Udział własny - ebook

1

Najpierw pomyślała, że to przez tanie wino z Netto. Bo cóż innego mogło sprawić, że czuła się, jakby dwudziestu siedmiu budowlańców pruło ścianę w jej czaszce?

Oczywiście mogło to również mieć związek z ilością tegoż napoju, pomyślała Dicte i w półśnie wyciągnęła rękę w kierunku ciepłego ciała Bo. Głównie po to, by uciszyć jego chrapanie, którym jakby starał się zagłuszyć dudnienie w jej głowie i odgłos kacowego inferna.

O której się położył? Jak długo spała?

Ostrożnie przewróciła się na bok i spojrzała na świecące wskazówki zegara. Było wpół do trzeciej. Oczywiście nie ustawiła daty, więc od lat widniał drugi sierpnia. I faktycznie był drugi, ale miesiąc się nie zgadzał, bo właśnie zaczął się luty. Według kalendarza na zewnątrz powinno być ciemno, a według pogodynki z TV2 powinien do tego panować siarczysty mróz z temperaturą minus piętnaście stopni. Dlatego też założyła do spania wełniane skarpety, skoro Bo odmówił jej swego towarzystwa w łóżku. Obrażony i lekko pijany został przed telewizorem i oglądał jakiś kanał sportowy. Niech szlag trafi byłe żony i ich cholerną zazdrość, którą odreagowują na dzieciach. I na Bo. I na niej samej, oczywiście. Bo przecież czuła to, choć się do tego nie przyznawała.

Z drugiego krańca łóżka wysunęło się długie ramię i uderzyło ją lekko w piersi.

– Co jest? – wychrypiał niewyraźnie.

– Nie wiem.

Zamierzała mu powiedzieć, że nic wielkiego, i żeby spał dalej. Nie miała siły kontynuować tej rozmowy, słuchać, jak bardzo tęskni za dziećmi i że poważnie rozważa ich uprowadzenie oraz ucieczkę z nimi w siną dal. Nie żeby faktycznie przyznał się, że ma taki plan, ale przecież widziała, że chodzi mu to po głowie.

Przysunął ją do siebie, przytulił. Objął nogami jej nogi i zamarł.

– A to co?

Jednym ruchem poderwał kołdrę i zapalił światło.

– Wełniane skarpety – mruknęła speszona i poczuła się jak stetryczała staruszka. – Było mi zimno.

Obrzucił skarpetki obojętnym wzrokiem, na jego twarzy było widać wyłącznie sen. I tanie wino. Może jednak są rzeczy, na których nie warto oszczędzać.

– Przecież nie o to pytam. Co to za hałas?

Dźwięk dobiegał do nich od dłuższego czasu, w sumie to chyba on ją obudził. Nagle była całkowicie przytomna i porządnie wkurzona.

– Cholerna gówniarzeria. Noworoczne strzelanie.

Dzieciaki ze wsi musiały wykupić cały magazyn fajerwerków. W każdym razie race i petardy strzelały nieprzerwanie już od kilku dni. Dicte pomyślała, że pies pewnie leży teraz pod zlewem i trzęsie się ze strachu.

Bo pokręcił głową i przerzucił nogi przez krawędź łóżka.

– O trzeciej nad ranem? I jeszcze to światło.

Rzeczywiście. Noc w oknie ich sypialni na poddaszu miała kolor pomarańczowo-czerwony. Nie wyglądało to na światła szklarni oddalonego o cztery kilometry centrum ogrodniczego. Bo na bosaka przyskoczył do okna. Dicte przez krótką chwilę widziała jego profil na pomarańczowym tle i zatęskniła za motylami w brzuchu.

– Pali się – powiedział, z trudem łapiąc oddech.

Teraz i ona stała w oknie i patrzyła na eksplozje. Dach nad stajnią sąsiadów strzelał jak popcorn w garnku. Pach. Pach. Tryskały iskry, płomienie muskały mroźne powietrze. Dicte cała zesztywniała, choć trwało to może z sekundę. Jakby przymarzła do podłogi. Potem odtajała i rzuciła się, by biec po schodach w samych skarpetkach i piżamie, bo nagle usłyszała coś innego. Z oddali. Jakiś inny, bardziej żywy odgłos.

– Konie!

Błyskawicznie znalazła się na dole schodów, potknęła się i po ostatnich stopniach zjechała na tyłku.

– Musimy wydostać stamtąd konie!

Nigdy nie sprawdzała, ile trwa zakładanie kaloszy. Teraz stwierdziła, że nieskończenie długo.

Za plecami słyszała, jak Bo szarpie słuchawkę telefonu. Oczywiście, pomyślała, gdy poczuła w płucach ukłucie mroźnego powietrza, a śnieg zaskrzypiał pod podeszwami. Rozwaga.

To była mantra w jej głowie. Działać rozważnie. Myśleć trzeźwo. Nie wpadać w panikę jak rżące z przerażenia konie. A mimo to dopadły ją wątpliwości. Powinna najpierw zapukać do drzwi domu czy od razu pomóc koniom? Wiedziała, że sąsiedzi wyjechali na narty do Norwegii. Ale była jeszcze ta kobieta, która u nich mieszkała. Siostra sąsiadki, o ile dobrze pamiętała. Minęły już czasy, kiedy na wsi wszyscy się znali. A już na pewno nie dotyczyło to kogoś takiego jak ona, stosunkowo nowego w okolicy.

Rżenie koni przesądziło sprawę. Była w stajni tylko raz, kiedy Svendsen gonił kota sąsiadów wokół ustawionych w stos beli słomy. Poszła po niego i dostała burę od gospodyni, zdaje się organistki – w każdym razie miała coś wspólnego z kościołem.

Wiszące na szynie drzwi przesuwne były ciężkie. Zaparła się całym ciałem, gdy z dachu w powietrze wciąż strzelały iskry i trzaskał popcorn. I nic. Ani drgnęły. Odgłosy uwięzionych zwierząt były nie do zniesienia.

W końcu zjawił się Bo i drzwi się otwarły. Ze środka uderzyło ich piekielne gorąco płonącej ściółki. Choć chyba gorszy był dym. Konie znajdowały się na samym końcu.

– Od drugiej strony! – krzyknęła. – Tędy się nie da.

Bo pobiegł za nią naokoło kurnika i gnojowni. Przez okna stajni widziała zwierzęta, które kotłowały się w swoich boksach. W ich oczach dostrzegła błysk bezgranicznego przerażenia, wywracającego im gałki białkami do góry.

Bo szarpał się ze skoblem stajni, aż w końcu udało mu się go odsunąć.

– Uważaj – zawołał. – Są spanikowane.

Dicte o koniach nie wiedziała nic. Tak naprawdę bała się ich.

– Wychodźcie – krzyknęła. – Idźcie stąd!

Bo pootwierał boksy. Płoszył ogromne zwierzęta i klepał je po zadach. Ona tylko wrzeszczała, aż poczuła smak krwi w ustach.

– Wychodźcie, do diabła!

I wtedy usłyszała trzask. Poczuła, jak Bo otacza ją ramieniem i bierze na ręce, i że oboje jakby wypływają unoszeni płonącą falą.

– Dach.

Spojrzała w górę. Bo trzymał ją w ramionach i docisnął jej głowę do swojego barku. W tej samej chwili puściły krokwie i cały środek kalenicy zawalił się do wewnątrz.

– Jeszcze tyle zostało w środku – wyszlochała.

Płakała i czuła taki ucisk w piersi, że nie była w stanie oddychać. Bo pochylił jej głowę, niemal wciskając ją między jej własne kolana. Stała tak zgięta, jakby miała zwymiotować. Tu, prosto pod nogi, gdzie cienka warstwa śniegu pod wpływem ciepła zmieniła się w błoto.

– Za późno. Więcej nie możemy zrobić.

– Co powiedziała straż? Dlaczego jeszcze ich nie ma?

Mówiła z głową nadal wiszącą między nogami. Czuła, jak powoli wraca jej krążenie, i ostrożnie się wyprostowała. W nozdrza od razu uderzył ją nieznany zapach palenia się czegoś żywego. Bo ujął dłońmi jej twarz i nosem niemal dotknął jej nosa. Patrzył jej w oczy i nie pozwolił znów się załamać.

– Jadą. Minęło dopiero pięć minut.

Wydawało jej się, że trwało to godziny. Jakby wszystko działo się w zwolnionym tempie.

Bo wskazał głową na dom.

– Mogę iść sam.

Pokręciła głową i ruszyli razem, trzymając się za ręce jak dzieci.

Kiedy tylko ujrzała uchylone drzwi, wiedziała, że stało się coś bardzo złego.

Otwarła je na oścież. Dom sprawiał wrażenie pustego i dziwnie niezamieszkanego.

I wtedy ukazał im się ten widok. Wnętrze wyglądało jak po wybuchu bomby, choć nie było śladów pożaru. Wszystko roztrzaskane w drobny mak. Nogi krzeseł powyłamywane. Półki i stoły poprzewracane jak zabawkowe mebelki, a inne przedmioty – porcelanowe figurki, wazony, ramki ze zdjęciami, popielniczki, bibeloty – te wszystkie drobiazgi, które się gromadzi przez całe życie, leżały porozrzucane po podłodze.

Z zewnątrz dobiegał narastający dźwięk syren. Chwilę później na podjeździe słychać było chrzęst kół samochodu straży pożarnej. Dicte dobiegł jeszcze inny odgłos, jak nieśmiały pisk.

– Pies – wymamrotała, ale Bo już wyszedł porozmawiać ze strażakami.

– Timbo. Timbooo!

Ciepłym głosem przywoływała małego białego psa lokatorki sąsiadów, na którego Svendsen zawsze szczekał, a Rose mówiła „tybetański szczekacz kanapowy”. W rzeczywistości był to chyba spaniel tybetański, ale charakterystyka Rose wydawała się bardziej trafna.

Leżał pod łóżkiem w sypialni. Dicte dostrzegła pysk, uniesiony i węszący, czy to przyjaciel nadchodzi czy wróg. Przybrała swój psi ton głosu.

– No chodź, kochanie. Nic ci nie zrobię.

W kuchni znalazła przynętę i spróbowała go skusić.

– Mmm, zobacz, Timbo, suszona rybka. Pycha.

Kuszenie trwało w nieskończoność, mijały kolejne sekundy. W końcu pies wyszedł prosto w jej objęcia – mały, rozedrgany duszek. Ryby jednak nie chciał.

– Gdzie twoja pańcia, co? Gdzie ona jest?

Mamrotała w kółko rytmicznie, jednocześnie głaszcząc skołtunioną sierść. Z krtani psa zaczęły się dobywać dziwne dźwięki, a jego maleńkie ciało się naprężyło. Timbo spojrzał na nią czekoladowymi oczami spomiędzy długich kosmyków i wyrzucił z siebie swoją kolację, wprost na jej płaszcz.2

W redakcji przy Frederiksgade wszystko było jak zwykle. Na ławie stały strategicznie rozmieszczone pełne niedopałków aluminiowe popielniczki, wśród nich papierowa torba z bułkami, rozerwana jak po bezkrwawym cesarskim cięciu, a w tle świszczał termos z pompką, bo ktoś niedokładnie go zamknął. Płaszcze i kurtki leżały tam, gdzie je rzucono, czyli wszędzie, tylko nie na wieszaku stojącym w kącie, a gazety walały się po stole i na podłodze jak zrzucone z wysokości ulotki.

W pracy były cztery osoby. Krzątający się teraz w ciemni fotograf zatrudniany jako wolny strzelec i trójka dziennikarzy, która jednocześnie odwróciła się ku Dicte, kiedy ta stanęła w drzwiach kwadrans po dziesiątej, w samym środku narady redakcyjnej.

– Słyszałaś?

Cecilie zajmująca się sportem rzuciła pytanie jak piłeczkę tenisową przez całą długość pomieszczenia, zanim Dicte zdążyła zdjąć płaszcz.

– O czym?

O pożarze? Czy wszyscy już wiedzą? Minęło zaledwie sześć godzin, a Dicte czuła, jakby miało jej rozsadzić głowę od niewyspania i rozmyślania o miłości, która właśnie weszła w ostry zakręt. Bo pojechał do byłej żony rozwiązywać ich problemy, kiedy tylko wrócili do domu, w tych samych cuchnących ogniskiem ciuchach.

– O cięciach – syknęła Cecilie. – Jedna czwarta pracowników redakcji ma dostać wypowiedzenie.

Dicte przez chwilę nie ruszała się z miejsca, próbując sobie wyobrazić, jakie to uczucie, kiedy wylewają cię z pracy. Gdy tracisz grunt pod nogami.

– Z powodu?

Przecież dopiero co zatrudnili dodatkowe dwie osoby do działu kryminalnego i ekonomicznego. Do tego ich redakcja w Århus zaczęła przyjmować stażystów. Ją samą przeniesiono do działu, który nazywali ogólnym. Co było jej bardzo nie na rękę, bo oznaczało, że Kaiser ma nad nią bezwzględną władzę, a ona wolałaby trzymać się od kopenhaskiego redaktora możliwie najdalej.

– Z powodu matematyki – mruknął Davidsen, który nie był już taki hardy jak przed tygodniem, kiedy awansował na wydawcę regionalnego. – Rażący deficyt budżetowy – wyjaśnił i sprecyzował – dwieście pięćdziesiąt milionów.

– I co z tego? – zdziwiła się. – Od kiedy gazety mają być dochodowe? Jak chcą zarabiać, to niech produkują majtki albo hulajnogi.

Słysząc to, Holger Søborg, wkrótce kończący swoją edukację praktykant, parsknął cicho. Przypominał gwiazdę amerykańskiego futbolu ze swoją kwadratową szczęką i minimalną potrzebną do przetrwania liczbą szarych komórek, jak go podsumował Davidsen, ale oto po raz pierwszy wykazał się odrobiną poczucia humoru.

– Majtki – powtórzył Holger i obrzucił łakomym wzrokiem Cecilie, u której nocował w weekendy.

Ich związek był najgorzej strzeżoną tajemnicą w redakcji, zaraz po fakcie iż Cecilie zyskała również wysokie noty u Karla Juhla, ich wydawcy, odkąd konferencja dla pracowników w Kopenhadze przeciągnęła się na cały weekend. A w weekend, jak wiadomo, można zdziałać całkiem sporo.

– Albo kondomy – dodała Dicte złośliwie.

Holger oblał się rumieńcem. Cecilie spojrzała na nią z wściekłością i wycedziła przez zęby:

– Na pierwszy ogień pójdą pewnie ci, którzy pracują najkrócej.

Dicte przełknęła ślinę. Od kilku godzin czuła w ustach smak dymu, choć umyła zęby co najmniej dziesięć razy. Zaczęła kalkulować. Na kogo może paść? Na nią? Teoretycznie to ona została zatrudniona jako ostatnia, bo po przeniesieniu z Kopenhagi do Århus dostała nowy numer legitymacji. Z drugiej strony łączny staż pracy w redakcji Cecilie był krótszy niż jej.

– No, to zależy, jak liczyć – stwierdziła i zrzuciła z krzesła bieżący numer „Randers Amtsavis”, żeby zająć miejsce.

Pomimo bałaganu na stole udało jej się znaleźć czysty kubek, więc sięgnęła nim przez szerokość stołu do termosu. Davidsen zaczął niuchać.

– Byłaś wczoraj na grillu? Pachniesz jak szaszłyk z kurczaka.

Dicte pomyślała o koniach, o ich oczach wywróconych białkami do góry i o dźwiękach, jakie wydawały z siebie śmiertelnie przerażone zwierzęta. Wolałaby z nikim nie rozmawiać o pożarze, ale i tak wkrótce przeczytają o tym na stronie agencji Ritzau.

– W nocy spłonęła stajnia sąsiadów.

– Mój Boże – poruszenie Cecilie wydawało się całkowicie szczere – mam nadzieję, że straty były tylko materialne.

Dziennikarze. Nikt tak jak oni nie potrafi szastać technicznymi pojęciami, pomyślała Dicte. Straty materialne. Straty osobowe. Słowa, pod którymi kryją się najprawdziwsze katastrofy i chaos emocji.

– Dwa konie zginęły – wyjaśniła, jakby czytała wiadomości radiowe – cztery udało nam się wyprowadzić.

– Straszne! – powiedział Holger, wytrzeszczając oczy. – Pomagałaś tam?

Pomagać jak pomagać. Dicte na moment zamknęła oczy. Co to znaczy, że się pomaga? Wzięła łyk kawy, gorzkiej i czarnej jak smoła.

– Ledwie znam tych ludzi. Pojechali na narty.

– A Bo?

Davidsen nie dał się nabrać. Pokiwała tylko głową. Wiedziała, o co tak naprawdę pyta. Nie o to, czy Bo u niej był, tylko czy sfotografował tragedię, jaka się rozegrała.

– Popstrykał trochę, kiedy już przyjechała straż. Ale nie wiem, jak wyszły.

Davidsen pokiwał głową i powiedział dokładnie to, co spodziewała się usłyszeć i co brzmiało, jakby powtarzał za Kaiserem. Najwyraźniej jego duch po wsze czasy będzie się unosić nad ich głowami.

– To dobry temat.

Przez chwilę siedziała jak w próżni, czując tylko mdłości i smak dymu, a ich głosy słyszała jakby przez ścianę. Pomyślała, że musi zadzwonić do Rose i ostrzec ją, żeby nie doznała szoku, kiedy wróci po szkole i zobaczy zgliszcza. Podpalenie – błyskawicznie orzekli strażacy. Zresztą dom przetrząśnięty od góry do dołu mówił sam za siebie. Rose będzie zdruzgotana. Rose, która w zasadzie nie jest już dzieckiem i co rusz ucieka z domu, żeby zanocować u swojego chłopaka.

Dicte ogarnęło znajome uczucie, że otwiera się przed nią otchłań, więc mocno uchwyciła się kubka z kawą. Człowiek się nad tym nie zastanawia. Wydaje mu się, że zawsze będzie tak samo, aż nagle któregoś dnia okazuje się, że dzieci są już duże, podejmują własne decyzje i działają na własną rękę. I tylko poprzez wychowanie i to, co się im zaszczepiło, ma się jakikolwiek wpływ na to, jak pokierują swoim życiem. Można jedynie mieć nadzieję, że wypuszcza się je w świat z odpowiednim bagażem, bo jeśli nie odziedziczyły po nas zdrowego rozsądku, zdolności dokonywania oceny i wszystkich umiejętności niezbędnych do przetrwania, to jak sobie poradzą? Jakie nieszczęścia mogą na nie spaść, kiedy puścimy je wolno?

Jaki bagaż muszą nieść ci – albo ten – którzy podpalili stajnię? Jak do tego doszło, że tak groźne demony się w nich zakorzeniły? Czy istnieje zło w czystej postaci? Była skłonna uwierzyć, że tak.

– Dicte?

Głos Davidsena wyrwał ją z rozmyślań.

– Masz ochotę zająć się tą sprawą? Tym pożarem?

Przytaknęła. Ktoś przecież musi to zrobić.

– Macie jakieś wieści od Kaisera?

Redaktor działu informacyjnego zazwyczaj i tak dzwonił z niekończącą się listą zadań specjalnych, całkowicie ignorując kompetencje Davidsena jako wydawcy regionalnego. Davidsen zresztą sam również nerwowo przesunął swoje długie ciało, zapalił papierosa i dmuchnął w nich dymem. Otwarł usta i już miał coś powiedzieć, kiedy na biurku Dicte zadzwonił telefon. Zdążyła tylko dostrzec rozczarowanie w jego oczach, bo oczywiście i on domyślał się, kto to jest.

– Svendsen! – przedstawiła się.W słuchawce było słychać, jak Kaiser coś przeżuwa. Na bank ciastko z czekoladą. – We własnej osobie – dorzuciła, siląc się na lekki ton.

– Ten twój kolega z kryminalnego. Wygląda na to, że złożył tę swoją sprawę.

Czekała cierpliwie. Kaiser czasem mówił niezrozumiale.

– Pomijając całą resztę, tu chodzi przecież o dobre imię, do cholery.

– Dobre imię?

– Policji z Århus, oczywiście – wyjaśnił. – Najpierw ukrywali własne mandaty za przekroczenie prędkości, a potem odstrzelili dwójkę złodziei samochodów w Tilst.

– No tak, tyle że w odwrotnej kolejności.

– Jasne, porządek czynników i tak dalej. A teraz jeszcze siedzą po uszy w tym pożarze – dodał.

Aż tak duża ta sprawa raczej nie jest, pomyślała Dicte. Czy to możliwe, że agencja Ritzau już napisała o podpaleniu stajni? Jeśli w ciągu dnia wydarzy się coś lepszego, to całkiem prawdopodobne, że pożar wyląduje jako wzmianka na stronie czwartej.

– Jakim pożarze? – próbowała go wybadać.

– Nie widzieliście? Nie oglądacie wiadomości?

Kaiser na bieżąco obserwował doniesienia Ritzau na monitorze komputera, a w telewizji stale przeskakiwał pomiędzy CNN, BBC World i Sky. Do tego przed końcem dnia miał przeczytane wszystkie duże dzienniki – duńskie i zagraniczne.

– Szkoły! – wrzasnął jej prosto w ucho, w którym już słyszała odgłosy koni. – Ktoś podpalił szkołę w samym centrum miasta. A najpierw ją zdemolował. Szkoła Møllevang, o tę chodzi.

– Kiedy to się stało? – zapytała niezbyt mądrze.

– W nocy. W najciemniejszą, najczarniejszą noc – dorzucił złowieszczo. – Dzwoń do swojego gościa z kryminalnego. Zdobądź wszystko, co zdołasz. „Dzieciaki podpalają własną szkołę” – wyrecytował. – To materiał wybuchowy. Koszmar każdego nauczyciela i rodzica. Jutro wchodzisz z tym na okładkę, Svendsen.3

John Wagner objął wzrokiem wszystkich zebranych na porannym spotkaniu w sali narad. Siedmiu komisarzy śledczych patrzyło wyczekująco na Jana Hansena, który wrócił właśnie z miejsca zdarzenia, by złożyć raport w sprawie podpalonej szkoły.

– W życiu nie widziałem czegoś takiego. To wygląda na czysty akt zemsty.

Twarz Hansena była szara jak ściana za jego plecami. Szerokie ramiona, zwykle rozpierające koszulę, teraz dziwnie zwisały. Westchnął i postukał długopisem w blat stołu.

– Kamilla ciągle mówi o jakimś misiu – mówił dalej. – Klasowej maskotce. Najprawdopodobniej spłonął w pożarze.

Zaczął coś bazgrać w bloku, który miał przed sobą. Wagner pomyślał, że nie najlepszym pomysłem było wysłanie Hansena do wstępnego rozeznania sytuacji. Jego córka chodziła do zerówki w szkole Møllevang, więc może miał jednak zbyt emocjonalny stosunek do sprawy.

– Ma na imię Simon – ciągnął Hansen głosem, który wydawał się rażąco wysoki u mężczyzny tak postawnego i z głową wygoloną zgodnie z najnowszymi zaleceniami.

Jak klony, przyszło na myśl Wagnerowi. Dlaczego wszyscy młodzi stróże prawa chcą koniecznie wzbudzać postrach? Z drugiej strony Hansen pomimo groźnego wyglądu miał prawdziwe łzy w oczach.

– Kto przyniesie kawę?

Pytanie zadał Ivar K. On i Hansen od zawsze się ze sobą ścierali, a poza tym publiczne okazywanie uczuć nie było mocną stroną Ivara.

Termos przeniesiono na drugi koniec stołu niczym puchar piłkarski. Wagner nie pił. Jego żołądek odmawiał przetwarzania owej szczególnej smolistej substancji, którą na komendzie nazywano kawą. Poza tym wciąż miał w ustach smak porannej kawy, którą Ida Marie zaparzyła mu z brazylijskich ziaren i posłodziła długim pocałunkiem.

– Co o tym sądzisz? – zwrócił się do Hansena, który w końcu, odsłużywszy swoje w Wydziale Porządkowym, został ku utrapieniu Ivara K przeniesiony do Wydziału Kryminalnego. – Jakie są twoje wrażenia? Zwyczajny wandalizm czy coś więcej?

Hansen odłożył długopis i potarł twarz dłońmi. Powieki opadały mu ze zmęczenia. Roczne bliźniaki, sześcioletnia Kamilla i żona pielęgniarka pracująca na nocki. Miał całkiem sporo na głowie.

– Myślę, że sprawcy są młodzi – zaczął powoli. – Sądzę, że dość dobrze znają to miejsce. Oczywiście sam będziesz mógł to sobie później obejrzeć, ale zdaje się, że działali systematycznie, choć wygląda to jak pobojowisko. Zwyczajny wandalizm…

Znów wziął do ręki długopis i znów zaczął pstrykać nim o stół, kręcąc wolno głową.

– Cóż. Nazwijcie mnie złym prorokiem, ale moim zdaniem stąd już tylko krok dzieli nas od sytuacji, w której ktoś z klamką wchodzi do szkoły i strzela na oślep do uczniów i nauczycieli.

Zdecydowanie dobrze, że to nie Hansen odpowiada za kontakty z prasą. Wagner już widział te nagłówki: „Kiedy nastąpi masakra?”. Wszyscy rodzice, których dzieci chodziły do tej szkoły, zostali tego samego ranka telefonicznie powiadomieni o zdarzeniu. Hansen skontaktował się z Wagnerem, a ten poprosił go, żeby pojechał i rozeznał się przed poranną odprawą.

Hansen zaczął opisywać zniszczenia, korzystając z notatek. Jeden z budynków spłonął niemal doszczętnie, a budynek główny zdewastowano. Na podłodze rozlano roztwory z pracowni chemicznej, leki, wodę i różnobarwne płyny. Do tego odłamki szkła, potrzaskane muszle klozetowe i umywalki, połamane termosy na kawę i herbatę, powyłamywane drzwi i porąbane szafki. Innymi słowy, totalny chaos.

Wagner przez chwilę słuchał uważnie, ale po pewnym czasie odpłynął myślami. Zamiast kawy popijał wodę gazowaną i bąbelki uderzyły mu do nosa. Zastanawiał się, jak on by zareagował, gdyby podpalono szkołę Alexandra. Obstawiał, że byłby równie zdruzgotany i przerażony jak Hansen. W dzisiejszych czasach szkoła jest dla dzieci drugim domem. Nieustannie miał wyrzuty sumienia, że od śmierci Niny nie spędza z synem tyle czasu, ile powinien. Gdyby to jego szkoła spłonęła, dobitnie uświadomiłoby mu to, jak dalece przerzucił odpowiedzialność za wychowanie swojego dziecka i opiekę nad nim na otoczenie, żeby samemu ganiać po ulicach, bawić się w policjanta i łapać przestępców, którzy i tak bardzo szybko ponownie wracają na łono społeczeństwa.

W idealnym świecie uczestniczyłby aktywnie w życiu swojego dziesięcioletniego syna i jeździł z nim na treningi piłki nożnej i ręcznej, ale ostatnio tak wiele się działo. Unijny szczyt w Kopenhadze wygenerował w ich zespole niemożliwą do odebrania liczbę nadgodzin, z których teoretycznie powinni się rozliczyć przed końcem roku. W samym Århus mieli do czynienia z serią aktów wandalizmu i podpaleń. I na to wszystko nakładały się wewnętrzne problemy samej policji, które bez końca odkładali na później, a którymi ostatecznie będzie się trzeba zająć. I o tym w ogóle bał się myśleć.

Ivar K huśtał się niecierpliwie na krześle i przeczesywał palcami długie kosmyki, po czym płynnym ruchem przeniósł dłoń na modny kilkudniowy zarost. Wagner wiedział, że za moment padnie sarkastyczny komentarz pod adresem mówiącego kolegi, więc łagodnie przerwał Hansenowi, którego notes był teraz całkiem pobazgrany.

– Dobrze. Sytuacja przedstawia się następująco. Grupa pożarnicza kierowana przez Johana Dahla prowadzi dochodzenie i zajmuje się kwestiami technicznymi: przyczyną pożaru i tym podobnymi. Zwrócili się do nas o pomoc – powiedział gwoli wstępu do swojej zwyczajowej przemowy motywacyjnej. – Strażacy zabezpieczają obecnie konstrukcję dachu w budynku, który spłonął, dlatego na razie nie mamy do niego dostępu. Gdy będziemy mieli zielone światło, w pierwszej kolejności wejdą oczywiście technicy, którzy jeszcze dziś otrzymają wsparcie z Kopenhagi. W tej chwili pracują w budynku głównym. Obiecano nam również pomoc specjalnej grupy młodzieżowej. – Tu spojrzał na Jana Hansena. – Myślę, że masz rację. Powinniśmy szukać młodych ludzi, którzy znają to miejsce. Szkoła obiecała przekazać nam listę obecnych i byłych uczniów. Trzeba będzie ją porównać z danymi w naszym archiwum.

Jan Hansen pokiwał głową. Wyglądało na to, że tym razem z ulgą bierze na siebie papierkową robotę.

– Zajmę się tym.

Wagner wziął łyk wody.

– Dahl poprosił, żebyśmy wrócili do przypadków wandalizmu w innych szkołach: Samsøgade i Elise Smith i poszukali podobieństw. A także innych niewyjaśnionych chuligańskich wybryków z ostatnich sześciu miesięcy.

Petersen kiwnął głową. Miał pięćdziesiąt dwa lata, a stażem niemal dorównywał Wagnerowi.

– Poszukam tych spraw. Ale pamiętam, że tamte szkoły również próbowano podpalić. Bezskutecznie.

Ivar K odchylił się na krześle wyjątkowo daleko.

– Praktyka czyni mistrza.

Wagner przesunął wzrokiem od jednego do drugiego.

– Świadkowie. Ktoś musiał coś widzieć. Nawet jeśli był środek nocy. Trzeba będzie przepytać okolicznych mieszkańców.

Przez chwilę omawiali podział zadań, Wagner wymieniał kolejne nazwiska i nikt nie protestował. Pomyślał, że człowiek może się jednak przyzwyczaić do podejmowania decyzji, i sam się zdziwił, nie po raz pierwszy. Nigdy nie planował kierować zespołem. Ale miał staż i doświadczenie i teraz przychodziło mu to całkiem naturalnie. Ludzie go słuchali. Wykonywali zadania, jakie proponował, a czasem również jego polecenia.

Jedyne, czego im brakowało w zespole, to pierwiastek żeński. Wielokrotnie wnioskował o to u kierownictwa, ale z jakiegoś powodu szefostwo nie doceniało, jakie to ważne, by w ich gronie pojawiła się policjantka. Wyglądało to tak, jakby nie chcieli przyjąć do wiadomości, że może to mieć znaczenie dla wyjaśnienia sprawy. On jednak z doświadczenia wiedział, że kobiety często wykazują się zupełnie innym i czasem zaskakującym podejściem do śledztwa. Zdolna pani komisarz byłaby nieocenioną zdobyczą dla zespołu, ale na razie muszą się obyć bez niej. Przy tak ograniczonym budżecie i marnych widokach, by ktokolwiek odszedł na emeryturę, raczej nieprędko zanosiło się na zmianę w tej materii.

Westchnął do szklanki z wodą. A może po prostu ma zbyt wygórowane oczekiwania?

– Ivar. Pojedziesz ze mną obejrzeć, jak się mają sprawy.

Ivar K odchylił głowę i dopił kawę w taki sposób, w jaki robotnik opróżnia puszkę tuborga. Następnie wstał i rozprostował swoje smukłe jak u charta ciało – doskonałe przeciwieństwo sylwetki wykidajły, którą szczycił się Hansen.

– Okej, szefie.

Samochody stojące na światłach na skrzyżowaniu z Thorvaldsensgade wypuszczały gęste kłęby spalin w nieruchome mroźne powietrze. W jednym z aut siedzieli Wagner i Ivar K. Gdy zadzwonił telefon Wagnera, ten poprosił kolegę:

– Odbierzesz?

Ivar podniósł aparat z deski rozdzielczej.

– Kristiansen – powiedział szorstko i przez chwilę słuchał, po czym odparł: – Nie może teraz rozmawiać. Coś przekazać?

Znów cisza, po której w jego głosie pojawił się cień irytacji.

– Mówię przecież, że nie może rozmawiać. Proszę zadzwonić później… Informacje? Jakie informacje? Nie wie pani, że zatajanie informacji przed policją jest karalne?

Minęły jeszcze ze dwie sekundy i Ivar gwałtownie się rozłączył.

– Kobiety – warknął.

Wagner skręcił w Viborgvej.

– Kto to był?

– Jakaś dziennikarka z jednego z porannych dzienników. Dicte jakaś tam. Cholerne pismaki myślą, że jesteśmy po to, żeby im służyć.

Tysiąc myśli na milisekundę przemknęło Wagnerowi przez głowę. Dicte Svendsen nie odzywała się od dłuższego czasu. Nie tylko do niego, ale również do Idy Marie, która mu się z tego zwierzyła. Podejrzewała, że w związku przyjaciółki z fotografem mógł nastąpić jakiś kryzys. To nie takie proste budować wspólne życie, kiedy są dzieci i praca. Sam mógł coś o tym powiedzieć, mimo że oczywiście bezgranicznie kochał Idę Marie i co do tego nigdy nie miał wątpliwości.

Na krótką chwilę cofnął się w myślach o rok. Wciąż nie potrafił zrozumieć zmiany, jaka nastąpiła wówczas w jego własnym nastawieniu do życia. Dopiero co stracił żonę i miał wrażenie, jakby zapadał się w czarną dziurę. A wtedy przyszło mu prowadzić śledztwo w sprawie martwego niemowlęcia znalezionego w rzece Århus. Dziecko znalazła Dicte i jej dwie przyjaciółki – Ida Marie i Anne.

– Dicte Svendsen – mruknął Ivar K, jakby czytał w jego myślach. – Nazwisko brzmi znajomo. To była jakaś sprawa sprzed roku.

Wagner nic nie odpowiedział, lawirując między piekielnymi skuterami jadącymi całą szerokością jezdni. Sprawy prywatne z zawodowymi zmieszały się w jego życiu w koktajl, który teraz wydał mu się ciężkostrawny. Zakochał się w Idzie Marie, zanim jeszcze ruszyła tamta sprawa. Należeli do jednego chóru i od dłuższego czasu skrycie podkochiwał się w pięknej Szwedce o anielskim głosie i takowych włosach.

– Czekaj, czy to nie wtedy poznałeś swoją dziewczynę? Kiedy porwano jej dziecko?

Ivar K jak zawsze pytał wprost i nie miał za grosz wyczucia sytuacji.

Wagner tylko pokiwał pośpiesznie głową i skręcił w Fuglebakkevej.

– Jesteśmy na miejscu. Przyjrzyjmy się, jak to wygląda.

Ivar K wysiadł z samochodu i rozejrzał się, próbując oszacować zniszczenia, a Wagner w tym czasie wybrał na komórce numer Dicte.

– Wygląda na to, że znów będziemy razem pracować – powiedziała rozbawiona.

Zaśmiał się krótko.

– Nigdy w życiu. Dlaczego dzwoniłaś?

– Żeby dowiedzieć się czegoś o szkole Møllevang.

– Zwołaliśmy konferencję prasową na później. Doskonale wiesz, że trudno kogokolwiek faworyzować.

– Mogłabym ci dać coś w zamian.

Prezenty od Dicte Svendsen z reguły były obwarowane całą masą zastrzeżeń.

– Nie, dziękuję.

– Był jeszcze jeden pożar – ciągnęła niezrażona – zeszłej nocy. Słyszałeś?

Pożary zdarzały się niemal każdej nocy. Ktoś tam pewnie coś wspominał. Coś mu majaczyło w tyle głowy, ale to było daleko od centrum miasta, gdzieś na wsi.

– A co miałem słyszeć?

– Zdewastowany dom. Podpalona stajnia. Dwa konie spłonęły żywcem.

Co się, u licha, porobiło z tym miastem? pomyślał, kiedy usiadł i przesunął wzrokiem po dymiących zgliszczach, które kiedyś były budynkiem szkoły. Wokół roztaczał się widok jak z obcego, ogarniętego wojną kraju.

– Co o tym wiesz? – zapytał zmęczony. Nigdy nie wiadomo, może sprawy były powiązane. Choć odległość wskazywała, że raczej nie.

– To gospodarstwo moich sąsiadów. Obudził mnie dźwięk wybuchającego dachu.

– Pewnie azbest. Strzela jak popcorn.

Nagle zmieniła temat.

– Gdzie ty jesteś?

– A jak ci się zdaje? Oglądam Otella w operze – rzucił w pełni świadomy, że w jego głosie wyraźnie słychać irytację. – Zatem jakie masz informacje na temat tego pożaru?

W słuchawce na moment zapadła cisza.

– To moi sąsiedzi – powiedziała wreszcie – są na nartach w Norwegii. Dziś wracają, aż żal pomyśleć, co to będzie. Ale mieszkała tam też siostra sąsiadki i o wpół do trzeciej nad ranem nie było jej w domu.

Wagner kątem oka widział Ivara K i jednego ze strażaków. Ruszyli razem na obchód po spalonym budynku, z którego resztek ścian zwisały bezużyteczne białe ramy okien. Można by pomyśleć, że jakiś nisko lecący samolot ściął szczyt budynku. Z dachu pozostał tylko szkielet.

– Może spędziła noc na mieście – podsunął Wagner. – Takie rzeczy się zdarzają.

– Późnym wieczorem ktoś jednak był w domu. Wychodzę z założenia, że to ona.

– Skąd wiesz? Widziałaś ją?

Znów chwila ciszy. A potem odpowiedź:

– Nie. Ale ten ktoś nakarmił psa.4

Jakby nie dość jej było pożarów. Jakby miała za mało problemów i musiała koniecznie szukać nowych.

Wyruszając z Frederiksgade w stronę szkoły Møllevang, Dicte pomyślała o Bo, który przed chwilą przyniósł do redakcji swoje zdjęcia z nocnego pożaru. Zapytała, czy nie chce z nią pojechać, by sfotografować spaloną szkołę, ale był dziwnie nieobecny i oschły i wytłumaczył się, że obiecał odebrać córkę ze szkoły, a także zawieźć ją do lekarza. Jakby jego eks była zdolna poprosić go o coś takiego, pomyślała Dicte i wypróbowała nowe zimówki, gdy samochód jadący przed nią gwałtownie zahamował na żółtym. Kilka centymetrów brakowało, by jej niedawno kupiony fiat uno pocałował zderzak tamtego.

Eva broniła dzieci jak lwica i robiła wszystko, by przeszkodzić Bo w spędzaniu dokładnie wyliczanego czasu z nimi. Za każdym razem, kiedy miały być u niego, coś nieprzewidzianego stawało na przeszkodzie. Miarka się przebrała w noworoczny wieczór, kiedy Eva pojechała z Tobiasem i Ninką do swojej matki, zamiast odwieźć ich do Bo. To wtedy wojna nerwów rozpętała się na dobre. Od tamtego dnia napięcie stale rośnie i w relacjach między byłymi małżonkami nic już nie jest takie, jak być powinno.

Rozmyślała o tym wszystkim, kiedy skręciła w Fuglsangsalle i jadąc w górę ulicy, minęła szkołę handlową oraz konserwatorium muzyczne. Przyszło jej do głowy, że dzieje się coś bardzo niedobrego. Że Bo knuje coś, o czym ona nie ma bladego pojęcia. Nagły niepokój ścisnął jej serce lodowatą dłonią. Bo był zdesperowany. A zdesperowani mężczyźni bywają nieobliczalni.

Kiedy skręciła w górę w Fuglebakkevej, jej oczom ukazał się porażający widok. Krajobraz przypominał ten ze zdjęć zbombardowanego Kosowa. Wszystko wyglądało niczym w strefie walki, gdzie lada chwila powietrze może przeciąć seria z broni maszynowej i pozostałe budynki legną w gruzach. Osobiście tego nie doświadczyła, ale pewne pojęcie miała dzięki opowieściom Bo, kiedy z rzadka wspominał swoje podróże reporterskie. Przyniosły mu one kilka prestiżowych nagród, choć niestety bez większych korzyści finansowych.

Dostrzegła Johna Wagnera rozmawiającego z jakimś mężczyzną w pomarańczowym kombinezonie. Poczuła lekkie wyrzuty sumienia, że od tak dawna nie rozmawiała z Idą Marie. To było głupie, a na swoje usprawiedliwienie miała tylko najbardziej żałosną wymówkę świata, która w dodatku jedynie połowicznie była prawdą.

Wagner zostawił pozostałych i wyszedł jej na spotkanie. Jego charakterystyczna południowa karnacja przez zimę nieco zbladła, ale i tak wyróżniał go orli nos i ciężkie powieki, jakby stale chciało mu się spać, choć było wprost przeciwnie. Był starszy od Idy Marie o dwanaście lat i w swoim znoszonym tweedowym płaszczu przywodził na myśl dawne cnoty, jak szarmanckość i przyzwoitość.

– Kopę lat – powiedział ostrożnie na powitanie i wyciągnął rękę.

– Mnóstwo pracy.

Po jego oczach widziała, że jej nie uwierzył. Po prostu ciężko jej patrzeć na szczęście innych ludzi, gdy jej własna droga stała się wyboista. A odkąd Ida Marie urodziła Martina i zdecydowała się zostać przy swoim detektywie, a nie ojcu dziecka, ich życie zdawało się czystą sielanką.

– Tyle się działo. Przenieśli mnie do innej redakcji – wyjaśniła.

Wagner nic nie powiedział. Ruszyli po prostu w stronę spalonego budynku, gdzie w kaskach i niebieskich kombinezonach z napisem „Policja, Wydział Techniki Kryminalistycznej” pracowała już grupa specjalistów od pożarnictwa. Teren odgrodzono czerwono-białą taśmą, a o osmaloną ścianę z czerwonej cegły oparto drabiny. Inna ekipa ładowała spalone krokwie do kontenera. Jej członkowie również mieli niebieskie stroje, ale na plecach widniało „Agencja Zarządzania Kryzysowego Regionu Środkowa Jutlandia”.

Na parking podjeżdżały kolejne samochody. Jakiś fotograf pstrykał zawzięcie, a wśród węszących wokół dziennikarzy Dicte rozpoznała pracownika lokalnego dziennika „Stiften”.

– Powtórz to, co mówiłaś o tym drugim pożarze. Co to było, co ci chodziło po głowie? – Spytał Wagner, kiedy szli wzdłuż spalonego budynku poza ogrodzeniem z czerwono-białej taśmy.

Raz jeszcze opowiedziała mu, co się stało i że pies na nią zwymiotował. Nieprzetrawioną karmą.

– Sama mam psa – dodała i kątem oka spojrzała na zwęglony kawałek drewna – wiem, ile czasu potrzebuje jego żołądek, żeby strawić posiłek. Kiedy mój pies wymiotuje dwie godziny po jedzeniu, wciąż widać całe kawałki karmy.

– I jaki z tego wniosek, Sherlocku?

Jego ton był żartobliwie zaczepny, ale podszyty całkiem poważnym rozdrażnieniem. Policjanci niespecjalnie lubili, gdy dziennikarze zabawiali się w detektywów, i Wagner nie był wyjątkiem. Miał jednak dość rozsądku, by wiedzieć, że w niektórych przypadkach obie strony mogą sobie nawzajem pomóc. Udowodnił to, kiedy współpracowali przy wyjaśnianiu sprawy Mojżesza z rzeki Århus. Dicte jednak nie była do końca pewna, czy ich wymianę informacji Wagner nazwałby współpracą.

– Że pies został nakarmiony około północy.

– Dziwna pora karmienia psa.

Dicte wzruszyła ramionami.

– Jest rozpieszczony. Moja córka nazywa go szczekaczem kanapowym. Niektórzy karmią psy, zanim sami pójdą spać.

Wagner nagle się odwrócił i spojrzał na nią.

– A czy ktoś cię w ogóle przesłuchał jako świadka?

Pokręciła głową. W całym zamieszaniu nikt najwyraźniej nie miał czasu dłużej z nią porozmawiać. Wszyscy skupili się na gaszeniu pożaru i opanowywaniu sytuacji.

– Policja przyjechała znacznie później. Zadali mi kilka ogólnych pytań i to wszystko.

Usłyszała jego westchnienie i pomyślała, że to pewnie z powodu frustracji wywołanej brakami personalnymi, zaległymi nadgodzinami i całą masą innych problemów. Prasa była bezlitosna w ocenie kierownictwa policji. Jej gazeta również szeroko komentowała sprawę dwóch młodych złodziei samochodów zastrzelonych przez gliniarzy albo anulowania przez stróżów prawa własnych mandatów za nadmierną prędkość. Może stąd ten chłód w postawie Wagnera, pomyślała.

– Więc mówisz, że w domu mieszka siostra sąsiadki. Chcesz powiedzieć, że mieszka tam nieoficjalnie? – głos Wagnera trzeszczał jak mróz.

Dicte przytaknęła.

– I twoim zdaniem ta siostra była w domu około północy i nakarmiła psa. To gdzie teraz jest?

W jego ustach zabrzmiało to głupio i bez znaczenia, ale ona twardo obstawała przy swoim. Doskonale pamiętała wrażenie, jakie zrobił na niej pusty, wywrócony do góry nogami dom. Przerażenie psa. Przeczucie systematycznej dewastacji, a tuż pod nim silne przekonanie, że przypuszczono atak na coś bardzo osobistego. Jak rodzinne fotografie, które ktoś z wściekłością podeptał.

– Nie znam jej, ale można sobie wyobrazić sporo scenariuszy. W każdym razie powinniście wiedzieć, że tam mieszka. Ze swoim psem.

– A z jakiego powodu mieszka w tym domu?

Dicte zakaszlała. Ciężkie od dymu powietrze drapało w nosie na całej długości aż do gardła. Nad spalonym budynkiem wciąż unosiły się opary.

– W wiosce krążą różne plotki. Coś o jej przeszłości. Że wprowadziła się do siostry, żeby się pozbierać po tym, jak spotkało ją coś niedobrego.

Wagner uniósł brwi i ciężkim od sarkazmu tonem podsunął:

– Może psychotyczny agresywny mąż ze skłonnością do podkładania ognia?

Dicte się zaczerwieniła.

– Cóż, jak sama powiedziałaś, to tylko plotki – podsumował Wagner.

Dicte nie dawała jednak za wygraną i szła za nim krok w krok, a pod butami chlupało błoto, w jakie zamieniła się trawa po interwencji strażaków i ich węży. Wagner wiedział równie dobrze jak ona, że plotek nie wolno ignorować. Bez nich zarówno dziennikarz, jak i policjant mają niepełny obraz sytuacji. I choć żadne z nich nie pałało chęcią, by to przyznać, oboje zdawali sobie sprawę, że plotki czasem okazują się prawdą.

– W każdym razie jakiś problem z mężczyzną – przyznała i poślizgnęła się, aż musiała się przytrzymać jego ramienia. Cierpliwie poczekał, aż odzyska równowagę. – I przemocą. Szczegóły różnią się w zależności od tego, z kim rozmawiam, kiedy wychodzę z psem. Kobieta jest po przejściach, tyle wiadomo na pewno.

Zatrzymała się. Starała się nadać głosowi neutralny ton i wróciła myślami do poprzedniego wieczora. Kiedy ostatni raz widziała siostrę sąsiadów?

– Mam po prostu złe przeczucia.

Właśnie miała zawrócić, kiedy spośród dymiących ruin rozległ się okrzyk jednego z techników.

– Jeden ocalony – powiedział pozbawionym radości głosem jego kolega, wyjmując coś z małej torebki.

Kiedy podeszli bliżej, okazało się, że to mały żółty miś. Z przodu na niebieskiej koszulce białymi literami miał napisane „Simon”.

Wagner w końcu się uśmiechnął i powiedział konspiracyjnym tonem:

– Powiedziałaś, że chcesz coś o szkole. Rozumiem, że chcesz temat na wyłączność?

Wzruszyła ramionami. To chyba oczywiste. Miała tu zadanie do wykonania, a Kaiser jak każdy naczelny uwielbiał, kiedy udało im się zdobyć coś, czego nie miały inne gazety.

– Zadzwoń zatem na komendę do Jana Hansena i powiedz mu, że znaleźli Simona. Od niego dostaniesz swoją historię – powiedział, nim się odwrócił i odszedł.6

Mróz jak szarobiała folia kładł się na wszystkim wokoło, a niskie ciężkie niebo próbowało docisnąć się do ziemi. Dicte zjechała z głównej drogi w starym Skejby i podążała w dół zbocza w stronę Ny Mølle, mijając Rolniczą Stację Doświadczalną i łąki, na których latem pasły się krowy. Teraz jedyną istotą na tym terenie był myszołów siedzący samotnie na kołku od płotu i nieruchomy, jakby zamarzł. Gdy znalazła się w miejscu, gdzie droga skręcała, ptak rozpostarł szerokie skrzydła i wzbił się w powietrze, by po chwili zmienić się w ciemny kształt na tle nieba jak z waty. Dicte przeszły ciarki. Miała wrażenie, jakby nagle usłyszała odgrywaną w tle ponurą symfonię. Jakby zamrożony krajobraz z nagimi drzewami i szybującym na niebie myszołowem opowiadał historię, której nie miała ochoty słuchać.