Pustka: Sny - ebook

Prolog

Statek głębokiej eksploracji kosmosu „Caragana” ześlizgnął się z nocnego nieba. Jego szaro-szkarłatny kadłub oświetlało blade żarzenie olbrzymich burz jonowych. Burze gnębiły ten sektor kosmosu rozciągający się we wszystkich kierunkach na lata świetlne od statku. Pod statkiem Stacja Centurion tworzyła mrugający świetlny półksiężyc wyraźnie odcinający się na tle pokrytej pyłem kamienistej powierzchni nigdy nienazwanej planety. Załoga i pasażerowie patrzyli na zamieszkaną oazę z jednakową ulgą. Nawet przy zastosowaniu hipernapędu, który pchał ich z prędkością piętnastu lat świetlnych na godzinę, dotarcie do Stacji Centurion, należącej do Wielkiej Wspólnoty, zabierało osiemdziesiąt trzy dni. Był to praktycznie największy dystans pokonywany przez człowieka w połowie trzydziestego czwartego wieku, a przynajmniej największy dystans regularnie pokonywany przez ludzi.

Ze swego fotela w głównym salonie statku Inigo ze zdystansowanym zainteresowaniem obserwował zbliżający się obcy krajobraz. Widział już dokładnie to samo w plikach informacyjnych sprzed miesięcy – monotonną równinę starej lawy pofałdowaną płytkimi żlebami prowadzącymi donikąd. Rzadka argonowa atmosfera poruszała piasek krótkotrwałymi podmuchami, przeganiając smużaste zawijasy z wydmy na wydmę. Tak naprawdę Inigo interesowała sama stacja.

Teraz, gdy znajdowali się tylko dwadzieścia kilometrów nad ziemią, światła zaczęły się układać w rozróżnialne kształty. Inigo z łatwością rozpoznał wielką kopułę ogrodową w centrum sekcji ludzkiej, znajdującej się na północnym krańcu zamieszkanego półksiężyca. Drgający światłem krąg zieleni, z którego rozchodziło się kilkanaście czarnych rur transportowych, biegnących do wielkich kompleksów mieszkalnych. Taki krajobraz mógł równie dobrze znajdować się w dowolnym egzotycznym ośrodku wypoczynkowym we Wspólnocie. Rury wychodziły z kompleksów i szły dalej przez lawę do sześciennych modułów wsparcia technicznego i obserwatorium.

Ospowaty teren na południu zajmowały habitaty obcych – kształty i konstrukcje różnych geometrii i rozmiarów, większość oświetlona. Przy siedzibach ludzi srebrzyły się bańki golantów – ssaków naczelnych; za nimi ogrodzone pastwiska, gdzie wśród swoich stad – dostarczycieli żywności – przechadzali się ticothowie; jeszcze dalej wznosiły się ogromne i połączone wzajemnie zbiorniki sulinów, wodnych istot. Dziesięć kilometrów za zamkniętymi w metalowych pudełkach jeziorami sulinów wznosiła się pozbawiona wyrazu wieża ethoxów. W widzialnym widmie wydawała się czarna, ale temperatura jej powierzchni wynosiła 180 stopni Celsjusza. Ethoxowie byli jednym z gatunków, który nie kontaktował się z kolegami obserwatorami – jeśli nie liczyć formalnej wymiany danych z sond orbitalnych wokół Pustki. Równie małomówni byli forlene, zajmujący pięć wielkich kopuł jaśniejących łagodnym fioletowym światłem. I stanowczo były to istoty towarzyskie w porównaniu z kandra, którzy mieszkali w prostym metalowym sześcianie o boku trzydziestu metrów. Przynajmniej od dwustu osiemdziesięciu lat, to jest od chwili, kiedy ludzie dołączyli do obserwatorów, nie wylądował tam żaden statek kandra. Nawet wyjątkowo długowieczni jadradeshe twierdzili, że nigdy nie widzieli takiego statku, a raielowie zaprosili tych podobnych do głazów mieszkańców bagien przed siedmioma tysiącami lat.

Kiedy Inigo obejrzał te wszystkie różnorodne strefy, na jego twarzy zamigotał uśmieszek. Widok tylu obcych sobie gatunków zgromadzonych w jednym miejscu robił wrażenie. Tworzyli kolekcję, która podkreślała ważność ich misji. Jednakże gdy powędrował wzrokiem poza cień rzucany przez stację, musiał przyznać, że żyjących absolutnie przytłaczają ci, którzy już odeszli. Narastanie i wiek Stacji Centurion można by mierzyć mniej więcej w ten sam sposób jak przyrosty słoi jakiegoś skromnego ziemskiego drzewa. Stacja rozwijała się pierścieniami, dodawanymi w miarę jak w ciągu stuleci do projektu dołączały coraz to nowe gatunki. Szeroki krąg terenu przy wklęsłej stronie półksiężyca był wysadzany ruinami – kruszącymi się szkieletami habitatów porzuconych przed tysiącleciami, kiedy sponsorujące je cywilizacje upadły, przeszły na wyższy szczebel rozwoju lub przestały się troszczyć o astrofizykę. Dokładnie w centrum artystyczne konstrukcje zniszczały do wzgórków sprasowanego metalu i krystalicznych płatków, których nie mogli już zanalizować nawet najbystrzejsi archeolodzy. Ekspedycje badające wiek ustaliły, że to starożytne serce stacji wybudowano ponad czterysta tysięcy lat temu. Oczywiście w porównaniu z czasem, w którym raielowie prowadzili obserwacje, ten czas nadal wydawał się krótki.

Na polu lawowym, służącym jako port kosmiczny dla sekcji ludzkiej, migały zielone światła przyzywające „Caraganę”. Kilka statków stało na burej skale obok aktywnej strefy lądowania: dwa masywne tej samej klasy co „Caragana” i kilka mniejszych, wykorzystywanych do umieszczania i obsługi zdalnych sond, bezustannie monitorujących Pustkę.

Przy lądowaniu statku nastąpił niewielki wstrząs, a potem wyłączyła się grawitacja wewnętrzna. Inigo poczuł, że kiedy zadziałało siedemdziesięcioprocentowe ciążenie planety, tapicerka w jego fotelu wzniosła się nieco. Zapadła cisza, gdy pasażerowie oswajali się z nową sytuacją, a potem rozległ się radosny szmer rozmów ludzi świętujących przybycie na miejsce. Główny steward poprosił wszystkich, by przeszli do głównej śluzy, włożyli skafandry i udali się do stacji pieszo. Inigo czekał, aż wyjdą bardziej zapalczywi koledzy, potem ostrożnie wstał i opuścił hol. Mówiąc ściśle, nie potrzebował skafandra, jego biononika Wyższego mogła owinąć go kokonem i zapewnić mu całkowite bezpieczeństwo, ochraniając przed szkodliwą atmosferą, a nawet przed promieniowaniem kosmicznym, które mżyło z masywnych gwiazd Ściany oddalonych o pięćset lat świetlnych. Ale... przebył całą tę drogę po części dlatego, by uciec od swego niechcianego dziedzictwa, i teraz nie była właściwa pora, by się z nim obnosić. Włożył skafander jak wszyscy inni.

Przyjęcie z okazji przekazania obowiązków na Stacji Centurion było już tradycją. Od przyjazdu statku floty z nowymi obserwatorami do wyjazdu poprzedniej grupy zawsze upływało nieco czasu. Wykorzystywano go, by świętować w kopule ogrodowej, podczas wieczornej gali obsługiwanej najlepszym bufetem, jaki mogły zapewnić programy jednostki kulinarnej. Stare dęby, pod którymi rozkładano stoły, pobłyskiwały setkami magicznych latarni, a kopułę nad głowami przyozdabiała aura złotego brzasku. Na małym podium opływanym przez strumień projekcja solido kwartetu smyczkowego grała klasyczną nastrojową muzykę.

Inigo przybył na miejsce całkiem wcześnie. Nadal poprawiał rękawy swego ultraczarnego wieczorowego stroju. Długie, prostokątnie skrojone poły marynarki nie bardzo mu się podobały. Były nieco za modne, jak na jego gust. Musiał jednak przyznać, że anagaskański krawiec wykonał wspaniałą robotę. Nawet obecnie, jeśli ktoś chciał mieć ubrania naprawdę wysokiej jakości, potrzebował człowieka, by zaprojektował styl i krój. Inigo wiedział, że w swym ubraniu wygląda dobrze – był o tym tak przekonany, że nawet przez chwilę nie czuł się nim skrępowany.

Dyrektor stacji witał wszystkich gości osobiście. Inigo stanął na końcu krótkiej kolejki i czekał na swoją kolej. Widział wokół stołów kilku obcych. Golantów, wyglądających dziwnie w ubraniach naśladujących stroje ludzi. Mieli szaroniebieską skórę i wysokie wąskie głowy, więc ich uprzejma próba wtopienia się w towarzystwo, sprawiała, że wyglądali jeszcze bardziej nie na swoim miejscu. Była tam również para ticohów, zwiniętych razem na trawie, obydwoje rozmiaru kucyka, ale na tym podobieństwo się kończyło. Najwidoczniej byli drapieżnymi mięsożercami, na potężnych pasmach ich mięśni rozciągała się ciemnozielona skóra. Za każdym razem, kiedy warczeli na siebie i na grupę ludzkich rozmówców, odsłaniali niepokojąco ostre zęby. Inigo instynktownie sprawdził działanie swego wbudowanego pola siłowego, a potem zawstydził się, że to zrobił. Kilkoro obecnych sulinów unosiło się w pobliżu, w wielkich półkolistych szklanych zbiornikach podtrzymywanych przez małe jednostki regrawu. Ich translatory paplały, a kiedy sulinowie patrzyli na ludzi, zakrzywione szkło powiększało i zniekształcało ich potężne ciała.

– Inigo, jak przypuszczam – niezbyt głośno stwierdził dyrektor. – Cieszę się, że pana widzę. Przyszedł pan na przyjęcie o czasie, a także rześki jak skowronek. To godne pochwały, chłopcze.

Inigo uśmiechnął się z profesjonalnym szacunkiem i uścisnął dłoń wysokiego mężczyzny.

– Dyrektorze Eyre – powiedział z uszanowaniem.

Plik CV niewiele mu powiedział o dyrektorze. Wynikało z niego tylko, że ma on ponad tysiąc lat. Inigo podejrzewał błąd danych, choć ubiór dyrektora z pewnością wyglądał dość historycznie: krótka marynarka i dobrany kilt w bardzo krzykliwą ametystowo-zieloną kratkę.

– Och, proszę mówić do mnie Walker.

– Walker? – zapytał Inigo.

– To skrót od LionWalker. Długa historia. Nie martw się chłopcze. Nie zanudzę cię nią dzisiaj.

– Ach. Jasne.

Inigo patrzył mu w oczy. Dyrektor miał gęstą brązową czuprynę, ale pod nią coś pobłyskiwało, jakby jego czaszka roiła się od złocistych plamek. Po raz drugi w ciągu ostatnich pięciu minut Inigo powstrzymał się od zastosowania biononiki – skanowanie polowe odkryłoby technikę, za pomocą której wzbogacono dyrektora. Inigo nie potrafił jej rozpoznać. Musiał przyznać, że czupryna nadawała LionWalkerowi Eyre młodzieńczy wygląd. Zresztą cała rasa ludzka obecnie tak wyglądała, wszystkie jej odłamy – Wyżsi, Zaawansowani, Naturalni – byli mniej lub bardziej próżni. Jednakże siwa kozia bródka nadawała dyrektorowi wygląd człowieka dystyngowanego i kulturalnego, i taką właśnie rolę miała pełnić.

LionWalker machnął szklaneczką whisky, ogarniając gestem zaciemniony park. Kostki lodu zadźwięczały.

– Zatem, młody Inigo, cóż sprowadza pana do naszej słynnej placówki? Myśli o chwale? Bogactwach? Mnóstwie seksu? Mimo wszystko niewiele więcej jest tu do roboty.

Inigo zdał sobie sprawę, że dyrektor jest bardzo pijany. Uśmiechnął się z nieco większym napięciem.

– Chciałem tylko pomóc. Myślę, że to ważne.

– Dlaczego?

Pytanie brzmiało jak warknięcie, a pytający zmrużył oczy.

– Więc tak. Pustka jest zagadką, której nawet ZAN nie jest w stanie rozwiązać. Jeśli kiedykolwiek dowiemy się, o co w niej chodzi, powiększymy nasze zrozumienie wszechświata o ważny element.

– Ha. Wyświadcz sobie, chłopcze, przysługę, zapomnij o ZAN. Kupa zdegenerowanych arystokratów o spreparowanych umysłach. Akurat dbają o to, co zdarzy się z fizycznymi ludźmi. My pomagamy raielom, ludowi wartemu odrobiny naszych inwestycji. A nawet te ciężko człapiące mózgi operacji są zakłopotane. Wiesz, co inżynierowie floty znaleźli, kiedy kopali fundamenty pod tę właśnie kopułę?

– Nie mam pojęcia.

– Dalsze ruiny.

LionWalker pociągnął solidny łyk whisky.

– Rozumiem.

– Nie, nie rozumiesz. Praktycznie rzecz biorąc, były niczym więcej niż skamieniałą warstwą gruntu sprzed ponad siedmiuset pięćdziesięciu milionów lat. I z tego, co zrozumiałem, patrząc na wczesne zapiski, które raielowie raczyli nam udostępnić, obserwacje trwały o wiele dłużej. Milion lat naddziobywania problemu. Zatem to właśnie dedykacja dla ciebie. Nie poradzimy sobie z tym, znaczymy o wiele za mało.

– Mów za siebie.

– Ach, wierzący, mogłem się domyślić.

– Wierzący w co?

– W ludzkość.

– Z pewnością tacy jak ja muszą być liczni wśród tutejszego personelu?

Inigo zastanawiał się, jak odejść, dyrektor zaczynał go irytować.

– Masz cholerną słuszność, chłopcze. To jedna z kilku rzeczy, która podtrzymuje mnie, nieco osamotnionego, samotnego na duchu, trochę. Och... i jest.

LionWalker odchylił głowę w tył i spojrzał za kopułę, gdzie gasła cienka warstewka zamglonego światła. Powyżej kryształ był całkowicie przezroczysty, ukazywał rozległe nieprzyjazne mgławice przesuwające się po niebie. Przez żarzącą sie zasłonę prześwitywały setki gwiazd, kolce światła tak silne, że płonęły fioletem i indygo. Gwiazdy mnożyły się przy horyzoncie, w miarę jak obracała się planeta i nad obserwatorów nasuwała się Ściana – rozległa bariera masywnych gwiazd, tworzących zewnętrzną powłokę jądra galaktyki.

– Stąd nie widać Pustki, prawda? – spytał Inigo.

Wiedział, że to głupie pytanie. Pustkę, dokładnie w sercu galaktyki, przysłaniała Ściana. Przed wiekami, jeszcze zanim ktokolwiek wydostał się z systemu słonecznego Ziemi, ludzcy astronomowie sądzili, że to ogromna czarna dziura. Wykryli nawet emisję promieni X z rozległych chmur przegrzanych cząstek okrążających horyzont zdarzeń. Potwierdzało to ich teorie. Dopiero kiedy „Endeavor” – statek Floty Wspólnoty dowodzony przez Wilsona Kima – w 2560 roku dokonał pierwszego ludzkiego oblotu galaktyki, odkryto prawdę. Rzeczywiście w jądrze znajdował się nieprzenikniony horyzont zdarzeń, ale nie otaczał niczego tak naturalnego i przyziemnego jak supergęsta masa umarłych gwiazd. Pustka była sztuczną granicą strzegącą dostępu do spuścizny sprzed miliardów lat. Raielowie utrzymywali, że wewnątrz znajduje się cały wszechświat, ukształtowany przez rasę żyjącą u zarania dziejów galaktyki. Rasa wycofała się tam, by sfinalizować swą podróż do absolutnego szczytu ewolucji. W następstwie tego czynu Pustka powoli pożerała teraz pozostałe gwiazdy galaktyki. Pod tym względem nie różniła się od naturalnych czarnych dziur, które znaleziono zakotwiczone w centrach innych galaktyk – ale kiedy tamte wykorzystywały grawitację i entropię, by wciągać w siebie masę, Pustka naprawdę pożerała gwiazdy. Ten proces wolno, acz nieubłaganie przyśpieszał. Jeśli się go nie zatrzyma, galaktyka umrze młodo, może trzy czy cztery miliardy lat przed swoim wyznaczonym czasem. W wystarczająco dalekiej przyszłości, by Sol stało się zimnym węgielkiem, a rasa ludzka przestała być nawet wspomnieniem. Ale raielom nie było to obojętne. To była ich rodzima galaktyka i wierzyli, że trzeba jej dać szansę na przeżycie pełnego życia.

Rozbawiony LionWalker parsknął cicho.

– Nie, oczywiście tego nie rozumiesz. Nie panikuj, chłopcze, na naszym niebie nie ma widocznego koszmaru. Wschodzi DF7, to wszystko.

Inigo czekał i po minucie ponad horyzont wpłynął lazurowy półksiężyc. Miał rozmiary połowy ziemskiego księżyca z dziwnie regularnym czarnym cętkowaniem. Inigo westchnął z podziwu.

W układzie gwiezdnym Stacji Centurion znajdowało się piętnaście maszyn wielkości planety. Gniazda koncentrycznych kratownicowych sfer, każda z odmiennymi własnościami masy i pól kwantowych, z zewnętrzną skorupą mniej więcej o średnicy Saturna. Zbudowali je raielowie – „system obronny” na wypadek gdyby faza pożerania Pustki przerwała Ścianę. Nikt nigdy nie widział tych maszyn w działaniu, nawet jadradeshowie.

– Rzeczywiście. To robi wrażenie – oznajmił Inigo.

DF-y oczywiście znajdowały sie w plikach, które przejrzał. Ale maszyny o takiej skali, oglądane bezpośrednio, budziły podziw.

– Będziesz tu pasował – oznajmił radośnie LionWalker. Klepnął Inigo dłonią po ramieniu. – Idź, nalej sobie drinka. Dopilnowałem, byśmy tu mieli najlepszy program kulinarny do syntezy alkoholi. Możesz to traktować jako wyzwanie.

Poszedł powitać następnego przybysza.

Inigo, nie spuszczając oczu z DF7 przeszedł do baru. LionWalker nie żartował, drinki były najwyższej jakości, nawet wódka tryskająca do góry przez lodową rzeźbę rusałki.

* * *

Inigo pozostał na przyjęciu dłużej, niż się spodziewał. Znalazł się nagle wśród podobnie myślących, oddanych sprawie ludzi i jego instynkt zadziałał – włączył normalnie uśpioną skłonność do życia towarzyskiego. Kiedy w końcu wrócił do swego apartamentu, biononika już od kilku godzin broniła jego neurony przed infiltracją alkoholu. Mimo to pozwolił, by nieco tej toksyny przeniknęło przez jego sztuczne linie obronne, wystarczająco wiele, by spowodować łagodne upojenie i wszystkie związane z nim korzyści. Będzie musiał mieszkać z tymi ludźmi cały rok. Zachowywanie widocznego dystansu nie było korzystne.

Kiedy wgramolił się do łóżka, nakazał kompletne odsycenie. To była jedna ze wspaniałych korzyści biononiki – brak kaca.

I tak Inigo śnił swój pierwszy sen na Stacji Centurion. Nie swój.1

Cały dzień Aaron chodził po rozległym placu w centrum Złotego Parku w tłumie wyznawców Żywego Snu. Podsłuchiwał, jak niecierpliwie dyskutują na temat sukcesji, popijał wodę z ruchomych kramów, próbował skryć się w cieniu przed palącym słońcem, gdyż coraz bardziej doskwierały mu upał i wilgoć od morza. Chyba pamiętał, jak przybył tu o świcie; na pewno pamiętał, że gdy przemierzał bezmiary marmurowych płyt, było tu praktycznie pusto. Teren otaczały wspaniałe białe metalowe kolumny ukoronowane różowozłotym światłem, gdy nad horyzontem wschodziła lokalna gwiazda. Uśmiechnął się wtedy z zachwytem, podziwiał plan miasta-repliki. Topografia okolic Złotego Parku zgadzała się z tym, co było w snach, jakie Aaron pobierał z gajasfery przez ostatnie... no, przez jakiś czas. Potem Złoty Park szybko się zapełnił wyznawcami z innych rejonów Makkathranu2. Przechodzili przez kanał mostami albo przypływali flotą gondoli. Około południa zgromadziło się ich prawie sto tysięcy. Wszyscy zwróceni w stronę Pałacu Sadowego, dominującego nad dzielnicą Anemonów, po drugiej stronie Kanału Zewnętrznego Kręgu. Ten pałac przypominał skupisko wysokich wydm. A oni czekali, czekali z ledwo skrywaną niecierpliwością na decyzję Rady Kleryków. Na jakąkolwiek decyzję. Już trzy dni temu rada zebrała się na konklawe. Ileż mogą trwać wybory nowego Konserwatora?

Rano przepchnął się do Kanału Zewnętrznego Kręgu w pobliże centralnego druciano-drewnianego mostu prowadzącego do Anemonu. Most był oczywiście zamknięty jak pozostałe dwa w tym rejonie. W normalnym okresie każdy – i ultra-dewoci, i zainteresowani turyści – mogli przejść na drugą stronę i spacerować wokół rozległego Pałacu Sadowego, ale dziś dostępu bronili wysportowani młodzi Klerycy, najwyraźniej wyposażeni w modyfikowane mięśnie. Po jednej stronie czasowo zamkniętego mostu obozowały setki dziennikarzy ze wszystkich zakątków Wielkiej Wspólnoty. Byli oburzeni, ponieważ Żywy Sen konsekwentnie nie udzielał żadnych informacji. Łatwo ich było rozpoznać: nosili eleganckie nowoczesne ubrania i mieli doskonałe twarze utrzymane dzięki łuskom kosmetycznym. Nawet DNA Awangardów nie gwarantowało tak dobrej cery.

Za ekipami dziennikarzy kłębił się tłum wiernych dyskutujących o swoich ulubionych kandydatach. Około dziewięćdziesięciu pięciu procent osób kibicowało Ethanowi – o ile Aaron poprawnie rozpoznawał panujący nastrój. Chcieli właśnie jego, bo mieli dość cierpliwego czekania, dość status quo propagowanego przez bezbarwnych tymczasowych włodarzy, od kiedy sam Inigo – Śniący – usunął się z życia publicznego. Chcieli kogoś, kto poprowadzi ich ruch ku rozkosznej chwili spełnienia, którą im obiecano już w chwili, gdy zakosztowali pierwszego snu Iniga.

W pewnym momencie, już po południu, Aaron zorientował się, że obserwuje go kobieta. Niezbyt otwarcie. Nie wpatrywała się w niego, nie chodziła za nim. Instynkt gładko włączył mu świadomość jej położenia – Aaron nie wiedział wcześniej, że posiada taką zdolność. Od tej chwili świadomie śledził kobietę, która swobodnie spacerowała, starając się zachować wygodny dystans. A gdy akurat na nią spoglądał, jej oczy nigdy nie były skierowane na niego. Miała na sobie prostą rdzawą bluzkę z krótkimi rękawami i granatowe spodnie do kolan z jakiejś nowoczesnej tkaniny. Różniła się nieco od wiernych, którzy nosili przeważnie surową odzież z wełny, bawełny czy skóry – z ulubionych materiałów obywateli Makkathranu. Jej ubranie nie było jednak aż tak współczesne, by rzucało się w oczy. Nie wyróżniała się również wyglądem – miała dość płaską twarz z milutkim noskiem jak guziczek. Czasami opuszczała na oczy wąskie miedziane okulary przeciwsłoneczne, ale na ogół przesuwała je do góry na krótkie ciemne włosy. Była w nieokreślonym wieku, jak wszyscy w Wielkiej Wspólnocie biologicznie ustabilizowała się na dwadzieścia kilka lat. Aaron był pewien, że przekroczyła parę setek. Ale nie miał na to żadnego konkretnego dowodu.

Przez czterdzieści minut bawili się w orbitujące wokół siebie satelity, wreszcie podszedł do niej z miłym uśmiechem. Jego klastry makrokomórkowe nie wykryły żadnego brzęczenia docierającego z jej strony, żadnych linków do unisfery, żadnej aktywności czujnych sensorów. Pod względem elektroniki tkwiła w epoce kamiennej, jak to miasto.

– Cześć! – powiedział.

Koniuszkiem palca uniosła okulary i uśmiechnęła się do niego żartobliwie.

– Cześć! Co cię tu sprowadza?

– Historyczne wydarzenie.

– Zdecydowanie.

– Czy ja cię znam?

Przekonał się, że instynkt go nie mylił. Różniła się od spacerujących wokół łagodnych wyznawców. Miała zupełnie inny język ciała. Potrafiła się ściśle kontrolować, zmyliłaby każdego, kto nie przeszedł szkolenia takiego jak on – szkolenia? – ale wyczuwał, że w jej wnętrzu coś się czai.

– A powinieneś mnie znać?

Zawahał się. W twarzy dostrzegał coś znajomego, coś, co powinien rozpoznać. Nie wiedział, co to takiego, z tego prostego powodu, że brakowało mu wspomnień, które dałyby się wyciągnąć i zanalizować. Jak się nad tym zastanowić, to prawdopodobnie nie miał żadnego życia przed dzisiejszym dniem. Wiedział, że wszystko jest nie tak, ale nie przejmował się tym.

– Nie przypominam sobie.

– To ciekawe. Jak się nazywasz?

– Aaron.

Zaskoczył go jej śmiech.

– Co takiego? – spytał.

– Numer jeden, tak? Urocze.

Aaron przesłał jej wymuszony uśmiech.

– Nie rozumiem.

– Jeśli miałbyś wymienić po kolei ziemskie zwierzęta, od czego byś zaczął?

– Teraz zupełnie nie wiem, o co ci chodzi.

– Zacząłbyś od aardvaka. Podwójne „a” na czele listy.

– O, tak, rozumiem – wymamrotał.

– Aaron. – Zaśmiała się krótko. – Ktoś wykazał się poczuciem humoru, wysyłając cię tutaj.

– Nikt mnie nie wysyłał.

– Naprawdę? – Wygięła gęste brwi. – Więc po prostu pojawiłeś się na tej historycznej imprezie?

– Tak. Mniej więcej.

Opuściła miedzianą opaskę na oczy i kpiąco pokręciła głową.

– Jest nas tu kilkoro. Nie sądzę, by to był przypadek, a ty?

– Nas?

Zatoczyła ręką łuk.

– Nie zaliczasz się chyba do tego stada owiec? Wierny? Ktoś, kto uważa, że znajdzie życie pod koniec tych snów, którymi Inigo tak szczodrze obdarował Wspólnotę?

– Nie, raczej nie.

– Mnóstwo ludzi obserwuje, co tu się dzieje. To przecież ważne, nie tylko dla Wielkiej Wspólnoty. Niektórzy uważają, że pielgrzymka do Pustki może zainicjować fazę pożerania, co spowoduje koniec istnienia galaktyki. Chciałbyś, Aaronie, żeby do tego doszło?

Patrzyła na niego bardzo uważnie.

– Byłoby źle – odparł z ociąganiem. – Oczywiście. – W istocie nie miał zdania na ten temat. Nie zastanawiał się nad tym.

– Dla jednych: oczywiście. Dla innych: szansa.

– Skoro tak twierdzisz.

– Tak twierdzę. – Oblizała wargi z łobuzerskim rozbawieniem. – I jak, spróbujesz zdobyć mój kod w unisferze? Zaprosisz mnie na drinka?

– Nie dzisiaj.

Przesadnie wydęła usta.

– A może w takim razie seks bez zobowiązań? Jaki ci się zamarzy.

– To bym też zostawił na przyszłość, dzięki. – Zaśmiał się.

– Jak chcesz. – Lekko wzruszyła ramionami. – Do widzenia, Aaron.

– Poczekaj – powstrzymał ją, gdy się odwróciła. – Jak się nazywasz?

– Lepiej, żebyś mnie nie znał – odparła. – Oznaczam złe wiadomości.

– Do widzenia, Złe Wiadomości.

Spojrzała na niego ze szczerym uśmiechem. Pomachała mu palcem.

– To najlepiej pamiętam – powiedziała i odeszła.

Uśmiechał się, patrząc za jej oddalającą się sylwetką. Dość szybko zniknęła w tłumie. Po minucie nawet on nie potrafił jej namierzyć. Teraz uświadomił sobie, że zauważył ją, bo tego chciała.

Powiedziała: jest nas tu kilkoro. To nie brzmiało zbyt sensownie. Ale sprowokowała mnóstwo pytań. Dlaczego tu jestem? – zastanawiał się. W umyśle nie znalazł konkretnej odpowiedzi, jedynie to, że powinien tu być, chciał zobaczyć, kogo wybiorą. Ale dlaczego nie mam żadnych wspomnień? Wiedział, że powinno go to niepokoić. Wspomnienia to zasadnicze jądro ludzkiej tożsamości, ale u niego brakowało nawet tej emocji. Dziwne. Ludzie to skomplikowane emocjonalnie jednostki, a wydawało się, że on jest tego pozbawiony. Mógł z tym żyć. Gdzieś w głębi słyszał głos, który mu mówił, że w końcu zdoła rozwiązać tajemnicę swojej osoby. Nie ma pośpiechu.

Komunikatu nie wydano i późnym popołudniem tłum się przerzedził. Na twarzach ludzi wracających do domów Aaron widział rozczarowanie; słyszał szepty emocji w lokalnej gajasferze. Otworzył swój umysł na otaczające go myśli, pozwalał im się wlać przez wrota, jakie gajainterfejsy zainstalowały mu w móżdżku. Jakby spacerował w delikatnym obłoku widm, które zasiedliły plac błyskami nierzeczywistych barw, obrazami dawno minionych czasów, a jednak pamiętanych z czułością, odgłosami stłumionymi, jakby dochodzącymi zza mgły. Aaron mgliście pamiętał moment, kiedy połączył się ze społecznością gajasfery; pamiętał to równie mgliście jak wszystko, co się wydarzyło przed dniem dzisiejszym; takie połączenie jakoś mu nie pasowało, wydawało się bardzo dziwaczne. Gajasfera była dobra dla nastolatków, którzy uznawali współdzielenie snów i emocji za coś głębokiego, albo dla fanatyków, jak ci z Żywego Snu. Jednakże dość biegle opanował dobrowolną wymianę myśli i wspomnień i potrafił sobie zbudować spójne wrażenie, gdy wystawiał się tutaj na placu na surowe umysły. Skoro można to było zrobić w innych miejscach, oczywiście można też było i w Makkathranie2, z którego Żywy Sen uczynił stolicę gajasfery Wielkiej Wspólnoty – ze wszystkimi wynikającymi z tego sprzecznościami. Wierni uważali, że gajasfra to niemal to samo co autentyczna telepatia, którą posługiwali się mieszkańcy prawdziwego Makkathranu.

Teraz Aaron bezpośrednio poczuł ich smutek, smutek z paroma silniejszymi podtekstami wściekłości na Radę Kleryków. W społeczeństwie, które współdzieliło myśli i uczucia, wybory naprawdę nie powinny być tak trudne. Dostrzegł również wypełzające przez gajasferę podprogowe pragnienie Pielgrzymki. Jedynej prawdziwej nadziei całego ruchu.

Choć wokół siebie czuł porywy rozczarowania, został w tłumie. Nie miał nic innego do roboty. Słońce opadało już za horyzont, gdy na szerokim balkonie od frontu Sadowego Pałacu dostrzeżono jakiś ruch. Ludzie wskazywali sobie pałac. Teraz się uśmiechali. Wielu ruszyło powoli w stronę Kanału Zewnętrznego Kręgu. Rozszerzyły się ochronne pola siłowe wzdłuż brzegów, by przy balustradzie zabezpieczyć osoby, na które napierał tłum. Wysoko w powietrze poszybowały kamery agencji informacyjnych jak migoczące czarne balony. Emocje rosły. W ciągu paru sekund atmosferę na placu rozpaliło niecierpliwe wyczekiwanie. Gajasfera trzeszczała podnieceniem, tak że Aaron musiał się nieco wycofać, bo zalewał go burzliwy potok barw i eterycznych krzyków.

Na balkon uroczyście wkroczyła Rada Kleryków – piętnaście osób w długich szkarłatno-czarnych strojach. W środku między nimi stała samotna postać w olśniewająco białej szacie lamowanej złotem; twarz zakrywał kaptur. Światło zachodzącego słońca jaśniało na miękkiej tkaninie, wokół postaci utworzył się nimb. Tłum zaczął entuzjastycznie wiwatować. Latające kamery przysuwały się do balkonu, ale pola siłowe pałacu zmarszczyły się ostrzegawczo, nie dopuszczając ich zbyt blisko. Klerycy z rady jak jeden mąż sięgnęli umysłami do gajasfery. Za pośrednictwem unisfery komunikat o wspaniałej nowinie natychmiast docierał do każdego miejsca w Wielkiej Wspólnocie, do wyznawców i niewiernych.

Biało odziana postać powoli ściągnęła kaptur. Ethan uśmiechnął się błogo do całego miasta, do wielbiących go tłumów. Jego wąska uroczysta twarz emanowała łagodnością – sugerował, że doskonale wyczuwa wszelkie obawy ludzi. Współczuł i rozumiał. Miał ciemne worki pod oczami – świadczyły o tym, że przyjęcie tego niezwykle wysokiego stanowiska i wzięcie na swe barki oczekiwań wszystkich Śniących jest dla niego wielkim ciężarem. Gdy wystawił twarz na intensywne światło słońca, owacje się wzmogły. Teraz członkowie Rady Kleryków odwrócili się do nowego Konserwatora i z zadowoleniem bili mu brawo.

Bez świadomej interwencji Aarona pomocnicze procedury myślowe, działające wewnątrz klastrów makrokomórkowych, pobudziły u niego oczny zoom. Przeskanował twarze Kleryków z rady i każdemu obrazowi nadał kod całkowitoliczbowy, gdy procedury pomocnicze umieszczały portrety w makrokomórkowych spacjach pamięci; portrety były gotowe do natychmiastowego odtworzenia. Później zamierzał je przeanalizować, poszukać w nich emocji, mogących świadczyć o tym, jak Klerycy się spierali, jak głosowali.

Nie wiedział wcześniej, że posiada funkcję zoomu. To rozbudziło jego ciekawość. Zażądał, by dodatkowe procedury myślowe uruchomiły sprawdzanie systemu przez klastry makrokomórkowe modyfikujące jego układ nerwowy. Egzoobrazy i ikony mentalne rozwinęły się ze statusu neutralnego w tryb gotowości w widzeniu peryferyjnym, opalizujące linie wskazywały zasięg jego naturalnego widzenia. Wszystkie egzoobrazy były symbolami domyślnymi generowanymi przez u-adiunkta – stanowiącego osobisty interfejs z unisferą – który miał błyskawicznie łączyć Aarona z masowymi bazami danych, z usługami komunikacji, rozrywki i komercji. Wszystko to standard.

Przeglądał ikony mentalne i przekonał się, że reprezentują znacznie więcej niż tylko standardowe fizjologiczne modyfikacje wzbogacające, jakimi dzięki DNA Awangardów mogło dysponować ludzkie ciało. Jeśli prawidłowo interpretował komunikaty ikon, był wyposażony w nadzwyczaj zabójcze bronie biononicznych funkcji polowych.

Wiem o sobie jeszcze coś, pomyślał, jest we mnie dziedzictwo Awangardów. To żadna rewelacja: osiemdziesiąt procent obywateli Wielkiej Wspólnoty miało podobne modyfikacje wbudowane w swoje DNA; zawdzięczali to starym fanatycznym wizjonerom z Far Away. Ale ktoś, kto równocześnie posiadał biononikę, należał do nieco węższej kategorii. Aaron mógł więc trochę lepiej określić swoje pochodzenie.

Ethan wzniósł dłonie, prosząc o ciszę. Wierni na placu zamilkli, wstrzymując oddech, ucichła nawet paplanina ekip z mediów. Wrażenie spokoju sprzęgło się z żelazną stanowczością wysłaną do gajasfery przez nowego Konserwatora. Ethan był człowiekiem bardzo świadomym swej misji.

– Dziękuję kolegom z rady za zaszczytne wyróżnienie – rzekł Ethan. – Zaczynam urzędowanie i zrobię to, czego, jak sądzę, chciał Śniący. Wskazał nam drogę – nikt nie może temu zaprzeczyć. Pokazał nam, gdzie można przeżyć życie i zmienić je, aż osiągnie się doskonałość, jaką każdy z nas indywidualnie pojmuje. Wierzę, że pokazał nam to z jakiegoś powodu. Zbudował to miasto. Zainicjował ten ruch. Miał jeden cel. Żyć snem. I właśnie do tego będziemy teraz dążyć.

Tłum odpowiedział owacją.

– Drugi Sen się zaczął! Poznaliśmy go w naszych sercach. Poznaliście go. Ja go poznałem. Znowu pokazano nam wnętrze Pustki. Unosiliśmy się z Władcą Niebios.

Aaron znów przeskanował radę. Nie musiał odkładać analizy ich twarzy na później. Już teraz widział, że pięciu z nich ma niewyraźne miny. Owacje osiągnęły apogeum, tak jak samo przemówienie.

– Władca Niebios nas oczekuje. Poprowadzi nas ku naszemu przeznaczeniu. Odbędziemy Pielgrzymkę!

Owacje przeszły w ryk pochlebstwa. Wewnątrz gajasfery jakby wystrzeliły fajerwerki zasilane narkotykami przyjemności. W sztucznym neuronalnym świecie wzbierał niesamowity w swej jasności wybuch euforii.

Ethan wzniósł ramiona zwycięskim gestem i machał do tłumu, wreszcie uśmiechnął się po raz ostatni i wszedł do Sadowego Pałacu.

Aaron czekał, aż wierni się rozejdą. Na odchodne wielu krzyczało z radości i Aaron kręcił głową przerażony ich niefrasobliwością. Szczęście było tu powszechne, obowiązkowe. Słońce wpełzło za horyzont, w oknach domów pojawiła się ciepła mandarynkowa poświata – dokładnie jak w prawdziwym Makkathranie. Po kanałach snuły się pieśni – to gondolierzy hołdowali tradycji. W końcu nawet dziennikarze odeszli, dyskutując między sobą, a ci, który mieli wątpliwości, mówili ściszonymi głosami. W unisferze na setkach światów komentatorzy dzienników informacyjnych przepowiadali sądny dzień.

Aaron niczym się nie przejmował. Nadal stał na placu, gdy miejskie roboty wychynęły pod rozgwieżdżone niebo, by uprzątnąć śmieci. Teraz wreszcie wiedział, co ma dalej robić; uzyskał pewność, gdy tylko usłyszał przemówienie Ethana. Ma znaleźć Iniga. Dlatego tu był.

Uśmiechnął się zadowolony i rozejrzał po placu. Nigdzie nie dostrzegł kobiety.

– A teraz kto przynosi złe wiadomości? – spytał i ruszył w świętujące miasto.

* * *

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.