Obok niej - ebook

Było inaczej niż w filmie. Bez pancernej szyby i zdezelowanych słuchawek telefonicznych, które trzeba podnieść, żeby porozmawiać z osobą po drugiej stronie.

Więzienna sala spotkań przypominała raczej dużą stołówkę w jakiejś fabryce czy ośrodku kolonijnym. Kilkanaście odrapanych stolików, krzywe krzesła. O dziwo, w rogu pod oknem znajdował się bufet, obsługiwany przez kruchą starszą panią w błękitnym fartuszku. W powietrzu unosił się zapach kawy ze stawianych przez nią co chwilę na ladzie pękatych filiżanek. Przy co drugim stole jacyś ludzie, zatopieni w rozmowie, trzymali się za ręce i patrzyli sobie w oczy.

Nie trzeba było podnosić słuchawek. Wystarczyło otworzyć usta.

Nie otwierałyśmy ich jednak, ani ja, ani ona. Może bałyśmy się zacząć?

Siedziałyśmy ze wzrokiem wbitym w stół. Rysowałam na nim wymyślne wzorki. Oczywiście – palcem. Długopis przecież już mi odebrano. Tak jak komórkę, słuchawki, ładowarkę i pilnik do paznokci.

Nagle jej dłoń delikatnie dotknęła mojej.

Podniosłam wzrok.

– Trzy minuty do końca widzenia, proszę się żegnać! – zawołał w tym momencie znudzony strażnik, oparty o ścianę przy drzwiach.

Spojrzała mi w oczy, po raz pierwszy od tamtej chwili.

– Dlaczego?Rozdział 1

Nagła zmiana planów

Dlaczego zdecydowała, że jednak tam pojedzie? Kinga zastanawiała się nad tym setki razy. Dlaczego postanowiła pojechać, mimo że od lat twierdziła, że nienawidzi takich imprez? Odpowiedź tak bardzo nie pasowała do niej i do wszystkiego, co sama o sobie myślała, a przy tym była tak prosta i banalna, że za nic nie wypowiedziałaby jej na głos: „Pojechałam, bo chciałam zobaczyć Waldka. Przekonać się, czy zostało w nim coś z tamtego chłopaka z gitarą, dla którego kompletnie straciłam głowę. mając siedemnaście lat. Zobaczyć, czy jeszcze robi na mnie wrażenie. I… No dobra, tak… I zrobić wrażenie na nim”.

Dlatego kupiła sukienkę, krótszą niż zwykle, z dekoltem większym niż wszystkie, które nosiła do tej pory. I bieliznę. Nie, nie planowała skoku w bok ze swoją pierwszą miłością. Nic z tych rzeczy. Po prostu w pewnym wieku… dwadzieścia lat po maturze… żeby zrobić na kimś wrażenie, trzeba zatuszować pod sukienką to i owo. A inne to i owo nieco podnieść do góry. Bielizna, którą kupiła, miała spełnić obie te funkcje. I dlatego wydała na nią znacznie więcej, niż planowała.

Gdyby opowiedziała o tym psychoterapeutce, do której chodziła przez kilka miesięcy dziesięć lat wcześniej, usłyszałaby pewnie, że robi to, żeby domknąć jakąś figurę. Zakończyć niezakończone. Gdyby opowiedziała swojej przyjaciółce Beatce, usłyszałaby, że zemsta najlepiej smakuje na zimno. I że świetnie robi, próbując pokazać Waldkowi, ile stracił… Beatka na jej miejscu w czasie tej imprezy zwabiłaby go w jakiś ciemny kąt, rozpaliła do czerwoności, rozebrała i wypuściła na środek sali w samych skarpetkach. A potem upajałaby się śmiechem kolegów i nauczycieli, siedząc gdzieś za drzwiami, niewidoczna dla zawianego już tłumu.

Kinga nie miała takich planów. Chciała po prostu zobaczyć podziw w jego oczach. Wiedziała, że to absurdalne, złościła się sama na siebie, że tego potrzebuje, a jednak nie umiała się powstrzymać.

Był jeszcze drugi – mniej istotny – powód, dla którego zdecydowała się przejechać trzysta kilometrów. Od dawna chciały z Beatką zobaczyć Aśkę, stanąć z nią twarzą w twarz. Teraz nadarzała się doskonała okazja.

Aśka jako jedyna z ich klasy trafiła na okładki kolorowych gazet. Nie, to nie był żaden „Twój Styl”, „Vogue” czy „Elle”. Raczej drukowane (na kiepskim papierze!) wersje Pudelków, z krzyczącymi tytułami o tym, kto kogo i z kim zdradza, kto kogo porzuca i co zrobił, by dostać nową rolę. Aśka nie robiła chyba zbyt wiele… Albo robiła, ale nieumiejętnie. Od jej głośnego debiutu, obsypanego nagrodami na festiwalach i w plebiscytach dla widzów, minęło czternaście lat. Grała ogony w telenowelach, prowadziła tandetne „wielkie gale” z okazji otwarcia nowego centrum handlowego i pokazywała się na ściankach z coraz większym i coraz bardziej sterczącym biustem – i z coraz młodszymi kochankami.

Kinga chciała zobaczyć to na własne oczy. Chciała się przekonać, jak klasa, która wyśmiewała na każdym kroku dziwny styl Aśki, jej swetry po starszej siostrze i wtrącanie w każde zdanie francuskich słówek, przyjmie ją we wcieleniu seksbomby. Jak zachowają się Artur, Łukasz i Misiek, którzy zamieniali jej życie w piekło, dzień po dniu, przez całe cztery lata.

I dlatego spakowała najmniejszą walizkę, jaką miała w domu, i w mroźny styczniowy poranek, jeszcze przed świtem, wyruszyła przez pół Polski na dwudziestolecie swojej studniówki.

Gdyby wiedziała, dokąd ją to doprowadzi, na pewno zostałaby w domu. I, jak w każdą sobotę, zrobiłaby górę francuskich tostów na śniadanie. Jednostajne buczenie wyciskarki do cytrusów obudziłoby Majkę, która zeszłaby po schodach, rozczochrana, w za dużej kraciastej piżamie, potwornie ziewając… jak w każdą sobotę. A potem podeszłaby do stołu i duszkiem wychyliła wielką szklankę soku pomarańczowego. Kinga, oczywiście, byłaby na to przygotowana. Miałaby dla niej drugą. Jak w każdą sobotę.

* * *

– Co robisz w życiu? – zapytała blondynka ze spalonymi prostownicą włosami.

Kinga popatrzyła na nią niepewnie. Gośka? Czy Madzia? Szlag by to trafił, myliła je nawet przed maturą. Identycznie chichoczące blondynki z trwałą, która przyprawiła ich wychowawczynię prawie o zawał, i ze zbyt mocnymi czarnymi kreskami wokół oczu.

Teraz nie było ani trwałej, ani kresek. Pozostał chichot. I zbyt jasny tleniony blond.

– Miałaś same piątki, pamiętam. – W ustach blondynki zabrzmiało to jak obelga. – Pewnie skończyłaś studia?

Kinga pokiwała głową.

– Jak chyba większość naszej klasy.

– Ja nie. – Blondynka wyprostowała się z dumą. – Najpierw miałam jakąś durną pracę jako sekretarka. Totalne odmóżdżenie! Na szczęście zaraz potem wyszłam za mąż. Półtora roku po maturze. I to wcale nie dlatego, że byłam w ciąży! Po prostu mój mąż oszalał z miłości. Od razu kupił mi gabinet kosmetyczny. I wiesz, teraz zatrudniam trzy manikiurzystki, dwie fryzjerki, dwie kosmetyczki i specjalistkę od zdejmowania uroków.

– Słucham?! – Kinga nie zdołała chyba zapanować nad wyrazem twarzy.

Madzia (bądź Gosia) wyglądała na urażoną.

– Nie ma się z czego śmiać! Czy ty wiesz, ilu ludzi cierpi dlatego, że ktoś rzucił na nich klątwę? Myślą, że po prostu mają pecha, ale można tę negatywną energię zneutralizować, jeśli tylko…

– Kinga? – Czyjaś szczupła dłoń nagle dotknęła jej ramienia.

Odwróciła się szybko, z nadzieją, że ktoś – wszystko jedno kto – uratuje ją i zabierze jak najdalej od specjalistki do spraw klątw i uroków… jeśli w ogóle jest między nimi jakakolwiek różnica.

Męska twarz była sympatyczna, uśmiechnięta, nienagannie ogolona – i kompletnie jej obca. Nie miała pojęcia, skąd miałaby znać tego faceta. Ale nie zamierzała się do tego przyznać. To oznaczałoby przecież pozostanie w towarzystwie Gośko-Madzi na Bóg wie jak długo… A Kinga za nic nie chciała rozmawiać z nią o tym, która z nich szybciej i lepiej wyszła za mąż i z jakiego powodu. Nie zamierzała też porównywać swojego życia zawodowego z życiem właścicielki salonu kosmetycznego.

– No hej! – zawołała z przesadnym chyba entuzjazmem. – Nareszcie jesteś!

Niewiele myśląc, odwróciła się tyłem do miłośniczki ezoteryki, pocałowała blondyna o niesamowitych, niemal fiołkowych oczach nieco teatralnie w oba policzki, wzięła go pod rękę i ruszyła w stronę drzwi tak szybko, jak tylko pozwalały jej upiorne szpilki.

– Nie spodziewałem się takiego entuzjazmu. – W głosie blondyna zabrzmiały wesołe nuty.

Spojrzała mu w oczy. Też były roześmiane.

– Przepraszam – westchnęła. – Nie mogłam z nią wytrzymać.

– Magda potrafi być męcząca. – Pokiwał głową ze zrozumieniem.

A więc jednak Magda, nie Gośka. Przynajmniej to jedno już się wyjaśniło.

Stali teraz przy ścianie, mierząc się spojrzeniami.

Kim on był, do cholery? Na pewno nie chodził do jej klasy. Ale w takim razie do której? Do mat-fizu, z Kaśką i Jagą? Czy do tej z rozszerzonym niemieckim? Pewnie tak… Ale dlaczego pamiętał jej imię? Ona przez te cztery lata z żadnym z germanistów nie zamieniła chyba ani słowa.

Myślała, że ten zjazd w rocznicę studniówki był tylko dla ich klasy. Ale najwyraźniej coś źle zrozumiała i w hotelu pojawili się wszyscy: humanistyczna, biol-chem, mat-fiz, rozszerzony niemiecki i artystyczna.

A Kinga nie potrafiła przypisać błękitnookiego do żadnej z nich.

Musiała powiedzieć mu prawdę.

– Muszę powiedzieć ci prawdę – westchnął blondyn, pochylając się w jej stronę i zniżając głos do szeptu. – W ogóle cię nie poznałem, kiedy weszłaś na salę. Dopiero Misiek uświadomił mi, że to ty… Klasowa prymuska, dzięki której w komplecie zdaliśmy maturę.

Uśmiechnęła się niepewnie i wzięła głęboki oddech.

– Prawdę mówiąc, ja też wcale cię…

Nie zdążyła dokończyć zdania.

– Ho, ho, gang bystrzaków! – Misiek, który dla odmiany wyglądał identycznie jak dwadzieścia lat temu, mocno klepnął blondyna w plecy. – Dwa największe mózgi naszej klasy coś razem knują? Będzie z tego pewnie jakiś Nobel z fizyki lub z chemii...

Mózgi? Oprócz niej była tylko jedna osoba, którą mógł tak nazwać.

– Maksio? – zapytała, wpatrując się z niedowierzaniem w przystojnego blondyna.

Maksio. Mały, pryszczaty, ulizany, zawsze schowany za wymiętym zbiorem zadań z matmy. Wybierał się na politechnikę i nie interesowało go nic innego. Ani dziewczyny, ani muzyka, ani wypad pod namioty po ostatnim egzaminie ustnym. Kinga nie poświęciła mu przez cztery lata ani jednej dłuższej myśli. I najwyraźniej skutecznie wyparła go z pamięci.

Teraz próbowała odnaleźć na tej gładkiej, spokojnej, uśmiechniętej twarzy ślad szczurzej, nerwowej, usianej trądzikiem buźki Maksia z klasy maturalnej. Bez skutku.

– Sorry, nie poznałam cię bez... – Uśmiechnęła się niepewnie, gryząc się w język. „Bez tych pryszczy” nie brzmiałoby chyba zbyt miło? – …bez książki do matmy – dokończyła z ulgą.

– A ja ciebie bez Beatki przy boku – odparował bez wahania.

– Beatka ma ospę – westchnęła. – Dowiedziałam się o tym w pociągu… w połowie drogi.

Bez niej w ogóle nie zdecydowałaby się na tę całą rocznicową imprezę. Becia skutecznie namówiła ją na wyjazd, a potem przysłała SMS: Zabijesz mnie. Nie dotrę. Dzieciaki zaraziły mnie ospą. Wyglądam jak muchomor, tylko na odwrót.

Kinga potrzebowała dłuższej chwili, żeby zrozumieć tę metaforę.

Znowu jakieś paskudne zmiany skórne! Jak nie pryszcze Maksia, to ospa Beci… Kinga poczuła przemożną chęć podrapania się po twarzy. Z trudem powstrzymała lewą dłoń, zaciskając ją na torebce.

Maks swoimi błękitnymi oczami wpatrywał się w jej twarz nieco zbyt intensywnie. Tak, przypomniała sobie nagle ten przenikliwy błękit. Becia powiedziała kiedyś, chyba w drugiej klasie: „Co za kolor! Gdyby Maksio składał się tylko z oczu, mogłabym się w nim zakochać”. Śmiały się wtedy jak szalone. Zakochać się w pryszczatym? Doprawdy, chory pomysł!

– To ja już pójdę – powiedziała, zastanawiając się, w którym kierunku ruszyć. Z jednej blondynka opowiadająca o odczynianiu uroków. Z drugiej Misiek, który najwyraźniej nie wyrósł z licealnego stylu bycia. Z trzeciej… czy to możliwe?

– Profesor Dębska? – Kinga otworzyła szerzej oczy, wpatrując się w drobniutką sylwetkę pod oknem. – Ona jeszcze żyje?!

Nauczycielka geografii już dwadzieścia lat temu, przynajmniej zdaniem uczniów, powinna być na zasłużonej emeryturze. Nikt nie wiedział, ile ma lat – i jakim cudem porusza się o własnych siłach. Była postrachem kolejnych roczników. Do historii przeszły puste mapy z konturami krajów czy rejonów, z zaznaczonymi kropką miastami w Azji, maleńkimi wyspami na Pacyfiku... Rozdawała je i kazała opisywać. Nie tolerowała żadnych pomyłek. A teraz stała przy oknie, otoczona grupką byłych uczennic, patrzących na nią z zachwytem.

– Idziesz się przywitać? – Maksio najwyraźniej nie zamierzał zostawić Kingi samej.

Pokręciła głową.

– Dziękuję, nie skorzystam. Przez Dębską chciałam popełnić samobójstwo.

– Każdy chciał. – Maks lekceważąco machnął ręką.

– Wy tylko o tym gadaliście. Ja miałam konkretny plan. Ostry nóż do tapet, którym zamierzałam podciąć sobie żyły, papeteria w różyczki do napisania listu pożegnalnego i zielony długopis Bic, taki sam jak te, którymi oceniała nam klasówki. Chciałam to zrobić za kotłownią, na którą wychodziły okna pracowni geograficznej. Tak, żeby zobaczyła moje ciało przez szybę, zaczynając rano lekcję w naszej klasie.

– Ciągle masz traumę? Po tylu latach? – Maks patrzył na nią ze szczerym zainteresowaniem, jak na rzadki okaz tarantuli z terrarium w ogrodzie zoologicznym.

Wzruszyła ramionami.

– Nie znoszę Dębskiej i tyle. Nie chce mi się z nią gadać.

Wypadła z sali i popędziła szerokimi schodami na parter.

Oczywiście, cholera. Prosto na Waldka.

To dla niego kupiła tę sukienkę, wbiła się w modelującą halkę i koszmarny, przypominający zbroję stanik. Oraz w szpilki, przez które już trzy razy z trudem ratowała się przed upadkiem ze schodów. Waldek miał zemdleć z zachwytu i szepnąć, że nic się nie zmieniła.

Nie szepnął. I w dodatku… no jasne… nie był sam.

Szedł pod rękę z młodziutką dziewczyną z burzą rudych loków i ciążowym brzuszkiem, wyraźnie rysującym się pod błękitną, nieco nadmiernie wydekoltowaną sukienką.

Kinga chciała schować się w mysią dziurę. I zakryć czymś swój dekolt, jeszcze głębszy niż ten, na który właśnie patrzyła.

– Waldi, cześć. – Podjęła rozpaczliwą próbę przejęcia kontroli nad sytuacją. – To twoja córka?

– Bardzo śmieszne. – Waldek omiótł ją wzrokiem, a w jego spojrzeniu nie było ani śladu aprobaty. – To Andżela, moja żona.

– Która z kolei? – Kinga nie umiała się powstrzymać. – Piąta? Szósta? Uważaj… chyba jest niepełnoletnia.

Waldek prychnął jak urażony kot, ciasno objął swoją ciężarną ukochaną i ruszył z nią schodami na piętro, gdzie była już większość klasy.

Kinga oparła się o parapet i wyjrzała na ciemną ulicę. Co ją podkusiło, żeby tutaj przyjechać? I to w tym stroju, który krzyczał: „Chodźmy do samochodu i zróbmy to tak, jak dwadzieścia lat temu”! Dlaczego, do diabła, nie wyskoczyła z pociągu i nie wsiadła w drugi, jadący z powrotem do Kołobrzegu, gdy tylko przyszedł SMS od Beatki?

– Nie wzięłaś ze sobą męża? – Blondyna od zdejmowania uroków zmaterializowała się nagle tuż obok. – Bo chyba masz jakiegoś męża, co?

– Mam, owszem – jęknęła Kinga.

I od razu uśmiechnęła się pod nosem, wyobrażając sobie minę Nikodema, wpuszczonego do tego hoteliku, w sam środek niemrawo rozkręcającej się imprezy.

Jej mąż nie znosił imprez. Żadnego typu. Zawsze próbował się wymigać ze służbowych bankietów i z niezobowiązujących grilli u znajomych, nawet tych najbliższych.

– Jestem nietowarzyskim gburem – mówił, słysząc propozycję wspólnego wyjścia. – Kiedy to w końcu zrozumiesz?

– Nigdy – śmiała się, całując go w policzek. – Bo wcale nie jesteś gburem. Wszyscy uwielbiają twoje poczucie humoru, a koleżanki zazdroszczą mi takiego męża.

– Które koleżanki? – Przyciągał ją do siebie i szybko, mocno całował w usta. Po czym zostawał w domu.

– Nie wychodzicie z tatusiem razem, tak jak rodzice Oli. – Majka zauważyła to, kiedy miała pięć albo sześć lat. – Dlaczego?

– Bo jedno z nas musi być przy tobie, kiedy zasypiasz – odpowiadała Kinga. Wtedy to chyba była prawda. Nie lubili zostawiać Majki samej. Mała często miała złe sny, budziła się z płaczem, zwłaszcza od czasu, kiedy wyprowadzili się z Radomia. Źle przyjęła nowe mieszkanie, nowe przedszkole, nowych sąsiadów. Tęskniła za koleżankami i za swoją nianią Lusią, która często zostawała z nią po południu. Ale nawet najlepsza niania nie utuli szlochającego przedszkolaka tak jak rodzic… albo dziadek. Na dziadków jednak, niestety, liczyć nie mogli. Przynajmniej nie wtedy. A więc niemal nigdy nie wychodzili razem, szczególnie wieczorami.

Dziś Majka nie potrzebowała opieki. Cieszyłaby się, gdyby zostawili ją samą w domu, choć na jeden wieczór. Pewnie zaprosiłaby koleżanki, zrobiłyby sobie kolorowe maseczki, leżałyby przed telewizorem i oglądały do świtu straszne filmy, objadając się zamówioną pizzą prosto z pudełek. Maja była kilka razy na takich nocowankach u dziewczyn ze swojej klasy. Wracała w niedzielę w południe, zielona z niewyspania, objedzona fast foodem – i bardzo zadowolona.

Teoretycznie mogliby więc wyjechać do spa. Na całym zachodnim wybrzeżu było mnóstwo wspaniałych hoteli z basenami. Wzięliby rowery, siedzieliby w jacuzzi… No dobrze, Nikodem nie lubił jacuzzi, sauny i siłowni z widokiem na plażę. Za jazdą na rowerze też nie przepadał. Mogliby więc wyskoczyć w odwiedziny do jego brata. Właściwie już dawno powinni to zrobić. Brat zbudował z żoną mały domek nad jeziorem, był z niego bardzo dumny i zapraszał ich na weekend już chyba ze sto razy.

Rozmawiała o tym z Nikodemem. Obiecywał, że kiedyś na pewno się wybiorą, wezmą Majkę, popływają łódką... Ciągle jednak coś stało mu na przeszkodzie.

Ostatnio przestała już nawet prosić, żeby wybrał termin. Jego brat też jakoś rzadziej dzwonił z tą propozycją. Może poczuł się urażony ciągłymi odmowami?

Podniosła wzrok, przypominając sobie o Waldku i jego prawie nieletniej ciężarnej narzeczonej. I o nieszczęsnej miłośniczce czarów, która zapytała o jej męża.

„Czy to możliwe, że tak po prostu wyłączyłam się z rozmowy i zaczęłam rozmyślać o swoim małżeństwie?” – pomyślała spłoszona.

Najwyraźniej to uczyniła, i to dość skutecznie. Platynowa blondyna, nie doczekawszy się odpowiedzi, pożeglowała szerokimi schodami w górę, tam, gdzie przed chwilą zniknął Waldek z ukochaną.

Kinga poczuła, że zobaczyła już wszystko, co chciała. A nawet trochę więcej. Nagle przestało ją interesować spotkanie z Aśką – gwiazdą filmową trzeciej kategorii. I to, że Becia będzie bardzo rozczarowana, kiedy usłyszy, że Kinga nie sprawdziła, czy czoło Aśki jest nieruchome od botoksu i czy dawna koleżanka ma naprawdę nadmuchane usta i podciągnięte policzki, tak jak donosiły gazety…

– Trudno, moja droga – szepnęła Kinga w ciemność za szybą. – Ja też jestem rozczarowana tym, że nie przyjechałaś i zostawiłaś mnie tu samą. Obejrzymy Aśkę razem, przy innej okazji. Teraz muszę spadać.

– Kinga…

Obok niej zmaterializował się Maksio. Drgnęła, słysząc jego głos.

– Oj, sorki, nie wiedziałem, że z kimś rozmawiasz... – Patrzył na nią zdumiony. – Rozmawiasz, tak? Gdzie masz słuchawkę? – Nagle podniósł jej kosmyk włosów, żeby zobaczyć ucho, i zaraz opuścił rękę. – Przepraszam, naprawdę…

Roześmiała się, widząc, jak bardzo się speszył.

– Gadałam do Beci… Nie przez Bluetooth, tylko tak po prostu… w przestrzeń – wyjaśniła, a on najwyraźniej przestał już cokolwiek rozumieć.

– Do Beci? W przestrzeń? – powtórzył.

Pokiwała głową.

– Wystawiła mnie… więc spadam. Znudziła mi się ta impreza, wiesz?

– Jeszcze się nie zaczęła – powiedział bez przekonania.

Wzruszyła ramionami.

– Okazało się, że wcale nie jestem ciekawa tych ludzi, nie chce mi się z nimi gadać. A przecież nie będę tu siedzieć wbrew sobie. Życie jest na to za krótkie.

Uśmiechnął się bez słowa. Nie wiedziała, czy to oznacza, że podziela jej zdanie, czy raczej, że ma ją za ekscentryczną wariatkę.

– No to cześć, Maksiu. Miło było cię spotkać.

Podała mu rękę, a potem, bez zastanowienia, cmoknęła go w policzek. Gładziutki, bez najmniejszego pryszcza.

„Dziwne, że nie zostały mu blizny po tym koszmarnym trądziku” – pomyślała.

I szybko cmoknęła go z drugiej strony. Z uśmiechem, nieco przesadnym, bo zza pleców Maksia wyłonił się właśnie Waldek, wciąż przyspawany do swojej ciężarnej ukochanej. Schodzili ze schodów jak para królewska. Nie zdziwiłaby się, gdyby nagle rozległy się brawa wiwatującego na ich cześć tłumu.

Zdecydowanie powinna stąd wyjść, i to jak najszybciej.

– No to cześć – mruknęła do Maksia jeszcze raz.

Nie zareagował. Ciągle nie puszczał jej dłoni, patrzył intensywnie gdzieś między jej ucho a klamkę okna.

– Coś się stało? – Odruchowo odwróciła się, żeby sprawdzić, co tam zobaczył.

– Odprowadzę cię na dworzec – powiedział nagle z dziwną determinacją.

* * *

Regulamin więzienny wciąż ma przede mną mnóstwo tajemnic. Ot, choćby środki higieniczne, na przykład podpaski. Okazuje się, że nie ma żadnego magazynu, z którego pobiera się je wtedy, kiedy trzeba – i tyle, ile trzeba. Żeby dostać podpaski, trzeba postarać się o talon.

Talon wydaje wychowawca.

A na oddziale damskim zazwyczaj wychowawczyni.

Jeśli ktoś jej podpadnie, talonu może nie dać. Albo powiedzieć, że da jutro czy pojutrze.

A kiedy już da… to, jak się okazuje, jest dopiero początek.

Talon trzeba przekazać rodzinie w czasie widzenia albo wysłać pocztą.

I czekać, aż rodzina zrobi paczkę.

Może ją nadać na poczcie albo po prostu osobiście przynieść do więzienia.

Nie, nie na widzenie, ależ skąd. Paczki zostawia się w specjalnym okienku. Tam są prześwietlane, otwierane, kontrolowane. Sprawdza się, czy ich zawartość zgadza się z tym, co zapisano na talonie. Jeżeli talon obejmuje ubrania, podpasek do paczki włożyć nie wolno. Jeśli na talonie jest pięć par majtek i dwa biustonosze, nie można włożyć trzech biustonoszy i trzech par majtek. Talon rzecz święta.

A paczka z okienka trafia do magazynu.

Może w nim spędzić kilka godzin albo kilka tygodni. Wszystko zależy od tego, czy strażnicy cię lubią, czy wprost przeciwnie.

Jeśli wprost przeciwnie, to masz przesrane.

Zwłaszcza jeżeli w paczce, która przypadkiem gdzieś się zawieruszyła między półkami, znajdują się twoje podpaski.

Tylko kobiety po menopauzie i, oczywiście, mężczyźni są wolni od tego stresu.

* * *

– Cześć, Maksiu! – Pomachała mu jeszcze raz, zatrzaskując przybrudzone drzwi skody.

Wyglądał na rozczarowanego, kiedy powiedziała, że nie musi jej nigdzie odprowadzać, bo zamówiła taksówkę.

Wtedy jeszcze tak naprawdę wcale jej nie zamówiła. Zrobiła to chwilę później, oparta o lustro w toalecie. Uciekła tam, żeby nie rozmawiać już z Waldkiem. Ani, tym bardziej, z Maksem. Nie mogła znieść myśli o spacerze przez ciemne miasto w jego towarzystwie i o kurtuazyjnej rozmowie o dawnych znajomych.

Musiała zostać sama, już, teraz, natychmiast.

Atakujące z każdej strony wspomnienia z liceum, spotkanie z Waldkiem i rudowłosą dziewczyną z brzuszkiem, wpatrzoną w niego jak w obraz, słowa Magdy (nie Gośki, prawda?), widok profesor Dębskiej, wciąż stojącej mocno na własnych nogach – to wszystko wyprowadziło ją z równowagi znacznie bardziej, niż przypuszczała.

– Becia, dlaczego mnie rzuciłaś w tę paszczę lwa? – jęknęła, podnosząc komórkę bliżej twarzy i klikając w ikonkę „Zamów taxi teraz”.

Dziesięć minut później siedziała już w samochodzie, bezpieczna, oddzielona zaparowaną szybą od tego wszystkiego, od czego chciała uciec.

Tylko dlaczego ten Maks wciąż tam stał i patrzył w jej kierunku?

Musiało mu być cholernie zimno w samej marynarce. Z nieba zaczynał właśnie sypać delikatny śnieg, a on chyba w ogóle tego nie zauważył. Oparł dłoń o szybę taksówki, zupełnie jakby byli kochankami, rozstającymi się po wyjątkowo udanej randce, i wbijał wzrok w Kingę.

Zamiast powiedzieć „Spadaj”, podniosła otwartą dłoń do ust i posłała mu całusa.

Uśmiechnęła się do siebie. Niewinny żarcik. Mogła sobie na to pozwolić, w końcu nigdy już go nie zobaczy. Albo zobaczy… na trzydziestoleciu studniówki. O ile da się namówić Beatce na udział w tym żałosnym wydarzeniu.

– Dokąd jedziemy? – zapytał taksówkarz.

– Na dworzec – powiedziała. – Ale najpierw do hotelu Słoneczne Wzgórze, dosłownie na momencik.

Nie mogła przecież wracać do domu w tej wydekoltowanej sukience, za to bez walizki, którą zostawiła w pokoju z widokiem na las kilka godzin temu.

– Poczeka pan na mnie?

Chciała po prostu szybko się spakować, zapłacić rachunek i złapać ostatni pociąg do domu.

Ale właściwie… po co? Czy naprawdę musi tłuc się nocnym osobowym w towarzystwie podpitych żołnierzy? Mogła sobie bez trudu wyobrazić awarię ogrzewania i sprośne piosenki wyśpiewywane przez wracających do jednostki szeregowców. Po co miałaby tak się poświęcać? Nikodem i Majka nawet nie zauważą, że wróciła pół dnia wcześniej, niż zapowiadała. Może nawet popsuje im jakieś plany? Pewnie wybierają się w niedzielę rano na łyżwy albo do kina...

Gdy tylko dowiedziały się z Beatką o tej imprezie, zarezerwowały pokój w Słonecznym Wzgórzu, kawałek za miastem. Żadna z nich nie miała już rodziny w okolicy liceum, a nocleg w nieremontowanym od ich matury Pensjonacie Centralnym przy rynku, razem z resztą klasy, zupełnie ich nie nęcił. Zamierzały spokojnie poplotkować, wypić wino, iść do sauny i na basen, a rano zjeść leniwe śniadanie. Hotelik pod lasem dostał nawet jakąś nagrodę za bufet śniadaniowy, złożony z samych lokalnych produktów...

Zmieniła zdanie.

– Niech pan na mnie nie czeka, nie jadę jeszcze na dworzec – powiedziała, wręczając taksówkarzowi dwudziestozłotówkę.

* * *

Dwie godziny później padła na wielkie łóżko, owinięta mięciutkim, białym hotelowym szlafrokiem, za dużym o dwa rozmiary. Sięgnęła po komórkę, żeby zrobić selfie i wysłać Beatce. O tak, i jeszcze jedno, z szerszym uśmiechem. Niech żałuje, że jej tu nie ma.

Miałam basen tylko dla siebie. Saunę też. Żyć nie umierać! – napisała.

Zwiałaś z imprezy? – odpisała Becia natychmiast.

Bez Ciebie impreza nie miała sensu :) – odklikała.

Żadnych ploteczek? – dopytywała przyjaciółka, najwyraźniej znudzona leżeniem w domu ze swędzącą wysypką.

Kinga postanowiła wykazać odrobinę współczucia.

Zamówię coś do jedzenia, a potem zadzwonię i wszystko Ci opowiem – napisała szybko i sięgnęła po leżące na biureczku menu.

– Niestety, room service dziś już nie dostarcza zamówionych dań do pokoi – odpowiedział zakatarzony głos w słuchawce, zanim zdążyła zapytać, co kryje się pod enigmatycznymi nazwami: sałatka szefa, lepniaki i pieczeń po żydowsku.

– Żadnych dań? – zapytała, chyba niezbyt inteligentnie.

– Żadnych. – Dziewczyna w słuchawce pociągnęła nosem. – Mamy trzech pracowników na zwolnieniu z powodu grypy i studniówkę na sto dwadzieścia osób w należącym do naszego hotelu pawilonie za lasem. Wszyscy kelnerzy tam dziś pracują.

Studniówkę, no jasne. Przez dwadzieścia lat zmieniło się wiele rzeczy, ale terminy studniówek pozostały wciąż takie same. I właśnie zaczął się na nie sezon. Beatka, bardziej zaangażowana w rocznicowe przygotowania, wspominała nawet coś o trudnościach z rezerwacją sali.

– Dwadzieścia lat temu tańczyliśmy poloneza na sali gimnastycznej, w sukienkach szytych przez mamę lub ciocię – westchnęła Kinga. – A teraz rozwydrzone osiemnastolatki bawią się w hotelach, ubrane jak na wesele. A ja przez to nie mogę zjeść kolacji!

– Zapraszamy jutro – mruknęła dziewczyna w słuchawce, najwyraźniej chcąc się rozłączyć.

„Hotelowi powinno się zabrać jedną gwiazdkę za takie podejście” – pomyślała Kinga, zirytowana. Głośno zapytała jednak tylko:

– Kucharza też dziś nie macie?

– Ależ mamy – roześmiała się zakatarzona. – Można zjeść wszystko, co mamy w menu. Tylko trzeba zejść na dół.

Niech to szlag! Kinga po wyjściu z sauny i basenu zamierzała przesiedzieć resztę wieczoru w szlafroku, popijając zamówione przez telefon wino, rozmawiając z Beatką i oglądając w wiszącym nad biurkiem telewizorze jakąś komedię, najchętniej niezupełnie romantyczną. Głód nie pozostawił jej jednak wyboru. Zamiast sukienki z dekoltem, którą miała powalić Waldka na łopatki, wciągnęła dżinsy i turkusowy golf, w których rano jechała pociągiem. Przeczesała szybko szczotką wilgotne włosy i wyszła, posyłając tęskne spojrzenie frottowemu szlafrokowi, rzuconemu niedbale na łóżko.

– Wrócę do ciebie najszybciej, jak się da – obiecała, trzaskając drzwiami.

W hotelowej restauracji było niemal pusto i stanowczo za zimno dla jej rozgrzanego sauną ciała i niedosuszonych włosów. Usiadła przy samym grzejniku. Przywarła do niego bokiem. Niewiele to jednak pomogło.

Może trochę zbyt pochopnie zrezygnowała z tej klasowej imprezy? W Centralnym było przynajmniej ciepło… No i zapłaciła przecież za catering, podobno całkiem przyzwoity.

Niestety, nie była w stanie zmusić się do przebywania w tym samym pomieszczeniu co profesor Dębska. I Waldek z ukochaną. Nie przypuszczała, że widok jego uśmiechniętej twarzy tak ją zszokuje. I ta dziewczyna… Nie jest chyba wiele starsza niż oni wtedy, kiedy się rozstali? Najwyraźniej nie zmieniał zainteresowań – wciąż tak samo podobały mu się osiemnastolatki…

– Czy mogę przyjąć zamówienie? – Kelner chrząknął znacząco. Czyżby stał koło niej, czekając, już od dłuższej chwili?

Zebrała się w sobie, przebiegła wzrokiem menu i zamówiła półmisek pierogów regionalnych oraz szklankę barszczu – kelner obiecał, że będą gotowe za siedem minut. Po namyśle dorzuciła do zamówienia jeszcze butelkę wina na wynos.

– Proszę je od razu otworzyć, w pokoju chyba nie ma korkociągu – zawołała do pleców kelnera, a potem szybko wystukała na komórce:

Miałaś przywieźć wino! Przez Ciebie sama będę piła w łóżku kalifornijskiego sikacza za siedem dych!

Beatka znowu odpisała błyskawicznie. Kinga nie zdążyła jednak przeczytać jej obietnicy (Jak tylko wyzdrowieję, będę cię poić przez cały weekend najlepszym shirazem z Nowej Zelandii), bo nagle smukła męska dłoń oparła się o krzesło po drugiej stronie stolika.

Znała tę dłoń!

– Maks? – Patrzyła na niego z niedowierzaniem. – Co ty tutaj robisz?

– Uciekł ci pociąg? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

Roześmiali się obydwoje, nieco zakłopotani.

– Mogę się przysiąść? – zapytał po chwili milczenia.

Pokiwała głową, przeklinając w myślach swój pomysł, żeby włożyć nieświeży golf, w którym podróżowała przez pół Polski. Bo taki miękki, wygodny… a ona i tak nikogo już dzisiaj nie miała spotkać.

Zaraz jednak przywołała się do porządku. To przecież tylko Maksio. Pryszczaty kujon z pierwszej ławki pod oknem. Nie musi mu się podobać. Właściwie to nawet nie powinna…

No ale śmierdzieć mu pod nosem też chyba nie? Zdecydowanie zrobiła błąd, wkładając ten golf!

– Nie pojechałaś do domu? – zapytał znad otwartego menu, ignorując zniecierpliwionego kelnera, który czekał ze swoim notesem, by przyjąć zamówienie.

– Nie mieszkasz w Centralnym, ze wszystkimi? – Tym razem to ona odpowiedziała pytaniem na pytanie.

– Coś nam nie wychodzi ta rozmowa. – Maks uśmiechnął się lekko, pochylając się w jej stronę. – Może wyszliśmy z wprawy?

– Z jakiej wprawy? – Zmarszczyła brwi. – O ile dobrze pamiętam, przez te cztery lata nigdy zbyt wiele ze sobą nie rozmawialiśmy…

Zaczerwienił się, jakby powiedziała coś obraźliwego. Szybko jednak zebrał się w sobie i odpowiedział lekko:

– Pora nadrobić zaległości. Opowiedz mi, co porabiasz w życiu, ile masz dzieci, psów i tytułów naukowych. Chyba że wolisz jednak wrócić na imprezę w Centralnym?