Świątynia Ludu. Część 1 - ebook

Sie­dem­dzie­się­ciocz­te­ro­let­nia Hy­acinth Thrash bu­dzi się w swoim łóżku w osa­dzie Jo­ne­stown. Wo­kół pa­nuje głu­cha ci­sza. Ko­bieta wstaje z łóżka, gdy ude­rza ją w noz­drza smród zgni­li­zny. Sta­wia­jąc ostrożne kroki, wy­cho­dzi na ze­wnątrz. Po­ra­nek jest cie­pły. Czuje, że dzieje się coś złego. Kiedy zbliża się do wiel­kiego pa­wi­lonu, miej­sca, w któ­rym ich przy­wódca Jim Jo­nes od­pra­wia ce­re­mo­nie i wy­gła­sza swoje dłu­gie mowy, wita ją ab­sur­dalny wi­dok. Wszę­dzie do­okoła leżą zwłoki. Mar­twe ludz­kie ciała. Thrash jest w szoku, przez chwilę stoi jak spa­ra­li­żo­wana. Po kilku głę­bo­kich od­de­chach ru­sza da­lej. Klu­czy mię­dzy cia­łami, któ­rych twa­rze w więk­szo­ści są skie­ro­wane do ziemi. Jej bli­scy leżą po­grą­żeni w ab­so­lut­nej ci­szy, nikt nic nie mówi, nie może ni­czego po­wie­dzieć. To ciała człon­ków ro­dziny i przy­ja­ciół Thrash, je­dy­nych osób, które dla niej coś zna­czyły.

Ko­bieta, cią­gle bę­dąc w szoku, po­sta­na­wia od­na­leźć swoją sio­strę. My­śli, że może uda się ją ura­to­wać. Trzyma się kur­czowo na­dziei, że nie wszy­scy umarli, że ko­muś udało się prze­żyć albo uciec. Thrash po­suwa się do przodu, ale to trudne, bo wszę­dzie leżą ciała, jedno obok dru­giego, nie­które się obej­mują. Na­gle uświa­da­mia so­bie, że wśród mar­twych są nie tylko do­ro­śli, ale także dzieci i nie­mow­lęta. Ni­kogo nie oszczę­dzono. Po dłu­gim po­szu­ki­wa­niu, cho­dze­niu od ciała do ciała i ob­ra­ca­niu wielu z nich na plecy, żeby zo­ba­czyć twa­rze, ko­bieta znaj­duje swoją sio­strę. Nieco póź­niej do­strzega też zwłoki Jima Jo­nesa, czło­wieka od­po­wie­dzial­nego za tę tra­ge­dię. W 1957 roku Thrash tak bar­dzo ule­gła fa­scy­na­cji tym męż­czy­zną, że po­sta­no­wiła przy­łą­czyć się do jego wspól­noty i po­świę­cić mu swoje ży­cie. Twarz zmar­łego jest opuch­nięta. Na jego czole wi­dać za­sty­głą krew. Gi­gan­tyczne sku­pi­sko pra­wie ty­siąca ciał leży na ziemi w cen­trum obo­zo­wi­ska – miej­scu, które miało być ich ra­jem na ziemi.

Czy­tasz se­rię Po­tęga Kultu. Przy­bliża ona syl­we­tki bu­dzą­cych naj­więk­szą grozę przy­wód­ców grup wy­zna­nio­wych w hi­sto­rii. Kim byli? Czym się kie­ro­wali? Jak to moż­liwe, że za­wład­nęli umy­słami zwy­kłych lu­dzi i byli w sta­nie ich na­kło­nić do mor­do­wa­nia in­nych osób lub po­peł­nia­nia sa­mo­bójstw? Spró­bu­jemy zro­zu­mieć czło­wieka kry­ją­cego się za tymi po­twor­nymi czy­nami.

Czy­tasz pierw­szą z dwóch czę­ści po­świę­co­nych Świą­tyni Ludu Uczniów Chry­stusa i jej cha­ry­zma­tycz­nemu przy­wódcy, Ji­mowi Jo­ne­sowi, twórcy osady Jo­ne­stown w gu­jań­skiej dżun­gli, miej­sca, które w ciągu za­le­d­wie kilku mie­sięcy z raju na ziemi prze­ra­dza się w zbio­rowy grób pra­wie wszyst­kich człon­ków sekty – za­równo do­ro­słych, jak i dzieci. Po­czątki tego ru­chu re­li­gij­nego są skromne, a jego za­ło­ży­cie­lowi nie brak do­brych in­ten­cji, gdy two­rzy wspól­notę, w któ­rej od­naj­dują się zwłasz­cza czarni Ame­ry­ka­nie. Jo­nes głosi idee mi­ło­ści, rów­no­ści i bra­ter­stwa, kie­ru­jąc się ma­rze­niem o usta­no­wie­nia so­cja­li­stycz­nego raju.

Jest 1978 rok. Człon­ko­wie wspól­noty po­peł­niają sa­mo­bój­stwo osiem­na­stego li­sto­pada. Za­nim to na­stąpi, wy­bu­cha ol­brzymi chaos, gdy wy­słani do Jo­ne­stown ame­ry­kań­ski kon­gres­men Leo Ryan wraz z to­wa­rzy­szącą mu ekipą te­le­wi­zyjną zo­stają za­bici, a kil­koro człon­ków sekty ucieka. Ale Hy­acinth Thrash o tym nie wie, ni­czego nie wi­dzi i nie sły­szy. Z po­wodu cho­roby nie uczest­ni­czy w wy­pra­wio­nym na cześć go­ści przy­ję­ciu. Śpi też ka­mien­nym snem, gdy Jo­nes zwo­łuje wszyst­kich człon­ków sekty, aby na­kło­nić ich do ode­bra­nia so­bie ży­cia. Przy­wódca opi­suje to sa­mo­bój­stwo jako formę pro­te­stu. Na­zywa je re­wo­lu­cyj­nym. Mo­żemy prze­śle­dzić tę strasz­liwą tra­ge­dię, bo­wiem Jo­nes po­sta­na­wia za­re­je­stro­wać prze­bieg wy­da­rzeń od mo­mentu, gdy prze­ko­nuje swo­ich uczniów do wspól­nego odej­ścia z tego świata.

Do tej osła­wio­nej ta­śmy śmierci jesz­cze po­wró­cimy, ale naj­pierw opo­wiemy hi­sto­rię od po­czątku.

Jo­nes już w dzie­ciń­stwie fa­scy­nuje się za­gad­nie­niem sa­mo­bój­stwa. Jest dziw­nym dziec­kiem ży­ją­cym we wła­snym świe­cie. Jako bar­dzo młody chło­pak pa­sjo­nuje się re­li­gią, prze­są­dami i ma ob­se­sję na punk­cie śmierci. Zwo­łuje ró­wie­śni­ków z są­siedz­twa, aby od­pra­wiać ce­re­mo­nie po­grze­bowe mar­twych zwie­rząt. Od do­ra­sta­ją­cych z nim osób wiemy, że w pew­nym mo­men­cie wy­pra­wia po­grzeb kotu, któ­rego za­bił tego sa­mego dnia. Z jed­nej strony ko­cha zwie­rzęta i o nie dba, z dru­giej drę­czy je i za­bija dla przy­jem­no­ści. Jako do­ro­sły opi­suje epi­zod z dzie­ciń­stwa, kiedy to na wi­dok umie­ra­ją­cego pie­ska po raz pierw­szy czuje szczere po­czu­cie winy wy­wo­łu­jące w nim spon­ta­niczne pra­gnie­nie po­peł­nie­nia sa­mo­bój­stwa. Jo­nes twier­dzi, że nie robi tego wy­łącz­nie z po­wodu in­nych zwie­rząt, które ma pod swoją opieką.

W jed­nym z wy­wia­dów opi­suje swoje dzie­ciń­stwo w na­stę­pu­jący spo­sób:

„By­łem go­towy mor­do­wać już w trze­ciej kla­sie. Za­cho­wy­wa­łem się tak agre­syw­nie i wrogo wo­bec wszyst­kich i wszyst­kiego, że bez pro­blemu mógł­bym za­bi­jać. Od ni­kogo nie za­zna­łem mi­ło­ści. Na szkolne wy­stępy przy­cho­dzili ro­dzice wszyst­kich uczniów poza mo­imi. Sta­łem tam wtedy sam. Za­wsze sam”.

Wiele lat póź­niej Jo­nes wy­stę­puje w peł­nym po brzegi ko­ściele. Wierni tło­czą się ni­czym fani pod­czas kon­certu roc­ko­wego. Na em­po­rze, znaj­du­ją­cej się na ty­łach ko­ścioła, stoją rzędy słu­cha­czy usi­łu­ją­cych choć przez uła­mek se­kundy doj­rzeć, co się dzieje w pre­zbi­te­rium. Jo­nes nosi oku­lary prze­ciw­sło­neczne, czarne włosy za­cze­sał do tyłu. Pod długą fio­le­tową szatą ma na so­bie ko­szulę i kra­wat. Kiedy bie­rze do ręki mi­kro­fon, ze­brani wi­tają go ogłu­sza­ją­cymi okla­skami. On na­tych­miast daje im to, po co tu­taj przy­szli – wielką cha­ry­zmę i im­po­nu­jący dar kra­so­mów­stwa. Staje na am­bo­nie, unosi rękę i pod­nie­sio­nym gło­sem roz­po­czyna jedną ze swo­ich dłu­gich pło­mien­nych mów. Pu­blicz­ność chło­nie każde słowo, nie­któ­rzy coś do niego krzy­czą, on im od­po­wiada, pod­ju­dza ich, żeby bili brawo i wi­wa­to­wali, pła­kali i prze­wra­cali oczami w eks­ta­zie.

Gdy prze­mó­wie­nie, w któ­rym jest mowa o Je­zu­sie, świę­tych pi­smach, glo­bal­nej po­li­tyce i sto­sun­kach spo­łecz­nych, wraca do za­grze­wa­nia pu­blicz­no­ści, ze­ska­kuje z am­bony i wcho­dzi pro­sto w tłum rzu­ca­jący się na niego, szar­piący go, ca­łu­jący, pła­czący pod jego do­ty­kiem, bła­ga­jący o bło­go­sła­wień­stwo. Męż­czy­zna wraca na scenę, gdzie prze­ma­wia jesz­cze gło­śniej, po­wta­rza­jąc swoje słowa jak man­trę. Nie­któ­rym kła­dzie dłoń na gło­wie i udziela bło­go­sła­wień­stwa. Oznaj­mia, że nie chce ich pie­nię­dzy ani nie bę­dzie się nad nimi wy­wyż­szać z po­wodu ich sta­tusu spo­łecz­nego albo ko­loru skóry. Pra­gnie tylko jed­nego – prze­ka­zać im prawdę, tak aby zro­zu­mieli, że każdy z nich jest ważny i wy­jąt­kowy. Na­stęp­nie wy­gła­sza długą po­li­tyczną mowę o so­cja­li­zmie i ko­mu­ni­zmie, o uci­sku ze strony złego spo­łe­czeń­stwa, a także o swoim po­do­bień­stwie do Je­zusa, który przy­był na Zie­mię zba­wić lu­dzi. Jo­nes mówi ze­bra­nym, że po­szu­ki­wa­nie Boga albo dą­że­nie do wiecz­nego ży­cia jest jed­nym wiel­kim nie­po­ro­zu­mie­niem.

– Niebo jest na Ziemi! – krzy­czy – Bóg jest tu­taj, z nami, poza nim nie znaj­dzie­cie żad­nego in­nego boga!

Na ko­niec męż­czy­zna prze­cho­dzi do głów­nego punktu tego dnia, czyli do uzdro­wie­nia cho­rej znaj­du­ją­cej się wśród pu­blicz­no­ści.

Uzdra­wia­nie i ob­ja­wie­nia Jo­nesa przy­cią­gają tłumy. Pu­blicz­ność nie wie jed­nak, że Jo­nes i jego naj­bliżsi współ­pra­cow­nicy od lat ma­mią lu­dzi i że ich ob­ja­wie­nia to zwy­kłe oszu­stwa, a uzdro­wie­nia po­le­gają na pry­mi­tyw­nych sztucz­kach. Wy­ko­rzy­stuje się do tego mię­dzy in­nymi na­rządy zwie­rząt, na przy­kład wą­trobę świni, która w rę­kach Jo­nesa przy­po­mina tę ludzką, a ze­bra­nym wma­wia się, że przy­wódca sa­mym do­ty­kiem od­pę­dził cho­robę. Póź­niej wą­trobę wkłada się z po­wro­tem do ciała, przy­naj­mniej ta­kie wra­że­nie od­nosi pu­blicz­ność, bo w rze­czy­wi­sto­ści na­rząd lą­duje w ko­szu na od­padki. Scena jest od­gry­wana w taki spo­sób, żeby wy­glą­dała na uzdro­wie­nie. Jest to tylko jedna z wielu szar­la­tań­skich sztu­czek, do któ­rych ucieka się Jo­nes. Przy­wódca po­trafi też stwo­rzyć po­zory czy­ta­nia lu­dziom w my­ślach. Wy­biera z tłumu rze­komo przy­pad­kową osobę, na­stęp­nie opi­suje jej ży­cie i naj­skryt­sze my­śli, a na ko­niec udziela rad, jak po­winna da­lej po­stę­po­wać. Pu­blicz­ność oczy­wi­ście nie wie, że Jo­nes przed wy­stą­pie­niem uzy­skał do­kładne in­for­ma­cje na te­mat wy­bra­nej osoby, nie­kiedy po­le­cił na­wet grze­bać w jej śmie­ciach, aby prze­ko­nać wszyst­kich do­okoła o swoim wy­jąt­ko­wym da­rze od­ga­dy­wa­nia szcze­gó­łów z prze­szło­ści, fak­tów do­ty­czą­cych ro­dziny, miej­sca za­miesz­ka­nia, na­wy­ków i dra­ma­tycz­nych mo­men­tów z ży­cia. Prak­tyka oka­zuje się sku­teczna. Jo­nes jest prze­ko­nu­jący jak mało kto. Do­pro­wa­dza uczest­ni­ków do stanu ab­so­lut­nej eks­tazy, tak by nie było dla nich rze­czy nie­moż­li­wych.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------