O bocianie Karolu, którego gniazdo musiało być najlepsze. Bajki mają moc - ebook

Tu, w górze, słychać było tylko wiatr. Karol znalazł ciepły komin powietrza i odetchnął, bo poczuł, że bez wysiłku unosi się wyżej, tak wysoko, że ciągnący się pod nim jasnopiaskowy ląd z jednej strony otoczony turkusowym morzem stał się zamazany, pozbawiony szczegółów. Bocian mocno rozpostarł skrzydła, wyciągnął szyję, wyprężył czerwone nogi i poszybował, starając się tracić jak najmniej na wysokości i kierować się w stronę lądu, a nie wody. Cudownie! Ten sposób latania pozwalał zaoszczędzić siły. Co prawda w Afryce wypoczął prawie jak na all-inclusive, ale idylla trwała tylko kilka miesięcy, a przecież po długiej jesiennej wędrówce wypoczynek był więcej niż niezbędny. Teraz czekała go jeszcze dłuższa podróż, dlatego nie wolno mu było marnować energii.

Jako młody bocian już kilka razy pokonywał tę trasę i wiedział, ile niesie niebezpieczeństw. Był świadkiem śmierci bocianów, które wpadły na linię wysokiego napięcia, widział młode ptaki, które ginęły z wyczerpania, gdy nie potrafiły przelecieć kilkunastu kilometrów nad morzem, bo ocean zakłócał ciepłe powietrzne prądy, a one nie dały rady pokonać tego dystansu samym wysiłkiem skrzydeł. Albo nawet im się udało, ale gdy wylądowały na odpoczynek, były tak wyczerpane, że nie miały siły niczego zjeść i umierały z głodu. Słyszał o ptakach, które zderzały się z samolotami, i o takich, które pożarły hieny, gdy zmęczone bociany nocowały na ziemi, a nawet o takich, które ustrzelono, żeby je upiec i zjeść. Okropne! Cieszył się, że na razie dawał radę!

Rozkoszował się spokojnym lotem szybowcowym. Nie trzeba było nawet poruszać skrzydłami, mógł się zrelaksować i spokojnie podumać o przyszłości. Myśl o powrocie do domu dodawała sił i pozwalała przetrwać trudy długiego lotu.

Miał nadzieję, że Karolina znów przyfrunie do ich gniazda. W zeszłym roku udało im się zająć niewielki lokal na uboczu, umieszczony na słupie elektrycznym. Było to zdecydowanie jedno z najgorszych gniazd, ale musieli się z tym pogodzić, bo jako młode osobniki nie mogli liczyć na nic lepszego. Mieszkania umieszczone bliżej centrum bocianiej wioski były od dawna zajęte przez starszyznę. Karol zaakceptował więc niewielkie i niewygodne gniazdo na słupie, udało im się też z Karoliną wychować w tym gnieździe pisklęta, jednak wiedział, że jego ambicje sięgają znacznie dalej. To chyba dobrze mieć marzenia?