Pokój bez widoku - ebook

JEDEN

Równo o dziesiątej rano moja amerykańska komórka odegrała sześć pierwszych taktów z II Symfonii Brahmsa. Brahmsa nie znoszę, ale w roli zwiastuna dobrych i złych wiadomości sprawdza się znakomicie.

Dzwonił Szloser z „Warsaw Properties Derkowski & Tomanek”. Po krótkiej wymianie uprzejmości przystąpił do rzeczy:

– Wyjątkowa okazja. Dobry punkt, aranżacja wedle życzeń klienta, doskonały widok. Duży metraż!

– Ile?

– Dwieście metrów, może nawet więcej.

– Panie Szloser – warknąłem do słuchawki – przecież dobrze pan wie, że na tyle mnie nie stać!

– A nie powiedziałem, że to okazja? Inaczej bym nie dzwonił. Muszę kończyć. Odezwę się później.

Rozłączył się.

Wypiłem porannego drinka, zjadłem śniadanie i przez okno na wysokości piętnastego piętra patrzyłem na ten fragment parku Saskiego, którego nie przesłaniały stojące niemal na wyciągnięcie ręki biurowce. Wspominałem dwupoziomowy apartament z widokiem na Central Park. Wspominałem sypialnię Debbie i mój gabinet do pracy sąsiadujący z biblioteką, gdzie w pewien sierpniowy wieczór 2001 roku zaszczycił mnie wizytą sam Saul Bellow.

Szloser zadzwonił ponownie, zanim zdążyłem przyrządzić drugiego drinka. Było parę minut po jedenastej.

– Tak? – Stojąc plecami do okna i sącząc Johnniego Walkera bez lodu, kontemplowałem niechlujnie odmalowane ściany dwupokojowego szajsu z epoki gomułkowskiej, który od trzech tygodni wynajmowałem.

– Proszę zarezerwować sobie dzisiaj czas, profesorze.

– O której?

– Jeszcze dokładnie nie wiem. Po południu, może dopiero wieczorem. Chcę mieć pewność, że w razie czego złapię pana pod telefonem.

– Gdzie to jest?

Zawahał się.

– Proszę o cierpliwość. Najpierw chcę sam pojechać i obejrzeć.

Tajemniczość Szlosera zaczynała działać mi na nerwy.

– Panie Szloser – sarknąłem – szukam mieszkania, nie interesuje mnie randka w ciemno.

Przełknął to gładko. Dobrze ich szkolą.

– Profesorze – ściszył głos – dostałem poufną handlową informację. Rozumie pan? Przez telefon nie będę mówić o szczegółach. Super, super okazja. – Odczekał chwilę. – Ale najpierw muszę to i owo sprawdzić.

Burknąłem coś w odpowiedzi.

– Zadzwonię – obiecał.

Połknąłem jedną z gładkich czerwonych tabletek, które zapisał mi doktor Martz, podłączyłem telefon do ładowarki, odczekałem pół godziny i wyszedłem, zostawiając za zamkniętymi drzwiami trzydzieści dziewięć metrów kwadratowych z ciemną kuchnią i plamami na ścianach po środkach owadobójczych. Zjechałem windą na parter, przeciąłem hol wypełniony zapachami wietnamskiej kuchni. Zanim ruszyłem dalej, stałem chwilę na chodniku w cieniu piętnastopiętrowego mrówkowca, jakbym oczekiwał, że coś za chwilę się wydarzy.

* * *

Wrześniowe słońce świeciło bez przekonania. Zapuściłem się w głąb parku, spacerowym krokiem minąłem Grób Nieznanego Żołnierza, doszedłem do Krakowskiego Przedmieścia i teraz już prosto jak po sznurku dotarłem na Starówkę. Przez plac Zamkowy przetoczył się tłum skośnookich turystów, zaraz potem przemaszerowali dziarskim krokiem ogoleni na łyso młodzieńcy w pseudowojskowych uniformach. Gapiłem się z otwartymi ustami. Wiecie, jak to jest, kiedy człowiek wraca po trzydziestu kilku latach. Świat nie stoi w miejscu.

Zjadłem pizzę, obejrzałem monotonnie kolorowe wystawy księgarń i tą samą drogą wróciłem do mrówkowca przy Marszałkowskiej. Z ulgą opróżniłem pęcherz. Włączyłem laptop i zacząłem od przejrzenia poczty. Śmieci i reklamy. Do czytania i pisania nie potrzebuję okularów, dobry wzrok odziedziczyłem po ojcu; mam nadzieję, że to jedyne, co po nim przejąłem. Uporawszy się z czyszczeniem skrzynki e-mailowej, zająłem się cotygodniowym artykułem dla literackiego dodatku „New York Timesa”: „Coetzee w Auschwitz. Gdyby Kafka doczekał Holokaustu”. Pseudoliterackie wypociny, tyle że sygnowane nazwiskiem gościa, który osobiście znał Bellowa, Rotha, Vonneguta i Sontag. To o mnie. O czwartej zrobiłem przerwę, żeby się wysikać, łyknąłem czerwoną tabletkę, przygotowałem sobie drinka i pisałem dalej. Skończyłem kwadrans po szóstej. Przeczytałem tekst, skróciłem akapit poświęcony Kerteszowi i jednym kliknięciem wysłałem artykuł za ocean.

Zdążyło się ściemnić. Wszedłem do łazienki i dopiero stojąc w drzwiach, pstryknąłem przełącznik. Po jasnokremowej posadzce śmignęły brązowe kształty. Pochowały się w szparach podłogi. Jeden pozostał. Okaz wielkością niemal dorównywał nowojorskim krewniakom. Mr Majesty. Karaluch stał pośrodku łazienki i byłbym gotów przysiąc, że się na mnie gapił. Wiecie, o co chodzi. Starzeją się i wraz z wiekiem tracą instynkt. Nadmierna pewność siebie, oto co je na starość gubi.

Zgniotłem go butem, wziąłem przez papier toaletowy i wrzuciłem do muszli. Spłukałem. Akurat wracałem do pokoju, kiedy zadzwoniła komórka. Spojrzałem na wyświetlacz: Szloser. Usiadłem ciężko na fotel i wybrałem przycisk.

– Profesor John Godart?

Obcy głos. Odczekałem chwilę i zapytałem:

– Kto mówi?

– Tomanek, „Warsaw Properties”. Byliśmy umówieni.

– A Szloser?

Współwłaściciel firmy „Warsaw Properties” miał tubalny głos i lekko seplenił. Dopasowałem głos do sylwetki i wyszedł mi Hulk Hogan za najlepszych lat na zapaśniczym ringu.

– Dzwonię z jego służbowej komórki. Znam sprawę od Szlosera. Musiał pilnie wyjechać za granicę i prosił, żeby go zastąpić. Przyjadę po pana około dwudziestej. Może być?

Seplenił albo żuł gumę. A może po prostu lekko kaleczył niektóre dźwięki jak ktoś, kto zbyt długo przebywał za granicą?

– Wolałbym odłożyć to do rana.

– Jutro będzie za późno. Muszę znać pana decyzję jeszcze dzisiaj.

Zaczęło siąpić. Ból w prawym kolanie nie zwiastował szybkiej poprawy pogody. Myślałem, jak się wykręcić.

– Profesorze Godart? Jeżeli nie jest pan zainteresowany, nie nalegam. Gdyby nie to, że według Szlosera poluje pan na duży metraż za rozsądne pieniądze...

– Dowiem się czegoś więcej?

– Dobrze. – Westchnął. – Lofty w dawnej fabryce. Władze dzielnicy jutro podpisują decyzję o sprzedaży, pierwsi lokatorzy wprowadzą się za pół roku.

Pomyślałem o kontenerze z książkami, które najdalej za dwa tygodnie wypłyną z Nowego Jorku w dziewiczy rejs do gdyńskiego portu.

– Dobrze – powiedziałem. – Marszałkowska...

– ...sto jedenaście a – dokończył za mnie. – Szloser podał mi adres. Czekam o dwudziestej pod domem. Przyjadę firmowym wozem.

Zjadłem dwie grzanki z dżemem, usiadłem w fotelu i ponownie sprawdziłem pocztę elektroniczną. Adwokat Debbie kolejny raz przypominał, że na mocy umowy rozwodowej połowa honorariów autorskich profesora Godarta należy się jego byłej małżonce. Wykasowałem emaila, w duchu życząc Debbie rychłej starości.

Zwykłe chciejstwo w przypadku gościa, który w drodze do mety wyprzedza byłą lubą o dobre trzydzieści lat.

Zapaliłem światło w łazience, odczekałem, otworzyłem drzwi i stanąłem na pustej jasnokremowej posadzce. Wziąłem prysznic i po półgodzinie byłem gotowy do wyjścia. Z lustra w przedpokoju patrzyła na mnie facjata, jakiej się dorobiłem przez sześćdziesiąt kilka lat, i metr osiemdziesiąt siedem zwieńczone rzadkim kucykiem.

– Profesorze Godart. – Podniosłem szklaneczkę z Johnniem Walkerem. – Życzę udanych łowów.

– Profesorze Godart – odpowiedziało mi odbicie w lustrze – ma pan problem alkoholowy.

– Pudło, profesorku! – Bez pośpiechu dopiłem whisky. – Mam cholerny problem z prostatą.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------