Szczelina - ebook

PRZEDMOWA AUTORA

To nie jest nic dla ciebie. Do dziś pamiętam to zdanie. Igor spojrzał na mnie, uniósł brwi i powiedział: „To nie jest nic dla ciebie".

Zaciekawił mnie ton jego głosu. Do tamtej chwili byłem pewien, że cała sprawa to tylko kawał, głupi żart – albo że mam do czynienia z wariatem lub desperatem, który za wszelką cenę chce zwrócić na siebie uwagę.

Kiedy jednak wypowiedział swoje: „To nie jest nic dla ciebie", po raz pierwszy zacząłem mieć wątpliwości. Nie twierdzę, że zmieniłem zdanie.

Właściwie nawet teraz, ponad rok po naszym spotkaniu, nie jestem pewien, czy mówił prawdę. A jeśli zmyślał, to w jakich proporcjach jego fantazje mieszały się z rzeczywistością. Niektóre elementy jego historii są bez wątpienia prawdziwe – dokładnie to sprawdziłem, lecz pozostałe… Zresztą sami się przekonacie.

Na wstępie chcę podkreślić, iż nie twierdzę, że to, co przeczytacie, wydarzyło się naprawdę. Nie twierdzę jednak też, że chodzi o zamierzoną konfabulację czy spowiedź szaleńca. Tak naprawdę moja opinia nie jest tu istotna. Najlepiej będzie, jeśli na podstawie lektury stworzycie sobie własne zdanie, własną perspektywę, i sami zdecydujecie, czy macie do czynienia z fikcją, czy z rzeczywistymi zdarzeniami.

Ja jako autor dokonałem jedynie zapisu i beletryzacji. Właśnie o to poprosił mnie Igor. Nie chodziło mu, zresztą mnie też nie, o przekonywanie, ujawnianie jakichś tajemnic czy tworzenie legendy.

Chciał jedynie utrwalić przerażające, tragiczne wydarzenia, w których brał udział i, co podkreślał, przekazać te informacje ludziom. Jak powiedział: „Żeby to wszystko nie poszło na marne".

Ale wróćmy do początku.

„To nie jest nic dla ciebie" – powiedział Igor, wyglądając na rozczarowanego.

Nie wiem, co sobie o mnie pomyślał, ale ewidentnie nie spełniałem jego oczekiwań. Może przejrzał mnie i wyczuł, że uważam go za wariata lub mitomana. Miałem jednak ku temu kilka dobrych powodów.

Jakieś pół roku po publikacji mojej powieści Strach dostałem dziwny e-mail. Nieznajomy facet, podpisujący się jako Igor M., twierdził w nim, że niektóre sceny z książki są wręcz rażąco podobne do tego, co rzekomo sam przeżył.

Wzbudziło to moją czujność, bo od czasu do czasu dostaję takie wiadomości, często kończą się one oskarżeniami o plagiat albo autor listu domaga się, żebym przyznał, że opisałem jego osobiste doświadczenia.

Tok rozumowania niektórych ludzi bywa naprawdę dziwaczny, dlatego nie dziwcie mi się, że byłem ostrożny. Oprócz oskarżeń o plagiat czy podkradanie cudzych żyć groziła mi jeszcze jedna nieprzyjemna możliwość – wspaniały pomysł na książkę. Takich ofert dostaję naprawdę sporo („dam panu świetny pomysł na książkę, a pan mi zapłaci"). Często męczy mnie wyjaśnianie, że pomimo iż dobry pomysł jest ważny, to sam w sobie stanowi najmniej wartościowy budulec w procesie powstawania powieści. W zanadrzu mam kilkadziesiąt własnych świetnych pomysłów, ale biorąc pod uwagę realne możliwości czasowe i moje moce przerobowe, formy książkowej doczeka się w najlepszym razie jakieś piętnaście procent z nich.

Co więcej, te świetne pomysły niejednokrotnie proponują mi ludzie przekonani, że potrafią nawiązać telepatyczny kontakt z kosmitami, odkryli ogólnoświatowy spisek, którego korzenie sięgają aż do wsi Tepliczka nad Wagiem albo od ponad dwunastu lat toczą bohaterski bój z mafią z urzędu miasta w sprawie sprzątania psich odchodów.

Dlatego Igorowi uprzejmie odpisałem (zgodnie z prawdą), że powieść Strach to wytwór mojej wyobraźni i że aktualnie nie jestem zainteresowany żadnymi pomysłami na książki, gdyż nie nadążam ze spisywaniem własnych. Jednocześnie podkreśliłem, iż zjawiska paranormalne czy historie mrożące krew w żyłach interesują mnie wyłącznie pod względem artystycznym lub beletrystycznym i że w podobne rzeczy nie wierzę i zbytnio mnie one nie ciekawią. Wręcz przeciwnie, jestem nastawiony do nich sceptycznie i nieufnie.

Igor jednak nie dał się zniechęcić i obstawał przy swoim: sceny ze Strachu, w którym zdezorientowani bohaterowie błąkają się po lesie, doświadczając zaburzeń postrzegania czasu i przestrzeni, są uderzająco podobne do tego, co sam naprawdę przeżył. Dołączył nawet link do jakiegoś artykułu w Internecie i zrobionego przez siebie zdjęcia. Na razie nie zdradzę, o jaki artykuł chodziło ani co było na zdjęciu – wkrótce do tego dojdziemy. Teraz zdradzę jedynie, że gdy zobaczyłem tę fotografię i przeczytałem artykuł, wyczułem w nich naprawdę dobrą historię.

Będę szczery, straszność i absurdalność tego, co sugerował Igor, zainteresowały mnie. Ciągle jednak pamiętałem, że może chodzić o żart lub czyjąś chorobę psychiczną. Wydawało się to nawet znacznie bardziej prawdopodobne niż inne możliwości.

Z reguły nie umawiam się na takie spotkania, lecz tym razem coś podpowiadało mi, by zrobić wyjątek. Pojechałem więc do Żyliny, spotkałem się z Igorem i wysłuchałem historii, od której mój mózg prawie się przepalił.

Opisałem ją w niniejszej książce najlepiej, jak umiałem. Po początkowej nieufności przekonałem bowiem Igora, że mimo wątpliwości i sceptycyzmu opracuję jego historię uczciwie. Nie oczekiwał ode mnie niczego więcej. Nie wmawiał mi, że mówi prawdę. Nie przekonywał, żebym nie traktował go jak wariata. Wręcz przeciwnie, sam przyznawał, że może jest wariatem, nawet momentami wydawało mi się, że taka wersja przyniosłaby mu ulgę.

Nie chcę przedłużać, sam jestem ciekaw, co powiecie o tej historii, ale mam jeszcze kilka drobnych informacji. Całość zarejestrowałem podczas sześciu spotkań. Igor wszystko opowiadał mi twarzą w twarz. Czasem był rzeczowy i spokojny, a innym razem bardzo poruszony, rozemocjonowany i zagubiony. Na stole pomiędzy nami leżał włączony dyktafon.

Następnie zbeletryzowałem te kilka godzin naszej rozmowy. Dokładnie tak jak życzył sobie tego Igor. To znaczy – niektóre fragmenty tekstu są dosłownymi cytatami, a inne zostały nieco dopasowane do potrzeb powieści. Nigdy jednak nie zmieniałem treści ani w żaden sposób nią nie manipulowałem. (Jedyny wyjątek stanowią imiona i nazwiska głównych bohaterów – one wszystkie zostały zmienione). Jeśli coś w tekście wymagało doprecyzowania, stosowałem przypisy objaśniające. Moim celem było zachowanie autentyczności nagrań w największym możliwym stopniu, przedstawienie tej historii tak, jak Igor mi ją opowiedział, a jednocześnie opracowanie jej w sposób atrakcyjny dla czytelnika.

Otwarcie przyznaję, że praca nad tą książką była dla mnie psychicznie wyczerpująca. Ta historia oraz jej ustny, bezpośredni przekaz słyszany od zwykłego człowieka poruszyły jakąś moją czułą strunę – nie wiem, czy można to nazwać przerażeniem, ale z pewnością wywołały we mnie niepokój, a momentami dość mocno wyprowadzały z równowagi. Podczas przepisywania, niejednokrotnie w uszach pobrzmiewały mi słowa Igora, którymi podsumował mnie na pierwszym spotkaniu: „To nie jest nic dla ciebie".

Może miał rację.

Jozef KarikaThriller psychologiczno-sądowy.

Jedna z najważniejszych powieści grozy ostatnich lat.

Szkocja, 1869 rok. W zapomnianej przez Boga i ludzi osadzie zostaje popełnione potrójne morderstwo. Do winy przyznaje się siedemnastoletni Roderick Macrae. Czy rzeczywiście jest odpowiedzialny za zbrodnię. Co mogło sprawić, że postanowił zrealizować swe krwawe zamiary?

Finalista Nagrody Bookera 2016

Zdobywca Nagrody Saltire 2016 w kategorii Najlepsza Powieść 2016 Zdobywca Nagrody Vrij Nederland w kategorii Najlepszy Thriller 2017 Finalista Nagrody Los Angeles Times w kategorii Najlepsza Książka Grozy 2017

Finalista Sunday Herald Culture Awards w kategorii Autor Roku 2017

NAJLEPIEJ SPRZEDAJĄCA SIĘ CZESKA KSIĄŻKA 2015 ROKU!

Pamiętnik surrealistyczny. Gwarancja czeskiego humoru.

Przewrotny humor i galeria nietuzinkowych osobowości gwarantują dobrą zabawę. Obok historii opowiedzianej w taki sposób nie można przejść obojętnie. Mamy do czynienia z jedną z najzabawniejszych książek XXI wieku!

Rodzina Kostków powraca z Ameryki do Czech, by przejąć dawną siedzibę rodu – zamek Kostka. W zamku zastają dotychczasowych pracowników: kasztelana, ogrodnika oraz kucharkę. Jak nowi właściciele poradzą sobie w nowej rzeczywistości? Jak odnajdą się w rolach dotychczas nieodgrywanych?

UWAGA: CZYTANIE W MIEJSCACH PUBLICZNYCH NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ

Jakie wydarzenie najbardziej zmienia świat dorosłego mężczyzny? Oczywiście narodziny dziecka.

Dziecko w wieku przedszkolnym to zbiór opowieści napisanych przez tatę trzyletniej Wiki. M. M. Cabicar opisuje rodzicielską rzeczywistość bezkompromisowo, czasem dosadnie, ale przede wszystkim z rozbrajającą szczerością i kapitalnym poczuciem humoru. Nie zdejmuje różowych okularów nawet w najbardziej kłopotliwych sytuacjach, wychowując dzięki temu niezwykle pogodne dziecko!

Ta powieść chwyta za gardło i trzyma do ostatniej strony!

Zmęczony metropolią Wiktor wyjeżdża z Pragi, by zostać kasztelanem morawskiego zamku. Pragnie odnaleźć wewnętrzną równowagę i zażegnać kryzys małżeński. Jednak wizja spokojnego życia wśród zabytkowych mebli i dzieł sztuki szybko odchodzi w zapomnienie. Na zamku czeka dość zagadkowy personel oraz… demony przeszłości.

Tajemnicze odgłosy i niewyjaśnione zdarzenia przejmują władzę nad Wiktorem i jego rodziną. Czy mają swoje wytłumaczenie? Czy racjonalny umysł Wiktora rozwikła tajemnicę zamku?

Pamiętajcie: niczemu się tutaj nie dziwcie!

Zabawna powieść o kobietach i mężczyznach. Tę książkę kupił co setny Czech!

Ekożona stawia wiele aktualnych pytań: Czego oczekujemy od swoich partnerów? Jakie jest znaczenie porodu naturalnego? Co tak naprawdę oznacza życie w zgodzie z naturą i z samym sobą? Czy naturalny jest na przykład ogród? Albo małżeństwo?

Poruszane przez autora poważne tematy zostały ubrane w brawurową narrację. Szczerość, autoironia i humor sprawiają, że mamy do czynienia z powieścią niezwykle inteligentną i nowoczesną.

Kiedy Mojmirowi pęka aorta, jego świat oraz światopogląd ulegają gwałtownym zmianom. Mojmir zmienia się z butnego racjonalisty… no właśnie, w kogo?

W tej brawurowej narracji pełnej ciętych ripost Michal Viewegh z humorem i autoironią opowiada o byciu pacjentem VIP oraz o poszukiwaniu nowej drogi życiowej po osobistym kataklizmie.

Ekomąż to jedna z najważniejszych powieści najpopularniejszego czeskiego pisarza.

Jeden na milion to zbiór czternastu opowiadań jednego z najpopularniejszych czeskich prozaików. Martin Reiner zabiera nas na łąki pełne hipisów, na próby chóru więziennego, do Ameryki – a szerokiemu wachlarzowi tematów towarzyszą różnorodne formy literackie. Lektura dla smakoszy!

MISTYCZNY PORNO-GASTRO THRILLER Z XIX-WIECZNEJ PRAGI

Nadchodzi nowy rok. Kiedy praski Orloj wybija północ, odkryta zostaje bestialska zbrodnia. Śledztwo w tej sprawie prowadzi ekscentryczny komisarz Durman. Czy jego nietypowe metody doprowadzą do ujęcia sprawcy? Jak powstrzymać mordercę, który zawsze o krok wyprzedza policję? I czym jest tajemnicze Ordo Novi Ordinis?

Pewien praski bankier z braku innego pomysłu kupuje synowi na Boże Narodzenie świnkę morską. Jak dalece to niewinne wydarzenie zmieni życie rodziny? Jakie sekrety skrywa bank narodowy? I czy przed kryzysem finansowym można schować się w beczce?

W żadnym innym utworze literatura czeska nie zbliżyła się do twórczości Franza Kafki tak bardzo, jak w Świnkach morskich. (Milan Exner)

Powracający w rodzinne morawskie góry praski dziennikarz dokonuje bilansu swojego życia.

Siekiera jest dowodem na to, że sytuacja człowieka w społeczeństwie i w rodzinie nie zmieniła się w przeciągu ostatniego półwiecza tak bardzo, jak zwykliśmy sądzić. Ta powieść wciąż jest niezwykle aktualna.

Mistyczny thriller przesiąknięty strachem.

Po rozpadzie kilkuletniego związku Jożo Karski powraca do rodzinnego Rużomberka. Tam czeka na niego puste mieszkanie rodziców, najmroźniejsza od kilku dziesięcioleci zima i podnóże góry skrywające mroczną tajemnicę.

Wkrótce w sąsiedztwie zaczynają znikać dzieci.

Pamiętacie, jak to jest: mieć czternaście lat i być zagubionym, wrażliwym, lekkomyślnym, romantycznym i niezwykle napalonym nastolatkiem? Przypomni Wam to Nick Twisp – młody buntownik, którego zna cała Ameryka!

Miłość, bunt, inicjacje seksualne, młodzieńcze przyjaźnie, problemy w szkole, problemy w domu – i szalone wakacje. A to wszystko doprawione czarnym humorem i przezabawnymi dialogami.

Uczniowie Cobaina to pełna dzikich przygód i humoru historia grupy nastolatków uwielbiających Johna Lennona i Kurta Cobaina. Razem przeżywają imprezy, zakładają zespoły rockowe i próbują osiągnąć sukces.

To również – a może przede wszystkim – poszukiwanie źródeł wyalienowania i bezradności w dzisiejszym świecie. Co czeka bohaterów, gdy karuzela młodości nieubłaganie się zatrzyma?

Puchar od Pana Boga to zbiór tekstów, w których sport stanowi pretekst do opowieści o sprawach najważniejszych: życiu i śmierci, miłości, przyjaźni i pasji. Ota Pavel mówi o zwycięstwach i porażkach równie pięknie, jak o sarnach i rybach.

Lektura dla czytelników w każdym wieku i wspaniała lekcja życia.

Lucynka, Macoszka i ja to opowieść o sile przeszłości, o miłości do dziecka i tęsknocie za samym sobą. Ta książka – choć w dużej mierze oparta na prawdziwych wydarzeniach – zabiera czytelników do innego świata. Znacznie piękniejszego.

Czytelnik ma tu do czynienia z prozą niemal doskonałą. (Pavel Janoušek, „Tvar”)

Chcesz wygrać z Barceloną, a potem zostać mistrzem świata w piłce nożnej? Musisz być biednym rolnikiem i mieć jedenastu synów. Załóż drużynę piłkarską, a potem będzie już z górki. Rozgrywki ligowe, mistrzostwo kraju...

Książka mądra, z uśmiechem. Podróże, relacje z meczów, niekłamane emocje.

Świetna dla dzieci. Wciągająca dla dorosłych.