po raz ko­lejny daję się po­chło­nąć ci­szy i znie­chę­ce­niu.

.

ISIA

Mu­siała być grzeczną dziew­czynką. Mu­siała, choć cza­sami nie było ła­two. Cza­sami miała dość. Nie krzy­czała. Ni­gdy. Nie wolno krzy­czeć. Nie pła­kała. Nie wolno pła­kać. Uśmie­chała się, bo tak trzeba. Nie mo­gła być smutna. Nikt nie mógł wi­dzieć, że jest smutna. Za­ci­skała więc oczy, za­ci­skała pię­ści i tylko cza­sem, w nocy, kilka łez, któ­rych nie mo­gła już po­wstrzy­mać, spły­wało po twa­rzy.

A każda łza była jej po­rażką.LUTY, ROK I

Nie je­stem go­towa na ko­lejny dzień.

2 MARCA

Ty­ka­nie ze­gara pró­buje uko­ły­sać mnie do snu. War­kot sil­ni­ków za oknem sły­chać co­raz rza­dziej. Świa­tła w oknach ga­sną. U są­sia­dów z góry za­milkł te­le­wi­zor. Ciem­ność, jak miękka koł­dra, otula mia­sto. Lu­dzie kładą się do łó­żek. Zbie­rają ener­gię, żeby prze­trwać ko­lejny dzień.

A ja nie mogę spać. Mi­jają mi­nuty. Go­dziny. Prze­wra­cam się z boku na bok, to za­pa­da­jąc w pół­sen, to znów gwał­tow­nie się wy­bu­dza­jąc. Wy­da­rze­nia sprzed mie­siąca wciąż są dla mnie ta­kie żywe. Wanna pełna go­rą­cej wody. Spo­kój. Nie­moc. Prze­ra­że­nie. Te­le­fon od mamy. I to bez­bronne nie­mowlę. Nie mogę o nim za­po­mnieć. Bo ono wciąż mi o so­bie przy­po­mina.

Na ze­wnątrz pa­nuje ide­alna ci­sza. Ale dla mnie jest za gło­śno. Zde­cy­do­wa­nie za gło­śno. Nie mogę nic z tym zro­bić. Cią­gle go w so­bie sły­szę. Ten krzyk. Od lat pró­buję go za­głu­szyć, ale on za­miast cich­nąć, wciąż na­ra­sta. Im bar­dziej sta­ram się go stłu­mić, tym bar­dziej roz­rywa mnie od środka, od­pę­dza­jąc sen.

Nie­wy­po­wie­dziane słowa, które gro­ma­dziły się przez wiele lat.

Emo­cje, które kłę­bią się, nie mo­gąc zna­leźć uj­ścia.

Po­wstrzy­my­wane długo łzy.

Na­wo­ły­wa­nie za­gu­bio­nej na­dziei.

Płacz za­bi­tych ma­rzeń.

Roz­pacz­liwe wo­ła­nie o po­moc, które nie może wy­do­stać się na ze­wnątrz.

Zda­nia, któ­rych nikt nie usły­szy: „Tu je­stem. Bądź przy mnie. Nie zo­sta­wiaj mnie sa­mej”.

Jest wszę­dzie. Jest ze mną. Jest mną.

Naj­gor­szy z moż­li­wych – krzyk ci­szy.

20 MARCA

Ti-ti, ti-ti, ti-ti. Bu­dzik. Jest szó­sta trzy­dzie­ści. Nie. Jesz­cze nie. Jesz­cze chwilę. Bła­gam jesz­cze cho­ciaż o chwilę trwa­nia w tym słod­kim nie­by­cie.

Nie mam siły. Nie je­stem go­towa na ko­lejny dzień. Na ko­lejną walkę. Owi­jam się szczel­nie koł­drą i pró­buję znów za­snąć. Usil­nie sta­ram się wró­cić do ni­co­ści, ale bęb­niący o pa­ra­pet deszcz mi na to nie po­zwala. Gdyby cho­ciaż na chwilę wy­szło słońce, może ła­twiej by­łoby zmo­bi­li­zo­wać się do wsta­nia, lecz za oknem wciąż kłę­bią się je­dy­nie cięż­kie, ciemne chmury. Leje trzeci dzień. Kiedy by­łam mała, bab­cia mó­wiła mi, że gdy pada deszcz, to zna­czy, że niebo pła­cze. Te­raz niebo pła­cze za mnie. Bo ja już nie po­tra­fię. Ja­kiś czas temu stra­ci­łam tę zdol­ność. Czuję łzy gro­ma­dzące się pod po­wie­kami, jed­nak coś w sa­mej głębi mnie nie po­zwala im po­pły­nąć. To tro­chę tak, jak­bym nie po­zwa­lała so­bie na ulgę. Jak­bym ja­kąś czę­ścią sie­bie blo­ko­wała w so­bie ten smu­tek, za­bra­nia­jąc mu wy­do­stać się na ze­wnątrz. Jak­bym trzy­mała w so­bie cały ten ból z prze­ko­na­niem, że za­słu­ży­łam, żeby go od­czu­wać. Jak­bym nie da­wała mu po­zwo­le­nia, żeby prze­to­czył się przeze mnie i od­szedł na za­wsze. Jak­bym uwa­żała, że je­dy­nym miej­scem, w któ­rym po­wi­nien się znaj­do­wać, jest sam śro­dek mnie. To tro­chę tak, jak do­ty­ka­nie ję­zy­kiem bo­lą­cego zęba. Wiesz, że wy­wo­łasz ból, a jed­nak nie mo­żesz się po­wstrzy­mać, żeby tego nie ro­bić.

Szó­sta pięć­dzie­siąt sie­dem. Po­win­nam wstać. Po­win­nam się ubrać. Po­win­nam zjeść śnia­da­nie. Po­win­nam iść na za­ję­cia. A ja leżę. I słu­cham ty­ka­ją­cego w przed­po­koju ze­gara. Każda se­kunda jakby zrzu­cała na moją klatkę pier­siową ja­kiś ka­my­czek. Je­den, drugi, trzeci, dwu­dzie­sty... Aż w końcu jest ich tyle, że nie mogę zła­pać tchu. Po­czu­cie winy mnie dusi. Nie po­tra­fię na­brać po­wie­trza. Utknę­łam. Nie­na­wi­dzę tego uczu­cia. Nie­na­wi­dzę czuć się przy­gnie­ciona, bez moż­li­wo­ści ru­chu. To jedno z naj­gor­szych od­czuć, któ­rych do­świad­czam.

Dziś to­wa­rzy­szy mi jesz­cze jedno uczu­cie, które jest nie­mal nie do wy­trzy­ma­nia. Świa­do­mość, że po­win­nam coś zro­bić, a tego nie ro­bię. Po­win­nam wstać. Po­win­nam się ubrać. Po­win­nam... Nie mam siły. Nie mogę. Chcę spać. Tylko wtedy jest mi do­brze. Nie mu­szę my­śleć, wy­bie­rać, mó­wić, pa­trzeć, słu­chać. Nie mu­szę czuć. Mu­szę tylko od­dy­chać. Tylko być. Nic wię­cej. A kiedy się bu­dzę, mu­szę je­dy­nie za­cząć cze­kać, aż sen znowu po­zwoli mi się w so­bie roz­pły­nąć.

Pięt­na­sta dwa­dzie­ścia cztery. Gdy­bym po­szła na uczel­nię, pra­wie koń­czy­ła­bym już za­ję­cia. Nie po­szłam. Ko­lejny raz sie­bie za­wio­dłam. Skąd we­zmę tyle siły, żeby nad­ro­bić za­le­gło­ści? Czy chcę je nad­ro­bić? Po­win­nam rzu­cić te stu­dia. Wiem to już od roku. Mar­nuję tylko czas. I pie­nią­dze ro­dzi­ców. Bez sensu. Nie uczę się ni­czego no­wego. Nie wi­dzę sie­bie w przy­szło­ści w za­wo­dzie pe­da­goga. W ogóle nie wi­dzę sie­bie w przy­szło­ści. Nie ma drogi, którą mo­gła­bym pójść i która da­wa­łaby mi sa­tys­fak­cję. Ale nie mam żad­nej al­ter­na­tywy. Nie wiem, co in­nego mo­gła­bym ro­bić. Szkoła, stu­dia, praca – tą ścieżką po­win­nam po­dą­żać. Nie po­tra­fię. Szkoła skoń­czona z wy­róż­nie­niem. Pierw­szy sto­pień stu­diów też. A te­raz utknę­łam. Nie chcę koń­czyć tych stu­diów. Cza­sem tylko cze­kam, aż któ­ryś z wy­kła­dow­ców wresz­cie wy­kre­śli mnie z li­sty stu­den­tów. Gdzieś w za­ka­mar­kach umy­słu po­ja­wia się myśl, że może chcę opóź­nić ukoń­cze­nie stu­diów, że­bym nie mu­siała po­dej­mo­wać pracy i w pełni wcho­dzić w do­ro­słe ży­cie. Chyba nie je­stem na to jesz­cze go­towa. Boję się.

Sie­dem­na­sta czter­dzie­ści osiem. Mi­nął czas śnia­da­nia i czas obiadu. Czas pracy i czas od­po­czynku. A ja cią­gle leżę w łóżku, słu­cham ty­ka­nia ze­gara i cze­kam, aż Mor­fe­usz ła­ska­wie za­prosi mnie do swo­jego świata.

28 MARCA

Le­dwo zdążę otwo­rzyć oczy, la­wina nie­spo­koj­nych my­śli za­sy­puje mnie całą. Po­kój ską­pany jest w mroku. Sia­dam na łóżku i się­gam po te­le­fon. Czwarta trzy­dzie­ści sie­dem. To jesz­cze noc. Ma­rzę tylko o tym, żeby znów za­snąć. Nie mogę. Prze­wra­cam się nie­spo­koj­nie, wie­dząc, że ba­ła­gan w mo­jej gło­wie i tak nie po­zwoli mi od­pły­nąć. Zdaję so­bie sprawę z tego, że je­śli będę le­żeć bez­czyn­nie, my­śli mnie wy­koń­czą. Cho­ciaż dzień tak na­prawdę się jesz­cze nie za­czął, już wiem, że to nie bę­dzie przy­jemny czwar­tek.

Świa­tło lampki noc­nej prze­pę­dza mrok. Się­gam po le­żącą na sto­liku książkę, aby się w niej za­gu­bić. Aby za­po­mnieć. Ale li­tery nie chcą ukła­dać się w słowa, a słowa w zda­nia. Spo­kój nie przy­cho­dzi.

Włą­czam kom­pu­ter i znaj­duję ostatni od­ci­nek oglą­da­nego ja­kiś czas temu se­rialu. Nie pa­mię­tam, co wy­da­rzyło się w po­przed­nim od­cinku. Nie mogę na­dą­żyć za mi­ga­ją­cymi na ekra­nie sce­nami. Za­my­kam lap­topa. Zwi­ja­jąc się w kłę­bek, znów pró­buję za­snąć. Ale sen nie przy­cho­dzi.

Za dużo. Za dużo my­śli. Ko­tłują się. Prze­ni­kają. Roz­bie­gają się jak grupa nie­sfor­nych przed­szko­la­ków na placu za­baw. Tylko ja nie je­stem pla­cem za­baw. Ra­czej pla­cem bez­na­dziei. Ale my­śli się tym nie przej­mują. Nie dają się zła­pać. Uspo­koić. Upo­rząd­ko­wać. Nie­cier­pli­wią się, bo nie mogą zna­leźć wyj­ścia.

Nie wie­dzą jesz­cze, że go nie ma.

.

ISIA

Wiel­ka­noc. Uro­czy­ste śnia­da­nie zje­dzone już ja­kiś czas temu. Mimo że był ma­rzec, słońce chyba wie­działo, że są święta, bo grzało nie­mal jak la­tem. W po­wie­trzu czuło się wio­snę. Pierw­sze zie­lone listki dziel­nie wy­chy­liły się z bez­piecz­nych pącz­ków i oglą­dały od­święt­nie ubra­nych lu­dzi, spa­ce­ru­ją­cych do­stoj­nie wo­kół je­ziorka. Ptaki, za­chwy­cone ilo­ścią pu­blicz­no­ści, da­wały pro­fe­sjo­nalny kon­cert mu­zyki wio­sen­nej. Isia, ubrana w ja­sno­zie­loną bluzkę i gra­na­tową spód­niczkę na szel­kach, szła dum­nie po­mię­dzy ro­dzi­cami.

Bar­dzo rzadko wy­bie­rali się ra­zem na spa­cery. Wła­ści­wie nie zda­rzało się, żeby szli gdzieś tak po pro­stu, bez kon­kret­nego celu. I pra­wie ni­gdy nie wy­cho­dzili we troje. Cza­sem, kiedy mama mu­siała coś za­ła­twić, cią­gnęła Isię za sobą. Mama prze­miesz­czała się tak szybko, że małe nóżki Isi nie na­dą­żały.

Te­raz prze­cha­dzali się po­woli. Ra­zem. Młod­szy brat zo­stał w domu pod opieką babci. Tylko Isia i ro­dzice. Była taka dumna, że ją ze sobą za­brali. Czy to zna­czy, że może jed­nak ją ko­chają?

Któ­re­goś dnia usły­szała, jak ja­kaś pani na placu za­baw mó­wiła do ro­ze­śmia­nej dziew­czynki z bu­rzą lo­ków na gło­wie: „Ko­cham cię, có­reczko”. Jak bar­dzo Isia chciała wtedy zna­leźć się na miej­scu tam­tej dziew­czynki. Sie­dzieć na tam­tej huś­tawce. Wie­dzieć, że cie­pły uśmiech i te słowa są skie­ro­wane do niej. Czy ktoś kie­dyś po­wie­dział jej, że ją ko­cha? Co to zna­czy ko­goś ko­chać? Gdyby ktoś ją o to za­py­tał, nie po­tra­fi­łaby chyba od­po­wie­dzieć. A jed­nak spo­sób, w jaki tamta pani pa­trzyła na swoją có­reczkę, wy­po­wia­da­jąc te słowa, i blask w oczach dziew­czynki, który po­ja­wił się, kiedy je usły­szała, oraz ogromne pra­gnie­nie, żeby to do niej ktoś tak po­wie­dział, wy­wo­łały tę­sk­notę. Wie­czo­rem, kiedy tata przy­szedł zga­sić świa­tło, od­wa­żyła się za­py­tać:

– Dla­czego nie mó­wi­cie mi, że mnie ko­cha­cie?

– Bo to zbyt ważne słowa, żeby je czę­sto po­wta­rzać.

Od­po­wiedź pa­dła na­tych­miast. Tata nie mu­siał już wy­łą­czać świa­tła. Mimo że wo­kół było ja­sno, Isię za­lała ciem­ność. Zro­zu­miała. Wszystko zro­zu­miała. Nie jest wy­star­cza­jąco ważna, żeby ją ko­chać.

Te­raz, idąc po­mię­dzy mamą a tatą, czuła się tro­chę tak, jak wy­obra­żała so­bie, że mo­gła się czuć tamta dziew­czynka z placu za­baw. Była spo­kojna. Była szczę­śliwa. Chcia­łaby, żeby ro­dzice zła­pali ją za ręce. Ale lęk nie po­zwa­lał jej o to po­pro­sić. Trudno, bez tego też jest do­brze. Spa­ce­ruje z ro­dzi­cami. Roz­glą­dała się do­okoła, żeby spraw­dzić, czy inni to wi­dzą. Może ja­kieś dziecko choć przez chwilę po­my­śli, że chcia­łoby być na jej miej­scu.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------