Pakt - ebook

CZĘŚĆ I

1

Kiedy myśleli o tamtym lecie, przypominali sobie gorzki smak rzeki w ustach i strużki piany z piwa na rozgrzanej skórze; wspominali dni, które zaczynały się po południu i kończyły, gdy nocne niebo jaśniało na wschodzie.

Pamiętali długie popołudnia pod kasztanowcami w University Parks i szczególny odcień różowego złota, jaki średniowieczne iglice przybierały w wieczornym słońcu. Pamiętali, jak przy Moście Magdaleny odkryli sklep steampunkowy i przez miesiąc szwendali się po zmierzchu brukowanymi uliczkami przebrani za wytworne wampiry, ku rozbawieniu – a czasem zaniepokojeniu – zagranicznych studentów z wymiany.

Pamiętali festiwale muzyczne Reading i Truck, chmury kurzu, od których czerniała wydzielina w nosie, i nieustające pomruki dilerów: „Koks? Potrzebujesz sprzętu?”. Odpowiedź zawsze brzmiała „tak”, a oni nigdy nie musieli pytać o cenę.

Tamto lato nie było czasem ani nadziei, ani obietnicy, tylko pewności: byli wybrańcami, do których należał świat, a ich dopiero rozpoczynające się życie miało być długie i wspaniałe.

Jak bardzo się mylili.

Tego lata każdy dzień nieuchronnie kończyli w monstrualnym elżbietańskim domu Talithy, kilkanaście kilometrów za Oksfordem. Tata Tali rzadko bywał w pobliżu, jej mama nigdy im nie przeszkadzała – nie mieli pewności, czy w ogóle tam była przez większość czasu – ale lodówka zawsze była pełna dzięki dochodzącej gosposi, nikt nie pilnował barku w domku przy basenie, a Domino’s Pizza z pobliskiego Thame dowoziła zamówienia do północy.

Najczęściej przesiadywali na zewnątrz, odsypiając kaca w domku przy basenie lub w krytej ołowianą blachą okrągłej altanie nad jeziorem. Budzili się wraz ze wschodem słońca, po czym wracali do domów, by upewnić rodziców, że wciąż żyją. Dzień przesypiali we własnych łóżkach i o czwartej po południu byli gotowi zacząć od nowa. I tak było przez całe lato, od ostatniego egzaminu maturalnego, egzaminu Daniela: łacina, czwartego czerwca. (Uważał, że poszło mu dobrze, ale nigdy nic nie wiadomo, prawda?)

W noc przed ogłoszeniem wyników, po wieczorze spędzonym w mieście, zebrali się ponownie u Tali. Ksawi usiadł na brzegu basenu, ze stopami w wodzie, Amber przysiadła obok niego.

– Niedobrze mi – mruknęła, opierając głowę na ramieniu Ksawiego.

– Tylko nie zwymiotuj do basenu – przestrzegła Talitha. – Ostatnim razem mama musiała zamówić czyszczenie filtrów. Jeśli to się powtórzy, każe mi zapłacić.

Przez taras, omijając ogromne terakotowe donice i posągi mitycznych stworzeń, w ich stronę szedł Feliks, niosący tacę z drinkami na rozłożonych palcach prawej ręki. Jego włosy, długie od czasu, gdy skończył szkołę, mieniły się srebrem jak księżyc wiszący nad jego prawym ramieniem. Lekki, płynny chód chłopaka zdradzał, że jest sportowcem, a po bliższym przyjrzeniu się nadmiernie rozbudowane prawe ramię i bark, ogromne uda i lekki skręt tułowia mogły sugerować, że uprawia wioślarstwo. Zewnętrzne lampy z czujnikami ruchu załączyły się, gdy je mijał, co wywołało wrażenie, że Feliks wytwarza własne światło.

– Nie jestem zalana. – Amber stęknęła na widok zbliżającego się Feliksa. – Po prostu mdli mnie na myśl o jutrze.

– O dzisiaj – poprawił Daniel ze swojego leżaka. Najmniejszy z chłopców i najmniej wysportowany, nie cieszył się takim powodzeniem u dziewczyn jak jego dwaj przyjaciele, a przecież jego twarz miała wręcz perfekcyjne rysy. Potajemnie reszta zastanawiała się, czy Dan może być gejem. Oczywiście nie byłoby w tym nic złego, pod warunkiem, że nie podkochiwałby się w Ksawim lub Feliksie, bo wtedy, no wiecie, byłoby niezręcznie. – Drzwi szkoły otwierają się za sześć godzin – spojrzał na zegarek – siedemnaście minut i pięć sekund. Cztery. Trzy.

– Zamknij się – warknęła Amber.

– Manhattana? – Feliks podsunął Danowi tacę. – Dwie porcje burbona, jedna słodkiego wermutu i kapka gorzkiej pomarańczy dla lekkiego podkręcenia.

Feliks najwcześniej z nich wszystkich skończył osiemnaście lat; pozostali, pamiętając o jego miłości do chemii, kupili mu zestaw do robienia koktajli, a on z pasją zabrał się za ich przyrządzanie.

Talitha pokręciła głową, gdy Feliks nachylił się do niej z tacą; z całej grupy zawsze piła najmniej. Rozmawiając o tym kiedyś, gdy nie było jej w pobliżu, pozostali zastanawiali się, czy nie wynika to z poczucia odpowiedzialności, w końcu prawie zawsze spotykali się u niej w domu. „Nie”, prychął wtedy Feliks. „Gówno ją obchodzi, czy coś zniszczymy, lubi czuć, że ma nad wszystkim kontrolę”.

Światła na tarasie zgasły, ogród pogrążył się w ciemności, nie licząc lśniącej turkusowej poświaty dochodzącej z basenu. Pięć par oczu spojrzało w dół na smukłą sylwetkę, bladą jak blask księżyca, sunącą po kafelkach na dnie. Strój kąpielowy Megan był w kolorze delikatnego różu, wyglądała w nim, jakby pływała nago.

– Czy to tylko ja, czy ona ostatnio jest jakaś dziwna? – Feliks przykucnął na brzegu basenu, by obserwować szóstego i najdziwniejszego członka grupy. Było coś nieziemskiego w sposobie, w jaki Megan sunęła przez wodę ledwie poruszając rękami i nogami.

– To Megan, ona zawsze jest dziwna – stwierdziła Amber.

– Taa, ale ostatnio bardziej niż zwykle.

– Jest cicha – przyznał Daniel.

– Zawsze taka była – upierała się Amber.

Megan wypłynęła na powierzchnię. Wzgórki jej pośladków i łopatek pojawiły się na ułamek sekundy przed tym, nim wykonała salto i stanęła na nogi. Woda spływała po skórze, która w blasku basenu nabrała turkusowego odcienia. Megan wyglądała trochę jak rusałka, o ile rusałki miewają krótkie srebrnoblond włosy. A może syrena? Tak, Megan, ze swoją cichą zagadkowością, była bardziej syreną niż rusałką.

– Sześć godzin i piętnaście minut! – zawołał do niej Daniel.

– Ciszej – ostrzegła Talitha. – Jeśli obudzimy mamę, każe nam iść do łóżek.

– Właśnie, Dan, zamknij się. – Amber pospieszyła do schodków basenu. – Wiem, że zawaliłam religię. – Podała Megan ręcznik, trzymając go wysoko, tak by ciało przyjaciółki było osłonięte przed wzrokiem reszty. Możliwe, że zrobiła to z uprzejmości i że nie ustawiła własnego ciała tak, by Ksawi nie widział, jak Megan wychodzi z basenu.

– Nikt nie oblewa religii – mruknął Feliks.

– Ona ma na myśli to, że dostała czwórkę – wyjaśnił Ksawi.

– A to faktycznie, to byłoby oblanie. W przypadku religii.

Amber pokazała Feliksowi środkowy palec.

– Powinniśmy pójść spać. – Megan podeszła do leżaka, na którym zostawiła swoje ubrania. – Zanim się obejrzymy, będzie już jutro.

– To ostatnia rzecz, jaką powinniśmy zrobić. – Amber ponownie usiadła obok Ksawiego i wtuliła twarz w jego szyję. – Chcę to odkładać tak długo, jak się da.

– Wy dwoje możecie uprawiać seks – zakpił Feliks. – Zejdzie wam na tym jakieś dwie, trzy minuty.

Daniel parsknął śmiechem. Możliwe, że Megan też się uśmiechnęła, ale dobrze to ukryła.

– Jeśli któreś z nas dostanie za słabe oceny, możemy nie być w stanie pojechać w sobotę do rodziny Tali – uzmysłowił im Daniel.

– Co? – Ksawi spojrzał w górę ponad ramieniem Amber.

– Jeśli nie dostaniemy wystarczająco dobrych wyników, będziemy musieli przejść przez nabór dodatkowy. Nie zrobimy tego na Sycylii.

– Na Sycylii mamy telefony – przypomniała Talitha z urazą w głosie.

– Ja tylko mówię, że myślę, że musimy tu być, żeby… no wiecie… opracować plan B.

Feliks, który zdążył już opróżnić swoją szklaneczkę, wstał.

– Nie jesteśmy ludźmi planu B – oznajmił. – Wszyscy dostaniemy takie oceny, jak trzeba. A ja wiem, jak możemy spędzić ten czas. Dan, jak bardzo jesteś pijany?

Dan podniósł prawą dłoń, rozpostartą płasko, i pokiwał nią w tę i we w tę.

– Dasz radę prowadzić? – dociekał Feliks.

– Nie. – Megan spojrzała w górę z leżaka.

– Z nas wszystkich tylko on tego nie zrobił – upierał się Feliks. – No dalej, Dan, nie chcesz chyba przejść do historii jako jedyny tchórz.

Megan nie wycofała się.

– Powiedzieliśmy, że z tym kończymy.

– To ostatnia szansa. – Feliks wyłowił z pustej szklaneczki wisienkę i połknął ją. – Jutro i w piątek wszyscy będziemy zajęci sprawami rodzinnymi. W sobotę rano wylatujemy.

– Zrobię to po powrocie. – Dan położył się z powrotem na leżaku, ale oczy miał otwarte i czujne.

Feliks pokręcił głową.

– Nie będzie na to czasu. Ja lecę do Stanów, Tala zostaje na wyspie mafii do końca września.

– Jeśli powiesz „wyspa mafii” przy moim dziadku, to następnego rana będziesz pływał twarzą w dół w basenie – ostrzegła Tala.

Feliks podszedł do niej.

– Co w pewnym sensie dowiodłoby mojej tezy.

Tala była wysoka, ale Feliks przewyższał wszystkich. Żeby utrzymać kontakt wzrokowy, Tala zrobiła krok do tyłu.

– A my na twoim pogrzebie do mowy pożegnalnej wpletlibyśmy, że byłeś przemądrzałym dupkiem.

– No chodź. – Feliks wziął ją za ręce i zaczął ciągnąć w stronę podjazdu. – Ostatnia szansa na trochę prawdziwej zabawy.

– To nie jest dobry pomysł – sprzeciwiła się znowu Megan. – My byliśmy trzeźwi.

– Mówiłem wam, że zrobiła się dziwna – mruknął Feliks, posyłając Megan mroczne spojrzenie.

– Ja nie byłam – przypomniała Amber.

– Ty nigdy nie jesteś trzeźwa – zarzucił jej Feliks. – No chodźcie ludzie, to zajmie nam najwyżej godzinę, a Dan oficjalnie stanie się dorosły.

– Nie mam jeszcze prawa jazdy – zaprotestował Daniel.

– Och, jakby to coś zmieniało. W porządku, panie władzo, wiem, że złamałem wszystkie zasady kodeksu drogowego, nie wspominając o kilku innych kodeksach, ale proszę spojrzeć, oto moje prawo jazdy. Czy teraz już dobrze?

Amber wstała.

– Muszę zająć czymś głowę, żeby nie myśleć. Ty, Megan, zostań, jeśli chcesz. Ja jadę z tobą, Dan.

– Wszyscy jedziemy albo wszyscy zostajemy – oznajmił Feliks.

Ksawi również się podniósł.

– Też w to wchodzę.

Ostre spojrzenie zdawało się odbijać od Talithy, przez Megan, do Dana; Talitha wzruszyła ramionami, udając brak zainteresowania. Daniel, niewyglądający na najszczęśliwszego, podniósł się z leżaka, za nim Megan. W tamtych czasach, gdy Feliks i Ksawi na coś się decydowali, to się działo. Tak już po prostu było.

Bo widzicie, tamtego lata grupa miała pewną tajemnicę. Kiedy przy rzadkich okazjach rozmawiali o tym w przyszłości, nigdy nie potrafili dojść do porozumienia, jak to się zaczęło, ani czyj to był pomysł. Może na początku nikt nie zamierzał tego robić; może po prostu było to coś, o czym fajnie było pogadać, najbardziej czadowe wyzwanie, jakie można sobie wyobrazić, proste, a jednak tak odlotowe i porywająco niebezpieczne. Żadne z nich nie potrafiło powiedzieć, kiedy rozmowa stała się rzeczywistością, kiedy zdali sobie sprawę, że to się naprawdę stanie. Wszystko, co wiedzieli to to, że w jednej chwili siedzieli nad basenem w domu Talithy, a w następnej z prędkością stu kilometrów na godzinę pędzili pod prąd autostradą M40.2

Za pierwszym razem była trzecia nad ranem. Za kierownicą siedział Feliks – oczywiście, że tak – i nie widzieli żadnych innych samochodów. Trwało to niewiele ponad dwie minuty, bo Feliks jechał jak wariat środkowym pasem. Po upływie pierwszej minuty, kiedy żadne z nich się nie odezwało, kiedy wszyscy wpatrywali się w ciemność szeroko otwartymi oczami i z rozdziawionymi ustami, A40 przeszła w M40. Pędzili jeszcze półtora kilometra, zanim Feliks ostro zahamował i obrócił samochód o trzysta trzydzieści stopni, żeby dojechać do zjazdu z autostrady na węźle numer siedem. Dwie minuty głupiego, bezsensownego ryzyka i znów byli po właściwej stronie prawa.

Auto – volkswagen golf kabriolet matki Feliksa – dudniło głośno i radośnie. Oni śmiali się, krzyczeli i ściskali się nawzajem. Żadne nigdy nie czuło się bardziej żywe. Tej nocy nie spali; pili i rozmawiali do białego rana i dłużej. Nie było narkotyku, który mógłby się z tym równać, wiedzieli, że już nigdy w życiu tak się nie poczują. To był rytuał inicjacyjny, zaryzykowali wbrew szansom i wygrali. Byli naznaczeni, wyjątkowi.

Ale nawet najczystszy haj kiedyś się kończy i było tylko kwestią czasu, kiedy Ksawi też będzie chciał to zrobić. Nie miał jednak tyle szczęścia, co Feliks. Gdy wjechał na M40, jadąc z prędkością nieco ponad stu dwudziestu kilometrów na godzinę, Feliks, który siedział na miejscu pasażera, na jezdni prowadzącej w przeciwnym kierunku zobaczył tylne światła samochodu. Był trochę przed nimi, ale zbliżali się do niego.

– Zatrzymaj się, zawróć! – krzyknęła Amber.

– Nie, zwolnij. Mogą pomyśleć, że jesteśmy za nimi, na zakręcie drogi – rzucił Daniel.

– Zgaś światła. Nie zobaczą nas. – Feliks pochylił się nad siedzeniem kierowcy i wyłączył reflektory.

Noc była ciemna, nie było chmur ani księżyca, pędzili w czarnej pustce. Amber krzyknęła i Ksawi z powrotem włączył światła.

– Pieprzyć to – warknął i wcisnął pedał gazu. Prędkościomierz przesunął się do stu czterdziestu kilometrów na godzinę, stu czterdziestu pięciu, stu czterdziestu ośmiu. Ksawi pochylił się nad kierownicą, jakby chciał rozpędzić auto jeszcze bardziej samą siłą woli. Pozostali zamarli i w milczeniu, jak jeden mąż, obrócili się w lewo, gdy dogonili drugi samochód, duży czerwony sedan, jadący jezdnią obok.

Przez sekundę kierowca, jedyny pasażer samochodu, nie widział ich, ale potem instynkt go ostrzegł i spojrzał w ich stronę. Odwrócił wzrok, zerknął w lusterko wsteczne, potem spojrzał ponownie. Jego twarz wykrzywiła się niedowierzaniem.

Feliks podniósł prawą rękę i pomachał.

– Nie wyprzedzaj go! – zawołała Megan ze swojej niewygodnej pozycji, wciśnięta w tylną kanapę. – Jedź równo z nim.

– Dlaczego? – Ksawi wciąż był pochylony nad kierownicą.

– Jeśli wyprzedzisz, zobaczy naszą rejestrację.

– Przed nami jakieś światła – ostrzegła Talitha. – Coś na nas jedzie.

– Cholera. – Ksawi zjechał na prawy pas, który był pasem wewnętrznym. Światła, zbliżające się do nich po ich własnej jezdni, wisiały wysoko nad ziemią, były szeroko rozstawione, mocne; reflektory samochodu ciężarowego.

– Wyrobisz się – zapewnił Feliks głosem ochrypłym z napięcia. – Zaraz będzie węzeł.

Ksawi przyhamował, samochód na jezdni obok pojechał dalej, a światła nadciągające w ich stronę powiększyły się. Klakson, niski i gniewny, przebił się przez szum kół na asfalcie. Powietrze wewnątrz samochodu zdawało się nim wibrować.

– Węzeł – przestrzegł Feliks, gdy znak, nieczytelny od tyłu, stał się widoczny na tle drzew i żywopłotu. Ksawi skręcił kierownicę. Jechali za szybko, pędzili na metalową barierkę ochronną. Amber krzyknęła, Talitha zakryła głowę rękoma. Ksawi w ostatniej sekundzie sprowadził samochód na właściwy tor i zjechali z autostrady.

Minął miesiąc i nikt nie wspominał o tamtych dwóch eskapadach, ale pewnego wieczoru Feliks i Talitha pokłócili się o to, dlaczego kobiety nigdy nie powinny być przyjmowane do wojska. Feliks twierdził, że po prostu nie mają wystarczającej odwagi fizycznej. Aby mu udowodnić, że się myli, Talitha nalegała na powtórzenie wyczynu na autostradzie, czego Feliks prawie na pewno się spodziewał. Po raz kolejny zapakowali się do samochodu jego matki, jedynego na tyle dużego, by mógł pomieścić całą szóstkę. Po raz kolejny Feliks usiadł na miejscu pasażera, a Megan, najmniejsza z nich, usadowiła się na kolanach Daniela. Do tej pory mieli już swoje wyznaczone miejsca, zmieniał się tylko kierowca.

Tym razem było spokojnie, dopóki Talitha nie zjechała z autostrady na węźle numer siedem i w zatoczce szosy A329 nie zobaczyli wozu patrolu drogowego. Talitha wpadła w panikę i zatrzymała samochód.

– Jedź – nakazał Feliks. – Jeśli tego nie zrobisz, oni tu podejdą. Jedź.

– A jeśli nas widzieli? – Twarz Talithy była biała ze strachu. – Co, jeśli nas zatrzymają?

– Jeśli nie pojedziesz, zrobią to na pewno.

Talitha odjechała, oddalając się od zatoczki. Każda głowa w samochodzie odwróciła się, żeby obserwować radiowóz, ale ten pozostał tam, gdzie stał. I to był trzeci raz, kiedy im się upiekło.

Amber była pijana; normalka. Ale nawet zanim uparła się, by nastąpiła jej kolej, wszyscy, bez ustalania tego, i tak wiedzieli, że prędzej czy później każde odbędzie trzyminutową jazdę. Tej nocy nie widzieli żadnych innych pojazdów i chyba dobrze, bo Amber prawie na pewno nie zdążyłaby zareagować na czas.

Megan, ku ich zaskoczeniu, okazała się z nich wszystkich najbardziej opanowana za kierownicą. We wczesnych godzinach niedzielnego poranka wjechała na A40 i zobaczyła reflektory niemalże na wprost siebie. Zanim ktokolwiek z pozostałych zdążył zareagować, skręciła w prawo na utwardzone pobocze, gwałtownie zahamowała i zgasiła światła.

– Schowajcie się – syknęła, opuszczając głowę na kierownicę.

Gdy tylko drugi samochód przemknął obok, ponownie uruchomiła silnik i popędziła z prędkością ponad stu kilometrów na godzinę wzdłuż wewnętrznego pasa, by zjechać z autostrady.

– To koniec – oznajmiła, gdy wrócili do domu Tali. – Mieliśmy cholerne szczęście. Więcej tak nie ryzykujemy.

Wstrząśnięci, wszyscy się zgodzili i więcej o tym nie wspominali. Aż do tego wieczoru.

I tak teraz, pomimo wszystko, przyszła kolej na Daniela.

Krótko po trzeciej nad ranem lokalna droga prowadząca z domu Talithy na północ była pusta. Jechali z opuszczonym dachem, bo Amber wciąż miała mdłości, a nocne powietrze pachniało wiciokrzewem, co zdawało się dobrze wróżyć, i rozrzuconą na polach gnojówką – co było już trochę gorsze.

Daniel jechał wolno i źle, przyspieszał nierówno, przesadnie kompensował tor jazdy ruchami kierownicy. Na małym mostku garbowym nad strumieniem prawie uderzył w murek.

– Uważaj. – Feliks jak zwykle siedział na miejscu pasażera.

– Nie jestem przyzwyczajony do tego samochodu – tłumaczył się Daniel.

– No dobra – powiedział Feliks, kiedy dojeżdżali do skrzyżowania z London Road. – Wszyscy wiemy, co mamy mówić, jeśli nas zatrzymają. Wracamy do domu Tali. Daniel nie był pewien drogi i się zgubił. Wszyscy jesteśmy trochę wstawieni i nie skupialiśmy się. Jest nam strasznie przykro i głupio i już nigdy więcej tego nie zrobimy, panie władzo.

– Nie musisz tego robić, Dan – powiedziała Megan. Nikt inny się nie odezwał.

– Wszyscy mają zapięte pasy? – zapytał Ksawi.

– Trzymaj się mocno, Meg – rzuciła Talitha.

– Bez wahania, prosto na środkowy pas – pouczył Feliks, gdy Daniel skręcił w prawo na skrzyżowaniu i wjechał na drogę, która miała doprowadzić ich do A40. – Potrzebujesz nabrać trochę prędkości.

Daniel rozpędził samochód do pięćdziesięciu kilometrów na godzinę; zakręt na drodze był ostry, skręcał na południe, a następnie na południowy wschód. Właściwa trasa – jedyna dozwolona – zataczała prawie pełne koło przed dotarciem do A40 w kierunku Oksfordu. Na jej południowo-wschodnim krańcu droga rozwidlała się: jedna z odnóg wiodła na A40, druga pozwalała ją opuścić.

Przed nimi pojawiła się tablica z czarnobiałymi strzałkami sygnalizująca, że wszystkie pojazdy powinny skręcić w lewo, a następnie znaki zakazu wjazdu po obu stronach prawej odnogi. Oznaczenie, w którą stronę powinni jechać, nie mogło być jaśniejsze. Daniel wydał z siebie cichy jęk.

– Tylko spokojnie. Wytrzymaj. – Feliks wychylił się do przodu, jakby chciał jeszcze przed Danielem zobaczyć drogę, na którą mieli wjechać.

– O Boże, nienawidzę tej części. – Amber wtuliła twarz w ramię Ksawiego; Talitha usiadła prosto, trzymając się mocno tyłu zagłówka Feliksa.

– I dawaj! – zawołał Feliks w decydującym momencie. Auto skręciło w prawo, minęło znaki zakazu wjazdu na odnodze prowadzącej z A40. Wjechali na drogę krajową; dwupasmowa, nieoświetlona jezdnia przed samochodem była pusta.

– Och, dzięki ci Boże, dzięki ci Boże – wymamrotała Talitha.

– Musisz przyspieszyć – powiedział Feliks. Samochód jechał z prędkością nieco ponad pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. – Cztery kilometry i będzie po wszystkim. Mniej niż trzy minuty, jeśli porządnie dodasz gazu.

Z zaciśniętą szczęką, nie mrugając, Daniel wdepnął pedał przyspieszenia i prędkościomierz przesunął się do sześćdziesięciu kilometrów na godzinę, osiemdziesięciu, dziewięćdziesięciu. Przerywana biała linia, która dzieliła pasy ruchu, migała obok.

– Z tyłu nic! – zawołała Megan.

– Musimy przyspieszyć. – Feliks bębnił palcami po desce rozdzielczej.

– Jedziemy za wolno, Dan. – Głos Ksawiego był napięty.

Zgrzytnęła skrzynia biegów, gdy Daniel niewprawnie wrzucił najwyższy bieg.

– Tam jest lis. Uważaj na lisa! – Amber chwyciła Daniela za ramię.

– Kurwa mać, Amber – warknęła Talitha.

– Nie ma sprawy, nie ma sprawy. – Daniel zjechał na pas najbliższy pasa zieleni na środku.

– Zbliża się autostrada – ostrzegł Ksawi.

– Nigdy więcej tego nie robię – jęknęła Talitha.

– Już prawie docieramy – rzucił uspokajająco Feliks. – Kiedy będziesz mógł, zjedź na środkowy pas. Łatwiej ci będzie skręcić.

Może zakręt na drodze zaskoczył ich wszystkich. W jednej chwili przed nimi panowała ciemność, w następnej w ich kierunku pędziły oślepiające światła. Znikąd pojawił się inny samochód.

Amber krzyknęła.

– Na pobocze! – zawołał Feliks.

Nagła utrata prędkości rzuciła wszystkich do przodu, a wnętrze samochodu wypełnił ostry zapach płynu hamulcowego. Feliks wyrwał kierownicę z uścisku dłoni Daniela i auto gwałtownie skręciło w prawo. To powinno było wystarczyć.

Ale drugi samochód powielał ich ruchy, jakby przed nimi pojawiło się ogromne lustro. Byli kilka metrów od niego. Daniel zamarł, oczy miał wielkie, wytrzeszczone.

Feliks pociągnął kierownicę w drugą stronę. Samochód zakołysał się i zdawał się krzyczeć na nich. Usłyszeli pisk hamulców i trąbienie klaksonu. Wnętrze auta wypełniło światło, oświetlając ich przerażone twarze. Przez ułamek sekundy panowała cisza, potem drugi samochód zniknął, a oni się zatrzymali. Świat przestał wirować.3

Noc wypełniły ciche, skomlące dźwięki, a oni dopiero po chwili zorientowali się, że pochodzą z silnika, którego części składowe protestowały przeciwko temu, jak je potraktowano. O przednią szybę obijała się zwabiona przez reflektory ćma, w głębokiej ciszy słyszeli jej delikatne, pełne wyrzutu dudnienie. Co zrobiliście? – zdawało się do nich mówić. Co wyście zrobili?

– Cholera. – Feliks opuścił głowę w ręce i mówił przez palce. – Spadajmy stąd, Dan. Natychmiast.

– Nie uderzyliśmy w niego – stęknął Daniel. – W tamten samochód. Nie uderzyliśmy, prawda? Niech ktoś mi powie, że nie.

– Rozbił się – wyszeptała Megan, jakby sądziła, że jeśli powie to wystarczająco cicho, może się okazać, że to nieprawda. – Uderzył w drzewo czy w coś innego.

Nikt z pozostałych się nie poruszył.

– Dan, musimy stąd zjeżdżać. – Feliks chwycił Daniela za ramię. – Wysiądź. Ja poprowadzę.

Daniel nie reagował na szarpanie. Był bezwładny, nie odpowiadał.

Ksawi pochylił się w stronę fotela kierowcy.

– Dan, nie możemy tu zostać. Zaraz pojawi się kolejny samochód.

Talitha delikatnie zdjęła rękę Feliksa z ramienia Daniela.

– Dan, proszę – powiedziała. – Wszyscy zginiemy, jeśli tu zostaniemy.

Daniel włączył zapłon. Nic się nie wydarzyło.

– Jeszcze raz, przekręć jeszcze raz! – krzyknął Feliks.

Za drugim razem silnik odpalił. Daniel zjechał na pobocze i zatrzymał się.

– Co ty do cholery robisz? – zapytał go ostro Feliks. – Musimy stąd spadać.

W samochodzie roznosił się zapach palonej gumy. Noc była cicha.

– Musimy sprawdzić, czy nic im nie jest – wymamrotała Amber.

– Oszalałaś? – warknął do niej Feliks. – Bekniemy za to. Dan, daj mi kluczyki.

– Amber ma rację – odezwał się Ksawi. – Musimy to sprawdzić.

Dan tylko raz spojrzał w lusterko wsteczne i mocno zacisnął oczy. Na jezdni obok jakiś pojazd wjechał na autostradę i oddalił się.

– Wysiadam. – Megan podciągnęła się tak, żeby mogła usiąść na bocznych drzwiach samochodu. Przerzuciła nad nimi nogi.

Poruszając się powoli, z rozbieganymi oczami, roztrzęsiony, Ksawi otworzył drzwi po swojej stronie. Po drugiej Talitha zrobiła to samo.

– Przysięgam, że jeśli wysiądziecie, zostawię was tutaj – ostrzegł Feliks. – Meg, wracaj do środka.

– Ja pójdę – zgłosił się Ksawi. – Nie pozwólcie mu mnie zostawić. – Mimo to nie ruszył się z miejsca.

Nagłym ruchem, którym zaskoczył wszystkich, Daniel wysiadł z samochodu i stanął, patrząc na jezdnię. Dostrzegając szansę, Feliks wyskoczył na zewnątrz i obiegł maskę. Zanim jednak zdążył dobiec do miejsca kierowcy, Ksawi sięgnął do przodu i wyrwał kluczyki ze stacyjki. Potem wreszcie wysiadł. Amber przesunęła się do drzwi i wysiadła za nim. Po drugiej stronie w jej ślady poszła Talitha.

Cała szóstka, oprócz jednego jej członka, wpatrywała się w zniszczenia, jakich dokonali.

Drugi samochód, biała astra vauxhall, stał trzydzieści metrów dalej. Jego tylne koła nadal znajdowały się na poboczu, ale przód zniknął w zaroślach. Reflektory oświetlały gęstą roślinność i pień drzewa.

Drzewo zdawało się ich oskarżać, gdyby zamknęli oczy, usłyszeliby jęki jego bólu. A potem ciszę rozdarł krzyk dobiegający z wnętrza rozbitego samochodu. Cienki, piskliwy, przerażony.

– Myślę, że to… – Amber zamilkła, nie mogąc dokończyć zdania. Ksawi ruszył w stronę astry.

– Daj mi kluczyki! – zawołał za nim Feliks. – Ksawi, oddawaj te pieprzone kluczyki.

Ignorując przyjaciela, Ksawi zrobił kolejny krok do przodu. Megan też, gdy nagle w świetle reflektorów rozbitego samochodu pojawił się ruch; coś ledwie widocznego, mglistego unosiło się w górę. Krzyki ucichły, a ich miejsce zajął odgłos walenia w szybę.

Ksawi wyciągnął telefon komórkowy.

– Co ty do cholery robisz? – zapytała go z zaniepokojeniem Talitha.

– Potrzebujemy pomocy.

Talitha chwyciła go za dłoń i mocno ją zacisnęła.

– Nie możemy wezwać służb ratunkowych.

– Dan może zawrócić samochód – odpowiedział Ksawi. – Powiemy, że jechaliśmy we właściwą stronę i że był wypadek. Nie wiemy, jak do niego doszło.

– Dan jest po alkoholu – przypomniała Amber. – Pójdzie do więzienia.

– Niekoniecznie. – Ksawi odsunął się od Talithy. – A jeśli, to na krótko. Nic na to nie poradzimy. Nie ujdzie nam to na sucho.

– Dym – wyszeptała Megan. – Spod maski wydobywa się dym. On się pali.

– Okej, okej. – Feliks ruszył przed siebie i odwrócił się do nich twarzą, ręce miał podniesione, jakby się poddawał. – Oto mój plan. Upewnimy się, że nic im nie jest, a potem wrócimy do samochodu. Podjedziemy do najbliższej budki telefonicznej i stamtąd wezwiemy karetkę. Nie podamy naszych nazwisk.

– Nie możemy ich zostawić – sprzeciwiła się Megan.

Feliks wyciągnął do niej rękę i jego oczy pociemniały, gdy Megan się wzdrygnęła.

– Prawdopodobnie nic im nie jest. – Popatrzył po przyjaciołach. – To tylko stłuczka. Nie uderzyli w nas. Ksawi, ty i ja, pójdziemy teraz i sprawdzimy. Zgoda?

Nie odrywając oczu od astry, Ksawi skinął głową.

– Wyłączcie zapłon – poradziła Talitha. – Musicie to zrobić. To zapłon powoduje iskrzenie.

– Wszystko będzie dobrze, ludzie. Będzie dobrze. – Feliks położył rękę na ramieniu Ksawiego. – Wracajcie do samochodu i czekajcie na nas. Dan, wsiadaj z tyłu. Ja odwiozę nas do domu.

Ale Daniel i dziewczyny nie ruszali się z miejsca, gdy Feliks i Ksawi szli w stronę samochodu. Kiedy byli w połowie drogi, na masce astry pojawił się jasny bąbel płomienia.

Talitha zawyła. Sekundę później zbiornik paliwa astry eksplodował.

_Koniec wersji demonstracyjnej._