Rodzina Mansona. Część 1 - ebook

W obec­no­ści sztyw­nych osób w gar­ni­tu­rach i z po­waż­nymi mi­nami Char­les Man­son zo­staje wpro­wa­dzony na salę roz­praw przez dwóch po­staw­nych funk­cjo­na­riu­szy służby wię­zien­nej. Jego czarne włosy są dłu­gie, broda przy­strzy­żona, biała ko­szula roz­cheł­stana pod szyją. Męż­czy­zna idzie tak jak zwy­kle, nieco chwiej­nym kro­kiem, przez chwilę roz­ma­wia z ze­bra­nymi dzien­ni­ka­rzami, śmieje się i żar­tuje, spra­wia­jąc wra­że­nie ab­so­lut­nie nie­wzru­szo­nego całą sy­tu­acją. Po nim, ra­mię w ra­mię, nad­cho­dzą trzy dwu­dzie­sto­kil­ku­let­nie ko­biety. No­szą ob­szerne su­kienki w ja­skra­wych ko­lo­rach i wy­glą­dają, jakby wy­bie­rały się na we­sele, a nie na roz­prawę w cha­rak­te­rze oskar­żo­nych. Wszyst­kie trzy z uśmie­chem śpie­wają pio­senkę, eskor­to­wane do wej­ścia na salę roz­praw, jak naj­da­lej od licz­nie zgro­ma­dzo­nych dzien­ni­ka­rzy i ka­me­rzy­stów za wszelką usi­łu­ją­cych zro­bić zdję­cie lub zdo­być ja­kąś wy­po­wiedź.

Te trzy roz­śpie­wane i uśmiech­nięte młode ko­biety są oskar­żone o po­peł­nie­nie z roz­kazu Man­sona bru­tal­nych, ma­ka­brycz­nych mor­derstw. Prasa ochrzciła je jego „anioł­kami”. Te­raz, idąc obok sie­bie z sze­ro­kim uśmie­chem, z pio­senką na ustach, wy­dają się po­grą­żone we wła­snym świe­cie. Nie wi­dać po nich oznak żalu czy skru­chy.

Prasa szcze­gól­nie in­te­re­suje się Su­san At­kins. Po­do­bno to z jej ręki zgi­nęła ak­torka Sha­ron Tate, bę­dąca w ósmym mie­siącu ciąży. Dzien­ni­ka­rze pro­szą ko­bietę, żeby na­zwała swoje uczu­cia albo żeby zdra­dziła im coś o Man­so­nie – py­tają o wszystko, po­cząw­szy od współ­udziału męż­czy­zny w mor­der­stwach po jej uczu­cia wzglę­dem niego. At­kins to jed­nak igno­ruje. Od­po­wiada, że Man­son, tak jak ona, czuje się do­brze, i z uśmie­chem daje się od­cią­gnąć funk­cjo­na­riu­szom od tło­czą­cych się wo­kół niej przed­sta­wi­cieli prasy.

Czy­tasz se­rię Po­tęga Kultu. Przy­bliża ona syl­we­tki bu­dzą­cych naj­więk­szą grozę przy­wód­ców grup wy­zna­nio­wych w hi­sto­rii. Kim byli? Czym się kie­ro­wali? Jak to moż­liwe, że za­wład­nęli umy­słami zwy­kłych lu­dzi i byli w sta­nie ich na­kło­nić do mor­do­wa­nia in­nych osób lub po­peł­nia­nia sa­mo­bójstw? Spró­bu­jemy zro­zu­mieć czło­wieka kry­ją­cego się za tymi po­twor­nymi czy­nami.

Część ta opo­wiada o Char­le­sie Man­so­nie, za­pewne naj­słyn­niej­szym przy­wódcy sekty w hi­sto­rii, i o jego fa­na­tycz­nych zwo­len­ni­kach zwa­nych Ro­dziną. Wśród nich są przede wszyst­kim ko­biety – uwie­dzione, wy­ko­rzy­sty­wane, fa­sze­ro­wane nar­ko­ty­kami i na­kła­niane do okrut­nych czy­nów. Jest to także opo­wieść o ru­chu hip­pi­sow­skim, który stra­cił nie­win­ność, o Hol­ly­wood i wiel­kich gwiaz­dach tam­tych lat.

W dość nie­ocze­ki­wany spo­sób ta hi­sto­ria bę­dzie też do­ty­czyła Be­atle­sów, mu­zycz­nego fe­no­menu wszech cza­sów. Spró­bu­jemy wej­rzeć w psy­cho­tyczny umysł męż­czy­zny ma­ją­cego tak dużą ob­se­sję na punk­cie bry­tyj­skiego ze­społu, że uwa­żał ich wręcz za pół­bo­gów i pro­ro­ków, two­rzą­cych spe­cjal­nie dla niego i w swo­ich pio­sen­kach prze­ka­zu­ją­cych mu za­szy­fro­wane pro­roc­twa.

Oto Man­son i jego aniołki – hip­pi­sow­ski sen, który zmie­nił się w je­den z naj­bar­dziej ab­sur­dal­nych i mrocz­nych roz­dzia­łów hi­sto­rii Sta­nów Zjed­no­czo­nych i który do dziś nie prze­staje prze­ra­żać i fa­scy­no­wać.

Char­les Man­son przy­cho­dzi na świat w 1934 roku na sen­nych pe­ry­fe­riach stanu Ohio – w śro­do­wi­sku zdo­mi­no­wa­nym przez prze­moc, nar­ko­tyki i al­ko­hol. Jego matka ma wtedy tylko pięt­na­ście lat. Bio­lo­giczny oj­ciec to al­ko­ho­lik, z któ­rym syn ni­gdy nie bę­dzie miał stycz­no­ści. Matka Man­sona nie umie spro­stać za­da­niu wy­cho­wy­wa­nia dziecka i od­daje je pod opiekę róż­nym oso­bom, pod­czas gdy sama znika z domu na ca­ło­dniowe li­ba­cje ra­zem ze swoim bra­tem Lu­the­rem. W okre­sie, gdy Man­son wciąż jest nie­mow­lę­ciem, ko­bieta wy­cho­dzi za mąż, ale roz­wo­dzi się w 1937 roku, gdy Char­les ma trzy lata. Za­le­d­wie dwa lata póź­niej ona i jej brat zo­stają za­trzy­mani za na­paść oraz próbę kra­dzieży i ska­zani na od­po­wied­nio pięć i dzie­sięć lat wię­zie­nia.

Man­son ma tylko pięć lat. Nie zna ojca. Naj­bliż­szym męż­czy­zną jest ten, z któ­rym roz­wio­dła się jego matka, obec­nie od­sia­du­jąca wy­rok ra­zem z bra­tem. Man­son zo­staje wy­słany do Wir­gi­nii Za­chod­niej, ma za­miesz­kać u ciotki i wuja. Zo­staje u nich do 1942 roku, gdy jego matka zo­staje wa­run­kowo zwol­niona z wię­zie­nia. Ko­bieta pró­buje wró­cić na wła­ściwą drogę, ale szybko dają o so­bie znać dawne na­łogi. Kiedy jest pi­jana, za­po­mina o zro­bie­niu za­ku­pów, na­kar­mie­niu dziecka albo po­ło­że­niu go spać. W ko­lej­nych la­tach Man­son to­wa­rzy­szy matce, która ni­g­dzie nie za­grzewa na stałe miej­sca, nie jest w sta­nie utrzy­mać żad­nej pracy, spo­tyka się z po­dej­rza­nymi męż­czy­znami wy­ka­zu­ją­cymi skłon­no­ści do prze­mocy, po­miesz­kuje z sy­nem w gro­żą­cych za­wa­le­niem bun­krach albo ta­nich mo­te­lach. Żeby zdo­być po­ży­wie­nie, po­suwa się do oszustw oraz kra­dzieży – i tego sa­mego uczy syna. Na dłuż­szą metę nie da się tak żyć. Osta­tecz­nie do ak­cji wkra­czają od­po­wied­nie służby, które kie­rują ko­bietę na przy­mu­sowy od­wyk, a jej syna umiesz­czają w domu dziecka.

Chło­piec wcho­dzi do du­żej, zim­nej sali sy­pial­nej. Po­zo­stałe dzieci prak­tycz­nie go igno­rują. Od męż­czy­zny w gar­ni­tu­rze do­wia­duje się, że ma sie­dzieć ci­cho, nie wy­brzy­dzać przy po­sił­kach i kłaść się spać po zga­sze­niu świa­tła. Man­son szybko się prze­ko­nuje, że je­śli nie bę­dzie słu­chał do­ro­słych albo je­śli bę­dzie za bar­dzo ha­ła­so­wał, do­sta­nie po gło­wie albo obe­rwie pa­skiem bądź pę­kiem klu­czy. Nie mówi zbyt do­brze i jest młod­szy niż więk­szość ota­cza­ją­cych go dzieci, które się nad nim znę­cają, aby po­ka­zać mu jego miej­sce w hie­rar­chii. W domu dziecka pa­nują nie tylko bru­talne za­sady, ale także wszech­obecna nudna. Nie ma tam miej­sca na za­bawę i śmiech, li­czy się wy­łącz­nie dys­cy­plina. Man­so­nowi trudno to wy­trzy­mać i pew­nego dnia ucieka. To czyn spon­ta­niczny i de­spe­racki. Chło­piec wraca do matki, ale ona od­pra­wia go z kwit­kiem, twier­dząc, że nie może się nim za­opie­ko­wać. Zdru­zgo­tany i od­rzu­cony Man­son kon­ty­nu­uje ucieczkę bez żad­nego planu. Włó­czy się przez pe­wien czas na wła­sną rękę, ży­wiąc się je­dze­niem z kon­te­ne­rów na śmieci, krad­nie w skle­pach, na­ga­buje lu­dzi na ulicy, na­pada na dzieci w po­szu­ki­wa­niu pie­nię­dzy. Służby po­now­nie in­ter­we­niują i umiesz­czają go w ko­lej­nym domu dziecka, z któ­rego znowu ucieka – i rów­nież zo­staje zła­pany.

Osta­tecz­nie tra­fia do ośrodka wy­cho­waw­czego w sta­nie In­diana. Jest to miej­sce rzą­dzone twardą ręką. Pa­nuje tam prze­moc, sto­suje się kary fi­zyczne i psy­chiczne, co­dzien­nie trzeba go­dzić się na upo­ko­rze­nia. Na szczy­cie hie­rar­chii stoją naj­starsi ucznio­wie, któ­rzy bez żad­nych kon­se­kwen­cji znę­cają się nad młod­szymi, ta­kimi jak Man­son, a na­wet do­pusz­czają się gwał­tów.

Pod­czas jed­nego z pierw­szych dni w ośrodku Man­son zo­staje zła­pany przez grupę star­szych chłop­ców. Jako nowy musi się na­uczyć, kto tu­taj rzą­dzi. Naj­pierw ob­rzu­cają go prze­zwi­skami, wy­zy­wają od bru­da­sów, twier­dzą, że od niego cuch­nie. On ich za­pew­nia, że zrobi wszystko, co mu każą. Tamci uznają, że to do­brze. Ale obiet­nica nie wy­star­czy. Man­son musi do­kład­nie wie­dzieć, co się zda­rzy, je­śli tylko spró­buje być nie­po­słuszny. Je­den z nich wyj­muje scy­zo­ryk, pod­czas gdy dwóch in­nych przy­trzy­muje chłopca za ręce wy­krę­cone za jego ple­cami. Ten ze scy­zo­ry­kiem pluje Man­so­nowi w twarz, na­stęp­nie zbliża ostrze do jego oka. Man­son re­aguje in­stynk­tow­nie – wy­rywa się z krę­pu­ją­cego uści­sku i bez wa­ha­nia rzuca się na na­past­nika, który upada ple­cami na zie­mię. Man­son roz­daje ciosy i kop­niaki na prawo i lewo, ale nie ma szans. W na­stęp­nej chwili zo­staje obez­wład­niony przez grupę chło­pa­ków, któ­rzy go po­wa­lają i biją po ca­łym ciele. Na­stęp­nie chwy­tają go za ręce i wleką dłu­gim ko­ry­ta­rzem do in­nego po­miesz­cze­nia, gdzie za­my­kają za sobą drzwi. Obecny tam straż­nik udaje, że ni­czego nie wi­dzi. Jego za­cho­wa­nie jest czę­ścią umowy. Chłopcy ścią­gają spodnie Man­so­nowi le­żą­cemu z za­krwa­wioną twa­rzą przy­ci­śniętą do pod­łogi bez moż­li­wo­ści bro­nie­nia się. Je­den z nich staje w ką­cie i za­czyna się ona­ni­zo­wać. Man­son już nie wal­czy. Po­zwala, żeby stało się to, co nie­unik­nione. Przy­gryza wargę, żeby po­wstrzy­mać się od krzyku. Chło­pak z kąta, ze spodniami spusz­czo­nymi do ko­stek, przy­klęka i za­czyna go gwał­cić. Wszystko prze­biega bar­dzo szybko, trwa za­le­d­wie parę se­kund, ale ból jest po­tworny. Man­son nie jest w sta­nie stłu­mić krzyku. Póź­niej leży na pod­ło­dze, zwi­ja­jąc się nie tylko z bólu, ale także ze wstydu, po­zo­sta­wiony przez star­szych uczniów bez spodni w po­miesz­cze­niu uży­wa­nym do wy­mie­rza­nia kar.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------