Pod jednym dachem, pod jednym niebem - ebook

Zima tego roku była łagodna, poprzeplatana krótkimi okresami słabych mrozów i nagłych odwilży, podczas których ogrody i pola znów ciemniały pod topniejącym śniegiem. Dawniej, jak opowiadała babka Izabelka (dwie były babki w rodzinie – i obydwie siedziały teraz przy stole – Izabelka, sam żywioł i prawda w każdym słowie i spojrzeniu, i babka Wysoczarska, nigdy nie nazywana imieniem, jakby spreparowana z samych refleksji i zahamowań), a więc dawniej, mawiała babka Izabelka, były całkiem inne, prawdziwe zimy, siarczyście mroźne, jak Pan Bóg przykazał. Popatrz, Karolinko, mówiła do córki, jak świat się zmienił za mego życia. Czy dawniej kobiety chodziłyby w grudniu w takich cienkich pończochach?

– Pewnie dawniej nie było takich cienkich pończoch – wtrąciła Sylwia, nie podnosząc głowy znad talerza.

– A nie było – stropiła się nieco babka. – Ale nawet gdyby były, to i tak nikt by nie mógł w takich pończochach wytrzymać.

Zima była naprawdę łagodna, łudząca wciąż nadzieją wczesnego przedwiośnia. Sterty śniegu, zgarniętego na brzegi alejki wiodącej od furtki do drzwi werandy, obniżały się w oczach, a na ich brzegach zaczynały nawet wystawać z ziemi, czarnej, rozpulchnionej wilgocią, zielone czubki krokusów. Karolina, siedząc wraz z Wiktorem u szczytu stołu, rozsuniętego na całą długość, żeby zmieścili się przy nim wszyscy goście, widziała tę alejkę poprzez otwarte szeroko ogromne drzwi między werandą a pokojem, patrzyła wciąż na nią, choć wiedziała, że nikt już nią teraz nie nadejdzie – Agnieszka miała przyjechać z Warszawy dopiero w nocy, po przedstawieniu, a prócz niej przy stole siedzieli już wszyscy, których zaprosiła.

Doznawała tego dnia dziwnego uczucia przerysowania, niezwykłej ostrości wrażeń, które w dodatku odbierała w takim natłoku, jakby całe jej życie zgromadziło się nagle wokół niej i pozwoliło oglądać się z przejmującej bliskości. Nawet ta ścieżka, ujęta tego dnia w dwa obrzeża topniejącego śniegu, oświetlona uliczną latarnią i blaskiem bijącym z pokoju, wydawała jej się chwilami obramowana puszystymi głowami piwonii, rozkwitających w lecie czy też pomarańczowym bogactwem nasturcji, którą pokonywały dopiero pierwsze przymrozki. Nigdy zapewne te kolory nie wydawały jej się tak żywe i nigdy nie widziała ludzi zbliżających się ścieżką ku domowi tak wyraziście, jak teraz, gdy nadchodzili nią z głębi lat.

Tylko Wiktor nie wszedł tędy po raz pierwszy; frontowe wejście w tamtym, złym czasie nie było dla tych, którzy musieli się ukrywać. Może przedostał się przez płot, choć obsadzony był kolczastą wysoką ałyczą, pokrytą jesienią gęsto złotymi soczystymi śliwkami, z których Izabelka Szymankowa robiła pyszne kompoty na zimę, a może otworzył furtkę o zmroku i od razu skierował się ku budynkowi, w którym ojciec trzymał konia i bryczkę, tak pomocne przy pełnieniu obowiązków weterynarza. Koń – niezapomniany Białek – stał pod ścianą w mrocznym kącie swojej małej stajni, i tam zobaczyła – ukrytego za jego bokiem, nadaremnie usiłującego obwiązać chustką zranione ramię, chłopaka.

Wsunęła dłoń pod obrus i położyła ją na kolanie Wiktora. Poczuł to od razu, przechylił głowę i uśmiechnął się do niej, a potem tak jak ona podniósł obrus i położył rękę na jej dłoni. Nie wydawali się sobie śmieszni, choć cieszyło ich to, że mogli zrobić to ukradkiem, bo może śmieszni wydaliby się Krystianowi i jego żonie, a już na pewno Markowi, a zwłaszcza Sylwii, o tak! Zwłaszcza Sylwii, która skończyła już czternaście lat, do czego nie przyznawała się chętnie Agnieszka.

– A więc właściwie... – Krystian powiódł spojrzeniem po wszystkich zebranych przy stole, ale głównie mówił do rodziców – właściwie jest to nasza wizyta pożegnalna. Wyjeżdżamy z kraju na początku przyszłego miesiąca.

Nie widywali syna zbyt często, choć do Warszawy (i z Warszawy) było tak blisko, ale godzili się z tym jakoś, nie manifestując przykrości. Teraz jednak wyobrażenie oceanu czyniło tę jego, przyszłą przecież dopiero, nieobecność stokroć boleśniejszą.

– I nie znajdziesz już czasu – spytała cicho Karolina – żeby wpaść choć na krótko przed samym wyjazdem?

– Och, mamo – zniecierpliwił się Krystian – wiesz, jak to jest. W takiej sytuacji spada na człowieka tysiąc spraw bardziej lub mniej ważnych, ale wszystkie trzeba załatwić.

– Kasia ci pomoże.

– Ona ma dość zajęć z wyekwipowaniem siebie i Marka.

– Tutaj? – roześmiał się Kamil; nie rozumiał przedwyjazdowych kłopotów brata.

– A tutaj! Tutaj! – dość opryskliwie potwierdził Krystian. – Wszystkie sprawunki muszą być załatwione w kraju.

– Nie znam się na tym – mruknął Kamil. Pochylił się nad swoją porcją karpia w galarecie i zaczął starannie oddzielać mięso od ości. Karolina niespokojnie spojrzała ku niemu. Zawsze trwogą ją przejmował choćby najlżejszy ton uszczypliwości w słowach Krystiana, kierowanych do młodszego brata. Ale Kamil nie wyglądał na urażonego. Manipulując wciąż sztućcami, powtórzył nawet dość pogodnie: Nie znam się na tym.

– Słusznie – wmieszał się do rozmowy Rozciłowski, pierwszy mąż Agnieszki, choć dawno z nią rozwiedziony, zaproszony jednak przez byłych teściów na rodzinną uroczystość. Był przed kilku laty w Stanach i Krystian pochylił się ku niemu, ciekaw jego zdania na temat, który zdawał się najbardziej go interesować. – Na początku każdego przybysza z Polski przeraża to, że tak mało można kupić za dolara. W bufetach uniwersyteckich, które są przecież tańsze od najtańszych restauracji, befsztyk – co prawda dość potężny – kosztuje dwa dolary. Od razu tracimy nań apetyt, uzmysłowiwszy sobie, co byśmy za te pieniądze kupili w Polsce.

Wszyscy roześmiali się, tylko ksiądz Rudek pozostał poważny.

– Gdyby to przeliczyć na dachówki! – westchnął. Remontował dach na kaplicy i miał nadzieję wszystkich parafian wciągnąć w swoje kłopoty.

Ale Rozciłowski nie był z jego parafii, ciągnął dalej:

– Mówiły mi panie z naszej ambasady, z którymi miałem okazję się zetknąć, że podczas urlopów lub służbowych wyjazdów do kraju, zawsze załatwiają tu wszystkie poważniejsze sprawunki.

– Słyszysz? – zwrócił się Krystian do żony.

– No, ale w końcu liczy się przede wszystkim fason! – powiedziała babka Wysoczarska, bez przychylności patrząc na wnuka. Zasięgał informacji na temat Stanów u Rozciłowskiego, który tam był przed kilku laty, zapominając, że ona wróciła stamtąd zaledwie przed rokiem po dłuższym pobycie u córki w Los Angeles. Choć już prawie osiemdziesięcioletnia, włożyła na ten uroczysty rodzinny wieczór czarny kostiumik z brokatu, rozjaśniony bluzką ze złotej lamy o wyrafinowanie skromnym koszulowym kroju. – Liczy się przede wszystkim fason – powtórzyła.

– Moja mama jest zawsze ubrana najmodniej na świecie – odezwała się Sylwia. Wszystko potrafi wyszperać w warszawskich sklepach za całkiem tanie pieniądze. – Mówiła z pełnymi ustami, wymachując widelcem, ale to nie raziło Rozciłowskiego. Patrzył na córkę z miłością, może dlatego, że – choć podrzucona przez Agnieszkę dziadkom – była jednak najwyraźniej dumna z matki.

– Nie znam się na tym – powtórzył znów Kamil, właściwie bez związku, ale jakby ze wzrastającą satysfakcją.

O czym oni mówią? – myślała babka Izabelka. Zdumiewało ją, że tyle rzeczy, tyle w ogóle wszystkiego potrzebują teraz ludzie. Ona przyszła do tego domu w jednej sukienczynie, kiedy Karol po śmierci matki najął ją do pielęgnowania ojca i prowadzenia domowego gospodarstwa. I wystarczyło, że trąciła go piersią w wąskich drzwiach, że otarła się o niego biodrem, a chłop zgłupiał do tego stopnia, że prostą dziewczynę uczynił panią weterynarzową, choć mogła z nim żyć na kocią łapę i wcale by go do tego nie przymuszała. Piotruś (ten ból w sercu, nieustający po tylu latach, na przypomnienie jego imienia, wyrazu jego oczu) urodził się dopiero w rok po ślubie, i wszyscy ją – Izabelkę – za to w mieście szanowali. Pani doktorowo, zwracali się do niej od razu, choć może inne doktorowe wcale nie były z tego zadowolone.

– Podać barszcz? – przechyliła się ku Karolinie.

– Myślę, że chyba tak... – Karolina powiodła wzrokiem po półmiskach z resztkami zakąsek – powiem zaraz Pawlisiowej, żeby go podgrzała.

– Ty siedź! – powstrzymała ją matka unosząc się z miejsca. – To dziś twój wieczór. A poza tym ja z Pawlisiową najlepiej się rozumiem. Żebyś wiedziała, jakie pyszne uszka zrobiła do barszczu!

– Bo to Galicjanka – wyjaśnił ksiądz Rudek. – A u tych z dawnej Galicji, jak barszcz, to tylko z grzybowymi uszkami.

Pawlisiową była księżą gospodynią, wypożyczoną Wysoczarskim na tę rodzinną uroczystość. Świetna kucharka i tego wieczoru dała popis swoich umiejętności. Ksiądz, który podczas kazania ostatniej niedzieli napomknął aluzyjnie, że niektórzy parafianie żyją ponad stan, podczas gdy ich zabytkowy kościół wymaga wciąż kosztownych remontów, nie krył jednak tego wieczoru dumy ze swojej gospodyni. Sam lubił dobrą kuchnię, a Wysoczarskim należało się takie przyjęcie w okrągłą rocznicę ich ślubu. Tylko jakoś dzisiejsza data... dzisiejsza data nie zgadzała mu się z tą, którą zapamiętał sprzed lat i zapisał w parafialnych księgach... Dlaczego obchodzili tę rocznicę w grudniu, skoro polskie wojsko wkroczyło do miasta 22 stycznia i dopiero wtedy...

Był młodziutkim wikarym, kiedy objął parafię w tym mieście po zasłużonym proboszczu, zamęczonym w Dachau. Wojna jeszcze trwała, ale tutaj już się skończyła, front przesunął się na zachód, ludzie wracali do swoich miejsc, choć oczywiście nie wszyscy, nie wszyscy...

Starał się właśnie, zebrawszy trochę informacji o losach mieszkańców tego miasta, uporządkować parafialne księgi – gdy stanęła przed nim młodziutka para. Dziewczyna była w żałobie, tym bardziej go więc zdziwiło, gdy poprosili o spowiedź i ślub nazajutrz.

– Bez zapowiedzi? – zdumiał się. – I bez dyspensy? To niemożliwe.

– Musi być możliwe – powiedział chłopak. Jutro idę do wojska. – I na front.

– Dostał pan powołanie?

– Nie, nie dostałem.

– Dlaczego więc... – zająknął się, ale urwał, nie wiedział kogo ma przed sobą.

– Nie dostałem powołania – powtórzył chłopak – ale idę. I chcę, żeby ona – wziął dziewczynę za rękę, a jej łzy napłynęły do oczu – czekała na mnie jako moja żona.

Chciał młodych o coś zapytać, ale nie nabył jeszcze dostatecznej praktyki w duszpasterskich sprawach, ogarnęło go zawstydzenie, które miał nadzieję zwalczyć w sobie, zadając to pytanie w mroku konfesjonału.

Otworzył księgę i zapytał o nazwiska.

Kiedy dziewczyna wymieniła swoje, zrozumiał, dlaczego jest w żałobie. Ojcem jej był weterynarz Szymanko, który zginął ostatniego dnia pobytu Niemców w tym mieście, chował go przed kilkoma dniami na miejscowym cmentarzu. Ludzie o tym wciąż mówili, nie musiał o nic pytać. „Karolina Szymanko, zapisał, córka Karola i Izabeli z domu Skrobek”.

– Wiktor Wysoczarski – powiedział młody, gdy zwrócił ku niemu wzrok.

– Skąd? – spytał mimo woli, bo chłopak, choć zbiedzony i wymizerowany, nie pasował mu jakoś do tego miasteczka.

Nie odpowiedział na to pytanie, wzruszył tylko ramionami.

– Właściwie... sam nie wiem.

– Jak można tego nie wiedzieć?

– Wędrowałem ostatnio.

– Od kiedy jest pan tutaj?

– Od października. Ale... niemeldowany.

– Teraz też nie?

– Nie.

Nie zapytał dlaczego, choć wtedy w pełni jeszcze tego nie rozumiał, a fakt, że młody prosił o sakrament małżeństwa przed dołączeniem do przybyłego zza Wisły wojska, sprawę dodatkowo zaciemniał. Dopiero później, gdy zaprzyjaźnił się z Wysoczarskim, gdy razem zbierali książki o drugiej wojnie, wyjaśniające i porządkujące niejako czyn zbrojny Polaków, zagmatwany konspiracją podczas jego trwania, dopiero wtedy zrozumiał to „wędrowanie” młodego człowieka, które z dopalającej się po powstaniu Warszawy zawiodło go wraz z wycofującymi się przez Żoliborz oddziałami AK do Puszczy Kampinoskiej, skąd Niemcy wypchnęli je w mściwie precyzyjnej akcji „Sternschnuppe” aż pod Żyrardów i Jaktorów. Tu zadano im cios ostateczny, tylko część zdołała przedrzeć się do oddziałów partyzanckich działających pod Opocznem...

Mógł mu już to wtedy powiedzieć, gdy stanął przed nim w zakrystii z tą dziewczyną, która powstrzymywała łzy. Ale nie powiedział. Jak boleśnie – ale i jak koniecznie – nieufni byli Polacy w tamtych latach.

Zapytał go więc o miejsce urodzenia. I nawet na to pytanie odpowiedział jakby z wahaniem i bardzo cicho:

– Wysoczary w Sandomierskiem.

Nie wyobrażał sobie – on, chłopski syn (Rudek – może jakiś szlachcic nazwał tak pradziadka od koloru włosów?), że będzie kiedyś żałował ziemian, którym teraz wraz z odzyskaniem wolności groziła parcelacja, ach, żebyż to tylko ona. A jednak ogarnął go jakiś jakby własny żal na myśl o tej cudzej ziemi, którą miano krajać, o domu, który przestał już być dla kogoś spuścizną po przodkach, po wiekach... Do tej chwili – mimo żałoby dziewczyny, mimo łez, które zabłysły w jej oczach, mimo drżących niekiedy ust chłopaka – wydawali mu się promienną młodą parą. Każda młodość była wspaniała – młodość ludzi, drzew traw, młodość dnia, wschodzącego zalewającą niebo jutrznią – ale najwspanialsza była młodość uczucia i ona to ich rozjaśniała, aż bił od nich blask, aż chwilami chciało mu się mrużyć przed nim oczy.

Dziwne, że tamtego dnia nie przyszło mu do głowy, że ten chłopak, ten Wiktor Wysoczarski z Wysoczar, w których gospodarzyli już zapewne fornale jego ojca, może z Berlina nie wrócić. Bo przecież jasne było, że szedł na Berlin. Wszyscy, którzy przeszli przez to miasto w marszu na zachód, szli na Berlin. Więc i on, jak mógł się domyśleć, choć tego od niego nie usłyszał, i on – ze spalonej Warszawy, z puszczy przetrzebionej przez Aktion „Sternschnuppe”, nazwaną tak chyba przez kogoś rozczytującego się w bajkach braci Grimm, z bitwy pod Jaktorowem wreszcie, po której, na krótko przestał być żołnierzem – i on musiał, musiał, na rany Chrystusa! Musiał iść na Berlin.

– Wiesz, Wiktor – ksiądz Rudek przechylił się ponad stołem ku Wysoczarskiemu – wtedy, kiedy stanęliście przede mną i poprosiłeś, żebym dał wam ślub, przez myśl mi nie przeszło, że możesz nie wrócić.

Wiktor wyjął spod obrusa leżącą wciąż na jego kolanie dłoń żony, pocałował ją i trzymał przez chwilę przy ustach.

– Musiałem wrócić. Ona na mnie czekała.

– Och, jak czekałam! – westchnęła Karolina. Łzy napłynęły jej do oczu, opuściła powieki, żeby nikt ich nie dostrzegł. Taki dzień szczęśliwy... po cóż łzy w taki dzień? Miała przy sobie tych, których kochała... Wiktor siedział obok niej i wciąż był dla niej chłopcem, którego z przerażeniem, ale i z zachwytem obudzonym już w tej pierwszej chwili, spostrzegła obok Białka pod ścianą stajni w ów pamiętny październikowy wieczór. I ona pozostała chyba dla niego dziewczyną, ujrzaną nagle we wrotach i od razu budzącą nadzieję, choć wtedy każdy człowiek mógł także budzić strach. Czy to możliwe, żeby nie postarzeli się dla siebie, choć dwóch ich synów zbliżało się już do czterdziestki? Obydwaj zresztą nie wyglądali na to. Panująca moda wyraźnie teraz odmładzała mężczyzn. Kurtki zamiast płaszczy, dżinsowe spodnie – na długie lata czyniły z nich młodzieńców, czasem nawet wbrew usposobieniu i psychicznemu samopoczuciu, co właśnie odnosiło się do Krystiana i Kamila. Krystian zresztą nigdy nie miał czasu na młodość. Chyba nawet nie miał już czasu na dzieciństwo. Od najwcześniejszych lat pochłaniało go pragnienie wyprzedzania innych, pokonywania ich, spychania na dalsze miejsca w toczonym bezustannie, choć niekiedy tylko przez niego uświadamianym sobie, wyścigu. Najbardziej cenił ludzi, którzy go podziwiali. Już w przedszkolu darzył uczuciem tylko te wychowawczynie, które podkreślały jego wyjątkowość i wyróżniały go wśród dzieci. To samo powtarzało się w szkole podstawowej i w średniej, na wyższej uczelni. Kończył je wszystkie z pierwszą lokatą, co nigdzie nie przysporzyło mu przyjaciół, chyba nie tylko ze względu na zawiść. Pracę w handlu zagranicznym cenił sobie prawdopodobnie także przede wszystkim dlatego, że dawała mu możliwości błyszczenia, że czuł się podziwiany wszędzie, gdzie się zjawiał – przystojny, dobrze ułożony młody Polak, świetnie władający kilkoma językami. Życiowy prymus! – mówiła o nim jego żona Katarzyna, co zawierało także – szczególnie przez nią akcentowaną – pochwałę ich małżeństwa. Konkurs na żonę wygrała spośród licznych kandydatek sposobem patrzenia na niego tak intensywnym, jakby wszyscy inni mężczyźni utracili nagle (dla niej!) wszelkie zalety, jakby stali się (dla niej!) bandą nieurodziwych głupców. Tak samo patrzyła na niego babka Wysoczarska. Narażał się jej niekiedy, jak on spragnionej podziwu i wzmożonej uwagi (choćby dziś przy stole rozpytywaniem Rozciłowskiego o Stany), ale wybaczała mu to wszystko, bo był dla niej jedynym Wysoczarskim. Wiktor już dawno nim być przestał, Kamil nigdy nie budził nadziei, że nim zostanie, a z Marka nie wiadomo co mogło wyrosnąć. Wysoczary przepadły, ale Krystian zawsze sprawiał wrażenie, że właśnie z nich wyjechał, i że zaraz tam wróci po załatwieniu swoich – tylko swoich – spraw. Mój Wysoczarski! – mówiła o nim z czułością babka i w jakiś, choć częściowy sposób, wyrównywało jej to straty, które w życiu poniosła.

Teraz siedział przy stole uszczęśliwiony bardziej od rodziców tym, że nie sprawił im zawodu, że jednak przyjechał mimo tylu zajęć i pozwala im widzieć siebie przed długą rozłąką. Tylko czasem w spojrzeniu jawiło mu się roztargnienie, które budziło w Karolinie smutną niepewność, czy jej syn naprawdę jest obecny przy stole. Patrzyła jeszcze przez chwilę na jego pięknie sklepione czoło, prosty ani trochę niezadarty nos i usta, które rzadko pozwalały sobie na spontaniczny uśmiech. A potem – szybko i jakby z pragnieniem doznania należnej jej w tym dniu łagodności i odprężenia po uczuciach zbyt trudnych – przeniosła spojrzenie na Kamila.

Nie był podobny do brata, wdał się najwidoczniej w Szymanków, a także w tych Skrobków zza Wisły, z których wywodziła się babka Izabelka. Może nawet urodziwszy był od brata, smagły jak matka i babka, spojrzenie miał jasne, ujmujący wyraz twarzy, w ustach coś prawie dziewczęcego, choć także nie uśmiechał się zbyt często i – nie do każdego. W jawny sposób nie dbał o to, jak go ludzie odbierają i nie starał się tego odbioru polepszyć. Nawet w tym dniu uroczystym zjawił się u rodziców w przyciasnym, spranym sweterku, w wytartych spodniach. (Na litość boską! – myślała babka Wysoczarska. Czyżby nauczycielom płacono teraz tak mało, że nie miał nic innego do włożenia?)

Kamila także młodość po prostu nie zajmowała. Nie uważał jej za coś nadzwyczajnego, nie starał się jej wykorzystać. Tę sprawę, ten sposób bycia, nawyk, rozciągnięty na lata mimo ich upływu, obydwaj bracia pozostawili Agnieszce. To jej obecność w domu była promieniującą na wszystkich radością, niekiedy – gdy nauczyła się kłamać – może nawet sztuczną i wymagającą wysiłku. Ale Kamila nie zajmowała własna młodość, o cudzą potrafił się troszczyć, może właśnie dlatego, że uważał ten okres za najmniej szczęśliwy w życiu, a za najbardziej odpowiedzialny za całą jego resztę. Uczniowie uważali go za mądrzejszego kolegę, pragnęli jego przyjaźni, nawet po opuszczeniu szkoły starali się ją utrzymywać. Gdy przyjeżdżał do rodziców przynajmniej na część wakacji, Karolinę zadziwiała mnogość otrzymywanych przez niego listów. O czym oni do ciebie piszą? – pytała. Odpowiadał: O życiu. Czy zdawał sobie sprawę, że tak bardzo podzielony między tylu ludzi coraz mniej miał siebie dla siebie? I dla swoich bliskich. Łucja sześć lat czekała na sukces. Na sukces inny niż te, które on – w swoim odrębnym mniemaniu – odnosił. Mogła to być praca habilitacyjna, powrót do pracy naukowej na uniwersytecie, gdzie przyjęto by go z otwartymi ramionami, albo prywatna opłacalna działalność, w której wreszcie mogłyby być w pełni wykorzystane jego studia. Kamil na nic takiego nie miał ochoty. Bezdzietnemu małżeństwu łatwo było się rozstać, choć Karolina podejrzewała, że tę łatwość jej młodszy syn zagrał z talentem, którego mogłaby mu pozazdrościć Agnieszka.

Który z nich był szczęśliwy? Krystian, tak perfekcyjny w denerwujący dla Kamila sposób, czy Kamil o za małych – według Krystiana – ambicjach?

Drzwi, prowadzące do kuchni, otworzyły się gwałtownie, pchnięte energiczną dłonią Pawlisiowej. Widniała w nich przez chwilę okrągła i rumiana, ale zaraz wysunęła się zza jej pleców i przesłoniła ją sobą babka Izabelka z ogromną tacą, zastawioną filiżankami z dymiącym barszczem.

– Ja babci pomogę – zerwała się od stołu Sylwia. Powinna była właściwie nazywać ją prababką, ale brzmiałoby to śmiesznie, zwłaszcza, że Izabelka Szymankowa trzymała się jeszcze krzepko, pierś miała pełną, nogi zgrabne i szybkie, a ręce, którymi podawała barszcz gościom, opalone do łokci jeszcze od plewienia w ogrodzie, nie były rękami starej kobiety. Sylwia, dźwigając tacę z filiżankami, postępowała za nią krok w krok, prawie już tak wysoka jak babka i zadziwiająco do niej podobna. Ona teraz miała przejąć pałeczkę urodziwych dziewcząt w tej rodzinie i chyba – cóż za smarkata! – wiedziała już o tym. Pełnym wdzięku ruchem głowy odrzucała na plecy lśniące ciemne włosy, co czyniło ją podobną do źrebaka o długiej smukłej szyi i podłużnych oczach skrytych za długą rzęsą.

Karolina zwróciła głowę ku Rozciłowskiemu, ciekawa, czy to widzi. Istotnie patrzył na córkę, ale jakby ukradkiem, może nie chciał, żeby ktoś spostrzegł, jak bardzo cieszy go jej widok, może bał się przede wszystkim tego, żeby ona sama tego się nie domyśliła. Ten duży, silny mężczyzna miał chyba złe doświadczenia ze zbyt jawnym okazywaniem uczuć kobietom i wolał się strzec, co rozumiała tylko Karolina. Do dzisiejszego dnia nie przebaczyła Agnieszce jej pierwszego rozwodu i we wszystkich sporach, które – przed nim i po nim – wynikały, zawsze była po stronie zięcia. On zresztą odpłacał jej przywiązaniem, którego daremnie oczekiwała ze strony dzieci. Krystian i Agnieszka od najwcześniejszych lat byli zajęci tylko własnymi sprawami, inni ludzie w ich życiu mieli znaczenie wyłącznie usługowe. Kamil... Czy nie za dużo o nich myślę? – przestraszyła się. Mają swoje życie i trzeba to zrozumieć, dlaczego akurat dziś zdaje mi się, że jeszcze tego nie zrozumiałam?

– Przestań rozmyślać – szepnął Wiktor. – Barszcz ci wystygnie.

– Nie lubię gorącego.

– Myślę, że Agnieszka ożywi towarzystwo przy stole, bo jakoś zaczyna być sennie.

– Nie przyjedzie przed dwudziestą drugą.

– Zostanie na noc?

– Chyba tak. Jutro niedziela, nie ma próby w teatrze.

– Myślisz, że spodziewa się zastać tu Rozciłowskiego?

– Dla niej to obojętne.

– Szkoda.

– No właśnie – wielka szkoda.

– Babciu! – Sylwia zwracała się teraz do Karoliny. – Czy będę mogła po kolacji zagrać z Markiem w ping-ponga? Rozstawimy stół u dziadka w gabinecie.

– A pytałaś Marka, czy ma ochotę?

– Och, na pewno ma ochotę! – zdecydowała, nie przewidując sprzeciwu, Sylwia. Marek był młodszy od niej o cały rok; wyrośnięty ponad wiek miał jednak dziecinną jeszcze twarz, trochę niemrawą po płowej i jakby usuniętej w cień męża matce. Pewny siebie na początku wizyty z racji zapowiadanego wyjazdu z rodzicami do Stanów, podczas kolacji gasł przy Sylwii, obok której siedział, przytłoczony podziwem dla niej, a może nawet już męskim lękiem przed po raz pierwszy w tej postaci napotkaną kobiecością.

Karolina to widziała.

– Causinen sind die Kaninchen der Liebe – powiedziała cicho do Wiktora.

– Zapomniałem już, co to znaczy.

– Kuzyni są królikami doświadczalnymi miłości.

– Daj spokój, to jeszcze dzieci.

– Dzieci? – przed samą sobą zwątpiła Karolina. – Przypomniał jej się dzień i sposób, w jaki przed dwoma laty Sylwia powiedziała jej, że oto dojrzała, że ma już to, jak wiele innych dziewcząt w klasie. Najpierw śmiała się długo, potem potrząsnęła głową, co zwykła była czynić, gdy czuła się z czegoś dumna.

– Babciu, gdybym się teraz puściła, to już bym miała dziecko.

Nie pytała – wiedziała. Ale to tylko początkowo wydawało się straszne. Później przyszła uspokajająca, pełna ulgi refleksja: nie trzeba jej było nic mówić, tłumaczyć, przestrzegać. Wiedziała.

Jej matka, Agnieszka, w takiej samej chwili powiedziała tylko:

– Mamo! To już się zaczęło. Cieknie ze mnie, jak z dziurawej beczki. Muszę iść do apteki po watę.

Ona sama, kiedy ją to spotkało, kiedy to na nią spadło, była w pełni nieświadoma tak boleśnie, tak kłopotliwie i nieestetycznie objawiającego się kobiecego losu. Uświadomiona przez matkę, poinformowana przez nią, że odtąd tak już będzie co miesiąc, płakała przez cały dzień pełna rozpaczy i wstrętu do swojej płci. W końcu ojciec uznał, że może to naprawdę za wcześnie, i że trzeba iść z dzieckiem do doktora.

Pamiętała dokładnie słomkowy kapelusz, jaki matka założyła tego dnia, kwiecistą suknię bez rękawów, jej nagie opalone ramiona i może było w tym jakieś pocieszenie, że miała stać się kimś takim jak ona. Cała wizyta u doktora Zaczyńskiego przebiegała w tej podniecającej (doktora), aurze kobiecości.

Kazał jej się rozebrać, ale nie po to, żeby ją badać.

– Niech pani na nią spojrzy – powiedział do matki, a ją samą zaprowadził przed lustro, aby także mogła się sobie przyjrzeć. Zapamiętała z tego, oglądanego w pomieszaniu i przerażeniu swego wizerunku, nie piersi, których najbardziej się wstydziła, ale ciemne, posępne oczy i usta, bardzo czerwone, obrzmiałe, jakby dopiero co ktoś je całował. – Niech pani na nią spojrzy – powtórzył doktor. – Są rodziny, w których dziewczynki bardzo szybko dojrzewają. To sprawa pewnych predyspozycji, wrodzonej zmysłowości, temperamentu...

A do niej powiedział... ujął jej brodę dwoma gorącymi palcami i powiedział:

– Jesteś już teraz małą kobietką. Na wszystko wokół siebie zaczniesz patrzeć innymi oczyma.

– Jakimi? – zapytała ochryple.

– Mądrzejszymi. I czulszymi może także.

– W naszej wiosce... – odezwała się matka niefrasobliwym tonem – w naszej wiosce to się nikt takimi sprawami nie przejmował.

– Gdzie...? – spytał nieco stropiony doktor.

– A tamuj – odpowiedziała Izabelka Szymankowa, machnąwszy ręką. – Za Wisłą.

O czym ja myślę? – przeraziła się Karolina. Wparte w nią wyczekujące spojrzenie Sylwii przywróciło ją rzeczywistości.

– Oczywiście, możesz rozstawić stół do ping-ponga w gabinecie dziadka – powiedziała. – Ale dopiero po kolacji.

– Przecież mówię, że po kolacji – wzruszyła ramionami Sylwia.

– Nie zajmujesz się wcale swoim gościem – powiedziała z naciskiem babka Wysoczarska do syna. – Pan Ziółko prawie nic nie je.

– Ziołko – sprostował z lekkim ukłonem milczący dotąd łysawy mężczyzna, siedzący obok żony Krystiana, Katarzyny. Może i ona milczała dlatego, że nie potrafili nawiązać ze sobą kontaktu.

– Pan Ziołko nic nie je?! – powtórzyła z serdecznym niepokojem babka Izabelka. Rozdawszy filiżanki z barszczem, usiadła już przy stole, ale teraz zerwała się ze swego miejsca i zaczęła podsuwać Ziołce nieopróżnione jeszcze półmiski.

– Ależ jem, jem... proszę się mną nie zajmować – bronił się, zmieszany coraz bardziej zwróconą na niego uwagą, gość. Zachował śpiewny akcent, co wywołało od razu uśmieszek na ustach Marka. – I wszystko mi bardzo smakuje. A te uszka! Moja mama gotowała taki barszcz i takie uszka. Pamiętasz, Wiktor, zawsze ci o nich opowiadałem. To śmieszne, teraz nikt by w to nie uwierzył. Tu wojna, Niemcy się ostrzeliwują, w każdej chwili może człowiek zginąć, a ja o tych uszkach... Pamiętasz chyba, Wiktor, co?

– Pamiętam – mruknął Wysoczarski – zdumiewało go to, ale i z lekka niecierpliwiło, że Ziołko podczas trwającej ponad czterdziestu lat przyjaźni w każdej rozmowie wracał do wspomnień. Przecież cała droga na Berlin, a potem ten prawie rok w Bieszczadach, to był towarzyszący im wciąż strach przed śmiercią, bezustanne nią zagrożenie, krew cudza i własna, niedospanie i brud, żołnierska udręka i niewygoda w każdej godzinie, żołnierski wysiłek ponad ludzką miarę. A jemu wciąż chciało się o tym mówić. Nieraz, gdy grali w szachy i gdy sądził, że jego partner w długim zamyśleniu rozważa następne posunięcie, on nagle wyrywał się ze swoim „pamiętasz”. Zaobserwował, że z innymi ludźmi potrafił rozmawiać na inne tematy. Interesował się polityką, zatrudniony w cegielni, rzetelnie przejmował się jej sprawami i nieraz o niej mówił – ale nie z nim. Z nim rozmawiał tylko o tym, co wtedy – w ten najgorszy czas – razem przeżyli. Ale czy najgorszy? Można było zginąć każdej chwili, ale jednak czas był wspaniały! Wspaniały! Do dziś nie zbladła w nim, nie wywietrzała odczuwana wtedy radość, że oto wojna się kończy, a oni zwyciężają! Idą na Berlin i zwyciężają! A że to była także radość zemsty? Niech tam księża mówią, co chcą, ale w tamtych dniach nie mogła być grzechem i nie było kapelana w polskich szeregach, który by za nią naznaczył żołnierzom pokutę. A jeśli było inaczej... jeśli było inaczej, to do dziś dnia nosił ten grzech w sobie, ponieważ nie przyszło mu do głowy wyspowiadać się z niego po powrocie przed księdzem Rudkiem. Gdy po każdym ataku liczyli straty, myślał, że poległym nie życia było żal, ale tego, że nie doszli, że nie zobaczyli ostatecznej klęski wroga, któremu pycha kazała uznać zabijanie za swoją misję i wyłączny swój przywilej.

– Wiecie, jaki film uważam za najpiękniejszy film świata? – spytał nagle, choć przy stole toczyła się właśnie pogodna rozmowa na temat pierogów z kartoflami i serem, którymi nieustępliwie zachwycał się Ziołko, choć babka Izabelka twierdziła, że nie ma to, jak pierogi z kiszoną kapustą, doprawione obficie grzybami.

Nikt nie zapytał – jaki to film, ale jego nie powstrzymało to od wyjawienia swojej myśli. – Mógłbym go oglądać dwa razy dziennie – ciągnął – rano po przebudzeniu i wieczorem przed zaśnięciem. Myślę, że w największej pospolitości życia świadomość, pamięć, że się coś takiego przeżyło, że brało się w tym udział...

– Cóż to za film? – spytał wreszcie Rozciłowski. A teraz Wiktor nie odpowiadał długą chwilę, przymknął powieki, jakby sam dla siebie rozpoczął wyświetlanie obrazów, które uważał za tak piękne.

– Cóż to za film? – powtórzył Rozciłowski.

Jeszcze i teraz odpowiedział nie od razu. Otworzył w końcu oczy, ale wydawało się, że musi przyzwyczajać się do widoku twarzy, które miał przed sobą.

– Są sekwencje... – zaczął cicho – są sekwencje, nakręcone podczas czerwcowej defilady zwycięstwa w Moskwie w 45 roku...

– Dziadziu! – szepnęła Sylwia.

– Nie mówiłem o tym! – krzyknął Wiktor. – Nigdy o tym dotąd nie mówiłem! – Zdawało mu się, że Sylwia stawia go teraz na równi z Ziołką, że uważa go za takiego samego, nie mogącego oderwać się od wojennych wspomnień nudziarza. – Nigdy o tym dotąd nie mówiłem – powtórzył łagodniej. – I powiem tylko raz: Najpiękniejszy film świata! Zbliżające się kolumny żołnierzy, rzucających na ziemię zdobyte na wrogu sztandary. Przeżyli, zwyciężyli i oto idą, żeby rzucić hitlerowskie sztandary na coraz wyższą stertę...

– Dziadziu! – nie wytrzymała znów Sylwia.

Ale tym razem skarciła ją Karolina ostro i chyba przesadnie. Poczerwieniała z oburzenia i aż uniosła się na krześle.

– Cicho bądź! – krzyknęła. – A jeśli nie chcesz, albo nie umiesz uczestniczyć w rozmowie dorosłych, to idź do swego pokoju!

Sylwia najpierw się zdziwiła, babka nigdy się tak do niej nie odzywała. Ale skoro się tak odezwała, trzeba było mieć trochę honoru... Wstała powoli, uśmiechnęła się do wszystkich, nawet dygnęła.

– No, to spływam.

– Nie, nie, Sylweczko – powstrzymał ją dziadek. – Nie rób mi tej przykrości. Zresztą już skończyłem. Chciałem tylko powiedzieć, jaki to piękny film.

– Ale ni stąd, ni zowąd... teraz, podczas dzisiejszej kolacji – babka Wysoczarska była wyraźnie niezadowolona z syna – taki temat...

– Pan był z ojcem w pierwszej armii? – pospiesznie zagadał incydent Rozciłowski, zwracając się do Ziołki.

– Tak – Ziołko wyraźnie się ożywił, odsunął filiżankę, w której były tak chwalone przez niego uszka, zapomniał o nich. – Tak, w 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty. Tylko że ja doszlusowałem do niej pod Przemyślem, a Wiktor dopiero tu za Wisłą.

– Przynajmniej nie musiałem jej forsować – uśmiechnął się niewyraźnie Wysoczarski.

– Ale ominęło cię wejście do Warszawy.

– A tego nie żałuję. Nie, naprawdę – tego nie żałuję! Przecież dopiero co, przed niespełna czterema miesiącami z niej wyszedłem. I wciąż miałem przed oczyma gruzy. I tylko gruzy innych miast mogły przesłonić mi ten widok. „Gruzy Berlina za gruzy Warszawy” – pisaliśmy wszędzie, wchodząc na ziemię niemiecką – pamiętasz?

Teraz on mówił „pamiętasz” do Ziołki, tego się nigdy po sobie nie spodziewał. Ogarnęła go wściekłość na Rozciłowskiego, który znów sprowadził rozmowę na zaniechany już – po protestach Sylwii i matki – temat. Rzucił mu niechętne spojrzenie, ale on tego nie zauważył. Pochylony ponad stołem ku Ziołce, oczekiwał od niego odpowiedzi na pytanie teścia.

– Ja bym miał nie pamiętać? – zaśmiał się szeroko Ziołko. – Sam to smarowałem na wszystkich ruinach! W Kołobrzegu, a potem w Berlinie! Ostatni raz nasmarowałem w Schönefeld, gdzie spotkaliśmy się z Amerykanami.

– Ale tamte gruzy może były ich dziełem – wtrącił Rozciłowski.

– Wszystko jedno. Nikt wtedy jeszcze niczego nie rozdzielał. Nad Łabą stała ich 9 Armia i też chyba po gruzach szła na Berlin. Tylko, że myśmy doszli pierwsi! – Znów zaśmiał się hałaśliwie, uderzył się po udach, a babka Wysoczarska spojrzała nań ze zgrozą.

Pamiętała tego Ziołkę – noszącego dziś świąteczny, paradny garnitur, śnieżną koszulę i całkiem nieźle zawiązany krawat – pamiętała tego Ziołkę w żołnierskim mundurze, kiedy Wiktor ośmielił się przywieźć go do niej na dwudniowy urlop otrzymany dopiero w Bieszczadach, dokąd skierowano ich pułk tuż po zakończeniu wojny.

Mieszkała już wtedy z mężem w Krakowie w mieszkanku znalezionym im przez daleką kuzynkę, od której Wiktor dostał adres rodziców. Zdołali uratować i wywieźć cenniejsze meble, obrazy i srebra. Ledwie się to mieściło w dwóch klitkach na poddaszu, dla ludzi pozostawało już w nich naprawdę bardzo mało miejsca. Ale za to było co sprzedawać w ciągu tych czterdziestu lat, co było smutną koniecznością zwłaszcza na początku, gdy Xawery nie zdecydował się jeszcze przyjąć posady dyrektora Stadniny Koni. Potem znów zamieszkał w pałacu (w dodatku – co za ulga! – nic go nie obchodziły jego remonty), ale ona nigdy go tam nie odwiedzała, i prawdę powiedziawszy, nie za bardzo korzystała z jego dyrektorskiej pensji. Wystarczyło jej to, co uzyskiwała ze sprzedaży rodzinnych pamiątek, była częstym gościem krakowskiej Desy, gdzie ją znano i szanowano. Zastanowiła się przez chwilę... czy nie za niską ustaliła cenę za mahoniowy sekretarzyk z czasów Marii Teresy, ozdobiony miniaturą cesarzowej? Postanowiła to przemyśleć i zaraz po powrocie do Krakowa pójść do kantoru Desy, żeby sprawę jeszcze raz przedyskutować...

I w tym to mieszkanku, zawalonym po sufity zbywalnymi na szczęście dowodami dawnej świetności Wysoczarskich, zjawił się któregoś dnia Wiktor w żołnierskim mundurze. Z Ziołką. Powiało odorem wojska i rzeczywistości, której w Krakowie przy odrobinie wysiłku można było w ogóle nie zauważać.

Nie od razu poznała Wiktora. Pospolitość twarzy Ziołki położyła się jakby i na tym drugim obliczu pod daszkiem żołnierskiej czapki z orzełkiem bez korony. Czego to u niej – akurat u niej – szukali ci ludzie?

– Nie poznaje mnie mama? – zdumiał się Wiktor. Jego głos był najpierw nim dawnym, potem oczy, roześmiane, jak za tamtych lat, kiedy tak często miał się z czego cieszyć – z wygranej partii tenisa czy udanej przejażdżki konnej, z poznania nowej dziewczyny. Teraz dopiero zrozumiała, że stoi przed nią jej syn, tak odmieniony ubiorem, ale jednak najpewniej jej syn, jej dziecko. Widziała go ostatni raz, gdy był jeszcze chłopcem, wysłanym tak niefortunnie i niepotrzebnie na te jakieś tajne studia w Warszawie, teraz stał przed nią mężczyzna, w przedziwny sposób bardzo pewny siebie w swoim odmienionym losie.

– Mój Boże! To naprawdę ty? – szepnęła i rzuciła się ku niemu z wyciągniętymi ramionami, a on także ją objął i uniósł do góry, bo zrobiła się przy nim jakaś mała i lekka, czuła to, gdy przytulił jej głowę do piersi na krótką chwilę szczęśliwego płaczu.

Ten Ziołko stał obok. Zdjął czapkę i gniótł ją w rękach z rozradowanym, ale i zakłopotanym wyrazem twarzy; trwało to chyba dość długo, nim zwrócili na niego uwagę.

– Sylwester! To moja matka! – powiedział Wiktor. Tak mało upłynęło czasu, a zapomniał o podstawowych zasadach dobrego wychowania. Zamiast przedstawić gościa matce, uznał za słuszne najpierw ją jemu zaprezentować, ale – choć to zauważyła i odczuła – w tamtej chwili, w takiej chwili nie miało to żadnego znaczenia. Podała rękę przybyłemu, starając się nie pamiętać, że podobni do niego ludzie wtargnęli do jej domu i ledwo udało się jej – coś niecoś – przed nimi uratować.

– Niech się pan rozgości, proszę – powiedziała. – Wiktor! Proś swego gościa! Widzisz, jak teraz mieszkamy. W jakiej ciasnocie, w jakich warunkach! Ojciec wyszedł, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza. Ale zaraz wróci. Mój Boże, żeby wiedział!

I znów zaczęła całować syna, ściskać go i dotykać, jakby potwierdzając w ten sposób jego obecność, jego istnienie, jego powrót.

– Żyjesz! Żyjesz! – powtarzała wciąż wśród łez.

– Przecież wiedziała mama, że przeżyłem powstanie – powiedział. Usiadł przy stole i zaczął rozluźniać owijacze. – Po to posłałem Karolinę... tę dziewczynę do Wysoczar, żeby to wam powiedziała.

– Bardzo jej byłam wdzięczna, że do nas dotarła. Dałam jej dla ciebie... bardzo cenną bransoletkę...

– Oddała! Oddała! – krzyknął Wiktor; podniósł głowę, twarz mu nabiegła krwią, może dlatego, że wciąż był pochylony, a może nie uznał pytania w jej głosie za całkiem naturalne! – Oddała – powtórzył łagodniej. – Nawet jej nie sprzedaliśmy... nie było potrzeby... choć ojciec Karoliny już nie żył... Zostawiłem ją... zostawiłem ją Karolinie, kiedy zdecydowałem się pójść.. Ja to mamie później opowiem. Teraz chciałbym, żeby mama wiedziała to, co najważniejsze! – Wstał, obciągnął na sobie mundur. – Mamo! – powiedział uroczyście. – Byłem w Berlinie! Doszedłem do Berlina!

Ziołko, który także poprawiał swoje owijacze, zerwał się z krzesła i stanął wyprostowany obok Wiktora.

– Ja też!

– W Berlinie? – nie mogła zrozumieć. – W Berlinie?

– Gdy tylko front przesunął się na lewą stronę Wisły, zgłosiłem się na ochotnika.

– Ty?! – krzyknęła.

– Ja! Chyba mnie mama rozumie?

Patrzyli sobie w oczy. Opuściła powieki i nie wiedziała, co odpowiedzieć temu człowiekowi, który był jej synem i który wniósł do jej ciasnego teraz mieszkanka odór wojska i rzeczywistości. Długiej potrzeba było chwili, żeby do jego racji dołączyła także swoje – poza całym polskim cierpieniem – choćby obecność tego treuhändera, którego musieli znosić w Wysoczarach przez całą wojnę, tak, to i za nią także, za tę niemiecką obecność w ich domu jej syn poszedł na Berlin...

– Mój Boże! – zaczęła znów płakać. I powtórzyła jeszcze raz – z niedowierzaniem, z zachwytem, z dziękczynieniem: – Przeżyłeś!

– No, widzi mama! – roześmiał się Wiktor szczęśliwie i młodzieńczo. – Nie zaliczyłem żadnego semestru, ale zaliczyłem wszystko, co w tych ostatnich miesiącach było najważniejsze – i Wał Pomorski, i Kołobrzeg, i Berlin!

– Ja także, proszę pani – dodał Ziołko.

– I tego już mi nikt nie odbierze!

To ostatnie słowo Wiktora wywlokło z jej podświadomości nienajwłaściwsze w tej chwili skojarzenie.

– Wysoczary nam odebrali – powiedziała cicho.

– Och, mamo! – żachnął się Wiktor. – Nie sądź, że o tym nie myślałem, że wciąż o tym nie myślę...

– I pogodziłeś się z tym?

– Czy potrzebne jest aż takie słowo? – krzyknął.

Ziołko poruszył się niespokojnie.

– Ja bym ręce sobie umył..

Zaprowadziła go do łazienki, wyjęła z szafki czysty ręcznik, ale schowała go tam z powrotem, uznawszy, że ręczniki wiszące w łazience są wystarczająco czyste.

– Któż to taki? – zapytała, wracając do pokoju. – Nawet swobodnie porozmawiać nie można.

Wiktor przygotowany był na ten atak.

– Temu człowiekowi wiele zawdzięczam.

Złagodniała, serce stanęło w niej na tę myśl.

– Uratował ci życie?

– Nie. To może ja... Była taka sytuacja... gdybym go akurat po coś nie posłał... Trudno sobie wyobrazić, ile podczas wojny zależy od przypadku. Więc gdybym go akurat wtedy po coś nie posłał i gdyby on, jak zawsze chętny, nie zerwał się od razu, żeby biec... ale ja to mamie także kiedy indziej opowiem. Najważniejsze, że przez cały czas był ze mną. To także trudno sobie wyobrazić – wojsko, tłum ludzi, pośpiech, strach i wśród tego wszystkiego pragnienie, żeby choć ktoś jeden naprawdę był z tobą. Przydzielono mnie do jego kompanii, gdy zaraz za Wisłą uzupełniano stan po zdobyciu Warszawy. I od razu przylgnąłem do niego, a on do mnie. Może spojrzawszy po raz pierwszy na mnie – a wyglądałem wtedy chyba gorzej niż teraz – zrozumiał, że dobrze by było, gdybym miał przy sobie kogoś tak po chłopsku niefrasobliwego i zaradnego, jak on... I nie mylił się. Naprawdę wiele mu zawdzięczam. Więc kiedy teraz – zapomniałem powiedzieć, że z Niemiec, znad Łaby przerzucono nas na naszą południową granicę, bo tam... no, tak – jeszcze trochę niespokojnie – więc kiedy teraz dostaliśmy razem kilka dni... musiałem zabrać go ze sobą.

– Dlaczego nie pojechał do swoich?

Wiktor jakby się zmieszał.

– Nie ma tu nikogo.

– Skąd pochodzi?

– Z jakiejś wsi za Przemyślem.

– Dlaczego więc tam nie pojechał?

– Bo ta wieś... ta wieś została po drugiej stronie granicy.

– No, tak... ledwo ukryła tę odrobinę satysfakcji, która może nawet zadźwięczała w jej głowie. – To już nigdy nie zobaczy się z rodziną?

– Dlaczego nigdy? Właśnie myśli, żeby ich ściągnąć tutaj i po zdemobilizowaniu osiąść razem z nimi na jakimś gospodarstwie nad Odrą, albo nad Bałtykiem.

– Ho, ho! – powiedziała. – Nabraliście rozmachu.

– Tak – uśmiechnął się jej syn – tak to można by w skrócie nazwać.

Ziołko (jakoś od pierwszej chwili trudno jej było zapamiętać prawdziwe brzmienie jego nazwiska) stanął w progu z niepewnością w oczach, najwidoczniej bał się, że nie skończyli jeszcze rozmowy na temat, który go przerażał. Przywołała go więc dłonią do stołu.

– Zaraz zrobię wam coś do jedzenia. Skromnie u mnie teraz, ale coś się znajdzie.

– Och, mamo! – Wiktor skoczył do plecaków. – Dostaliśmy na drogę suchy prowiant. Wspaniałe puszki! Jadłaś już tuszonkę?

– Nie... jadłam... tuszonki – wykrztusiła. – I nie wyobrażam sobie...

– Zobaczysz, jak ci będzie smakowała! Sylwester! Otwórz dwie konserwy!

Ziołko wyjął z kieszeni potężny kozik, wbił jego ostrze w blachę puszki. Po pokoju rozszedł się zapach peklowanej wieprzowiny, tyleż apetyczny, co odrażający.

– Pamiętasz, jak Materka starał ci się zawsze dogodzić? Od dziecka grymasiłeś przy stole.

Wiktor odgiął blachę pierwszej z otwartych puszek, pochylił się nad nią, delektując się bijącą z niej wonią. Roześmiał się.

– Od stołu w ogóle, droga mamo, w ciągu ostatniego roku się odzwyczaiłem. I żaden z kucharzy nie mógłby na mnie narzekać, że grymaszę. Sylwester! – zawołał. – A gdzie chleb?

Ziołko wydobył z plecaka bochen żołnierskiego chleba, przyłożył do niego kozik i uczyniwszy nim znak krzyża, zaczął krajać potężne kromki.

– Zobaczy mama, co to za chleb!

– Ja... – zająknęła się – jadam tylko czerstwe pieczywo. I wyłącznie białe.

– Ale skosztować mama może – Wiktor popychał w jej kierunku pajdę chleba, więc ułamała z niej w końcu kawałeczek i włożyła do ust. Chleb pachniał otrębami i tą całą zawartością ziarna, którą zwykłe w młynach odrzucano, mieląc zboże na białą, bielusieńką mąkę „dla państwa”. Ale smak miał cudowny.

– No, mamo? No? – dopytywał się Wiktor.

– Rzeczywiście, dobry – powiedziała wreszcie i ułamała jeszcze kawałek, żeby już nie tylko jemu, ale i sobie sprawić przyjemność.

Przyniosła z kuchni talerze, na które wyłożono tuszonkę i groch z drugiej puszki, zaparzyła herbatę. Chłopcy jedli w skupionym, prawdziwie chłopskim milczeniu. Ziołko siorbał głośno popijając herbatę, przy czym wprawiał ją wciąż w nerwowy niepokój, że wydłubie sobie w końcu oko pozostawioną w szklance łyżeczką.

Z tych szczęśliwych chwil powrotu Wiktora nie wiadomo dlaczego zapamiętała najwyraziściej jaskrawe słońce w małych oknach starej krakowskiej kamienicy, brzęczenie much na szybach, upał panujący na poddaszu i uporczywy smrodek rozchodzący się od spoconego Ziołki. Coś w tym jednak jest, coś przyrodzonego, myślała. Wiktor też się poci, a przecież tak nie śmierdzi.

– Namów go – szepnęła, pochylając się ku Wiktorowi, gdy Ziołko szukał czegoś w swoim plecaku – namów go, żeby się wykąpał!

– Ja też to zrobię z rozkoszą – zawołał Wiktor. – Och, mamo! Nie masz pojęcia, jak się teraz podróżuje! W jakim tłoku i brudzie!

– Mam pojęcie – powiedziała cicho.

– No, tak... – zmieszał się. – Jeśli już zjadłeś, to idź pierwszy do łazienki – zwrócił się do Ziołki.

– Może... napuścisz mu wody do wanny – zaproponowała półgłosem. – Gaz trzeba zapalić..

A Wiktor głos podniósł.

– Sam sobie napuści – powiedział. – Przyzwyczajeni jesteśmy do łazienek. W Niemczech podczas postojów kwaterowaliśmy w domach. Mamo! – zaczął, gdy Ziołko posłusznie zniknął w łazience. – Jeszcze o jednym muszę mamie powiedzieć. Berlin – jestem pewien, że tę konieczność mama zrozumiała. I ojciec mnie chyba za nią pochwali i będzie ze mnie dumny. A druga sprawa... ta druga sprawa...

– Mówże wreszcie! – krzyknęła.

– Ożeniłem się.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.