Śmierć wiarołomnym - ebook

ROZDZIAŁ 1

1

Praca papier­kowa może zabić.

Według Eve Dal­las nic nie dorów­ny­wało śmier­tel­nej nudzie pracy papier­ko­wej.

I jeśli nie zabije czło­wieka nuda, dopro­wa­dzi do tego fru­stra­cja.

Nie dopu­ści do tego. Jako porucz­nik, kie­ru­jąca wydzia­łem zabójstw nowo­jor­skiej poli­cji, nie dopu­ści do tego.

Cho­ciaż było abso­lut­nie oczy­wi­ste, myślała, sie­dząc za biur­kiem w swoim mikro­sko­pij­nym gabi­ne­cie w komen­dzie głów­nej, że do tej pory – a była wio­sna dwa tysiące sześć­dzie­sią­tego pierw­szego roku – ktoś z całą pew­no­ścią powi­nien zna­leźć na to jakieś roz­wią­za­nie.

Czyż nie zasłu­żyła sobie na to, skoro przy­szła wcze­śnie, pełna dobrej woli, by się z tym upo­rać? Wie­działa, że będzie gorzej niż zwy­kle, ale oka­zało się, że nie doce­niła wagi pro­blemu.

Nie codzien­nie anga­żo­wała całą swoją ekipę do pościgu za zabójcą na zle­ce­nie. Pościgu pro­wa­dzo­nego na dwóch kon­ty­nen­tach. Nie doszłoby do tego, pomy­ślała, zma­ga­jąc się z cyfer­kami, całym mnó­stwem cyfe­rek, gdyby wspo­mniany zbir nie obrał sobie za cel jej męża.

Oraz jej samej.

Ponie­waż zagiął na nich parol, jej pod­władni, a także znaczna część glin z wydziału infor­ma­tyki śled­czej oraz komen­dant zwarli sze­regi, sta­wili mu czoło i nie spo­częli, póki go nie dopa­dli.

Musiała przy­znać, że Roarke zała­twił waha­dło­wiec, któ­rym wyle­cieli z Nowego Jorku, więc nie musiała się gło­wić nad tym, jak uwzględ­nić w rapor­cie ten budzący grozę wyda­tek w budże­cie jed­nostki.

Bo tak się zło­żyło, że poślu­biła upar­tego Irland­czyka, do tego obrzy­dli­wie boga­tego.

No i nalot miał miej­sce na far­mie w Clare, gdzie jego ciotka i reszta krew­nych przy­go­to­wali na poże­gna­nie tyle żar­cia, że star­czy­łoby go do wykar­mie­nia armii. Odpa­dły więc rachunki za posiłki.

Ale nad­go­dziny… Ow­szem, sam komen­dant Whit­ney awan­sem wszyst­kie akcep­to­wał, lecz na rany Chry­stusa, na arku­szu kal­ku­la­cyj­nym nad­go­dziny wpra­wiały w osłu­pie­nie. No i jesz­cze prze­pisy, doty­czące płat­no­ści z tytułu docho­dze­nia pro­wa­dzo­nego poza gra­ni­cami kraju, które musiała uwzględ­nić.

Praca papier­kowa nie tylko zabija, pomy­ślała Eve, pijąc kawę, ale zabija wolno, spra­wia­jąc dotkliwy ból.

Raz pod­czas tego żmud­nego zaję­cia jej part­nerka, detek­tyw Peabody, prze­szła kory­ta­rzem, pro­wa­dzą­cym do gabi­netu Eve, gło­śno tupiąc różo­wymi kow­boj­kami. I poka­zała swoje rado­sne obli­cze.

Wystar­czyło jedno wark­nię­cie Eve, by się wyco­fała.

Osiem­dzie­siąt sie­dem minut po tym, jak Eve usia­dła za biur­kiem, robota była skoń­czona – każdy rachu­nek, każda nad­go­dzina, każdy wyda­tek zostały roz­li­czone.

Prze­słała zesta­wie­nie – i biada każ­demu pie­przo­nemu buchal­te­rowi z księ­go­wo­ści, który coś zakwe­stio­nuje. Poło­żyła głowę na biurku i na chwilę zamknęła zmę­czone oczy.

– Ani jed­nej cyferki wię­cej – mruk­nęła. – W imię ludz­ko­ści, ani jed­nej cyferki wię­cej.

Usia­dła pro­sto, prze­su­nęła dłońmi po kan­cia­stej twa­rzy i gęstych, wzbu­rzo­nych, brą­zo­wych wło­sach. Wstała i pode­szła do auto­ku­cha­rza, bo – psia­krew – zasłu­żyła sobie na jesz­cze jedną kawę.

Piła ją, sto­jąc przed wąskim oknem, za któ­rym roz­cią­gał się Nowy Jork. Wysoka, szczu­pła kobieta w mar­ko­wych bot­kach, popie­la­tych jak jej spodnie, w kami­zelce na bia­łej koszulce i szel­kach na broń.

Z biżu­te­rii widać było jedy­nie ślubną obrączkę na palcu, ale pod koszulką miała jesz­cze wielki bry­lant na łań­cuszku. Jedno i dru­gie dostała od Roarke’a, jedno i dru­gie darzyła takim samym sen­ty­men­tem.

Obser­wo­wała tram­waje powietrzne sunące na tle błę­kit­nego nieba. Bogo­wie od pogody obda­ro­wali mia­sto ide­al­nym, majo­wym dniem. Sło­necz­nym i cie­płym.

Nie­szczę­śnicy, zmie­rza­jący do swo­ich dziu­pli w któ­rymś z wie­żow­ców ze stali, być może nie­wiele z niego sko­rzy­stają. Lecz nie zmie­niało to postaci rze­czy. I skoro wywi­nęła się śmierci przy zesta­wia­niu ponie­sio­nych kosz­tów, mogła się nim cie­szyć.

Przy­jemny dzień, pomy­ślała, i nieco uchy­liła okno.

Do pokoju wpadł doda­jący ener­gii wie­trzyk. Eve wró­ciła do biurka, żeby zoba­czyć, co jesz­cze się na nim nagro­ma­dziło od ostat­niej zmiany.

Zabrzę­czał jej komu­ni­ka­tor.

Zoba­czyła na wyświe­tla­czu, że to dys­po­zy­tor.

– Dal­las.

_Dys­po­zy­tor do porucz­nik Eve Dal­las. Poten­cjalne zabój­stwo. Sta­wić się…_

Słu­cha­jąc szcze­gó­łów, zła­pała żakiet wiszący na opar­ciu fotela i skie­ro­wała się do sali wydziału po swoją part­nerkę.

Dla kogoś ten majowy dzień nie oka­zał się ide­alny.

– Potwier­dzam odbiór. Dal­las i detek­tyw Delia Peabody udają się na miej­sce prze­stęp­stwa. Peabody – rzu­ciła, nie zatrzy­mu­jąc się. – Mamy kolejną sprawę.

Jej mia­rowy krok uległ chwi­lo­wemu zabu­rze­niu, kiedy spoj­rzała na kra­wat Jen­kin­sona. Do tej pory powin­nam już przy­wyk­nąć do zwa­rio­wa­nych kra­watów detek­tywa Jen­kin­sona, pomy­ślała, ale czy można się przy­zwy­czaić do gru­bych, żół­tych trzmieli o wyłu­pia­stych oczach, krą­żą­cych nad neo­nowo poma­rań­czo­wym polem?

Nie. W żad­nym wypadku.

Peabody chwy­ciła płaszcz i pospie­szyła, żeby dogo­nić Eve. Dziś miała na gło­wie loki, ciemne włosy z czer­wo­nymi pasem­kami poru­szały się przy każ­dym kroku.

Jesz­cze jedna rzecz, do któ­rej Eve ni­gdy nie przy­wyk­nie.

– Co się nam tra­fiło?

– Trup na Zachod­niej Czwar­tej, dwoje mun­du­ro­wych na miej­scu prze­stęp­stwa. Co cie­kawe, zadzwo­niono pod dzie­więć­set jede­na­ście z Upper East Side. Wysłano tam dodat­kowo dwóch mun­du­ro­wych, by prze­pro­wa­dzili roz­mowę z kobietą, która doko­nała zgło­sze­nia.

– Skąd ktoś z Upper East Side wie o tru­pie w West Vil­lage? – zasta­na­wiała się Peabody, kiedy Eve odwró­ciła się na pię­cie na widok windy peł­nej gli­nia­rzy, tech­ni­ków i cywil­nych pra­cow­ni­ków jadą­cych na dół.

Sko­rzy­stały z rucho­mych scho­dów.

– Dys­po­zy­tor nie miał infor­ma­cji na ten temat.

– Wcze­śnie dzi­siaj przy­szłaś.

– Mia­łam robotę papier­kową. Upo­ra­łam się z nią. Nie chcę o tym mówić.

– Razem z McNa­bem wyszli­śmy na tyle wcze­śnie, by móc przyjść do pracy na pie­chotę. Trzeba korzy­stać z takiego dnia, jak dziś.

– Bo, jak prze­ko­nała się denatka przy Zachod­niej Czwar­tej, może to być twój ostatni dzień w życiu.

Pełna nadziei, Eve znów skie­ro­wała się do windy. Stwier­dziła, że jest tylko w poło­wie tak zatło­czona, jak ta, która zatrzy­mała się na kon­dy­gna­cji, gdzie się mie­ści wydział zabójstw, więc wci­snęła się do niej.

– Głów­nie myśle­li­śmy o tym, że to naprawdę przy­jemny ranek na spa­cer.

Wydo­stały się z windy na pozio­mie garażu. Ich kroki odbi­jały się echem, kiedy szły do samo­chodu Eve.

– Dużo cho­dzimy, kiedy pra­cu­jemy w tere­nie – cią­gnęła Peabody, gdy wsia­dały do wozu. – Ale to nie to samo, co, no wiesz, prze­chadzka. Nowy Jork wio­sną jest zwy­czaj­nie mega­fajny.

Eve włą­czyła się do ruchu, kosz­mar­nego o tej porze dnia, kako­fo­nii gniew­nych klak­so­nów, krzy­kli­wych balo­nów rekla­mo­wych i pier­dzą­cych mak­si­bu­sów. Dla niej to był Nowy Jork wio­sną.

Ale do dia­bła, według Eve był mega­fajny o każ­dej porze roku.

– Ach, razem z Mavis i Bellą spę­dzi­ły­śmy dwie cudowne godziny w miej­skim ogro­dzie. Mamy tam nie­złą grządkę.

Eve pomy­ślała o Mavis, swo­jej naj­lep­szej przy­ja­ciółce – arty­stce, matce, zwa­rio­wa­nej iko­nie stylu, znów cię­żar­nej Mavis. Potra­fiła sobie wyobra­zić Mavis wyko­nu­jącą wiele rze­czy, dziw­nych rze­czy, ale nie grze­biącą w ziemi.

– Naprawdę zaj­muje się czymś takim?

– Ow­szem, i jest w tym świetna – oświad­czyła Peabody. – Dobre ręce, dobre oko. Jako wyznaw­czyni Wol­nego Wieku dora­sta­łam na far­mie. Ona ma to we krwi. A Bella wygląda tak słodko w stroju małej ogrod­niczki. Och, i ma chło­paka.

– Mavis ma chło­paka? Prze­cież jest mężatką, do tego znów zacią­żyła.

– Nie, Bella ma chło­paka. Na imię mu Ned. Ma dwa­dzie­ścia dwa… mie­siące. Krę­cone, rude wło­ski, masę pie­gów. Mavis prze­zwała go Cudow­niutki, bar­dzo traf­nie. Razem wyglą­dają naprawdę słodko. Jego rodzice, Jem i Linc, dopiero się uczą ogrod­nic­twa. Jem jest blog­ge­rem, a Linc bio­che­mi­kiem.

– To kółko miło­śni­ków ogrod­nic­twa czy klub towa­rzy­ski?

– Jedno i dru­gie. I w tym tkwi jego urok. – Zwró­ciła twarz w stronę Eve i uśmiech­nęła się do niej. – Tobie by się to nie spodo­bało.

Z całą pew­no­ścią, pomy­ślała Eve, polu­jąc na miej­sce do zapar­ko­wa­nia. A prze­cież…

– Zasa­dzi­łam drzewo.

– Co takiego? – Ciemne oczy Peabody zro­biły się wiel­kie jak nadmu­chane balony. – Mów!

– Razem z Roar­kiem zasa­dzi­li­śmy drzewo. To był jego pomysł, ale wspól­nie go zre­ali­zo­wa­li­śmy. Pra­wie bez niczy­jej pomocy. Facet od archi­tek­tury kra­jo­brazu wyko­pał dół, ale my umie­ści­li­śmy w nim drzewo, zasy­pa­li­śmy go zie­mią i tak dalej.

– Co to za drzewo?

– Tam! – Eve dostrze­gła wolne miej­sce, włą­czyła świa­tła, naci­snęła dźwi­gnię pio­no­wego wzno­sze­nia i kiedy Peabody zamknęła wyba­łu­szone oczy, prze­mknęła na drugą stronę ulicy. Nie­malże na styk osa­dziła wóz mię­dzy odra­pa­nym mini i przy­sa­dzi­stą tere­nówką.

– Udało się.

– Zamie­rza­łam powie­dzieć, że powin­naś mnie ostrzec, ale wtedy chyba byłoby gorzej. – Szczę­śliwa, że wyszła bez szwanku, Peabody wysia­dła, zacze­kała, aż Eve wyj­mie z bagaż­nika ich zestawy pod­ręczne. – No więc, co to za drzewo?

Eve wska­zała na połu­dnie, gdzie było przej­ście dla pie­szych.

– Jakieś drzewo zawo­dzące, coś zawo­dzącego. Może brzo­skwi­nia.

– Brzo­skwi­nia pła­cząca?

– Pła­cząca, zawo­dząca, jeden czort. Cho­ciaż ani nie pła­cze, ani nie zawo­dzi. Teraz cała obsy­pana jest malut­kimi kwiat­kami, czyli nie zabi­li­śmy jej.

– Dobrze wie­dzieć, ale dla­czego zasa­dzi­li­ście drzewo? Dla­czego poli­cjantka i kre­zus zasa­dzili drzewo?

– Roarke cza­sami… – Bywa sen­ty­men­talny, pomy­ślała, kiedy dołą­czyły do potoku ludzi prze­cho­dzą­cych przez jezd­nię. – Ma różne pomy­sły. Zro­bi­li­śmy ten staw, więc…

– Zro­bi­li­ście to? Jest skoń­czony? Wspo­mnia­łaś, że przy­mie­rza się do stawu.

– Tak, staw już gotów. I nawet jest ładny. Pływa w nim takie coś.

– Lilie wodne? – Peabody wes­tchnęła.

– Tak, i ma kamienne obmu­ro­wa­nie, są jakieś rośliny i ławka. Roarke uznał, że sami powin­ni­śmy zasa­dzić drzewo.

– Łał!

– Zamy­kam klub towa­rzy­ski – oświad­czyła Eve i zatrzy­mała się przed czte­ro­kon­dy­gna­cyj­nym budyn­kiem, by mu się przyj­rzeć.

Na pozio­mie ulicy był jakiś lokal o nazwie Poeci i Mala­rze, i sklep Zie­larka. Oba miały sze­ro­kie okna od ulicy, podob­nie jak pomiesz­cze­nia na wyż­szych pię­trach.

Brak żalu­zji, brak krat, są tylko szyby, zauwa­żyła.

Pode­szła do drzwi koloru wina, znaj­du­ją­cych się mię­dzy skle­pem a kawiar­nią i gale­rią, przez które można się było dostać do lokali miesz­kal­nych.

Brak kamery moni­to­ru­ją­cej, stan­dar­dowe zamki.

– Można się wła­mać za pomocą wyka­łaczki – mruk­nęła, otwie­ra­jąc drzwi klu­czem uni­wer­sal­nym.

Meta­lowe schody pro­wa­dziły na pierw­sze pię­tro, gdzie drzwi po pra­wej stro­nie miały przy­zwo­ity sys­tem alar­mowy, a podwójne drzwi po lewej – solidne zamki.

– Zwłoki są pię­tro wyżej – powie­działa do Peabody.

Weszły na górę, gło­śno stu­ka­jąc butami.

Poli­cjantka cze­kała w otwar­tych drzwiach po pra­wej stro­nie. Podwójne drzwi po lewej stro­nie też były sze­roko otwarte. Eve rzu­ciła przez nie okiem i zoba­czyła szta­lugi, stołki, blaty robo­cze, narzę­dzia, więk­sze i mniej­sze bryły kamie­nia i kloce drewna.

Z pomiesz­cze­nia za ple­cami poli­cjantki dobie­gały dźwięki muzyki.

Eve poka­zała odznakę, włą­czyła nagry­warkę.

– Pani porucz­nik. – Poli­cjantka, koło pięć­dzie­siątki, z krót­kimi, krę­co­nymi wło­sami scho­wa­nymi pod czapką, zro­biła Eve przej­ście. – Mel­duje się funk­cjo­na­riuszka Mil­ler. Mój part­ner, funk­cjo­na­riusz Getz, jest na górze, pil­nuje zwłok.

– Mów, co wie­cie.

– Wła­śnie zakoń­czy­li­śmy inter­wen­cję w tym kwar­tale i szy­ko­wa­li­śmy się do domu, kiedy otrzy­ma­li­śmy infor­ma­cję od dys­po­zy­tora. O ósmej trzy­dzie­ści trzy. Ten sam kwar­tał, kazali nam się tu udać. Nie otwo­rzył nam żaden z loka­to­rów tego pię­tra, zza drzwi dobie­gała muzyka.

Ostra muzyka, pomy­ślała Eve. Sporo basów, sporo per­ku­sji.

– Lokal nie jest wytłu­miony – cią­gnęła funk­cjo­na­riuszka. – Obu­dzi­li­śmy loka­torkę miesz­ka­jącą pię­tro niżej, na wypa­dek gdyby miała dostęp do tego pomiesz­cze­nia. Oka­zało się, że ma. Nie­jaka Het­tie Brown­stone. Ona i denatka są jedy­nymi loka­tor­kami budynku, pomi­ja­jąc lokale usłu­gowe na pozio­mie ulicy, które były zamknięte, kiedy tu dotar­li­śmy. Pani Brown­stone dała nam karty magne­tyczne do obu lokali wynaj­mo­wa­nych i użyt­ko­wa­nych przez Ariel Byrd. Zgo­dziła się nie opusz­czać swo­jego miesz­ka­nia. Uprze­dzi­li­śmy, że wcho­dzimy do środka, weszli­śmy. Mój part­ner udał się na wyż­szy poziom, a ja spraw­dzi­łam ten. On zna­lazł zwłoki.

Mil­ler spoj­rzała w kie­runku scho­dów. Przez sze­roki otwór wej­ściowy Eve zoba­czyła dru­giego gli­nia­rza w posta­wie „spo­cznij” na tle sze­rokiego okna z pół­kami po obu stro­nach.

– To pra­cow­nia arty­styczna, pani porucz­nik. Rzeź­biar­ska. Denatka ma roz­trza­skaną poty­licę. Obok niej leży spory mło­tek, widać na nim krew i frag­menty mózgu. Na pod­ło­dze u szczytu scho­dów jest torba z Café Delish, kafejki jedną prze­cznicę na wschód stąd. Wygląda, jakby ktoś ją upu­ścił, roz­lała się wyszu­kana kawa. W tor­bie są dwie muf­finki.

– Zabez­pie­czy­li­śmy miej­sce, zamel­do­wa­li­śmy, co tu zasta­li­śmy – cią­gnęła poli­cjantka. – Zeszłam na dół, żeby poin­for­mo­wać panią Brown­stone i prze­pro­wa­dzić wstępne prze­słu­cha­nie.

Mil­ler spoj­rzała na notatki trzy­mane w dłoni.

– Zna ofiarę od trzech lat, czyli odkąd ta tutaj zamiesz­kała. Pro­wa­dzi stu­dio taneczne w lokalu naprze­ciwko swo­jego miesz­ka­nia. Zeznała, że ostat­nie zaję­cia skoń­czyła o dzie­wią­tej i udała się do sie­bie. Ma pię­cio­let­nią córkę. Nie opusz­czała miesz­ka­nia, nic nie sły­szała, nikogo nie widziała. Twier­dzi, że poło­żyła dziecko spać kwa­drans po dzie­wią­tej, wzięła prysz­nic, nalała sobie kie­li­szek wina i oglą­dała tele­wi­zję do około wpół do jede­na­stej.

Mil­ler unio­sła wzrok znad nota­tek.

– Była zde­ner­wo­wana, pani porucz­nik, ale chętna do pomocy poli­cji. Oświad­czyła, że poroz­ma­wia z funk­cjo­na­riu­szami pro­wa­dzą­cymi śledz­two, kiedy się tu poja­wią, ale naj­pierw musi odpro­wa­dzić córeczkę do szkoły. Wróci przed dzie­wiątą.

– Rozu­miem. Zba­damy miej­sce prze­stęp­stwa. Ode­ślę two­jego part­nera na dół. Chcę, żeby­ście spraw­dzili tę kawiar­nię i gale­rię Poeci. Lokal był czynny wczo­raj wie­czo­rem. Przed wej­ściem do kawiarni i sklepu zie­lar­skiego są kamery. Chcę mieć nagra­nia z ich obu.

– Tak jest, pani porucz­nik.

– Ustal­cie, co się da, w kawiarni, skon­tak­tuj­cie się z Brown­stone, kiedy wróci do domu. Poin­for­muj­cie ją, że poroz­ma­wiamy z nią naj­szyb­ciej, jak to tylko będzie moż­liwe.

– Tak jest, pani porucz­nik. Pani porucz­nik, chcia­łam dodać, że kiedy spraw­dza­łam pomiesz­cze­nia na tym pozio­mie, stwier­dzi­łam, że korzy­stano z łóżka, chyba że ofiara nie miała zwy­czaju go słać. Pomy­śla­łam tak, bo na obu szaf­kach noc­nych stoją kie­liszki do wina, a na bla­cie w kuchni pra­wie pusta butelka shi­raz.

– Dobrze wie­dzieć. Dzię­kuję, Mil­ler.

Eve pode­szła do scho­dów – nie były meta­lowe, tylko drew­niane. Stare, może ory­gi­nalne.

Gli­niarz, z pięt­na­ście lat młod­szy od swo­jej part­nerki, dyżu­ro­wał na górze.

Na pod­ło­dze na prawo od niego w kałuży kre­mowo-brą­zo­wego płynu leżała torba z jedze­niem na wynos.

– Pani porucz­nik, Mil­ler powie­działa, żeby nie wyłą­czać muzyki. Że będzie pani chciała, by wszystko, nawet to, zostało tak, jak w chwili, kiedy tu dotar­li­śmy.

– Zga­dza się.

– Nie usły­szał­bym, że przy­je­cha­li­ście. Wie­dzia­łem, że tu jeste­ście, tylko dla­tego, że spoj­rza­łem na dół i zoba­czy­łem was z Mil­ler.

Muzyka nie roz­dzie­rała uszu, pomy­ślała Eve, ale była wystar­cza­jąco gło­śna, by zagłu­szyć odgłosy kro­ków.

– Dzię­kuję, Getz. Teraz my zaj­miemy się miej­scem prze­stęp­stwa.

Eve rozej­rzała się wkoło, otwo­rzyła zestaw pod­ręczny. Obie z Peabody zabez­pie­czyły dło­nie i buty.

– Wyłą­czyć muzykę.

W ciszy, która nastała, spoj­rzała na ofiarę, niską kobietę w spodniach dre­so­wych, ucię­tych na wyso­ko­ści kolan, i blu­zie dre­so­wej z obcię­tymi ręka­wami.

Krew poskle­jała krót­kie, atra­men­to­wo­czarne włosy z jaskra­wo­nie­bie­skimi pasem­kami.

– Sądząc po ranie, ude­rzono ją nieco z pra­wej strony i upa­dła na lewo. Napast­nik zaszedł ją od tyłu, to nie ulega wąt­pli­wo­ści – stwier­dziła Eve. – Stała przy bla­cie robo­czym, przo­dem do okna i obra­biała tę bryłę kamie­nia.

– Zdaje mi się, że to mar­mur.

– Niech ci będzie. Miała obok sie­bie narzę­dzia. Dłuto, mło­tek, na stole i na pod­ło­dze widać okru­chy kamie­nia. Włą­czyła muzykę, zapa­liła świa­tło. Trudno byłoby ją dostrzec z ulicy, ponie­waż blat robo­czy jest zbyt odda­lony od okna. Ale sama mogła przez nie wyglą­dać, jeśli chciała.

– Brak śla­dów walki. Torba z kawą… – Peabody spoj­rzała na nią, zmarsz­czyw­szy czoło. – Ktoś zaczął wcho­dzić na górę, naj­praw­do­po­dob­niej osoba, która zadzwo­niła pod dzie­więć­set jede­na­ście, no nie? Widzi ciało, wypusz­cza torbę z ręki. Plask.

– Na to wygląda. Brak śla­dów wła­ma­nia na dole, nie widać, by cokol­wiek skra­dziono. Masa rzeźb – ukoń­czo­nych, nieukoń­czo­nych. Masa kamieni, drewna i narzę­dzi. Zabójca wcho­dzi do środka… Przyj­rzyjmy się dobrze drzwiom, czy nikt przy nich nie maj­stro­wał. Wspina się po scho­dach. Bie­rze mło­tek, dużo podob­nych znaj­duje się tuż obok, na dru­gim bla­cie robo­czym. Łup.

Pod­nio­sła palec w górę, okrą­żyła zwłoki.

– Nie można wyklu­czyć, że piła z kimś wino, upra­wiała seks. Wszedł z nią na górę. Pokłó­cili się… Może zaczęli się kłó­cić na dole. Ma tego dosyć, włą­cza muzykę, bie­rze narzę­dzia do ręki. I w takiej chwili, kiedy ludziom zwy­czaj­nie odbija, on chwyta mło­tek i roz­bija jej czaszkę. Praw­do­po­dob­nie ude­rzył ją parę razy. A potem mruk­nął: O, cho­lera. Albo: Zasłu­żyła sobie na to. I bie­rze nogi za pas.

– Jej sąsiadka może wie­dzieć, czy spo­ty­kała się z kimś.

– Tak, spraw­dzimy to. – Trzy­ma­jąc zestaw pod­ręczny, Eve ukuc­nęła, sta­ra­jąc się nie wdep­nąć w kałużę krwi. Korzy­sta­jąc z urzą­dze­nia iden­ty­fi­ku­ją­cego, potwier­dziła toż­sa­mość ofiary, wyre­cy­to­wała dane do mikro­fonu.

– Ofiarę ofi­cjal­nie ziden­ty­fi­ko­wano jako Ariel Byrd, zamiesz­kałą pod tym adre­sem, kobietę rasy mie­sza­nej, lat dwa­dzie­ścia sie­dem. Ja zajmę się zwło­kami, Peabody. Ty idź na dół, zacznij od sypialni. Zoba­czymy, czy uda nam się zdjąć z kie­lisz­ków odci­ski pal­ców lub uzy­skać próbki DNA.

Nie potrze­bo­wała mikro­go­gli, żeby zba­dać ranę.

– Przy­naj­mniej dwa ude­rze­nia, sądząc po kształ­cie i sze­ro­ko­ści rany. A ponie­waż zabójca zosta­wił narzę­dzie zbrodni, łatwo je ziden­ty­fi­ko­wać. Umiesz­czam je w tor­bie na dowody.

Wsa­dziła mło­tek do torby, zapie­czę­to­wała ją, opi­sała, odło­żyła na bok.

– Ofiara ma ręka­wice i buty robo­cze oraz oku­lary ochronne.

Eve nachy­liła się, prze­chy­liła głowę, by spoj­rzeć przez oku­lary w ciemne oczy ofiary – już zmęt­niałe. Potem wyjęła mier­nik, żeby usta­lić godzinę zgonu.

– Śmierć nastą­piła o dwu­dzie­stej dru­giej czter­dzie­ści osiem. Przy­czyna śmierci – roz­bi­cie czaszki tępym narzę­dziem. Do potwier­dze­nia przez leka­rza sądo­wego.

Ofiara mie­rzyła metr sześć­dzie­siąt i ważyła może czter­dzie­ści pięć kilo­gra­mów, Eve bez pomocy Peabody prze­krę­ciła zwłoki na plecy.

– Tak, prze­chy­liła się w lewą stronę, ma uszko­dzoną prawą kość policz­kową, ude­rzyła twa­rzą w pod­łogę. Twarde lądo­wa­nie. – Zadarła jej bluzę. – Naj­pierw wal­nęła w stół, założę się, że ma zła­mane żebro. Parę moc­nych ude­rzeń zada­nych od tyłu. Ofiara upa­dła do przodu. Stół jest przy­mo­co­wany do pod­łogi, więc się nie prze­su­nął. Następ­nie osu­nęła się w lewo. Uwa­żam, że drugi cios, zadany przez zabójcę, spo­wo­do­wał obrót głowy, więc ude­rzyła w pod­łogę prawą stroną twa­rzy. Ale nie żyła już, zanim zna­la­zła się na pod­ło­dze.

Eve się cof­nęła, pamię­ta­jąc o kałuży krwi. Potem się wypro­sto­wała, wyjęła komórkę, by wezwać ambu­lans i tech­ni­ków.

Znów przy­kuc­nęła, przyj­rzała się papie­ro­wej tor­bie z kawiarni, uci­snęła pal­cem muf­finkę.

Wciąż świeża, stwier­dziła, czyli kupiona dziś rano.

Ozna­ko­wała torbę i jej zawar­tość do zba­da­nia przez tech­ni­ków.

Obe­szła całe pomiesz­cze­nie prze­zna­czone do pracy. Narzę­dzia, plan­deki, miniau­to­ku­charz i malutka lodówka, w któ­rej była woda i parę napo­jów ener­ge­tycz­nych. W kącie stały szta­lugi z serią szki­ców.

Natu­ral­nie drewno i kamień. Według Eve nie­które prace były ukoń­czone – część z nich fili­gra­nowa, część – masywna, chro­pawa. Twa­rze wykute w kamie­niu, naga kobieta, nagi męż­czy­zna, obej­mu­jąca się para nie­okre­ślo­nej płci.

A w drew­nie smok, zwi­nięty w kłę­bek, jakby pogrą­żony we śnie, kobieta sto­jąca na pal­cach, roz­ga­łę­zione drzewo z zary­sem twa­rzy na pniu.

Naj­praw­do­po­dob­niej, pomy­ślała Eve, odnio­sła pewien suk­ces. Eve nie znała się na sztuce, ale w tych rzeź­bach było coś, co do niej prze­ma­wiało.

Albo odnio­sła suk­ces, roz­wa­żała, scho­dząc po stop­niach, albo ktoś wspie­rał ją finan­sowo. Wyna­ję­cie takiej pra­cowni w West Vil­lage nie było tanie.

Rozej­rzała się po pokoju dzien­nym.

Żad­nego śladu jakie­goś gwał­tow­nego zaj­ścia.

Ekran ścienny, zapad­nięta kanapa, wyglą­da­jąca na wygodną, w ciem­no­ró­żowe, jaskra­wo­nie­bie­skie i zie­lone pasy. Duży, gruby dywan – przy­pusz­czal­nie przez wzgląd na sąsiadkę z dołu – pokry­wał pra­wie całą pod­łogę. Kącik jadalny z kwa­dra­to­wym, ciem­no­ró­żo­wym sto­li­kiem, cztery krze­sła – dwa nie­bie­skie i dwa zie­lone. Kwiaty w kamien­nym… Mar­mu­ro­wym? Wazo­nie.

Kwiaty wyglą­dały na bar­dzo świeże.

Pokój nie jest zagra­cony, pomy­ślała, chyba żeby uwzględ­nić dzieła sztuki gęsto pokry­wa­jące ściany. Prace wszel­kiego rodzaju, nie­które w ramach, inne – jedy­nie szkice, przy­mo­co­wane pine­skami.

Zaj­rzała do kuchni. Blat robo­czy, butelka czer­wo­nego wina, w któ­rej zostało może z pół kie­liszka. Ozna­ko­wała ją dla tech­ni­ków.

W lodówce, słu­żą­cej od paru dzie­się­cio­leci, wię­cej wina, tro­chę sera, jogurt, napoje ener­ge­tyczne. Stary auto­ku­charz – spraw­dziła ostat­nią zapro­gra­mo­waną potrawę.

Żad­nych brud­nych naczyń w zle­wie.

Wyszła z kuchni i zatrzy­mała się przed otwar­tymi drzwiami do gabi­netu, peł­nią­cego rów­nież funk­cję pokoju gościn­nego. Schludny, nie­za­gra­cony, kolo­rowy, stwier­dziła Eve, łóżko zasłane, poduszki strzep­nięte.

Ktoś – może ofiara – nama­lo­wał mural na jed­nej ścia­nie, uliczną scenę, przed­sta­wia­jącą arty­stów przy szta­lu­gach, z szybko prze­my­ka­ją­cymi samo­cho­dami w tle.

Ozna­ko­wała malut­kie cen­trum komu­ni­ka­cyjne na stole pod oknem do spraw­dze­nia przez wydział infor­ma­tyki śled­czej, nim prze­szła dalej.

Łazienka czy­sta, pro­sto urzą­dzona. Otwo­rzyła szafkę z lustrem nad umy­walką, zna­la­zła tam kilka leków dostęp­nych bez recepty, pogru­po­wa­nych według rodza­jów. Poświę­ciła chwilę na spraw­dze­nie szu­flad i szafki pod umy­walką, nim dołą­czyła do Peabody w głów­nej sypialni.

Peabody stała z rękami na bio­drach i ze zmarsz­czo­nym czo­łem roz­glą­dała się po pokoju.

Po obu stro­nach nie­za­sła­nego łóżka stały nocne szafki, na każ­dej z nich lampka i kie­li­szek do wina. Jedyne niskie i dłu­gie okno wypo­sa­żone było w żalu­zje – teraz pod­nie­sione.

Peabody odwró­ciła się do Eve.

– Chcia­łam, żebyś to zoba­czyła, nim umiesz­czę kie­liszki w tor­bach na dowody. Na obu są odci­ski. Ofiary na tym na prawo od łóżka. Tych na dru­gim nie ma w bazie. Labo­ra­to­rium znaj­dzie DNA na kie­lisz­kach i pościeli.

– Taak, łóżko nie jest zasłane do snu. Spraw­dzi­łaś szu­flady w szaf­kach noc­nych?

– W tej na prawo tablet, komórka ofiary, szki­cow­nik i ołówki w piór­niku. W tej na lewo nic. Na komórce od popo­łu­dnia żad­nych roz­mów, SMS-ów przy­cho­dzą­cych czy wycho­dzą­cych. A potem tylko wia­do­mo­ści tek­stowe. Zapi­sa­łam numer, zare­je­stro­wany na nie­jaką Gwen­do­lyn Huf­f­man.

– Jaka jest treść SMS-u?

– Tylko: „Już się nie mogę docze­kać sesji”. Ofiara odpo­wie­działa, że ona też nie, na co ta pierw­sza napi­sała, że już wkrótce się zoba­czą, i że nie przyj­dzie z pustymi rękami.

– Brak godziny. Niech zba­dają to w wydziale infor­ma­tyki śled­czej. Żad­nych pre­zer­wa­tyw, żad­nych gadże­tów ero­tycz­nych – dodała Eve. – Ani tutaj, ani w łazience. A w sza­fie?

– Tylko ubra­nia, buty, dwie torebki – jedna na co dzień, druga wie­czo­rowa. Dwie walizki na kół­kach, mniej­sza umiesz­czona w więk­szej. Ofiara nie była stroj­ni­sią – dodała Peabody, kiedy Eve pode­szła do szafy, żeby do niej zaj­rzeć.

– Ale widać, że to, co w niej prze­cho­wy­wała, jest pogru­po­wane. Ubra­nia do pracy, na co dzień, jedna czarna sukienka, dwie kre­acje na wie­czorne wyj­ścia. Podob­nie buty. W komo­dzie trzyma bie­li­znę dzienną i nocną, strój do ćwi­czeń i temu podobne – też wszystko pogru­po­wane. W jed­nej małej szu­fla­dzie biżu­te­ria – arty­styczna, zabawna. Wszystko w naj­więk­szym porządku, Dal­las, nic nie wska­zuje na to, by ktoś tu grze­bał, szu­ka­jąc cze­goś.

– Zga­dza się. Ani tu, ani w innych pomiesz­cze­niach.

– Jedno mi nie pasuje.

No wła­śnie, pomy­ślała Eve, ale odwró­ciła się do Peabody.

– Mów.

– No więc roz­glą­damy się po jej miesz­ka­niu – pra­cowni na górze, pomiesz­cze­niach miesz­kal­nych na dole, wszę­dzie jest czy­sto, naprawdę czy­sto i schlud­nie. Nie licząc dzieł sztuki na ścia­nach, ofiara była mini­ma­listką, naj­wy­raź­niej lubiła, jak wszystko było na swoim miej­scu.

– Zga­dza się.

– Żad­nej koszuli porzu­co­nej na krze­śle tu czy tam, żad­nych butów zosta­wio­nych w jakimś kącie, by je póź­niej wło­żyć na nogi czy scho­wać do szafy.

– Żad­nych brud­nych naczyń z wyjąt­kiem kie­lisz­ków – dodała Eve. – Narzuta, sta­ran­nie zło­żona, leży na ławie w nogach łóżka, ale pościel jest sko­tło­wana, sko­pana. Nie tak, jakby ktoś w niej spał, tylko jakby upra­wiał seks.

– Potra­fię sobie wyobra­zić, że zosta­wia łóżko w nie­ła­dzie – zaściele je, kiedy wróci, by poło­żyć się spać. Cho­ciaż to tro­chę nacią­gane, uwzględ­nia­jąc, jaka jest porząd­nicka. Ale zupeł­nie do niej nie pasuje pozo­sta­wie­nie w sypialni brud­nych kie­lisz­ków.

– Korzy­stała z auto­ku­cha­rza w kuchni wczo­raj o osiem­na­stej dzie­sięć, zamó­wiła jedną por­cję kur­czaka z ryżem, do tego bruk­selkę. Naczy­nia po kola­cji, podob­nie jak po wczo­rajszym śnia­da­niu, zamó­wio­nym o ósmej dwa­dzie­ścia, i obie­dzie o trzy­na­stej trzy­dzie­ści pięć, są w zmy­warce, czy­ste. Zapro­gra­mo­wała ją o osiem­na­stej dwa­dzie­ścia osiem.

– Może nie chciało jej się opróż­nić zmy­warki, by umie­ścić w niej kie­liszki do wina, ale nie pasuje mi, że je zosta­wiła tutaj.

– To sprzeczne z jej typo­wym zacho­wa­niem – zgo­dziła się z nią Eve.

– Piła z kimś wino, upra­wiała seks, wszystko wska­zuje na to, że za obo­pólną zgodą. Ale w pew­nej chwili doszło do kłótni. Na tyle poważ­nej, że ofiara wstała, narzu­ciła na sie­bie jakieś robo­cze ciu­chy, ale nie posprzą­tała, jak to miała w zwy­czaju. Jakby dawała do zro­zu­mie­nia: ni­gdy wię­cej tego z tobą nie zro­bię. Koniec z nami. Ubie­raj się i wynoś stąd. Ja idę popra­co­wać.

– Cią­gnąc dalej w tym duchu – powie­działa Eve – wzgar­dzony kocha­nek nie chciał, żeby to już był koniec, nie chciał się wynieść. I zakoń­czył awan­turę, waląc ofiarę młot­kiem.

– Zbrod­nia w afek­cie – wycią­gnęła wnio­sek Peabody. – „Pokażę ci, z kim będzie koniec, ty dziwko!”.

– Wszystko to jest dość praw­do­po­dobne. Ludzie z kost­nicy i tech­nicy już są w dro­dze. Rzućmy okiem na drzwi wej­ściowe. I ozna­kuj pościel do zba­da­nia. Tech­nicy mogą ją zabrać razem z kie­lisz­kami i całą resztą.

– Znajdą DNA – oświad­czyła Peabody. – Ale skoro w bazie brak odci­sków pal­ców…

– Jesz­cze mniej praw­do­po­dobne, że będzie DNA kochanka, któ­rego toż­sa­mo­ści jesz­cze nie udało się usta­lić – dokoń­czyła za nią Eve. Otwo­rzyła drzwi fron­towe, przy­kuc­nęła. Wło­żyła mikro­go­gle, by przyj­rzeć się zam­kowi, szpa­rze na kartę magne­tyczną.

– Tania tan­deta – mruk­nęła – ale nie widzę, by ktoś przy tym maj­stro­wał. Wezwijmy ludzi z wydziału infor­ma­tyki śled­czej, niech to spraw­dzą. Może uda im się usta­lić, ile razy wczo­raj odblo­ko­wy­wano drzwi. Mogą też spraw­dzić główne wej­ście na dole. Moż­liwy sce­na­riusz: pierw­szy kocha­nek wypada jak burza. „Pieprz się, Ariel”. Kobieta jest na górze, pra­cuje przy włą­czo­nej muzyce. Przy­cho­dzi drugi kocha­nek. Trudno sobie wyobra­zić kogoś bez żad­nych gadże­tów ero­tycz­nych czy pod­sta­wo­wych środ­ków zabez­pie­cza­ją­cych, zaba­wia­ją­cego się z dwoma part­ne­rami w łóżku, ale załóżmy, że tak mogło być. Drugi kocha­nek widzi roz­grze­bane łóżko, kie­liszki. A to dziwka! Wcho­dzi na górę, wali ją młot­kiem. „To cię oduczy sypia­nia z innymi”.

– To, że była schludna i zor­ga­ni­zo­wana, nie zna­czy, że nie mogła być pusz­czal­ska, nie tarzała się w pościeli z wie­loma kocha­siami. – Ale Peabody i tak wes­tchnęła. – Szkoda, gdyby się oka­zało, że krę­ciła z kil­koma face­tami, bo naprawdę podo­bają mi się jej prace.

Eve usły­szała tupot kro­ków, scho­wała gogle do zestawu pod­ręcz­nego.

– To z pew­no­ścią ludzie z kost­nicy albo tech­nicy. Tak czy owak, niech przy­stą­pią do pracy, a my zej­dziemy i poroz­ma­wiamy z sąsiadką. Może wie, z kim ofiara lubiła się tarzać w pościeli.ROZDZIAŁ 3

3

Eve naj­pierw poje­chała do kost­nicy. Ruszyła dłu­gim, bia­łym tune­lem. Dwóch tech­ni­ków stało koło auto­matu, sior­biąc luro­watą kawę i prze­ży­wa­jąc na nowo wczo­raj­szy mecz base­bal­lowy.

Zmie­rzała pro­sto do kró­le­stwa głów­nego leka­rza sądo­wego.

Mor­ris, z zabez­pie­czo­nymi dłońmi wyma­za­nymi krwią, stał nad zwło­kami Ariel Byrd. Miał na sobie prze­zro­czy­sty far­tuch ochronny, a pod nim gar­ni­tur, który przy­wiódł jej na myśl doj­rzałe brzo­skwi­nie. Naj­wy­raź­niej będąc w wio­sen­nym nastroju, dobrał do niego koszulę w naj­ja­śniej­szym odcie­niu zie­leni i kra­wat ide­al­nie dopa­so­wany do gar­ni­turu. Dłu­gie, ciemne włosy zaplótł w war­ko­czyki, które zwią­zał jasno­zie­lo­nym rze­my­kiem.

Zawsze ją zdu­mie­wało i ni­gdy nie prze­sta­nie zdu­mie­wać, jak komuś udaje się tak ide­al­nie zesta­wić poszcze­gólne czę­ści gar­de­roby.

Zdjął mikro­go­gle.

– Młoda, zdrowa, ponio­sła śmierć w śliczny, majowy dzień.

– Nie byłam pewna, jak dużo będziesz już o niej wie­dział.

– Zoba­czy­łem nie tylko twoje nazwi­sko na przy­wieszce, ale rów­nież roz­po­zna­łem kim ona jest.

Natych­miast stała się czujna, spoj­rzała w ciemne oczy Mor­risa.

– Zna­łeś ją.

– Nie oso­bi­ście, co to to nie. Podzi­wia­łem jej prace, w zeszłym mie­siącu roz­ma­wia­łem z nią na festi­walu Sztuka w Parku. Wybra­łem się tam na parę godzin z Gar­net i jej córką.

Gar­net DeWin­ter, pomy­ślała Eve, spe­cja­listka od kości, ikona mody i przy­ja­ciółka Mor­risa – pla­to­niczna.

– Gar­net wzięła jej wizy­tówkę i odwie­dziła jej pra­cow­nię.

– Naprawdę?

– Kupiła gar­gulca na ścianę w ogro­dzie. Jest uro­czy.

– Czy posze­dłeś z nią do pra­cowni?

– Nie. – Mor­ris prze­niósł wzrok z powro­tem na zwłoki. – To moje dru­gie spo­tka­nie z artystką. Kobietą uta­len­to­waną.

Eve pode­szła bli­żej, żeby przyj­rzeć się uważ­nie uta­len­to­wa­nej kobie­cie leżą­cej z otwartą klatką pier­siową na stole sek­cyj­nym.

– Co jesz­cze możesz mi o niej powie­dzieć?

– Zdrowa, jak już wspo­mnia­łem. Odpo­wied­nia waga do wzro­stu i budowy ciała, mię­śnie wła­ści­wie napięte. W dzie­ciń­stwie zła­ma­nie podo­kost­nowe lewego nad­garstka. Dość czę­sto spo­ty­kane, dobrze zago­jone. Brak śla­dów nad­uży­wa­nia alko­holu czy sub­stan­cji zaka­za­nych. Peabody. – Uśmiech­nął się do niej. – Może weź­miesz z lodówki coś zim­nego dla sie­bie i Dal­las?

– Chęt­nie. Pepsi? – spy­tała Peabody swoją part­nerkę.

– Może być. – A Peabody zaj­mie się czymś, bo nie lubiła asy­sto­wać przy sek­cji zwłok.

– Brak ran obron­nych, brak innych obra­żeń poza raną szar­paną i stłu­cze­niem twa­rzy, wywo­ła­nym upad­kiem, oraz żebrem pęk­nię­tym od ude­rze­nia.

– O blat stołu.

– Tak, po zapo­zna­niu się z twoim nagra­niem z miej­sca prze­stęp­stwa zga­dzam się. No i natu­ral­nie ude­rze­nia, które spo­wo­do­wały śmierć.

– Wię­cej niż jedno.

– Trzy, cho­ciaż zabi­łoby ją już pierw­sze bez szyb­kiej pomocy lekar­skiej, dru­gie przy­pie­czę­to­wa­łoby jej zgon. Mocne ude­rze­nia, nieco z góry i z pra­wej, więc pole­ciała przed sie­bie i tro­chę na lewo, pro­sto na stół. Ma tylko metr sześć­dzie­siąt wzro­stu, czyli jest niska, drob­nej budowy ciała. Zde­rze­nie ze sto­łem – solid­nym, przy­krę­co­nym do pod­łogi – spo­wo­do­wało pęk­nię­cie dol­nego pra­wego żebra. Stra­ciła przy­tom­ność jesz­cze przed dru­gim ude­rze­niem, wymie­rzo­nym, kiedy odbiła się od stołu, prze­chy­liła się w lewo. Trze­cie dosię­gnęło ją, gdy upa­dła.

– Miała sporo sta­ran­nie uło­żo­nych narzę­dzi. Młotki, dłuta, pil­niki. Wygląda mi na to, że zabójca wziął narzę­dzie zbrodni z dru­giego stołu, za ofiarą, na prawo od scho­dów pro­wa­dzą­cych na górę. Leży na nim duży blok kamie­nia i dłuto. Brak młotka.

Machi­nal­nie otwo­rzyła puszkę pepsi, którą wrę­czyła jej Peabody.

– Wcze­śniej była z kimś, albo z zabójcą, albo z kimś innym. Piła z nim wino i upra­wiała seks.

– Tak, w jej żołądku stwier­dzi­łem obec­ność około trzy­stu pięć­dzie­się­ciu mili­li­trów czer­wo­nego wina shi­raz. Wypi­tego na trzy do jed­nej godziny przed śmier­cią. Jakieś cztery, cztery i pół godziny przed śmier­cią zja­dła kur­czaka z ryżem i bruk­selką.

– Nie piła wina do kola­cji. Zosta­wiła je, by się napić z towa­rzy­szem łoża. A seks? Ewen­tu­alne DNA?

– Labo­ra­to­rium otrzy­mało płyny ustro­jowe, żeby ziden­ty­fi­ko­wać DNA. Nie stwier­dzono obec­no­ści spermy ani w jej ciele, ani na skó­rze.

– Czyli korzy­stał z pre­zer­wa­tywy. Ale nie miała pre­zer­wa­tyw w miesz­ka­niu. – Eve wzru­szyła ramio­nami, znów okrą­żyła zwłoki. – Nie wszyst­kie kobiety je trzy­mają. Żad­nych ero­tycz­nych gadże­tów, żad­nych pre­zer­wa­tyw. Żad­nych table­tek anty­kon­cep­cyj­nych. Czy sto­so­wała jakieś mecha­niczne środki anty­kon­cep­cyjne?

– Jak do tej pory nie zna­la­złem żad­nych. Ni­gdy nie rodziła.

– No cóż, dobry począ­tek. Dzię­kuję, że szybko się nią zają­łeś.

– Przy­kro mi, że uni­ce­stwiono taki młody talent – powie­dział Mor­ris. – Kto wie, co by stwo­rzyła, gdyby pożyła dłu­żej.

– Wiem, co sobie myślisz – oświad­czyła Peabody, kiedy wyszły.

– No, co sobie myślę?

– Że Gwen Huf­f­man zdra­dzała swo­jego narze­czo­nego z ofiarą.

– Cał­kiem moż­liwe. Mieć kogoś na boku daleko od domu. Z dala od krę­gów towa­rzy­skich, w któ­rych się zwy­kle obraca. Wie, że narze­czony będzie zajęty przez cały wie­czór i część nocy. Pozo­wa­nie mogło być ich taj­nym okre­śle­niem na bara-bara. Nie poja­wiła się z pustymi rękami. Przy­nio­sła wino, kwiaty. Huf­f­man jest ostrożna. Po spo­tka­niu z kon­sul­tantką ślubną wró­ciła do domu. Założę się, że na nagra­niach z kamer moni­to­ringu stwier­dzimy, że się prze­brała. Potem nie pole­ciła odźwier­nemu, by wezwał dla niej tak­sówkę, ani nie zamó­wiła auta w fir­mie prze­wo­zo­wej. Nie chciała zosta­wić żad­nych dowo­dów, że wybrała się do West Vil­lage.

– Prze­szła dwa kwar­tały, zła­pała tak­sówkę. Może wysia­dła parę prze­cznic przed domem Byrd.

– No wła­śnie – zgo­dziła się z nią Eve. – Wino i kwiaty. Każemy mun­du­ro­wym to spraw­dzić, bo zro­biła zakupy bli­sko domu Byrd.

– Napiły się wina – cią­gnęła Eve, kiedy wsia­dły do wozu. – Tro­chę poba­rasz­ko­wały, znów napiły się wina, może jesz­cze tro­chę poba­rasz­ko­wały.

– I wtedy narze­czony przy­syła SMS! – Peabody, nakrę­cona, unio­sła rękę w górę. – Jak się czu­jesz, kiedy tulisz się do part­nerki, a ona dostaje SMS od narze­czo­nego?

– Jestem poiry­to­wana. A potem nie tylko poiry­to­wana, ale wprost wku­rzona, gdy moja kochanka nie tylko odpi­suje na SMS, ale wymie­nia się wia­do­mo­ściami tuż pod moim nosem.

– Podoba mi się to. Widzę to teraz wyraź­nie. – Ponie­waż była to prawda, Peabody aż zaczęła się wier­cić w fotelu. – Byrd mówi: „To miał być czas tylko dla nas, a ty z nim teraz flir­tu­jesz. Mam tego dosyć, nie chcę być twoją zabawką”.

– Awan­tura przy­biera na sile. Może Byrd nawet zagro­ziła, że wszystko powie narze­czo­nemu.

– Ale jeśli Huf­f­man była w domu, kiedy ofiara ponio­sła śmierć…

– To świetne alibi. Lecz to nie zna­czy, że Huf­f­man nie zna innego wyj­ścia z budynku. Schody ewa­ku­acyjne, wyj­ście dla per­so­nelu. Spraw­dzimy to. Jest zde­ner­wo­wana – kon­ty­nu­owała opo­wieść Eve. – Jeśli Byrd pój­dzie do Caine’a, wszystko skoń­czone. Może uda się go prze­ko­nać, że to wie­rutne kłam­stwo, albo że to była pomyłka. Ale może narze­czony odwoła ślub, rzuci ją. Wraca do domu, upew­nia się, że kamery to zare­je­stro­wały, znaj­duje takie wyj­ście z budynku, o któ­rym nie pomy­ślimy albo któ­rego nie będzie nam się chciało szu­kać. Wraca, wcho­dzi – bo ma kartę magne­tyczną, z całą pew­no­ścią ją ma. Wali Byrd w głowę.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki