Piąte przez dziewiąte - ebook

Dzień był mroczny i ponury. Może dlatego zero snuło się, a właściwie toczyło po mieście w podłym nastroju. Bez uśmiechu przeglądało się w sklepowych wystawach, które niewyraźnie odbijały jego zamglony, obły kształt.

Zero przycisnęło się do szyby, żeby sprawdzić, czy w ogóle istnieje. Była to akurat witryna salonu fryzjerskiego, za którą fryzjer golił jakiegoś klienta na… kompletne zero! Zero odskoczyło z obrzydzeniem: „Nie wytrzymam, nie wytrzymam tego. Co to za fryzura?! Głowa bez włosów!”. Wstrząśnięte ruszyło przed siebie, ale najwyraźniej tego dnia miało pecha. Z wiszących nad dachami ciemnych chmur łzawo kapały pojedyncze ciężkie krople. „Są zupełnie jak ja. Też okrągłe i też do niczego” – westchnęło zero, patrząc, jak rozpryskują się o chodnik. Zrezygnowane, postanowiło zmoknąć. „Zaziębię się i umrę. I bardzo dobrze. I tak nikomu nie jestem do niczego potrzebne” – mamrotało, nasiąkając wodą.

Kiedy jednak po chwili deszcz przybrał na sile, zero zrezygnowało ze swojego dramatycznego planu i schroniło się pod daszkiem najbliższej kamienicy. Miejsca było mało, więc żeby całkiem nie przemoknąć, zero przytuliło się do domofonu, co wprawiło je w nastrój jeszcze podlejszy. Bo co było wypisane przy domofonowych guzikach? Oczywiście numery mieszkań: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 i 9. „Świetnie! Po prostu fantastycznie. A gdzie jest zero? Kto mieszka pod zerem? Nikt?! Co za niespodzianka! Zresztą, kto by chciał! Jestem nikim! Nie ma mnie!” – wściekało się zero, kiedy nagle poczuło, że ktoś się o nie opiera. Odwróciło wzrok od domofonu i napotkało rezolutne spojrzenie chłopczyka z tornistrem na plecach.– A ja cię znam, wiesz? – oświadczył chłopczyk radośnie.

– Ciekawe skąd? – warknęło nieprzyjaźnie zero.

– Ze szkoły. Uczyliśmy się o tobie – wyjaśnił chłopczyk.

– Uczyliście się o mnie? W szkole? – zaskoczone zero aż podskoczyło.

– Tak! I wiesz co? Ja ciebie najbardziej lubię ze wszystkich cyfr. Łatwo cię napisać. Jesteś takie ładne i okrąglutkie – powiedział chłopczyk.

– Naprawdę? – zero było wstrząśnięte faktem, że ktoś może je lubić. – A w której ty jesteś klasie? – zapytało, żeby ukryć wzruszenie.

– W zerówce. I właśnie wypadł mi ząb – uśmiechnął się dumnie chłopczyk, prezentując brakującą jedynkę.

– To chyba nie ma się z czego cieszyć, co? – zdziwiło się zero. – Pustka, brak, nicość. Po prostu zero zęba. Nieszczęście i tyle.

– Nieprawda! Jakby mleczaki nie wypadły, to nigdy by mi nie wyrosły nowe zęby. I nie dostałbym prezentu od Wróżki Zębuszki! – zaprotestował chłopczyk.

– Hmmm… Nie przyszłoby mi to do głowy – zamyśliło się zero. – Że niby nic jest potrzebne, aby mogło być coś? Czyli ja też?

– No pewnie! Ale teraz muszę już iść, bo mama na mnie czeka – zawołał chłopczyk i pobiegł w kierunku kamienicy numer 30.

Zero chciało go powstrzymać, zawołać, że przecież pada, kiedy się zorientowało, że wcale nie. Bo deszcz właśnie ustał i zza chmur wychodziło piękne okrągłe słońce, które odbijało się w lustrach kałuż. „Te małe krople, no, no… Każda z nich osobno nic nie znaczy, ale razem mają wielką siłę” – z podziwem zamruczało zero, przeskakując przez kałuże. Skacząc, zerkało w okna witryn. Wyglądało w nich zupełnie inaczej niż jeszcze godzinę temu. Teraz było wyraźne i sprężyste. A kiedy zatrzymało się przy papierniczym, całe się rozpromieniło. „Czynne od 10.00” – ucieszyło się. Przy księgarni było jeszcze lepiej. „500 potraw z ziemniaka, 101 sposobów na sukces, Baśnie z 1001 nocy, 20 000 tysięcy mil podwodnej żeglugi” – czytało zero tytuły i puchło z dumy. Trudno się więc dziwić, że kiedy dotoczyło się do stacji paliw, można je było pomylić z oponą. I tak się stało. Mężczyzna, który właśnie zatankował auto, złapał zero i próbował wpakować do bagażnika.

– Zostaw mnie, nie jestem tym, czym myślisz, że jestem! – zawołało oburzone.

– Nie? A kim w takim razie jesteś? – zakłopotany mężczyzna pogładził się po łysej czaszce i wtedy zero rozpoznało w nim klienta zakładu fryzjerskiego.

– Powiem ci, jeśli ty mi powiesz, czemu się tak ostrzygłeś – odpowiedziało pytaniem na pytanie.

– Bo to uwielbiam! Z głową ogoloną na zero można zaczynać wszystko od nowa – uśmiechnął się mężczyzna i wyzerował licznik w aucie. – Powiesz mi teraz, kim jesteś, skoro nie jesteś oponą?

– Jestem zerem! – odpowiedziało zero z dumą w głosie.