Oddychaj - ebook

Kilka słów do mo­ich Czy­tel­ni­ków

Wsłu­chuję się w szum śród­ziem­no­mor­skich fal, a mo­kry pia­sek chło­dzi moje stopy. W tym miej­scu przy­szedł czas na re­flek­sję. Czas, aby od­po­wie­dzieć na py­ta­nie, z któ­rym musi zmie­rzyć się każdy pi­sarz i każda pi­sarka: dla kogo na­pi­sa­łam tę książkę?

Za­nim od­po­wiem, za­py­tam naj­pierw Cie­bie – kto jest naj­waż­niej­szą osobą w Twoim ży­ciu?

Oczy­wi­ście, że Ty!

Trzy­masz ster w dło­niach i tylko od Cie­bie za­leży, w którą stronę po­pły­niesz.

Dla­tego książkę w du­żej mie­rze na­pi­sa­łam dla sie­bie. Mo­żesz po­my­śleć, że to sa­mo­lubne, cho­ciaż na­zwa­ła­bym to ra­czej zdro­wym ego­izmem, ale nie martw się, bo Ty – drogi czy­tel­niku – je­steś na dru­gim miej­scu!

Uwiel­biam zni­kać w świe­cie ro­man­tycz­nych unie­sień, prze­ra­ża­ją­cych wzlo­tów i upad­ków głów­nych bo­ha­te­rów, z któ­rymi łą­czy mnie emo­cjo­na­lna więź. Stro­nię od płyt­kich hi­sto­rii i mam na­dzieję, że moja opo­wieść po­chło­nie Cię cał­ko­wi­cie. Bę­dzie mi nie­zmier­nie miło, je­śli się wzru­szysz i być może uro­nisz przy tym jedną łzę.

Warto, abyś wie­dział, skąd czer­pa­łam na­tchnie­nie.

W pi­sa­niu po­ma­gała mi mu­zyka. Każdy roz­dział jest po­prze­dzony frag­men­tem nie­przy­pad­ko­wej pio­senki. Na końcu książki znaj­duje się play­li­sta. Za­pisz ją w swoim smart­fo­nie i słu­chaj, gdy zła­pie Cię ro­man­tyczna chan­dra lub tę­sk­nota.

Tu­ne­zja jest pięk­nym kra­jem i cie­szę się, że to wła­śnie tu koń­czę swoją po­dróż z Nate’em i Le­ilą, ale, czy to na­prawdę ko­niec? Mam na­dzieję, że to tylko chwi­lowa prze­rwa na zła­pa­nie głęb­szego od­de­chu…

Pa­mię­taj, czy­tel­niku – od­dy­chaj!– Część pierw­sza –

Pro­log

Obiekt wy­gląda na opusz­czony. Więk­szość okien jest po­wy­bi­jana. Zde­ze­lo­wany dach, bra­kuje nie­któ­rych drzwi, a trawa do­okoła sięga mi do pasa. Miej­sce przy­po­mina dom stra­chu jaki znaj­duje się w nie­mal każ­dym we­so­łym mia­steczku. Do­sta­nie się do środka bę­dzie bar­dzo pro­ste.

Bu­dy­nek jest duży, ale cel na­mie­rzam bez pro­blemu. Tylko w jed­nym oknie od­bija się ni­kłe świa­tło świec. To tam od­by­wają się ob­rady na te­mat na­stęp­nego zrzutu. Po paru mi­nu­tach, kiedy mam pew­ność, że te­ren jest czy­sty, za­kra­dam się pod upa­trzone wcze­śniej okno. Sły­szę roz­mowy. Bingo!

– Naj­pierw hera, po­tem koka. Zro­zu­mia­łeś?

Ner­wo­wość jaką sły­szę w gło­sie świad­czy o tym, że sprawy wy­mknęły im się spod kon­troli, ale z ko­rzy­ścią dla mnie.

– Ja­sne. Jak przy­je­dzie John pa­kuję resztę to­waru i się za­wi­jamy. O tej po­rze ruch bę­dzie nie­wielki – od­po­wiada młody gów­niarz. Chrypka w jego gło­sie świad­czy o nocy peł­nej wra­żeń.

– A co z amfą? Spóź­niony zrzut? Lu­dzie będą nie­za­do­wo­leni – do roz­mowy wtrąca się trzeci głos.

– Gówno mnie to ob­cho­dzi. To­war jest? Jest! Cena nie ulega zmia­nie.

– Kiedy przy­je­dzie boss?

– Lada mo­ment, więc wcią­gać póki nie wi­dzi.

Lada mo­ment. Nie mamy zbyt wiele czasu.

Bez­sze­lest­nie prze­miesz­czam się w stronę drzwi, gdzie czeka już na mnie Ca­ro­line z pi­sto­le­tem w dłoni. Na pal­cach po­ka­zuje liczbę osób prze­by­wa­ją­cych w środku. Ki­wam głową na po­twier­dze­nie.

Na umó­wiony znak wcho­dzimy do środka. Prze­cho­dzimy przez pro­wi­zo­ryczną kuch­nię i do­cie­ramy do drzwi, za któ­rymi cho­wają się na­sze pta­szyny. Na­gle opa­no­wuje mnie to dziwne uczu­cie – coś jest nie tak. Moja in­tu­icja ni­gdy mnie nie za­wo­dzi. Wszystko po­szło za pro­sto i za szybko. Sta­ty­styka jest wpraw­dzie po na­szej stro­nie. Osiem­dzie­siąt pro­cent osób z kar­telu to bez­do­mne, nie­wy­uczone dzie­ciaki, u któ­rych spryt i lo­giczne my­śle­nie są na bar­dzo ni­skim po­zio­mie. Dla­tego tak ła­two ich roz­pra­co­wu­jemy. Po nitce do kłębka, siatka po siatce.

Ca­ro­line rów­nież to czuje. Wi­dzę nie­pew­ność w jej du­żych zie­lo­nych oczach. Na­sza praca w wielu sy­tu­acjach wy­maga roz­szy­fro­wa­nia in­ten­cji i my­śli lu­dzi oraz in­ter­pre­ta­cji mowy ich ciał. Do­sko­nale na­uczy­łem się czy­tać za­równo z ru­chu warg, jak rów­nież z oczu. Tam od­bi­jają się wszyst­kie ludz­kie emo­cje.

Gdy­bym mógł cof­nąć czas, to dłu­żej przy­słu­chi­wał­bym się roz­mo­wom przy oknie, ale jest już za późno. Od­li­czam do trzech. Moc­nym ru­chem wy­ko­puję spróch­niałe drzwi, które bły­ska­wicz­nie wy­pa­dają z za­wia­sów. In­tu­icja mnie nie za­wio­dła…

Na ra­zie za­bi­jają nas wzro­kiem, za­miast użyć broni, którą każdy z nich trzyma w dłoni. „Zje­ba­łeś to, Col­lin!” – krzy­czy moja pod­świa­do­mość.

Więc pora na plan B. Spo­glą­dam na Ca­ro­line, która wła­śnie za­czyna wcie­lać go w ży­cie.

Moja pod­świa­do­mość już nie krzy­czy, a na­wet je­śli, to zo­staje za­głu­szona przez wy­strzały z broni…Le­ila

We all got scars

We all get hurt so­me­ti­mes

We all got scars

Yours are the same as mine1

Lu­kas Gra­ham, Scars

– Po­sta­no­wi­łam dać so­bie drugą szansę. Na drugi dzień, za­nim wszy­scy pra­cow­nicy po­ja­wili się w biu­rze, po­roz­ma­wia­łam z sze­fem na te­mat mo­jej… dys­funk­cji. Po­pro­si­łam go, żeby za­miast dłoni, uży­wał słów po­chwały. Wy­ja­śni­łam, dla­czego nie to­le­ruję do­tyku, na­wet po­kle­pa­nia po ra­mie­niu… I prze­pro­si­łam za atak pa­niki.

– Jaka była re­ak­cja szefa?

– On… zro­zu­miał. Prze­pro­sił i za­czął mnie na­ma­wiać, że­bym wró­ciła do pracy. Po­wie­dział, że wi­dzi we mnie po­ten­cjał. Pierw­szy raz od czasu… gwałtu, po­czu­łam się po­trzebna.

Jej spusz­czony wzrok i drżące dło­nie są do­wo­dem na to, jak wiele kosz­to­wało ją to wy­zna­nie i przy­po­mnie­nie so­bie ca­łej tej sy­tu­acji. W oczach uczest­ni­ków te­ra­peu­tycz­nego kręgu wi­dzę uzna­nie, które rów­nież bije z mo­ich błę­kit­nych tę­czó­wek. Jed­nak u mnie po­dziw dla Lary mie­sza się z so­lidną dawką wstydu za Le­ilę.

Każda z tych dzie­się­ciu osób, po­mimo trau­ma­tycz­nych prze­żyć, utraty bli­skich osób i stra­chu przed otwo­rze­niem się na nowe ży­cie, zro­biła krok na­przó­dle. Każde z nich po­ko­nało swoje lęki, uwie­rzyło w sie­bie, po­ko­nało mur i wy­szło do lu­dzi.

Wy­grana dzie­siątka. Tylko tej je­de­na­stej się nie udało.

– Le­ila? – Głos te­ra­peuty od­pę­dza moje wsty­dliwe łzy. – Czy chcia­ła­byś się z nami czymś po­dzie­lić?

Mo­men­tal­nie czuję na so­bie spoj­rze­nia wszyst­kich osób, które w każdą środę i pią­tek chcą usły­szeć ode mnie coś no­wego. Po ci­chu li­czą na mój prze­ło­mowy krok. Za każ­dym ra­zem ich za­wo­dzę. Nie za­leży mi na ni­czyim uzna­niu. No, może z wy­jąt­kiem tych brą­zo­wych tę­czó­wek, które dum­nie zdo­bią twarz mo­jej przy­ja­ciółki, sie­dzą­cej na­prze­ciwko z no­tat­ni­kiem w dłoni.

Emma nie na­leży do wy­gra­nej dzie­siątki. Nie jest dwu­na­sta, a tym bar­dziej trzy­na­sta. Nie jest po­psuta, zła ani skrzyw­dzona. Wręcz prze­ciw­nie, jej głowa ma się cał­kiem do­brze. Jako stu­dentka psy­cho­lo­gii otrzy­mała szansę jedną na mi­lion – prak­tyki u zna­ko­mi­tego spe­cja­li­sty z dzie­dziny uza­leż­nień i zdro­wia psy­chicz­nego, dok­tora Mar­shalla. To rów­nież moja szansa jedna na mi­lion – te­ra­pia u naj­sku­tecz­niej­szego psy­cho­te­ra­peuty w Sta­nach. Emma, no­tu­jąc każde słowo dok­tora i wy­słu­chu­jąc na­szych zwie­rzeń, w stu pro­cen­tach wy­ko­rzy­stuje swoją ży­ciową szansę. Uczy się od naj­lep­szych, by mo­gła stać się jesz­cze lep­sza. Ja na­to­miast na­dal stoję w miej­scu. Świad­czą o tym słowa, które za­raz wy­po­wiem. Nie chcę po raz ko­lejny opo­wia­dać o kosz­ma­rach, które choć spo­ra­dycz­nie, na­dal się po­ja­wiają; mo­ich dy­le­ma­tach (jaki bu­kiet kwia­tów ku­pić na grób Col­lina?), czy o roz­mo­wie z wła­ści­cielką sklepu na te­mat ro­sną­cych cen wa­rzyw… W moim ży­ciu nie dzieje się nic istot­nego, więc od­po­wia­dam krótko:

– Nie mam nic do po­wie­dze­nia.

Le­żąc na tra­wie, w sa­mym sercu ogrodu, ra­zem z moim czwo­ro­noż­nym przy­ja­cie­lem, wpa­truję się w czarne chmury, które prze­sło­niły nocne gwiezdne wi­do­wi­sko. Za­zwy­czaj w ta­kiej sy­tu­acji bar­dzo nad tym ubo­le­wam. Oglą­da­nie gwiazd przed snem to mój stały ry­tuał, który to­wa­rzy­szy mi już od dziecka, ale dziś jest ina­czej. My­ślami na­dal je­stem w te­ra­peu­tycz­nym kręgu i wspo­mi­nam słowa uczest­ni­ków.

Jak to moż­liwe, że Lara po zbio­ro­wym gwał­cie zna­la­zła pracę i bez pro­blemu prze­bywa wśród lu­dzi? Nie boi się, że sy­tu­acja znowu się po­wtó­rzy? A Dave? Po śmierci swo­jej dziew­czyny i nie­uda­nej pró­bie sa­mo­bój­czej znowu cho­dzi na randki? Nie boi się ko­lej­nej straty? Jest jesz­cze Matt, który w wy­padku stra­cił nogę, a te­raz z pro­tezą na­dal bie­rze udział w wy­ści­gach sa­mo­cho­do­wych. Ana­sta­sia, do­stała kon­trakt es­tra­do­wej tan­cerki, choć po wiel­kim po­ża­rze zo­stała jej pa­miątka w po­staci po­pa­rzo­nej twa­rzy. Bill, który stra­cił mamę. Oli­via, Ja­sper, De­rek… i ja, która po śmierci brata w wy­padku sa­mo­cho­do­wym zre­zy­gno­wa­łam z ży­cia.

Mam wspa­niałą przy­ja­ciółkę, dwóch star­szych braci, ko­cha­nego psa, piękny dom i mimo tak wiel­kiego wspar­cia na­dal stoję w miej­scu. Do­słow­nie.

Od czasu wy­padku, który wy­da­rzył się nie­mal dwa lata temu, moje ży­cie za­mknęło się w tym pięk­nym domu, z tymi oso­bami. Z ni­kim się nie spo­ty­kam i ni­g­dzie nie wy­cho­dzę. Wy­jąt­kiem jest cmen­tarz i po­bli­ski sklep. Gdyby nie moi bra­cia, nie uczęsz­cza­ła­bym na­wet na te­ra­pię.

To jest bez sensu, skoro w środku i tak je­stem mar­twa.

Ro­bię to dla nich, aby w spo­koju mo­gli wieść nor­malne ży­cie. Nie chcę być dla ni­kogo cię­ża­rem. Nie­stety, nie od­gry­wam in­nej roli w ich ży­ciu. Po­nie­waż po śmierci brata cał­ko­wi­cie się wy­łą­czy­łam z ży­cia. Po­zo­stali bra­cia, za­cho­wy­wali się tak, jakby i mnie po­grze­bali ra­zem z nim.

Mimo wiel­kiej nie­chęci do te­ra­pii, dziś po raz pierw­szy coś po­czu­łam. Uzna­nie dla po­stę­pów mo­ich ko­le­gów, wstyd z po­wodu mo­jej bier­no­ści i… za­zdrość. Prze­nik­nęło mnie ogromne pra­gnie­nie ru­sze­nia do przodu. Cho­ciaż o krok da­lej.

Zry­wam się z miej­sca i po­mimo desz­czu, z dal­ma­tyń­czy­kiem u boku, bie­giem po­ko­nuję kładkę i mały za­gaj­nik na ty­łach domu, który pro­wa­dzi mnie wprost pod jej drzwi. Pu­kam z ca­łych sił i z lekką za­dy­szką cze­kam, aż otwo­rzy. Bła­gam w my­ślach, żeby była w domu. Jest pią­tek, więc to mało praw­do­po­do­bne, żeby ta im­pre­zowa dziew­czyna grzecz­nie le­żała w łó­żeczku. Pu­kam jesz­cze raz, z ca­łych sił.

– Emma! – mój roz­trzę­siony krzyk gi­nie w od­gło­sach bu­rzy, która roz­pę­tała się na nie­bie, jak i w moim wnę­trzu. – Po­trze­buję two­jej po­mocy… te­raz… – mó­wię już ci­szej, kiedy moje zre­zy­gno­wane ciało ka­pi­tu­luje i upa­dam na ko­lana. Po upły­wie chwili, je­stem prze­mo­czona i zmar­z­nięta. Kar­men szczeka bez opa­mię­ta­nia. Boi się bu­rzy i mo­jego ko­lej­nego za­ła­ma­nia.

Kiedy zbie­ram w so­bie siły, by wstać i odejść, drzwi się otwie­rają i uka­zuje się zie­lona twarz mo­jej przy­ja­ciółki, która w szla­froku, z tur­ba­nem na gło­wie i ma­seczką upięk­sza­jącą, mu­siała przed chwilą brać ką­piel. Za­pewne szy­kuje się na im­prezę.

– Le­ila? Ko­cha­nie, co się stało? – Jej zmar­twiona mina mówi mi, że oprócz pla­nów, ze­psu­łam jej rów­nież hu­mor. – Wstań z tego zimna, bo się prze­zię­bisz. Chodź­cie do środka, zro­bię go­rącą ką­piel.

„Tak, mu­szę iść da­lej”. Wstaję, ale na­dal stoję w miej­scu.

– Le­ila, wejdź pro­szę, nie każ mi uży­wać siły, do­piero co skoń­czy­łam tre­ning.

Jej żar­to­bliwa uwaga spływa po mnie ra­zem z kro­plami desz­czu.

– Nie ro­zu­miesz, ja… mu­szę iść na­przód. Mu­sisz mi po­móc.

– Dla cie­bie wszystko, sio­strzyczko. W czym mam ci po­móc?

Obie do­brze wiemy, czego do­ty­czy moja prośba, ale ona chce usły­szeć to na głos.

– Żyć na nowo.

Jej zie­lona twarz roz­pro­mie­nia się po­mimo burz­li­wej aury. Zmar­twie­nie w jej oczach szybko znika, za­stą­pione dziar­skim bły­skiem.

– Tra­fi­łaś pod do­bry ad­res, je­stem w tym naj­lep­sza.

Pa­damy so­bie w ra­miona. Cie­pło bi­jące z jej ciała ogrzewa moją prze­mo­czoną skórę i ko­ści. Czuję, jak cie­pła fala prze­nika wprost do wnę­trza i sta­pia lód wo­kół serca.

– Ba­łam się, że ni­gdy o to nie po­pro­sisz – szep­cze mi do ucha i ści­ska mnie jesz­cze moc­niej.

------------------------------------------------------------------------

1 Je­żeli nie za­zna­czono ina­czej, wszyst­kie tłu­ma­cze­nia w tek­ście są tłu­ma­cze­niami au­torki: wszy­scy mamy bli­zny, cza­sami wszy­scy nas ra­nią, wszy­scy mamy bli­zny, Twoje są ta­kie same jak moje.Nate

Tho­ugh we don’t share the same blood

You’re my bro­ther and I love you

That’s the truth2

Ko­da­line, Bro­ther

Czuję, jak pro­mie­nie po­ran­nego słońca draż­nią moje oczy, które zde­cy­do­wa­nie nie chcą się jesz­cze otwo­rzyć. Kiedy pod po­wie­kami ma­ja­czą resztki snu, moja pod­świa­do­mość pró­buje usta­lić, jaki jest dzi­siaj dzień ty­go­dnia. Nie­dziela?

Ta­aak! Zde­cy­do­wa­nie jest nie­dziela, mój or­ga­nizm za­pro­gra­mo­wany jest wtedy na dłuż­sze spa­nie. To je­dyny dzień, kiedy wiem, że nic nie mu­szę. Ce­lowo or­ga­ni­zuję cały ty­dzień tak, aby nie­dziela była tylko dla mnie. W po­zo­stałe dni mogę być do dys­po­zy­cji przez dwa­dzie­ścia cztery go­dziny na dobę, ale nie dziś! W siódmy dzień ty­go­dnia, jak Pan Bóg przy­ka­zał, od­po­czy­wam i na­bie­ram sił na cały na­stępny ty­dzień cięż­kiej pracy.

Sły­szę ha­łas do­bie­ga­jący z klatki scho­do­wej. Mu­szę otwo­rzyć oczy. Ale jak? Pod­świa­do­mie czuję, że go­dzina jest za wcze­sna, jed­nak nie mam wy­boru, bo ktoś od dłuż­szego czasu do­bija się do drzwi. Naj­pierw de­li­kat­nie się po­ru­szam, żeby obu­dzić za­sty­gnięte ciało. Nie­spo­dzie­wa­nie moja ręka na­tra­fia na coś mięk­kiego i wy­pu­kłego, a do nosa do­ciera za­pach ko­bie­cych per­fum. Te­raz w gło­wie ko­tłują się wspo­mnie­nia wczo­raj­szej nocy, które nie­wiele się róż­nią od co­ty­go­dnio­wych, so­bot­nich wie­czo­rów. Obok mnie leży Kate, z którą szcze­gól­nie no­cami miło spę­dzam czas.

Wy­plą­tuję się z jej ob­jęć i w końcu otwie­ram za­spane oczy, które po spoj­rze­niu na ze­ga­rek od razu się za­my­kają. Jest szó­sta rano! Kto bu­dzi mnie w nie­dzielę o szó­stej rano?! Ha­łasy z ko­ry­ta­rza są co­raz gło­śniej­sze. Mam wra­że­nie, jakby ktoś ko­pał w drzwi. Kurwa! Ogar­nia mnie tak wielka iry­ta­cja, że w jed­nej se­kun­dzie zry­wam się z łóżka, w biegu za­kła­dam spodenki i otwie­ram drzwi.

Do po­miesz­cze­nia wpada wy­soki chło­pak w zbyt luź­nych ciu­chach, z blond czu­pryną i uśmie­chem, który pra­wie ni­gdy nie scho­dzi mu z twa­rzy. Ian – lek­ko­duch, nie­po­prawny opty­mi­sta. Cał­ko­wite prze­ci­wień­stwo mnie. Gdyby ktoś kie­dyś po­wie­dział mi, że za­przy­jaź­nię się z taką osobą, ni­gdy bym nie uwie­rzył, ale tego, co jest mię­dzy nami, nie można na­zwać je­dy­nie przy­jaź­nią. Ian jest dla mnie jak brat, któ­rego ni­gdy nie mia­łem. Wy­cią­gnął do mnie po­mocną dłoń, kiedy osa­mot­niony przy­je­cha­łem do nie­zna­nego mia­sta, gdzie wszystko było mi obce. Wtedy, dwa lata temu, za­uwa­żył mnie na przy­stanku i bez żad­nych ogró­dek za­py­tał, czy ubie­gam się o główną rolę w se­rialu Za­gu­bieni. Tak wtedy wy­glą­da­łem i tak się też czu­łem. Znowu by­łem w ob­cym mie­ście. Ko­lejna prze­pro­wadzka, ko­lejne miesz­ka­nie, ko­lejny nowy start. By­łem już tym bar­dzo zmę­czony. Wy­bory, któ­rych do­ko­na­łem wcze­śniej w ży­ciu, za­gwa­ran­to­wały mi pewną przy­szłość, miesz­ka­nie i pie­nią­dze, ale nie dały mi spo­koju. Czu­łem, jak­bym nie miał nic. Szu­ka­łem róż­nych miejsc do ży­cia i po­gu­bi­łem się, a Ian to za­uwa­żył.

Do­piero on dał mi coś, o czym na­wet nie wie­dzia­łem, że ma­rzy­łem – na­miastkę wol­no­ści. Za­wód, który wy­ko­nuję, po­wo­duje, że ni­gdy nie będę w pełni nie­za­leżny. Dzięki Ia­nowi do­sta­łem nową pracę i miesz­ka­nie, które sam so­bie wy­bra­łem. Wiem, że ta idylla nie bę­dzie trwała wiecz­nie, ale cie­szę się każdą chwilą mo­jego tym­cza­so­wego ży­cia.

– Stary, mam ge­nialny po­mysł! – mówi z wielką eks­cy­ta­cją, a ja mam wra­że­nie, że za­raz uro­sną mu skrzy­dła i za chwilę od­leci do nieba.

– Super, nie mogę się do­cze­kać, aż go usły­szę, szcze­gól­nie w nie­dzielę o szó­stej rano!!! – nie ukry­wam swo­jego nie­za­do­wo­le­nia, oba­wia­jąc się jed­no­cze­śnie tego, co przy­szło mu do głowy.

Ian ma mi­lion po­my­słów na mi­nutę i więk­szość z nich re­ali­zuje wy­ła­mu­jąc się z sche­matu. Więk­szość lu­dzi jest jak ta krowa, co to wpraw­dzie jest gło­śna, ale mleka to z niej nie ma, lecz nie Ian. On nie rzuca słów na wiatr. Oto­cze­nie od­biera go jako dzi­waka z ogrom­nym nad­mia­rem ener­gii. Mało kto za­uważa, że Ian po­trafi do­brze spo­żyt­ko­wać ten za­pał – re­ali­zu­jąc swoje sza­lone po­my­sły. Rzadko się spo­tyka tak po­zy­tyw­nie za­krę­co­nych lu­dzi, ale to wła­śnie ja do­stą­pi­łem za­szczytu przy­jaźni z nim.

– Wiesz, dla­czego do­bi­jam się do cie­bie o szó­stej rano? – pyta, sia­da­jąc na stołku ba­ro­wym w nie­wiel­kiej kuchni. – Bo naj­lep­sze po­my­sły przy­cho­dzą mi do głowy o świ­cie, za­raz po prze­bu­dze­niu.

– Ro­zu­miem, Ian, że po raz ko­lejny ode­zwała się do cie­bie twoja nie­ogra­ni­czona pod­świa­do­mość, ale czy nie mo­głeś po­dzie­lić się ze mną tym po­my­słem o go­dzi­nie pięt­na­stej? – mó­wię i jak co rano szy­kuję so­bie na prze­bu­dze­nie szklankę zim­nej wody z miętą i cy­tryną. Do­brze wiem, że nie­prędko wrócę do łóżka. Nie po­zbędę się go tak szybko.

– Osza­la­łeś, Nate? Mu­szę to z sie­bie wy­rzu­cić, bo ina­czej ten po­mysł ze­żre mnie od środka.

– Do­bra, to co to za in­te­res ży­cia? – py­tam i sia­dam na­prze­ciwko niego, bo wiem, że po­mysł zwali mnie z nóg. Nie pierw­szy i za­pewne nie ostatni raz.

Ian po­daje mi nie­wielki skra­wek pa­pieru. To wy­ci­nek z ga­zety, cho­ciaż wy­raz ,,wy­ci­nek” to za dużo po­wie­dziane. Ian wy­darł ka­wa­łek strony, który naj­wy­raź­niej bar­dzo go za­in­te­re­so­wał. To cał­kiem w jego stylu. Nie zdzi­wił­bym się, gdyby uszko­dzona ga­zeta na­le­żała do przy­pad­ko­wego prze­chod­nia. Po­bież­nie czy­tam treść, da­lej nic nie ro­zu­mie­jąc. Pa­trzę py­ta­jąco na przy­ja­ciela.

– Nic nie ku­masz? Stary, prze­cież tam jest wszystko wy­ja­śnione – te­raz to on się iry­tuje.

Cho­dzi o ja­kiś pro­gram te­le­wi­zyjny. Ale co to ma wspól­nego z Ia­nem? Na lo­gikę nic mi się nie łą­czy. Boże, jaki on musi mieć chaos w gło­wie. Ian prze­rywa moje roz­my­śla­nia, wy­ry­wa­jąc mi ga­zetę z ręki. Wstaje i za­czyna krą­żyć po kuchni. Od­kąd tylko usiadł, wie­dzia­łem, że za­raz wsta­nie. Nad­miar ener­gii nie po­zwala mu na­wet na chwi­lową bier­ność.

– Sprawa jest pro­sta. Ko­ja­rzysz sta­cję Fun&Mu­sic?

– Wiesz, że nie oglą­dam te­le­wi­zji...

– Do­bra, mniej­sza o to. To sta­cja mu­zyczna, która ogło­siła ca­sting na po­mysł no­wego pro­gramu. Szu­kają cze­goś, co od­świeży ich ra­mówkę i dają szansę za­bły­snąć ama­to­rom. Chcą wy­pro­mo­wać ko­goś no­wego. Po­trze­bują świe­żej krwi.

– Ja­sne, ro­zu­miem, ale co to ma wspól­nego z tobą? Chyba nie chcesz mi po­wie­dzieć...

– No wresz­cie się do­my­śli­łeś, mordo! To moja je­dyna szansa na do­sta­nie się do te­le­wi­zji. Za­wsze o tym ma­rzy­łem. Być pro­du­cen­tem i stwo­rzyć coś, co po­ko­chają mi­liony lu­dzi…

Ian mówi da­lej, ale ja za­trzy­ma­łem się na po­czątku jego mo­no­logu. Ko­lejny sza­lony po­mysł, który chcąc nie chcąc będę mu­siał po­przeć. Od tego są przy­ja­ciele.

– Do­bra, ro­zu­miem – prze­ry­wam jego pa­pla­ninę. – Ale co z klu­bem?

Cho­dzi o klub spor­towy, w któ­rym ra­zem pra­cu­jemy. Ian jest me­na­dże­rem, a ja pro­wa­dzę za­ję­cia z krav magi, kick­bo­xingu i in­nych sztuk walki. Uwiel­biam tę pracę. W końcu czuję się speł­niony. Lecz jak już wspo­mi­na­łem wcze­śniej, wszystko za­wdzię­czam Ia­nowi. To on mnie za­trud­nił, mó­wiąc, że wy­glą­dam na ta­kiego, co się lubi bić. Rze­czy­wi­ście, mia­łem w tych kwe­stiach prze­szko­le­nie, więc by­łem ide­al­nym kan­dy­da­tem na to sta­no­wi­sko. Na po­czątku się wa­ha­łem. Nie mia­łem do­świad­cze­nia w na­ucza­niu in­nych. Praca po­le­ga­jąca na bez­po­śred­nim kon­tak­cie z in­nymi ludźmi nie znaj­do­wała się na szczy­cie mo­ich ma­rzeń, ale te­raz nie wy­obra­żam so­bie ro­bić nic in­nego.

– Prze­cież jedno nie szko­dzi dru­giemu. Zresztą czuję, że już się tam za­sie­dzia­łem. Po­trze­buję zmiany, a to jest ide­alna oka­zja.

– Okej. Skoro to za­wsze było twoim ma­rze­niem… – mó­wię z sar­ka­zmem, bo ni­gdy mi o tym nie wspo­mi­nał. – To na co cze­kasz? Zgłoś się. Do kiedy jest ter­min?

– Do końca przy­szłego ty­go­dnia – mówi z wa­ha­niem, dziw­nie mi się przy­glą­da­jąc.

– No to masz jesz­cze tro­chę czasu na na­pi­sa­nie sce­na­riu­sza, tak? Bo ro­zu­miem, że to jest wy­ma­gane?

Ian kręci głową, a na jego twa­rzy po­ja­wia się uśmie­szek, który nie wróży nic do­brego.

– Sam sce­na­riusz to za mało, Nate. Mu­szę zro­bić coś, czym przy­kuję ich uwagę. Wiesz, mu­szę czymś się wy­róż­nić – prze­rywa i pa­trzy na mnie, jak­bym wie­dział, co cho­dzi mu po gło­wie.

– Do­bra, kawa na ławę. Wiem, że już wszystko so­bie do­kład­nie za­pla­no­wa­łeś, więc w końcu wy­rzuć to z sie­bie – mó­wię zi­ry­to­wany, bo wi­dzę, że coś ukrywa.

– No tak. Wpa­dłem na po­mysł, żeby w ra­mach sce­na­riu­sza wy­słać im go­towy od­ci­nek. To naj­le­piej od­zwier­cie­dli mój za­mysł. Wiesz, po­każę emo­cje i przy­kuję uwagę. Na pewno zo­sta­nie im to w gło­wach na dłu­żej niż ka­wa­łek sce­na­riu­sza.

– Masz ra­cję, szkoda tylko, że jest to nie­wy­ko­na­lne. – Mu­szę spro­wa­dzić go na zie­mię, bo za da­leko po­pły­nął. Po­mysł na­prawdę jest do­bry, ale Ian chyba nie zdaje so­bie sprawy z tego, co jest po­trzebne do na­gra­nia do­brego ma­te­riału.

– Po­wie­dzia­łeś „nie­wy­ko­na­lne”? – po­wta­rza. – Co masz na my­śli, Nate?

– Co mam na my­śli? – Wstaję i na­le­wam so­bie ko­lejną szklankę wody. Na­prawdę to za wcze­sna pora na ta­kie roz­mowy. – Może to, że zo­stał ci rap­tem ty­dzień? Może to, że po­trze­bu­jesz pro­fe­sjo­nal­nego sprzętu? Stu­dia? Chęt­nych uczest­ni­ków? Może to, że… – Ian prze­rywa mi gło­śnym śmie­chem i z nie­do­wie­rza­niem kręci głową.

– Stary, ale ja to już wszystko ogar­ną­łem. – Pa­trzę na niego, jakby wy­ro­sła mu druga głowa. – Ty­dzień to do­kład­nie dzie­sięć ty­sięcy osiem­dzie­siąt mi­nut, czyli kupa czasu! Mam ziom­ków, któ­rzy wy­po­ży­czą mi stu­dio na pół dnia ra­zem ze sprzę­tem. Ob­róbką zajmę się sam, a głów­nym uczest­ni­kiem bę­dziesz ty. Wszystko mam za­pla­no­wane. Mu­szę tylko…

Nie sły­szę, co mówi da­lej. Kiedy do­ciera do mnie sens jego wy­po­wie­dzi, za­chły­stuję się wodą i gło­śno kaszlę, pró­bu­jąc zła­pać po­wie­trze.

– Spo­koj­nie, przy­ja­cielu – uspo­kaja mnie i kle­pie po ple­cach. – Wszystko ogar­niemy, zo­ba­czysz.

Rzu­cam mu mor­der­cze spoj­rze­nie, a kiedy znów mogę nor­mal­nie od­dy­chać, mó­wię:

– Jaja so­bie ze mnie ro­bisz? Nie we­zmę udziału w żad­nym re­ality show. Za­po­mnij! Po­pie­ram twoje sza­lone po­my­sły, ale wtedy, kiedy mnie w to nie mie­szasz!

– Stary, wy­lu­zuj. Prze­cież to nie jest żadne re­ality show. Nie bę­dziesz w te­le­wi­zji. Nikt, oprócz jury, nie bę­dzie tego wi­dział. Słu­chaj, na­prawdę nie mam kogo o to po­pro­sić, poza tym, jak sam za­uwa­ży­łeś, mam za mało czasu na wy­brzy­dza­nie. Je­steś ide­al­nym kan­dy­da­tem – prze­rywa i pa­trzy na mnie z wa­ha­niem i na­dzieją w oczach.

Je­żeli się nie zgo­dzę, będę głów­nym po­wo­dem jego po­rażki w speł­nie­niu tego ab­sur­dal­nego ma­rze­nia. Po pro­stu nie mogę po­wie­dzieć ,,nie”. Na pewno nie jemu. Ci­sza mię­dzy nami trwa sta­now­czo zbyt długo. Skra­cam jego męki i mó­wię:

– Za­nim w to wejdę, po­pro­szę o za­rys fa­buły.

Na jego twarz po­wraca sze­roki uśmiech, a w oczach za­uwa­żam sza­leń­stwo. Czyli wszystko w nor­mie.

Go­dzinę póź­niej, da­lej sie­dzimy w kuchni, de­ba­tu­jąc o sce­na­riu­szu Iana. Cho­ciaż ja głów­nie słu­cham i po­ta­kuję. Nie wiem, co po­wie­dzieć. Nie chcę go ura­zić, a tym bar­dziej uga­sić jego en­tu­zjazm. Wi­dzę, jak wielką ra­dość mu to spra­wia i jaką ogromną na­dzieję w tym po­kłada. Mimo że nie mam naj­mniej­szej ochoty an­ga­żo­wać się w ten pro­gram, nie zo­sta­wię go na lo­dzie.

– Może le­piej już pójdę – mówi w pew­nej chwili i wstaje od stołu. – Chyba mu­sisz wszystko na spo­koj­nie prze­tra­wić.

Kie­ruje się do wyj­ścia, a ja bez słowa po­dą­żam za nim.

– Wszystko okej, stary? – do­py­tuje po dro­dze. – Dawno nie by­łeś taki mil­czący.

– Nie wiem czy pa­mię­tasz, ale za­fun­do­wa­łeś mi po­budkę o szó­stej rano! Mój mózg ma prawo dzia­łać na zwol­nio­nych ob­ro­tach.

Na­gle za mo­imi ple­cami po­ja­wia się Kate. Obej­mu­jąc mnie w pa­sie, szep­cze do ucha uwo­dzi­ciel­skie ,,dzię­kuję” i wita się z Ia­nem.

– No hej. Tak my­śla­łam, że to ty po­rwa­łeś mi chło­paka. Nie będę kon­ku­ro­wać o twoją uwagę, Nate. W tym trio wiem, że je­stem na prze­gra­nej po­zy­cji. Zwal­niam ci miej­sce, Ian – żar­tuje, a kiedy od­cho­dzi, obaj po­dzi­wiamy jej urodę. Kształty ma ide­alne. Nie ukry­wam, że li­czy­łem jesz­cze na przy­jemny po­ra­nek w jej to­wa­rzy­stwie, ale może i do­brze, że już po­szła. Będę mógł w spo­koju po­my­śleć, a Ian za­dbał o to, abym miał o czym.

– Jak ty to ro­bisz, że zgar­niasz same za­je­bi­ste sztuki? – mówi z po­dzi­wem. – Wła­śnie dla­tego na­da­jesz się do mo­jego pro­gramu jak nikt inny. – Uśmie­cha się sze­rzej i w końcu wy­cho­dzi z miesz­ka­nia. – Zni­kam, bo jesz­cze się roz­my­ślisz. Na ra­zie, stary!

– Na ra­zie – od­po­wia­dam, a kiedy za­my­kam drzwi, sły­szę jego głos z da­leka:

– Obiad u mamy!

Ki­wam głową i jak naj­szyb­ciej udaję się do łóżka, żeby zy­skać jesz­cze tro­chę snu.

Jed­nak nie jest to ła­twe, bo za dużo in­for­ma­cji krąży mi po gło­wie. Po­mysł Iana zu­peł­nie nie przy­padł mi do gu­stu. Jego pro­gram jest po­do­bny do randki w ciemno. Mam po­ca­ło­wać pięć dziew­czyn i na pod­sta­wie sa­mych po­ca­łun­ków zde­cy­do­wać, które z nich mają przejść do dru­giego etapu. Cały myk po­lega na tym, że za­równo ja, jak i one, mamy za­wią­zane oczy. Nie wi­dzimy się, nie sły­szymy, tylko czu­jemy. W dru­gim eta­pie mogę zo­ba­czyć dziew­czyny, po­roz­ma­wiać z nimi i po raz ko­lejny po­ca­ło­wać. Osta­tecz­nie z dwiema wy­bie­ram się na ca­ło­dniową randkę.

Kiedy dłu­żej się nad tym za­sta­na­wiam, nie mogę uwie­rzyć, że tak ła­two się zgo­dzi­łem. Mimo, że to tylko pro­to­typ pro­gramu, nie będę czuł się kom­for­towo. To do­bre dla ro­man­ty­ków, a ja je­stem nie­wie­rzą­cym. Nie wie­rzę w mi­łość. Z tą my­ślą za­pa­dam w głę­boki sen.

------------------------------------------------------------------------

2 Cho­ciaż nie dzie­limy tej sa­mej krwi, je­steś moim bra­tem i ko­cham cię, to prawda.Nate

They say home is where the he­art is

but my he­art is wild and free

So am I ho­me­less

Or just he­ar­tless? 3

Pas­sen­ger, Home

Nie­dzielne obiadki u El­len stały się obo­wiąz­ko­wym punk­tem dnia. Wy­star­czyło, że raz spró­bo­wa­łem jej kuchni, a od tego mo­mentu nie po­tra­fię od­mó­wić so­bie tej przy­jem­no­ści.

El­len to praw­dziwa mama, w peł­nym tego słowa zna­cze­niu. Taka, jaką każdy po­wi­nien mieć. Ja nie­stety nie mam już matki, ale cie­szę się ze szczę­ścia Iana. Ma osobę, na którą za­wsze może li­czyć. Ma miej­sce, do któ­rego za­wsze może wró­cić. Dom, któ­rego tak bar­dzo mi bra­kuje i to pew­nie z tego po­wodu tro­chę się tu za­do­mo­wi­łem.

Jest w nim pach­nąca do­mo­wymi wy­pie­kami kuch­nia, sa­lon z ogrom­nym sto­łem i ko­min­kiem, przy­tulne dwa po­koje sy­pial­niane i ma­lutka ła­zienka. Choć bu­dy­nek jest mu­ro­wany, w środku kró­luje drewno, co na­daje wnę­trzu uni­kalny, ro­dzinny kli­mat. Wcho­dząc do tego domu, za­po­mi­nasz o tęt­nią­cym ży­ciem mie­ście Santa Mo­nica i prze­no­sisz się w cza­sie do wiej­skiej, ro­dzin­nej chatki.

W tym cie­płym domu bra­kuje jed­nak mi­ło­ści mał­żeń­skiej. Od po­nad trzech lat El­len jest wdową. Jej mąż Erick był ma­ry­na­rzem. Ko­chał mo­rze i naj­wy­raź­niej ono ko­chało jego, skoro już go jej nie od­dało. El­len za­wsze cie­pło wspo­mina swoje mał­żeń­stwo. Mówi, że to naj­lep­sze, co ją w ży­ciu spo­tkało. Wpra­wia mnie to w zdu­mie­nie, bo prze­cież nie ma tu happy endu.

Może rze­czy­wi­ście była szczę­śliwa, jak opo­wia­dała, ale czy było warto, skoro na końcu i tak cier­piała? W osta­tecz­nym roz­ra­chunku mi­łość za­daje zbyt wiele bólu, dla­tego trzy­mam się od niej z da­leka.

Po śmierci męża El­len całe dnie spę­dzała w kuchni. Ta atrak­cyjna ko­bieta po pięć­dzie­siątce nie miała za­miaru na siłę wy­peł­niać pustki po mężu. W pełni od­dała się go­to­wa­niu. Jak mó­wiła, to po­mo­gło prze­trwać jej naj­cięż­sze chwile. Gdy zaj­mo­wała się go­to­wa­niem i pie­cze­niem, jej my­śli nie krą­żyły wo­kół tra­ge­dii, która zła­mała jej serce na pół. Jedna po­łowa po­zo­stała przy mężu, a druga, na­dal ak­tywna, biła dla Iana, któ­remu sta­rała się prze­ka­zać mi­łość do go­to­wa­nia, ale jak do­tąd z mar­nym skut­kiem.

Kiedy wcho­dzę do ja­dalni, sły­szę go­spo­dy­nie domu, która czę­sto pod­czas go­to­wa­nia nuci coś pod no­sem. Ian jesz­cze nie przy­szedł, więc sam zaj­muję swoje miej­sce przy stole.

– Na­kła­daj so­bie, ko­cha­nie. Nie bę­dziemy cze­kać na Iana. Spóźni się, bo za­ła­twia wszystko do tego kon­kursu w te­le­wi­zji – mówi El­len, po­da­jąc prze­pysz­nie pach­nącą za­pie­kankę z ma­ka­ro­nem i so­sem se­ro­wym.

– Chyba nie je­stem wsta­nie cze­kać dłu­żej. Od sa­mego za­pa­chu się śli­nię.

El­len śmieje się i na­lewa nam le­mo­niady wła­snej ro­boty. Ta ko­bieta czer­pie więk­szą ra­dość z pa­trze­nia, jak ktoś za­jada się jej da­niami niż z sa­mego go­to­wa­nia. Wszystko, co­kol­wiek zrobi, roz­pływa się w ustach.

Kiedy siada, za­myka oczy i od­ma­wia krótką mo­dli­twę:

– Dzię­ku­jemy ci Boże, za wszyst­kie dary, które dziś spo­ży­wać mamy. Niech wszy­scy głodni znajdą po­ży­wie­nie, a ci co ode­szli, osią­gną zba­wie­nie. Amen. Smacz­nego, Nate.

– Na­wza­jem, El­len – mó­wię i biorę duży kęs, któ­rym nie po­tra­fię się de­lek­to­wać. Je­stem tak głodny, że po­ły­kam go w ca­ło­ści.

– Nate, spo­koj­nie, jesz­cze się po­pa­rzysz. Wi­dzę, że ci sma­kuje. Przy­po­mnij mi, to spa­kuję ci tro­chę do domu.

– Prze­pra­szam, ale je­stem nie­sa­mo­wi­cie głodny. Sma­kuje mi do­słow­nie wszystko, co go­tu­jesz. Na­prawdę masz wielki ta­lent. Nie wiem, jak długo mam cię jesz­cze prze­ko­ny­wać, że­byś otwo­rzyła wła­sną firmę ca­te­rin­gową. Zro­bię ci świetną re­klamę.

– Oj, skar­bie. Go­tuję, bo lu­bię, chyba nie po­tra­fi­ła­bym brać za to pie­nię­dzy. Poza tym wcale mi ich nie bra­kuje.

– Pie­nię­dzy ni­gdy nie za wiele. Za do­dat­kową go­tówkę mo­gła­byś ku­pić lep­szy sprzęt i pro­dukty. A skoro kar­mie­nie lu­dzi daje ci tak dużo szczę­ścia, to dla­czego nie zro­bić tego na więk­szą skalę? By­ła­byś jesz­cze bar­dziej szczę­śliwa.

Na­szą roz­mowę prze­rywa Ian, który wpada do środka jak hu­ra­gan. Te­raz to na­prawdę uro­sły mu skrzy­dła. Chyba wszystko układa się po jego my­śli.

– Prze­pra­szam za spóź­nie­nie, ale nie uwie­rzy­cie! Udało mi się wszystko za­ła­twić. No, pra­wie wszystko. – Siada i na­kłada so­bie sporą por­cję ma­ka­ronu. On też jest wiel­kim fa­nem kuchni swo­jej mamy.

– To świet­nie synku! Za­wsze w cie­bie wie­rzy­łam! Smacz­nego, ko­cha­nie – mówi El­len, a na jej twa­rzy po­ja­wia się szczery uśmiech. To prawda, Ian za­wsze mógł li­czyć na matkę. Ni­gdy nie wi­dzia­łem tak sil­nej więzi mię­dzy ludźmi. Ona, tak jak ja, nie kry­ty­ko­wała jego sza­lo­nych po­my­słów.

Szkoda, że nie bie­rze przy­kładu z syna. Bra­kuje jej od­wagi, żeby zdo­być się na otwo­rze­nie wła­snego biz­nesu. Tak wielki ta­lent się mar­nuje, ale nie dam jej tak ła­two spo­koju i przy każ­dej moż­li­wej oka­zji będę wał­ko­wał ten te­mat.

– Stu­dio jest, ope­ra­to­rzy są, główny bo­ha­ter jest – mówi i szcze­rzy się do mnie, na co ja uśmie­cham się kwa­śno. – We wto­rek na­gry­wamy.

Do­brze, że w tym mo­men­cie nie mia­łem ni­czego w ustach. Za­dła­wić się je­dze­niem El­len, to mar­no­traw­stwo i głu­pota. Ian na­prawdę szybko to za­ła­twił. Tliła się we mnie na­dzieja, że może jed­nak coś pój­dzie nie tak.

– Wi­dzę, że nie próż­nu­jesz. Wy­star­czyło kilka go­dzin, a plan już jest go­towy do re­ali­za­cji. Gra­tu­la­cje, stary – sta­ram się brzmieć, jak naj­bar­dziej szcze­rze.

– Tak się cie­szę, że mu w tym po­ma­gasz – roz­pro­mie­nia się El­len. – Je­steś ide­al­nym kan­dy­da­tem i kto wie, może rze­czy­wi­ście po­znasz tam fajną dziew­czynę.

Żad­nej mi­ło­ści, żad­nych ran­dek. Ile razy mam im to po­wta­rzać?

Ian wy­bu­cha śmie­chem, a ja ga­szę en­tu­zjazm El­len, która nie może do­cze­kać się dnia, aż przy­pro­wa­dzę dziew­czynę, na nie­dzielny obiad.

– O nie, nie. Po­ma­gam Ia­nowi, ale nie mam za­miaru mie­szać w to żad­nych uczuć – mó­wię zi­ry­to­wany. Na szczę­ście zdą­ży­łem po­de­lek­to­wać się obia­dem, za­nim ze­psuli mi hu­mor.

– Och, Nate, nie uciek­niesz od mi­ło­ści. Ona też cię w końcu do­rwie i prze­wróci twoje ży­cie do góry no­gami – ko­bieta uśmie­cha się i pa­trzy z roz­ma­rze­niem na zdję­cia męża, wi­szące przy ko­minku.

Nie chcąc ro­bić jej przy­kro­ści, po pro­stu zmie­niam te­mat i do­py­tuję Iana o szcze­góły.

– Co jesz­cze zo­stało do za­ła­twie­nia?

– Dziew­czyny. – Prze­rywa po­si­łek i wy­ciąga te­le­fon, prze­glą­da­jąc kon­takty.

– Ian…– mówi El­len i z dez­apro­batą pa­trzy na ko­mórkę syna.

Za­sada wpro­wa­dzona przez pa­nią domu, to za­kaz uży­wa­nia te­le­fonu pod­czas spo­ży­wa­nia po­siłku. W do­bie tech­no­lo­gii te­le­fon jest jak za­pa­sowy mózg i wy­daje się nam nie­zbędny. Na po­czątku ciężko było się od­zwy­czaić, ale te­raz bez pro­blemu wy­łą­czam te­le­fon za każ­dym ra­zem, kiedy prze­kra­czam próg ich domu.

– Oj, ma­muś. Chyba nie chcesz mi sta­nąć na dro­dze do sławy? – od­po­wiada swoim słod­kim gło­si­kiem, któ­remu El­len nie po­trafi się oprzeć.

– Do­brze, tym ra­zem ci wy­ba­czam, bo wiem, że masz mało czasu. To wy so­bie po­roz­ma­wiaj­cie, a ja przy­go­tuję de­ser. – Ko­bieta znika w kuchni, a ja już nie mogę się do­cze­kać ko­lej­nego sma­ko­łyku. To rów­nież stały punkt nie­dziel­nego obiadu, dla­tego sta­ram się za­wsze zo­sta­wić tro­chę miej­sca na jej wy­pieki, do któ­rych nie umy­wają się na­wet naj­lep­sze cia­sta w eks­klu­zyw­nych cu­kier­niach. Na­prawdę, ta ko­bieta nie zdaje so­bie sprawy, ja­kie czary wy­pra­wiają jej ręce.

– Znam sporo faj­nych la­sek, ale naj­pierw mu­szę prze­pro­wa­dzić wstępną se­lek­cję – wzdy­cha Ian.

– Mar­twisz się se­lek­cją? Na twoim miej­scu mo­dlił­bym się, żeby one w ogóle chciały wziąć w tym udział.

– A co to za pro­blem? Prze­cież każdy lubi się ca­ło­wać – bez­tro­sko wzru­sza ra­mio­nami. – Ko­biety lu­bią ro­manse, randki, piesz­czoty. To ich kli­mat. Uwierz mi stary, naj­wię­cej opo­rów masz ty i w ogóle nie ro­zu­miem, dla­czego. Za­wsze po­wta­rzasz, że mi­łość ci nie grozi, więc czego się bo­isz? – Pa­trzy na mnie wy­mow­nie. – Na im­pre­zach z ła­two­ścią ob­ra­casz kilka la­sek, a te­raz cho­dzi tylko o po­ca­łu­nek. Czemu się tak spi­nasz?

Sam do końca nie wiem. Może, dla­tego, że nie lu­bię, kiedy ktoś mi mówi, co mam ro­bić. Wiem, że mam się tylko wcie­lić w rolę amanta, ale cały po­mysł od sa­mego po­czątku mi się nie po­do­bał. Może nie po­mysł, ale moja w nim rola. Nie lu­bię fik­cji. W moim ży­ciu było jej zde­cy­do­wa­nie za dużo.

– Obie­ca­łem, że ci po­mogę i zro­bię to jak naj­le­piej. Je­żeli za­ła­twisz same za­je­bi­ste la­ski, po­sta­ram się jesz­cze bar­dziej – żar­tuję, żeby roz­ła­do­wać na­piętą sy­tu­ację.

– Ja mam same za­je­bi­ste ko­le­żanki – śmieje się Ian, a El­len po­daje szar­lotkę na cie­pło z bitą śmie­taną. Znowu je­stem w raju.

------------------------------------------------------------------------

3 Mó­wią, że dom jest tam, gdzie twoje serce, ale moje serce jest dzi­kie i wolne, je­stem więc bez­do­mny? Czy tylko bez serca?