Raptularz podróżny - ebook

Głuchoniemy

Tak, zdecydowałem się zacząć. Od dłuższego już czasu mój umysł zaprząta myśl, która zrodziła się z obudzonego pragnienia, aby usankcjonować i usprawiedliwić swoje jestestwo. Wszak jestem. Jestem. Prostota tego stwierdzenia uderzyła mnie jakiś czas temu, kiedy nie mogąc sobie poradzić z negatywnymi emocjami, traciłem bezpowrotnie poczucie sensu istnienia we wszelkich jego przejawach. Jedyną prawdziwą reakcją był szloch. Ale kiedy łzy już wyschły, całe moje ciało przeniknęła świadomość, że jestem. Wyciągam przed siebie rękę i czuję na niej dotyk powietrza. Patrzę i widzę błękit nieba unoszący się nad zielenią drzew. Przechylam głowę i słyszę odgłos przejeżdżających samochodów za oknem albo krzyk mew, kiedy jestem nad morzem. Wychodzę na łąkę i czuję zapach traw. To wszystko jest realne, doświadczalne, namacalne. Objawiłem się i oto mam przed sobą cały świat, a ja jestem w centrum. Oddycham i patrzę, widzę i słyszę. Obserwuję z oddalenia.

Nie wiem, co to jest za siła, która popchnęła mnie, by wcielić w czyn zamysł, który ostatnio zakiełkował w mojej głowie. Przecież już bardzo dawno zarzuciłem tak zwane pisanie, uzmysłowiwszy sobie boleśnie, że wszystko na tym świecie zostało powiedziane, doświadczone i przeżyte. Niemota próbujący pisać wiersze, głuchy usiłujący tworzyć muzykę. Oto ja. Tak siebie ostatnio zdefiniowałem. Jestem niemy, bo nic nie mówię, bo nie mam nic do powiedzenia, a fikcyjnych światów tworzyć nie potrafię, nie umiem wymyślać historyjek i ich pięknie opowiadać. Właśnie dlatego zrezygnowałem z pisania. Potem przez jakieś dziesięć lat wydawało mi się, że mogę wyrazić siebie za pomocą dźwięków. Ale od kilku miesięcy uzmysławiam sobie, że dźwięki (to znaczy muzyka) się ode mnie odbijają jak piłeczki od ściany, nie przechodzą przeze mnie, nie rezonują w moim wnętrzu i nie wywołują już uniesień przenoszących do innych wymiarów i innej rzeczywistości. Głuche i nijakie nie pobudzają już emocji. A przecież dawniej tak nie było. Muzyka była dla mnie wszystkim. Żyłem muzyką, przez muzykę, dla muzyki, dzięki muzyce. Teraz jest inaczej. Głuchoniemy – to słowo najtrafniej oddaje mój obecny stan ducha. Głuchy, który chce tworzyć muzykę, i niemy, który chce opowiedzieć swój świat.

Tak więc zamieniam w czyn pomysł, który zrodził się jakiś czas temu. Jeżeli nie będę się oglądał na innych, tylko skupię się na swoich uczuciach i przemyśleniach i będę codziennie przez godzinę je spisywał, nieważne, czy przez tę godzinę zapiszę kilkanaście stron, czy tylko parę linijek, więc jeżeli będę tak czynił siłą woli, to myślę, że zamysł może się rozrosnąć, rozwinąć i ewoluować, a następnie przemienić w spójną opowieść, która być może kogoś zasmuci, być może rozbawi, być może zirytuje, być może wpłynie nawet na czyjeś życie, bo już dawno przekonałem się, że człowiek nie jest samotną wyspą, że nasze uczynki, słowa i postawy oddziałują na życie innych, tak jak sposób myślenia i wartości wyznawane przez innych, a zwłaszcza przez jednego Niebieskiego, wpłynęły na moje życie.

Właśnie. Ile to już razy przychodził mi do głowy pomysł ‒ w moim odczuciu świetny ‒ który rozpalał moje emocje i pozwalał snuć śmiałe plany, a którego realizacja stopniowo traciła na dynamice, bo duch mój i ciało moje poddawały się nużącej monotonii codzienności. To właśnie cecha mojego charakteru. Zapalam się, po czym płomień z biegiem czasu maleje, aż całkowicie wygasa. Ile razy już tak było? Całe mnóstwo. I dlatego, można powiedzieć, boję się obecnego mojego pisania.

Mam czterdzieści dwa lata i czuję się, jakbym przeszedł na drugą stronę. Przekroczył granicę i szedł dalej. Jestem, a jakby mnie nie było. Nic nie mam. Nie mam rodziny, nie mam przyjaciół, nie ma przy mnie osoby, z którą mógłbym dzielić codzienność, nie mam dzieci, które zajmowałyby moje myśli i czas. Nie ma we mnie radości, nie ma we mnie empatii ani życzliwości wobec ludzi.

Chociaż po zastanowieniu stwierdzam, że nie do końca taka jest prawda. Mam zdrowie. Jestem zdrowy. To znaczy na tyle zdrowie mi dopisuje, że jestem samodzielny i samowystarczalny, niezależny od innych pod względem finansowym i lokalowym. A to jest dla mnie bardzo ważne. Tak zwany święty spokój, czyli stan, gdy jestem wolny od nerwowych i stresujących sytuacji, to dla mnie wartość najwyższa. Odpowiedź na pytania, czego pragniesz od życia, co jest dla ciebie ważne w życiu, jest właśnie taka ‒ najważniejszy dla mnie jest tak zwany święty spokój.

Jestem na tyle zdrowy, że nie muszę swojego życia uzależniać od innych. Jestem zdrowy, więc mogę żyć tak, jak chcę, i tak, jak mi wygodnie. I dziwię się, że tak jest, i jednocześnie jestem bardzo wdzięczny za siły, które pozwalają mi dokonywać codziennych wyborów.

Zatem ja jestem zdrowy i funkcjonuję bez przeszkód, ale inni, dawni i obecni znajomi, mają gorzej. Rak piersi, zapalenie wątroby, choroba kręgosłupa, zwichnięcia stawów, operacje neurochirurgiczne. Ogarnia mnie ogromne, wręcz nie do opisania przerażenie, kiedy uzmysławiam sobie, jak ja mógłbym się czuć i zachowywać na ich miejscu. Nie chcę nawet o tym myśleć, bo wiem, że nie dałbym rady podjąć walki.

Tak jak nie podjąłem walki o swoje pisanie dawno temu, kiedy przeczuwając, że nie mam nic do powiedzenia, zarzuciłem je. Pisanie tylko wtedy ma sens, gdy później ktoś to czyta, tak samo jak miksowanie ma sens wtedy, gdy po drugiej stronie konsolety – z perspektywy didżeja – są osoby, które tańczą i bawią się do dźwięków płynących z głośników. To właśnie powód, dla którego przestałem miksować. Po co? Dla kogo? Dla siebie? Dla siebie to chyba już nie, bo zauważyłem, że wolę siedzieć w ciszy, niż słuchać muzyki. A kiedyś przecież było inaczej. Słuchałem. Słuchałem i słuchałem pięknych beatów. Dla niewtajemniczonych byłaby to zwykła łupanka – a mnie przecież te dźwięki wynosiły w przestworza. W inny wymiar. Teraz jest inaczej: pusto, głucho, martwo. Dźwięki stały się drętwe.

Tak samo pisanie. Nie znajduję w nim ukojenia, bo nie jestem poetą ani artystą. Chociaż czasem wydaje mi się, że mam duszę artysty, to dobija mnie świadomość, że nie mam żadnych talentów. W żadnej dziedzinie życia. Jeżeli chodzi o pisanie, to nie umiem dobierać słów, tak jak w muzyce nie umiem dobierać dźwięków – mam tak zwane drewniane ucho, nie rozróżniam tonacji, harmonii i pozostałych. Nie mam wrażliwości na słowo ani na dźwięk. Chociaż i słowo, i dźwięk potrafią wywołać we mnie emocje, poruszyć mnie i spowodować, że głębiej patrzę na świat, to ja sam nie umiem ich tworzyć ani zestawiać, by nadać im nową jakościową wartość.

Innym powodem mojego obecnego zwątpienia jest lęk przed otworzeniem puszki Pandory. Tak się czuję, kiedy mam usiąść i spisać to, o czym tyle razy już myślałem, to, co już po wielekroć analizowałem, patrząc wstecz. Tyle razy przerabiałem w myślach swoje życie. Teraz, kiedy mam je spisać, odczuwam pełną zwątpienia niechęć. Być może innym powodem jest to, że nie skupiam się na jednym punkcie i nie podążam w jedno określone miejsce, a wzniecone rozproszenie nie pozwala mi się skupić na konkretnej czynności.

Oto opowieść Głuchoniemego, który widzi to, co widzi, a nie widzi tego, czego nie widzi, bo nie umie przejść przez niewidzialne wrota do metafizycznych wymiarów, by zapisując to, co widzi, poświadczyć istnienie tego, czego nie widzi. Wszak nie potrafi aktu widzenia wyrazić za pomocą wymyślonych przez innych znaków.