Śmieciowi ludzie - ebook

Rozdział 1.

Groby i śmietniki

Czyj to szkie­let?

Czy mo­że być coś bar­dziej wy­ci­sza­ją­ce­go na­tłok my­śli, niż ukry­cie się przed pa­lą­cym słoń­cem w cie­niu drzew oliw­nych? Ann La­skow­ski, bia­ła ko­bie­ta o de­li­kat­nych, wschod­nich ry­sach twa­rzy, już nie by­ła te­go pew­na. Ann od wie­lu mie­się­cy z de­ter­mi­na­cją pro­wa­dzi­ła wy­ko­pa­li­ska, lecz w tej chwi­li schro­ni­ła się, mó­wiąc, że mu­si coś spraw­dzić w no­tat­kach. A praw­da by­ła ta­ka, że zwąt­pi­ła w sens swo­ich po­szu­ki­wań i mu­sia­ła prze­tra­wić go­rycz po­raż­ki w sa­mot­no­ści. Sie­dzia­ła na drew­nia­nym, ko­śla­wym krze­seł­ku o wi­kli­no­wym sie­dzi­sku, pod­pie­ra­jąc dłoń­mi pod­bró­dek, wpa­trzo­na w kra­jo­braz. Sta­no­wi­sko ar­che­olo­gicz­ne zlo­ka­li­zo­wa­ne by­ło na za­chód od wio­ski Pe­lion, na wy­so­ko­ści po­nad 1600 me­trów n.p.m., po­śród pa­gór­ków po­ro­śnię­tych głów­nie so­sna­mi i kasz­ta­now­ca­mi, z wy­sta­ją­cy­mi po­nad ko­ro­ny drzew bia­ły­mi ska­ła­mi. W li­nii pro­stej tro­chę po­nad dwa ki­lo­me­try od wio­ski, ale jaz­da sa­mo­cho­dem te­re­no­wym zaj­mo­wa­ła aż czter­dzie­ści mi­nut. Co­dzien­ne mi­nu­ty zwąt­pie­nia czy wła­śnie ten dzień przy­nie­sie prze­łom. Grec­cy fi­lo­zo­fo­wie nie mar­twi­li się har­mo­no­gra­mem prac, tyl­ko de­lek­to­wa­li ży­ciem i, po­pi­ja­jąc wi­no, roz­pra­wia­li o isto­cie by­tu.

Te­sa­lia. Zie­lo­na kra­ina po­mię­dzy gó­ra­mi za­nu­rzo­ny­mi w chmu­rach a skrzą­cym się mi­go­ta­niem słoń­ca mo­rzem. Już nie tak spa­lo­na jak Pe­lo­po­nez, ale wciąż cie­pła, z ga­ja­mi oliw­ny­mi i zie­lo­no­zło­ty­mi, ol­brzy­mi­mi jak me­lo­ny jabł­ka­mi. To z Te­sa­lii, dwa ty­sią­ce lat te­mu, Ja­zon wy­ru­szył na nie­bez­piecz­ną, peł­ną nie­zwy­kłych przy­gód, wy­pra­wę po zło­te ru­no. Ale Te­sa­lia to rów­nież kra­ina cen­tau­rów. Świa­tłe­go Chi­ro­na – wy­cho­waw­cy Ja­zo­na, He­ra­kle­sa czy Achil­le­sa. Jak i pi­ja­ka oraz gwał­ci­cie­la Eu­ry­tio­na, któ­ry w cza­sie we­se­la kró­la Pej­ri­to­osa do­bie­rał się do pan­ny mło­dej. Ann już od trzech lat szu­ka­ła gro­bu po­ryw­cze­go cen­tau­ra, któ­re­go w nie­sła­wie po­cho­wa­li in­ni cen­tau­ro­wie. Szu­ka­ła i co­raz bar­dziej wąt­pi­ła, czy go od­naj­dzie.

My­śli Ann błą­dzi­ły mię­dzy cza­sa­mi Ho­me­ra a wła­sną przy­szło­ścią, któ­rej tak wła­ści­wie nie mia­ła. W No­wym Jor­ku cze­kał na nią Ter­ry, jed­nak wciąż bra­ko­wa­ło jej pew­no­ści, czy to on jest tym je­dy­nym. By­ła też pro­fe­su­ra na uni­wer­sy­te­cie, grze­ba­nie w za­ku­rzo­nych do­ku­men­tach oraz wy­kła­dy dla lu­dzi bez pa­sji. Te­go nie moż­na by­ło ni­ko­go na­uczyć – wie­dzia­ła o tym do­sko­na­le. Al­bo mia­łeś, al­bo nie mia­łeś ma­rzeń oraz si­ły, by pójść za ni­mi wbrew zdro­we­mu roz­sąd­ko­wi. Nie­ste­ty, ma­rze­nia jej stu­den­tów nie wy­kra­cza­ły po­za do­brze płat­ną pra­cę. Ter­ry rów­nież nie po­tra­fił od­na­leźć wła­sne­go ce­lu, co nie wró­ży­ło sta­bi­li­za­cji związ­ku. Wciąż wal­czył z nie­speł­nio­ny­mi ma­rze­nia­mi, głów­nie o la­ta­niu, zo­sta­niu ko­smo­nau­tą, póź­niej pi­lo­tem, a ostat­nio choć­by ope­ra­to­rem dro­na. Po­zna­ła go na wy­spie Bah­rajn w 2014 ro­ku. Ona pro­wa­dzi­ła wy­ko­pa­li­ska w wio­sce Al Ja­na­biya, prze­szu­ku­jąc gro­by z okre­su hel­le­ni­stycz­ne­go, gdzie od­na­la­zła tak waż­ną ta­blicz­kę, któ­ra do­pro­wa­dzi­ła ją do Pe­lion. On był na mi­sji woj­sko­wej, o któ­rej nie­wie­le mó­wił. Wie­dzia­ła je­dy­nie, że jest po­wią­za­na z dro­na­mi. Za­nim wy­je­chał, coś mię­dzy ni­mi za­iskrzy­ło. Spo­tka­li się kil­ka mie­się­cy póź­niej w No­wym Jor­ku, a po ro­ku za­miesz­ka­li ra­zem w jej miesz­ka­niu. Cios przy­szedł w 2016 ro­ku. Ter­ry pod­czas ko­lej­nej, taj­nej mi­sji, zo­stał ran­ny w le­wą no­gę. Po re­kon­wa­le­scen­cji, dzię­ki pro­tek­cji daw­ne­go do­wód­cy, za­czął pra­co­wać dla cha­ry­ta­tyw­nej or­ga­ni­za­cji „Lost in Li­fe”. To go uspo­ko­iło, tyl­ko raz na ty­dzień wy­ska­ki­wał w pią­tek na po­pi­ja­wę z przy­ja­ciół­mi, ale też we­wnętrz­nie przy­gasł. Ann nie wie­dzia­ła, czy wo­la­ła go ro­ze­dr­ga­ne­go, wciąż po­szu­ku­ją­ce­go nie­osią­gal­ne­go ce­lu, czy też te­go spo­koj­niej­sze­go, lecz wy­pa­lo­ne­go? Po­ja­wi­ła się w nim ja­kaś za­dra. Fi­zycz­nie no­ga zo­sta­ła wy­le­czo­na, je­dy­nie lek­ko uty­kał, jed­nak w gło­wie po­wsta­ły szko­dy, jak po wy­bu­chu bom­by ato­mo­wej. Z pew­no­ścią uwa­żał, że nie jest w peł­ni spraw­ny i je­że­li Ann zgo­dzi się z nim za­miesz­kać, zro­bi to z li­to­ści. Ten spo­sób my­śle­nia był ża­ło­sny i rze­czy­wi­ście mógł wy­wo­ły­wać od­ruch po­li­to­wa­nia. Ale nie do­ty­czy­ło to wspól­ne­go ży­cia z Ter­rym! Jed­nak, po­za cze­ka­niem, nie­wie­le mo­gła zro­bić. A póź­niej otrzy­ma­ła grand na wy­ko­pa­li­ska w Gre­cji i spra­wa skom­pli­ko­wa­ła się jesz­cze bar­dziej. Od trzech lat sy­tu­acja znaj­do­wa­ła się w za­wie­sze­niu, wi­dy­wa­li się naj­wy­żej przez kil­ka mie­się­cy w ro­ku. I już nie wie­dzia­ła, czy war­to pie­lę­gno­wać ten zwią­zek, czy mo­że le­piej po­szu­kać no­we­go fa­ce­ta?

Ann uzna­ła, że czas pod­su­mo­wać ży­cie. Mia­ła już po­nad trzy­dzie­ści lat. A tak na­praw­dę po­win­na przy­znać się, że by­ła przed czter­dziest­ką. Naj­lep­sze la­ta spę­dzi­ła na sta­no­wi­skach ar­che­olo­gicz­nych – jak Ter­ry go­niąc za ma­rze­nia­mi – i już za kil­ka lat sa­ma sta­nie się wy­ko­pa­li­skiem. To był ostat­ni czas na od­na­le­zie­nie ustat­ko­wa­ne­go mę­ża, uro­dze­nie dzie­ci. Ucie­ka­ła przed ta­kim pod­su­mo­wa­niem ostat­nich dwu­dzie­stu lat ży­cia, lecz kie­dyś mu­sia­ła so­bie po­wie­dzieć: nie bę­dziesz dru­gim Schlie­man­nem, nie udo­wod­nisz, że ba­śnio­we stwo­ry Ho­me­ra by­ły isto­ta­mi z krwi i ko­ści. Już wie­dzia­ła, że by­ła ta­ka sa­ma jak Ter­ry. Oby­dwo­je go­ni­li za czymś nie­osią­gal­nym. Wes­tchnę­ła po raz set­ny i pod­ję­ła de­cy­zję: na ra­zie nie bę­dzie szu­kać in­ne­go męż­czy­zny, po­rzu­ci pra­cę w te­re­nie i spró­bu­je ura­to­wać zwią­zek. Wró­ci do No­we­go Jor­ku i bę­dzie wy­kła­dać na uni­wer­sy­te­cie.

***

Na­raz Ann zo­ba­czy­ła pię­cio­let­nie­go chłop­ca, w krót­kich spoden­kach i t-shir­cie z di­no­zau­rem. Biegł w stro­nę na­mio­tu, ma­cha­jąc rę­ko­ma, jak­by oga­niał się od psz­czół. To był Jor­gos, sy­nek jed­ne­go z pra­cow­ni­ków Ale­xi­sa, któ­ry bar­dzo pra­gnął mu po­móc w od­ko­pa­niu śla­dów pra­oj­ców. „Tak się ro­dzą pa­sje, drą­żą­ce nas przez ca­łe ży­cie” – po­my­śla­ła.

Za­sa­pa­ny Jor­gos wpadł pod za­da­sze­nie i chwy­ta­jąc ją za rę­ką, po­cią­gnął w stro­nę sta­no­wi­ska.

– Pa­ni ar­cha­io­ló­gos, zna­leź­li­śmy!

– Tak. A co? – za­śmia­ła się, po­zwa­la­jąc chłop­cu po­rwać się z krze­sła.

– Nie wiem do­kład­nie. Ja­kieś ostó… – krzy­czał, cią­gnąc ją za dłoń. – Okrop­ne ostó. Żół­te, ze strzę­pa­mi ma­te­ria­łu. Brr…

Ko­ści? Czyż­by grób Eu­ry­tio­na? Te­raz ona prze­ję­ła ini­cja­ty­wę, cią­gnąc chłop­ca za so­bą.

– Bie­gnij­my, to waż­ne.

Już z da­le­ka za­uwa­ży­ła, że gru­pa stoi wo­kół jed­ne­go z wie­lu sta­no­wisk, wy­ty­po­wa­nych przez nią ja­ko moż­li­we miej­sce po­chów­ku. Ta­kich miejsc w oko­li­cy znaj­do­wa­ło się ty­sią­ce i roz­ko­pa­nie wszyst­kich nie by­ło moż­li­we. A wska­zów­ki, któ­ry­mi dys­po­no­wa­ła Ann, mia­ły ra­czej cha­rak­ter in­tu­icyj­ny i nie znaj­do­wa­ły wspar­cia w do­ku­men­tach. Po­grzeb Eu­ry­tio­na od­był się w trak­cie woj­ny cen­tau­rów z La­pi­ta­mi, a on nie był wo­dzem. Przy­ję­ła więc, że grób nie mógł być oka­za­ły, cho­ciaż z pew­no­ścią po­sta­ra­no się o za­cho­wa­nie wy­mo­gów grze­ba­nia zmar­łych. Pod­ję­ła de­cy­zję, aby sku­pić się na pa­gór­kach po­ro­śnię­tych tra­wą i drze­wa­mi, na­wet ty­mi wy­so­ki­mi – mi­nę­ło wszak kil­ka ty­się­cy lat – któ­re na wschod­nim zbo­czu by­ły­by ob­sy­pa­ne ka­mien­nym gru­zem.

Gdy pod­bie­gła do sta­no­wi­ska i przedar­ła się przez krąg wy­na­ję­tych ro­bot­ni­ków, zo­ba­czy­ła grób. Płyt­kie na metr wnę­trze, któ­re ob­ło­żo­no je­dy­nie pół­me­tro­wą war­stwą bia­łych ka­mie­ni. W mro­ku do­strze­gła ko­ści czło­wie­ka i czwo­ro­noż­ne­go zwie­rzę­cia. Nie, to nie by­ła praw­da – te sło­wa mu­sia­ła po­wtó­rzyć so­bie w gło­wie kil­ka ra­zy, by to, co uj­rza­ła, utrwa­li­ło się w jej umy­śle. To był szkie­let tu­ło­wia czło­wie­ka na­sa­dzo­ne­go na grzbiet i koń­czy­ny ko­nia!

Cof­nę­ła się o kil­ka kro­ków i z pew­nej od­le­gło­ści za­czę­ła ana­li­zo­wać miej­sce po­chów­ku.

To z pew­no­ścią nie był grób Aga­mem­no­na, na­zy­wa­ny skarb­cem Atre­usza, od­ko­pa­ny przez Schlie­man­na w My­ke­nach. Wi­dać by­ło, że zmar­łe­go po­cho­wa­no w po­śpie­chu. Co praw­da odzia­no go w naj­lep­sze stro­je, a w po­bli­żu te­go czło­wie­ka uło­żo­no wy­szczer­bio­ny miecz oraz kil­ka dzba­nów z wi­nem, ale nie pró­bo­wa­no na­wet po­cho­wać go głę­biej, na koń­cu dłu­gie­go ko­ry­ta­rza pro­wa­dzą­ce­go do wła­ści­we­go gro­bow­ca. Zwło­ki opar­to o zbo­cze w po­zy­cji sto­ją­cej – być mo­że po to, aby mógł w każ­dej chwi­li ze­rwać się do bie­gu – i przy­sy­pa­no ka­mie­nia­mi. Gro­bu na­wet nie uszczel­nio­no gli­ną. Jed­nak za naj­więk­sze od­kry­cie na­le­ża­ło uznać to, że na­wet, je­że­li nie był to szkie­let Eu­ry­tio­na, mie­li do czy­nie­nia ze szcząt­ka­mi cen­tau­ra. Cen­tau­ra lu­bią­ce­go wi­no.

– A gdzie jest Nor­bert? – by­ła wście­kła, że jej asy­stent nie do­pil­no­wał pra­cow­ni­ków.

– Od­szedł na pięć mi­nut – od­po­wie­dział Ale­xis, nie pa­trząc jej w oczy.

– Ale­xis, nie kłam. – Mil­czał, wbi­ja­jąc wzrok w bu­ty. Ann ro­zej­rza­ła się. Nie do­strze­gła rów­nież sta­żyst­ki, Te­re­sy. – A niech to, mu­sie­li aku­rat te­raz…

Wzię­ła się w garść. Już za póź­no na wy­rzu­ty. Co się sta­ło, to się sta­ło. Po­now­nie po­de­szła bli­żej i za­czę­ła przy­glą­dać się szcze­gó­łom szkie­le­tu. Aż za­nie­mó­wi­ła, gdy do­strze­gła, że kość no­so­wa zo­sta­ła ucię­ta, jed­no­cze­śnie nie za­uwa­ży­ła żad­ne­go pęk­nię­cia czasz­ki. Czy zmar­łe­mu ob­cię­to uszy, trud­no by­ło stwier­dzić bez do­kład­nej ana­li­zy me­dycz­nej, jed­nak reszt­ki opa­ski wo­kół czasz­ki wska­zy­wa­ły, że tak wła­śnie mo­gło być. Ra­na po­twier­dza­ła sło­wa Ho­me­ra – to na­praw­dę mógł być Eu­ry­tion. Ho­mer na­pi­sał, że w cza­sie we­sel­nej bój­ki Te­ze­usz i je­go to­wa­rzy­sze ob­cię­li cen­tau­ro­wi nos oraz uszy. Ode­tchnę­ła z ulgą. Ist­nia­ła bo­wiem też in­na, mniej praw­do­po­dob­na wer­sja, w któ­rej Te­ze­usz, z bra­ku mie­cza, ci­snął w gło­wę Eu­ry­tio­na ka­mien­nym dzba­nem.

Pod­biegł za­dy­sza­ny Nor­bert.

– O kur­cze! Kto to jest?

Ann ode­rwa­ła wzrok od szkie­le­tu. Mia­ła ocho­tę ob­sztor­co­wać asy­sten­ta, lecz nim pod­ję­ła de­cy­zję, ja­ki­mi epi­te­ta­mi go zga­nić, za­uwa­ży­ła pod­cho­dzą­cą Te­re­sę, wy­trzą­sa­ją­cą z su­kien­ki źdźbła tra­wy. Mo­gła oboj­gu wy­gar­nąć ule­ga­nie fi­zycz­nym po­pę­dom, lecz któż zdo­ła je po­skro­mić? Cen­taur z ob­cię­tym no­sem sta­no­wił naj­lep­szy do­wód te­go, że nikt.

– Przyj­rzyj się szkie­le­to­wi i po­wiedz, co o nim są­dzisz. – Zre­zy­gno­wa­ła z re­pry­men­dy i za­py­ta­ła o to, co by­ło te­raz naj­waż­niej­sze.

Nor­bert przez kil­ka mi­nut ob­cho­dził zna­le­zi­sko z każ­dej stro­ny, a je­go oczy ro­bi­ły się co­raz więk­sze z wra­że­nia. W koń­cu po­trzą­snął z nie­do­wie­rza­niem gło­wą i oznaj­mił:

– To mu­si być fal­sy­fi­kat. Po­łą­czo­ne szcząt­ki róż­nych zwie­rząt, tak jak kro­wo-koń czy owco-byk z Dor­set.

Ann nie wy­da­wa­ła się prze­ko­na­na. Czy­ta­ła o tym wy­ko­pa­li­sku. Ar­che­olo­go­wie od­na­leź­li cel­tyc­ki grób jesz­cze sprzed in­wa­zji Im­pe­rium Rzym­skie­go, w któ­rym zło­żo­no kro­wę z koń­ski­mi koń­czy­na­mi, ko­nia z kro­wi­mi ro­ga­mi, a na­wet owcę z gło­wą by­ka… za­miast tył­ka. Jed­nak od ra­zu by­ło wi­dać, że te hy­bry­dy stwo­rzo­no już w cza­sie po­chów­ku z ko­ści róż­nych zwie­rząt.

– Nie do­strze­gam żad­nych śla­dów, by za­kła­dać, że zło­żo­no tu w ku­pę kil­ka szkie­le­tów – stwier­dzi­ła Te­re­sa, po­twier­dza­jąc opi­nię Ann. – A zresz­tą, po co ktoś miał­by to ro­bić?

– Trze­ba za­ła­twić ze­zwo­le­nie na prze­pro­wa­dze­nie ba­dań w ośrod­ku na­uko­wym – oświad­czy­ła Ann. – Do­pie­ro wte­dy uzy­ska­my pew­ność. A te­raz do ro­bo­ty, zaj­mij­cie się sta­no­wi­skiem tak, jak się na­le­ży. I już bez wspól­nych przerw.

By­ła szczę­śli­wa. Na­raz uświa­do­mi­ła so­bie, że to no­we zna­le­zi­sko spra­wi, że nie bę­dzie mo­gła wró­cić do Ter­re­go. No tak, po­my­śla­ła, ni­g­dy nie moż­na być szczę­śli­wym w peł­ni.

Uwol­nić śmie­ci

Po­kie­re­szo­wa­ne przez nie­uwa­gę lub bez­myśl­ność ludz­ką ka­ro­se­rie sa­mo­cho­dów cze­ka­ły w ster­tach na eg­ze­ku­cję. Po­mię­dzy ska­za­ny­mi rzę­da­mi wra­ków, w li­chym ubra­niu szedł kor­pu­lent­ny, czter­dzie­sto­let­ni bia­ły męż­czy­zna z po­sza­rza­łą ze zmę­cze­nia twa­rzą, trzy­ma­jąc w dło­ni po­gię­tą re­kla­mów­ką z dwo­ma ham­bur­ge­ra­mi od Sha­ke & Shack na ko­la­cję. Nad­cho­dził zmrok i Wil­liam Trot­ter uznał, że czas po­szu­kać noc­le­gu na naj­bliż­szą noc. Je­go ostat­ni dom, srebr­ny se­dan Chry­sler Se­bring, zo­stał ra­no spra­so­wa­ny. No cóż, ta­ki los cze­kał wszyst­kie wra­ki, ale Wil­liam przy­zwy­cza­ił się do je­go prze­stron­ne­go wnę­trza i ża­ło­wał, że au­to nie prze­trwa­ło kil­ku dni dłu­żej.

Te­re­nem dzia­ła­nia Wil­lia­ma był trój­kąt ulic 126 Stre­et, Wil­lets Po­int Bo­ule­vard oraz Nor­ther Bo­ule­vard. Znaj­do­wa­ło się na nim kil­ka­na­ście szro­tów sa­mo­cho­do­wych. W ostat­nich la­tach, mię­dzy Wil­lets Po­int a ście­kiem Flu­shing Cre­ek, otwo­rzo­no rów­nież kil­ka punk­tów ze sprzę­tem kom­pu­te­ro­wym, lecz spe­cjal­no­ścią Trot­te­ra po­zo­sta­ły sa­mo­cho­dy. Znał wszyst­kie na pa­mięć i za drob­ną opła­tą pod­po­wia­dał klien­tom, gdzie znaj­dą czę­ści do aut oso­bo­wych, a gdzie do ame­ry­kań­skich czy mek­sy­kań­skich ti­rów.

Wil­liam nie lu­bił wy­cho­dzić po­za te­ren swo­je­go kró­le­stwa, a i No­wy Jork chy­ba nie lu­bił, jak go od­wie­dzał. Po raz ko­lej­ny prze­ko­nał się o tym kil­ka dni te­mu, gdy uległ na­mo­wom pra­cow­ni­ka jed­nej z or­ga­ni­za­cji cha­ry­ta­tyw­nych – Ter­re­go ja­kie­goś tam – i zgło­sił się do kli­ni­ki na ba­da­nia me­dycz­ne. Udział w pro­gra­mie po­mo­cy spo­łecz­nej „Po­każ nam swój kod, a da­my ci zdro­wie” gwa­ran­to­wał mu miej­sce w łóż­ku szpi­tal­nym, cho­ciaż on nie wy­obra­żał so­bie, aby mógł dać się przy­kuć do łóż­ka choć­by na go­dzi­nę. Jed­nak co­raz czę­ściej do­skwie­ra­ły mu prze­zię­bie­nia, cho­ler­ne ki­cha­nie i dresz­cze, a pro­gram po­zwa­lał rów­nież na wi­zy­tę u le­ka­rza, a póź­niej otrzy­my­wa­nie dar­mo­wych le­ków. Spa­cer uli­cą mia­sta, po­śród zwy­kłych lu­dzi, spo­glą­da­ją­cych na nie­go z nie­sma­kiem lub pró­bu­ją­cych wci­snąć drob­nia­ki, uświa­do­mił mu, że je­go miej­sce jest na tym te­re­nie, na­wet je­że­li był to szrot. Też był śmie­ciem.

Nie­spo­dzie­wa­nie Wil­liam usły­szał sil­ni­ki kil­ku sa­mo­cho­dów. Kto o tej po­rze od­wie­dzał je­go kró­le­stwo? Z pew­no­ścią lu­dzie o złych za­mia­rach. Zmie­nił kie­ru­nek i lek­kim truch­tem ru­szył w kie­run­ku in­tru­zów.

***

Po­ma­rań­czo­wy Volks­wa­gen ogó­rek zje­chał z 126 uli­cy w Wil­lets Po­int Bo­ule­vard. W je­go wnę­trzu, obok in­nych męż­czyzn, sie­dział Cri­stian Jen­sen, osiem­na­sto­la­tek o ja­snej skó­rze i żół­tych, pro­stych wło­sach. Po oby­dwu stro­nach cią­gnę­ły się par­te­ro­we ba­ra­ki, z tan­det­ny­mi – prze­waż­nie w czer­wo­nym ko­lo­rze – szyl­da­mi. Po kil­ku­set me­trach skrę­ci­li w pra­wo, w 35 Ave­nue i do­tar­li pod wia­dukt Van Wyck Expres­sway. Ogó­rek za­trzy­mał się. Tu­taj znaj­do­wał się cel ich mi­sji – szrot sprzę­tu kom­pu­te­ro­we­go. Za­po­mnia­ne miej­sce na tra­sie prze­lo­to­wej cy­wi­li­za­cji.

– Uwa­ga, roz­po­czy­na­my ak­cję – usły­szał głos sze­fa.

Z au­ta pierw­szy wy­sko­czył Cri­stian, za nim Ra­do­mir i Lo­ren­zo. Kie­row­ca Bru­ce oraz for­mal­ny szef gru­py Phi­lip We­ber po­zo­sta­li na miej­scach. Cri­stian prze­szedł do ty­łu i otwo­rzył na ca­łą sze­ro­kość drzwi, tak aby Ra­do­mir i Lo­ren­zo mo­gli bez prze­szkód wy­jąć nie­me­go bo­ha­te­ra tej ak­cji.

Wie­lo­sil­ni­ko­wy sta­tek la­ta­ją­cy Cri­stia­na, mo­del Dra­gon­fly 3A, dla la­ika nie wy­glą­dał zbyt oka­za­le. Nie miał ae­ro­dy­na­micz­nych kształ­tów, wpa­ko­wa­nych w za­okrą­glo­ne pu­dło z włók­na szkla­ne­go. Two­rzy­ło go sześć na­gich ra­mion z wir­ni­ka­mi plus jed­no, o naj­więk­szej si­le no­śno­ści, umiesz­czo­ne po­środ­ku. Za to, kie­dy in­ne ama­tor­skie dro­ny, pół­pro­fe­sjo­nal­ne qu­adro­kop­te­ry czy he­xa­cop­te­ry, bzy­cza­ły jak rój os, Dra­gon­fly Cri­stia­na był ci­chy i rów­nie za­bój­czy jak je­go pier­wo­wzór w świe­cie owa­dów. Po­za tym miał do dys­po­zy­cji o wie­le dłuż­szy czas pra­cy, po­tra­fił z peł­nym ob­cią­że­niem po­zo­sta­wać w po­wie­trzu trzy kwa­dran­se. Na to ob­cią­że­nie skła­da­ły się trzy ka­me­ry oraz wy­rzut­nia mi­ni­har­pu­nów. Dwie z ka­mer, w roz­dziel­czo­ści 16K, fil­mo­wa­ły ak­cję w za­kre­sie świa­tła wi­dzial­ne­go, trze­cia, w mniej­szej roz­dziel­czo­ści, by­ła ka­me­rą ter­mo­wi­zyj­ną.

Do Cri­stia­na po­de­szła star­sza o kil­ka lat od nie­go za­stęp­czy­ni gru­py An­drea Ubels. Dla nie­go to ona by­ła mó­zgiem ak­cji – Phi­lip We­ber sta­no­wił tyl­ko ich wi­zy­tów­kę.

– Za ile mi­nut bę­dziesz go­to­wy? – za­py­ta­ła z tro­ską An­drea.

– Wy­star­czy mi dzie­sięć – od­parł, wie­dząc, że gdy­by na­wet po­wie­dział, że pół go­dzi­ny, wal­czy­ła­by o ten czas dla nie­go jak lwi­ca. Zda­wa­ła so­bie spra­wę z te­go, że bez od­po­wied­niej opra­wy re­la­cji, sło­wo­tok We­be­ra nie przy­cią­gnie mi­lio­nów in­ter­nau­tów.

– OK – dziew­czy­na ski­nę­ła gło­wą. Phi­lip We­ber, trzy­dzie­sto­la­tek o blond wło­sach i gro­te­sko­wo czar­nych brwiach, wy­szedł z volks­wa­ge­na i wład­czym wzro­kiem oce­nił miej­sce ak­cji. Za­mknął oczy, uniósł gło­wę i roz­chy­la­jąc lek­ko noz­drza wcią­gnął po­wie­trze. Wes­tchnął z no­stal­gią i oznaj­mił:

– Nie ma jak za­pach śmie­ci przed wie­czor­nym drin­kiem.

Za­śmia­li się je­dy­nie Ra­do­mir i Lo­ren­zo. An­drea uda­ła, że nie usły­sza­ła nędz­nej tra­we­sta­cji cy­ta­tu.

Gru­pa Gre­en­pe­ace po­de­szła do wy­bra­nej wcze­śniej bra­my z bla­chy fa­li­stej. Li­che za­bez­pie­cze­nie, lecz za wro­ta­mi by­ły prze­cież je­dy­nie śmie­ci. Lo­ren­zo bez tru­du prze­ciął kłód­kę i we­szli na ma­ły pla­cyk z kil­ko­ma bok­sa­mi ze sprzę­tem. Głów­nie te­le­fo­na­mi ko­mór­ko­wy­mi, ale rów­nież smart­fo­na­mi i ta­ble­ta­mi. We­ber za­czął się prze­cha­dzać, za­glą­da­jąc do środ­ka. Wciąż krę­cił z nie­za­do­wo­le­niem gło­wą. Ster­ty się­ga­ły co naj­wy­żej pół­to­ra me­tra.

– Te są za ni­skie – skrzy­wił się z nie­sma­kiem We­ber. – Mó­wi­łaś, że ma­ją wy­so­kość trzech me­trów!

– By­ły więk­sze… – tłu­ma­czy­ła się za­ła­ma­na An­drea. – Mu­sie­li wy­wieźć część sprzę­tu.

– Co naj­mniej jed­na mu­si być wyż­sza… – zde­cy­do­wał We­ber.

– Sze­fie, a mo­że prze­sy­pie­my tych kil­ka ku­pek w jed­ną więk­szą – za­pro­po­no­wał Lo­ren­zo.

– Mu­si­my tak zro­bić. Ina­czej ak­cja stra­ci si­łę prze­ka­zu – zgo­dził się We­ber.

An­drea ode­tchnę­ła z ulgą. Po­łą­czy­ła się z Cri­stia­nem:

– Cri­stian, osadź dro­na. Ma­my prze­stój.

Je­go Dra­gon­fly był już w po­wie­trzu, cho­ciaż ta część ak­cji nie mia­ła być fil­mo­wa­na. Start i lą­do­wa­nie to naj­trud­niej­sze ma­new­ry i Cri­stian wo­lał, aby dron po­zo­stał w gó­rze.

– Ile mi­nut?

– Co naj­mniej kwa­drans – usły­szał po chwi­li.

– Ba­te­rie wy­star­czą. Wy­ko­nam ob­lot te­re­nu. Mo­że przy­da­dzą się prze­bit­ki in­nych szro­tów. I zro­bię uję­cia Van Wyck Expres­sway. Pę­dzą­cych sa­mo­cho­dów, któ­rych kie­row­cy są­dzą, że zmie­rza­ją do ce­lu, pod­czas gdy tak na­praw­dę krę­cą się tyl­ko w kie­ra­cie cy­wi­li­za­cji.

– Do­bre… Ku­pu­ję po­mysł. Jen­sen, ko­niecz­nie to sfil­muj – usły­szał głos We­be­ra.

Cri­stian skrzy­wił się z nie­sma­kiem. My­ślał, że mó­wi do An­drei. We­ber wie­le rze­czy ku­po­wał, lecz ni­g­dy za nic nie pła­cił. Choć­by do­brym sło­wem.

***

Od stro­ny Nor­thern Bo­ule­vard nad­je­cha­ły dwa czar­ne au­ta o kan­cia­stych kształ­tach. Po­dob­nie jak ogó­rek człon­ków Gre­en­pe­ace, rów­nież skrę­ci­ły w 35 Ave­nue.

Na tyl­nym sie­dze­niu pierw­sze­go wo­zu, w słu­chaw­kach na uszach, w oto­cze­niu wie­lu mo­ni­to­rów sie­dział dwu­dzie­sto­kil­ku­let­ni Ed­gar Si­ma­sius. Ka­me­ry za­in­sta­lo­wa­ne na da­chu po­zwa­la­ły mu śle­dzić oto­cze­nie w świe­tle wi­dzial­nym, jak też ob­raz ter­micz­ny.

– Gdzie w tej chwi­li jest nasz cel? – nie od­wra­ca­jąc gło­wy za­py­tał męż­czy­zna sie­dzą­cy z przo­du. Był to do­wód­ca gru­py, Mi­cha­ił Plu­tin.

– Hm, opu­ścił swój re­wir i prze­mie­ścił się w stro­nę rze­ki – od­po­wie­dział Ed­gar.

– Czyż­by po­szedł się wy­ką­pać? Przy­naj­mniej nie za­smro­dzi nam wnę­trza – za­śmiał się kie­row­ca, spo­glą­da­jąc roz­ba­wio­ny na do­wód­cę. Szyb­ko jed­nak umilkł, gdy zo­ba­czył, że Mi­sza nie pod­chwy­cił żar­tu.

– Sze­fie, wi­dzę tam gru­pę pię­ciu osób – zgło­sił Ed­gar.

– Cel jest z ni­mi?

– Nie. Ale po­dą­ża w ich kie­run­ku – od­po­wie­dział tech­nik.

– Mo­że le­piej odło­ży­my ak­cję na ju­tro? – za­pro­po­no­wał kie­row­ca.

– Obie­ca­łem, że do­star­czę śmie­cia dzi­siaj – od­parł zde­cy­do­wa­nie do­wód­ca. – Za­trzy­maj­my się tu­taj. Roz­po­czy­na­my ak­cję.

***

Dra­gon­fly był już w po­wie­trzu i do­ko­ny­wał pierw­sze­go zwia­du. Na­gle Cri­stian za­marł. Z sa­mo­cho­dów za­czę­li wy­sia­dać lu­dzie. Umię­śnie­ni, o ły­sych gło­wach. W pa­ra­mi­li­tar­nych ubra­niach, z bro­nią au­to­ma­tycz­ną w dło­niach. Czyż­by przy­je­cha­li ich zli­kwi­do­wać? Już chciał po­łą­czyć się z An­dreą, uprze­dzić gru­pę, gdy wi­dok pa­sa­że­ra z przed­nie­go sie­dze­nia pierw­sze­go au­ta za­mro­ził mu mózg. Męż­czy­zna nie był tak umię­śnio­ny jak po­zo­sta­li, lecz miał… ro­gi.

Cri­stian zwięk­szył ogni­sko­wą obiek­ty­wu. Wi­dział go tak wy­raź­nie, jak­by ten stał pod je­go sto­pa­mi. Cri­stian mu­siał­by od­le­cieć dro­nem da­lej i ob­ni­żyć tro­chę pu­łap lo­tu, aby do­strzec wy­raź­niej twarz ro­ga­cza – lecz wte­dy mógł­by zdra­dzić swą obec­ność.

Dzię­ki pod­glą­do­wi z ka­me­ry ter­mo­wi­zyj­nej za­uwa­żył po­stać czło­wie­ka kry­ją­ce­go się po dru­giej stro­nie szro­tu, do któ­re­go we­szli człon­ko­wie gru­py Gre­en­pe­ace.

Prze­rzu­cił się na ob­raz no­wej gru­py. Zo­ba­czył, że ob­cho­dzą szrot z oby­dwu stron. Zro­zu­miał, że ich ce­lem nie są je­go to­wa­rzy­sze, a nie­zna­jo­my. Za­mie­rza­li go oto­czyć.

***

Phi­lip We­ber stał przy wy­so­kim na po­nad trzy me­try kop­cu. Gdy­by nie drob­ne oszu­stwo – pod cien­ką war­stwą te­le­fo­nów i smart­fo­nów znaj­do­wa­ły się pa­pie­ro­we kar­to­ny – nie uda­ło­by się uzy­skać ta­kiej wy­so­ko­ści. Ale We­ber wie­dział, że w re­la­cjach te­le­wi­zyj­nych i in­ter­ne­to­wych ta­ki szcze­gół nie zo­sta­nie za­uwa­żo­ny.

– Mo­że­my za­czy­nać We­ber? – za­py­ta­ła An­drea.

– Wo­lał­bym, aby ster­ta by­ła jesz­cze wyż­sza, ale nie­ba­wem zaj­dzie słoń­ce i nic nie na­krę­ci­my.

– Lo­ren­zo, Ra­do­mir, Cri­stian go­to­wi do zdjęć?

– Tak. Tak. Go­to­wy.

– Ak­cja! – wy­da­ła ko­men­dę An­drea.

– Nie dba­my o pla­ne­tę, nie dba­my o ro­dzi­ców i oso­by star­sze, nie dba­my o przed­mio­ty uła­twia­ją­ce nam ży­cie co­dzien­ne – We­ber zro­bił krót­ką pau­zę, da­jąc czas ka­me­rzy­ście na po­ka­za­nie pla­nu ogól­ne­go. – Znaj­du­je­my się na wy­sy­pi­sku śmie­ci. Cho­ciaż w ję­zy­ku fa­cho­wym są one na­zy­wa­ne szro­ta­mi. Ale, tak czy owak, to osta­tecz­ny etap obie­gu przed­mio­tów dłu­go wy­cze­ki­wa­nych, wy­ma­ga­ją­cych wie­lu po­świę­ceń, uwiel­bia­nych, ko­cha­nych, a te­raz ska­za­nych na osta­tecz­ną li­kwi­da­cję. Przed spra­so­wa­niem, a póź­niej wy­wie­zie­niem do hut, wyj­mu­je się z nich czę­ści ma­ją­ce ja­ką­kol­wiek war­tość, wyż­szą niż ce­na zło­mu. Do nie­daw­na by­ło to zło­mo­wi­sko sa­mo­cho­dów, od dwóch lat swo­je miej­sce spo­czyn­ku zna­la­zły tu rów­nież kom­pu­te­ry, dru­kar­ki, te­le­fo­ny, smart­fo­ny…

***

Wil­liam Trot­ter z uwa­gą przy­słu­chi­wał się sło­wom mło­dzie­niasz­ka, lecz w koń­cu nie wy­trzy­mał:

– Dzie­cia­ki, je­ste­ście pięk­ni i mło­dzi i ma­cie ka­sę ro­dzi­ców. Czu­je­cie się jak mło­dzi bo­go­wie. Po­cze­kaj­cie z dzie­sięć lat, aż ży­cie wko­pie was w gle­bę. Cie­ka­we, kur­wa, co wte­dy po­wie­cie o pra­wach smart­fo­nów.

Na­gle ka­pral Trot­ter wy­czuł, że nie jest sam. Prze­stał słu­chać ak­ty­wi­stów wiel­kich spraw i sku­pił się na swym oto­cze­niu. Nie ru­szył się, ale je­go zmy­sły na­sta­wi­ły się na wy­ła­pa­nie naj­cich­sze­go dźwię­ku, a noz­drza za­czę­ły wcią­gać po­wie­trze, aby wy­czuć ob­ce, nie­pa­su­ją­ce do oto­cze­nia za­pa­chy. Zwie­rząt lub – co gor­sza – lu­dzi.

Stra­cił dwie mi­nu­ty, ale już był pe­wien. Wie­lu lu­dzi za­cie­śnia­ło krąg wo­kół nie­go z dwóch stron. Za­sadz­ka! Jesz­cze ich nie wi­dział, ale sły­szał i wy­czu­wał. Ucie­kać! Ale do­kąd? Mógł prze­sko­czyć przez płot i wbiec na plac szro­tu, gdzie gru­pa mło­dych ba­wi­ła się w spra­wie­dli­wość. Ale prze­cież nie by­ło wy­klu­czo­ne, że dzia­ła­li ra­zem? Zre­zy­gno­wał. Pró­ba prze­bi­cia się przez jed­no ze skrzy­deł okrą­że­nia też nie mia­ła sen­su. Na­wet gdy­by go nie po­chwy­ci­li, to i tak ku­la oka­że się szyb­sza. Ka­pral Trot­ter zro­zu­miał, że mu­si do­biec do nad­brze­ża Flu­shing Cre­ek. Jak tyl­ko znaj­dzie się na otwar­tej prze­strze­ni, uciek­nie im. Był te­go pe­wien. Co praw­da nie po­sia­dał już ta­kiej for­my, jak w Afga­ni­sta­nie, kie­dy to po­tra­fił biec 50 ki­lo­me­trów piasz­czy­stą pu­sty­nią, ale prze­cież aż tak da­le­ko nie bę­dą go go­nić. Wy­star­czy mu ki­lo­metr, dwa, aby zo­sta­wić po­ścig w ty­le i ukryć się w za­ro­ślach lub wbiec mię­dzy bu­dyn­ki.

***

Na po­dzie­lo­nym ekra­nie Cri­stian ob­ser­wo­wał po­ścig z wszyst­kich trzech ka­mer. Do­strzegł, że po­stać przy pło­cie wy­strze­li­ła jak z pro­cy i po­gna­ła w kie­run­ku rze­ki. Nim okrą­ża­ją­ce go gru­py to za­uwa­ży­ły, ucie­ki­nier był już przy rze­ce. Ale nie wsko­czył do wo­dy, cze­go spo­dzie­wał się Cri­stian, a skrę­cił w pra­wo i za­czął gnać wzdłuż wy­brze­ża. Ści­ga­ją­cy za­re­ago­wa­li z opóź­nie­niem. Dwóch lu­dzi rzu­ci­ło się do bie­gu wprost w kie­run­ku rze­ki, trze­ci – ten ni­ski, z ro­ga­mi – wy­brał kie­ru­nek po sko­sie. Cri­stian roz­sze­rzył po­le wi­dze­nia ka­mer. To był do­bry wy­bór. Za wia­duk­tem ścież­ki oby­dwu tras zbie­ga­ły się i je­że­li ści­ga­ją­cy bę­dzie biegł wy­star­cza­ją­co szyb­ko, prze­tnie ucie­ki­nie­ro­wi dro­gę. I tak też się sta­ło. Nie mi­nę­ła mi­nu­ta a pę­dzą­cy ro­gacz zde­rzył się ze swym ce­lem. Cri­stian przy­bli­żył mak­sy­mal­nie ogni­sko­wą obiek­ty­wów.

Gdy­by był tyl­ko je­den na­past­nik, męż­czyź­nie pew­nie uda­ło­by się uciec. Ale w kil­ka se­kund po upad­ku do­tar­ło do nie­go dwóch po­zo­sta­łych człon­ków gru­py. Wierz­ga­ją­cy no­ga­mi ucie­ki­nier zo­stał sku­tecz­nie przy­gwoż­dżo­ny do zie­mi.

***

Phi­lip Web­ber za­cho­wy­wał się, jak­by znaj­do­wał się w tran­sie. Roz­krę­cał się z każ­dą mi­nu­tą prze­ka­zu. Był pe­wien, że je­go prze­mo­wa po­bi­je re­kord oglą­dal­no­ści.

– Ta ster­ta cze­ka aż zo­sta­nie z niej wy­ssa­ny każ­dy cent. Zło­mia­rze przy­pie­ką te te­le­fo­ny, prze­pusz­czą przez nie prąd, wy­mo­czą w żrą­cych so­sach, wy­do­by­wa­jąc rzad­kie – i cen­ne – me­ta­le. Po­wie­cie, że to do­brze, wy­czer­pu­ją­ce się ko­pa­li­ny wró­cą do obie­gu bez ko­niecz­no­ści bu­do­wa­nia no­wych ko­palń. Tak, to praw­da, gdy­by nie je­den szcze­gół.

We­ber pod­szedł bli­żej do kop­ca i wy­cią­gnął z nie­go je­den z apa­ra­tów.

– Z tych smart­fo­nów wy­ję­to ba­te­rie oraz kar­ty PIN. Ale, gdy­by­śmy je z po­wro­tem wło­ży­li, oka­za­ło­by się, że są w peł­ni spraw­ne. Wy­rzu­co­no je, gdyż ze­sta­rza­ły się tech­no­lo­gicz­nie. Szyb­sze pro­ce­so­ry, bar­dziej po­jem­ne no­śni­ki pa­mię­ci, ekra­ny o więk­szej roz­dziel­czo­ści spo­wo­do­wa­ły, że już prze­sta­ły nam wy­star­czać. Prze­cież są­siad ma lep­szy mo­del, więc ja mu­szę mieć jesz­cze lep­szy. To na­sza próż­ność spra­wia, że ko­ło han­dlu ob­ra­ca się co­raz prę­dzej, miaż­dżąc nas póź­niej nie­spła­co­ny­mi kre­dy­ta­mi.

We­ber wło­żył do smart­fo­nu ba­te­rię, a po­tem kar­tę.

– Uwol­nij­my śmie­ci, scho­waj­my je po­now­nie w kie­sze­niach gar­ni­tu­rów.

Wy­brał nu­mer i włą­czył tryb gło­śno­mó­wią­cy.

– Ha­lo, dzwo­nię do cie­bie! Przy­gar­nij sta­re­go smart­fo­na, on zna two­je naj­skryt­sze ma­rze­nia.

We­ber po­gła­dził apa­rat i scho­wał go do kie­sze­ni.

– Ko­niec! – krzyk­nę­ła An­drea.

– Na­gra­li­ście? – chciał wie­dzieć We­ber.

Ope­ra­to­rzy ski­nę­li gło­wa­mi. Męż­czy­zna spoj­rzał w gó­rę.

– A gdzie jest dron? – za­py­tał z wy­rzu­tem.

***

Po­wa­lo­ny na zie­mię, z unie­ru­cho­mio­ny­mi rę­ko­ma, Trot­ter za­czął ko­pać no­ga­mi, roz­da­jąc cel­ne cio­sy. Je­den z nich tra­fił w usta żoł­nie­rza pró­bu­ją­ce­go go obez­wład­nić. Try­snę­ła krew.

– Job two­ju mać – usły­szał. Ka­pral znał ten ję­zyk z fil­mów oglą­da­nych w mło­do­ści. To był Ru­sek, Ukra­iniec lub in­na ko­mu­ni­stycz­na swo­łocz.

– Cze­go ode mnie chce­cie? Nie mam pie­nię­dzy – krzy­czał ze zło­ścią.

Do je­go twa­rzy zbli­ży­ła się po­stać z wy­ra­sta­ją­cy­mi z gło­wy ro­ga­mi. Wil­liam Trot­ter nie znał lę­ku, ale wi­dok ro­ga­cza go wy­stra­szył.

– Wie­my o tym. Ale masz coś o wie­le bar­dziej war­to­ścio­we­go. Coś, cze­go po­trze­bu­ję.

– To nie­moż­li­we, wie­dział­bym o tym – rzu­cił har­do Trot­ter. Wo­bec ko­mu­ni­stów nie za­mie­rzał oka­zy­wać sła­bo­ści.

– A jed­nak… my­lisz się. Na­wet ta­ki śmieć, jak ty, mo­że mieć coś cen­ne­go – uśmiech­nął się ro­gacz. I za­dał mu no­kau­tu­ją­cy cios w szczę­kę. Po­tem wstał i od­cho­dząc rzu­cił do po­zo­sta­łych:

– Za­pa­kuj­cie go do sa­mo­cho­du. Ko­niec ak­cji.

***

Dra­gon­fly wy­lą­do­wał bez­piecz­nie. Cri­stian był wciąż pod wra­że­niem te­go, co sfil­mo­wał i bał się, że nie­ostroż­ny ruch roz­trzę­sio­nych dło­ni spro­wa­dzi ka­ta­stro­fę na je­go cac­ko.

Na­wet nie za­uwa­żył, że po­de­szła do nie­go An­drea.

– Co się sta­ło? – za­py­ta­ła z tro­ską.

– Sam nie je­stem pe­wien – od­po­wie­dział ła­mią­cym się gło­sem. – Ro­bi­łem re­ko­ne­sans, gdy mo­ją uwa­gę przy­ku­ły dwa rzą­do­we va­ny. A przy­naj­mniej ta­kie, ja­ki­mi jeź­dzi FBI. Za­czą­łem je fil­mo­wać, bo po­dej­rze­wa­łem, że chcą nam prze­szko­dzić w ak­cji…

– Ojej. I co? – dziew­czy­na za­nie­po­ko­iła się.

– Nie, nie cho­dzi­ło im o nas. Po­rwa­li czło­wie­ka, ja­kie­goś bez­dom­ne­go. Uśpi­li go i za­cią­gnę­li do jed­ne­go z va­nów. Wrzu­ci­li do środ­ka jak wo­rek ziem­nia­ków.

– Ale na­szą ak­cję też sfil­mo­wa­łeś? – za­py­ta­ła ostroż­nie, po­dej­rze­wa­jąc ja­ką usły­szy od­po­wiedź.

– An­drea, je­den z po­ry­wa­czy miał ro­gi! Nie mo­głem ode­rwać od nie­go obiek­ty­wu. Za­po­mnia­łem o ak­cji.

– Co!? – usły­sze­li ryk wście­kło­ści. To był We­ber, któ­ry w mię­dzy­cza­sie pod­szedł do nich nie­zau­wa­żo­ny. – Chcesz po­wie­dzieć, że ja­kiś bez­dom­ny ukradł nam show!?

– Ma­my jesz­cze zdję­cia z po­zo­sta­łych ka­mer – usi­ło­wa­ła za­ła­go­dzić sy­tu­ację An­drea.

– Zbu­rzy­łeś kon­struk­cję prze­ka­zu. Osła­bi­łeś wy­mo­wę mo­je­go prze­sła­nia – krzy­czał We­ber sztur­cha­jąc pal­cem pierś Cri­stia­na.

– Prze­stań Phi­lip! Zdję­cia z gó­ry mia­ły być uży­te tyl­ko ja­ko prze­bit­ki. Nic wiel­kie­go się nie sta­ło – pró­bo­wa­ła go uspo­ko­ić An­drea.

– I co te­raz zro­bisz?! – We­ber nie za­mie­rzał zre­zy­gno­wać.

– Wró­cę i jak naj­szyb­ciej opu­bli­ku­ję na YouTu­be film z po­rwa­nia – od­po­wie­dział Cri­stian, od­py­cha­jąc dźga­ją­cy go pa­lec We­be­ra.

Fa­tal­ny po­czą­tek ty­go­dnia

Ter­ry My­ko­nos, wy­so­ki na po­nad metr dzie­więć­dzie­siąt czter­dzie­sto­la­tek o wy­spor­to­wa­nej syl­wet­ce, jed­nak już zdra­dza­ją­cej brak ak­tyw­ne­go wy­sił­ku, je­chał win­dą w gó­rę w to­wa­rzy­stwie dwóch męż­czyzn w wie­ku dwu­dzie­stu kil­ku lat. Je­go to­wa­rzy­sze wy­glą­da­li na ta­kich, któ­rzy po­trze­bu­ją po­mo­cy. Skó­ra spa­lo­na słoń­cem, krót­ko ostrzy­żo­ne wło­sy, sztyw­na po­sta­wa, w roz­kro­ku, z rę­ko­ma za­ło­żo­ny­mi jed­na na dru­gą, wzrok utkwio­ny w jed­nym punk­cie. Oby­dwaj w iden­tycz­nych ko­szu­lach ha­waj­skich oraz szor­tach, co z pew­no­ścią sta­no­wi­ło spo­sób na od­re­ago­wa­nie woj­sko­wych uni­for­mów. By­ło rze­czą oczy­wi­stą, że jesz­cze mie­siąc te­mu słu­ży­li na mi­sji w Afry­ce lub Bli­skim Wscho­dzie. Wy­jeż­dżasz na woj­nę ra­to­wać świat, a po po­wro­cie oka­zu­je się, że to ty po­trze­bu­jesz po­mo­cy świa­ta. Nic tak nie uzmy­sła­wia bez­sen­su ży­cia jak wal­ka na fron­cie. Mo­żesz so­bie wma­wiać, że wal­czysz o wol­ność ro­dzi­ny, oj­czy­zny, ale wcze­śniej czy póź­niej uświa­da­miasz so­bie, że wróg też o to wal­czy. Sto­icie po prze­ciw­nych stro­nach je­dy­nie z po­wo­du am­bi­cji po­li­ty­ków.

Ter­ry miał na­dzie­ję, że nie ja­dą do biu­ra „Lost in Li­fe”. Wie­lu in­te­re­san­tów, za­miast do „Wo­un­ded War­rior Pro­ject” pię­tro wy­żej, tra­fia­ło do nich. To nie był du­ży pro­blem, w su­mie łą­czy­ły ich po­dob­ne ce­le. Jed­nak głów­ne za­da­nie je­go fun­da­cji po­le­ga­ło na od­na­le­zie­niu nie­ra­dzą­cych so­bie w ży­ciu we­te­ra­nów i skie­ro­wa­niu ich do od­po­wied­niej or­ga­ni­za­cji, któ­ra za­ję­ła­by się ni­mi da­lej. Moż­na po­wie­dzieć, że „Lost in Li­fe” by­ło agen­cją de­tek­ty­wi­stycz­ną wy­spe­cja­li­zo­wa­ną w po­szu­ki­wa­niu za­gu­bio­nych, a Ter­ry był jed­nym z jej de­tek­ty­wów. Z ra­cji wy­ko­ny­wa­nych obo­wiąz­ków po­wi­nien za­in­te­re­so­wać się pro­ble­ma­mi to­wa­rzy­szy w win­dzie. Jed­nak te­raz od­czu­wał złość i nie chciał żad­nych no­wych klien­tów. Wra­cał z Qu­eens, gdzie umó­wił się z sier­żan­tem Le­onar­dem Cre­swel­lem. Gdy za­pu­kał do je­go drzwi, nikt nie od­po­wia­dał. Są­sie­dzi mó­wi­li, że po­wi­nien być w środ­ku. Tknię­ty złym prze­czu­ciem, Ter­ry wy­ła­mał drzwi. Mie­li ra­cję, sier­żant był w miesz­ka­niu. Le­żał mar­twy na łóż­ku. Obok do­strzegł strzy­kaw­kę. No cóż, spóź­nił się. Pew­nie ostat­ni, zło­ty strzał. To nie by­ło pierw­sze spóź­nie­nie, ja­kie mu się przy­da­rzy­ło, lecz dzi­siaj Ter­ry za­czął się za­sta­na­wiać, czy nie po­win­no być ostat­nie.

Win­da sta­nę­ła. Ter­ry ru­szył w stro­nę wyj­ścia, ale za­trzy­mał go je­den z męż­czyzn.

– Nie to pię­tro – szczek­nął. Krót­ko i wy­raź­nie, jak­by to był roz­kaz.

– To wy je­dzie­cie wy­żej, ja wy­sia­dam tu­taj – od­parł Ter­ry i lek­ko uty­ka­jąc na le­wą no­gę, wy­szedł z win­dy. Po chwi­li zna­lazł się w prze­stron­nej sa­li z wie­lo­ma biur­ka­mi. O tej go­dzi­nie by­ła nie­mal pu­sta, wszy­scy de­tek­ty­wi znaj­do­wa­li się w te­re­nie.

– He­ey­yy… Terrr­ry – prze­cią­ga­jąc sło­wa, z za­lot­nym uśmie­chem, po­wi­ta­ła go Eli­za Vis­ser. Okrą­glut­ka jak pą­czek trzy­dzie­sto­lat­ka o fio­le­to­wych wło­sach, roz­cza­pie­rzo­nych jak­by tra­fił w nie pio­run.

– Hey, Eli­za – od­po­wie­dział, zmu­sza­jąc się do uśmie­chu. Ko­bie­ta po­tra­fi­ła być bar­dzo nie­przy­jem­na, gdy ktoś ją igno­ro­wał i Ter­ry na­uczył się, że le­piej uda­wać ra­dość, gdy wi­ta­ła go w tak prze­sło­dzo­ny spo­sób. Mi­nął Eli­zę wy­dy­ma­ją­cą w za­lot­nym uśmie­chu usta i ru­szył w głąb sa­li.

Nim usiadł za biur­kiem, przy­sko­czył do nie­go wy­chu­dzo­ny mło­dzie­niec, z prysz­cza­mi na twa­rzy, któ­ry był ban­kiem in­for­ma­cji na te­mat wszyst­kich pod­opiecz­nych, ja­kich mie­li. Die­go Mun­gu­ia pra­co­wał dla nich do­pie­ro od pół ro­ku, ale Ter­ry nie wy­obra­żał so­bie, aby mo­gło go za­brak­nąć. Chło­pak nie po­trze­bo­wał kom­pu­te­ra, by pa­mię­tać na­zwi­ska, stop­nie oraz ad­re­sy wszyst­kich klien­tów fun­da­cji. Był w tym szyb­szy niż kom­pu­ter.

– Sły­sza­łeś? – za­py­tał prze­ra­żo­ny chło­pak. Ter­ry skrzy­wił się z nie­sma­kiem.

– O tra­ge­dii w No­wym Or­le­anie? – Me­dia od ra­na krzy­cza­ły o za­ma­chu we Fran­cu­skiej Dziel­ni­cy w La­fit­te’s Black­smith Shop na Bo­ur­bon Stre­et. Pra­wie dzie­się­ciu za­bi­tych, kil­ku­dzie­się­ciu ran­nych, a co naj­gor­sze – zbu­rzo­ny naj­star­szy bu­dy­nek mia­sta. Pre­zy­dent Trump za­po­wie­dział, że nie po­zwo­li, aby ter­ro­ry­ści po­wstrzy­ma­li stru­mień ame­ry­kań­skie­go pi­wa pro­sto z becz­ki do gar­deł Ame­ry­ka­nów i wy­ło­żył z wła­snej kie­sy 100 ty­się­cy do­la­rów. Po czym ru­szy­ła na­ro­do­wa zbiór­ka ma­ją­ca na ce­lu od­re­stau­ro­wa­nie bu­dyn­ku. Ale nie ule­ga­ło wąt­pli­wo­ści, że jesz­cze dłu­go nikt nie na­pi­je się w nim lo­kal­ne­go, wa­rzo­ne­go pi­wa z becz­ki. Die­go po­krę­cił prze­czą­co gło­wą.

– Nie, o wczo­raj­szej ak­cji „Uwol­nij śmie­ci” – wy­ja­śnił.

– Wi­dzia­łem mnó­stwo stert śmie­ci po dro­dze. Gdzie je uwol­ni­li? – za­śmiał się Ter­ry.

– Nie cho­dzi o śmie­ci.

– To o co? – Ter­ry już nic nie ro­zu­miał. Za­zwy­czaj Die­go mó­wił dość skład­nie, ale wi­docz­nie ten po­nie­dzia­łek nie tyl­ko dla Ter­re­go był cięż­kim dniem. – Die­go, nie mam na­stro­ju do za­ga­dek, spóź­ni­łem się do sier­żan­ta Le­onar­da.

– A niech to! – Die­go za­ci­snął ze zło­ścią dło­nie. Wy­ka­so­wa­nie da­nych z ba­zy pa­mię­ci czło­wie­ka nie by­ło tak pro­ste, jak z kom­pu­te­ra. Chło­pak opa­no­wał się jed­nak i oznaj­mił: – Nie­ste­ty Ter­ry, też mam złą wia­do­mość. W cza­sie tej ak­cji po­rwa­no ka­pra­la Trot­te­ra.

– Uzna­li go za śmie­cia?! – krzyk­nął sko­ło­wa­ny Ter­ry, ścią­ga­jąc na sie­bie wzrok Eli­zy. Po­ma­chał jej uspo­ka­ja­ją­co dło­nią. Po­now­nie po­sła­ła mu ca­łu­sa.

– Ter­ry, spo­koj­nie – za­sy­czał ci­cho Die­go.

– No mów! – za­żą­dał Ter­ry.

– Nie uwie­rzysz… Le­piej zo­bacz to na YouTu­be.

To by­ły zdję­cia z dro­na. Jed­no dłu­gie uję­cie, z wy­ko­rzy­sta­niem te­le­obiek­ty­wu. Ope­ra­tor po­rzu­cił za­miar sfil­mo­wa­nia ak­cji i skon­cen­tro­wał się na po­ści­gu za Trot­te­rem. Ter­ry sku­pił uwa­gę na au­tach, któ­ry­mi przy­je­cha­li po­ry­wa­cze. Ich wy­gląd su­ge­ro­wał, że nie był to zwy­kły na­pad ban­dyc­ki lub ze­msta gan­gów, a ak­cja do­brze zor­ga­ni­zo­wa­nej gru­py. Au­ta bar­dzo przy­po­mi­na­ły uży­wa­ne przez ar­mię pic­ku­py In­ter­na­tio­nal MXT-MV. Znał je do­sko­na­le, nie by­ły wy­god­ne, lecz za to bez­piecz­ne, od­por­ne za­rów­no na mi­ny dro­go­we, jak i ostrzał z bro­ni cięż­kiej. Sa­mo­cho­dy ze zdjęć mia­ły iden­tycz­ne drzwi, nad­ko­la, tyl­ko sta­no­wi­ły o wie­le bar­dziej luk­su­so­wą wer­sję pier­wo­wzo­ru.

Po­ry­wa­cze dzia­ła­li me­to­dycz­nie, wy­ko­rzy­stu­jąc no­wo­cze­sne środ­ki łącz­no­ści. Je­dy­nym nie­pa­su­ją­cym ele­men­tem do tej ak­cji by­ła oso­ba do­wód­cy. Cóż to za ma­ska­ra­da, w ja­kim ce­lu za­ło­żył te śmiesz­ne ro­gi? Jed­nak, po­za tym zgrzy­tem, film nie po­zo­sta­wiał żad­nych wąt­pli­wo­ści: ka­pral Wil­liam Trot­ter zo­stał po­rwa­ny.

Trot­ter słu­żył w Afga­ni­sta­nie. W cza­sie jed­ne­go z pa­tro­lów je­go od­dział zo­stał okrą­żo­ny przez Ta­li­bów. Ka­pra­lo­wi uda­ło się prze­bić przez pier­ścień okrą­że­nia. Po­tem ru­szył po po­moc, jed­nak pro­blem po­le­gał na tym, że nie miał środ­ków łącz­no­ści, a od naj­bliż­sze­go miej­sca po­sto­ju wojsk dzie­li­ło go pięć­dzie­siąt ki­lo­me­trów. Sier­żant nie za­sta­na­wiał się, co ma ro­bić. Za­czął biec po pia­sku oraz ka­mie­niach, któ­re przy­pie­ka­ły go pa­lą­cym słoń­cem. Biegł bez wy­tchnie­nia czte­ry go­dzi­ny. To był nie­sa­mo­wi­ty wy­nik, je­dy­nie naj­lep­si cho­dzia­rze osią­ga­li po­dob­ne re­zul­ta­ty. Za ten sza­lo­ny bieg zo­stał od­zna­czo­ny Srebr­ną Gwiaz­dą. Pró­bo­wa­no zro­bić z nie­go za­wod­ni­ka, lecz od­po­wie­dział, że nie lu­bi bie­gać pod czy­jeś dyk­tan­do.

Wil­liam nie miał klau­stro­fo­bii, lecz za­wsze twier­dził, że czu­je się źle wi­dząc ścia­ny w od­le­gło­ści mniej­szej niż kil­ka­dzie­siąt kro­ków. Wo­lał otwar­te prze­strze­nie i z te­go po­wo­du wy­brał ży­cie na szro­cie, spa­nie w sa­mo­cho­dach.

To by­ło co praw­da pierw­sze po­rwa­nie, ale nie pierw­szy przy­pa­dek za­gi­nię­cia pod­opiecz­nych Ter­re­go. W ostat­nim mie­sią­cu zda­rzy­ło się to już trzy ra­zy, co z wczo­raj­szym znik­nię­ciem Trot­te­ra ozna­cza­ło utra­tę czte­rech osób. I cho­ciaż Ter­ry, chcąc po­zo­stać przy zdro­wych zmy­słach, mu­siał oswo­ić się z fak­ta­mi, to po­rwa­nie ka­pra­la ka­za­ło mu przyj­rzeć się tym przy­pad­kom z in­nej per­spek­ty­wy.

Za­czął po­rów­ny­wać ich do­ssier. I to nie na ekra­nie mo­ni­to­ra, a wer­tu­jąc pa­pie­ro­we wy­dru­ki. Uwa­żał, że prze­glą­da­jąc li­nij­ki tek­stu na ekra­nie, nie­świa­do­mie po­mi­nie więk­szość waż­nych in­for­ma­cji. A za­pi­sa­ne sło­wa po­zo­sta­ją w pa­mię­ci na dłu­go.

Sze­re­go­wa Jor­da­na On­zie­ma z Qu­eens by­ła me­cha­ni­kiem w ba­zie Ir­ki­cik w Tur­cji i przy­go­to­wy­wa­ła sa­mo­lo­ty do na­lo­tów na te­re­ny za­ję­te przez ISIS w Li­bii oraz Sy­rii. Star­szy sze­re­go­wy Hy­esung Rhee, że­brzą­cy na Man­hat­ta­nie, sta­cjo­no­wał na Oki­na­wie w Ja­po­nii. Miesz­ka­ją­ca na Bronk­sie ka­pral Clau­dia Hur­tad, słu­ży­ła w Na­vy Se­als i bra­ła udział w sztur­mie na ba­zę ter­ro­ry­stów al-Sza­bab, od­po­wie­dzial­nych za atak na cen­trum han­dlo­we We­st­ga­te w Ke­nii. Męż­czyź­ni i ko­bie­ty. Bia­li, czar­ni, Azja­ci i La­ty­no­si. Żad­ne­go związ­ku, a na­wet po­dej­rza­nie zróż­ni­co­wa­ne po­cho­dze­nie. Ma­ry­nar­ka, si­ły po­wietrz­ne i dwa ra­zy woj­ska lą­do­we. Naj­wię­cej by­ło żoł­nie­rzy z pie­cho­ty. Bronks, Man­hat­tan i Qu­eens. W tym rów­nież trud­no by­ło do­strzec coś dziw­ne­go, we­te­ra­ni niż­szych stop­ni nie miesz­ka­li w naj­lep­szych dziel­ni­cach No­we­go Jor­ku. Czy ist­niał ja­kiś wspól­ny mia­now­nik? Po­za tym, że wszyst­kich tych lu­dzi moż­na by na­zwać „śmie­cia­mi spo­łe­czeń­stwa do­bro­by­tu”.

Zre­zy­gno­wa­ny od­su­nął tecz­ki od sie­bie. A mo­że jed­nak by­ły to przy­pad­ko­we za­gi­nię­cia? Rok­rocz­nie gi­nie w wy­pad­kach, po­peł­nia sa­mo­bój­stwa lub umie­ra w wy­ni­ku cho­rób rów­nie wie­lu żoł­nie­rzy, jak na po­lu wal­ki. A by­li już tak bli­sko od­zy­ska­nia rów­no­wa­gi. Wil­liam za­pi­sał się przed­wczo­raj do pro­gra­mu gwa­ran­tu­ją­ce­go peł­ną opie­kę zdro­wot­ną. Pro­gram „Oba­ma­ca­re” nie roz­wią­zał pro­ble­mu, a ten no­wy miał wy­peł­nić lu­kę, przy­naj­mniej w od­nie­sie­niu do by­łych żoł­nie­rzy.

Ter­ry za­stygł w bez­ru­chu. Nie pa­trząc w do­ku­men­ty prze­ana­li­zo­wał sy­tu­ację po­zo­sta­łych we­te­ra­nów.

– Tak, to oczy­wi­ste! – wy­krzyk­nął.

Spraw­dze­nie da­nych za­ję­ło mu tyl­ko pół mi­nu­ty. W koń­cu od­na­lazł wspól­ny punkt: wszy­scy żoł­nie­rze, któ­rzy za­gi­nę­li, zgło­si­li się do pro­gra­mu „Po­każ nam swój kod, a da­my ci zdro­wie”. By­ła to sze­ro­ko re­kla­mo­wa­na w In­ter­ne­cie i te­le­wi­zji ak­cja, ma­ją­ca ob­jąć opie­ką me­dycz­ną oso­by nie­ubez­pie­czo­ne. De­tek­ty­wi fun­da­cji otrzy­ma­li po­le­ce­nie, aby pro­mo­wać pro­gram wśród by­łych żoł­nie­rzy.

Ter­ry już wcze­śniej za­sta­na­wiał się, czy wa­ru­nek ujaw­nie­nia ko­du ge­ne­tycz­ne­go miał po­móc po­li­cji w stwo­rze­niu ba­zy DNA wszyst­kich oby­wa­te­li, czy też był to je­dy­nie chwyt, uświa­da­mia­ją­cy bez­dom­nym, że nie ma nic za dar­mo, na­wet je­że­li jest to nic nie­war­ta in­for­ma­cja o ko­dzie ge­ne­tycz­nym? Wte­dy stwier­dził, że to ni­ska ce­na za moż­li­wość le­cze­nia szpi­tal­ne­go i na­kła­niał pod­opiecz­nych, by zgło­si­li się do pro­gra­mu. Ka­pral Wil­liam Trot­ter, po kil­ku ty­go­dniach su­ge­stii, też się zgo­dził. Te­raz Ter­ry uznał, że mu­si bli­żej przyj­rzeć się te­mu pro­gra­mo­wi.

To był pierw­szy punkt za­cze­pie­nia. Za dru­gi uznał po­ry­wa­cza z ro­ga­mi. Co to za bzdur­ny po­mysł afi­szo­wa­nia się? Chy­ba że miał to być ro­dzaj ma­ski? Każ­dy bę­dzie szu­kał ro­ga­cza, a po­ry­wacz zdej­mie po ak­cji ro­gi i nikt już go nie po­zna. Ter­ry skrzy­wił się. Wy­da­ło mu się to tro­chę na­cią­ga­ne.

– Die­go, mam proś­bę.

Die­go spoj­rzał na nie­go py­ta­ją­co.

– Zbierz in­for­ma­cje od po­zo­sta­łych, ilu pod­opiecz­nych ostat­nio za­gi­nę­ło.

– Ilu po­rwa­no?

– Nie. Prze­sta­li się od­zy­wać. I to nie z po­wo­du śmier­ci.

– Ro­zu­miem.

Ter­ry nie mógł się sku­pić. Tak wła­ści­wie nie mógł już nic wię­cej zro­bić bez zba­da­nia spra­wy w te­re­nie. Miał dwa tro­py, za któ­ry­mi po­sta­no­wił pójść rów­no­le­gle. Na szczę­ście w oby­dwu przy­pad­kach znał od­po­wied­nich lu­dzi, mo­gą­cych mu po­móc. Po­sta­no­wił nie od­kła­dać śledz­twa.

– Mu­szę coś za­ła­twić – wy­ja­śnił Eli­zie, wy­cho­dząc z pra­cy.

– Jass­sne, ska­aaar­bie – wy­sy­cza­ła, po­sy­ła­jąc mu bu­zia­ka. Gdy­by nie by­ła tak na­chal­na, mo­że na­wet da­ło­by się z nią po­roz­ma­wiać.

To jest wersja demonstracyjna.
Wszystkie rozdziały znajdziesz w pełnej wersji e-booka