Paradoks - ebook

„Ogień rządzi wszystkim”

Heraklit z Efezu, fragment 64

Ogień żyje śmiercią powietrza, powietrze żyje śmiercią ognia; woda żyje śmiercią ziemi, a ziemia – śmiercią wody”. Tak mówi Heraklit z Efezu, starożytny filozof hołdujący zmianom i płomieniom, które kochają wszyscy alchemicy. Wierzył on, że to właśnie wieczny ogień – zarówno niewinne iskrzenie, jak i destruktywny pożar – jest kluczem do cyklicznego procesu transmutacji. Ta zaś zamienia ze sobą żywioły, przez co, jak twierdzi Diogenes Laertios, „świat naprzemiennie rodzi się i ponownie obraca w popiół w regularnych, nigdy niekończących się cyklach i zdany jest na łaskę losu”. Strzegąc fragmentu pierwotnej Pożogi, Wolne Bractwo Nadzoru Londynu nie chciało oddać tak potencjalnie destrukcyjnej siły w ręce kapryśnego losu i dlatego, wkładając w to mnóstwo wysiłku, jego słudzy sprytnie zamknęli ją w bezpiecznym, kontrolowanym przez siebie miejscu. Doprawdy, ze wszystkich magicznych obowiązków Nadzoru związanych z utrzymaniem równowagi między naturalnym a nadnaturalnym światem ochrona Pożogi jest powinnością fundamentalną, jest filarem, na którym opiera się cała idea balansu... Są też tacy, którzy wierzą, że Pożoga w ogóle nie pochodzi z tego świata i że uciekła do nas z innego wymiaru (ten zaś nieubłaganie ściga ją teraz, by pochwycić i zabrać z powrotem do siebie – stąd jej zmienność) – wymiaru pogrążonego przez tę ucieczkę w ciemności i spragnionego światła, lecz z tego, co mi wiadomo, są to tylko domniemania niepoparte liczącymi się dowodami.

Wyjątek z Wielkiej i tajemnej historii świata autorstwa rabina doktora Hayyima Samuela Falka (znanego również jako Ba’al Shem z Londynu)PROLOG Podwójne zagrożenie: epizod pierwszy

Issachar Templebane patrzył na swoją martwą twarz bardziej z rozczarowaniem niż smutkiem. Malował się na niej wyraz zaskoczenia nagłym zaprzepaszczeniem wszystkich przebiegłych planów, które kiedyś tak łatwo rodziły się w całkowicie martwym teraz mózgu, ukrytym wewnątrz gnijącej czaszki. Zastygły na pomarszczonej skórze grymas zadawał kłam słowom tych, którzy twierdzili, że śmierć przez utonięcie jest spokojna i bezbolesna. Inna sprawa, że mógł on być równie dobrze wynikiem obrzydzenia wywołanego smakiem toksycznej mieszanki wód Tamizy ze ściekami, które wniknęły w płuca wraz z ostatnim haustem powietrza.

– Cóż... – zaczął i sięgnął sprawną ręką w stronę trupa. Zamierzał podnieść jego lepką powiekę, ale ta w efekcie oderwała się od ciała, odkrywając suche, pozbawione życia oko. – Cóż, bracie, jesteś głupcem, poddając się tak wcześnie. Będę musiał kontynuować bez ciebie.

Gumowate oko wpatrywało się przez ramię Issachara w jakiś punkt na suficie. Mężczyzna pochylił się nad martwą twarzą brata – swojego jedynie teoretycznie identycznego bliźniaka. Zrobił to tak niezdarnie, że skrzywił się bólu, gdy jego złamana ręka zawieszona w temblaku niebezpiecznie się przekręciła.

– Myślałem, że patrząc na twoją martwą twarz, stracę resztki odwagi i godności, ale muszę przyznać, że czuję tylko determinację. Widzieć cię w takim stanie to dla mnie smutna i przygnębiająca rzecz, lecz jednocześnie każe mi przyrzec samemu sobie, że nigdy nie skończę jak ty; nigdy nie zostanę znaleziony przez innych z taką zaskoczoną, rozczarowaną miną. Muszę przyznać, bracie, że jak na tak ponadprzeciętnie inteligentnego i doświadczonego człowieka, wyglądasz na żałośnie zaskoczonego.

Strzepnął powiekę z palca i zacisnął zęby.

– Ale to nie wystarczy, absolutnie nie wystarczy. Jestem załamany twoją śmiercią. Czuję się, jakby... – Issacharowi nieoczekiwanie zabrakło słów. Wbił wzrok w sufit i zamrugał szybko kilka razy. Nabrał powietrza głęboko w płuca, po czym zrobił długi, uspokajający wydech, jednocześnie masując swoją złamaną rękę. – Czuję się, jakby ktoś mnie okradł – dokończył.

Tembr jego głosu nie pozostawiał wątpliwości, że rumieniec malujący się na jego kościach policzkowych wyraża nie żal, a gniew.

– Cóż, bracie, rozwiązanie partnerstwa nie oznacza końca przedsięwzięcia. Kontynuuję samotnie, dopóki ich nie zniszczę. Nasz szlachetny Nadzór jest biegły w walce ze wszystkim, co magiczne i tajemne, zobaczmy jednak, jak obroni się przed prawdziwym atakiem. Myślą, że nas zatrzymali, ale się mylą. Jedynie utwierdzili mnie w moim przekonaniu. Nasz przyszły dobrobyt zależy wyłącznie od ich całkowitej eradykacji – od korzeni po gałęzie. Wykopię ich pędy, spalę spichrze, wysypię sól na ich polach. Raz zniszczeni, znikną na zawsze. A nim sczezną, pożałują, że podnieśli rękę na ród Templebane’ów.ROZDZIAŁ I Pierwszy krok

Sara Falk pewnym krokiem przeszła przez lustro. Za sobą zostawiła znajomą piwnicę w bezpiecznym domu i ludzi, których znała całe życie – przyjaciół, którzy poświęciliby swoje życie, aby jej bronić; tak samo jak ona poświęciłaby się dla nich.

Dlatego właśnie odejście było tak trudne. Mimo wszystko się na nie zdecydowała. Poza tym nie została całkiem sama, nie straciła również instynktu samozachowawczego i uzbroiła się po zęby. Trzymała w dłoni jasną świecę, a na ramieniu siedział jej Kruk. Tuż przed przejściem jeszcze raz spojrzała na swoje odbicie w lustrze: miała na sobie czarną kurtę jeździecką, ciasno opinającą jej szczupłe ciało, a spod jedwabnej spódnicy wystawały wysokie, mocne buty z cholewą. Na dłoniach czerniły się skórzane rękawiczki, na palcach miała dwa złote pierścienie. Jedyną różnicą w swoim wyglądzie, jaką zauważyła – oczywiście poza bronią, która stanowiła dla niej nowość – był fakt, że przyzwyczaiła się już do noszenia biżuterii na lewej ręce. Jej ostatnie zmagania skończyły się między innymi utratą ręki razem z pierścieniami, co niemalże doprowadziło do jej śmierci. Na szczęście jakimś cudem kończyna została zwrócona i z powrotem przymocowana. Na twarzy Sary wyraźnie malowało się zmęczenie, a przedwcześnie posiwiałe włosy jak zawsze splecione były w gruby biały warkocz przerzucony przez prawy obojczyk. Oczy Sary miały szarozielony odcień zimowego morza i ku jej uciesze spoglądały na nią pewnie i ze zdeterminowaniem, mimo zmęczenia i łomotania serca pod ciasno zapiętą kurtką.

– Dobrze – szepnęła, tak by usłyszał to tylko Kruk. – Chodźmy więc. – I przeszła pewnie przez lustro, którego tafla stawiła mniejszy opór niż bańka mydlana przebijana igłą.

Nagle przystanęła. Uniosła świeczkę, która wydawała się świecić jaśniej niż zwykle, i popatrzyła na korytarz tworzony przez niekończącą się liczbę zwierciadeł. Ciągnął się gdzieś daleko i kończył tam, gdzie nie sięgało światło świecy. Obróciła się na pięcie, lecz zamiast tyłu lustra, z którego dopiero co wyszła, ujrzała identyczny ciąg swoich odbić. Spoglądając w dół, zobaczyła odbicie sufitu rozchodzące się w podobny sposób. Nieskończone rzędy zwierciadeł biegły w każdym kierunku.

– A więc labirynt – powiedziała.

Kruk zaklekotał dziobem przy jej uchu.

– Tak, wiem. Jeżeli chcemy kiedykolwiek wrócić, musimy zaznaczyć nasz punkt startu. Na przykład tutaj możemy...

Kruk nagle sfrunął na ziemię i otrząsnął się, po czym wrócił na jej ramię. W miejscu, w którym stał przed chwilą, znajdował się imponujący rozbryzg ptasiej kupy.

– Powinno wystarczyć – stwierdziła Sara. – Może nie do końca gustowne, ale praktyczne.

ROZDZIAŁ II Krwawy chłopiec

Amos Templebane (niemy od urodzenia, adoptowany przez rodzinę Templebane’ów) miał krew na rękach. To znaczy miał ją w sensie metaforycznym, bo od czasu morderstwa minęły tygodnie, ale i tak nie czuł się winny. Człowiek, którego zabił, poderżnąłby Amosowi gardło, gdyby chłopiec wcześniej nie zdzielił go jego własną patelnią, a potem nie wrzucił do kanału. Od tamtego czasu Amos zwiedził całe mnóstwo angielskich wsi i rozmyślając podczas tych podróży, doszedł do wniosku, że już nigdy, przenigdy nie odbierze nikomu życia. Niestety, niezależnie od tego, jak bardzo usprawiedliwiony był jego czyn i na jak wielki szacunek zasługuje owo szlachetne postanowienie, faktem jest, że Amos zabił człowieka.

Zimna, wyrachowana drapieżność promieniująca z umysłu siwowłosej kobiety, którą dopiero co uwolnił z Węgorzowej Budki, a która teraz szła przed nim przez częściowo podtopioną łąkę, była czymś zupełnie innym; czymś równie niepokojącym jak odkrycie, że potrafiła tak samo czytać w myślach innych ludzi jak on. Dopóki nie przemówiła w jego umyśle, gdy przechadzał się nocą koło małego ceglanego budynku, i nie namówiła, by ją uwolnił, był przekonany, że jego umiejętność jest unikalna.

„Gdzie idziesz?” – pomyślał.

Odpowiedział mu piskliwy głos, ochrypły od długiego niemówienia.

– Do przytułku. Do sypialni opiekuna.

Przytułek. Słowa te przypominały mu jego własne dzieciństwo spędzone w podobnej instytucji w Londynie. Nie były to przyjemne lata.

„Co chcesz zrobić?”

– Brakuje mi czegoś. Należy do mnie.

Nie przypominał sobie, żeby cokolwiek w przytułku należało kiedyś do niego. Jedyne, co pamiętał, to strach, dyskomfort i fakt, że był mniejszy niż rówieśnicy.

„Czego?”

– Zemsty – odparła. – Tak, zacznijmy od zemsty.

„Po co ci przemoc?”

Zatrzymała się i spojrzała na niego. Jej nieustępliwą twarz rozświetlił srebrzysty blask księżyca.

– Ponieważ muszę, Krwawy Chłopcze. Ponieważ muszę.

„Czemu mnie tak nazwała? Nie jestem chłopcem, a już tym bardziej krwawym”.

– Wyglądasz na młodego. I masz nie więcej niż osiemnaście lat, a już czuć od ciebie krew. To było pierwsze, co w tobie zauważyłam. Jeszcze zanim cię zobaczyłam, mój nos cię poczuł.

„Już nie odbiorę życia”.

Parsknęła i odwróciła się.

– Twoja wola nie ma tu nic do rzeczy, Krwawy Chłopcze. Przeznaczenie ma inne plany.

Żałował, że dał jej nóż.

Podążając za nią do jednego z baraków w przytułku, widział, jak jej umysł zalewa się krwią. Chciała zatrzymać się przy beczce z deszczówką i sięgnąć ręką w jej atramentową głębię, by wydobyć z dna owalny kawałek szkła, który wcześniej tam ukryła, może lustro. Następnym krokiem miało być wejście tylnymi drzwiami do mieszkania opiekuna i przemknięcie przez kuchnię, po czym wejście na górę lewą stroną schodów, by nie skrzypiały. Później zamierzała powoli i po cichu otworzyć drzwi sypialni i bezszelestnie zbliżyć się do wielkiego, podwójnego łóżka. W nim – taką miała nadzieję – zastałaby wciąż śpiących M’Gregorów, czyli opiekuna i jego żonę.

A potem...

„Czemu chcesz go zabić?”

– Przestań zaglądać mi w myśli – stwierdziła twardo, nie przerywając wyobrażania sobie zemsty.

„A czemu jest winna ona?”

– Jest gorsza od niego – wyjaśniła. – Pomożesz mi.

W jej zdecydowaniu, nieprzejednaniu było coś nie do końca ludzkiego. Jakaś dzikość, skupienie, bezmyślność. Jakby wyobrażała sobie tę zemstę tak długo, że stała się częścią jej samej, a nie tylko zwykłym planem.

„Zaczekaj” – pomyślał.

– Czekałam wystarczająco długo – odparła. – Dłużej, niż ty żyjesz na tym świecie.

Przemknęła przez żywopłot na mały plac na tyłach przytułku.

„Co to za miejsce?”

– Mówiłam ci. Dolina łez. Dom pracy w Andover. Moje więzienie.

Dokładnie tak, jak widział to w jej wyobrażeniu, zanurzyła ramię aż po sam bark, mocząc przy tym włosy, i wyjęła z beczki małe lusterko. Wytarła rękę i schowała je do kieszeni.

„Po co ci to?”

Powoli zdawał sobie sprawę, że jest szalona.

– Cierpliwości, zobaczysz – odpowiedziała, po czym odwróciła się ku drzwiom.

Sprawnie i zręcznie obluzowała zamek cienkim ostrzem noża, co kazało Amosowi sądzić, że już kiedyś to robiła. Po chwili usłyszał kliknięcie i drzwi się otworzyły, ukazując ciemne wnętrze.

„Czekaj”.

Odwróciła się, by na niego spojrzeć.

„Nie musisz tego robić. Możesz po prostu odejść. Do świtu możesz być daleko stąd”.

– Nie masz pojęcia, co muszę zrobić – odparła. – I ty mi w tym pomożesz.

Chwycił ją za lewą rękę.

Spojrzała na nóż w swojej prawej dłoni, a potem na jego palce oplecione wokół nadgarstka.

– Próba zatrzymania mnie byłaby raczej głupim pomysłem – szepnęła. – I na pewno nie w twoim interesie.

„Mój interes nie ma tu nic do rzeczy. Nie zgodzę się na zabicie niewinnych ludzi”.

Myśl ta wymknęła mu się spod kontroli, zanim zdążył ją zamaskować. I zanim zdołał zareagować, miał nóż na gardle. Spojrzał w skupione oczy nieznajomej. Intensywność, z jaką mu się przyglądała, była równie agresywna jak atak nożem. Czuł się, jakby go pożerała. Wypatrywała zmian jego mimiki czujnie jak zwierzę, uczyła się zapachu, odkrywała mocne i słabe punkty...

Nagle opuściła nóż, lecz nadal wpatrywała się w niego ostrym wzrokiem. Krótkim ruchem głowy wskazała na schody.

– Gwałci małych chłopców, których tu podrzucono. Głównie chłopców. Im mniejsi, tym lepiej. Czasem dziewczynki. Ona wie i nic nie mówi. Wszystko trzyma w tajemnicy i zabiera pieniądze, które parafia przeznacza na jedzenie i leki. Ludzie umierają tu z głodu, podczas gdy ta tłusta dziwka śpi koło skrzyni pełnej złota. Mało tego, okrada pechowych pacjentów, którzy mają przy sobie przedmioty przedstawiające jakąkolwiek wartość. Chusty, buty, cokolwiek... zabiera je i sprzedaje. Moje rzeczy też zabrała.

Wymieniając zbrodnie M’Gregorów, nie mrugnęła ani razu. On, cały czas w nią wpatrzony, próbował nie zerwać kontaktu wzrokowego.

– Robi to, bo rządzi nim odrażający popęd, nad którym nie ma ani siły, ani chęci panować. Ona udaje, że niczego nie widzi, bo kocha pieniądze. Jest jeszcze gorsza: o wszystkim wie i jest kobietą. Kobieta powinna być matką. Nawet bezdzietna, powinna spełniać rolę matki wobec biednych sierot...

Mrugnęła. I trzęsła się z gniewu. Mógł go wręcz poczuć – był jak gorące wibracje rozchodzące się w powietrzu pomiędzy nimi.

– Matka powinna chronić – ciągnęła. – Matka powinna walczyć. Matka powinna karać tych, którzy czynią krzywdę.

„Ale mordować ich we własnych łóżkach? To szaleństwo”.

Uśmiechnęła się do niego, pokazując zęby, lecz bez chociażby śladu wesołości.

– Tak, wiem. To szaleństwo. Postradałam zmysły już dawno temu. Dopilnowali tego.

„Więc...”

– Więc nic. Mogli mnie zamknąć i okraść z moich rzeczy, których brak spowodował, że oszalałam ze smutku, ale nie mogli kontrolować tego, co zrobiłam z moim szaleństwem. Nie mogli mnie powstrzymać przed zamianą go w broń. A teraz poznają jej zabójczą moc. I za wszystko zapłacą.

„Nie zabijaj ich”.

Z jakiegoś powodu, którego nie był w stanie pojąć, czuł, że ważne jest, by nie zabijała ludzi śpiących na górze. Może dlatego, że choć porównywała się do broni, w rzeczywistości jej ofiary zginą od ostrza, które wcześniej jej podarował. A może dlatego, że nie do końca pogodził się z tym, czego sam się dopuścił – z ciężarem popełnionej przez siebie zbrodni, której wspomnienie odepchnął od siebie i które wróciło do niego w tej właśnie chwili.

Stanowczo pokręcił głową.

„Nie zabijaj ich”.

– Nie przebaczam.

„Nie zabijaj ich”.

– Muszą zostać ukarani. Powiedziałam ci dlaczego...

„Powiedziałaś. Ale kłamałaś”.

Znieruchomiała. Tylko na ułamek sekundy, lecz to wystarczyło, by wyciągnął zza pasa inny nóż i wymierzył go w kobietę. Ta – ledwie na kilka sekund – uniosła wargę w grymasie wściekłości, a zaraz potem na jej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech.

„Nie gwałci chłopców. Ani dziewczynek. Prawda?”

Nie odezwała się słowem.

„Ale ona kradnie. Tu nie kłamiesz”.

Minimalnie poruszyła głową. Być może było to przytaknięcie.

„Powiedziałaś prawdę o niej. Ale o nim kłamałaś”.

Po raz kolejny kiwnęła głową.

„Spojrzałaś w mój umysł. Myślałaś, że widzisz moje wspomnienia. Myślałaś, że znasz moją przeszłość. Chciałaś mnie przekonać, że jest potworem z mojego dzieciństwa. Chciałaś zrobić ze mnie wspólnika morderstwa, okłamując mnie”.

– Tak – odparła. – To głupie z mojej strony. Tyle czasu się nie odzywałam, tak długo byłam samotna, że...

Odłożyła nóż i przetarła ręką twarz, jakby próbując porządnie się rozbudzić.

– Spędziłam tyle lat bez słowa, po prostu siedząc i słuchając urywków ludzkich myśli, że w końcu zapomniałam o istnieniu innych obdarowanych czy przeklętych tym samym darem. I o tym, że mogą z taką samą łatwością czytać moje myśli, jak ja ich. Co za głupota.

Zabrzmiało to dziwnie podobnie do przeprosin. Otrząsnęła się i zwróciła ku schodom.

„Nie zabijaj ich”.

– To nie takie łatwe – odparła, spoglądając w sufit i cicho wzdychając. – Zło nie może obyć się bez kary.

Jak na swój wiek, Amos wiedział dużo na temat zła. I strachu. Wychowany jako sierota w londyńskim zakładzie opieki, wyróżniający się wśród rówieśników ciemnym kolorem skóry, był idealnym celem dla dręczycieli. Dobrze wiedział, jak to jest przeżyć dzień, chowając się przed biciem i wyszydzaniem, i to tylko po to, by zdać sobie sprawę, że noc jest jeszcze gorsza, gdyż pod jej osłoną wszystkie zniewagi i okrucieństwa uchodzą na sucho. Kiedy został adoptowany przez braci Templebane’ów i przeniesiony do ich kancelarii adwokackiej przy Bishopsgate, jego los w zasadzie tylko się pogorszył. Beznamiętne, zinstytucjonalizowane okrucieństwo panujące w biurze wydawało się czymś naturalnym, ale w jego sytuacji – nowego i zarazem najmłodszego chłopaka w grupie adoptowanych sierot, które na siłę tworzą udawaną rodzinę – było czymś innym, czymś spersonalizowanym i dojmującym. Wszyscy zachęcani byli do rywalizacji w atmosferze pełnej zawiści i nielojalności. Był najmłodszy, ale wcześniejsze doświadczenia pozwoliły mu stać się mistrzem przetrwania. W jakimś sensie był tak często i regularnie bity, że potem sam doskonale wiedział, gdzie uderzać innych, żeby bolało.

„Nie zabijaj tych ludzi. Ukarz ich, sprawiając, że spędzą resztę życia w niewoli strachu”.

Parsknęła.

– Sugerujesz, żebym poszła do sądu? Myślisz, że nie dogadają się między sobą, że sędzia uwierzy jakiejś szalonej kobiecie i wsadzi ich do więzienia?

„Nie”.

– Cóż więc – odparła, ponownie odwracając się ku schodom. U jej pasa w świetle księżyca wpadającego do domu wciąż połyskiwał jego nóż.

„Myślę, że możesz ich uwięzić w ich własnych umysłach. Zabij ich, a skrócisz ich cierpienie. Zamknij każde we własnej czaszce, a będą cierpieli tak samo jak ty”.

– A niby jak mam to zrobić? – sarknęła.

Więc jej powiedział. Powiedział jej, a ona się uśmiechała.

– Mam jeszcze lepszy pomysł – stwierdziła. – Jestem w stanie zrobić coś jeszcze bardziej niepojętego. Coś, co uznają za niemożliwe i oszaleją jeszcze bardziej niż ja...

„Co?”

– Też to zobaczysz. Chodź.

ROZDZIAŁ III Nowy początek

Kuchnia znajdowała się w samym sercu Kryjówki mieszczącej się przy Wellclose Square. Jedną z jej ścian prawie w całości zajmował wielki Pancerny Piec Patentowy. W centrum tej ciężkiej, żeliwnej konstrukcji przypominającej mosiężne monstrum znajdowało się nieustannie rozżarzone palenisko. Pomimo późnej pory wszystkie lampy gazowe w pomieszczeniu pozostawały wygaszone i jedyne źródło światła stanowiły właśnie owo palenisko oraz pojedyncza świeca stojąca na środku wielkiego sosnowego stołu. Jego lakierowany blat odbijał zaniepokojone twarze trzech zgromadzonych wokół niego osób.

Chwilę wcześniej Lucy Harker i Charlie Pyefinch, świeżo zrekrutowani członkowie Nadzoru, zostali dyskretnie odprowadzeni na górę, do łóżek. Mieli tam odpocząć po podróży, ale też zregenerować siły po ostatnich wydarzeniach. Nie to jednak zdecydowało o ich nieobecności w kuchni – po prostu dopiero co dołączyli do Ostatniej Ręki i nie wolno im było wziąć udziału w tym tajnym spotkaniu.

Kowal siedział za stołem z palcami oplecionymi wokół wysokiego kufla bogato przyprawionej gorącej czekolady. Bez słowa wpatrywał się w Kucharkę i Hodge’a. Pod jego gniewnie ściągniętymi brwiami połyskiwały lodowate stalowe oczy. Był wściekły i wydawało się, że lada chwila eksploduje.

Z kolei Kucharka wyglądała raczej na głęboko zatroskaną. Zazwyczaj nosiła swój charakterystyczny czepiec, teraz jednak miała na głowie tylko zwykłą chustę zawiązaną z tyłu, by włosy nie opadały jej na twarz. To, w połączeniu ze starą blizną na policzku, powodowało, że bliżej było jej do pirata aniżeli kogoś praktykującego sztukę kulinarną. Mimo wcześniejszych starań kosmyk włosów uciekł jej spod chusty, co zmuszało ją do ciągłego zdmuchiwania go z twarzy, gdy opatrywała trzeciego członka zespołu.

Hodge nie wyglądał ani na wściekłego, ani na zatroskanego. Był za to okropnie poraniony. Jego twarz pokrywały czerwone wykwity i pęcherze, z których większość zapewne zmieni się w trwałe blizny. Wszystko dlatego, że rzucił się, by własnym ciałem osłonić przyjaciela. Choć w ostatniej chwili zdążył odsunąć na bok lufę rewolweru, dzięki czemu kula nie trafiła go w skroń, eksplodujący proch i tak poparzył mu twarz, i co gorsza, oślepił go.

Wraz z pozostałymi siedział teraz przy stole, podczas gdy Kucharka delikatnie obmywała jego rany chustką nasączoną wywarem własnej roboty. Jed, jego pies, siedział mu na kolanach i cierpliwie znosił głaskanie po grzbiecie. Zwykle mały terier nie wytrzymywał tego dłużej niż kilka sekund, wolał raczej drapanie za uchem lub – zwłaszcza po długim dniu pracy – po klatce piersiowej i brzuchu, najlepiej podczas wylegiwania się przed kominkiem. Ale w tym konkretnym przypadku pies wiedział, że jego przyjaciel i obrońca ma poważne kłopoty, dlatego pozwalał mu na to dziwactwo: czuł, że znajomy dotyk psiej sierści pomaga człowiekowi odzyskać spokój. Hodge zdawał sobie sprawę, że Jed także odniósł rany w boju, i starał się głaskać go tak, aby nie rozmazać maści leczniczej. Wcześniej, po tym, jak nalegał, aby psem zająć się w pierwszej kolejności, Kucharka nałożyła ją z najwyższą starannością.

– Nie ruszaj się – powiedziała teraz ostrzegawczym tonem, powoli odchylając Hodge’owi powiekę.

Spojrzała na zakrwawione bielmo i z dezaprobatą pokręciła głową. A Kowal odpowiedział jej tym samym.

– Długo będziecie się tak wygłupiać? – spytał teriernik. – Może i jestem ślepy, ale Jed widzi całą tę waszą śmieszną pantomimę.

I mówił prawdę. Jego dar pozwalał mu wnikać w umysły zwierząt, więc choć oczy miał – dosłownie – wypalone, dzięki Jedowi widział wszystko, jakby sam na to patrzył.

Kucharka ponownie spojrzała na jego twarz, postanawiając sprawdzić także drugie oko.

– Masz rację, dość wygłupów – oznajmiła. – Tamto ślepie masz załatwione na amen, ale to... Sama nie wiem.

– Ale ja wiem – odparł Hodge. – Za cholerę nic nim nie widzę.

– Może nie teraz, ale uszkodzenie jest znacznie mniejsze. Przy odrobinie szczęścia może się zregenerować.

– A wyglądam ci na kogoś z odrobiną szczęścia?

– Wyglądać wyglądasz – mruknął Kowal. – Na kogoś, kto ledwie uniknął rozłupania głowy przez pocisk. Albo na kogoś, kto został oślepiony, ale komu wzrok wcale nie jest potrzebny, bo potrafi patrzeć oczami zwierząt. Albo na kogoś, kto ma przed sobą sporo pracy i przyjaciół, którzy go nie opuszczą w potrzebie. Ale co z tego, skoro BRZMISZ jak gość, który potrafi się nad sobą tylko użalać.

Kucharka spojrzała na niego ostro.

– No co? Nie mamy czasu na takie rzeczy – stwierdził oschle Kowal. – Z tego, co mi wiadomo, tylko trzy rzeczy działają na naszą korzyść. I o ile dobrze pamiętam, wszystkie one stanowią fundament Wolnego Bractwa.

Wskazał na świecę pośrodku stołu, stojącą w centrum wieńca wykonanego z gałązek pięciu różnych drzew.

– Po pierwsze – zaczął, wyciągając rękę i prostując palec wskazujący – mamy Pożogę, której posiadanie zarówno daje nam siłę, jak i wiąże się z odpowiedzialnością. Po drugie, mamy Gwarancję – dodał, prostując również palec środkowy. – A to coś o wiele więcej niż brutalna przemoc. To ona ratuje nam życie, bo gdyby nie Prawo Żelaza, które wiąże Sluagh i im podobnych, już dawno zostalibyśmy pokonani. Nasze ostrza nie miałyby żadnej mocy i mielibyśmy spore kłopoty podczas bezpośrednich starć z wrogami.

– Tak, nie mielibyśmy żadnych szans – wtrącił Hodge. – Ale to nie wszystkie nasze atuty. A Sluagh nie są naszym jedynym wrogiem.

– Ale jedynym tak licznym i zorganizowanym – zaprotestował Kowal. – I nie mamy niczego innego, co dawałoby taki efekt jak żelazne ostrza. Bez nich i bez ochronnych właściwości płynących pod nami wód gruntowych te stwory zamieniłyby Londyn w swój teren łowiecki.

– Wspominałam już, że moim zdaniem nieco przesadzasz ze Sluagh? – zapytała Kucharka.

– Wspominałaś – przyznał powściągliwie Kowal. – Lecz ile razy byś tego nie powiedziała, nie zmieni to faktu, że się mylisz. Znam ich dłużej niż ty. Widziałem, skąd czerpią swoją wstrętną siłę. Widziałem...

– Powiedziałeś: „trzy” – przerwał mu Hodge stanowczym głosem, jakby chciał zgasić lont, nim płomień dotrze do beczki z prochem.

– Co? – zapytał zdezorientowany Kowal.

– Powiedziałeś, że są trzy rzeczy działające na naszą korzyść. Chciałbym się dowiedzieć, jaka jest trzecia. W naszej obecnej sytuacji miło byłoby usłyszeć jakąś dobrą nowinę – stwierdził Hodge.

Przestał drapać psa za uchem, Jed jednak zaraz trącił go nosem, by wznowił pieszczotę.

– Śmiało, mów... – Kucharka najwyraźniej domyśliła się intencji teriernika i postanowiła odpuścić. – Co jeszcze mamy po swojej stronie?

– Jakimś cudem cały czas mamy kompletną Rękę. Choć w sumie tylko teoretycznie, bo przecież dwóch członków wciąż jeszcze nie zostało sprawdzonych, a jeden z nich jest do tego...

– No, jaki? – spytała prowokacyjnie Kucharka.

– Przyznasz, że Lucy Harker to jedna wielka niewiadoma – wyjaśnił Kowal. – To jasne jak słońce. A nasi wrogowie, choć chwilowo zostali obezwładnieni, wcale się nie poddali. Cokolwiek stało się na Tamizie, nie oznacza końca, raczej początek długiej i niebezpiecznej walki. I właśnie dlatego nie możemy sobie pozwolić na użalanie się nad sobą.

– Ma rację – stwierdził Hodge.

– Może i tak – podsumowała Kucharka. – No, teraz się nie ruszaj. Zrobię ci okład na oczy i zabandażuję głowę. A potem obowiązkowo odpoczniesz. I nawet nie próbuj się kłócić.

– Wiem, wiem, nawet przez myśl mi to nie przeszło – odparł teriernik. – Sam zresztą mam ochotę wziąć przykład z Jeda i odsapnąć gdzieś przy kominku.

– Twój pies to mądre zwierzę – stwierdziła Kucharka.

Kowal podniósł kufel z gorącą czekoladą, upił niewielki łyk i się skrzywił.

– Co ty tam masz? – zainteresował się Hodge.

– Chili i brandy – odparł mężczyzna. – I trochę melasy.

Znów przechylił naczynie, tym razem na nieco dłużej.

– Coś nie tak? – zapytała Kucharka ostrzegawczym tonem. Tak na wszelki wypadek, gdyby ktoś odważył się kwestionować jej kwalifikacje zawodowe.

– Nie, nie, wszystko w porządku – odpowiedział ostrożnie Kowal. – Tylko smakuje trochę... zaskakująco. Czuję się, jakby trzęsło mną od środka.

– Myślałam, że po dzisiejszych wydarzeniach przyda ci się trochę orzeźwienia – wyjaśniła. – Dzięki temu łatwiej będzie ci zapomnieć o tej paskudnej wilgoci bijącej od rzeki.

– Cóż, z pewnością jest to... uderzające połączenie – odparł, biorąc kolejny łyk. – I nawet się chyba przyzwyczajam, bo coraz bardziej mi to smakuje.

– To dobrze – stwierdziła kobieta z triumfalną miną. – Cieszę się, że doceniasz moje pomysły.

Odwróciła się i zdjęła garnek z kuchenki.

– Dobrze – mruknęła, nakładając chochlą zieloną, porowatą substancję na skrawek muślinu. – Niech to teraz trochę ostygnie, a potem dokończymy opatrywania oparzeń.

Hodge zmarszczył nos.

– Cuchnie, jakbyś wyjęła to z sadzawki.

– Świetlik łąkowy, malwa, kora wierzbowa, czosnek, trochę moich chińskich ziół i takie tam dodatki – wymieniła Kucharka jednym tchem.

– Właśnie te „dodatki” martwią mnie najbardziej. Widziałem twoją skrzynię. Nikt normalny nie chciałby wiedzieć, czym są te zasuszone rzeczy...

– W takim razie masz szczęście, że nie jesteś normalny.

– Nie mam pojęcia, skąd wytrzasnęłaś całą skrzynię tych zagranicznych obrzydliwości – burknął.

– Zagranicznych, praktycznych i efektywnych obrzydliwości – poprawiła go. – Chińczycy wiedzą więcej o medycynie niż większość tutejszych nadętych cyrulików. Nie mogą się z nimi równać nawet te mądrale z Towarzystwa Królewskiego. – Wzruszyła ramionami. – Zabrałam to piratom, którzy popełnili błąd, atakując nas w ujściu Yalu Jiang. Miałam przeczucie, że się przyda, i się nie myliłam... Zauważyliście, że wszyscy rzeczni piraci zawsze są bardzo zdrowi.

– Doprawdy? – zdziwił się Kowal.

– Bez dwóch zdań – stwierdziła i wymownie spojrzała na sufit, gdzie wisiał poobijany, ząbkowany kordelas, tuż obok równie poobijanego durszlaka. – Po tym, jak pokonaliśmy tych śmiałych ludzi, jeszcze zanim wszystko spaliliśmy, miałam okazję zbadać ich ciała. Byli silni i zdrowi jak tury.

– No dobrze, ale w jaki sposób nauczyłaś się używać tych rzeczy?

– Instynkt, mój drogi – odparła beztrosko. – To jak gotowanie. Tylko dureń albo jeden z tych samozwańczych męskich „kucharzy” potrzebowałby przepisu. Prawdziwy kucharz po prostu wie, jak dopasować składniki, by stworzyć odpowiednie kombinacje.

– Więc przez wszystkie te lata leczyłaś nas, losowo dobierając jakieś śmierdzące strzępki kory i zasuszone części zwierząt? – zapytał Hodge, odsuwając się od źródła ostrej woni. Miseczka z miksturą stygła ledwie metr od niego. – I to kierując się wyłącznie swoimi domysłami?

– Domysłami, ale i latami treningu, gdyż pewna młoda piratka udzieliła mi wielu cennych lekcji – odparła. – Kiedy już przestała próbować zabić nas we śnie, okazała się przemiłą osobą i się z nią zaprzyjaźniłam. Znała się bardzo dobrze na ziołach, a ja w zamian za tę wiedzę uczyłam ją angielskiego. Ostatecznie zmieniła statek w Makao i już więcej się nie widziałyśmy, a szkoda.

Nieświadomie przejechała ręką po małej, pokrytej lakierem skrzynce spoczywającej na stole.

– Chciałabym, żeby teraz tu była.

– To fascynujące, słuchać tych twoich krótkich, ulotnych historii i uświadamiać sobie, że jednak masz serce – stwierdził Kowal. – Ale nie czas na romantyczne wspomnienia.

– Nie mają w sobie nic romantycznego – sprostowała Kucharka. – Ta dziewczyna była jedną z nas. Miała szybkość i wzrok Sharpa. Gdyby tu teraz była, mielibyśmy w naszych szeregach kolejnego członka Nadzoru.

Kowal odchrząknął. Z zaciekawieniem obserwował, jak kobieta delikatnie umieszcza nasączony roztworem muślin w jednym z oczodołów Hodge’a, upewnia się, że dokładnie przylega do powieki, po czym unieruchamia go, owijając głowę czystym bandażem.

– Masz plan? – zapytał Hodge. – Zawsze masz plan.

Kowal skinął głową, ale zaraz przypomniał sobie o ślepocie przyjaciela.

– Mam – powiedział na głos. – Chłopiec, Pyenfinch, zna miasto, a my znamy jego rodzinę. Przyda się. I możemy go szybko wyszkolić. Do chłopca nie ma więc zastrzeżeń.

– A do dziewczyny? – zapytała Kucharka.

– No właśnie – dodał Hodge, nastawiając uszu.

– A do dziewczyny... No cóż, jest niewiadomą, która jak dotąd działała przeciw nam.

– Zadośćuczyniła... – wtrąciła Kucharka.

– Sprowadzono ją tutaj, bo udawała Francuzkę, do tego niemą, która uciekła z więzienia. Sara Falk dała jej schronienie, za które odpłaciła, kręcąc się w nocy po domu i próbując nas okraść. Pewnie zresztą dawno temu to sobie zaplanowała. W chwili, kiedy odkryliśmy jej podłe zamiary, uciekła przez lustro. To właśnie wtedy, jak pamiętacie, próbująca ją ratować Sara utraciła swoją dłoń wraz z pierścieniami, dzięki którym kontrolowała swój dar...

Kucharka spróbowała mu przerwać, być może chcąc powiedzieć, że o wszystkim dobrze wie, ale Kowal nie zamierzał poprzestawać na tej krótkiej wyliczance.

– Bez pierścieni Sara marniała i ledwie to przeżyła. Chcąc ją ratować, Sharp ruszył śladem złodziejki i także przepadł bez wieści. W efekcie zatem, choć panna Harker nadal kryje w sobie wiele tajemnic, jedno wiemy o niej na pewno: niezależnie, czy tego chciała, czy nie, jak dotąd jedynie nas osłabiała. I...

– I zadośćuczyniła, zwracając rękę Sary – dokończyła Kucharka.

– I NIBY zadośćuczyniła, zwracając rękę Sary – poprawił ją Kowal.

– Nie ufasz jej – stwierdził Hodge.

– Wezmę ją do Banialuki. Uważam, że nie powinna spać w Kryjówce, dopóki nie jest... wytrenowana.

– A zrobisz to? – zapytała Kucharka.

– Tak. Wytrenuję ją, a potem... przetestuję.

– Potem? – zdziwił się Hodge.

– Kiedy podejmiemy walkę z naszymi wrogami, uprzedzając ich atak. W ten sposób dowiemy się, kim są i czego chcą. Dowiemy się też, co ich ze sobą łączy. A później...

– A później ich zniszczymy – dodała Kucharka, wiążąc końcówki bandaża. – To jest twój plan?

– A masz lepszy?

– Nie – przyznała. – Ale jeżeli Katastrofa czegokolwiek nas nauczyła, to tego, że lepiej idzie nam obrona aniżeli atak. Jesteśmy strażnikami, nie żołnierzami.

– W porządku, stara przyjaciółko, pewnie źle to ująłem – odparł. – Użyję medycznej metafory. Wyobraź sobie młody, zdrowy organizm, któremu grozi śmierć na skutek gwałtownego przyrostu komórek rakowych. Trzeba reagować, i to szybko. Nie popieram skrajnych rozwiązań, ale planuję zdecydowane działania polegające na precyzyjnym wycięciu potencjalnie zabójczego guza.

Kucharka spojrzała w stronę korytarza, ku ukrytym drzwiom, za którymi znajdowała się serwantka z Murano. Ta sama, która pochłonęła Sharpa i Sarę Falk.

– Lecz nasze najlepsze ostrza zagubiły się w lustrach – westchnęła.

Mężczyzna podążył za jej wzrokiem.

– Jestem Kowalem – powiedział. – Nie byłbym dobry w swoim fachu, gdybym nie potrafił wykuć nowych.

– A dziewczyna? – spytała znowu. – Co z nią...?

– Ona nie jest jedyną opcją – odparł. – Mam przeczucie, że coś się zmienia.

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.Podziękowania

Na początek kilka słów o Królu Szczurów, o którym piszę na stronach niniejszej powieści. Nie pojawił się on przypadkiem, wyskakując nagle z mroków podziemi White Tower i zaskakując Charliego oraz Jeda. Wypełzł z Garnka, z miski pełnej Gumbo. Ale po kolei.

Jakiś czas temu, gdy rozważałem porzucenie mojej bezpiecznej skorupy scenarzysty i napisanie własnej powieści, spotkałem się z Terrym Pratchettem. To było w Edynburgu, gdzie wspólnie zjedliśmy niedzielny obiad. Skrycie liczyłem wtedy, że przy okazji zwyczajnych pogaduszek usłyszę parę cennych wskazówek i porad na temat pisarstwa (z mojego doświadczenia wynika, że najlepszą metodą, aby się czegoś nauczyć, jest uważne wysłuchanie ekspertów w danej dziedzinie). Usłyszałem wtedy opowieść o tym, jak to na pewnym spotkaniu z czytelnikami jeden z nich podszedł do Terry’ego i wytknął mu „inspirację” innym tytułem. Chodziło o okładkę Ostatniego bohatera, na której znajdował się Ponder Stibbons łudząco podobny do Harry’ego Pottera. Więcej nawet, ów „odkrywca” pozwolił sobie na stwierdzenie, że Niewidzialny Uniwersytet to w istocie kopia Hogwartu. Ponoć Terry spokojnie wyjaśnił wówczas, że pierwsza powieść o Harrym Potterze została wydana rok po Ostatnim bohaterze, i na tym skończył.

To doprowadziło nas do szerszej dyskusji na temat inspiracji i zapożyczeń oraz źródła poszczególnych pomysłów. Terry z grubsza opisał wtedy swoją teorię Gumbo czy inaczej Garnka. Otóż według niej wszystko, co zostało kiedykolwiek napisane, a także wszystko, co kiedykolwiek napisane dopiero zostanie, znajduje się w ogromnym Garnku, z którego każdy może wybrać osobne elementy i mieszać je ze sobą w dowolny sposób według własnego przepisu. Jedyną zbrodnią wobec Garnka jest albo udawanie, że nie istnieje, albo upieranie się, że należy do ciebie.

Była to dla mnie wyjątkowo cenna rada i od tej pory stosuję ją bez najmniejszego skrępowania, zawsze pamiętając o nim – wielkim Terrym Pratchetcie.

Nie mogę znieść myśli, że już nigdy się z nim nie spotkam. Wyjątkowo kreatywny i płodny jako pisarz, a zarazem słusznie surowy w swojej krytyce wszechogarniającej obłudy i zepsucia, nawet w najpochmurniejszych momentach swojego życia potrafił znaleźć promień radości. I choć brakuje mi go – jak nam wszystkim – cieszę się, że miałem zaszczyt go poznać, a także ukraść mu mały fragment jego twórczości. Bo Król Szczurów, na znak uznania i szacunku, pochodzi właśnie z Garnka. Z powieści Terry’ego Pratchetta zatytułowanej Zadziwiający Maurycy i jego edukowane gryzonie.

Inne wspomnienie dotyczące tamtego obiadu nie ma nic wspólnego z pisarstwem, za to wiąże się z... byciem tatą. Podczas rozmowy o grach wideo Terry wychwalał Thiefa jako znakomite i funkcjonalne narzędzie służące odwlekaniu pracy pisarskiej. I nieoczekiwanie wspomniał o swojej córce. Na chwilę opuścił gardę i porzucając oficjalny wizerunek, ujawnił głęboko skrywaną ojcowską dumę. Wtedy nie wspomniałem o tym w artykule, ale chciałbym zrobić to teraz. Być może dlatego, że nigdy nie znalazłem sposobu, by należycie podziękować mu za jego wyrozumiałość i liczne inspiracje. W swoich powieściach zawsze umieszczał silne, odważne i niezależne postacie kobiece – począwszy od młodej Tiffany Obolałej, a na Babci Weatherwax skończywszy. Ale choć robił to mistrzowsku, a jego bohaterowie zdają się ludźmi z krwi i kości, to najbardziej dumny, jak mi się wydaje, jest nie z nich, a z prawdziwej, żyjącej pośród nas osoby, której imię zaczyna się na R.

Wielkie podziękowania należą się Orbit/Little Brown, a w szczególności Jenni Hill i Willowi Hintonowi, moim znakomitym redaktorom w Orbit po obu stronach świata; Joannie Kramer za wzorową adiustację, dzięki której sprawiam wrażenie znacznie mądrzejszego i bardziej utalentowanego, niż jestem naprawdę; Lauren Panepinto za wykreowanie kolejnej pięknej okładki. Jestem też bardzo wdzięczny Karolinie Sutton, mojej agentce w Curtis Brown, a także Michaelowi McCoyowi z Independent, których praca dodaje mi pewności siebie i pozwala w pełni poświęcać się pisaniu książek. Nie mogłem trafić lepiej.

Dziękuję Hugh i Anne Buchanan za austriacką gościnność, dzięki której moi fikcyjni przodkowie mogli wyjść z mroków i pojawić się na płaskowyżu Steinernes Meer.

Ave atque vale naszej sąsiadce i przyjaciółce, jednemu z dwóch głównych pierwowzorów Kucharki, która niestety odeszła przed ukończeniem prac nad tą powieścią. Powiedziałem to na jej pogrzebie i powiem raz jeszcze – nie można nie szanować kobiety, której kolekcja lasek z ukrytą szpadą jest większa od jej kolekcji torebek.

Na koniec pragnę podziękować mojej rodzinie za wsparcie, inspirację i wyrozumiałość: mojej mamie za niezłomną odwagę i młodzieńcze spojrzenie na świat, Jackowi i Ari za to, że nieustannie rozbawiacie mnie i swoją mamę, i przewspaniałej D., pierwszej i najlepszej czytelniczce oraz istnej kobiecie maszynie wyrzucającej z siebie pomysł za pomysłem.Brama Szablozębu otworzyła się ze zgrzytem słyszalnym w promieniu pół mili. Przez tłum przetoczyły się gigantyczne fale, w miarę jak zgromadzeni na placu ludzie odwracali się w stronę upiornego dźwięku. Tamas pochylił się w przód, serce waliło mu w piersi niczym młot.

Z bramy więzienia wyjechali konno żołnierze. Zaczęli torować drogę przez ludzką ciżbę. Tamas dostrzegł na czele kolumny lśniącą, czarną głowę Sabona. Delivijczyk nie przestawał wykrzykiwać poleceń. Zgromadzeni na placu ludzie cofnęli się przed żołnierzami, ci zaś utworzyli kordon. Z bramy wyłoniła się zwyczajna karetka więzienna.

Tłum ryknął jak gdyby jednym głosem, naparł na żołnierzy. Przez moment Tamas obawiał się, że Sabon i jego ludzie zostaną ściągnięci z siodeł. Czy król w ogóle dotrze do gilotyny?

Żołnierze zdołali utrzymać się na pozycjach wokół karetki, krok za krokiem zmierzali w stronę placu, cały czas zmagając się z tłumem. W końcu pojazd zatrzymał się przed gilotynami, zaraz pod balkonem, na którym stał Tamas. Żołnierze stanęli w dwóch szeregach, prowadzących aż do bram Szablozębu, powstałe między nimi wolne przejście przypominało z góry olbrzymiego węża pełznącego poprzez tłum. Marszałek z wysiłkiem przełknął ślinę. Pomiędzy żołnierzami przesuwał się jeszcze jeden szereg, sięgający bram więzienia, tworzyło go ponad tysiąc osób skutych ze sobą łańcuchami, które pętały im nogi. Byli to szlachcice, ich najstarsi synowie oraz małżonki. Potargane, wykwintne stroje nic nie znaczyły dla tłuszczy, ludzie pluli i obrzucali szlachtę zgniłym jedzeniem zza pleców żołnierzy Tamasa.

– Kat przejdzie po tym na emeryturę – rzucił półgłosem Olem.

Patrząc na plac, Tamas czuł zarazem uniesienie i obrzydzenie. Ten widok stanowił kulminację dziesiątków lat snucia planów. Marszałek drżał z podniecenia i dygotał targany wątpliwościami. Jeśli jakiś jego czyn przejdzie do historii, to będzie to właśnie ten.

Po prawej, przy końcu alei Królowej Floun zapanowało jakieś poruszenie. Tamasowi serce podeszło do gardła.

– Karabin – zażądał.

Olem podał broń.

– Zapasowy ładunek.

Marszałek wziął papierową gilzę i rozdarł ją w palcach. Dotknął językiem czarnego prochu i od razu poczuł mrowienie. Wzdrygnął się i uchwycił balustrady, gdy świat zatańczył mu się przed oczyma. Zacisnął powieki, a kiedy ponownie je uchylił, wszystko widział o wiele wyraźniej. Mógł zobaczyć pojedyncze włosy na głowach osób stojących sześć pięter niżej, a także to, co działo się pół mili w głąb alei Królowej Floun.

– Dragoni – oznajmił. – Cała kompania.

Dragoni w dekoracyjnych mundurach królewskich Hielmenów parli przed siebie na potężnych rumakach bojowych. Z szablami i pistoletami w dłoniach sunęli poprzez tłum jak po pustej ulicy, nie oglądając się za siebie, tratowali kobiety oraz dzieci.

Olem nie czekał na rozkaz i uniósł flagę sygnalizacyjną. Zamachał nią nad głową, a następnie opuścił poziomo, wskazując aleję Królowej Floun. Tamas zobaczył, jak ciemno ubrani mężczyźni, ledwie kropki pośród tłumu, ruszyli we wskazanym kierunku. Byli to żołnierze słynnej Straży Górskiej, wielcy i nieokrzesani, sprowadzeni specjalnie po to, by Tamas miał choćby częściową kontrolę nad tłumem. Strzelcy na budynkach ponad aleją też odwrócili się w stronę dragonów. Tamas spojrzał szybko na Olema. Sabon dobrze opisał sierżanta. Jasnowłosy żołnierz zachowywał się jak prawdziwy zawodowiec, nawet nie mrugnął, chociaż pojawienie się Hielmenów mogło zagrozić przewrotowi.

– Nie strzelać bez mojego rozkazu – polecił Tamas. Olem przekazał rozkaz żołnierzom kilkoma ruchami flag.

Dragoni zwolnili, gdy dotarli do skraju Królewskiego Ogrodu. Nawet wierzchowce ważące po sto czterdzieści kamieni nie mogły łatwo przebić się przez taką ciżbę. Coraz więcej ludzi padało pod kopytami, bo i nie było gdzie uciekać. Tłum zwrócił się przeciwko dragonom.

Konie wreszcie się zatrzymały. Dalej musiałyby stąpać po ludzkich głowach. Dragoni popędzali je, tymczasem za nimi podniosły się jęki i zawodzenia. To krewni i przyjaciele stratowanych krzyczeli w gniewie i rozpaczy, próbując pomóc rannym.

Pierwszy Hielmen został ściągnięty z konia, tłum zakrył go w mgnieniu oka. Pochwycono i pozostałych, którzy w panice zaczęli wymachiwać szablami. Któryś z nich strzelił, a tłum odpowiedział rykiem furii.

Jeden z Hielmenów utrzymał się w siodle przez kilka minut. Zmusił wierzchowca do tańczenia w kółko i machał szablą, utrzymując tłum na dystans. Ale i on podzielił wkrótce los swych towarzyszy i zniknął wśród tłuszczy. Tamas usłyszał, jak ktoś głośno wciąga powietrze, jakby z zaskoczenia. Lady Winceslav osunęła się zemdlona. Ponad tłum wyłoniła się głowa. Wciąż w ozdobionej piórami czapce Hielmena, ale ewidentnie brakowało jej ciała. Ludzie przekazywali ją sobie z rąk do rąk, nie bacząc na krew. Wkrótce dołączyły do niej inne głowy.

Tamas zmusił się, by patrzeć. To wszystko było jego dzieło. Dla Adro. Dla ludu.

Dla Eriki.

– Straszna śmierć, panie – stwierdził Olem. Zaciągając się papierosem, patrzył na makabryczne przedstawienie wraz z Tamasem, podczas gdy nawet Charlemund się odwrócił.