Płomień serca - ebook

Rozdział 1

GĘSI

Arthur Stuart stał przy oknie warsztatu wypychacza zwierząt i jak zahipnotyzowany wpatrywał się w wystawę. Alvin Smith prawie już minął następną przecznicę, nim zdał sobie sprawę, że Arthur został z tyłu. Zanim wrócił, wysoki biały mężczyzna zaczął wypytywać chłopca.

– Gdzie jest twój pan?

Arthur nawet na niego nie spojrzał. Nie odrywał wzroku od wypchanego ptaka upozowanego, jakby właśnie miał wylądować na gałęzi.

– Odpowiedz mi, chłopcze, bo wezwę konstabla i…

– On jest ze mną – wtrącił się Alvin.

Mężczyzna natychmiast zaczął się zachowywać przyjaźnie.

– Miło to wiedzieć, przyjacielu. Chłopak w tym wieku… Można by sądzić, że jeśli jest wolny, rodzice nauczą go grzeczności, kiedy zwraca się do niego biały człowiek…

– Myślę, że widzi tylko tego ptaka na wystawie. – Alvin położył chłopcu dłoń na ramieniu. – O co chodzi, Arthurze Stuart?

Dopiero dźwięk głosu Alvina wyrwał Arthura z oszołomienia.

– Jak on to zobaczył?

– Co? – zdziwił się mężczyzna.

– Co zobaczył? – zapytał Alvin.

– Jak ptak odpycha się skrzydłami, zanim usiądzie, a potem nieruchomieje jak posąg. Nikt tego nie widzi.

– O czym ten chłopak opowiada? – nie zrozumiał mężczyzna.

– Świetnie zna się na ptakach – wyjaśnił Alvin. – Myślę, że podziwia te wypchane okazy na wystawie.

Mężczyzna rozpromienił się z dumy.

– Sam zajmuję się wypychaniem. Prawie wszystkie tutaj są moje.

Wreszcie Arthur odpowiedział mu bezpośrednio.

– Większość to zwykłe martwe ptaki. Bardziej żywo wyglądały, kiedy leżały jeszcze na polu, zestrzelone śrutem. Ale ten… i tamten – wskazał pikującego jastrzębia – zrobił je ktoś, kto zna żywe ptaki.

Wypychacz przez chwilę spoglądał na niego niechętnie, jednak zaraz na jego twarz powrócił uśmiech handlarza.

– Podobają ci się? To prace takiego Francuza, przedstawia się John-James – wymówił podwójne imię, jakby to był żart. – Czeladnicza robota i tyle. Te delikatne pozy… Wątpię, czy druty długo wytrzymają.

Alvin uśmiechnął się lekko.

– Sam jestem czeladnikiem, ale moje dzieła przetrwają długo.

– Nie chciałem urazić – zapewnił szybko mężczyzna. Stracił jednak zainteresowanie. Jeśli Alvin był zaledwie czeladnikiem w swym fachu, na pewno nie miał dość pieniędzy, by cokolwiek kupić. Poza tym wędrownemu rzemieślnikowi na nic się nie przyda wypchany ptak.

– Czyli prace tego Francuza wycenia pan taniej?

Wypychacz ptaków się zawahał.

– Drożej – przyznał.

– Cena spada, kiedy chodzi o dzieło mistrza? – zdziwił się Alvin z niewinną miną.

Wypychacz zwierząt spojrzał gniewnie.

– Jego prace sprzedaję komisowo i to on ustala cenę. Wątpię, czy ktoś je kupi. Ale on uważa się za artystę. Wypycha i ustawia ptaki, żeby je malować. Kiedy już skończy, samego ptaka sprzedaje.

– Lepiej by porozmawiał z ptakami, zamiast je zabijać – wtrącił Arthur Stuart. – Stałyby nieruchomo, żeby mógł je malować. Stałyby dla człowieka, co widzi ptaki tak wyraźnie.

Wypychacz przyjrzał się chłopcu z dziwną miną.

– Pozwalasz chłopakowi mówić nieco zuchwale – zauważył.

– Sądziłem, że w Filadelfii ludzie mogą mówić wprost – odparł Alvin z uśmiechem.

Wypychacz zwierząt zrozumiał w końcu, jak bardzo Alvin z niego drwi.

– Nie jestem kwakrem, dobry człowieku, i ty też nie – rzekł.

Po czym wrócił do sklepu. Przez szybę Alvin widział, jak od czasu do czasu zerka na nich z ukosa.

– Chodźmy, Arthurze Stuart, mamy się spotkać z Verilym i Mikiem na obiedzie.

Arthur zrobił jeden krok, ale wciąż nie mógł oderwać wzroku od ptaka na gałęzi.

– Chodźmy, Arthurze, zanim on wyjdzie i każe nam odejść sprzed sklepu.

W końcu musiał chwycić chłopca za rękę i niemal siłą odciągnąć od wystawy. Kiedy szli, Arthur był wyraźnie zamyślony.

– Nad czym się tak zastanawiasz? – spytał Alvin.

– Chcę porozmawiać z tym Francuzem. Muszę mu zadać jedno pytanie.

Alvin wiedział, że nie warto dociekać, jakie to pytanie. Naraziłby się tylko na nieuniknioną odpowiedź: „A dlaczego mam je zadawać tobie? Ty nie wiesz”.

* * *

Verily Cooper i Mike Fink już jedli, kiedy Alvin i Arthur weszli do pensjonatu. Właścicielką była kwakierka, kobieta o zadziwiającej tuszy i bardzo ograniczonych talentach kulinarnych – jednak niewielkie wyrafinowanie swych dań rekompensowała ich obfitością. Co więcej, jako kwakierka nie tylko z nazwy, pani Louder nie czyniła żadnej różnicy między półczarnym chłopcem i trzema białymi mężczyznami, z którymi podróżował. Arthur Stuart siedział przy wspólnym stole z innymi; wprawdzie jeden z gości wyprowadził się tego samego dnia, kiedy Arthur Stuart pierwszy raz siadł do posiłku, jednak zachowywała się tak, jakby nawet tego nie zauważyła. Alvin starał się jej to wynagrodzić, zabierając Arthura ze sobą na codzienne wyprawy do lasu i na łąki nad rzeką, gdzie zbierali dziki imbir, gruszyczkę, miętę i tymianek, by doprawić jej potrawy. Z humorem przyjmowała zioła sugerujące krytykę jej kuchni. Dzisiaj ziemniaki były ugotowane z gruszyczką, którą przynieśli wczoraj.

– Da się zjeść? – spytała, kiedy skosztowali pierwszy kęs.

Odpowiedział jej Verily; Alvin z błogą miną przeżuwał jedzenie.

– Madame, pani szczodrość gwarantuje, że trafi pani do nieba, ale to smak dzisiejszych ziemniaków sprawi, że poproszą tam panią o gotowanie.

Zaśmiała się i zamachnęła na niego chochlą.

– Verily Cooper, gładkousty adwokacie, czyżbyś nie wiedział, że kwakrzy nie uznają pochlebstw?

Wszyscy jednak zdawali sobie sprawę, że choć nie wierzy w pochlebstwa, wierzy w serdeczność, jaka się za nimi kryje.

Póki inni goście siedzieli jeszcze przy stole, Mike Fink zabawiał ich opowieścią o swej wizycie w Prostym Domu, gdzie Andrew Jackson szokował filadelfijską elitę, sprowadzając swoich kumpli z Tennizy i Kennituck. Pozwalał im żuć tytoń i spluwać na podłogę w salach, które dawniej stęsknionym za domem europejskim ambasadorom oferowały odrobinę elegancji Starego Kraju. Fink powtórzył historię, którą sam Jackson opowiadał tego dnia – jak pewna elegancka filadelfijska dama skrytykowała zachowanie jego towarzyszy. „To Prosty Dom, a to są prości ludzie”, oświadczył Jackson. Gdy próbowała się spierać, dodał: „To jest też mój dom przez najbliższe cztery lata, a to są moi przyjaciele”. „Nie mają żadnych manier”, odpowiedziała dama. „Mają znakomite maniery”, odparł jej na to Jackson. „Maniery Zachodu. Ale są ludźmi tolerancyjnymi. Nie będą zwracać uwagi na to, że nawet nie spróbowała pani jedzenia, nie łyknęła dobrej whiskey z kukurydzy, nie splunęła ani razu, choć cały czas wygląda pani, jakby miała usta pełne czegoś niesmacznego”.

Mike Fink śmiał się długo i głośno, a wraz z nim inni goście, choć niektórych rozbawiła wspomniana dama, a innych sam Jackson.

Arthur Stuart zadał pytanie, które interesowało również Alvina.

– Jak Andy Jackson może cokolwiek załatwić, jeśli Prosty Dom pełen jest rzecznych szczurów, wieśniaków i innych takich?

– Kiedy coś ma być zrobione, to jeden z nas, rzecznych szczurów, idzie i robi to dla niego.

– Przecież ludzie z rzeki nie umieją czytać ani pisać.

– No… Stary Hickory sam załatwia swoje czytanie i pisanie – wyjaśnił Mike. – Posyła rzeczne szczury, żeby przekazywali wiadomości albo przekonywali ludzi.

– Przekonywali? – powtórzył Alvin. – Mam nadzieję, że nie używają metod przekonywania, co to je kiedyś chciałeś na mnie wypróbować.

Mike ryknął śmiechem.

– Jakby Hickory pozwolił chłopakom na takie sztuki, w Kongresie nie zostałoby pewno nawet sześć nosów ani dwadzieścioro uszu.

Wreszcie jednak opowieści o zabawach w Prostym Domu – albo o jego degradacji, zależnie od punktu widzenia – skończyły się i pozostali goście wyszli. Tylko spóźnieni Alvin i Arthur wciąż jedli, zdając raport ze swych dzisiejszych dokonań.

Mike ze smutkiem pokręcił głową, gdy Alvin zapytał, czy miał okazję porozmawiać z Jacksonem.

– Och, zaprosił mnie na pokoje, jeśli o to ci chodzi. Ale rozmowa sam na sam… nie, raczej nie. Widzisz, Andy Jackson może i jest prawnikiem, ale zna rzeczne szczury i moje nazwisko coś mu przypomniało. Dawna reputacja ciągle mnie prześladuje, Alvinie. Przykro mi.

Alvin uśmiechnął się tylko i machnął ręką.

– Przyjdzie taki dzień, że prezydent się z nami spotka.

– To zresztą i tak byłoby przedwczesne – zauważył Verily. – Po co walczyć o nadanie ziemi, jeśli nie wiemy nawet, do czego ją wykorzystamy?

– Właśnie że wiemy – odparł Alvin, dziecinnie się przekomarzając.

– Właśnie że nie. – Verily uśmiechnął się szeroko.

– Mamy zbudować miasto.

– Nie. Mamy nazwę dla miasta, ale nie mamy planu czy nawet idei miasta…

– To miasto Stwórców!

– Cóż, byłoby miło, gdyby Czerwony Prorok wyjaśnił ci, co to znaczy.

– Pokazał mi wszystko we wnętrzu wodnego gejzeru. Nie wiedział, co to znaczy, tak jak i ja nie wiem. Ale obaj widzieliśmy miasto zbudowane ze szkła i pełne ludzi. Samo miasto uczyło ich wszystkiego.

– A w tym całym widzeniu nie usłyszałeś może jakiejś wskazówki, co właściwie mamy ludziom mówić, żeby przyszli i pomogli nam w budowie?

– To znaczy, jak rozumiem, ty też nie osiągnąłeś tego, co zaplanowaliśmy? – domyślił się Alvin.

– Och, przeglądałem księgi w Bibliotece Kongresu – zapewnił Verily. – Znalazłem wiele odniesień do Kryształowego Miasta, ale większość wiązała się z hiszpańskimi zdobywcami, którzy uważali, że ma ono coś wspólnego ze źródłem młodości albo z Siedmioma Miastami Cebuli.

– Cebuli? – zdziwił się Arthur Stuart.

– Jedno ze źródeł błędnie uznało indiańską nazwę „Cibola” za hiszpańskie słowo oznaczające cebulę. Pomyślałem, że to zabawne. Ale trafiałem na same ślepe zaułki. Mimo to są tam interesujące dane, których jednak nie potrafię rozsądnie zinterpretować.

– Nie chciałbym czegoś zinterpytownego nierozsądnie – stwierdził Alvin.

– Nie baw się ze mną w dzikusa – skarcił go Verily. – Twoja żona jest zbyt dobrą nauczycielką, by mogła pozostawić cię w takiej ignorancji.

– Przestańcie się ze sobą drażnić – wtrącił stanowczo Arthur Stuart. – Co takiego znaleźliście?

– Istnieje urząd pocztowy w miejscowości, która się nazywa Kryształowe Miasto, w stanie Tennizy.

– Pewnie jest też takie, które się nazywa Źródło Młodości – mruknął Alvin.

– W każdym razie uznałem, że to ciekawe.

– Dowiedziałeś się o nim czegoś więcej?

– Pocztmistrzem jest pan Crawford, który nosi również tytuły burmistrza i… to ci się spodoba, Alvinie: Białego Proroka.

Mike Fink parsknął śmiechem, lecz Alvin wcale się nie ucieszył.

– Biały Prorok. Jakby chciał ustawić się przeciwko Tenska-Tawie.

– Powiedziałem już wszystko, co wiem – zakończył Verily. – A co wam udało się osiągnąć?

– Jestem w Filadelfii od dwóch tygodni, a niczego jeszcze nie osiągnąłem – stwierdził Alvin. – Myślałem, że miasto Benjamina Franklina może mnie czegoś nauczyć. Ale Franklin nie żyje, żadna specjalna muzyka nie rozbrzmiewa na ulicach, żadna mądrość nie unosi się wokół jego grobu. Tutaj narodziła się Ameryka, ale nie wydaje mi się, żeby wciąż tu żyła. Ameryka mieszka teraz tam, gdzie dorastałem… W Filadelfii pozostał tylko rząd Ameryki. To tak jakby znaleźć świeże łajno na drodze. To nie koń, ale mówi ci, że koń jest gdzieś blisko.

– Potrzebowałeś dwóch tygodni w Filadelfii, żeby to odkryć? – zdziwił się Mike Fink.

Verily poparł go.

– Mój ojciec mawiał – rzekł Verily – że jeśli masz kontakt z rządem, to jakbyś patrzył, jak ktoś sika ci do buta. Ten ktoś poczuje się lepiej, ale ty na pewno nie.

– Możemy sobie odpocząć od tej całej filozofii? – zaproponował Alvin. – Dostałem list od Margaret. – Był jedynym, który zwracał się do żony pełnym imieniem; wszyscy inni nazywali ją Peggy. – Z Camelotu.

– Nie jest już w Appalachee? – spytał Mike Fink.

– Cała agitacja za utrzymaniem niewolnictwa w Appalachee dociera z kolonii Korony. Dlatego Margaret tam właśnie wyruszyła.

– Po mojemu król raczej nie pozwoli, żeby Appalachee zakazało niewolnictwa – stwierdził Mike.

– Zdawało mi się, że ta wielka wojna w ubiegłym stuleciu ostatecznie przypieczętowała niezależność Appalachee – przypomniał Verily.

– A teraz pewno niektórzy potrzebują następnej, żeby ustalić, czy Czarni mogą być wolni – odparł Alvin. – Dlatego Margaret jest w Camelocie. Ma nadzieję uzyskać audiencję u króla i przemówić w sprawie pokoju i wolności.

– Jedyny czas, kiedy naród cieszy się jednym i drugim – oświadczył Verily – to krótki okres radosnego wyczerpania po wygranej wojnie.

– Ponury chłop z ciebie jak na kogoś, kto jeszcze nikogo nie zabił – ocenił Mike Fink.

– Jakby panna Larner chciała porozmawiać z Arthurem Stuartem, to czekam tutaj – wtrącił z uśmiechem Arthur.

Mike Fink demonstracyjnie klepnął go po głowie. Arthur parsknął śmiechem – ostatnio był to jego ulubiony żart; wykorzystywał fakt, że otrzymał to samo imię co król Anglii władający na uchodźstwie w niewolniczych hrabstwach Południa.

– Ma też powody, by wierzyć, że jest tam mój młodszy brat – dodał Alvin.

Na tę wieść Verily spuścił głowę i gniewnie zaczął się bawić resztkami jedzenia na talerzu, a Mike Fink wbił wzrok w przestrzeń. Obaj mieli wyrobioną opinię na temat brata Alvina.

– I właściwie sam nie wiem… – dokończył Alvin.

– Czego nie wiesz? – zapytał Verily.

– Czy pojechać tam i dołączyć do niej. Ona nie chce, oczywiście, bo się jej wydaje, że kiedy Calvin i ja się zejdziemy, ja umrę.

Mike uśmiechnął się złowrogo.

– Nie obchodzi mnie, jaki ten chłopak ma talent. Ale niech tylko spróbuje.

– Margaret nie mówiła, że to on mnie zabije – zauważył Alvin. – Po prawdzie to nie mówiła nawet, że umrę. Ale tak się domyślam. Nie chce mnie tam, dopóki nie będzie pewna, że Calvin wyjechał z miasta. Ale ja też chciałbym się spotkać z królem.

– Nie wspominając nawet o spotkaniu z żoną – dokończył Verily.

– Przydałoby się parę dni przy niej.

– I nocy – mruknął Mike.

Alvin uniósł brew i Mike uśmiechnął się głupkowato.

– Najważniejsza sprawa – ciągnął Alvin – to czy mogę tam bezpiecznie zabrać Arthura Stuarta. W koloniach Korony nielegalne jest przywożenie do kraju wolnej osoby mającej w żyłach choćby jedną szesnastą krwi Czarnych.

– Możesz udawać, że to twój niewolnik – zaproponował Mike.

– A jeśli tam umrę? Albo mnie aresztują? Nie chcę ryzykować, że Arthur zostanie skonfiskowany i sprzedany. To zbyt niebezpieczne.

– Więc nie jedź tam – stwierdził krótko Verily. – Król zresztą i tak nie ma pojęcia o budowie Kryształowego Miasta.

– Wiem – zgodził się Alvin. – Ja też nie mam. Ani nikt inny.

– Może to nie do końca prawda – rzucił Verily z uśmieszkiem.

Alvin się zniecierpliwił.

– Nie kpij sobie, Verily. Co wiesz?

– Nic, czego byś sam już nie wiedział, Alvinie. Budowanie Kryształowego Miasta musi się składać z dwóch etapów. Pierwszy to Stwarzanie i wszystko z tym związane. W tym nie pomogę ci ani ja, ani żaden inny śmiertelnik. Drugi etap to słowo „miasto”. Nieważne, czego jeszcze dokonasz, ale będzie to miejsce, gdzie ludzie mieszkają razem. To znaczy, że muszą być jakieś rządy i prawa.

– Muszą być? – zapytał żałosnym tonem Mike.

– Albo coś innego, co spełnia te same zadania – mówił dalej Verily. – I ziemia, podzielona, żeby ludzie mieli gdzie mieszkać. A ludzie będą głodni. Muszą siać i zbierać lub sprowadzać żywność. Muszą tkać lub kupować materiały, budować domy, szyć ubrania. Ktoś będzie brał ślub, ktoś musi go udzielić, jeśli się nie mylę. Ludzie będą mieli dzieci, więc potrzebne są szkoły. Nieważne, jakimi wizjonerami staną się mieszkańcy, i tak wciąż będą potrzebowali dachów i dróg, jeśli nie oczekujesz, że wszyscy zaczną latać.

Alvin oparł się na krześle i zamknął oczy.

– Uśpiłem cię czy myślisz? – zapytał Verily.

– Myślę, że właściwie nie mam bladego pojęcia, do czego się zabieram – odparł Alvin, nie otwierając oczu. – Biały Morderca Harrison był może najohydniejszym człowiekiem, jakiego poznałem, ale przynajmniej umiał zbudować miasto na pustkowiu.

– Łatwo jest zbudować miasto, jeśli tak ustalisz zasady, by źli ludzie się bogacili i nikt nie karał ich za występki. W takie miejsce sama chciwość ściągnie ci mieszkańców, jeśli tylko zdołasz żyć obok nich.

– Coś takiego powinno się też udać z przyzwoitymi ludźmi.

– Powinno i udało się.

– Gdzie? – dopytywał się Mike Fink. – Nigdy nie słyszałem o takim mieście.

– To przynajmniej setka miast – wyjaśnił Verily. – Mówię o Nowej Anglii, oczywiście. A szczególnie o Massachusetts. Założonym przez purytanów, by stało się ich Syjonem, krainą czystej religii za oceanem na zachodzie. Przez całe życie, dorastając w Anglii, słyszałem opowieści o tym, jak doskonała jest Nowa Anglia, jak czysta i pobożna, że nie ma tam bogatych ni biednych, ale wszyscy korzystają z darów niebios i ludzie wolni są od pokus świata. Żyją w pokoju i równości, w krainie najsprawiedliwszej ze wszystkich, które istniały na ziemi Pana naszego.

Alvin pokręcił głową.

– Verily, jeśli Arthur nie może odwiedzić Camelotu, mogę się założyć, że tak samo ja i ty nie powinniśmy się wybierać do Nowej Anglii.

– Tam nie ma niewolnictwa.

– Wiesz, o co mi chodzi. Tam wieszają za czary.

– Nie jestem czarownikiem. Ty też nie.

– Według nich jesteśmy.

– Tylko jeśli będziemy robili jakieś heksy albo wykorzystywali ukrytą moc – tłumaczył Verily. – Z pewnością zdołamy się powstrzymać na czas potrzebny, by odkryć, w jaki sposób stworzyli tak wielki kraj wolny od waśni i ucisku, wypełniony miłością Bożą.

– Niebezpiecznie – uznał Alvin.

– Zgoda! – zawołał Mike. – Musielibyśmy zwariować, żeby tam jechać. Czy nie stamtąd przybył ten adwokat, Daniel Web­ster? On wie o tobie, Alvinie.

– Jest teraz w Carthage City i zarabia pieniądze na ludziach zepsutych – przypomniał Alvin.

– Tak było, kiedy ostatnio o nim słyszeliśmy. Ale może pisać listy. Może się wybrać do domu. Coś może się nam nie udać.

Arthur Stuart spojrzał na Mike’a.

– Coś może się nie udać, nawet kiedy leżysz we własnym łóżku w niedzielę.

W końcu Alvin uniósł powieki.

– Muszę się uczyć – rzekł. – Verily ma rację. Nie wystarczy nauczyć się Stwarzania. Muszę poznać też sztukę rządzenia, budowy miast i całą resztę. Muszę nauczyć się wszystkiego o wszystkim, a im dłużej tu siedzę, tym bardziej zostaję z tyłu.

Arthur Stuart zrobił smętną minę.

– Czyli nie zobaczę króla…

– Jeśli o mnie chodzi – pocieszył go Mike – to ty jesteś prawdziwym Arthurem Stuartem i masz takie samo prawo jak on, żeby być królem na tej ziemi.

– Chciałem, żeby pasował mnie na rycerza.

Alvin westchnął. Mike przewrócił oczami. Verily poklepał chłopca po ramieniu.

– Dzień, kiedy król nobilituje chłopca mieszanej krwi…

– A mógłby pasować tylko moją białą połowę? – zapytał Arthur Stuart. – Jakbym tak dokonał mężnego czynu? Słyszałem, że właśnie wtedy zostaje się rycerzem.

– Stanowczo pora już ruszać do Nowej Anglii – stwierdził Alvin.

– Mówię ci, że mam złe przeczucia – upierał się Mike Fink.

– Ja też – przyznał Alvin. – Ale Verily ma rację. Stworzyli dobry kraj i ciągną tam dobrzy ludzie.

– A czemu nie wybierzemy się do tego miasteczka w Tennizy, co to się nazywa Kryształowe Miasto?

– Może tam właśnie ruszymy, kiedy skończymy już z Nową Anglią.

– Optymista z ciebie – roześmiał się Verily.

* * *

Spakowali większość rzeczy, zanim jeszcze położyli się spać. Zresztą niewiele musieli włożyć do swoich toreb. Kiedy człowiek w podróży ma jedynie konia, który niesie jego i bagaż, zupełnie inaczej ocenia, co musi wozić z miejsca na miejsce, niż ktoś podróżujący wozem albo z orszakiem sług i jucznych zwierząt. Aby nie zamęczyć wierzchowca, bierze właściwie niewiele więcej, niż mógłby nieść piechur.

Alvin zbudził się jeszcze przed świtem, ale w czasie raptem dwóch oddechów zdał sobie sprawę z nieobecności Arthura Stuarta. Okno było otwarte, a choć zajmowali pokój na najwyższym piętrze, wiedział, że to by chłopaka nie powstrzymało. Arthur wierzył chyba, że grawitacja winna mu jest przysługę.

Verily i Mike spali, ale już wiercili się w łóżkach. Alvin obudził ich i poprosił, by osiodłali i objuczyli konie, gdy on pójdzie na poszukiwanie.

Mike zaśmiał się tylko.

– Pewno znalazł sobie jakąś dziewczynę, którą chce ucałować na do widzenia.

Alvin spojrzał na niego zaszokowany.

– O czym ty mówisz?

Mike był równie zdziwiony.

– Ślepy jesteś? Albo głuchy? Arthurowi zmienia się głos. Jest już o włos od zostania mężczyzną.

– Skoro o włosach mowa – wtrącił Verily – to myślę, że cień na jego górnej wardze już wkrótce stanie się szczotką. Powiem szczerze, moim zdaniem na jego twarzy już teraz rośnie więcej włosów niż na twojej, Alvinie.

– Nie zauważyłem też, żeby twoja była szczególnie zdobna w wąsy – odparował Alvin.

– Golę się.

– Ale długi czas mija między jednym a drugim Bożym Narodzeniem. Muszę iść. Pewnie wrócę, zanim skończycie śniadanie.

Po drodze Alvin zajrzał jeszcze do kuchni, gdzie pani Lou­der wyrabiała ciasto.

– Nie widzieliście może dzisiaj Arthura Stuarta? – zapytał.

– A kiedy zamierzaliście mnie uprzedzić, że wyjeżdżacie?

– Kiedy zaczniemy się zbierać po śniadaniu – zapewnił ją Alvin. – Nie próbowaliśmy się wymknąć, to żadna tajemnica, że się spakowaliśmy.

Dopiero wtedy zauważył, że policzki ma mokre od łez.

– Pani Louder, nie myślałem, że tak się przejmiecie. To przecież pensjonat, prawda? A goście przychodzą i odchodzą.

Westchnęła głośno.

– Jak dzieci…

– A czy dzieci od czasu do czasu nie powracają do gniazda?

– Jeśli to ma być obietnica, to może moimi głupimi łzami nie zmienię pieczywa w solone ciasteczka – powiedziała.

– Obiecuję, że nigdy nie spędzę nocy w Filadelfii gdzie indziej, tylko u pani. Chyba że moja żona i ja kiedyś się tu osiedlimy; będziemy wam przysyłać na śniadanie nasze dzieci, byśmy mogli się wylegiwać do późna.

Zaśmiała się.

– Pan nasz ciebie stwarzał dwa razy dłużej niż innych, Alvinie Smith, bo tyle czasu trzeba, żeby wcisnąć do środka te twoje figle.

– Figle same się wciskają. Taka ich natura.

Dopiero wtedy pani Louder przypomniała sobie o pytaniu Alvina.

– Co do Arthura Stuarta, to kiedy wyszłam po drewno, przyłapałam go, jak schodził z drzewa pod ścianą.

– I nie obudziliście mnie? Czemuście go nie zatrzymali?

Zignorowała to ukryte oskarżenie.

– Zanim poszedł, wcisnęłam mu w rękę zimnego racucha. Powiedział, że musi załatwić jakąś sprawę, zanim rankiem wyjedziecie.

– No, przynajmniej wygląda, że ma zamiar wrócić.

– Rzeczywiście. Ale gdyby nie, to nie jesteś przecież jego panem, jak sądzę.

– To, że nie jest moją własnością, nie oznacza jeszcze, że nie jestem za niego odpowiedzialny.

– Nie mówiłam o prawach. Wyraziłam prostą prawdę. Nie jest ci posłuszny jak chłopiec, ale jak mężczyzna, który chce ci sprawić radość. Czyni coś nie dlatego, że ty rozkazujesz, ale dlatego, że zgadza się, iż powinien.

– Ale to jest prawda dla wszystkich ludzi i wszystkich panów. A nawet niewolników.

– Chcę powiedzieć, że nie robi tego, co robi, z lęku przed tobą – wyjaśniła pani Louder. – Dlatego nie wypada ci złościć się na niego. Nie masz takiego prawa.

Dopiero wtedy Alvin uświadomił sobie, że jest trochę zagniewany na Arthura Stuarta za to wyjście bez uprzedzenia.

– Wciąż jest młody – przypomniał.

– A ty niby co, siwobrody starzec z przygarbionym grzbietem? – Roześmiała się. – Idź, poszukaj go. Arthur Stuart nigdy nie zdaje sobie sprawy z niebezpieczeństwa, jakie dniem i nocą czyha na chłopca z jego rodu.

– Ani z zagrożeń, które zakradają się od tyłu. – Alvin pocałował ją w policzek. – Nie pozwólcie, żeby te bułeczki zniknęły, zanim wrócę.

– Twoja to sprawa, nie moja, kiedy postanowisz wrócić – odparła. – Któż może wiedzieć, jak głodni będą dziś rano inni?

Na to Alvin zanurzył tylko palec w mące, nakreślił jej biały pasek na nosie i ruszył do drzwi. Pokazała mu język, ale nie starła mąki.

– Będę klaunem, jeśli tego chcesz ode mnie! – krzyknęła za nim.

* * *

Było jeszcze za wcześnie, żeby sklep był otwarty. Alvin jednak poszedł prosto do wypychacza zwierząt. Jaką inną sprawę mógł załatwiać Arthur Stuart? Pomysł Mike’a, że Arthur poznał jakąś dziewczynę, nie wydawał się rozsądny. Chłopiec prawie nigdy nie opuszczał Alvina, więc nie miał po temu okazji, nawet gdyby już dorósł na tyle, by próbować.

Ulice były zatłoczone – farmerzy z okolicy zwozili towary na targ, ale sklepów jeszcze nie otwierano. Gazeciarze i listonosze wypełniali swe misje, wózki mleczarzy klekotały w zaułkach, dostarczając nabiał do kuchni. Panował gwar, ale był to świeży gwar poranka. Nikt jeszcze nie krzyczał, sąsiedzi się nie kłócili, domokrążcy nie zachwalali towarów, żaden woźnica nie wykrzykiwał, by ludzie zeszli mu z drogi.

I żaden Arthur nie stał przed wystawą sklepu z wypchanymi zwierzętami.

Ale dokąd jeszcze mógłby pójść? Dręczyło go jakieś pytanie i nie spocznie, póki nie znajdzie odpowiedzi. Ale przecież nie wypychacz znał tę odpowiedź, prawda? To francuski malarz ptaków, John-James. A gdzieś we wnętrzu sklepu musiała być ukryta notatka z jego adresem. Czyżby Arthur naprawdę okazał się tak nierozsądny, by…

Rzeczywiście, okno było otwarte, a pod nim ustawione dwie skrzynki i beczka. Arthurze Stuart, wcale nie jest lepiej być wziętym za złodzieja niż za niewolnika…

Alvin podszedł do drzwi na podwórze. Przekręcił gałkę. Poruszyła się lekko, ale nie dość, by odsunąć zapadkę. A więc zamknięte…

Oparł się o drzwi i przymknął oczy, szukając swym przenikaczem, aż znalazł wewnątrz sklepu płomień serca. Tam więc był Arthur Stuart, jaskrawy życiem, gorący od przygody. Jak tyle już razy wcześniej, Alvin żałował, że nie ma daru Margaret, nie potrafi zajrzeć w płomień serca i dowiedzieć się czegoś o przyszłości i przeszłości, czy nawet o myślach w chwili obecnej. Teraz by się to przydało.

Nie odważył się wołać Arthura – jego głos zaalarmowałby kogoś i chłopiec prawie na pewno zostałby schwytany. Wypychacz zwierząt mieszkał prawdopodobnie nad sklepem albo w jednym z pobliskich domów.

Dlatego Alvin sięgnął przenikaczem do zamka, by zbadać, jak jest zbudowany. Stara konstrukcja, marnie dopasowana. Wygładził szorstkie powierzchnie, usunął brud i rdzę. Zmiana kształtu elementów była łatwiejsza niż ich przesunięcie, więc tam gdzie dwie płaskie części stykały się, nie pozwalając na otworzenie zapadki, zmienił je na ukośne. Metal wpłynął w nowe kształty, aż obie płaszczyzny mogły łatwo przesuwać się względem siebie. Wtedy przekręcił gałkę, a zapadka odskoczyła bezgłośnie.

Nie otwierał jednak drzwi, gdyż najpierw musiał się zająć zawiasami. Były bardziej nierówne i bardziej zabrudzone niż zamek. Czy właściciel w ogóle korzysta z tego wyjścia? Alvin wyrównał więc i oczyścił również zawiasy. Teraz, kiedy przekręcił gałkę i pchnął drzwi, jedynym dźwiękiem był szelest wiatru wpadającego do wnętrza.

Arthur Stuart stał przy warsztacie wypychacza. W rękach trzymał sójkę i lekko gładził jej pióra. Uniósł głowę i spojrzał na Alvina.

– Nawet nie jest martwa – powiedział cicho.

Alvin dotknął ptaka. Tak, pozostało w nim trochę ciepła; wyczuwał uderzenia serca. Śrucina, która go ogłuszyła, wciąż tkwiła w czaszce. Mózg był uszkodzony i ptak wkrótce zdechnie, nawet jeśli żadna z ran nie okaże się śmiertelna.

– Znalazłeś to, po co przyszedłeś? Adres malarza?

– Nie – odparł zasmucony chłopak.

Alvin natychmiast wziął się do pracy nad ptakiem. Przesuwanie przenikaczem przez żywe stworzenie, dokonywanie tu i tam niewielkich poprawek było zadaniem delikatniejszym niż przemiany metalu. Pomagało, że trzymał zwierzę, że mógł go dotykać, gdy pracował. Krew z mózgu wkrótce spłynęła do żył, a uszkodzone arterie się zasklepiły. Tkanki pod ołowianymi kulkami goiły się szybko, wypychając je z ciała. Nawet ta wbita w czaszkę obluzowała się i wypadła.

Sójka nastroszyła pióra i spróbowała wyrwać się Alvinowi.

– I tak ją zabiją – stwierdził.

– Dlatego ją wypuścimy – odparł Arthur.

Alvin westchnął.

– Wtedy staniemy się złodziejami, prawda?

– Okno jest otwarte – zauważył chłopiec. – Sójka może wyfrunąć, kiedy ten człowiek przyjdzie rano do sklepu. Pomyśli, że sama uciekła.

– A jak skłonimy ptaka, żeby to zrobił?

Arthur spojrzał na niego jak na kogoś niespełna rozumu, po czym nachylił się nad sójką stojącą nieruchomo na blacie. Zaczął szeptać do niej tak cicho, że Alvin nie zrozumiał słów. Potem zagwizdał kilka razy ostro, po ptasiemu.

Sójka wzniosła się w powietrze i trzepocząc hałaśliwie, zaczęła fruwać dookoła. Alvin uchylił się przed nią.

– Nie uderzy w ciebie – uspokoił go rozbawiony Arthur.

– Chodźmy stąd – odparł krótko Alvin.

Wyprowadził chłopca przez tylne drzwi. Kiedy je zamknął, przytrzymał jeszcze gałkę w dłoni, przywracając częściom zamka ich właściwy kształt.

Wypychacz zwierząt stał u wylotu zaułka.

– Co tu robicie?

– Mamy nadzieję was znaleźć, drogi panie – odparł spokojnie Alvin, nie cofając dłoni.

– Z ręką na gałce moich drzwi? – zapytał mężczyzna lodowato podejrzliwym tonem.

– Nie odpowiedzieliście na pukanie. Pomyślałem, że nie słyszeliście, tak jesteście zajęci pracą. Chcemy tylko zapytać, gdzie znajdziemy tego malarskiego czeladnika. Francuza. Johna-Jamesa.

– Wiem, czego chcieliście – oświadczył wypychacz. – Odsuńcie się od drzwi, bo zawołam konstabla.

Alvin i Arthur cofnęli się.

– To za mało – stwierdził właściciel warsztatu. – Kręcicie się przy tylnych drzwiach. Skąd mam wiedzieć, że nie chcecie walnąć mnie w głowę i okraść, kiedy tylko je otworzę?

– Gdyby taki był nasz plan, mój panie, leżelibyście już na ziemi, a ja miałbym w ręku klucze.

– A więc wszystko sobie przemyśleliście!

– Zdaje mi się, że to wam się roi plan kradzieży. A potem oskarżacie innych, że chcą zrobić to, coście sami przed chwilą wymyślili.

Właściciel gniewnie wyjął klucz z kieszeni i wsunął go do zamka. Zaparł się, by przekręcić mocno, spodziewając się oporu zardzewiałego żelaza. Dlatego wyraźnie się zatoczył, gdy klucz nie stawił oporu, a drzwi uchyliły się bezszelestnie.

Może obejrzałby zamek i zawiasy, ale w tej właśnie chwili sójka, która przez całą noc powoli konała na stole, zatrzepotała gwałtownie przed jego twarzą i wyfrunęła na dwór.

– Nie! – krzyknął wypychacz zwierząt. – To trofeum pana Ridleya!

Arthur Stuart zaśmiał się głośno.

– Marne trofeum, skoro jeszcze lata.

Wypychacz zwierząt stał w progu i spoglądał za sójką. Po chwili przyjrzał się Alvinowi i Arthurowi.

– Wiem, że macie z tym coś wspólnego – oświadczył. – Nie wiem co. Nie wiem też, w jaki sposób, ale zaczarowaliście tego ptaka.

– Ależ skąd! – zapewnił Alvin. – Kiedy tu przyszedłem, nie miałem pojęcia, że trzymacie tam żywe ptaki. Myślałem, że zajmujecie się tylko martwymi.

– To prawda! Ten ptak był martwy!

– John-James – przypomniał Alvin. – Chcemy go zobaczyć, zanim wyjedziemy z miasta.

– Dlaczego miałbym wam pomagać?

– Bo poprosiliśmy. I nic was to nie kosztuje.

– Nie kosztuje? A jak niby wytłumaczę się panu Ridleyowi?

– Powiecie mu, żeby się upewnił, czy ptak jest zabity, zanim go do was przyniesie – zaproponował Arthur Stuart.

– Nie życzę sobie słuchać takich rzeczy od czarnego chłopaka – oznajmił wypychacz zwierząt. – Jeżeli nie potrafisz dopilnować tego małego, nie powinieneś wprowadzać go między dżentelmenów.

– Tak zrobiłem? – zdziwił się Alvin.

– Co zrobiłeś?

– Wprowadziłem go między dżentelmenów? Wciąż czekam na przejaw uprzejmości, która mnie przekona, że możecie się do nich zaliczać.

Wypychacz zwierząt spojrzał na niego ze złością.

– John-James Audubon wynajmuje pokój w pensjonacie Wolność. Ale nie znajdziecie go tam o tej porze. Do południa szuka ptaków.

– A więc dobrego dnia – pożegnał się Alvin. – Moglibyście od czasu do czasu naoliwić zamek i zawiasy. Będą wtedy w lepszym stanie.

Wypychacz zwierząt zrobił zdziwioną minę. Gdy skręcali z zaułka na ulicę, wciąż jeszcze otwierał i zamykał swe ciche drzwi na oczyszczonych zawiasach.

– I po wszystkim – stwierdził Alvin. – Przed wyjazdem nie znajdziemy już twojego Johna-Jamesa Audubona.

Arthur Stuart popatrzył na niego zaskoczony.

– A dlaczego nie?

Zagwizdał kilka razy. Sójka sfrunęła z góry, usiadła mu na ramieniu. Arthur szeptał do niej i pogwizdywał przez chwilę. Ptak wskoczył na głowę chłopca, potem – ku zdumieniu Alvina – na Alvina ramię, na głowę i dopiero potem odleciał nad ulicą.

– Dziś rano na pewno jest nad rzeką – oświadczył Arthur Stuart. – Gęsi się tam karmią w drodze na południe.

Alvin rozejrzał się niepewnie.

– Mamy jeszcze lato. Jest gorąco.

– Ale nie na północy. Wczoraj słyszałem dwa stada.

– Ja tam nic nie słyszałem.

Arthur Stuart tylko wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Myślałem, że przestałeś słyszeć ptaki – powiedział Alvin. – Wtedy, kiedy odmieniłem cię w rzece. Myślałem, że straciłeś ten talent.

Chłopiec wzruszył ramionami.

– Straciłem. Ale przypomniałem sobie, jak to było. Cały czas słuchałem.

– I to wraca?

Arthur pokręcił głową.

– Muszę się zastanawiać. Nie przychodzi samo, jak kiedyś. To już nie jest talent. To…

– Umiejętność? – podpowiedział Alvin.

– Coś między pragnieniem a wspomnieniem.

– Słyszałeś krzyk gęsi, a ja nie. A mam bardzo dobry słuch, Arthurze.

Arthur uśmiechnął się znowu.

– Co innego słyszeć, a co innego słuchać.

* * *

Kilku mężczyzn ze strzelbami polowało nad rzeką na gęsi. Łatwo jednak można się było domyślić, który z nich jest Johnem-Jamesem Audubonem. Nawet gdyby nie zauważyli szkicownika wewnątrz otwartego plecaka, nawet gdyby nie był dziwacznie ubrany we francuską, przesadzoną wersję kostiumu amerykańskiego trapera – uszytą ze skór jeleni – i tak by wiedzieli, który to myśliwy. Odpowiedź wskazywał prosty test: był jedynym, który znalazł gęsi.

Celował właśnie do jednej, płynącej po rzece.

– Panie Audubon! – krzyknął bez zastanowienia Alvin. – Wstydu nie macie?

Audubon obejrzał się zaskoczony. To jego nagłe poruszenie czy może wołanie Alvina spłoszyło ptaki, prowadzący gąsior zagęgał i wystartował, ociekając wodą – z początku nieco chwiejnie, ale zaraz pofrunął płynnie, z kroplami spływającymi mu ze skrzydeł srebrzystą kaskadą. Po chwili wszystkie gęsi także wzleciały nad rzeką. Audubon uniósł strzelbę, lecz zaklął i odwrócił się do Alvina, nadal z wymierzoną bronią.

– Pour quoi, imbecile!

– Chcecie mnie zastrzelić?

Francuz z wahaniem opuścił lufę i przypomniał sobie angielski, w tej chwili niezbyt płynny.

– Mam to piękne stworzenie w oku, gdyby nie ty, człowieku z otwarta gęba!

– Przepraszam, ale nie mogłem uwierzyć, że zastrzelicie gęś na wodzie.

– Czemu nie?

– Bo… bo to niesportowo.

– Pewno, że niesportowo! – W miarę jak Audubon rozgrzewał się w dyskusji, jego angielski wyraźnie się poprawiał. – Nie jestem tutaj dla sportu! Rozejrzyj się wszędzie, monsieur, i powiedz, jakiej bardzo ważnej rzeczy nie widzisz.

– Nie ma pan psa – stwierdził Arthur Stuart.

– Tak! Le garçon noir zrozumiał! Nie mogę strzelać do ptaka w powietrzu, bo jak mogę wtedy ptaka zabrać? On spada, skrzydło się łamie, po co on mi teraz? Strzelam na wodzie, potem chlap, chlap i mam gęś.

– Bardzo praktyczne – przyznał Alvin. – Gdybyście byli głodni i potrzebowali tej gęsi do jedzenia.

– Jedzenie! – wykrzyknął Audubon. – Czy wyglądam jak człowiek głodny?

– Może trochę chudy. Ale pewnie moglibyście pościć dzień czy dwa, nie padając z głodu.

– Nie rozumiem cię, Monsieur Americain. Et je ne veux pas te comprendre. Idźcie sobie.

Audubon ruszył brzegiem w dół rzeki, w kierunku gdzie odleciały gęsi.

– Panie Audubon! – zawołał za nim Arthur Stuart.

– Muszę was zastrzelić, zanim odejdziecie? – odpowiedział Francuz załamany.

– Mogę sprowadzić je z powrotem – oświadczył Arthur.

Audubon odwrócił się do niego.

– Wołasz gęsi? – Z kieszeni kurtki wyciągnął drewniany wabik. – Ja wołam gęsi też. Ale kiedy to słyszą, myślą: Sacre Dieu! Ta gęś umiera! Odlatujmy stąd! I odlatują.

Arthur Stuart podszedł bliżej. Zamiast odpowiedzieć, zaczął wydawać dziwne dźwięki z krtani i przez nos. Nie było to typowe przywoływanie gęsi – nikt nie zwróciłby na ten głos uwagi. Nie było to nawet naśladownictwo gęsiego krzyku. A jednak było coś… gęsiego w tym bełkocie, który wydobywał się chłopcu z ust. Zresztą wcale niegłośno. Po chwili ptaki wróciły, ślizgając się nad powierzchnią wody.

Audubon uniósł strzelbę do ramienia. Arthur natychmiast zmienił głos, gęsi odfrunęły od brzegu i wylądowały daleko na wodzie.

Rozczarowany Audubon spojrzał gniewnie na Alvina i Arthura.

– Kiedy to obraziłem ciebie albo kalafiorowatą twarz twojej brzydkiej matki? Która z paskudnych, śmierdzących filadelfijskich prostytutek była twoją siostrą? A może to le bon Dieu uraziłem? Notre Pere Celeste, za co muszę tak pokutować?

– Nie sprowadzę tutaj gęsi, jeśli chce je pan tylko zastrzelić – oświadczył Arthur.

– A na co mi one, jak nie zastrzelę ani jednej?

– Pan nie chce jej jeść. Chce ją pan tylko namalować. Czyli nie musi być martwa.

– Jak mogę malować ptaka, kiedy on nie stoi w jednym miejscu! – krzyknął Audubon. I nagle coś sobie uświadomił. – Wiecie, jak się nazywam. Wiecie, że maluję. Ale ja was nie znam.

– Jestem Alvin Smith, a to mój podopieczny Arthur Stuart.

– Podpieczony? Jaki to niewolnik?

– Podopieczny. Nie jest niewolnikiem. Ale jest pod moją opieką.

– A kto mną się zaopiekuje i przed wami dwoma obroni? Dlaczego nie możecie być zwykłymi złodziejami, co to zabiorą moje pieniądze i uciekną?

– Arthur ma do was pytanie.

– Oto moja odpowiedź: odejdźcie! Departez!

– A gdybym nakłonił tę gęś, żeby stała przed panem nieruchomo, bez zabijania? – zaproponował Arthur.

Audubon miał już odpowiedzieć coś ostro, kiedy wreszcie zdał sobie sprawę, co właściwie obserwował przed chwilą: widział, jak Arthur przywołuje gęsi.

– Jesteś, jak to u was mówią, osobą z talentem? Wołaczem gęsiów?

– Gęsi – poprawił uprzejmie Alvin.

Arthur pokręcił głową.

– Po prostu lubię ptaki.

– Ja też lubię ptaki – odparł Audubon. – Ale one jakoś nie czują do mnie sympatii.

– Bo je pan zabija, a nawet nie jest pan głodny – wyjaśnił chłopiec.

Malarz przyjrzał mu się skonsternowany. W końcu podjął decyzję.

– Możesz zrobić, żeby gęś stała tu nieruchomo?

– Mogę ją poprosić. Ale musi pan odłożyć strzelbę.

Audubon natychmiast oparł broń o drzewo.

– I rozładować.

– Myślisz, że złamię obietnicę?

– Niczego pan nie obiecał.

– No dobrze! – jęknął Audubon. – Przyrzekam na grób mojej matki.

– Co pan przyrzeka? – zapytał podejrzliwie Arthur.

– Przyrzekam, że żadnego strzelania do gęsi! Pas de strzelanie do gęsi!

– Nawet z padu, cokolwiek to znaczy. Żadnego strzelania do żadnych ptaków, przez cały dzień – upierał się Arthur.

– Nie „padu”, niedouczony chłopczyku. J’ai dit „pas de”. Rien! Żadnego strzelania do gęsi, tak powiedziałem. – I dodał pod nosem: – Tous les sauvages du monde sont ici aujourd’hui.

Alvin zachichotał.

– I strzelania do dzikusów także nie, jeśli wam to nie przeszkadza.

Audubon spojrzał na niego zły i zakłopotany.

– Parlez-vous français?

– Je ne parle pas français – odparł Alvin, przypominając sobie to zdanie z kilku ciężkich lekcji, jakich udzieliła mu Margaret, nim zrezygnowała z nauczenia go jakiegokolwiek języka poza angielskim. Wcześniej porzuciła już łacinę i grekę. Z wypowiedzi Francuza zrozumiał jednak słowo sauvage, gdyż słyszał je często we francuskim forcie Detroit, kiedy jako chłopiec przebywał tam z Ta-Kumsawem.

– C’est vrai – mruknął Audubon. Po czym dodał głośno: – Składam obietnicę, której chcecie. Sprowadź mi gęś, co stanie na miejscu do malowania.

– Odpowie pan na moje pytanie? – upewnił się Arthur Stuart.

– Tak, oczywiście.

– Ale to będzie prawdziwa odpowiedź, nie takie głupie nic, co to zwykle dorośli mówią dzieciom?

– Chwileczkę – obruszył się Alvin.

– Ty nie – zapewnił szybko Arthur, lecz Alvin nie wyzbył się podejrzeń.

– Tak – przyrzekł ze znużeniem Audubon. – Zdradzę ci wszystkie tajemnice wszechświata.

Chłopiec kiwnął głową i przeszedł do miejsca, gdzie brzeg rzeki wznosił się najwyżej. Zanim jednak zawołał gęś, obejrzał się jeszcze.

– Gdzie ten ptak ma stanąć? – zapytał.

Audubon roześmiał się.

– Dziwny z ciebie chłopak – stwierdził. – Czy to jest to, co Amerykanie nazywają przechwałkami?

– On się nie przechwala – uspokoił go Alvin. – Naprawdę musi wiedzieć, gdzie chcecie, żeby ta gęś stanęła.

Audubon potrząsnął głową, rozejrzał się, sprawdził kąt padania promieni słonecznych i gdzie jest najbliższy ocieniony skrawek ziemi, żeby mógł usiąść do pracy. Dopiero wtedy wskazał miejsce, gdzie ptak miał mu pozować.

– Dobrze – zgodził się Arthur Stuart.

Odwrócił się w stronę rzeki i zabełkotał znowu, głośniej. Głos niósł się nad wodą. Gęsi poderwały się w powietrze i podfrunęły do brzegu, lądując na wodzie lub na łące. Prowadzący gąsior jednak opadł obok Arthura, który zaprowadził go do miejsca wskazanego przez malarza.

Arthur spojrzał niecierpliwie na Francuza. Audubon stał nieruchomo, z rozdziawionymi ustami, i patrzył, jak gąsior zajmuje pozycję i nieruchomieje niczym posąg.

– Chce pan rysować kijkiem w błocie? – zapytał Arthur.

Dopiero wtedy Audubon zauważył, że papier i farby zostały w worku. Podbiegł do bagażu, zatrzymując się co chwilę, by się upewnić, że gąsior wciąż jest na miejscu.

– Zapomniałeś, że dziś rano mieliśmy opuścić Filadelfię? – zapytał Alvin, kiedy Audubon znalazł się poza zasięgiem słuchu.

Arthur spojrzał na niego z wyrazem tak morderczej pogardy, do jakiej zdolna jest tylko twarz dorastającego chłopca.

– Możesz wyjechać, kiedy tylko zechcesz.

Z początku Alvin uznał, że chłopiec mówi mu, by jechał sam i go zostawił. Ale natychmiast pojął, że Arthur jedynie stwierdza fakt: Alvin mógł wyjechać z Filadelfii, kiedy chciał, więc nie ma znaczenia, czy nastąpi to dziś rano, czy później.

– Verily i Mike będą się martwić, jeśli zaraz nie wrócimy.

– Nie chcę, żeby umierały ptaki.

– To Boże zadanie, widzieć każdą spadającą jaskółkę. Nie słyszałem, by ogłaszał, że to stanowisko jest wolne.

Arthur nadąsał się i nie odpowiedział już ani słowem. Po chwili wrócił Audubon, usiadł na trawie pod drzewem i zaczął mieszać farby, by uzyskać kolory gęsiego upierzenia.

– Chcę patrzeć, jak pan maluje – oświadczył Arthur.

– Nie lubię, kiedy ktoś zagląda mi przez ramię.

Arthur wymruczał coś i gąsior zaczął odchodzić.

– Dobrze! – zawołał rozgorączkowany Audubon. – Patrz, jak maluję, patrz na ptaka, patrz na słońce w niebie, aż oślepniesz! Co tylko chcesz!

Arthur Stuart wymamrotał coś do gąsiora, a ptak natychmiast poczłapał z powrotem na miejsce.

Alvin pokręcił głową. Czyste wymuszenie. Gdzie się podziało to łagodne dziecko, które znał od tak dawna?

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI

PEŁNY SPIS TREŚCI:

Rozdział 1. GĘSI

Rozdział 2. DAMA DWORU

Rozdział 3. MALOWANE PTAKI

Rozdział 4. ZAMIESZANIE

Rozdział 5. PURITY

Rozdział 6. IMIONA

Rozdział 7. OSKARŻENIE

Rozdział 8. KOSZ Z DUSZAMI

Rozdział 9. POLOWANIE NA CZAROWNICE

Rozdział 10. W NIEWOLI

Rozdział 11. DOBRZY LUDZIE

Rozdział 12. NIEWOLNICY

Rozdział 13. DZIEŃ SĄDU

Rozdział 14. BUNT

Rozdział 15. OJCOWIE I MATKI

Podziękowania