Star Wars. Wielka Republika. Konwergencja - ebook

Trwa era inten­syw­nej eks­plo­ra­cji galak­tyki. Dążąc do jej zjed­no­cze­nia, kanc­le­rze Repu­bliki pra­cują ramię w ramię z męż­nymi i mądrymi ryce­rzami Jedi, wysy­ła­jąc dzie­siątki ZESPO­ŁÓW ZWIA­DOW­CZYCH na naj­dal­sze krańce Zewnętrz­nych Rubieży.

To jed­nak rów­nież czas wiel­kiej nie­pew­no­ści. Łącz­ność bywa zawodna, a z ust do ust prze­ka­zy­wane są wie­ści o tajem­ni­czych pla­ne­tach i prze­ra­ża­ją­cych potwo­rach. Na pogra­ni­czu roi się od poszu­ki­wa­czy przy­gód i pira­tów, a światy Eiram i E’ronoh toczą ze sobą NIE­KOŃ­CZĄCĄ SIĘ WOJNĘ.

Tym­cza­sem na odle­głej pla­ne­cie DALNA poja­wia się nowe, nie­znane zagro­że­nie…Rozdział pierwszy. Wieża, E’ronoh

Po raz pierw­szy od pię­ciu lat niebo nad sto­licą E’ronoh było wolne od wal­czą­cych ze sobą stat­ków. A gdy atmos­ferę prze­ci­nały zbłą­kane szczątki, to nim osia­dły na kamien­nych łukach, wyda­ją­cych się wiel­kimi olbrzy­mami strze­gą­cymi świtu pla­nety, zasty­głymi na tle czer­wo­nego poranka, pozo­sta­wały z nich już tylko płatki popiołu.

Wojna nie dobie­gła końca, ale życie toczyło się dalej. Cho­ciaż część mia­sta na­dal pło­nęła, żałob­nicy śpie­szyli, aby pocho­wać swo­ich bli­skich. Gdy roze­szła się wieść o ostat­nim zawie­sze­niu broni z Eira­mem, rynek w Wieży, sto­licy E’ronoh, zalała fala oby­wa­teli ocze­ku­ją­cych codzien­nej dostawy wody.

Ser­rena, smu­kła postać w sza­rej pele­ry­nie, prze­my­kała pośród prze­krzy­ku­ją­cego się tłumu.

– Tip-yipy, dzie­sięć pez­zów za kilo­gram!

– Trzy­dzie­ści za baryłkę!

– Kupuj­cie gwiezd­no­pył – śnij­cie sny umar­łych!

Matka tar­go­wała się o wytła­czankę jaj, nie spusz­cza­jąc przy tym oka z nieba. Dziew­czynka w wieku przed­po­bo­ro­wym trzy­mała na jed­nym bio­drze głod­nego bra­ciszka, a na dru­gim dźwi­gała kawałki taniego, tłu­stego mięsa od rzeź­nika. Żebrak wyma­chi­wał pustym kub­kiem. Sprze­dawca odga­niał muchy od zepsu­tych owo­ców. Straż­nik pała­cowy pod­sko­czył na dźwięk szczęku metalu i odwró­cił się jak użą­dlony – jedy­nie po to, aby z ulgą prze­ko­nać się, że to tylko prze­wra­ca­jący się prze­wo­żący złom śmi­gacz.

Ser­rena nasu­nęła głę­biej kap­tur swo­jej pele­ryny na czoło, ale nic poza maską odde­chową nie mogło ochro­nić istot prze­by­wa­ją­cych na tej pla­ne­cie przed łyka­niem wszech­obec­nego pyłu – nawet gdy nie wiało. Prze­szła przez tar­go­wi­sko i wąskie pod­ziemne przej­ście, aż wresz­cie zatrzy­mała się na skraju lądo­wi­ska. Natu­ralne ukształ­to­wa­nie kanionu spra­wiało, że sta­no­wił ide­alny han­gar dla kró­lew­skiej floty. Miej­scowi lubili mawiać, że otwór jaskini sta­no­wił ska­mie­niałą, roz­wartą sze­roko pasz­czę jed­nego z pra­daw­nych bogów. Dla Ser­reny było to po pro­stu kolejne miej­sce, kolejna oka­zja, aby słu­żyć jedy­nej isto­cie naprawdę zaan­ga­żo­wa­nej w utrzy­ma­nie rów­no­wagi w galak­tyce.

Pod­czas gdy człon­ko­wie załogi prze­my­kali w tę i we w tę, przy­go­to­wu­jąc eska­drę do lotu, Ser­rena prze­kra­dała się wzdłuż pofał­do­wa­nych ścian kanionu, nie­wi­doczna dla oczu pilo­tów, ota­cza­ją­cych cia­snym kor­do­nem swoją kapi­tan, nie­mal jakby chcieli ją chro­nić. Twarz mło­dej kobiety była na wpół ukryta w cie­niu ścian wąwozu, ale Ser­rena dostrze­gała spo­kój i dosto­jeń­stwo bijące z kró­lew­skiego obli­cza. Obiet­nicę, jaką nio­sła pięść, którą dziew­czyna ude­rzała się w pierś. Sły­szała wykrzy­ki­wane przez obec­nych słowa, prze­bi­ja­jące się przez kako­fo­nię dźwię­ków niczym e’roniań­skie klej­noty:

– Za E’ronoh!

– Dzięki za tę mówkę moty­wa­cyjną, kapi­tan A’lba­ran – mruk­nęła Ser­rena, kuca­jąc za jed­nym z dro­idów astro­me­cha­nicz­nych i wsu­wa­jąc nie­wielki chip do szcze­liny na jego przed­nim panelu. Prze­szedł ją dreszcz eks­cy­ta­cji, ale chwila triumfu nie trwała długo.

Zza rogu wyszedł żoł­nierz z opa­ską na oku. Zatrzy­mał się na jej widok z wyra­zem kon­ster­na­cji na twa­rzy, który jed­nak szybko zastą­pił nie­po­kój, a potem zaczął zmniej­szać dzie­lący ich dystans, sadząc w jej stronę dłu­gimi kro­kami.

– Hej! Ty tam! Nie masz upraw­nień, żeby prze­by­wać w tym miej­scu!

Ser­rena sku­liła się i przy­pa­dła do ziemi, ale pode­rwał ją w górę i pchnął na stos skrzyń. Roz­legł się gło­śny trzask pustej manierki ude­rza­ją­cej o kamień. Pył, ten wszech­obecny na pla­ne­cie pył, zgrzy­tał jej mię­dzy zębami, dła­wiąc w gar­dle.

– Co ty tu…

– Pro­szę – jęk­nęła Ser­rena i zaka­słała. – Rzuć pezza bied­nej far­merce. Tro­chę wody…

– W samo połu­dnie roz­da­wane są racje żyw­no­ściowe – burk­nął żoł­nierz, pusz­cza­jąc ją ze znie­cier­pli­wio­nym syk­nię­ciem. Z jego insy­gniów wyni­kało, że ma sto­pień porucz­nika, choć nie zauwa­żyła go wcze­śniej u boku kapi­tan. Na jego pokry­tej bli­znami twa­rzy dostrze­gła litość, a potem fru­stra­cję, gdy się­gnął do kie­szeni i wycią­gnął brą­zową monetę. – A teraz precz! Już cię tu nie ma!

Ser­rena chwy­ciła monetę i odda­liła się bie­giem od lądo­wi­ska, ponow­nie wta­pia­jąc się w morze zaku­rzo­nych postaci na tar­go­wi­sku, na któ­rym w mię­dzy­cza­sie wybu­chła walka. Zde­spe­ro­wani miesz­kańcy E’ronoh prze­py­chali się i szar­pali, aby zapew­nić sobie lep­sze miej­sce w kolejce po racje wody, która wydłu­żyła się dwu­krot­nie, pod­czas gdy ona wypeł­niała swoją misję. Ser­rena parła naprzód, osła­nia­jąc twarz przed natło­kiem spo­co­nych ciał, dopóki nie przedarła się przez tłum. Wrzu­ciła brą­zo­wego pezza do bla­sza­nego kubka żebraka, a potem wypro­sto­wała się i ruszyła w stronę drogi pro­wa­dzą­cej z mia­sta.

– Gotowe – rzu­ciła do komu­ni­ka­tora krót­kiego zasięgu.

– Czy jesteś pewna… że to… słuszne…? – odpo­wie­dział jej prze­ry­wany zakłó­ce­niami głos.

– Tak, tak, jestem pewna. – Zdu­siła w sobie złość, którą wywo­łało w niej pyta­nie.

Została wybrana do tej misji.

– Pośpiesz się. Zna­la­złam miej­sce, z któ­rego… będziemy mieli ide­alny widok na… fajer­werki.

W chwili, w któ­rej puściła się bie­giem przed sie­bie, w niebo unio­sło się trzy­dzie­ści myśliw­ców.

Pozwo­liła, aby kap­tur zsu­nął jej się na plecy, a potem, cie­sząc się pro­mie­niami wscho­dzą­cego słońca, uśmiech­nęła się w ocze­ki­wa­niu na wolę Mocy – ponie­waż, jeśli takie będzie jej życze­nie, żaden z tych myśliw­ców już nie wróci.Rozdział drugi. Poza studnią grawitacyjną E’ronoh

Kapi­tan Xiri A’lba­ran była już zmę­czona cze­ka­niem. Cze­ka­niem, aż trans­por­to­wiec z ładun­kiem lodu wysko­czy z nad­prze­strzeni. Cze­ka­niem, aż wróg zła­mie zawie­sze­nie broni i zaata­kuje. Aż jej świat znów sta­nie w pło­mie­niach i aż ona sama zyska pew­ność, że tym razem, pomimo wszyst­kiego, o co wal­czyła, będzie to tylko i wyłącz­nie jej wina. A mimo to Xiri cze­kała, bo tutaj, w odle­głym zakątku galak­tyki, na pery­fe­riach lepiej zna­nych świa­tów i sek­to­rów, nie mogła zro­bić nic poza cze­ka­niem. Na wskroś bez­radna, trzy­mała jed­nak wysoko unie­siony pod­bró­dek, wpa­tru­jąc się w prze­stwór kosmosu. Była kapi­tan floty E’ronoh. Musiała dawać przy­kład nowym rekru­tom, z któ­rych każdy wyda­wał się coraz młod­szy od poprzed­niego.

Jej Eska­dra Thy­lo­gni­stych czu­wała tuż nad atmos­ferą pla­nety od świtu. Przed wojną monar­cha E’ronoh być może nie przy­dzie­liłby ich flo­cie zada­nia, będą­cego pro­stą misją eskor­tową. Jed­nak na jej pla­ne­cie pano­wała susza, a na szla­kach nad­prze­strzen­nych roiło się od pira­tów, więc bez­pie­czeń­stwo ładunku było kwe­stią życia lub śmierci.

W innych oko­licz­no­ściach Xiri podzi­wia­łaby widoki tego zachwy­ca­ją­cego, nie­sa­mo­wi­tego zakątka galak­tyki – jej wła­sny świat, z jego czer­wo­nymi górami i wąskimi kanio­nami oraz tur­ku­sowe morza sąsied­niego Eirama, wzbu­rzone cią­głymi sztor­mami. Pomię­dzy nimi znaj­do­wał się pas szcząt­ków – pozo­sta­ło­ści po latach bitew, zaśmie­ca­jące kory­tarz niczym aste­ro­idy – oraz księ­życ zwany Straż­ni­kiem Czasu. Jej bab­cia mawiała, że miliardy lat temu E’ronoh i Eiram były dwiema kosmicz­nymi isto­tami, które wyło­niły się z gwiezd­nego pyłu, a księ­życ sta­no­wił ich wspólne serce, kon­tro­lu­jące wia­try wie­jące na E’ronoh i przy­pływy Eirama. Xiri uwiel­biała tę histo­rię. Czy to w cza­sie pokoju, czy pod­czas wojny, pla­nety i ich księ­życ zostały nie­ro­ze­rwal­nie ze sobą zwią­zane, nie tylko siłą gra­wi­ta­cji, ale także długą prze­szło­ścią i nie­pewną przy­szło­ścią. Przy­szło­ścią, któ­rej napra­wie Xiri zamie­rzała poświę­cić swoje życie.

Nie­po­kój wśród mło­dych pilo­tów zaczął dawać o sobie znać: jeden z nich wyła­mał się z for­ma­cji, ale szybko do niej wró­cił.

Kapi­tan A’lba­ran i porucz­nik Segaru wybrali do tej misji bez­pre­ce­den­sową liczbę trzy­dzie­stu pilo­tów: odpo­wied­nią eskortę, zapew­nia­jącą nale­żyte bez­pie­czeń­stwo trans­por­tow­cowi, mają­cemu przy­być do sto­licy, i zdolną przy­go­to­wać lód do natych­mia­sto­wej dys­try­bu­cji. Sta­tek się spóź­niał. Poprzedni trans­port został znisz­czony pod­czas ich ostat­niego star­cia z Eira­mem. Ten jesz­cze wcze­śniej­szy w tajem­ni­czy spo­sób znik­nął w labi­ryn­cie nowych szla­ków nad­prze­strzen­nych. Ten, który wysłano przed nim – czy może raczej to, co z niego zostało – został odna­le­ziony spu­sto­szony do cna (praw­do­po­dob­nie przez pira­tów) i roze­brany prak­tycz­nie na czę­ści; połowa jego załogi dry­fo­wała mar­twa w prze­strzeni kosmicz­nej. O, nie – jedy­nym spo­so­bem na zabez­pie­cze­nie tego ładunku było prze­chwy­ce­nie i eskor­to­wa­nie go od momentu, gdy tylko opu­ści nad­prze­strzeń.

– Pani kapi­tan? Nie możemy tu zaba­wić zbyt długo – zamel­do­wał porucz­nik Segaru na pry­wat­nym kanale gło­sem prze­ry­wa­nym szu­mem zakłó­ceń.

– Będą tu lada chwila – zapew­niła go.

– Pani kapi­tan…

– Przy­lecą. – Prze­su­nęła języ­kiem po wyschnię­tym pod­nie­bie­niu. Tego ranka oddała swoją manierkę z wodą dziecku żebrzą­cemu na targu i sta­rała się nie myśleć o wła­snym pra­gnie­niu. – Nie może być ina­czej.

Odwró­ciła się w lewo, w stronę miej­sca, które zawsze zaj­mo­wał w ich for­ma­cji. Brą­zowy hełm zasła­niał więk­szość bro­da­tej twa­rzy Segaru. W wyobraźni widziała spoj­rze­nie jego sza­rego niczym burzowe chmury oka i spo­sób, w jaki bli­zny pod jego prze­pa­ską czer­wie­niały, gdy był sfru­stro­wany i zły. Wie­działa też, że praw­do­po­dob­nie ści­ska wła­śnie ręko­jeść swo­jego cere­mo­nial­nego ostrza zguby, które każdy e’roniań­ski żoł­nierz nosił u pasa – tak jak ona. Że w głębi serca ni­gdy nie wyba­czy jej, że to ona została awan­so­wana zamiast niego. Że czuje do niej nie­chęć… nawet w chwili, kiedy odwró­cił się w jej kie­runku, jakby czuł na sobie jej spoj­rze­nie.

– Pani kapi­tan – powtó­rzył, a potem, nieco łagod­niej, dodał: – Xiri…

– Nie. – Skie­ro­wała wzrok przed sie­bie, poza błę­kit Eirama, wbi­ja­jąc go w punk­ciki odle­głych gwiazd. – Mamy szczę­ście, że udało się zabez­pie­czyć ten ładu­nek po tym, jak Mero­kia nie dotrzy­mała danej nam obiet­nicy udzie­le­nia pomocy.

Mero­kia była ostat­nią pla­netą na liście ich daw­nych sojusz­ni­ków. Czego wła­ści­wie ona lub monar­cha mogli się spo­dzie­wać? Wraz z każ­dym upły­wa­ją­cym rokiem, każ­dym zerwa­nym zawie­sze­niem broni, każdą nie­udaną próbą zawar­cia pokoju nawet ich naj­bliżsi part­ne­rzy han­dlowi odwra­cali się od E’ronoh. Nie­wielu odwa­żyło się inge­ro­wać w kon­flikt, a więk­szość po pro­stu cze­kała z wybra­niem strony na moment, w któ­rym wyłoni się zwy­cięzca.

– Zdaję sobie sprawę z naszej trud­nej sytu­acji, kapi­tan A’lba­ran. To… – Segaru urwał i mil­czał tak długo, że Xiri pochy­liła się, żeby prze­łą­czyć kanał i spraw­dzić, czy przy­pad­kiem łącz­ność znów nie zaczęła szwan­ko­wać. – Usta­li­li­śmy, że opu­ścimy kory­tarz mię­dzy dwiema pla­ne­tami dla eskorty woj­sko­wej Eirama. Naszą prze­dłu­ża­jącą się obec­ność w tym miej­scu mogą uznać za naru­sze­nie warun­ków. Zawsze jestem gotów do walki, ale to zawie­sze­nie broni, opusz­cze­nie kory­tarza… to był twój plan.

Tak. To był jej plan. Jer­rod Segaru zawsze wie­dział, jak jej dogryźć.

Prze­ko­na­nie ojca, by w ogóle się na to zgo­dził, zajęło jej wiele lat. Był prze­świad­czony, że to wszystko sta­nowi misterny plan wroga, obli­czony na wcią­gnię­cie E’ronoh w pułapkę i zaata­ko­wa­nie w chwili, gdy nada­rzy się ku temu ide­alna oka­zja – stąd aż trzy­dzie­ści myśliw­ców. Warunki wyda­wały się pro­ste – Xiri miała popro­wa­dzić misję eskor­tową o świ­cie, a po połu­dniu oczy­ścić prze­strzeń dla Eirama. Żad­nych dzia­łań zbroj­nych. Poprzed­nie zawie­sze­nia broni zry­wano z błah­szych powo­dów, ale liczyła na to, że Eiram­czycy będą rów­nie zde­spe­ro­wani co oni, więc zro­zu­mieją.

Dobrze wie­działa, kto zosta­nie obar­czony winą, gdy – jeśli – coś pój­dzie nie tak.

– Dzię­kuję za przy­po­mnie­nie, porucz­niku – powie­działa chłodno. – Ale nie możemy wró­cić do domu z pustymi rękami, a ja nie pozwolę, aby kolejny z naszych trans­por­tów został znisz­czony lub ogra­biony, bo sku­pi­li­śmy się na tocze­niu wojny. Zajmę się Eiram­czy­kami, jeśli zaj­dzie taka potrzeba. Zosta­jemy.

– Mam nadzieję, że eiram­ski gene­rał okaże się tak samo wyro­zu­miały jak ty – mruk­nął, po czym prze­łą­czył się na kanał ogólny.

Poszła w jego ślady, dla zabi­cia czasu wsłu­chu­jąc się w szum roz­mów w tle. Z każdą chwilą, którą piloci spę­dzali w otwar­tej prze­strzeni, zda­wali się coraz bar­dziej zapo­mi­nać o tym, że dowód­czyni im się przy­słu­chuje. Nie prze­szka­dzało jej to. W ten spo­sób, wsłu­chu­jąc się w kojący rytm gło­sów, pozna­wała ich lepiej pod­czas tych rzad­kich momen­tów wytchnie­nia.

– Spójrz­cie tylko na ten cały złom – mówił wła­śnie Thy­lo­gni­sty Dzie­sięć.

– To nie jest złom – obru­szył się Thy­lo­gni­sty Dzie­więć. Xiri sły­szała, że gdy wyma­wiał ostat­nie słowo, głos mu się zała­mał. Był spo­śród nich naj­młod­szy i już pierw­szego dnia szko­le­nia zyskał sobie przy­do­mek „Rap­tus”.

Świeżo upie­czeni rekruci pocho­dzili głów­nie z poboru, ale Rap­tus zgło­sił się sam, bła­ga­jąc o pozwo­le­nie na wcze­śniej­sze zacią­gnię­cie się do woj­ska, aby uczcić pamięć swo­jej pole­głej sio­stry, Liny. Wiek pobo­rowy miał osią­gnąć dopiero za kilka tygo­dni. Xiri zro­biła to samo po śmierci brata – i być może wła­śnie dla­tego przy­stała na jego prośbę.

Widziała w swoim życiu setki giną­cych żoł­nie­rzy, ale śmierć Liny oka­zała się dla E’ronoh punk­tem zwrot­nym. To, co powinno być ruty­nową misją zwia­dow­czą na zachod­nich wyspach Eirama, zakoń­czyło się tra­ge­dią, gdy chwilę po star­cie nastą­piła awa­ria sil­ni­ków manew­ro­wych jej myśliwca, który runął w dół – już trzeci taki przy­pa­dek w ciągu ostat­nich dni, ale pierw­szy, kiedy ktoś zgi­nął. Wyda­wało się, że wszy­scy w Wieży wstrzy­mali oddech, patrząc, jak sta­tek roz­bija się w wąwo­zie Ram­shead.

To wła­śnie tra­giczny koniec Liny wywo­łał zamieszki na uli­cach. Ilu innych stra­cili – nie przez Eiram, ale wsku­tek tego, że ich flota była kosz­mar­nie prze­sta­rzała? Co uczyni monar­cha, aby to się nie powtó­rzyło? Co zrobi, żeby w końcu wygrać tę wojnę? Gdzie obie­cane racje żyw­no­ści i wody? Xiri nie mogła – nie chciała – wal­czyć jed­no­cze­śnie z wła­snym ludem i z Eira­mem, ale dysy­denci skło­nili
monar­chę do wydzier­ża­wie­nia Kore­lii terenu w górach na połu­dnio­wej pół­kuli w zamian za trzy tuziny dia­blich myśliw­ców. Xiri prze­kli­nała tę decy­zję. Wie­działa jed­nak, że sta­no­wiło to naj­sen­sow­niej­sze roz­wią­za­nie w tej sytu­acji. Ich flota była zbyt mocno roz­pro­szona. E’ronoh goniło resztką sił. Ale… co monar­cha mógłby sprze­dać w zamian za pomoc jako następne? Co wystar­czy­łoby, aby odpo­wied­nio ich wzmoc­nić? Kwe­stio­no­wa­nie jego decy­zji, zwłasz­cza w cza­sie wojny i zwłaszcza przez e’roniań­ską kapi­tan, zosta­łoby uznane za zdradę. Nawet w przy­padku córki samego monar­chy.

Jedyną formą buntu, na jaką mogła się zdo­być Xiri, było odda­nie jed­nego z nowych stat­ków – przy­dzie­lo­nego jej – Rap­tu­sowi, będą­cemu świeżo po pod­sta­wo­wym szko­le­niu bojo­wym. Ona sama zde­cy­do­wała się zacho­wać swo­jego sta­rego gru­chota, któ­rym latała od czasu, gdy się zacią­gnęła. Poza tym, bez względu na to, co pilo­to­wała, zawsze docie­rała tam, gdzie chciała.

– To nie złom – powtó­rzył Rap­tus. Xiri zauwa­żyła, że jego sta­tek się zako­ły­sał – praw­do­po­dob­nie chło­pa­kowi trzę­sły się ręce.

– Spo­koj­nie, Thy­lo­gni­sty Dzie­więć – rzu­cił porucz­nik Segaru. – I sta­raj się lepiej kon­tro­lo­wać sta­tek.

Rap­tus opa­no­wał swoją maszynę i wymam­ro­tał prze­pro­siny.

– Nie mia­łem nic złego na myśli – mruk­nął Thy­lo­gni­sty Dzie­sięć. – Po pro­stu… Wystar­czy spoj­rzeć

Cóż, nie dało się zaprze­czyć – przed nimi cią­gnął się pas szcząt­ków, sta­no­wiący jawne potwier­dze­nie jego słów: czarna, meta­lowa rzeka wra­ków i zamar­z­nię­tych ciał, dry­fu­jąca w kosmo­sie. Począt­kowo Xiri pro­wa­dziła misje, pod­czas któ­rych ścią­gali na pokłady złom i ofiary, zapeł­nia­jąc nimi ładow­nie stat­ków – cho­ciażby po to, aby zapew­nić spo­kój ducha tym cze­ka­ją­cym na powierzchni pla­nety. Teraz było ich jed­nak tak wiele… Uznała, że jeśli zawie­sze­nie broni się utrzyma, spró­buje ponow­nie pod­jąć się tego zada­nia.

„Ludzie chcą po pro­stu mieć coś, co mogliby pogrze­bać” –
przy­po­mi­nał jej czę­sto porucz­nik Segaru. Być może nie dane im się będzie ni­gdy zaprzy­jaź­nić, ale nie mogła kwe­stio­no­wać jego lojal­no­ści i odda­nia spra­wie.

– Nie, on ma rację. To nie jest zło­mo­wi­sko. Tylko cmen­ta­rzy­sko – stwier­dził Thy­lo­gni­sty Sześć, a jego ponu­rym sło­wom towa­rzy­szył dziwny odgłos.

– Czy to twój żołą­dek? – zapy­tał ktoś.

– Jest po pro­stu zde­ner­wo­wany – skwi­to­wał współ­czu­jąco porucz­nik Segaru. – To jego pierw­szy lot.

„Albo jest zwy­czaj­nie głodny, ty wielki dur­niu – pomy­ślała Xiri, gry­ząc się w język, żeby nie powie­dzieć tego na głos. Ale nie mogła zaprze­czyć, że porucz­nik Segaru potra­fił łago­dzić nastroje swo­ich żoł­nie­rzy. – Spo­koj­nie, młody. To tylko mała eks­plo­zja. Wojna nie­uchron­nie pociąga za sobą ofiary. Dopil­nu­jemy, żeby Eiram zapła­cił za swoje zbrod­nie i zato­pimy ich szklane pałace na dnie mórz”.

Segaru prze­jął w ich tan­de­mie rolę tego dobrego, pod­czas gdy ona dawała im wycisk – kazała dawać z sie­bie wszystko, zamar­twia­jąc się jed­no­cze­śnie o to, czy oni i ich gło­du­jące rodziny otrzy­mują obie­cane racje żyw­no­ściowe. Ona musiała wal­czyć ze swoim ojcem o to, aby prio­ry­te­tem były dostawy wody, nie paliwa – i wła­śnie dla­tego ten trans­por­to­wiec z lodem musiał się poja­wić – teraz, zaraz i w nie­na­ru­szo­nym sta­nie, bo po pię­ciu latach walki jej lud uznał, że ma dość.

„Pra­dawni bogo­wie są wście­kli – lamen­to­wała star­szy­zna w świą­tyni. – Pra­dawni bogo­wie są roz­gnie­wani wojną monar­chy i wstrzy­mali desz­cze”.

Xiri nie mogła winić pra­daw­nych bogów – ani nowych, skoro już o tym mowa – za naj­gor­szą suszę, jakiej zaznała jej pla­neta, odkąd się­gali pamię­cią. Mogła wie­rzyć tylko w samą sie­bie i zro­bić wszystko, co w jej mocy, aby zapew­nić swo­jemu ludowi wszelką pomoc. E’ronoh wyma­gało od niej każ­dego poświę­ce­nia, na jakie było ją stać – a ona zamie­rzała dawać z sie­bie wszystko, aż nie zosta­nie jej kom­plet­nie nic.

Pod­czas gdy bliź­nia­cze światy kon­ty­nu­owały swoją powolną wędrówkę po orbi­cie księ­życa, Xiri ska­no­wała powierzch­nię Eirama w poszu­ki­wa­niu ruchu, ale widziała tylko war­stwy obło­ków, kłę­biące się nad tur­ku­so­wymi oce­anami. Żad­nych stat­ków eskor­to­wych, ale wie­działa, że te wkrótce na pewno się poja­wią.

– Moja żona mnie zabije, jeśli znów spóź­nię się na kola­cję – mruk­nęła Thy­lo­gni­sta Trzy. Xiri wie­działa, że Kinni jest jedną z naj­star­szych człon­kiń eska­dry – eme­ry­to­wana mecha­niczka ponow­nie zacią­gnęła się do woj­ska kilka lat temu.

– Tęsk­nię za potrawką pilafa mojej mamy – dodał Rap­tus.

Kinni zaśmiała się cicho.

– Ma się rozu­mieć, wszy­scy jeste­ście mile widziani!

– Teraz, gdy wojna się skoń­czyła… – zaczął Thy­lo­gni­sty Sześć, ale prze­rwało mu zna­czące chrząk­nię­cie.

– Prze­stań śnić! – wark­nął Thy­lo­gni­sty Trzy­na­ście. – Do końca jesz­cze daleko. To się nie skoń­czy, dopóki nie zwrócą wszyst­kiego, co nam ode­brali. Naszej kolo­nii, naszego księ­cia, naszego życia. Eiram ni­gdy nie powi­nien zaznać pokoju.

Thy­lo­gni­sty Trzy­na­ście, Rev Fer­rol, był synem wice­króla Fer­rola, jed­nego z naj­bar­dziej zaufa­nych dorad­ców ojca Xiri, a jego słowa oka­zały się tymi samymi gorz­kimi fra­zami, które monar­cha gło­sił ze swo­jego bal­konu, gdy czuł, że morale jego ludu spada. Roz­le­gły się pomruki ogól­nej zgody i Xiri spró­bo­wała prze­łknąć ślinę, ale miała zbyt wyschnięte gar­dło. Czuła na sobie spoj­rze­nie porucz­nika Segaru, ale tylko potrzą­snęła głową. Jej ludzie byli sfru­stro­wani, a ona zawio­dłaby ich nie tylko jako kapi­tan, ale i jako księż­niczka, gdyby wyłą­czyła się teraz tylko i wyłącz­nie z powodu wła­snego poczu­cia winy.

– Po pro­stu łapiemy oddech, to wszystko. I pąkle – dodał porucz­nik Segaru.

– Moja bab­cia mawiała, że kiedy była mała, mie­rzyli czas nie według księ­życa, ale według tego, kiedy statki Eirama prze­la­ty­wały nad mia­stem. – Rap­tus zachi­cho­tał ner­wowo. – Myślę, że prze­sa­dzała, ale to było wieki temu.

– Czyżby? – prych­nęła Kinni. – W takim razie wygląda na to, że mam kil­ka­set lat!

Wszy­scy się roze­śmiali.

– Cóż, kiedy to się skoń­czy – powie­dział Rap­tus z tym swoim, tak typo­wym dla niego prze­ko­na­niem – zabie­ram się barką na jedną z tych pla­net wypo­czyn­ko­wych.

– Żadna barka wyciecz­kowa tu nie przy­leci – mruk­nął Rev.

– Sły­sza­łem, że na nie­któ­rych świa­tach można zapła­cić za jed­no­cze­sne…

– Co jed­no­cze­snego, Dzie­siątko? – roz­legł się prze­ry­wany trza­skami głos Xiri i reszta zaczęła chi­cho­tać, roz­ba­wiona zakło­po­ta­niem pilota.

Chło­pak zamilkł, po czym wykrztu­sił:

– K…księż­niczko! To zna­czy, pani kapi­tan… kapi­tan A’lba­ran.

– W porządku, Thy­lo­gni­sty. Bądź czujny – pole­cił mu spo­koj­nie porucz­nik Segaru.

Xiri uśmiech­nęła się pod nosem. Lubiła, gdy jej ludzie opo­wia­dali o swo­ich marze­niach i pla­nach. Wyobra­żali sobie „kiedy” i „potem”. Ich nadzieja była kru­cha, ale mieli ją, a ona nie mogła o tym zapo­mi­nać – nawet na sekundę.

Na jej panelu kon­tro­l­nym zami­go­tała lampka czuj­nika. Z pochmur­nej atmos­fery Eirama wyło­niło się kil­ka­na­ście stat­ków o bul­wia­stych kadłu­bach, przy­sto­so­wa­nych przede wszyst­kim do zanu­rza­nia się pod powierzch­nię wody, a dopiero w dru­giej kolej­no­ści do lotów kosmicz­nych.

– Są tu! – zawo­łał Rap­tus. Jego sta­tek wyrwał się naprzód, ale za chwilę się zatrzy­mał.

– Spo­koj­nie – ostrzegł go ponow­nie porucz­nik Segaru.

– To te nowe statki – wykrztu­sił Rap­tus, dysząc ciężko. – Ich sys­temy ste­row­ni­cze są zbyt czułe.

– Jaasne – mruk­nął Trzy­nastka, a pozo­stali par­sk­nęli śmie­chem.

– Pamię­taj­cie – upo­mnie­nie Xiri sku­tecz­nie ich uci­szyło – Eiram też odbiera ładu­nek. Zarówno oni, jak i my eskor­tu­jemy dostawy na nasze pla­nety. Cze­kaj­cie na moje roz­kazy.

– Pani kapi­tan – zgło­sił porucz­nik Segaru. – Wywo­łują cię.

Xiri obli­zała przed­nie zęby. Sta­rała się nie myśleć o swoim pra­gnie­niu i walą­cym nie­spo­koj­nie sercu. Eska­dra jej potrze­bo­wała. Podob­nie jak E’ronoh.

– Tu kapi­tan Xiri A’lba­ran – powie­działa, sta­ra­jąc się brzmieć pew­niej, niż się czuła.

– Pani kapi­tan, tu gene­rał Nhi­van Lao – dobiegł z jej gło­śnika rze­czowy głos, znie­kształ­cony przez sys­temy prze­sta­rza­łego myśliwca. Ude­rzyła mocno w panel, aby skło­nić je do lep­szej współ­pracy i pozbyć się zakłó­ceń. – Uzgod­ni­li­śmy, że kory­tarz mię­dzy pla­ne­tami będzie czy­sty. I to wy zapro­po­no­wa­li­ście te warunki, o ile się nie mylę…

– Zga­dza się, gene­rale – odparła Xiri. – Ale nasz trans­port się opóź­nia. Na waszym miej­scu rów­nież oka­za­li­by­śmy wam tę uprzej­mość i…

– Och, czyżby? – prych­nął gene­rał.

Xiri nie dała się jed­nak spro­wo­ko­wać, więc w ete­rze zapa­dła cisza, aż w końcu męż­czy­zna odchrząk­nął i pod­jął:

– W porządku zatem. Pil­nuj­cie więc, żeby nie opusz­czać waszej strony kory­ta­rza.

– Oczy­wi­ście. – Roz­łą­czyła się, zak­tu­ali­zo­wała dane doty­czące roz­lo­ko­wa­nia swo­jej eska­dry, po czym ści­snęła moc­niej stery i wbiła wzrok w pustą prze­strzeń kosmiczną, jakby mogła samą tylko siłą spoj­rze­nia otwo­rzyć w niej czarną dziurę i wyrwać trans­por­to­wiec z nad­prze­strzeni.

– Powin­ni­śmy zabrać wszystko, co mają, plus nasz ładu­nek – wark­nął Rev. – Założę się, że pla­nują to samo. Idę o zakład, że…

– Nie ufał­bym Eiram­czy­kom, nawet gdy­bym miał dwoje zdro­wych oczu – wszedł mu w słowo porucz­nik Segaru. – Ale na razie zosta­jemy na swo­ich poste­run­kach.

– Czy nie stra­cił pan przy­pad­kiem oka w pierw­szej bitwie, sir? – zagad­nął Rap­tus.

– Zga­dza się.

– Chcę, żeby ten kanał pozo­stał czy­sty – ostrze­gła Xiri. – Czy to jasne?

Jeden po dru­gim człon­ko­wie eska­dry roz­łą­czali się, potwier­dza­jąc przy­ję­cie roz­kazu.

Lampki sygna­li­za­cyjne jej sys­temu czuj­ni­ków ponow­nie zamru­gały.

– Zbliża się sta­tek, za chwilę opu­ści nad­prze­strzeń – oznaj­miła, czu­jąc, jak wnętrz­no­ści skrę­cają jej się w cia­sny węzeł ocze­ki­wa­nia.

Pośród ota­cza­ją­cych ich punk­ci­ków świetl­nych znaj­do­wała się ukryta strefa wyj­ścia z nad­prze­strzeni, którą Repu­blika utwo­rzyła kilka lat temu. Wyglą­dało na to, że mimo iż E’ronoh i Eiram tkwiły w samym środku kosmicz­nego wygwiz­dowa, znaj­do­wały się jed­no­cze­śnie na tra­sie wio­dą­cej w każde dowolne miej­sce w galak­tyce.

Gdy sta­tek wyszedł z nad­prze­strzeni, Xiri wstrzy­mała oddech. Pro­wa­dziła swoją eska­drę nad błysz­czą­cymi igli­cami Doliny Modine, widziała, jak kwitną pierw­sze pustynne róże, a jed­nak w tej chwili nic nie wyda­wało jej się pięk­niej­sze od tego sta­rego, zardze­wia­łego trans­por­towca z lodem.

Pochy­liła się wycze­ku­jąco naprzód, a jej usta roz­cią­gnęły się w uśmie­chu tak sze­ro­kim, że spierzch­nięte wargi popę­kały i zaczęły krwa­wić. Mimo to, obser­wu­jąc, jak holow­nik sunie kory­ta­rzem mię­dzy E’ronoh i Eira­mem, nie mogła się opę­dzić od bole­snej świa­do­mo­ści, że cały lód prze­wo­żony na jego pokła­dzie jest już roz­dy­spo­no­wany i będą musieli zna­leźć spo­sób, by zdo­być wię­cej, zanim roz­dzielą ostat­nie kro­ple wody. Tym jed­nak zamie­rzała się mar­twić póź­niej.

Była o krok od wywo­ła­nia trans­por­towca, gdy czuj­niki jej myśliwca zapisz­czały, tym razem sygna­li­zu­jąc ano­ma­lię.

– Pani kapi­tan? – ode­zwał się Segaru, wyraź­nie zmar­twiony i zdez­o­rien­to­wany. – Z nad­prze­strzeni wycho­dzą wła­śnie dwa kolejne statki. Musimy oczy­ścić… – Urwał, gdy tuż przed nimi zma­te­ria­li­zo­wała się potężna jed­nostka, tylko o włos uni­ka­jąc zde­rze­nia z jej stat­kami. Do tej pory Xiri widziała podobne maszyny jedy­nie w Holo­Ne­cie, a z gorącz­ko­wych komen­ta­rzy, które natych­miast roz­brzmiały na kanale, wyni­kało, że człon­ko­wie jej eska­dry rów­nież.

– Czy to long­beam typu Alif?

– Czy to nie statki Repu­bliki?

– _Dank far­rik_, co tu robi Repu­blika?

Long­be­amy miały wąskie kadłuby, zakoń­czone zwę­ża­ją­cymi się dzio­bami. Xiri śle­dziła tor ich lotu, gro­żący podwójną koli­zją z trans­por­tow­cem lodu. Aby zapo­biec zde­rze­niu, holow­nik zawi­nął w bok i zmie­nił kurs, kie­ru­jąc się w stronę Eirama. Jeśli ścią­gnie go gra­wi­ta­cja oce­anicz­nej pla­nety, E’ronoh będzie mogło się poże­gnać z kolejną dostawą wody. Eiram mógłby prze­jąć trans­port tylko dla­tego, że zna­lazł się w ich prze­strzeni, a cały trud, jaki Xiri wło­żyła w dopro­wa­dze­nie do tej sytu­acji – tym­cza­so­wego zaskle­pie­nia bole­snej rany wojny, aby zapew­nić chwi­lowy pokój – poszedłby na marne.

Gdyby jed­nak inter­we­nio­wała, naru­szy­łaby gra­nice kory­ta­rza i wkro­czy­łaby na tery­to­rium prze­ciw­nika, który mógłby roz­po­cząć ostrzał.

– Gene­rale Lao? – rzu­ciła do mikro­fonu. – Zgłoś się!

Jego odpo­wiedź zagłu­szył trzask zakłó­ceń.

– Pani kapi­tan… – roz­brzmiał na ich pry­wat­nym kanale nie­spo­kojny głos porucz­nika Segaru.

Palce Xiri na panelu kon­tro­l­nym zadrżały.

– Pró­buję ich wywo­łać!

Jeden z long­be­amów zgło­sił się, nada­jąc znie­kształ­cony komu­ni­kat:

– Tu repu­bli­kań­ski long­beam „Paxion”. Kto jest tu odpo­wie­dzialny za kie­ro­wa­nie ruchem nad­prze­strzen­nym?

Xiri nie mogła powstrzy­mać gorz­kiego śmie­chu.

– „Paxion”? Zawra­caj­cie. Nie macie upo­waż­nie­nia do wkra­cza­nia w e’roniań­ską prze­strzeń kosmiczną.

– Z kim roz­ma­wiam? – spy­tał ura­żony głos.

Xiri nie odpo­wie­działa. Rzeka złomu i kosmicz­nego śmie­cia przy­śpie­szyła, wzbu­rzona, gdy „Paxion” wbi­jał się coraz głę­biej w prze­strzeń mię­dzy dwoma świa­tami. W stronę jej eska­dry mknęły roz­pę­dzone szczątki. Coś, co wyglą­dało jak hełm, roz­trza­skało się o ilu­mi­na­tor jej kok­pitu, pozo­sta­wia­jąc na trans­pa­stali rysę.

Drugi, nie­zi­den­ty­fi­ko­wany long­beam odbił od „Paxiona” i skie­ro­wał się w stronę księ­życa. Ponie­waż jed­nak Eiram i E’ronoh znaj­do­wały się tak bli­sko sie­bie, kory­tarz kosmiczny był nie­zwy­kle wąski, a statki nie­przy­zwy­cza­jone do nawi­ga­cji w ich ukła­dzie mogły łatwo wpaść w stud­nię gra­wi­ta­cyjną któ­rejś z pla­net. Pilot „Paxiona” naj­wy­raź­niej nie przy­wykł do tak deli­kat­nych manew­rów i zaczy­nało go już ścią­gać w kie­runku E’ronoh. Kiedy próby nawią­za­nia kon­taktu zawio­dły, Xiri pod­jęła decy­zję: wie­działa, że musi coś zro­bić. Musiała dzia­łać – i liczyć na to, że Eiram zro­zu­mie, iż to próba unik­nię­cia long­beama, a nie akt agre­sji.

– Eska­dro Thy­lo­gni­stych? Za mną! – rzu­ciła do komu­ni­ka­tora, pod­no­sząc swój myśli­wiec coraz wyżej i wyżej. – Oddal­cie się od „Paxiona” i pod żad­nym pozo­rem nie prze­kra­czaj­cie, powta­rzam, nie prze­kra­czaj­cie gra­nic kory­ta­rza.

– Ale trans­por­to­wiec wciąż leci w złą stronę! – zawo­łał spa­ni­ko­wany Rap­tus. Widziała, jak jego dia­bli myśli­wiec odłą­cza się od ich grupy.

– Thy­lo­gni­sty Dzie­więć, utrzy­maj szyk! – roz­ka­zała Xiri. – Porucz­niku Segaru, niech pan wywoła holow­nik i poleci im zmie­nić kurs. Ja roz­mó­wię się z gene­ra­łem.

Nie miała jed­nak oka­zji tego zro­bić. Zbun­to­wany dia­bli myśli­wiec cał­ko­wi­cie wyła­mał się z szyku i mknął przez prze­strzeń, wyko­nu­jąc gwał­towne zwroty i prze­chyły.

– Thy­lo­gni­sty Dzie­więć, gdy­byś nie zagra­żał bez­pie­czeń­stwu naszej misji, pogra­tu­lo­wał­bym ci naj­lep­szego lotu w two­jej kla­sie – rzu­cił kwa­śno porucz­nik Segaru. – A teraz bierz dupę w troki i natych­miast tu wra­caj!

– To nie ja! – jęk­nął Rap­tus. – Stra­ci­łem kon­trolę nad stat­kiem! Nie mogę…

– Dzie­wiątko, to był roz­kaz! Sły­szysz?! – wark­nęła Xiri, krzy­wiąc się na dźwięk trza­sków sprzę­że­nia zwrot­nego. Wszyst­kie statki pró­bo­wały poro­zu­mieć się ze sobą na raz, ale komu­ni­katy nie docie­rały do odbior­ców, bo przez pole szcząt­ków przedarła się wła­śnie świe­tli­sta zie­lona smuga, mknąc na spo­tka­nie sił Eirama. Nie miało zna­cze­nia, że wiązka nie tra­fiła. To był strzał oddany z e’roniań­skiego myśliwca Thy­lo­gni­stego Dzie­więć.

I ta jedna salwa wystar­czyła.

Xiri nie sły­szała nic poza ogłu­sza­ją­cym dud­nie­niem pulsu w skro­niach. Czuła w ustach smak krwi ze spę­ka­nych warg, a z gar­dła wydo­był jej się zdu­szony, bez­radny okrzyk. Na chwilę zapa­no­wała cisza, gdy komu­ni­ka­tory zamil­kły, a potem każda z eiram­skich jed­no­stek odpo­wie­działa ogniem.Rozdział czwarty. Kanał Rayes, miasto stołeczne Erasmus, Eiram

Kiedy nad Eira­mem spa­dały gwiazdy, nikt nie patrzył w górę. Miesz­kańcy sto­licy wie­dzieli, że nie ma nic szcze­gól­nie inte­re­su­ją­cego w kawał­kach skał z kosmosu – nie wtedy, gdy bur­czało im w żołąd­kach, a racji było bole­śnie mało. I wła­śnie dla­tego w momen­cie, gdy dwa obiekty prze­biły się przez wiecz­nie spo­wi­ja­jące gór­skie szczyty chmury, nikt nie zaczął pani­ko­wać. Nikt nie odczu­wał stra­chu. Nikt nie wypo­wia­dał życzeń ani nie podzi­wiał, jak szczątki opa­dają w dół. Już wkrótce miej­skie wie­życzki rakiet obron­nych namie­rzą cel, a w razie awa­rii poci­sków, kopuły elek­tro­sta­tyczne, ota­cza­jące tak wiele głów­nych miast Eirama, ochro­nią znaj­du­ją­cych się pod nimi oby­wa­teli.

Phan-tu Zenn był pierw­szą osobą, która zauwa­żyła statki wcho­dzące w atmos­ferę pla­nety. Pocho­dzący zni­kąd chło­piec miał dziwny zwy­czaj spo­glą­da­nia w niebo.

Roz­pro­wa­dzał racje żyw­no­ściowe i niósł pomoc miesz­kań­com oko­lic Kanału Rayes, wąskiego szlaku wod­nego, wpa­da­ją­cego do Morza Era­smus. W tej czę­ści mia­sta obskurne budynki nacho­dziły na sie­bie jak rzędy zgni­łych, krzy­wych zębów. Wysy­cha­jące wodo­ro­sty i pąkle zna­czyły ściany i mury kanału, niczym okru­chy chleba, po któ­rych każdy mógł dotrzeć do przy­stani. Wychu­dzone sło­no­wodne ptaki, pod­la­tu­jące zbyt bli­sko kopuły, rażono impul­sami elek­trycz­nymi, co uczyło je, aby nie powta­rzały tego błędu. Prze­zro­czy­sta tar­cza ochronna ota­cza­jąca mia­sto była jed­nak widoczna dzięki bia­łym pasmom wyła­do­wań elek­trycz­nych, powta­rza­ją­cych wzory wzno­szą­cych się fal, ozna­cza­ją­cych punkty dostępu dla stat­ków, które mogły przez nią prze­cho­dzić, a w tle wiecz­nie dawał się sły­szeć cha­rak­te­ry­styczny szum osłon.

Phan-tu nie powi­nien był w ogóle prze­by­wać na tere­nie Kanału Rayes, ale na prze­strzeni lat nauczył się wymy­kać swo­jej ochro­nie. Wsko­czył na grzbiet ago­pie i popro­wa­dził wod­nego konia na swoje ulu­bione molo.

W kilka chwil został oto­czony przez tłum ludzi – zarówno tych uro­dzo­nych i wycho­wa­nych nad Rayes, jak i uchodź­ców, przy­by­wa­ją­cych tłum­nie z zachod­nich wysp, które ostat­nio zostały zaata­ko­wane przez siły E’ronoh. Phan-tu powi­nien się cie­szyć, że wojna z ich bliź­nia­czą pla­netą nie dotarła jesz­cze do sto­licy, ale znisz­cze­nie pobli­skich miast ozna­czało, że infra­struk­tura Era­smusa ero­do­wała tak szybko, jak ich wybrzeża w porze mon­su­no­wej. I to wła­śnie ci na samym dole naj­do­tkli­wiej odczu­wali brze­mię tego cię­żaru.

Mimo to nawet teraz, wrę­cza­jąc potrze­bu­ją­cym racje żyw­no­ściowe, gra­nulki nawad­nia­jące i wszystko inne – cokol­wiek tylko zdo­łał wydo­stać z pała­co­wych odpa­dów – był bole­śnie świa­dom tego, że to sta­now­czo za mało. Opróż­nił już swój wózek, a prze­cież dopiero co zaczął roz­da­wać jego zawar­tość! Czuł w piersi doj­mu­jący ból, patrząc, jak rodzice i starsi odcho­dzą z pustymi rękami. Posu­nął się nawet do tego, że zaofe­ro­wał miej­sco­wym swoją tunikę z lnia­nego włókna i wyszy­wane złotą nicią pan­to­fle, które spra­wiały, że czuł się wręcz idio­tycz­nie w tym oto­cze­niu. Ale nikt ich nie chciał. Z dru­giej strony jed­nak nikt na niego nie pomsto­wał ani nie powie­dział pod jego adre­sem złego słowa – nie pozwo­lili, aby ich despe­ra­cja prze­ro­dziła się w gniew. A przy­naj­mniej nie ten wymie­rzony bez­po­śred­nio w niego.

Phan-tu był prze­cież jed­nym z nich.

Wie­dział, że powi­nien już wra­cać do pałacu. Jego matki z pew­no­ścią się o niego mar­twiły. Ale pamięć mię­śniowa zapro­wa­dziła go na molo. Zano­to­wał w pamięci, ile osób ode­szło z niczym. Wię­cej, niż mógł zli­czyć. Bez­rad­ność, którą czuł w związku z tym fak­tem, dła­wiła go nie­mal fizycz­nie i szu­kał uko­je­nia w widoku morza.

Na naj­bar­dziej wysu­nię­tym na połu­dnie krańcu kanału, po spę­ka­nym molo peł­zał bla­do­nie­bie­ski skor­pion wiel­ko­ści kamyka – zbyt młody, aby być jado­wi­tym, ale na tyle mały, że musiał jakimś cudem prze­śli­zgnąć się przez kopułę. Zrzu­cił go kop­nia­kiem z kra­wę­dzi.

Wzdłuż wybrzeża tło­czyły się małe kwa­dra­towe domki, wznie­sione z bia­łego kamie­nia i poma­lo­wane na jaskrawe odcie­nie błę­kitu, zie­leni i żółci. Płó­cienne mar­kizy zapew­niały nie­wiele cie­nia w peł­nym słońcu, ale tak czy ina­czej, to był jego dom. Kie­dyś, przed naj­gor­szym mon­su­nem w jego życiu, miesz­kał tu ze swoją bio­lo­giczną matką i młod­szą sio­strą Tallą. Pew­nego razu, gdy kopuła elek­tro­sta­tyczna nie wytrzy­mała naporu sztor­mo­wych fal, wszyst­kich zmio­tło bez­li­to­sne morze. Tylko jemu udało się dotrzeć do brzegu.

Gdy tłumy się roze­szły, dziew­czynka z krót­kimi brą­zo­wymi lokami, ubrana w sukienkę uszytą z jakie­goś prze­two­rzo­nego płótna, szarp­nęła go za nogawkę spodni. Wyglą­dała jak jego sio­stra, więc przy­klęk­nął i wska­zał na jej zamkniętą pięść.

– Co tam masz? – zapy­tał.

Wyda­wała się mocno pode­ner­wo­wana, ale Phan-tu uśmiech­nął się do niej cie­pło. Miała taką samą cerę jak on –
jasno­brą­zową skórę, usianą zie­lon­ka­wymi pie­gami i bla­do­zie­lone oczy, cha­rak­te­ry­styczne dla Eiram­czy­ków, któ­rzy osie­dlili się na pla­ne­cie wiele poko­leń temu.

– Dla kró­lo­wej – wymam­ro­tała, roz­pro­sto­wu­jąc drobne paluszki i odsła­nia­jąc garstkę pokry­tych bło­tem pereł.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki