Obecni nieobecni - ebook

PRZEDMOWA

Żyjemy w erze wszechobecnej informacji, radykalnych zmian i wszelkiej obfitości dostępnej na wyciągnięcie ręki. Dlatego realia rzeczywistości, którą należy uznawać za jedynie słuszną w dobie braku odmiennej percepcji, są przeżytkiem, skostniałą formą odziedziczoną po praprzodkach formalnego stanu rzeczy.

Prędzej czy później przewrót musi się dokonać, żebyśmy my jako społeczeństwo odeszli od typowych, trzymających nas w sztywnych ramach konwencji myślenia, które hamują nasz rozwój interpersonalny oraz intrapersonalny. Jest to proces złożony, długa droga prowadząca do przejścia na wyższy poziom świadomości – zarówno indywidualnej, jak i zbiorowej. Osobiście w pierwszej kolejności skupiłbym się jednak na dogłębnym zbadaniu procesów nieświadomych.

Należy przy tym pamiętać, że praca, którą musimy wykonać, wymaga cierpliwości oraz czasu. Moje pokolenie jest zaledwie początkiem okresu przejściowego, pod który podwaliny stworzyli moi przodkowie, abym w tej wielopokoleniowej sztafecie dusz przekazał pałeczkę dalej…

W swoich dziełach – zarówno w tym, jak i w przyszłych – będę chciał zaprosić czytelnika w podróż w głąb umysłu, do świata wizji i ukrytych znaczeń. Do skrywanej w najdalszych czeluściach limbusa zdolności odmiennego postrzegania horyzontu jaźni.

Idąc śladami _Psychologii przyszłości…_ S. Grofa , uważam, że dostęp do owych treści dotyczących prawdziwego funkcjonowania wszechświata jest możliwy tylko poprzez nabytą bądź wyuczoną zdolność jednostki do przejścia przez portal pozazmysłowych kanałów, gdzie mózg pełni jedynie funkcję pośredniczącej bariery. Można ją porównać do zaworu redukcyjnego chroniącego przed nieskończoną liczbą bodźców napływających z całego uniwersum . Aby przejść przez ten proces, który z pozoru wydaje się skomplikowany, należy zahamować funkcje kory mózgowej i w pełni oddać się we władanie archaicznym częściom mózgu odpowiedzialnym za dostępność do stanów transcendentalnych ukrytych w nieświadomości .

Jest to swego rodzaju próba dokopania się do bezkresnej jaźni – obieramy cebulę krok po kroku, aby po przeprawieniu się przez wszystkie jej warstwy osiągnąć choćby chwilowy, porównywalny do boskości stan oświecenia.

Metod jest wiele, uważam jednak, że każdy powinien wybrać własną, odpowiednio do siebie dopasowaną technikę, aby skonfrontować się ze swoim „ja” w celu stworzenia prawdziwej oraz niepowtarzalnej tożsamości.

Sądzę, że w życiu doczesnym proces indywiduacji powinien być nieustannie kontynuowany i pielęgnowany, uwarunkowany celem spotkania z własną duszą oraz jaźnią. Jaźnią, która jest niezwykle pomocna podczas zawiłej drogi autoeksploracji, ponieważ – mimo że nieświadomie – otrzymujemy od niej coś w rodzaju altruistycznego wsparcia. Trzeba tylko uważnie słuchać. Jaźń jest niczym pierwszy drogowskaz na rozstaju dróg życia.

Warto również wspomnieć, że wstępną fazą w przypadku poszukiwania, poznawania oraz badania powinna być najczęściej sumienna rozmowa z samym sobą, tak zwany wewnętrzny dyskurs sądowy, w którym ego jest kimś na kształt bezstronnego mediatora dążącego do pogodzenia kluczowych dla sprawy konfliktów mentalnych i moralnych. C.G. Jung nazywał ten proces aktywną imaginacją.

Odkrywajmy więc, poszukujmy odpowiedzi. Szukajmy swoistego klucza pasującego do naszych drzwi. Pozwólmy sobie przy tym błądzić, ponieważ błądzenie jest rzeczą ludzką, choć wystrzeganie się błędów – rzeczą mądrą. Aby nie popełniać za wiele błędów, powinniśmy łączyć posiadaną wiedzę empiryczną i teoretyczną, zdobytą w ciągu całego życia, z odpowiednio zbalansowaną otwartością i pokorą, jakich wymaga od nas dynamicznie zmieniająca się rzeczywistość.

Jako świadome swoich wad jednostki nie bójmy się tego – stańmy oko w oko z własnym cieniem i rządźmy wewnętrznym światem w sposób mądry, opanowany oraz sprawiedliwy. Zaakceptujmy go takim, jaki jest. Warto to zrobić, ponieważ jest to piękne, prawdziwe i niezwykłe. To coś, czego nie można opisać słowami, gdyż zależy od perspektywy, z jaką patrzymy na swoje „spirytualne podwórko”.

Dlatego nie opisuję, a jedynie nakreślam obraz wzoru, rycinę rzetelnej prawdy ukrytej na dnie przepaści, gdzie czekamy w kolejce na swoją kolej. Na niepowtarzalną szansę zabłyśnięcia ogromem własnego blasku niczym kometa zmierzająca w kierunku gwiazdy centralnej.

Warto, powtarzam: warto…

Zapraszam już zatem do prologu o mojej poezji. Do wspólnej podróży po wewnętrznym świecie ludzkiego uniwersum – aby choć trochę zrozumieć pogmatwaną, irracjonalną „naturę ludzkiej natury” oraz wartości i motywy kierujące człowiekiem – czyli nasze własne demony. Abyśmy zatracili się w literackiej fikcji, gubiąc się w tym, co było wczoraj – w akcie wędrówki przez własny kosmos wykraczający poza horyzont zdarzeń.

Mam nadzieję, drogi czytelniku, że lektura nie znuży cię zanadto i że będzie to dla ciebie równie bogate doświadczenie, jakim dla mnie było pisanie tych słów…PROLOG

Obecni nieobecni –
monolog wewnętrzny umarłych

Ni stąd, ni zowąd pojawia się tajemnicza postać, która na widok drugiej, jeszcze dziwniejszej persony, ustawia się do niej plecami.

Druga postać pochyla się natomiast nad łożem, wpatrując się w przykryte ciemnym płaszczem szpitalnej kołdry bezwładne ciało. Nagle ustaje wszelki hałas, zapada grobowa cisza, a świat zaczyna wirować jak na karuzeli.

-

POSTAĆ II : A więc przyszłaś, moja droga przyjaciółko, aby zabrać mnie w najgłębsze czeluści Tartaru.
-

POSTAĆ I : Nie biorę cię na własność, celem moim jest twój odzew.
-

POSTAĆ II : Kimże więc jesteś, podła gadzino?
-

POSTAĆ I : Zaledwie cząstką zawartą w ziarnie przeciwności, która dopełnia każdą egzystencję.
-

POSTAĆ II : Łżesz jak pies, diable!
-

POSTAĆ I : Ocena twa zbyt prędko postawiona. Jesteśmy podzieleni, lecz współzależni. Wchłaniamy swą energię i podtrzymujemy się wzajemnie w stanie homeopatii niczym jeden organizm.
-

POSTAĆ II : Mądre i ładne, coś rzekła, lecz odpowiedź ma – milczenie!
-

POSTAĆ I : Czemuż więc zagubionyś w tak straszliwej otchłani?
-

POSTAĆ II : Odpowiedź ma – milczenie!
-

POSTAĆ I : Intelekt twój obumiera, mój stary, rozumny Hunie, a dopuszczając do twej zguby, niechybnie skazuję własną cząstkę na potępienie i wieczność w ziemskiej mogile.
-

POSTAĆ II : Już za późno, moja droga Po. Dopuściliśmy do zachwiania wewnętrznego ładu.
-

POSTAĆ I : Głupcze bez wiary wybrany z talii tarota, którego żywiołem jest powietrze. Ty nędzna kukiełko naznaczona przekleństwem egzaltacji. Odpowiedz! Dlaczegoż znowu nas oszukujesz? Zaklinam, odpowiedz!
-

POSTAĆ II : Ponieważ lecę. Bezkresnym lotem szybując nad na wpół śpiącym miastem zbłąkanych dusz.
-

POSTAĆ I : Cóż ci po tym, skoro ranisz umysł?
-

POSTAĆ II : Korzyść niematerialna, w słowach uboga, w czynach nieznana, w oczach nieuchwytna, w sekundzie zawarta.
-

POSTAĆ I : Przecież lustra nigdy nie kłamią…
-

POSTAĆ II : W różnorakich miejscach bawiłem, lecz odbicia unikałem.
-

POSTAĆ I : Wiedz jedno, przed własnym odbiciem nie uciekniesz!
-

POSTAĆ II : W najskrytszych czeluściach utkwione me oblicze.
-

POSTAĆ I : Czyż znów złowrogie? Jakich zmor się imasz?
-

POSTAĆ II : Za dnia podąża krok w krok niczym istota bezcielesna. Nocą zaś kara – odbiera witalność upiorna mara.
-

POSTAĆ I : Głębokim snem obdarzonyś?
-

POSTAĆ II : Nie darem, a przekleństwem naznaczony.
-

POSTAĆ I : Przeklętyś więc…
-

POSTAĆ II : Spojrzałem z resztką nadziei, lecz odbicia już nie dostrzegłem.
-

POSTAĆ I : Cóżeś uczynił swym postępkiem? Gdzieżeś zgubił oblicze?
-

POSTAĆ II : W opatrzności zrodzony ten wypadek. Dla bliskich katastrofa, dla mnie – stan nieświadomości.
-

POSTAĆ I : A więc marazm trawi twą duszę.
-

POSTAĆ II : Bezczyn, bezwład i drętwota…CZĘŚĆ I

Stagnacja wtórna

(Gdzieś wysoko ponad miastem, na dawnym wysypisku śmieci, które obecnie jest celem pielgrzymek kultu solarnego. Wokół rozciągają się pasma głębokich lejów niby gejzery jesiennej chandry).

Przeguby mojej śmierci! Ach! Bo wy nie wiecie. Nie znacie skutków nadejścia krańców świata przemienionego w kruchy proch ostały po praprzodkach.

,,Alea iacta est” ! Kości zostały rzucone! Będziem się kajać w gniewie niechybnego Sądu Pańskiego. Zgubny wyrok, moja miła, moja cnoto wielmożna… ,,Aequat omnes cinis; impares nascimur, pares morimur” Rodzimy się nierówni, lecz równi umieramy. Ach, jak boli, jak parzy obficie! Ananke, wzywam cię do wybawienia twego dziedzica! Zaklinam cię, zła mojro! Gdzieżeś była w godzinie tysięcznego przemarszu umarłej hordy bastionów zwyrodnienia, depczących po zapadlinie ludzkich kości?

Już za późno! Obywatele Edenu są zgorszeni obłudą i zaprawieni ziarnem herezji.

Wszystko stracone… Ujarzmione zostały smoczyska bytu cielesnego. ,,Vanitas vanitatum et omnia vanitas” .

Cierniowy pokutniku, błagam na kolanach, wzywam cię do walki, abyś nie dopuścił do zachwiania nadziei twego syna pierworodnego.

Nie karz mnie za grzechy, nie unicestwiaj mego jestestwa, miażdżąc go na drobne kawałki. Nie zmuszaj mnie do rozbicia blaszanego bębenka będącego wyznacznikiem naszej wspólnej równowagi, przez co będę musiał egzystować w krainie cieni, stawiając milknące kroki w płonącym krajobrazie poskręcanych w śmiechu, demonicznych latawców, które wciąż unoszą się w atmosferycznym żarze piekieł. ,,Kyrie eleison” ! Wybaw mnie, mój Ha-Nocri, od złego! „Przyjdź królestwo twoje jako w Niebie, tak i na Ziemi… ”.

Nagle urwał w połowie zdania i nie kończąc błagalnego świadectwa, niczym bajroniczny buntownik ostatkiem sił wypowiedział te niepojęte słowa, które były początkiem jego predestynacji: ,,Alea iacta est”!

(Kilka godzin później…)

Leżałem w napełnionej po brzegi wannie. Byłem półprzytomny. Z lewej ręki ściekała obficie krew, kapiąc w równym tempie – kap, kap… kap, kap, kap – i spadając na kafelki w łazience.

Dokuczał mi wtedy tak potężny ból głowy, że nawet gdyby przejechało po niej tysiąc czołgów, nie oddałoby to w pełni tego, co czułem.

Ta błoga cisza – nie do opisania. Nigdy wcześniej nie doświadczyłem podobnej – tak innej od tej przyziemnej, atmosferycznej.

Na początku uszy rejestrowały jedynie głuchy pisk, lecz teraz nie było już nic. Możliwe, że w tle unosiły się ryki podniebnych syren otaczających kamienicę. Zebrany tłum z zaciekawieniem przyglądał się nowej aferze w dzielnicy. Nikt jednak nie potrafił powiedzieć, które drzwi należy wyważyć, skąd dzwoniono i co się właściwie stało. To zresztą nie miało znaczenia. Mnie i tak już tam nie było…

Moje ciało stało się blade jak trupia czaszka pokryta wapnem, a lodowate kończyny rozkładały się niby zepsute mięso. Wokół roztaczał się jedynie ten nienaturalny szum, a wszystko wirowało jak na karuzeli wchodzącej w prędkość nadświetlną. Chciało mi się płakać i pragnąłem skulić się w kłębek niczym jeżyk, który boi się drapieżnika.

Zapewne zastanawiacie się, co się stało i jak do tego doszło? Szczerze? Nie mam pojęcia. Tak jakoś wyszło. Nie dałem rady; nie oswobodziłem drzemiącej w moim zakutym łbie dzikiej bestii, która pochłonęłaby wszystkie myśli wewnętrznym bólem, w każdej sekundzie istnienia rozrywającym serce na milion kawałków i zostawiającym po sobie pustkę po stracie najcenniejszego skarbu. Nawet nie byłem w stanie pójść na pogrzeb. Pozbierać się do kupy, poskładać wszystkie klocki w całość i wrzucić do dołu chociaż jedną białą różę. Powiedzieć: tak, maleństwo, będzie dobrze, bo cię kocham – i to mnie utrzyma na powierzchni. Przecież warto żyć, choć pozostaniesz już tylko ulotnym wspomnieniem po czymś niewytłumaczalnie wielkim.

Nie wyobrażam sobie spoglądać na nagrobek z tym samym co moje nazwiskiem, widzieć na nim ten rok i dzień. Nie, po prostu nie.

STOP! Przestań, skończ już, nie duś mnie! Dlaczego?! Przestań! Aaa! Pieprzona głowa! Nie dam rady, za dużo naraz, to się wymyka spod kontroli! Nie mogę wyrzucić z myśli tych wszystkich obrazów. Ten huk, to wszystko… było realne, mimo że już nic nie jest realne.

Od trzech nocy nie mogłem zasnąć. Dręczyła mnie posucha bezsenności, dlatego wziąłem przepisane przez lekarza leki nasenne, aby nieco ulżyć zmęczeniu, temu strasznemu wyczerpaniu. Chyba wziąłem ich za dużo. Popiłem nie tym płynem, co trzeba. Ale to była chwila.

Pod wpływem emocji ludzie robią różne rzeczy, ja jednak nigdy nie będę pewniejszy swojej decyzji niż byłem w tamtym momencie. To była chwila pełna upojenia i błogiego stanu, gdy trucizna pulsowała i krążyła w moim krwiobiegu. A w tle tylko: kap, kap… kap, kap, kap.

Nagle poczułem się tak, jakbym odleciał, błądząc w niebiańskich przestworzach. To była naturalna kolej rzeczy. Po bólu zawsze przychodziło ukojenie.

Wtedy też tak było… Uleciałem wraz z wiatrem i widziałem wszystko jak przez mgłę. Takie realne, a jednak nieznośnie odstające od rzeczywistości.

Bum! Ktoś wyważył drzwi. Stado pędzących ratowników wbiegło do łazienki. Lecz mnie już tam nie było, ślad po mojej świadomości zaginął.

Przypatrywałem się bezcelowej próbie odzyskania pacjenta i zastanawiałem, co właściwie dzieje się wokół mnie, a raczej wokół mojego ciała, gdyż dusza stała przyczajona w kącie i obserwowała tę scenę.

Po krótkiej reanimacji zabrali moje zakrwawione ciało do karetki, a ja powoli, jak w hipnotycznym uśpieniu, w sennej wizji świata zmarłych, szedłem za nimi, nie chcąc zostać w tym przepełnionym pustką i bezsensem mieszkaniu.

Zawieźli mnie do najbliższego szpitala. Pamiętam krzyki, zmobilizowaną kadrę lekarzy i pielęgniarek, długi rajd po białym korytarzu. Podłączyli mnie do aparatury, jakbym był robotem bądź eksperymentem medycznym, i zaczęli odliczać: raz, dwa, trzy, a ciało unosiło się jak wiotkie piórko i spadało z rozmachem, wracając do świata i grawitacji. Siedziałem na końcu sali operacyjnej i oglądałem reanimację niczym film z udziałem najlepszych efektów specjalnych. Oczywiście elektrowstrząsy ładowane w ciało również dawały mi się we znaki, ale odczuwałem to zaledwie jak uszczypnięcie.

Po prawie półgodzinnej walce o moje życie zespół medyczny stwierdził, że chyba nic z tego nie będzie i raczej się nie obudzę.

Było w tym coś dziwnego, potwornego. Nie byłem w stanie opuścić budynku szpitala, a ciało, które jeszcze nie tak dawno było moje, w dalszym ciągu było podłączone do respiratora.

Czy tak wyglądają zaświaty? Co teraz ze mną będzie? Czy już na wieki zostanę uwięziony w nieświadomym stanie czuwania? Niczego nie pojmowałem, wszystko okryte było gęstą poświatą ciężkiej mgły, która opadała na dno i podążała za mną po bezdrożach dotąd mi kompletnie nieznanej rzeczywistości.

Było to jak zawieszenie w wymiarze bez czasu, bez dnia i nocy. W otchłani pogrążonej w marazmie. Czas i przestrzeń były zdeformowane, wyzbyte realności. Wszystko działo się w zwolnionym tempie, jakby było nierzeczywiste, oddzielone od siebie sporą dylatacją, a przez to wieki oddalone ode mnie. Byłem niczym odłączony z zasilania banita stojący po złej stronie rzeki. Całkowicie pozbawiono mnie propriocepcji, pogrzebano żywcem w bezbarwnej krainie cieni.

Rezydowałem w nielogicznym obszarze, czując stan zagubienia w niepojętej dezintegracji złudnego bytu, w bezmiarze permanentnego rozszczepienia i rozpadu.

Ten nieogarniony eksterioryzacyjny stan rzeczy –postrzegania świata i przestrzeni spoza własnego fizycznego ciała – z jednej strony miał w sobie niezrównane piękno, a z drugiej zwiastował okropne niebezpieczeństwo, jakim w tych niecodziennych okolicznościach była niemożność wyjścia, niezdolność powrotu do światła z orbity chaosu.

Czułem się, jakby węzeł gordyjski oplatał mi szyję piekielnymi mackami, zaciskając solidną, niedającą się rozwiązać pętlę. Można to porównać do sytuacji, w której kapitan statku jako jedyny ocalały staje się rozbitkiem uwięzionym na małej wysepce, otoczonej i oddzielonej od reszty świata upiorną przepaścią niezgłębionego oceanu koloru krystalicznej gencjany.

Moja tułaczka po bezludnej, nieurodzajnej ziemi trwała długo, może nawet całe lata… W pewnym momencie podczas niekończącego się okresu straszliwego letargu, w jakim się znalazłem, gdy już straciłem nadzieję na odmianę losu, coś zaczęło mnie przyciągać w kierunku wyraźnego jak anielskie oblicze światła. Tak jasnego, jakby otoczyło mnie stado złocistych robaczków świętojańskich.

Z początku szumiący szereg sylab przeistoczył się w ekstazę pięknych melodii, które przybierały różne kształty, barwy, smaki i zapachy. Tysiące pigmentów zalewało moje oczodoły. Przypominało to wodospad kryształów, które wpadały do koryta, gdzie mieszały się jak farby na palecie malarskiej.

Owa moc – synestetyczna uczta doznań – była zbyt potężna, abym dał radę się jej przeciwstawić. Wchłonęła mnie jak trąba powietrzna pochłania bezwładny przedmiot – i nagle wszystko zgasło, zapanował mrok, ciemność jak w krypcie. Poczułem, że mogę ruszyć ręką, co było dość zaskakujące, ponieważ od dawna jej nie czułem. Udało mi się nawet otworzyć oczy. Wciąż były całkiem sprawne i znajdowały się na swoim miejscu.

Kiedy czarna plama przemieniła się w jasną plamę, a ta w czytelne kontury trójwymiarowego świata, ku mojemu ogromnemu zdziwieniu zdałem sobie sprawę, że znalazłem się na łóżku w ciasnym pokoiku przepełnionym dziwnym zapachem starości, choroby oraz wszechobecnej bezczynności. W oknie były kraty, a drzwi nie miały klamki, przynajmniej od wewnątrz.

Powróciły do mnie ból, narastający niepokój, pustka, natłok myśli oraz głód i pragnienie – wtedy zrozumiałem, że wciąż żyję. Że jakimś cudem udało mi się przetrwać, a miejsce, w którym się obudziłem, zdecydowanie nie odpowiada moim wyobrażeniom nieba bądź czyśćca…ZEBRANIE ANONIMOWYCH WARIATÓW

Jestem stary i zmęczony. Przez to wszystko nie mogę spać, a co dopiero rozmawiać o tym z wami… Od dawna męczy mnie poczucie kompletnej pustki. Zastanawiam się, gdzie podziała się moja młodzieńcza błogość.

Otchłań, w której przyszło mi żyć, przytłacza mnie swoim ciężarem. Co rano budzę się w miejscu, w którym jest wiecznie ciemno, a niebo przesłaniają mroczne chmury w kształcie kowadła. W miejscu tym rozmowa jest zakazana, zresztą wszyscy są jakby nieobecni, zamyśleni, samotni i milczący. Idą we własnym kierunku i prowadzą wewnętrzne dialogi. Nikt się tam nie śmieje, bo nikomu nie jest do śmiechu. Nazywam to miejsce miastem śpiących ludzi. Pewnie zastanawiacie się dlaczego? Sam nie wiem. Może dlatego, że każdy szary dzień wydaje się taki sam jak poprzedni.

Wieczorami w pokoju podchodzę do łóżka i siadam na nim. Tak zwyczajnie, prosto. W lekkim rozkroku; stopy ułożone równolegle do siebie, prostopadle do podłoża. Ciało w pozycji zgarbionej, skurczonej, jakby zostało stłamszone przez coś, co nadciąga z wnętrza wyścielonych mokrą wilgotnością trzewi. Właśnie z owych bebechów wydobywa się ludzki głos. Zmienny w tonacji, wrażliwy na zmiany atmosferyczne. Wrażliwy na własną zdziwaczałą wrażliwość. W tej ciszy zalegam ociężałymi długotrwałą wiotkością udami na łożu boleści nocnych mar sennych. Pokiereszowanych, pozwijanych drucianą nicią dentystyczną kulawych fantomów, które łaskoczą po rogówkach, zmieniając kolor tęczówki na odcień obłędu.

Podczas głuchego mroku w pokoju samotnika wołającego półgłosem o pomoc, wybawienia z paranoi nie dostarczają paczką ekspresową.

Nastał kryzys. Objął również pocztę i związek zawodowy listonoszy – pukających od strony ciemnego korytarza pod postacią onirycznych kostuch ze świeżo naostrzoną kosą do oddzielenia czaszki od reszty tułowia jednym dostojnym zamachem.

Każda z tych ciemnych postaci jest przydzielona do innej fazy księżyca. Dlatego nikt ich nigdy nie widział i nie zidentyfikował, bo co noc przychodzi inna zjawa.

Ubrane w spowite czadem i mgłą jednoczęściowe, długie, ciągnące się po całym piętrze budynku okrycie zwieńczone kapturem. Po nakryciu nim głowy wydaje się, jakby zjawa nie miała wnętrza, a człowiek, patrząc na jej kontury, widzi w środku czarną dziurę bez końca. Podobno w szkaradnych łapskach, poobgryzanych przez szczury kanałowe, tajemnicza postać trzyma kończącą przesypywanie ostatnich ziarenek piasku klepsydrę. Zdaje się, jakby odliczała finalne sekundy chudego jak śmierć i sparaliżowanego strachem gościa, do którego raczyła zawitać w godzinie duchów. W godzinie mojego wodzenia pustym wzrokiem po wnętrzu pokoju. Po każdej ścianie, milimetr po milimetrze, gładząc jej chropawy tynk. W godzinie odsłaniania tarczy chroniącej głęboko zakorzenione lęki i zgłębiania pokrętnych labiryntów nocnych wywodów umysłu. W tym czasie, gdy granica między jawą a snem, światem materialnym a niematerialnym zaciera się, wchodząc na nieswoje konstelacje gwiazd.

Wtedy też właśnie doświadczam wizji. Bardzo nieprzejrzystej i nieczytelnej – jest w niej coś takiego, że nie potrafię ująć tego słowami. Mam wrażenie, jakbym zlewał się z gęstwiną porastającą głębiny wód rzecznych, nie mogąc uchronić się przed targającym wirem, ciągnącym mnie w stronę dna niekończącego się rowu.

Jeszcze nie zacząłem w pełni korzystać z życia, nie rozwinąłem skrzydeł, a ktoś lub coś kolejny raz stara się mi je podciąć, abym nie mógł latać – pomyślałem z posępną miną malującą się na frontowej ścianie mojej permanentnie strapionej twarzy.

A fruwać chciałem od dawna, w zasadzie od dziecka. Tymczasem jedyne, co mogę obecnie poczuć, to brak łączności na falach odczytujących sygnały duszy i ciała. Najbardziej męczące są te _flashbacki_ i natłok myśli zmieniający mój mózg w pole minowe. Muszę iść z karabinem w dłoniach po niestabilnym podłożu, mając nadzieję, że za moment nie postawię stopy w miejscu zaznaczonym wielką literą X.

Tak między nami, nigdy nie byłem zanadto wierzący bądź bogobojny (nie jestem też ateistą, prawdopodobnie najbliżej mi do agnostyka), lecz tym razem chętnie się nawrócę, ponieważ mam wrażenie, że w tej trudnej, wręcz krytycznej, sytuacji może mi to pomóc i zwiększyć moje szanse na przetrwanie nawet o 10 procent.

Dlatego od razu postanawiam zejść z łóżka i uklęknąć przed zawieszonym na ścianie krzyżem. W takiej pozycji modlę się do św. Judy – patrona spraw niemożliwych do załatwienia.

Kolejny raz wracam do tamtego momentu: intensywne białe światła, straszny hałas i ten mrok, który zdaje się trwać w nieskończoność.

Czasami czuję się, jakbym był tym trędowatym, który samotnie czeka w wieży na śmierć powoli trawiącą jego ciało.

Mimo to jestem cierpliwy. Spokojnie stoję na uboczu mojej na wpół sprawnej pamięci i wyczekuję ponownego przywołania tego tragicznego epizodu. Niekiedy właśnie taki maleńki wstrząs sprawia, że mogę na pewien czas poczuć światło i odzyskać kontrolę nad naszą małą metropolią.

Niestety, jak nic w przyrodzie, również to nie trwa zbyt długo. Spójrzcie na ten zegar, tam na ścianie. Co robi? Śmiało, to proste. No, wyduście to z siebie! Tak, właśnie. Tyka. Ciągle tyka: tik-tak, tik-tak, tik-tik-tak… I gdziekolwiek byś nie był, wewnętrzny chaos dopada cię jak cień i w mig zabiera każdą ulotną chwilę.

Potem stłamszony, kolejny raz przez tkwiącą w głębinach, w mrocznej pieczarze grdyki osobistą personifikację Pana Hyde’a, wracam do celi i oglądam przez ciasne kraty całą tę rzeczywistość, jakby była tylko lustrzanym odbiciem. Jestem wyobcowany od własnej skorupy. Jestem wijącym się w pozycji prenatalnego kłębka białym jak bielmo robakiem, który leży na łóżku. Sam. Wsłuchuję się w ciszę. Niepojętą ciszę. W kolejne sekundy wystukującej równy rytm wskazówki zegara na korytarzu. W cichnące z wolna kroki strażnika. W nieznośne chrobotanie we wnętrzu wyblakłej ściany. Jestem wypartą przez pamięć traumą, uśmierconym skrawkiem dłuta wysłanym do biura rzeczy znalezionych. Zbędnym scenariuszem. Tandetnym falsyfikatem odrzuconym przez społeczną kampanię wyborczą. Zalegam. Myślę. Przestaję myśleć. Śpię. Czasami, gdy nadchodzi burza, miewam koszmary. Budzę się, cały spocony, w malignie. Spłycam oddech. Racjonalizuję koszmar. Wracam do pustynnego pałacu snów. I tak w kółko, jak zdarta płyta. Zamknięta torpeda znieczulicy. Wąska perspektywa bez wrażeń. Szaro, ponuro i nudno, cholernie nudno. Dzień za dniem stacza się ze wzgórza niby walec. Zatacza koła, sunie po ziemi niczym stary, doszczętnie spłukany pijaczyna. I wiecie co? Przyzwyczaiłem się do tego spisu treści, do tego konwencjonalnego skryptu powtarzających się zdarzeń. Przecież to mój dom, co nie? Ten prawdziwy. Tamte poprzednie nie dały mi tyle od siebie. Nie poświęciły mi tak wiele uwagi, na którą zasługiwałem. Ale to nic. Ostatecznie odebrałem, co moje. Zrekompensowałem sobie stracone chwile i zreinterpretowałem związane z nimi cierpienie. W jaki sposób? Bardzo prosty. Poszedłem na pchli targ i kupiłem „słodkie cytryny”. W dodatku na promocji, bo po utopionych kosztach…

Czasami myślę, że może właśnie przez jakiś nieświadomie wyuczony syndrom oblężonej twierdzy siedzę tu z wami jak skończony idiota. Że tam za drzwiami nie ma żadnego wroga i wcale nie potrzebuję rycerza na białym koniu, który wybawi mnie z wyimaginowanej opresji. Że na tym zawszonym, do reszty zepsutym świecie istnieje jeszcze coś takiego jak sprawiedliwość. Że nie muszę czuć się jak bezradne piórko targane labradorskimi wichrami pustynnych lodowców. Że… Że… I że…

Właśnie tak sobie czasami myślę… W rzeczywistości nie wiem o sobie nic, nic kompletnie. Zresztą, jak już mówiłem, jestem bardzo zmęczony, dlatego chyba mam to w dupie. Tak, mam w dupie wszystko i wszystkich. Was też. Zobacz tylko, co wyprawia twój kompas. Na jakie krańce nas wywiódł. A całe to zamieszanie tylko po to, żeby przy Okrągłym Stole znalazło się miejsce dla mnie, dla ciebie, dla niej. Widzisz, dlatego ta cała maskarada nie ma znaczenia.

Tak, zrobiłem w życiu trochę złych rzeczy. Po drodze skrzywdziłem parę osób. Nie przeczę. Popełniłem szereg błędów, które w zasadzie mógłbym wymazać, ale tego nie zrobię, bo były konieczne, wręcz niezbędne, aby zostały przyjęte za realne w kartogramie mocy. Tak to już jest. Triatlon dusz wymaga ofiar.

I co byście chcieli jeszcze o mnie wiedzieć? No co? Jak brzmi moje imię? Kim byłem? Gdzie studiowałem? Gdzie mieszkałem? Co się stało, że tu trafiłem?

A jakie to ma znaczenie? Tutaj, w tym cholernie trudnym miejscu inwolucji, gdzie każdy i tak na koniec zostaje sam ze swoimi myślami. W tym pierdolonym mieście, o którym przed chwilą mówiłem! A wy nawet się nie wysililiście, żeby mnie uważnie wysłuchać!KIM JEST PO?

Chcielibyście wiedzieć o mnie coś więcej? Zapytajcie ją, jak do tego doszło. Siedzi tam, pod spróchniałym drzewem. W tym przygnębiającym, zacienionym miejscu.

Ja wam zresztą nic nie powiem – przecież jestem introwertykiem, nie lubię ludzi. Mają w sobie coś takiego, co wzbudza moją pogardę.

Prawdę mówiąc, uważam, że życie jednego drzewa jest więcej warte niż dziesięć plugawych ludzkich istnień. Nie wiem, dlaczego tak jest, ale mogę stwierdzić, że jestem w pewnym sensie uprzedzony do empatii, gdyż cierpię na rzadką odmianę ksenofobii.

Notabene jestem cynikiem i hipokrytą – życie jest dla mnie zwykłą grą o sumie zerowej. Takie już mam wyuczone schematy zachowań – nic na to nie poradzę, żyję w jednej celi z uprzedzeniami.

„Jam jest swój kowal”. Taki charakter oraz taką treść ma kupon, który wykupiłem na loterii wieki temu. Nosiłem go w spodniach i nic nie wskazywało na to, żebym miał go zgubić. Dlatego właśnie jestem hipokrytą, bo sądziłem, że ten marny świstek będzie sprawował pieczę nad jedną z tajemnych komnat moich pantalonów. A ona, ta chłodna, bierna i uległa suka wraz ze swoim powabnym urokiem, odkąd tylko się pojawiła, nie umie trzymać języka za zębami! Zaprasza jakichś obcych ludzi do mojego prywatnego dominium i jeszcze dostaje za to oklaski. Wtłacza chaos w turbiny naszego, poprawka: mojego statku, ciągle coś zmienia, przeinacza, przestawia każdą książkę z półki na półkę, tak że nie idzie się w tym wszystkim połapać. Nigdy nie wiem, co jest czym i czym być powinno.

Gdyby mogła podpisać pakt z czartem, bez wahania oddałaby mnie za cząstkę własnej duszy…

No właśnie, czy aby na pewno? Ten ziemski, materialny pierwiastek już chyba kompletnie zapomniał, że to ja jestem rozumem i rozwagą.

Moja droga Po, która nigdy nie potrafiła zachować zimnej krwi i stoickiego spokoju. Moja droga Po, bez której nie stać mnie na krztę emocji, jest moim przekleństwem i moją najdroższą kochanką.

Można powiedzieć, że jest kimś w rodzaju nieświadomie spaczonej animy, którą świat złośliwie przywiał do moich stóp jako pozorny ideał.

Gdybym miał na wpół obiektywnie opisać naszą relację, określiłbym ją jako trującą, destrukcyjną komitywę, od której nie umiem się uwolnić. Żyjemy w dziwnej, niezbyt zdrowej synergii, jak dwie komplementarne, dychotomiczne części, które nie mogą bez siebie istnieć. Zatrważająca prawda jest taka, że w gruncie rzeczy Po nosi miano newralgicznej części mojej wrażliwej duszy. Ponadto w naszym mechanizmie zębatek jest głównym predyktorem ośrodkowego napędu uwagi oraz centralnego systemu zarządzania – to ona w czasie sztormów przejmuje ster.

Łącząca nas więź jest skomplikowana, lecz niepozbawiona namiętności, co sprawia, że często udaje jej się posłużyć mną dla własnych korzyści. Jest cwana. Udaje, że się martwi, nazywając mnie swoim starym, dobrym przyjacielem, a tak naprawdę zaklina mnie jak psa, wysysając resztki mojej osobowości niczym spragniona pijawka. Przeklęta, żmijowata trucicielka.

Jeśli jakaś istota na Ziemi miałaby wyryte na swojej ludzkiej, zdeformowanej twarzy pozornie niewidoczne gołym okiem „znamię Szatana”, to byłaby nią właśnie Po. Widać to po jej czarujących, piwnożółtych oczach, które swoim wdziękiem i urodą potrafią zabić.

Jestem świadomy tego, że świetnie gra przede mną zatroskaną, dobrą przyjaciółkę, dlatego nie dałem się w pełni omamić jej sztuczkom. Wiem, że zamierza zapanować nad resztą. To manipulantka, która potrafi podporządkować sobie pozostałych i tak zamącić im w głowach, że potrzeba potem tygodni, aby znów przywrócić ład.

Ale w zasadzie czemu miałoby jej na tym zależeć? Chyba zdaje sobie sprawę, że jesteśmy w zakładzie dla obłąkanych i faszerują nas na potęgę psychotropami. Tak czy inaczej, marnie to widzę…

(Po chwili z cienia najodleglejszych zakamarków pokoju wyłania się tajemnicza kobieca postać).

-

PO : Mój drogi, drogi, drogi. Skąd w tobie taki pesymizm? Przecież to nie koniec świata.
-

HUN: A ty co tu robisz?! Zjeżdżaj stąd, Po, jeszcze nie pora na ciebie.
-

PO : Robaczku, od kiedy to ty wydajesz rozkazy? Nie rozśmieszaj mnie. Naprawdę sądziłeś, że nie słyszę twoich myśli? Że moje perfekcyjne odbiorniki nie zarejestrują tego, co o mnie właśnie mówiłeś, ty stary kmiotku? Ja łowię uchem wszystko i więcej. Jestem namiastką twojego odbicia, kochanie, twoją pieprzoną martyrologią, słodkim koszmarem.
-

HUN: Jakaś ty romantyczna… Szkoda, że na schadzkę już trochę za późno.
-

PO : Mój drogi, nie myśl, że to jakieś _rendez-vous_. Ewentualnie z racji tego, że jesteśmy trochę jak organizacja – wiadomo, nie żadne charytatywne stowarzyszenie, bo na to na pewno się nie zgodzę – potraktujmy to jako nieoficjalny konwentykiel.
-

HUN: Dobrze, niech ci będzie, nazywaj to, jak chcesz, tylko mnie nie przedrzeźniaj. Swoją drogą, skąd się tu wzięłaś? Nie powinnaś być w mieście?
-

PO : Wiesz… akurat przechodziłam obok i zauważyłam, że gadasz sam ze sobą, więc postanowiłam ci trochę podokuczać. Chyba nie masz nic przeciwko?
-

HUN: Tak się składa, że mam. Zawsze wprowadzasz chaos i jesteś dwulicowa. To ja od dziecka byłem pierwszoplanową postacią na tej planszy, więc powinno mi przysługiwać więcej przywilejów.
-

PO : Czasy się zmieniają, skarbeńku. Nieraz potrzeba po prostu świeżej krwi, aby sprawy nabrały odpowiednich rumieńców i rozpędu.
-

HUN: Istotnie – czasy się zmieniają, lecz nie ludzie. Oni zawsze pozostają takimi samymi zepsutymi istotami, jakimi zwykli bywać.
-

PO : No i co z tego, mądralo? Cóż ci po tej wiedzy? Tylko robisz się smętniejszy i nic więcej, a broda mędrcem nie czyni. Musisz zacząć żyć prostotą, zobacz, jak wszyscy wokół się radują.
-

HUN: A co ty możesz o tym wiedzieć, podła gadzino?
-

PO : Wiesz co? Wal się, dziadu! Przestałbyś w końcu lecieć w kulki z całym światem. Na co ci to? Chcesz już na zawsze ugrzęznąć za tymi kratami w chronicznej formalinie? Co ty myślisz – że tym marnym pierdnięciem możesz zawojować świat? Ty smętny podlotku! Nie jesteś jednak taki bystry, za jakiego się uważasz.
-

HUN: Tak, wiem… geniuszem nie jestem i raczej już nie będę, ale wracając do sedna sprawy, nie pojmuję, co masz na myśli.
-

PO : Naprawdę nie wiesz, misiu? Znalazłeś się w miejscu bez czasu, z którego nie uciekniesz, jakkolwiek byś nie próbował. To jest impas, tu nie ma widowni. Nikogo nie oszukasz. Publika nie będzie skandować twojego imienia, bo już dawno cię opuściła. Już cię nie potrzebuje, zresztą ja też. Jesteś niepożądany. Najlepiej dla wszystkich będzie, jeśli wyjedziesz z miasta. Apeluję, proszę, nakazuję! Oddaj mi kontrolę! Dobrze wiem, że to cię przerasta… A gdy ja będę rządzić, nie będziemy musieli się spierać. Nikt nie będzie nikomu wadzić. Odpuść, zwyczajnie odpuść. Do widzenia, drogi!
-

HUN: Ale… nic z tego nie rozumiem.
-

PO : Posłuchaj. Chcę tylko naszego dobra. Od zawsze go chciałam, takie miałam marzenie. A teraz… Już cię nie chcę, nie potrzebuję. Wzięłam tyle, ile mogłam wziąć. Najadłam się do syta. Żegnaj, drogi, bądź zdrów!
-

HUN: Ale jak to? Proszę, nie dręcz mnie. Znowu odchodzisz w to zacienione miejsce?
-

PO : Nie, nie, mój drogi. To ty tam odchodzisz, nie ja. Kupiłam ci nawet bilet. Wiesz… jak tak na ciebie patrzę, to wzdycham. Ale to szybko przejdzie. Zanim wyjdziesz, nałóż tylko proszę czapkę, bo na mieście pada i jest straszny chłód. Zresztą sam zobaczysz. Tu masz koszulę, marynarkę, spodnie.
-

HUN: Ale…
-

PO : Wkładaj i nie gadaj! Nie warto mówić. Mowa jest pospolita, zwykła, iluzoryczna. Nic nie znaczy…

(Po chwili namysłu, gwałtownie odwracając głowę w kierunku Huna): No, jak to mówią, komu w drogę, temu czas. Więc skoro już jesteś ubrany w populizm – tak jak chciałam – możesz odwrócić lico i odejść, zamykając za sobą furtkę. Żegnaj, drogi, bądź zdrów. Miasto czeka…DO WIDZENIA, DOKTORZE…

Kiedy by to nie było i ile by czasu nie minęło od naszej ostatniej rozmowy, dziś ma do mnie zawitać nowy lekarz od tych… lekko walniętych. Chyba jakiś psychoanalityk czy jakoś tak.

Jestem całkiem podekscytowany na samą myśl o jakiejkolwiek interakcji z drugą osobą.

Ciekawe, czy będzie trząsł portkami, czy przejdzie od razu do konkretów. Oby tylko nie przyszedł w garniturze z przygotowaną, oficjalną gadką. Nieważne, co się stanie, ja i tak postaram się jak najintensywniej uprzykrzyć mu życie. A przy okazji zrobię wszystko, żeby nie nękał mnie zbyt nagminnie.

Ciii! Chyba słyszę kroki na korytarzu. Niezwykle pewne i dostojne. O tak! Tego mi było trzeba. Właśnie wyciąga klucze z kieszeni. Zaczyna się! Mam dobre przeczucia. Oby było intrygująco…

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.