Pieśni ofiarne - ebook

Rabindranath-Tagore

Rabindranath-Tagore, najgłośniejszy dziś i najpopularniejszy poeta liryczny hinduski, czczony i miłowany przez swój naród tak, jak może żaden z poetów europejskich nie był nigdy czczony, stanowi zmodernizowane ogniwo tradycyjne tej wielkiej i szczytnej poezyi religijnej hinduskiej, której jedynym celem i dążeniem — złączenie z bóstwem (t. zw. joga). Bóstwo to, pod mianem Pana, Króla, Najmilejszego i t. d., jest osią wszystkich prawie tych pieśni, tęsknota zaś do niego i nieosiągalność złączenia w najwyższym stanie wzierania (kontemplacyi) i zmysłów przeobrażonych — przeważającą zwrotką uczuciową. Do tej osnowy dołącza się śliczna i subtelna tkanka odczuć przyrody i ton, wysoce humanitarny, przesiąknięty niezwykłą czystością, niewinnością i kapłańską zarazem powagą — wszystko, oczywiście, w kolisku wschodnio-panteistycznej wymiany.

Uroki tej czystej poezyi podbiły niedawno Europę, mało jeszcze dotychczas obznajmioną z tradycyjnemi tej pieśni o wiele potężniejszemi precedensami. Otrzymał więc Tagore nagrodę Nobla — i boleć prawdziwie należy, że ów wzniosły poeta hinduski, mający jakgdyby przeczucia świetlane Chrystusa, lecz nieznający Go, jako Boga wcielonego żywej wiary ludzkiej, musi uczyć dzisiejszą Europę chrześciańską idealizmu myśli i uczuć...

Utwory liryczne Rabindranath-Tagory pisane są w oryginale po bengalsku (jedna z odmian sanskrytu). O ile skromna moja znajomość sanskrytu sądzić mi pozwala, zwrotka sanskrycka (t. zw. sloka) jest zgoła nie do odtworzenia ani w rytmie, ani w subtelnościach ideowo-symbolicznych splotu, przez żaden z języków europejskich. I dlatego, opierając się na angielskim przekładzie prozą samego autora, zastosowałem dowolną zwrotkę polską, zachowując w niej, oczywiście, całą ścisłość myśli i obrazów.

Niech wiec idzie ten drobny wybór do rąk młodzieży, kobiet i tych wszystkich, którzy zachowali w sercu tchnienie wiosny nieśmiertelnej — i niech dostraja się echami w tem niebie duszy:

Gdzie w nieobjętym światła oceanie

Białe bez skazy wciąż promieniowanie,

Gdzie niemasz nocy, ni dnia, — gdzie osnowa

Bez barw i kształtów — i gdzie niemasz słowa

J. J.

1.

„Niewolniku poterany!

Mów, kto okuł cię w kajdany?“

„Pan mnie okuł: ja myślałem,

Że, za Jego idąc działem

Na ojczystej mojej niwie,

Całą ludzkość uszczęśliwię.

Więc — jak zbiera miód do ula

Pszczoła — kropla do kropelki,

Tak ja dla mojego króla

Gromadziłem skarbiec wielki.

Aż — gdy skleił sen powieki,

Na królewskie skarbów łoże

Ległem — i gdy wstały zorze,

W tym że skarbcu na mych wianach

Obudziłem się w kajdanach“.

„Niewolniku poterany!

Kto zgotował te kajdany?“

„Sam mym trudem i zapałem,

Sam ten łańcuch zgotowałem:

Bo mniemałem — na mej drodze

Tym łańcuchem się odgrodzę

I wolności me człowiecze

Jego splotem zabezpieczę.

Więc też pilnie we dnie, w nocy

Kułem łańcuch, pełen mocy, —

Trudem wielkim w ogniach zżywa

Sporządzałem te ogniwa.

Aż — gdy były już gotowe,

Niespożyte, pomnikowe,

Wtedy — wtedy w jego szpony

Sam zostałem pochwycony.

Przypisy

.Wiersz ten doskonale obrazuje stanowisko polityczne i kulturalne Indyj współczesnych.

Koniec Wersji Demonstracyjnej

Dziękujemy za skorzystanie z oferty naszego wydawnictwa i życzymy miło spędzonych chwil przy kolejnych naszych publikacjach.

Wydawnictwo Psychoskok