Ostatni Prorok - ebook

13

Znam tę historię aż za dobrze, mimo że nie jest moja.

I gdyby teraz, po latach, ktoś spytał, co jest dla mnie najtrudniejsze, powiedziałbym: to, że jestem blisko, ale nigdy nie mam na nic wpływu, że widzę, słyszę i czuję wszystko, ale to są wyłącznie pożyczone obrazy, dźwięki i emocje.

Jestem całkiem sam i mogę się odnosić jedynie do przeszłości, dlatego najłatwiej mi będzie opowiadać za pomocą przeczeń, określać siebie przez to, co mi się nie przydarzyło.

Chociaż obecnie czas stracił znaczenie, postaram się zachować chronologię. Zaczynając od tego, jak się nie urodziłem.12

Nie urodziłem się tamtej jesieni, w drugiej połowie lat osiemdziesiątych, w kraju zwanym Polską. Wtedy na świat przyszedł Damian, zakładam więc, że ten szczegół jest dla moich losów istotny.

Po raz pierwszy zobaczę Damiana w listopadzie roku 1994. Damian będzie miał wtedy siedem lat, co dla mnie jest bardzo abstrakcyjne, bo w mojej epoce czas płynie tak, jak chcę, sam go w końcu kontroluję. Mogę jutro mieć pięćdziesiąt lat albo sto, jeśli tylko zacznę się bawić opcjami chrono.

Tamten świat jest w moim zasięgu tylko od tego właśnie momentu, reszta przeszłości pozostaje mglista, trawiona przez zakłócenia. Wyłoniłem się znikąd w ciemny i wietrzny wieczór siódmych urodzin Damiana. Bagaż moich doświadczeń był zupełnie pusty, to Damian i jego przyjaciele napełnili go skrawkami własnych wspomnień, z których te właśnie zapisały się najwyraźniej.

Pojawiłem się nagle i bez zapowiedzi. Kim właściwie jestem? Nie duchem, to na pewno, duchów nie ma nawet teraz, gdy widzialne i niewidzialne, żywe i umarłe są obok siebie, jak ja i Damian.

Czym jestem?

*

Pamiętam dokładnie tamtą chwilę: ciemność przejścia i nagły błysk, jakby piorun rozszczepił się we mnie. Otworzyłem oczy, jednostajny pomruk w głowie brzmiał jak echo nawałnic. Krzyknąłem, nikt mnie nie usłyszał. Przestrzeń wokół nie była już tylko szumem zakłóceń, słyszałem słowa, przeistaczające się w ciała, widziałem ich kształty, czułem, jak nabierają ciężaru.

Wszystkie rzeczy wokół wydawały się nowe, ale z każdym mrugnięciem stawały się wyraźniejsze, bardziej trwałe i namacalne, choć tym samym nieosiągalne dla mnie.

Wtedy zobaczyłem go po raz pierwszy: na prostokątnym żółtozielonym dywanie siedział zapłakany siedmiolatek, który wypowiedział pierwsze zdanie, jakie usłyszałem:

– Musisz mi pomóc.11

Mówił do mnie? Zdawał sobie sprawę z tego, że tam jestem? Na pewno wyczuł czyjąś obecność, nie wiedząc nawet, że od jego świata i czasu odgradza mnie przepaść tylu dekad.

Chciałem mu pomóc, ale nie byłem w stanie – ani wtedy, ani tym bardziej teraz.

Czułem to wszystko jednocześnie, jakbym był tym chłopcem i zarazem patrzył na niego z boku: łzy na policzkach, nos zatkany katarem, ucisk w obolałym od łkania gardle, sztywne włókna dywanu pod opuszkami palców, nacisk posiniaczonych kolan na podłogę.

Ciemnożółte światło lampy sprawiło, że widziałem tę scenę jak archiwalny film puszczony z filtrem sepii. Chłopak był blady, ale ten przytłumiony blask sprawiał, że on i wszystko wokół przypominało odlew z wosku, wróżbę zastygłą w piwnicach pamięci.

Stało się coś złego i być może dlatego w umyśle Damiana to właśnie wspomnienie figurowało jako pierwsze.

– Ja nie chciałem…

Przed chłopcem leżała roztrzaskana zabawka. To była przywieziona z Niemiec plastikowa planeta. Na jej powierzchni stał barczysty władca w koronie z kości, naramiennikach z czaszek, obdarzony groźnym spojrzeniem oczu odlanych w sztucznej masie. Zabawka wydawała się wytrzymała, pozory były jednak dalekie od prawdy.

Damian kilka minut wcześniej wspiął się na stolik. W wysoko uniesionej dłoni trzymał planetę i jej niepodzielnego władcę. Kierował go w stronę nieba, którym w wyobraźni dziecka stał się sufit pożółkły od papierosowego dymu i trupiego blasku lampy. Planeta dryfowała w ciasnej przestrzeni małego pokoju, a chłopiec wydawał dźwięki brzmiące jak: szuuuu, szuuuu, szuuuu; bo nie wiedział, że w kosmosie nie słychać ani śpiewu planet, ani ludzkich wrzasków. W kosmosie każdy jest tak nieważki i bezdźwięczny jak ja.

Potem zachwiał się i spadł.

Trzasnęło, grymas przeszył twarz.

Obojczyk pękł, zabawka tak samo.

Beznogi władca przeturlał się po dywanie, już na wieki oderwany od swego królestwa.

Rozłupana planeta, z dwoma kikutami plastikowych łydek, w środku okazała się zupełnie czarna.

Chłopiec prawie nie czuł bólu. Tylko trochę go zemdliło. Za bardzo się zdenerwował, by móc rozczulać się nad sobą.

Ja za to wyobraziłem sobie, że wyraźnie czuję jego ból, bo to właśnie jest moja rola. Zamierzałem dzielić z Damianem wszystko, rozpoławiać każdą chwilę na dwa symetryczne momenty.

Dostał tę zabawkę zaledwie parę godzin wcześniej. Wtedy jeszcze kręciło go w nosie od dymu z siedmiu zdmuchniętych na trzy raty świeczek. Ostry kawałek tortowej bezy wciąż tkwił w podniebieniu chłopca, raz po raz kłując język. Rodzice śpiewali głośno, za głośno:

– Nieeech żyyyyje naaam!

Wstydził się przed innymi dziećmi, oczy mu się zaszkliły, ale nie pisnął słowa. Zacisnął piąstki, przełknął ślinę. Dorośli wszystko psują, myślał, nie zdając sobie sprawy, jak szybko przyjdzie jego kolej.

Potem się bawili i było świetnie. Przyszli Piotrek i Ksawery z osiedla, a także Michał z klasy. Ale najważniejsza tamtego wieczoru była ta planeta, wokół niej właśnie chłopcy biegali najżwawiej, jakby byli jej bladymi, nie do końca jeszcze ukształtowanymi księżycami.

To była najlepsza zabawka Damiana, natychmiastowo ulubiona. Na dodatek sprowadzona z tajemniczej zagranicy.

To była zarazem ulubiona zabawka taty Damiana, który specjalnie na dzisiejszą okazję przywiózł ją z Niemiec, buląc wcześniej – jak sam to ujął z dość kwaśną miną – prawie czterdzieści marek. Potem długo stał na balkonie, być może żałując przepuszczonych na kawałek plastiku pieniędzy, wgapiony w światła bloków, rozkołysane wiatrem gałęzie drzew i żarzące się w żylastej dłoni marlboro. Mama z babcią krzątały się po kuchni, dyskutując o czymś w taki sposób, że słychać było ich mowę, ale nie słowa. Dzieci w euforii, jak dzikie plemię, które zaanektowało sobie mały pokój.

Ksawery bez przerwy biegał i skakał po meblach, aż w końcu walnął w ścianę, nabijając sobie guza.

– Gówno – powiedział tak cicho, że chyba tylko ja mogłem go usłyszeć. Tak samo krzyknął jego tata, gdy mama spytała, co planuje teraz robić, skoro go wywalili z roboty.

Damian znał Ksawerego najdłużej ze wszystkich, bo ich mamy zaprzyjaźniły się na placu zabaw, gdy dwa maluchy jeszcze siedziały w wózkach. Potem prawie codziennie chodziły razem na spacery.

Podobno już wtedy, na tamtym placu, dwuletni Ksawery tak zeskoczył z huśtawki, że skończył ze śliwką pod okiem.

W wieczór siódmych urodzin Damiana był nawet bardziej dziki i nerwowy niż zazwyczaj, bo okazało się, że jego rodzina ma się gdzieś przeprowadzić. Nie będzie już się bawił na tych samym podwórkach i placach co zawsze. Kolegów pewnie nigdy nie zobaczy, tak mu się wydawało, choć ja wiem, że prawda będzie wyglądać inaczej.

Jedną piąstką ugniatał pulsujący siniak, drugą z frustracją uderzał w podłogę, płacząc i łkając, że aż mu tchu brakowało.

To dziwne, że ten właśnie chłopiec, nieradzący sobie z emocjami wtedy ani potem, sądzący, że przeprowadzka jest końcem świata, jako dorosły doprowadzi do rzeczywistego końca. Gdybym mógł nienawidzić, powinienem go chyba nienawidzić. Jednocześnie gdyby nie on, mnie także by nie było. A wtedy nie mógłbym patrzeć wstecz z czymś, co ludzie nazywają nostalgią, a może po prostu z niemą rozpaczą.

*

Koledzy w końcu wyszli, jakoś po dziewiętnastej. Damian dalej bawił się sam, dopóki nie rozbił siebie i prezentu.

Co mu z tego wieczoru zostało w pamięci? Dym świeczek, smak tortu, hałas świętujących dorosłych. Rozpacz Ksawerego, wielki siniak pod jego gęstą czupryną; każdy musiał go dotykać, powtarzając: ojejku. Pęknięta planeta, kaleki ludzik. Bolący obojczyk i dławiąca rozpacz. Spojrzenie ojca, które przeszyło także mnie, choć jestem daleko.

Damian był zdruzgotany. Nigdy wcześniej się tak nie czuł. Płakał i trząsł się, dywan pod palcami i kolanami stał się twardy jak beton. Chłopiec nie skupiał się na pękniętym obojczyku. Wypierał z głowy myśl o bólu, bo ból jest tylko myślą, wszystko jest już tylko myślą, ja wiem o tym lepiej niż ktokolwiek, patrząc na niego ze skraju, po końcu ludzkości.

Wystraszył się, że łamiąc kość, ściągnął na siebie ciężki ochrzan ojca. Z takiego małego połamańca na pewno nie będzie zadowolony. Może nawet zrobi jak tata Ksawerego i każe się im wszystkim przeprowadzić nie wiadomo gdzie.

Ja tylko patrzyłem to na roztrzaskaną zabawkę, to na poobijanego Damiana, nie robiąc nic. Nawet gdybym chciał położyć mu dłoń na ramieniu, moja ręka wniknęłaby w jego ciało. Bo ja jestem zupełnie jak wymyśleni przyjaciele, którzy nie posiadają żadnych prawdziwych supermocy. Mają za to jedną, zasadniczą superniemoc: nie istnieją.

Bezludna planeta Ziemia toczyła się wolno przez ciemność, a ja, jej ostatnie dziecko, stałem w tle tego wspomnienia, szukając ukrytych znaczeń, zwiastunów tego, co miało nieuchronnie nadejść. I stoję tam nadal, bo to wszystko dzieje się zawsze.

Drzwi pokoju chłopca nagle się otwierają. Czuć nikotynę; ludzie palili różne świństwa, zanim moja macocha zmieniła historię w popiół. Zimno bije od ciała, które spędziło na balkonie więcej niż dwa kwadranse, w lodowatej ciemności, gdy czarne myśli kłębiły się w głowie.

Twarz ojca między drzwiami a futryną momentalnie straciła wyraz życzliwego zainteresowania tym, jak idzie synkowi zabawa. Pojawia się inny grymas, częstszy, cięższy, wpisany w geny na stałe.

– I co żeś zrobił, gówniarzu durny?!

Po tych słowach drzwi zatrzaskują się głośno, wtedy i teraz.

Jakieś wyjście na zawsze staje się niedostępne dla mnie i dla niego.10

Nie jestem duchem, chociaż jak duch nawiedzam: ludzi i ich przeszłość, miejsca i momenty. Dzielę z Damianem pamięć i uczucia, własne nie były mi dane.

Do dziś wzdrygamy się obaj, gdy ktoś się gdzieś dobija.

Chociaż to tak naprawdę zdarzyło się tylko kilka razy. Ojciec Damiana przy każdej okazji z emfazą oświadczał, że jest przeciwnikiem stosowania fizycznych kar wobec dzieci.

Gdy wujek Borys sprał po tyłku małego kuzyna, Jaśka, bo ten zwalił ze stołu talerz z barszczem, ojciec przez kwadrans dywagował o tym, że z bicia nic poza eskalacją przemocy nie wynika. On sam nigdy nie stosował względem Damiana tak prostackich chwytów. Zapomniał wtedy dodać, że znalazł formę kary, którą w razie czego można było łatwo obrócić w żart. Pukał syna knykciami w czubek głowy.

– Puk, puk, puk! – mówił. – Jest tam kto? Hej ho! Czy ktoś tam żyje w tej pustej łepetynie?!

Dobijał się do czaszki Damiana z wielkim zapamiętaniem, zupełnie jakby wierzył, że ktoś mu otworzy. Bolało tylko odrobinę, ale wstyd i pot oblewały chłopaka na długo.

Damian wyobrażał sobie czasami, gdy leżał już w łóżku, że nocą, kiedy śpi, ucho uchyla się niczym drzwi, a ze środka wychodzi smutny, pokraczny ludzik, który tak się boi, że nie może zmrużyć oka.

Miał równie gęstą czuprynę jak Ksawery, więc gdyby nawet powyrastały mu na głowie jakieś guzy czy krwiaki, nikt by ich nie zauważył. A i to mało prawdopodobne. Ojciec uderzał z wyczuciem, chodziło o gest, nie o skutek.

– Puk, puk, puk! – wołał. – Czy jest tam choć jedna szara komórka? Hop, hop!

Chodziło o to, żeby syn poczuł się głupi. Chciał też obudzić w nim poczucie winy za popełnione błędy. Dzieci poruszają się jeszcze niezdarnie, przy każdej okazji więc coś rozbiją, rozdepczą, rozleją i zniszczą. To zrozumiałe. Dorośli natomiast żyją niezdarnie, zawsze więc kogoś skrzywdzą, zasmucą, zdradzą albo rozczarują. Nikt nie stanie wtedy nad nimi, nie okrzyczy i nie wyszarpie za uszy. Więc to oni stają nad dziećmi, tak jak ojciec Damiana, setki własnych niepowodzeń wbijając do małej głowy.

Nie byłoby w tym nic przerażającego, gdyby nie fakt, że niektóre krytyczne uwagi ojca zadziałały jak zaklęcia i pewnie dlatego Damian aż tak wyraźnie je zapamiętał.

– Taki żeś pierdoła, że wszystko ci z rąk leci – powiedział ojciec, gdy plastikowa zabawka roztrzaskała się na kawałki.

I jakimś strasznym trafem od tamtego dnia chłopcu częściej niż kiedyś różne przedmioty spadały na podłogę, a dłonie zaczynały drżeć nie tylko w chwilach stresu.

– O własne nogi się kiedyś zabijesz, pajacu! – zawyrokował ojciec, gdy Damian upadł na żwirowym podjeździe i zdarł sobie kolano.

I przedziwnym zrządzeniem losu od tamtego dnia chłopiec utracił koordynację, biegał koślawo, niepewnie stawiał kroki, jakby cała powierzchnia planety była cienkim lodem, pod którym ciemnieje mrożąca krew w żyłach topiel.

– Debila w domu mamy – prychnął znad gazety ojciec, gdy Damian wrócił ze szkoły z jedynką z matematyki, choć wcześniej tak zakuwał, aż złamał sobie na czole linijkę, na której miał spisane wyniki tabliczki mnożenia.

I Damian doszedł do wniosku, że faktycznie jest debilem. Z nauką szło mu potem w najlepszym razie średnio, nie miał motywacji, by walczyć o coś więcej niż trójka z plusem albo cztery na szynach.

Zawsze po powrocie ze szkoły Damian spędzał większość popołudnia i wieczoru w pozycji horyzontalnej. Trudno mu się oddychało, jakby powietrze było zbyt rzadkie. Ciągle czuł się zmęczony, widocznie grawitacja działała na niego mocniej niż na pozostałych. Z każdym dniem to się pogłębiało, na dodatek w snach zaczęły prześladować go dziwne wizje, jakby cały świat był ze źle dopasowanych klocków i miał się lada moment rozpaść.

– Co za leń śmierdzący – mówił ojciec, ale Damian już go nie słuchał, wpatrzony w kreskówki albo zaczytany w horrorach i powieściach science fiction, które pożyczał mu jedyny kolega w klasie, Paweł.

Tak uciekał od siebie i świata. A ja stałem nad nim, marząc, żeby ktoś puknął mnie w głowę, żebym w ogóle miał głowę i żeby coś ją nawiedzało, wspomnienie, a może zjawa, zupełnie jak ja nawiedzam tamte umarłe już czasy.9

Odkąd rodzina Ksawerego przeniosła się na drugi koniec miasta, już się z Damianem nie widywali. Raz tylko słyszał, jak mama mówiła tacie, że spotkała na mieście rodziców Ksawerego i wygląda na to, że nie tylko wyszli z finansowego dołka, ale wręcz mają forsy jak lodu. Damian do końca tego nie zrozumiał, oni lód mieli tylko w zamrażarce i było go mało.

Minęły lata, zanim udało mu się znaleźć nowego przyjaciela. Paweł przeniósł się do nich w czwartej klasie. Podobno chodziło o kłopoty w poprzedniej szkole, ale tak naprawdę ich natura dla reszty uczniów pozostawała nieokreślona. Kradł, bił się, wagarował? Mogli jedynie zgadywać.

Jedna sytuacja dała wszystkim do zrozumienia, że musiało chodzić o sprawy sporego kalibru: na początku lekcji wychowawca stanął w rozkroku przed ławką Pawła, jak policjant szykujący się do kontroli osobistej podejrzanego. Mówił półszeptem, słychać go było wyraźnie tylko w pierwszym rzędzie ławek. Damian siedział w trzecim, więc nie dotarły do niego wszystkie słowa.

– Na coś… tutaj nie będzie zgody… może u ciebie w domu, nie wiem… w tej klasie… bardzo wysoki poziom… także pod względem zachowania… nie każdy musi być wzorowy… ale… starać. Zrozumiano?

Paweł nie zareagował, gapił się w tablicę, z której dało się odczytać rozmazane resztki wzorów z poprzedniej lekcji.

Nauczyciel czekał na jakąkolwiek odpowiedź, mierząc go wzrokiem. Pocierał palcami wąsy, całe białe od kredy, którą najczęściej zmazywał ręką, a nie gąbką. Damian nigdy wcześniej nie widział, by ten znerwicowany, wiecznie niewyspany matematyk zwracał się do kogokolwiek równie stanowczym tonem. Nauczyciel uchodził raczej za dobrotliwego wujka, który nie skrzywdziłby muchy, a co dopiero ucznia.

– Słyszałeś, co powiedziałem?! – rzucił głośniej, a z ust wystrzeliła mu salwa śliny, doskonale widoczna w porannym słońcu wpadającym przez okna. Damian się wzdrygnął, pewnie nie on jeden.

Paweł nadal milczał, nawet nie drgnął. Był jak ustawiona w klasie rzeźba w kształcie dzieciaka na krześle. Martwa i nieporuszona natura ludzka.

– Głuchy albo niemowa – prychnął nauczyciel, uśmiechając się do reszty uczniów, a potem jak gdyby nigdy nic zaczął lekcję.8

Paweł wcale nie był głuchy, nie był też niemową.

Tyle że był dziwny. Bardzo dziwny. Wszyscy momentalnie to wyczuwali.

Do innych uczniów nie odzywał się prawie wcale. Przemykał korytarzami blisko ścian, jak cień, z lekcji na lekcję. Nie reagował na pytania czy zaczepki. Trochę tak, jakby miał wzrok skierowany do środka siebie. Damian zazdrościł mu tej umiejętności.

Jego pojawienie się przyjął z pewną nadzieją. Bo Paweł o wiele bardziej od niego nadawał się na klasowego wyrzutka. Liczył, że się nim stanie, wciąż mając w pamięci, jak tydzień wcześniej dwóch „kolegów” zatrzasnęło go w szatni, urządzając sobie konkurs plucia do celu, którym była głowa Damiana.

– Ej, nie ruszaj się, bo nie mogę se celnąć.

Szarpał kraty, ale Michał trzymał je mocno, był o wiele silniejszy, bo starszy brat zabierał go na siłownię i częstował odżywkami. Michał, ten sam, który nie tak dawno zdzierał gardło, śpiewając Sto lat na siódmych urodzinach Damiana.

Chłopak zasłonił twarz rękawem, ale flegma Konrada trafiła go w czoło i spłynęła na powiekę.

– Zatopiony!

Skulił się i czekał, aż sobie pójdą. Dla takich jak on dzwonek na lekcję był wybawieniem, każda przerwa wydawała się zbyt długa.

Damian bardzo się zdziwił, gdy to właśnie do niego Paweł podszedł po lekcji. Grał akurat w ruską gierkę z wilkiem łapiącym jajka, którą mama kupiła mu na targu. Starał się nie odrywać wzroku od ekranu, żeby nie usłyszeć czegoś w stylu „co się, kurwa, gapisz?”. To nie tak, że wszystkie dzieciaki się go czepiały, dla większości był powietrzem.

– Ten wasz matematyk trochę kutas. Tak mnie w pierwszy dzień zgnoić. Widziałeś? – rzucił, siadając obok na szerokiej drewnianej ławie, której sęki i gwoździe czuło się nawet przez grube spodnie. – Co tam masz? A, jajka, spoko. Widzę, że nie tylko mnie nie stać na gameboya.

– Chcesz pociupać? – spytał Damian, wyciągając konsolkę w jego stronę.

– Nie, dzięki, ja tam wolę prawdziwe giery. Jestem Paweł tak w ogóle.

– Damian. – Uścisnął mu rękę; była zimna i mokra, nieprzyjemna w dotyku. – Mam w domu pegazusa, ale się popsuł i nie czyta kartridży.

– Nędza. Ale jak chcesz, to cię wezmę do takiego jednego salonu gier. Mają cuda na kiju.7

Matka Damiana stanowiła negatyw twardo stąpającego po ziemi ojca. Znikała stopniowo, jak woda z lizanego płomieniami garnka. Nie było to związane z jakimś pojedynczym wydarzeniem, przypominało raczej rozłożony w czasie proces. Damian nie potrafił ocenić, co się z mamą działo, ale domyślał się, że po prostu niezbyt podoba jej się to życie, że pewnie nie przypomina ono wyobrażeń, jakie miała, wychodząc za mąż w wieku lat dziewiętnastu. Dopiero w odległej przyszłości sam będzie miał okazję się przekonać, że naiwne plany z młodości nie uwzględniają wypadków losowych, zmieniających życiową trajektorię, a przede wszystkim nie biorą pod uwagę siły znacznie potężniejszej niż jakakolwiek inna na ziemi: znużenia. Tej narastającej presji kolejnych dni, powtarzanych w kółko czynności, rutynowych rytuałów, wypowiadania wciąż tych samych zdań jak nieprzynoszących efektu zaklęć. Stąd właśnie nieuchronna ludzka entropia, stąd korozja duszy, jeśli w ogóle komukolwiek udało się ocalić chociaż jej strzęp.

Ojciec Damiana nie był wcale człowiekiem do szpiku złym, domowym tyranem, który po zdeptaniu żony zabrał się za rujnowanie psychiki syna. Naprawdę się starał być fajnym rodzicem. Kiedy miał dobry humor, potrafił wszystkich rozbawiać, często opowiadał głupawe kawały, z zaciekawieniem słuchał syna, gdy ten opowiadał, co mu się ostatnio przydarzyło. Ale niekiedy ta doprowadzająca do szaleństwa presja i ciśnienie każdej chwili, jak krople w chińskiej torturze wodnej, sprawiały, że coś w nim pękało. Do matki odzywał się w takich razach zgryźliwie, zgoła mechanicznie powtarzając frazy rozmaitych upomnień, sprostowań i tym podobnych, a swojego kochanego synka od czasu do czasu stukał w tę jego jednak nie do końca pustą głowę. Gdy nachodziły go wyrzuty sumienia, szybko je zbywał: bo czy to naprawdę był aż taki problem? Na przestrzeni lat te chwile słabości mogły faktycznie wydawać się nieistotne.

– Patrz, co przez ciebie zrobiłem, głąbie! – krzyknął kiedyś, gdy w gęstej mgle, podwożąc Damiana do szkoły, stuknął w znak, uszkadzając zderzak swojego ukochanego forda.

Chłopak naprawdę niczego złego wtedy nie zrobił, to z winy ojca byli spóźnieni, bo ten nie mógł znaleźć dowodu rejestracyjnego, i to z winy ojca uderzyli w znak, bo zamiast się skupić, zaczął opowiadać kolejny głupi żart.

– Jakbyś się nie pałętał pod nogami, to nic by się nie stało! – wypalił innym razem, gdy upuścił w kuchni czajnik i go rozwalił.

Damian siedział wtedy na krześle i jadł rosół, nigdzie się nie pałętał.

Czemu to właśnie te momenty chłopak zapamiętał tak wyraźnie, gdy inne wyparowały ze wspomnień?

Gdy miał jedenaście lat, matka już tak bardzo oddaliła się od wszystkiego, że poruszała się wyłącznie w tle. Była jak widmo, fantom rodzicielki, upiór z wczesnej młodości, który żyje na wąskiej granicy między światem seriali i tabloidów a rzeczywistością. Nie chodziła – przemykała. Nie patrzyła – zerkała. Nieustannie spłoszona, niepewna słów i gestów. Nie wypowiadała się, po prostu przytakiwała albo zaprzeczała, zazwyczaj ograniczając się do słów dwusylabowych, zdań prostych, niezawiłych emocji. Jeśli już w ogóle stawała w obronie syna – a zdarzyło się to ledwie parę razy – to jakoś tak niemrawo, bez przekonania, jakby była nędznie opłacanym obrońcą z urzędu, który chce mieć już to wszystko z głowy. Pragnąc uspokoić sumienie, kupowała dziecku drobne upominki w rodzaju ruskich gierek, kieszonkowych wydań fantastyki czy słodyczy. Przyśniło mu się kiedyś, że z całego tego dziadostwa zbudował tratwę i popłynął w ciemność, matkę zostawiając na brzegu.

Jej wątlejąca z każdym rokiem osobowość nie mogła stanowić przeciwwagi dla charyzmatycznego i pasywno-agresywnego ojca. Damian mgliście pamiętał, że kiedyś mama była inna, miała bardziej zdecydowany charakter i nawet określone poglądy, plany czy marzenia, teraz jednak został z niej tylko pusty futerał po dawnej sobie, sama skóra, opalana migotliwym blaskiem telewizyjnego ekranu. Wiedział doskonale, że zamiast żyć pod jednym dachem z furiackim mężem i coraz bardziej zagubionym synem, wolałaby wbić głowę w odbiornik i przeniknąć do jednego z ulubionych seriali, a ich dwóch już nigdy nie musieć oglądać.

Matka w tragikomicznym filmie ich życia rodzinnego odgrywała już tylko nic nieznaczące role. Coś tam ugotowała, zamiotła, coś czasem powiedziała, lecz tak naprawdę ledwie ją było widać. Zblakła i wypłowiała, znikając z dnia na dzień, kawałek po kawałku. Przez to, że tak mało mówiła, jej usta zaczęły zanikać, stopniowo zmieniając się w krótką poziomą kreskę, zawieszoną dokładnie w połowie drogi między uśmiechem a grymasem smutku. Jej oczy za to zdawały się rosnąć, może dlatego, że głównie patrzyła na innych, śledziła wzrokiem poczynania tych, których życie nie było – jak jej – wyłącznie zaciskającą się pętlą nieciekawych epizodów. Szczególnie pasjonowała się tym, co robią gwiazdy. Oglądała je w telewizji, śledziła na stronach brukowców, później też w sieci. Tak widocznie musiało być, jeden grywa oscarowe role, a drugi jest skazany na bycie widzem, mogąc na pocieszenie łykać posolony łzami popcorn.

Damian czuł z tego powodu ogromny żal i zastanawiał się, czy w przyszłości stanie się bardziej podobny do ojca, czy do matki, czy też istniała trzecia droga, na razie niewidoczna. Wieczorami, kiedy leżał w łóżku, przypominało mu się, że gdy był bardzo mały, mama przed zaśnięciem kojącym głosem opowiada mu o tym, co robił za dnia: Damianek obudził się bardzo wcześnie, patrzył przez okienko na ludzi spacerujących z pieskami, samochody i rowery, potem ładnie zjadł obiadek, bawił się autkami i czytał z mamą bajeczki, a teraz jest już baaardzo śpiąąąący i zamyka oczka.

W snach widział świat, na którym nie ma już ludzi. Mój świat.