Stewardesa - ebook

Rozdział 1

Najpierw poczuła zapach hotelowego szamponu, bliskowschodni aromat budzący skojarzenia z anyżem, a później, kiedy otworzyła oczy, zauważyła, że światło wpadające przez okno różni się od światła w pokojach, w których zazwyczaj zatrzymywała się załoga. Między grubymi, ale niezaciągniętymi do końca zasłonami na całej długości została cienka szpara, przez którą sączyło się poranne słońce. W miejscu, gdzie padało na podłogę, dywan wydawał się całkiem wypłowiały. Zamrugała oczami, nie z powodu światła, lecz kłującego bólu przeszywającego czaszkę. Marzyła o szklance wody, ale wiedziała, że zbliżającego się nieuchronnie kaca powstrzymałoby chyba tylko tsunami. Powinna wziąć coś przeciwbólowego, niestety – czerwone tabletki, które w takich chwilach łykała jak M&M’sy, były daleko stąd – zostały w torbie z lekami w jej pokoju. W jej hotelu.

Bo to zdecydowanie nie był jej hotel, tylko jego. Czyżby jednak postanowiła tu wrócić? Na to wygląda. Wydawało się jej, że stąd wyszła i udała się do znacznie skromniejszego pokoju wynajętego przez linie lotnicze. Taki przynajmniej był plan. W końcu musiała dzisiaj rano zdążyć na samolot.

Przez głowę powoli zaczęły się jej przetaczać pytania, na które będzie musiała odpowiedzieć, kiedy wreszcie przewróci się na plecy. Pierwsze i najważniejsze brzmiało: która jest godzina? Budzik musiał stać po drugiej stronie łóżka, bo po tej go nie było. Na jej stoliku nocnym znajdowały się telefon oraz porcelanowa taca, a na niej ciastka z daktylami i trzy idealnie równe kostki rachatłukum, każda nakłuta na maleńką srebrną wykałaczkę w kształcie miniaturowej włóczni. Czas naglił, ponieważ wszyscy członkowie załogi mieli się stawić w holu hotelu – jej hotelu – najpóźniej kwadrans po jedenastej. Stamtąd mieli pojechać autobusem na lotnisko, żeby wsiąść na pokład samolotu lecącego do Paryża. Wszystkie inne pytania, w tym to, jakim cudem zdoła znaleźć w sobie dość siły i odwagi, żeby podnieść się z łóżka i postawić nogi na ziemi – a czuła, że w tej chwili podobny wyczyn wymagałby hartu ducha godnego olimpijskiej gimnastyczki – miały w tej chwili drugorzędne znaczenie. Oddychała wolno i głęboko, lekko świszcząc przez nos, i tym razem wychwyciła w powietrzu nutę wyraźniejszą od anyżu: woń seksu. Tak, pokój przepełniał charakterystyczny aromat szamponu z luksusowego hotelu, ale dało się wyczuć także zapachy dwóch ciał, jego i jej, a także wsiąknięte w pościel dowody tego, co się tutaj działo w nocy. On też nadal tu był, spał w absolutnej ciszy. Wiedziała, że zobaczy go obok siebie, gdy tylko przewróci się na plecy. Gdy tylko się podniesie.

Boże, gdyby chociaż zabrała go do swojego hotelu. Ale on przy kolacji dyskretnie wsunął jej do ręki klucz, mówiąc, że wróci o dwudziestej pierwszej, i prosząc, by zaczekała w jego pokoju. Tak też zrobiła. Okazało się, że mieszkał w apartamencie, przestronnym, urządzonym z najwyższym smakiem i większym od jej mieszkania na Manhattanie. W salonie stał stolik kawowy inkrustowany masą perłową, drewno było tak wypolerowane, że odbijało światło jak księżyc w pełni. W barze – i to był prawdziwy bar, nie mały barek czy minilodówka z jedną półką i kilkoma puszkami coli zero – znalazła butelkę szkockiej, która pewnie kosztowała więcej niż jej miesięczny czynsz w Nowym Jorku.

Zamknęła oczy, próbując stłumić poczucie wstydu i obrzydzenia. Powtarzała sobie, że taka już po prostu jest – taką już ma naturę – żeby chociaż trochę złagodzić ogarniający ją wstręt do samej siebie. Przecież w nocy dobrze się bawili, prawda? Oczywiście, że tak. W każdym razie tak przypuszczała. Kiedy pierwszy raz otworzyła oczy, przez chwilę miała nadzieję, że tylko upiła się do nieprzytomności, ale szybko stało się jasne, że kompletnie urwał się jej film. Znowu. Różnica nie leżała jedynie w nazewnictwie – dobrze to wiedziała, bo doświadczyła i jednego, i drugiego. Upicie się do nieprzytomności oznaczało żenujące zakończenie imprezy: nieraz zdarzyło się jej zasnąć z głową zagrzebaną w poduszkach na kanapie, podczas gdy wokół niej zabawa trwała w najlepsze. Urwanie filmu było bardziej upokarzające następnego ranka, kiedy budziła się w obcym łóżku z jakimś obcym facetem, nie mając bladego pojęcia, jak tam trafiła. Przynajmniej teraz przypominała sobie ten pokój i tego mężczyznę, a to dobry znak, ale wyraźnie miała spore luki w pamięci. Ostatnie, co pamiętała, to że zbiera się do wyjścia. W swoim wspomnieniu była ubrana i stała w drzwiach apartamentu, a on miał na sobie fantazyjny, hotelowy szlafrok – od zewnątrz wzór w czarno-białą zebrę, od wewnątrz frotté – i śmiał się, że ciągle nie posprzątali rozbitej butelki. Mamrotał coś, że zarówno rozlaną wódką, jak i ostrymi jak sztylety odłamkami szkła zajmie się rano.

A jednak jakimś sposobem znalazła się ponownie w jego łóżku.

Westchnęła, powoli, ostrożnie, żeby nie podsycić nadchodzącego bólu głowy. W końcu spróbowała się podnieść i natychmiast ogarnęły ją mdłości, a pokój zawirował przed oczami. Szybko opuściła głowę z powrotem na miękką puchową poduszkę.

W samolocie zwróciła uwagę na jego wodę kolońską, spodobał się jej ten drzewny zapach, a on powiedział, że to jakaś rosyjska marka. Jak sam przyznał, uwielbiał wszystko, co rosyjskie. Był Amerykaninem, tłumaczył ze śmiechem, chłopakiem z Południa, ale jego rodzina pochodziła z Rosji i czuł, że on także ma duszę Rosjanina. Puszkin, Eugeniusz Oniegin, coś o cierpieniu i pustce w sercu. Rosjanie wpompowali pieniądze w jego fundusz hedgingowy – mówił o tym z iście dziecięcym entuzjazmem, bez śladu chełpliwości – i ci stuknięci oligarchowie byli dla niego jak rodzina. Te groźne rosyjskie niedźwiedzie stawały się przy nim pluszowymi misiami.

Teraz nie czuła już jego wody kolońskiej i przypomniała sobie, że przecież wzięli razem prysznic. Pamiętała dużą, elegancką kabinę z czarno-białego marmuru, wyposażoną w marmurową ławeczkę – tam siedziała mu na kolanach, kiedy myła włosy tym anyżowym szamponem.

Nazywał się Alexander Sokolov i był chyba z siedem czy osiem lat młodszy od niej; w każdym razie wyglądał na niewiele ponad trzydzieści lat. Chciał, żeby mówiła na niego Alex; zdrobnienie Al brzmiało jego zdaniem zbyt amerykańsko. Wyznał, że w idealnym świecie używałby swojego pełnego imienia, ponieważ najbardziej kojarzyło się z Rosją, ale kiedy rozpoczął pracę, jego szefowie zasugerowali, żeby przyzwyczaił się do Alexa – taka wersja brzmiała najbardziej neutralnie i międzynarodowo, co miało szczególne znaczenie z uwagi na to, ile czasu spędzał, jeżdżąc po całym świecie. Dorastał w Wirginii, choć w jego wymowie nie było ani śladu południowego akcentu, a obecnie mieszkał na Upper West Side na Manhattanie i kierował funduszem działającym w ramach firmy Unisphere Asset Management. Był typem matematycznego kujona, co jak sam przyznawał, stanowiło źródło jego sukcesu – to dzięki temu jego fundusz przynosił ogromne zyski wielu ludziom po obu stronach Atlantyku. Ewidentnie lubił to, czym się zajmował, choć uparcie powtarzał, że w życiu nie ma nic nudniejszego niż zarządzanie cudzymi pieniędzmi, dlatego chciał głównie rozmawiać o jej pracy. Jej opowieści z frontu niezmiernie go pasjonowały.

Podczas lotu do Dubaju siedział na miejscu 2C i nie spał ani minuty. Pracował na laptopie, oglądał filmy oraz flirtował z nią. Przez ten czas poznał ją o wiele lepiej niż ona jego. Jeszcze w powietrzu ustalili, że po wylądowaniu utną sobie krótką drzemkę, a potem wybiorą się razem na kolację. Mieli się spotkać w holu jego hotelu. Już wtedy wiedzieli, że kolacja będzie zaledwie częścią gry wstępnej.

Jeszcze raz powtórzyła w myślach jego imię i zaczęła zbierać się w sobie, żeby w końcu przewrócić się na plecy i stawić czoła nawałnicy bólu. Oraz jemu. Znów pomyślała o tym, ile araku wypiła wczoraj wieczorem. Pamiętała, jak sześćdziesięcioprocentowy trunek po dodaniu lodu zmieniał się z przejrzystego w mleczny. A potem doszła jeszcze wódka, butelka stolicznej, którą doniosła im późnym wieczorem jego znajoma. W przeszłości Cassie nieraz miała do czynienia z arakiem – piła go zawsze, gdy przylatywała do Bejrutu, Stambułu czy Dubaju. Ale czy kiedykolwiek zdarzyło się jej wypić go w takiej ilości? Chciała wierzyć, że nie, ale okłamywała samą siebie. Oczywiście, że tak. To nie pierwszy raz. Pewnego dnia straci pracę w liniach lotniczych; pewnego dnia przesadzi, podleci zbyt blisko do słońca i obleje test na obecność alkoholu we krwi, a to będzie początek końca. Końca wszystkiego. Znajdzie się na szlaku, który swego czasu przetarł jej ojciec, a dobrze wiedziała, dokąd ta ścieżka prowadzi.

Nie, dla niej konsekwencje mogą być znacznie gorsze, ponieważ jej ojciec był mężczyzną, a ona jest kobietą. A prawda jest taka, że pijaństwo rzadko kończy się dobrze niezależnie od płci, ale to nad kobietami wisi dodatkowo groźba gwałtu.

Westchnęła. Szkoda, że samoloty jej linii nie latają do Rijadu – w Arabii Saudyjskiej w pokojach hotelowych w ogóle nie ma alkoholu. Musiałaby przez cały czas nosić abaję do kostek i nigdy nie wychodziłaby na ulicę sama, więc nie miałaby okazji rozglądać się za facetami. Ani spotykać się z nimi w holu hotelowym.

Może wszystko skończyłoby się lepiej, gdyby Alex nie odebrał telefonu od swojej znajomej, po którym oboje zaczęli się ubierać. Ta kobieta – na imię miała chyba Miranda, ale po całej nocy picia do nieprzytomności Cassie pamiętała wszystko jak przez mgłę – zadzwoniła zaraz po tym, jak wyszli spod prysznica, umyci, ale wciąż trochę pijani, i powiedziała, że wpadnie do nich na drinka. Cassie odniosła wrażenie, że ta Miranda też ma coś wspólnego z funduszem hedgingowym i nazajutrz ma uczestniczyć w tych samych spotkaniach co Alex. Możliwe, że zajmowała się też jakimiś nieruchomościami w Dubaju, ale Cassie nie była pewna, od kogo to usłyszała.

Kiedy Miranda zjawiła się w apartamencie, szybko stało się jasne, że ona i Alex znają się bardzo słabo i tak naprawdę widzą się po raz pierwszy. Mimo to łączyły ich relacje wykraczające poza pracę – wyglądało na to, że mają wspólnych znajomych i kontrahentów w branży budowlanej, od których roi się w tym mieście rodem z science fiction. Była w jego wieku, miała ciemne oczy w kształcie migdałów i kasztanowe włosy związane w nienaganny kok francuski. Nosiła luźne czarne spodnie i skromną, ale elegancką czerwono-czarną tunikę. I miała cholernie mocną głowę. Przez dobrą godzinę, a może dłużej, siedzieli w trójkę w wystawnie urządzonym salonie, osuszając butelkę wódki, którą przyniosła ze sobą Miranda. Cassie przeszło nawet przez myśl, że cała sytuacja mogła stanowić wstęp do zaplanowanego trójkąta, i choć sama nie zamierzała niczego inicjować, nie odmówiłaby, gdyby takowa propozycja wyszła od Alexa albo Mirandy. Alkohol, luźna rozmowa, luksusowy apartament – to wszystko sprawiło, że po raz kolejny poczuła, jak ogarnia ją podniecenie. Alex i Miranda zajmowali fotele po przeciwnych stronach tego pięknego stolika kawowego, ona zaś siedziała sama na kanapie i z jakiegoś powodu fakt, że znajdowali się w pewnej odległości od siebie, zdawał się jeszcze bardziej podgrzewać atmosferę. Ostatecznie jednak do niczego nie doszło. Miranda wyszła, na pożegnanie całując jedynie powietrze obok ich policzków. Ale na pewno nie zdążyła jeszcze nawet dojść do windy, do której wchodziło się na końcu jednego z licznych korytarzy, kiedy Alex ponownie zaczął ściągać z Cassie ubranie i chwilę potem znowu się kochali, tym razem w sypialni, na tym królewskim łożu z masywnym zagłówkiem w kształcie arabskiego łuku.

Ale po wszystkim z powrotem się ubrała. Na pewno. Na sto procent. Zamierzała wrócić do swojego hotelu. Czy nie pożegnała się z nim pod drzwiami apartamentu? Czy nie dotarła aż do windy, gdziekolwiek ona była?

Może tak. Może nie.

Tak naprawdę nie miało to znaczenia, skoro ewidentnie postanowiła się cofnąć i wskoczyła znów do jego łóżka.

Zakładając, rzecz jasna, że faktycznie wyszła z apartamentu. Może po prostu utkwił jej w pamięci samotny spacer z hotelowej restauracji do apartamentu, kiedy Alex po kolacji spotkał się na moment z jakimś inwestorem. Powiedział wtedy, żeby zaczekała na niego naga w jego pokoju. Spełniła jego prośbę.

A teraz nadal tu była. I znowu naga.

W końcu zrobiła głęboki wdech, krzywiąc się ze ściskającego głowę bólu, i odwróciła się o 180 stopni, żeby spojrzeć na Alexa.

I rzeczywiście tam był. W pierwszej sekundzie jej umysł zarejestrował jedynie fakt, że coś jest nie tak. Może sprawiła to nienaturalna sztywność jego ciała, a może emanujący z niego chłód. Ale zaraz potem zobaczyła krew. Ujrzała wielką karmazynową plamę na poduszce oraz lśniącą, wciąż mokrą kałużę na śliskiej białej pościeli. Leżał na plecach. Widziała jego szyję z ziejącym czerwonym rozcięciem od jednego końca żuchwy do drugiego. Część klatki piersiowej i podbródek pokrywała krew, która trysnęła z rany. Zakrwawiony czarny zarost wyglądał jak sklejony miodem.

Odruchowo, ignorując ból, zrzuciła z siebie kołdrę i wyskoczyła z łóżka, natychmiast wycofując się w stronę okna i wtulając w zasłony. Dopiero tam, gdy tak stała z rękami przyciśniętymi do piersi, jakby ktoś jej założył kaftan bezpieczeństwa, zorientowała się, że sama również jest cała we krwi. Miała ją na włosach i na ramieniu. Miała ją na rękach. (Później, już w windzie, doszła do wniosku, że jedynym, co powstrzymało ją przed wrzaskiem, był instynkt samozachowawczy – zważywszy na bolesne pulsowanie w głowie, dźwięk własnego panicznego krzyku chybaby ją zabił na miejscu).

Czy kiedykolwiek widziała tyle krwi? Na pewno nie należącej do człowieka. Może do jelenia, w czasach gdy dorastała w Kentucky. Ale ludzkiej krwi – nie. Nigdy.

Za ciałem Alexa, po drugiej stronie łóżka, znajdował się zegar z cyfrowym wyświetlaczem. Pokazywał godzinę 9:51. Cassie miała więc niecałe dziewięćdziesiąt minut na to, żeby znaleźć się w holu innego hotelu gotowa do wyjazdu na lotnisko. Czekał ją lot do Paryża, a jutro do domu, do Nowego Jorku.

Dotykając plecami zasłon, bezwiednie przykucnęła do pozycji bejsbolowego łapacza, a w końcu całkiem osunęła się na podłogę. Próbowała się skoncentrować, podjąć jakąś decyzję. Jej umysł zwolnił dopiero, gdy zauważyła rozbite szkło na podłodze, konstelację przezroczystych odłamków rozciągniętą na dywanie między końcem łóżka a elegancką komodą, wewnątrz której znajdował się telewizor. Z niegdysiejszej butelki wódki przyniesionej przez Mirandę zostały tylko okruchy i trójkątne odłamki, które niemalże dałoby się uznać za ładne; tylko szyjka była nadal na swoim miejscu, przymocowana do obtłuczonego fragmentu z ostrą, poszarpaną krawędzią. W tym momencie Cassie zdała sobie sprawę, co to może oznaczać, i poczuła, jak wzbierają w niej mdłości. Popędziła do łazienki, zakrywając usta dłońmi, tak jakby jej palce miały jakąkolwiek szansę zatamować ten opierający się grawitacji wodospad. Dopadła do sedesu dosłownie w ostatniej chwili.

Potem usiadła z plecami opartymi o bidet, twarzą do prysznica, i wpatrywała się w głowice zamontowane na suficie i ścianach. Wszystko zdawało się lekko kołysać. Zaczęła układać w myślach rejestr wszystkiego, co pamiętała z poprzedniej nocy, ale szybko uświadomiła sobie, jak wiele przysłaniała ta nieprzenikniona kurtyna z araku, wódki i innych rzeczy, które być może także pili. Próbowała sobie wyobrazić, co mogłoby doprowadzić ją do tego, by chwyciła rozbitą butelkę i rozharatała temu człowiekowi szyję, tak jak kiedyś razem z ojcem patroszyła ustrzelonego jelenia. Nie była przecież typem osoby, która włóczy się po barach i wdaje w rozróby. Nigdy nikogo nie skrzywdziła – w każdym razie nie fizycznie. Z drugiej strony niektóre jej zachowania w trakcie libacji, gdy topiła resztki rozsądku w morzu tequili czy ginu, przeszły już do legendy. Teoretycznie wszystko było możliwe, ale jednak nie mieściło się jej w głowie, że to ona mogłaby go zabić. Z opowieści znajomych wiedziała, że kiedy urywał się jej film, robiła różne rzeczy – kompromitujące, nieprzyjemne, czasem niebezpieczne dla niej samej. Ale nigdy nie przejawiała skłonności do przemocy.

Zdała sobie sprawę, że przede wszystkim należy się upewnić, że na drzwiach apartamentu wisi tabliczka „Nie przeszkadzać”. Nie mogła przecież pozwolić, żeby wszedł tu ktoś z obsługi hotelu, przynajmniej dopóki ona czegoś nie wymyśli. Zamrugała oczami, raz i drugi. Zadziwiające, jak szybko widok martwego ciała Alexa Sokolova ją otrzeźwił. Nagle zarówno ból kolejnego monumentalnego kaca, jak i wyrzuty sumienia z powodu kolejnej przygody na jedną noc wydawały się czymś zgoła błahym.

***

Przez chwilę wpatrywała się w telefon w salonie, patrzyła na przycisk służący do łączenia się z recepcją. Ostatecznie nie zdecydowała się podnieść słuchawki.

Weszła natomiast pod prysznic. Umyła dokładnie włosy, szorowała ramiona i ręce, jakby to nie była krew, tylko smoła. Nie wiedziała, jak dokładnie wygląda kwestia kary śmierci w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, ale przypuszczała, że prawo jest tu bardziej cywilizowane niż w sąsiedniej Arabii Saudyjskiej (a z tego, co widziała w wiadomościach telewizyjnych, można było wywnioskować, że w Arabii Saudyjskiej publiczne egzekucje popularnością ustępują jedynie piłce nożnej). Nie miała jednak najmniejszej ochoty sprawdzać tej teorii.

Tak naprawdę miała tylko dwa wyjścia: albo zadzwoni do kogoś natychmiast po wyjściu spod prysznica, albo nie. Albo zostanie tu na dłużej – na znacznie dłużej – albo za kilka godzin będzie w samolocie do Francji. „Na znacznie dłużej” – ta myśl odbijała się echem w jej głowie. Dobry Boże, przypomniała sobie historię pechowej amerykańskiej studentki, która spędziła kilka lat we włoskim więzieniu oskarżona o morderstwo, którego – jak się zarzekała – nie popełniła. Cassie aż wzdrygnęła się na myśl o tym, co grozi jej tu, na Bliskim Wschodzie; nikt by przecież nie uwierzył, że ktoś trzeci wszedł do apartamentu, niemal uciął Alexowi Sokolovowi głowę, a jej darował życie. A gdyby mimo wszystko wybrała pierwsze rozwiązanie i postanowiła zgłosić, że obudziła się w łóżku obok trupa, to do kogo: do recepcji czy do linii lotniczych? Może od razu do amerykańskiej ambasady?

Wybór zależał po części od tego, czy rzeczywiście to ona zabiła tego młodego dyrektora funduszu hedgingowego. Pomimo widocznych gołym okiem dowodów w głębi duszy szczerze wierzyła, że nie mogła tego zrobić. Oczywiście dawniej zdarzało się jej popełniać po pijaku różne szaleństwa, o których dowiadywała się dopiero następnego ranka, z opowieści innych. Znajomi relacjonowali jej, co powiedziała i co zrobiła tym razem. Czasami słyszała o tym, kiedy wracała do konkretnego baru.

„Wskoczyłaś na stołek w rogu i odstawiłaś cholernie wyzywające karaoke – bez muzyki, Cassie! Nawet nie było sprzętu do karaoke!”

„O Boże, zaliczyłaś imponującą glebę tuż pod drzwiami do damskiej toalety. Nie wiem, jakim cudem nie złamałaś nosa!”

„Zaczęłaś ściągać ciuchy i próbowałaś namówić barmana, żeby zrobił z tobą pokaz nagiej jogi”.

Tylko ślepemu trafowi zawdzięczała, że nie ma na koncie zatrzymania za jazdę pod wpływem czy innych wykroczeń, dzięki czemu wciąż wolno jej było latać. Znowu pomyślała o swoim ojcu. Wycierając się ręcznikiem – szybko i mocno – przypominała sobie różnych mężczyzn, galerię błędów przeszłości. Jeszcze raz policzyła wszystkie kraje, w których budziła się skacowana w nie swoim łóżku, u boku obcego faceta. Nawet teraz nikt z załogi zapewne nie widzi w tym nic dziwnego, że Cassie nie ma z nimi w ich hotelu. Niektórzy ledwo ją znają, ale większość natknęła się już kiedyś na takie osoby jak ona. Jej zachowanie mogło wydawać się dość ekstremalne, ale nie było czymś niespotykanym.

Jeśli to nie ona poderżnęła gardło mężczyźnie, który jeszcze wczoraj tak czule pomagał jej umyć włosy pod prysznicem, to chyba powinna być głęboko wdzięczna sprawcy, który nie zadał sobie trudu, żeby ją także zabić. To z kolei sugerowało albo fundamentalny szacunek dla ludzkiego życia, albo niechęć do niepotrzebnych ofiar, co trochę kłóciło się z tym, jak brutalnie morderca rozprawił się z jej przygodnym kochankiem. Mogło to także oznaczać, że ktoś ją wrabiał. Ktoś – może nawet ta kobieta, która wpadła wczoraj wieczorem na drinka – chciał, żeby właśnie na Cassie spadła wina za tę zbrodnię. Przez głowę przemknęły jej dwie myśli i nie była pewna, czy uznać je za dowód paranoi czy też zaskakującej trzeźwości umysłu: po pierwsze, to nie ona zabiła Sokolova, ale na szyjce rozbitej butelki jest mnóstwo jej odcisków palców; po drugie, być może wcale nie znokautował jej arak, tylko została celowo odurzona. Ktoś podrzucił im środki nasenne. Może nawet znajdowały się w wódce, którą przyniosła Miranda. Kobieta twierdziła, że kupiła ją po drodze, ponieważ nie była pewna, czy pokoje w Royal Phoenician są zaopatrzone w barek z alkoholem; w Dubaju nie jest to normą. Może to był tylko prezent, a może coś więcej.

Pocieszające było przynajmniej to, że nikt nie wiedział o obecności Cassie w pokoju 511 w hotelu Royal Phoenician. Oczywiście Megan i Shane z jej załogi widzieli, jak flirtowała z Alexem z miejsca 2C, ale nie mówiła im, że zamierza się z nim później zobaczyć. Ona i Alex bardzo dyskretnie ustalili między sobą czas i miejsce spotkania. Nie podała mu swojego numeru, ponieważ wcale o niego nie prosił – a to oznacza, że nie figurowała na liście kontaktów w jego telefonie.

Pozostawała tylko Miranda.

Za to Miranda wiedziała sporo. Wiedziała, że Cassie jest stewardesą. Znała jej imię, jeśli nie nazwisko. Najprawdopodobniej to Miranda zadzwoni do hotelu, kiedy Alex nie pojawi się na zaplanowanym na dziś spotkaniu, a jego komórka będzie milczeć.

Cassie tłumaczyła sama sobie, że pod wpływem alkoholu miewała kiepskie pomysły, ale nie podcięłaby nikomu gardła. Przynajmniej tak się jej wydawało. Ale nie da się sprowokować i nie zadzwoni do recepcji. Ucieknie jak najdalej od Dubaju i Półwyspu Arabskiego, a oskarżeniami Mirandy – oraz własnym poczuciem winy – zajmie się, kiedy będzie już z powrotem w Stanach Zjednoczonych.

Dlatego schowała do swojej torby mydło i myjkę, których użyła pod prysznicem. Postanowiła zabrać też ręcznik, chociaż podejrzewała, że na pościeli i tak roi się od jej DNA. Mimo to kiedy się już ubrała, wzięła drugą myjkę i żeby pozbyć się swoich odcisków, przejechała nią wszystko, czego prawdopodobnie dotknęła w sypialni, łazience i salonie. Wytarła kieliszki, barek i butelki – te wszystkie puste butelki – i pilota do sprzętu grającego. A potem, ponieważ nadal pamiętała jedynie strzępy tego, co działo się wczoraj, przetarła również wszystko, czego mogła teoretycznie dotknąć: klamki w drzwiach i uchwyty w szafach, wieszaki i ramę łóżka. I ten piękny zagłówek też.

Gdy skończyła, pozbierała wszystkie kawałki rozbitej butelki, które zdołała znaleźć. Przez chwilę wpatrywała się w ostrą, poszarpaną krawędź utrąconej szyjki. Czy naprawdę dałoby się tym rozciąć szyję Alexa Sokolova z chirurgiczną precyzją? Ostatecznie zabrała także domniemane narzędzie zbrodni, zawinąwszy je w ręcznik.

Rozsunęła zasłony i ujrzała skąpaną w słońcu taflę błękitnej wody, zaledwie kilka przecznic dalej. Wprawdzie apartament mieścił się zaledwie na piątym piętrze, ale hol hotelu był wysoki i przestronny niczym kasyno, tak więc z okna rozciągał się piękny i niczym nieprzysłonięty widok na lazurowe morze.

Cassie uznała, że gdy tylko znajdzie się w Stanach Zjednoczonych – zakładając, że uda się jej tam wrócić – porozmawia z prawnikiem. Ale wszystko w swoim czasie. Teraz musiała przede wszystkim wrócić do swojego hotelu, wymyślić jakiegoś faceta, z którym spędziła noc (na wypadek gdyby ktoś pytał), i stawić się w holu kwadrans po jedenastej. Przeczuwała, że odetchnie z ulgą, dopiero kiedy samolot oderwie się od pasa startowego. Ale nie, w głębi serca wiedziała, że nawet wtedy nie będzie w stanie się odprężyć, w każdym razie nie do końca. Spośród wszystkich okropnych rzeczy, które zrobiła po pijaku, ucieczka z pokoju hotelowego, w którym leży trup w zakrwawionym łóżku, przebijała absolutnie wszystko.

A najgorsze, że przyszło jej to zrobić na trzeźwo.

***

Kiedy opuściła apartament, tabliczka „Nie przeszkadzać” nadal zwisała z klamki na złotym sznureczku. Miała nadzieję, że dzięki temu ciało Alexa nie zostanie znalezione jeszcze przez długi czas. Przez chwilę stała w miejscu, próbując sobie przypomnieć, gdzie jest ta cholerna winda. Hotel był ogromny, a niekończące się korytarze zdawały się wić we wszystkich kierunkach. W końcu ruszyła szybkim krokiem przed siebie i po jakimś czasie trafiła do celu. Miała wrażenie, że czeka na windę całą wieczność, ale powtarzała sobie, że czas płynie teraz dla niej wolniej, ponieważ jest zdenerwowana. Nie, nie zdenerwowana: przerażona. Aby się uspokoić, myślała o tym, że jeszcze może powiedzieć komuś w recepcji, co się stało, podkreślając – zarzekając się – że ona nie zrobiła nic złego. W końcu ciągle nie było za późno, na razie tylko wsiadała do windy (która na szczęście przyjechała pusta, co Cassie wzięła za dobry znak). Ale już po chwili szła po orientalnych dywanach przez imponujący hol, udekorowany palmami i bogato zdobionymi baldachimami (oraz nafaszerowany kamerami monitoringu), z twarzą ukrytą za ciemnymi okularami i chustą, którą kupiła wczoraj na lotnisku zaraz po wylądowaniu. Mijała rząd sklepów mieszczących się na terenie hotelu: buty Louboutina, szale Hermésa, elegancki butik z efektownymi drobiazgami. Jak przez mgłę zaczęła sobie przypominać, że zeszłego wieczoru wstąpiła do każdego z nich, po kolacji, w drodze do windy. Kiedy czekała na powrót Alexa ze spotkania. W którymś z tych sklepów widziała szal w lamparcie cętki – jaskrawe czarno-żółte plamki, krawędzie wyszyte złotymi paciorkami – który szalenie się jej podobał, ale wiedziała, że nie może sobie na niego pozwolić.

Teraz stopniowo przyspieszała kroku, uważając, by nie nawiązać z nikim kontaktu wzrokowego, ignorując konsjerża, gońców i pracowników, którzy witali gości w drzwiach i oferowali herbatę, aż w końcu wyszła na zewnątrz, prosto na hotelowe fontanny ustawione wokół dwóch lustrzanych sadzawek, i znalazła się na powrót w świecie piekącego pustynnego upału. Prawie wsiadła do taksówki, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. Po co zostawiać dodatkowy dowód swojej obecności w tym hotelu, skoro wygląda na to, że podjęła już ostateczną decyzję? Opuściła budynek, wracała do siebie. A z każdym krokiem myśl o tym, by zawrócić, stawała się coraz mniej realna, ponieważ każdy krok oddalał ją od domniemanej niewinności i zbliżał do domniemanej winy. Sama właśnie dostarczała argumenty na potwierdzenie oskarżeń, które Miranda z pewnością wysunie pod jej adresem.

Spojrzała na zegarek. Od jej hotelu dzieliło ją chyba nie więcej niż dziesięć minut spacerem. To oznaczało, że będzie miała jeszcze z piętnaście minut, żeby przebrać się w uniform i zejść na zbiórkę. Może nawet dwadzieścia, bo przecież i tak nie odjadą bez niej. Zaczęła pisać SMS do Megan, której chciała dać znać, że jest w drodze, ale po chwili przestała. Wiadomości tekstowe też zostawiają ślad. Odruchowo ucieszyła się, że Megan nie pisała do niej od wczoraj, ale niemal natychmiast dotarła do niej brutalna prawda: znowu zniknęła bez słowa w obcym mieście, a powtarzało się to tak niepokojąco często, również tu, na Bliskim Wschodzie, że Megan, osoba, z którą przez te wszystkie lata odbyła najwięcej wspólnych lotów, najwyraźniej nawet się nie zmartwiła jej nieobecnością.

Boże, co za katastrofa.

Mimo wszystko dalej kroczyła przed siebie, ponieważ tylko ten kierunek miała do wyboru. Tak jak rekin albo samolot, będący jej drugim domem, mogła tylko przeć do przodu. Skręciła w prawo, wchodząc na owalny podjazd prowadzący do hotelu. Po raz ostatni obrzuciła spojrzeniem palmy, fontanny i długi sznur samochodów z kuloodpornymi szybami, po czym ruszyła w stronę znacznie mniej okazałego hotelu, gdzie wynajmowała pokoje jej linia lotnicza. Westchnęła. Dokonała wyboru – ot, jeszcze jedna z bogatej kolekcji złych decyzji, jakie podjęła w życiu – i teraz nie było już odwrotu.Rozdział 2

Można by tu nakręcić film science fiction. I to taki całkiem szalony. Wyobraź sobie, że taką paletę dostaje do ręki reżyser pokroju Tarkowskiego. Wyjrzyj przez okno z dziewięćdziesiątego dziewiątego piętra Burj Kalifa, zwłaszcza rano, kiedy jest odpowiednio gęsta mgła. Wieżyczki wznoszą się ponad chmurami. Iglice dosłownie sięgają nieba. Wyrastają wprost z mgły. Mówię ci, niektóre nowe budynki w tym mieście zostały chyba zbudowane dla Marsjan.

Elena pokiwała głową. Przed przyjazdem widziała mnóstwo zdjęć Dubaju i oglądała godziny nagrań wideo. W samolocie siedziała przy oknie i choć podczas schodzenia nie zobaczyła tych olbrzymich przystani w kształcie palm, mogła przynajmniej do woli napatrzeć się na drapacze chmur rodem z Łowcy androidów. Nawet ten hotelowy bar był pełen futurystycznych czarnych kolumn, szklanych obelisków i żyrandoli przypominających smukłe sople lodu. Elena nigdy nie widziała też równie wysokich stołków barowych. Dubaj to osobny świat, wznoszący się pionowo w górę pośród płaskiego bezmiaru piasku i morza, przyczółek nowoczesności, oddzielony od Iranu jedynie Zatoką Perską. Miasto diametralnie różniło się od Gaziantep w Turcji, gdzie spędziła większość ostatniego miesiąca, śledząc swoją ofiarę. Niektóre części tamtego miasta wciąż kojarzyły się ze scenografią filmu o Bliskim Wschodzie w czasach pierwszej wojny światowej. Kiedy była na bazarze, miała wrażenie, że lada chwila spomiędzy straganów wyłoni się Peter O’Toole w kostiumie Lawrence’a z Arabii.

– Jak poszło spotkanie? – zapytała Viktora, który właśnie wrócił z NovaSkies.

– Zbudowali drona, który poluje na inne drony – odparł, nie do końca odpowiadając na jej pytanie. Z jego tonu Elena nie umiała wywnioskować, czy uważa to za coś mało istotnego, czy też nadal rozważa możliwości, które podobny wynalazek daje Syrii. – Jakieś problemy z komputerem Alexa?

Viktor miał na sobie czarny garnitur i białą koszulę bez krawata. W barze działała klimatyzacja, dzięki czemu temperatura wynosiła tu nie więcej niż dwadzieścia stopni, choć na zewnątrz było pewnie ze czterdzieści. Ale nawet kiedy tu razem szli, on wydawał się całkowicie odporny na upał, podczas gdy ona niemal zasłabła z gorąca. Zresztą czuła się tak od chwili, gdy opuściła terminal lotniska.

– Żadnych – powiedziała, wręczając mu pendrive udający miniaturową tubkę pasty do zębów, standardową część podróżnego wyposażenia. – Policja w Dubaju zna się na rzeczy. Dojdą do wniosku, że to sprawka jakiegoś wściekłego inwestora. Wiedzą, że miewamy skłonność do przesadnych reakcji.

– Przecież jesteś wściekłym inwestorem. A w każdym razie powinnaś być. Ciebie też okradał.

– Wiem.

Zamiast drinka sączyła mrożoną herbatę. To przez to morze wódki, które musiała wypić wczoraj wieczorem, żeby dotrzymać tempa dwójce durnych Amerykanów. Ale i tak rzadko kiedy zamawiała alkohol do lunchu. Tymczasem Viktor raczył się koktajlem z żytniej whisky i gorzkiej nalewki arabskiej. Bar mieścił się na parterze hotelu, a przez okna wpadały do środka promienie południowego słońca.

– Tak, policja w Dubaju jest naprawdę dobra – potwierdził mrocznym tonem Viktor. – Wręcz świetna. Podobnie jak tutejsze służby bezpieczeństwa. Przypomina mi się sytuacja sprzed kilku lat, kiedy ten przywódca Hamasu został zamordowany w pokoju hotelowym.

Elena pokiwała głową. Też znała tę historię; wszyscy znali. Dubajskim służbom udało się wytropić morderców dzięki rozmieszczonym w całym mieście kamerom. Odtworzono całą ich trasę, od lotniska do klubu tenisowego, gdzie nastąpiło przegrupowanie, a stamtąd do hotelu, w którym dokonano zabójstwa przywódcy Hamasu. Rzecz jasna stał za tym Mosad, a ponieważ nikt nie poinformował miejscowych władz o planowanym zamachu, rozzłoszczeni dubajczycy opublikowali nagrania z monitoringu i zdemaskowali wszystkich agentów biorących udział w akcji.

– To było więcej niż kilka lat temu – poprawiła go. – Może z dziesięć. Byłam wtedy jeszcze na studiach.

– No tak, racja. A twój ojciec jeszcze żył – powiedział Viktor, posyłając jej odrobinę uszczypliwy uśmiech. Nie było w tym otwartego okrucieństwa, ale dało się wyczuć delikatną nutę złośliwości. Nie lubił, kiedy go poprawiano. Wiedział, jak bardzo kochała swojego ojca, dlatego przypomnienie o jego śmierci stanowiło swoistą reprymendę. Ale zaraz potem zmienił mu się wyraz twarzy.

– Alex spał?

– Tak. Właściwie można powiedzieć, że stracił przytomność.

– Nie zastrzeliłaś go?

– Wzięłam ze sobą dwudziestkędwójkę z tłumikiem, ale nie, ostatecznie go nie zastrzeliłam. Nie widziałam powodu, żeby robić hałas. Poza tym przypuszczam, że w niektórych kręgach zostanie to uznane za typowy przykład arabskiej sprawiedliwości. A efekt jest znacznie bardziej dramatyczny.

Viktor przyłożył dłoń do ust, potem zerknął na zegarek.

– Nie lubię dramatycznych gestów.

Na jakimś poziomie zdawała sobie z tego sprawę. Dlatego właśnie nie powiedziała mu jeszcze o stewardesie. Wcześniej zamierzała to zrobić, ale teraz zastanawiała się, czy to na pewno dobry pomysł. W końcu ta kobieta była zalana w trupa, więc i tak pewnie nie będzie nic pamiętała ze swojej jednorazowej przygody z Sokolovem. Zresztą komu miałaby cokolwiek powiedzieć? I dlaczego? Kiedy oświadczyła, że zaraz wychodzi i wraca do swojego hotelu, ponieważ następnego ranka czeka ją lot do Paryża, Elena postanowiła zaczekać. Uznała, że też się pożegna, a później wróci, żeby zająć się Sokolovem. On był co najmniej równie pijany jak jego nowa znajoma, więc nawet nie zauważył, kiedy Elena zsunęła klucz do apartamentu ze stolika i wrzuciła go do swojej torebki.

– Wszystko przeprowadziłam tak jak trzeba – odezwała się. – Nie martw się. – Patrzyła na barmana przyrządzającego likier czekoladowy z syropem malinowym i próbowała odgadnąć, który z gości baru zamówił takiego lekkiego drinka. Wytypowała Amerykankę o blond włosach siedzącą w towarzystwie mężczyzny dwa razy starszego. Chwilę potem przekonała się, że miała rację.

– Martwię się, i ty też powinnaś. Kiedy człowiek przestaje się martwić, staje się nieostrożny i wtedy może się to źle skończyć.

Nie cierpiała, gdy ją pouczał, ale zawsze wiedziała, że spory z kimś takim jak on nie mają sensu – zwłaszcza że ta uwaga była dosyć łagodna jak na jego standardy. Potrafił wypowiadać się w znacznie mocniejszych słowach. Zaczynał karierę w specnazie, sowieckich wojskowych siłach specjalnych. W latach osiemdziesiątych służył w Afganistanie i wsławił się tym, że jak mało kto umiał zmusić mudżahedinów do mówienia. Ojciec opowiadał Elenie, że w miejscach takich jak Kunduz i Fajzabad przełożeni Viktora często musieli przymykać oko na różne rzeczy. Był skuteczny, ale jego metody przywodziły na myśl podziemia Łubianki w latach pięćdziesiątych. Dziś zaliczał się do tych, którzy mieli gdzieś konwencję o zakazie broni chemicznej, a na widok martwych dzieci z Chan Szajchun reagowali wzruszeniem ramion. Przed powrotem do Dubaju przebywał jakiś czas w Damaszku.

Poza tym niewykluczone, że zachowała się nieostrożnie – chociaż w innym sensie, niż sugerował Viktor. Prawdę mówiąc, kiedy okazało się, że Sokolov miał towarzystwo, zwyczajnie nie umiała zmusić się do tego, by zamordować również tę żałosną, pijaną stewardesę, która po prostu znalazła się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. Elena nie robiła takich rzeczy, nie była taką osobą. Zresztą tego rodzaju krok też pociągałby za sobą negatywne konsekwencje.

– Oczywiście, masz rację – powiedziała pokornym głosem.

– A zatem Alex był już wstawiony, kiedy się z nim spotkałaś. Pewnie nie zrobił na tobie zbyt dobrego wrażenia.

– Nie, raczej nie.

– Nie przepadasz za niechlujnymi pijakami, co? – Viktor pozwolił sobie na lekki uśmiech.

– To prawda – odparła. – W ogóle nie lubię niechlujstwa w żadnej postaci.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------