Urth Nowego słońca - ebook

ROZDZIAŁ I. GROTMASZT

roz­dział I

Grot­maszt

Cisnąw­szy jeden manu­skrypt w ocean czasu, zaczy­nam pisać na nowo. Bez wąt­pie­nia jest to nie­do­rzecz­ność, ja jed­nak zacho­wa­łem jesz­cze tyle zdro­wego roz­sądku, aby zda­wać sobie sprawę, iż nikt ni­gdy nie prze­czyta tych słów, nawet ja sam. Pozwól­cie mi więc wyja­śnić, nie wia­domo komu i po co, kim jestem oraz co takiego uczy­ni­łem naszej Urth.

Naprawdę mam na imię Seve­rian. Przy­ja­ciele, któ­rych ni­gdy nie mia­łem zbyt wielu, nazy­wali mnie Seve­rianem Kula­wym. Żoł­nie­rze, któ­rych nie­gdyś mia­łem mnó­stwo, choć nie aż tak wielu, jak bym chciał, nazy­wali mnie Seve­rianem Wiel­kim. Nie­przy­ja­ciele, któ­rzy mno­żyli się jak muchy na bitew­nych polach zasia­nych tru­pami, nazy­wali mnie Seve­rianem Oprawcą. Byłem ostat­nim Autar­chą Wspól­noty, a tym samym jedy­nym pra­wo­wi­tym władcą pla­nety zna­nej pod­ów­czas jako Urth.

Pisa­nie jest jak cho­roba. Kilka lat temu (jeśli czas ma jesz­cze jakie­kol­wiek zna­cze­nie) sie­dzia­łem w mojej kabi­nie na pokła­dzie statku dowo­dzo­nego przez Tzad­kiela, odtwa­rza­jąc z pamięci księgę, którą spło­dzi­łem w kom­na­tach Domu Abso­lutu. Niczym kopi­sta pra­co­wi­cie wodzi­łem pió­rem, prze­no­sząc na papier tekst zamknięty w mojej gło­wie, w poczu­ciu, że oto doko­nuję ostat­niego sen­sow­nego – a raczej bezsen­sow­nego – czynu w życiu.

Pisa­łem, kła­dłem się spać, a potem wsta­wa­łem i na nowo sia­da­łem do pisa­nia, aż wresz­cie dotar­łem do chwili, kiedy wsze­dłem do wieży nie­szczę­snej Vale­rii i usły­sza­łem, jak ściany budowli, a także wszyst­kich dokoła, mówią do mnie. Wtedy wła­śnie poczu­łem, jak na ramiona spada mi dostojny cię­żar męsko­ści i zro­zu­mia­łem, że już nie jestem mło­dzień­cem. Dzie­sięć lat wcze­śniej – tak mi się przy­naj­mniej wyda­wało – pisa­łem o tym samym w Domu Abso­lutu; teraz od tam­tych dni dzieli mnie całe stu­le­cie, a może nawet wię­cej.

Wzią­łem ze sobą na pokład wąską oło­wianą szka­tułę z cia­sno dopa­so­wa­nym wie­kiem. Tak jak się spo­dzie­wa­łem, było w niej aku­rat tyle miej­sca, żeby upchnąć ręko­pis. Zamkną­łem sta­ran­nie wieko, po czym usta­wi­łem pisto­let na naj­mniej­szą moc i sto­pi­łem kra­wę­dzie pokrywy, łącząc ją ze ścian­kami pojem­nika.

Żeby wydo­stać się na pokład, trzeba poko­nać nie­zwy­kłe tajem­ni­cze kory­ta­rze, w któ­rych czę­sto roz­brzmiewa prze­dziwny głos, cza­sem trudno sły­szalny, ale zawsze zro­zu­miały. Dotarł­szy do włazu, należy przy­wdziać powietrzny strój, nie­wi­dzialny pęcherz atmos­fery utrzy­my­wa­nej wokół ciała dzia­ła­niem naszyj­nika ze lśnią­cych meta­lo­wych cylin­drów. Strój składa się z kap­tura, koszuli, spodni, butów oraz ręka­wic, przy czym te ostat­nie nie izo­lują cał­ko­wi­cie rąk od świata zewnętrz­nego; kiedy czło­wiek chwyci się cze­goś w próżni, lodo­wate zimno szybko prze­nika do pal­ców.

Statki żeglu­jące mię­dzy słoń­cami w niczym nie przy­po­mi­nają tych z Urth. Przede wszyst­kim mają mnó­stwo pokła­dów, tak że prze­kro­czyw­szy reling jed­nego, natych­miast wcho­dzi się na następny. Pokłady są z drewna, które lepiej radzi sobie z okrut­nym mro­zem, ale pod spodem jest metal i kamień.

Z każ­dego pokładu wyra­stają maszty sto razy wyż­sze od Wieży Sztan­daru w naszej Cyta­deli. Na pierw­szy rzut oka wydają się zupeł­nie pro­ste, ale kiedy spoj­rzeć na nie od nasady ku szczy­towi, łatwo zauwa­żyć, że wygi­nają się deli­kat­nie pod napo­rem sło­necz­nego wia­tru.

Nie spo­sób ich poli­czyć. Na każ­dym jest tysiąc rei, każda reja pod­trzy­muje srebrny lub fuli­gi­nowy żagiel, tak że jeśli ktoś chce zoba­czyć odle­głe słońca, pysz­niące się bielą, fio­le­tem, lazu­rem i różem, musi zdrowo się natru­dzić, by doj­rzeć choć kilka z nich mię­dzy wydę­tymi żaglami, zupeł­nie jakby szu­kał ich w prze­rwach mię­dzy chmu­rami na jesien­nym noc­nym nie­bie.

Dowie­dzia­łem się od ste­warda, że cza­sem żeglarz, który wdra­pie się na któ­ryś z masz­tów, przez nie­uwagę roz­luźni uchwyt i odpad­nie od rei. Na Urth taki nie­szczę­śnik runąłby na pokład i zgi­nął na miej­scu, ale tutaj nic takiego mu nie grozi. Cho­ciaż sta­tek jest ogromny i pełen nie­wy­obra­żal­nych skar­bów, cho­ciaż my, a więc załoga i pasa­że­ro­wie, znaj­du­jemy się wie­le­kroć bli­żej jego środka, niż mie­li­by­śmy do środka Urth, stą­pa­jąc po jej powierzchni, to siła przy­cią­ga­nia jest zaska­ku­jąco nie­wielka. Nie­ostrożny żeglarz pły­nie wśród lin i żagli niczym puch ostu, jedyne zaś cier­pie­nie, jakiego doświad­cza, spo­wo­do­wane jest docin­kami towa­rzy­szy – co prawda nie sły­szy ich gło­sów, ale wie, że naśmie­wają się z niego do roz­puku. Próż­nia tłumi wszyst­kie dźwięki, a żeby poro­zu­mieć się z innym czło­wie­kiem, trzeba zbli­żyć się do niego na tyle, by dwa pęche­rze powie­trza połą­czyły się w jeden. Sły­sza­łem, że gdyby tak nie było, nie­ustanny ryk słońc dopro­wa­dziłby wszech­świat do obłędu.

Jed­nak wów­czas, kiedy wysze­dłem na pokład z oło­wia­nym pojem­ni­kiem pod pachą, nie zda­wa­łem sobie z tego wszyst­kiego sprawy. Powie­dziano mi tylko, że muszę zało­żyć meta­lowy naszyj­nik oraz że prze­cho­dząc przez właz, muszę naj­pierw zamknąć wewnętrzne drzwi, a dopiero potem otwo­rzyć zewnętrzne, w dro­dze powrot­nej zaś postą­pić odwrot­nie. Wyobraź­cie więc sobie moje zdu­mie­nie, gdy wresz­cie zna­la­złem się na zewnątrz.

Nade mną pięły się w górę maszty, reje i żagle, kon­dy­gna­cja nad kon­dy­gna­cją, stło­czone tak cia­sno, że wyda­wało się, iż nie zosta­wią ani tro­chę miej­sca dla gwiazd. Oli­no­wa­nie przy­po­mi­nało paję­czynę utkaną przez pająka wiel­ko­ści statku, sam sta­tek nato­miast był więk­szy od nie­jed­nej wyspy rzą­dzo­nej przez moż­no­władcę uwa­ża­ją­cego się nie­mal za monar­chę. Pokład roz­cią­gał się przede mną jak bez­kre­sna rów­nina; po to, by posta­wić na nim stopę, musia­łem przy­wo­łać na pomoc całą swą odwagę.

Ponie­waż do tej pory nie opusz­cza­łem kabiny, nie zda­wa­łem sobie sprawy, że ważę tylko jedną ósmą tego, co na Urth. Teraz czu­łem się jak duch albo raczej jak czło­wiek z papieru, odpo­wiedni mąż dla papie­ro­wych dam, któ­rych suk­nie malo­wa­łam jako dziew­czynka kolo­ro­wymi kred­kami. Wiatr wie­jący od odle­głych słońc nie dorów­nuje siłą naj­słab­szemu zefir­kowi, ja jed­nak czu­łem jego podmu­chy i bałem się, że któ­ryś z nich porwie mnie ze sobą. Nie tyle stą­pa­łem po pokła­dzie, co uno­si­łem się nad nim; teraz wiem, że było tak naprawdę, ponie­waż utrzy­my­wane siłą naszyj­nika powie­trze ota­czało także moje stopy, nie pozwa­la­jąc pode­szwom butów na zetknię­cie z deskami pokładu.

Rozej­rza­łem się w poszu­ki­wa­niu jakie­goś żegla­rza, który dora­dziłby mi, któ­rędy powi­nie­nem się wspi­nać. Sądzi­łem, iż będzie ich wielu, jak na pokła­dach stat­ków prze­mie­rza­ją­cych oce­any Urth, tym­cza­sem nie zoba­czy­łem ani jed­nego. Po to, by nie zuży­wać nie­po­trzeb­nie powietrz­nych ska­fan­drów, więk­szą część podróży spę­dzają we wnę­trzu statku, wycho­dząc na zewnątrz jedy­nie w razie potrzeby, czyli bar­dzo rzadko. Zawo­ła­łem gło­śno, ale, rzecz jasna, nie otrzy­ma­łem odpo­wie­dzi.

W odle­gło­ści zale­d­wie kilku łań­cu­chów dostrze­głem pod­stawę masztu, lecz natych­miast zro­zu­mia­łem, iż nie zdo­łam się na niego wdra­pać, ponie­waż był grub­szy od naj­po­tęż­niej­szego drzewa, jakie kie­dy­kol­wiek wyro­sło w naszych lasach, i tak gładki, jakby wyko­nano go z metalu. Ruszy­łem przed sie­bie, oba­wia­jąc się dzie­siąt­ków wyima­gi­no­wa­nych nie­bez­pie­czeństw, nie­świa­dom rze­czy­wi­stych zagro­żeń, jakie zawi­sły nad moją głową.

Roz­le­głe pokłady są zupeł­nie pła­skie, dzięki czemu mary­na­rze mogą dawać sobie znaki nawet na znaczną odle­głość; gdyby były zakrzy­wione i gdyby każdy punkt na ich powierzchni znaj­do­wał się w jed­na­ko­wej odle­gło­ści od środka statku, żegla­rze nik­nę­liby sobie z oczu, tak jak z oczu wach­to­wych nikną statki żeglu­jące po morzach, kiedy odpłyną wystar­cza­jąco daleko, by skryć się za wypu­kło­ścią Urth. Ponie­waż są pła­skie, wydają się lekko pochy­lone, chyba że stoi się dokład­nie pośrodku. W związku z tym wyda­wało mi się, że – lekki jak piórko – wspi­nam się po zbo­czu wid­mo­wego wzgó­rza.

Wspi­naczka trwała co naj­mniej pół wachty. Cisza – tak nie­prze­nik­niona, że bar­dziej mate­rialna od samego statku – leżała mi na duszy nie­zno­śnym cię­ża­rem. Sły­sza­łem jedy­nie swoje lek­kie, nie­pewne stąp­nię­cia, cza­sem zaś czu­łem deli­katne drże­nie pokładu pod sto­pami i to wszystko. Od kiedy jako mały chło­piec zaczą­łem uczęsz­czać na lek­cje do mistrza Mal­ru­biusa, wie­dzia­łem, że prze­strzeń mię­dzy słoń­cami wcale nie jest pusta, gdyż prze­mie­rza ją wiele setek, a może nawet tysięcy stat­ków. Póź­niej prze­ko­na­łem się, iż prze­by­wają tam rów­nież żywe stwo­rze­nia, takie jak gigan­tyczna wod­nica, z którą zetkną­łem się dwa razy, a także skrzy­dlata istota, która mignęła mi mię­dzy kar­tami księgi ojca Inire.

Teraz spły­nęło na mnie zupeł­nie nowe obja­wie­nie; dowie­dzia­łem się oto, iż te wszyst­kie statki i ogromne stwo­rze­nia sta­no­wią zale­d­wie coś w rodzaju gar­ści nasion rzu­co­nych na pusty­nię, która nawet po skoń­czo­nym zasie­wie jest tak samo pusta jak przed­tem. Z pew­no­ścią zawró­cił­bym wów­czas i ruszył w drogę powrotną do kabiny, gdyby nie świa­do­mość, że jak tylko tam dotrę, zra­niona duma natych­miast znowu wygna mnie na pokład.

Wresz­cie zbli­ży­łem się do mister­nej paję­czyny takie­lunku, cza­sem lśnią­cej w bla­sku gwiazd, cza­sem nik­ną­cej w cie­niu rzu­ca­nym przez sąsiedni, wyż­szy pokład. Choć liny wyda­wały się takie cien­kie i deli­katne, to każda z nich była grub­sza od potęż­nych kolumn naszej kate­dry.

Oprócz powietrz­nego stroju mia­łem na sobie także czarną weł­nianą opoń­czę; pod­wi­ną­łem jej skraj i obwią­za­łem go sobie wokół pasa, do utwo­rzo­nej w ten spo­sób sakwy wło­ży­łem oło­wiany pojem­nik, następ­nie zaś z całej siły odbi­łem się zdrową nogą od pokładu.

Ponie­waż czu­łem się jak istota nie z ciała i kości, lecz z puchu i piór, wyobra­ża­łem sobie, iż będę wzno­sił się powoli, dostoj­nie, jak owi nie­roz­tropni żegla­rze pły­wa­jący mię­dzy rejami. Stało się zupeł­nie ina­czej. Dałem susa więk­szego niż kto­kol­wiek tu, na Ushas, ale choć lecia­łem w górę, moja pręd­kość wcale się nie zmniej­szała. Uczu­cie było zara­zem wspa­niałe i prze­ra­ża­jące.

Wkrótce prze­ra­że­nie wzięło górę nad zachwy­tem, ponie­waż nie byłem w sta­nie utrzy­mać sen­sow­nej pozy­cji; nogi ucie­kły spode mnie, prze­krę­ci­łem się na bok, potem zaczą­łem powoli obra­cać się w pustce jak miecz wyrzu­cony w powie­trze ręką trium­fu­ją­cego zwy­cięzcy.

Lśniąca lina prze­mknęła obok mnie tuż poza zasię­giem moich ramion. Usły­sza­łem zdu­szony okrzyk i dopiero po chwili uświa­do­mi­łem sobie, że wyrwał się z mojej piersi. W górze poja­wiła się druga lina; pędzi­łem ku niej, jakby była moim śmier­tel­nym wro­giem, któ­rego posta­no­wi­łem oba­lić siłą ude­rze­nia. Zdo­ła­łem chwy­cić ją obiema rękami, choć nie­wiele bra­ko­wało, a ramiona wysko­czy­łyby mi ze sta­wów bar­ko­wych, oło­wiany pojem­nik zaś, który gnany roz­pę­dem, chciał lecieć dalej, stałby się przy­czyną mojej śmierci, gdyż zwią­zana opoń­cza prze­su­nęła się z pasa na szyję i pra­wie mnie udu­siła. Nie zwol­ni­łem jed­nak uchwytu, dodat­kowo oplo­tłem lodo­wato zimną linę obiema nogami, a po chwili zdo­ła­łem nawet głę­biej ode­tchnąć.

W ogro­dach Domu Abso­lutu żyło sporo nadrzew­nych małp, a ponie­waż służba (szcze­gól­nie ta zaj­mu­jąca się naj­brud­niej­szymi i naj­bar­dziej pospo­li­tymi pra­cami) czę­sto zabi­jała je i pako­wała do garnka, uni­kały ludzi, zacho­wu­jąc wobec nich ostrożny dystans. Wie­lo­krot­nie obser­wo­wa­łem je z zazdro­ścią, jak śmi­gają po kona­rach albo bez wysiłku prze­ska­kują z gałęzi na gałąź, nie zwra­ca­jąc uwagi na woła­nie głod­nej Urth, czy­ha­ją­cej na ich naj­mniej­szy błąd. Teraz sam musia­łem prze­isto­czyć się w takie zwie­rzę. Ledwo wyczu­walne cią­że­nie pod­po­wia­dało mi, że dół jest tam, gdzie pokład, lecz mój spa­ra­li­żo­wany prze­ra­że­niem umysł nie potra­fił wycią­gnąć z tego faktu żad­nych wnio­sków. Zawio­dły nawet wspo­mnie­nia: może i kie­dyś już skądś spa­dłem, ale teraz nic z tego nie wyni­kało.

Na szczę­ście linę można było potrak­to­wać także jako coś w rodzaju ścieżki; w górę szło się rów­nie łatwo jak w dół, a ponie­waż ple­cionka z nie­zli­czo­nych włó­kien dawała dosko­nałe opar­cie dla stóp, dostar­cza­jąc jed­no­cze­śnie mnó­stwa uchwy­tów dla rąk, podą­ży­łem w górę niczym jakieś zwie­rzę o nie­zgrab­nych, dłu­gich koń­czy­nach, na przy­kład wystra­szony zając prze­pra­wia­jący się po zwa­lo­nym pniu na drugi brzeg stru­mie­nia.

Nie­ba­wem dotar­łem do rei pod­trzy­mu­ją­cej niż­szy żagiel gniezdny; zatrzy­ma­łem się tam na chwilę, po czym prze­sko­czy­łem na inną, cień­szą linę, z tej zaś na kolejną. Przy następ­nej rei stwier­dzi­łem, że już się nie wspi­nam; szept pod­po­wia­da­jący mi, gdzie jest dół, ucichł, sza­ro­brą­zowy kadłub statku zaś stał się po pro­stu jakimś gigan­tycz­nym obiek­tem maja­czą­cym na gra­nicy mojego pola widze­nia.

Po prze­ciw­nej stro­nie na­dal odgra­dzały mnie od nieba sre­brzy­ste żagle. Było ich chyba tyle samo co wtedy, gdy zaczy­na­łem wspi­naczkę. Po pra­wej i po lewej wzno­siły się maszty wyra­sta­jące z innych pokła­dów, dzie­siątki, może nawet setki nie­skoń­cze­nie wyso­kich kolumn, pochy­lone pod roz­ma­itymi kątami, oddzie­lone od sie­bie odle­gło­ściami, które przy­pusz­czal­nie nale­żało liczyć w milach. Niczym wycią­gnięte palce Pra­stwórcy wska­zy­wały drogę ku krań­com wszech­świata. Górne żagle, choć tak wiel­kie, przy­po­mi­nały zale­d­wie drob­niut­kie skrawki folii migo­czące wśród gwiazd. Stąd mogłem już bez­piecz­nie cisnąć oło­wiany pojem­nik w pustkę, aby gdzieś, kie­dyś (jeśli taka byłaby wola Pra­stwórcy) odna­la­zła go istota nale­żąca do jakiejś obcej rasy.

Nie uczy­ni­łem tego jed­nak, gdyż powstrzy­mały mnie myśl i wspo­mnie­nie. Wspo­mnie­nie doty­czyło posta­no­wie­nia, jakie pod­ją­łem w trak­cie pracy nad ręko­pi­sem: przy­rze­kłem sobie wtedy, że powie­rzę go pustce dopiero po tym, jak nasz sta­tek prze­drze się na drugą stronę tka­niny czasu. Po tej stro­nie, na jed­nej z pó­łek w biblio­tece mistrza Ultana, zosta­wi­łem prze­cież już pierw­szy manu­skrypt; było więc jasne, że prze­trwa naj­wy­żej tak długo, jak długo będzie ist­niała Urth.

Ten egzem­plarz był prze­zna­czony dla kogo innego. Nawet gdy­bym nie zdo­łał pora­dzić sobie z cze­ka­jącą mnie próbą, dzięki niemu prze­słał­bym maleńką cząstkę naszego świata poza gra­nice kosmosu.

Teraz spo­glą­da­łem na słońca tak odle­głe, że nie spo­sób było dostrzec ota­cza­ją­cych je pla­net, mimo iż nie­które z nich są z pew­no­ścią więk­sze od Sere­nusa, na sku­pi­ska gwiazd dostrze­galne zale­d­wie jako jeden, słabo świe­cący punk­cik i zasta­na­wia­łem się, jak to moż­liwe, żeby to wszystko oka­zało się za małe dla moich ambi­cji. Czyżby wszech­świat zdą­żył tak bar­dzo uro­snąć, na prze­kór mędr­com twier­dzą­cym, jakoby pro­ces roz­prze­strze­nia­nia się został już dawno zaha­mo­wany? A może to ja uro­słem?

Myśl wła­ści­wie nie była myślą, tylko instynk­towną, nie­moż­liwą do poha­mo­wa­nia żądzą: pra­gną­łem dotrzeć na sam szczyt. Teraz mógł­bym bro­nić mego posta­no­wie­nia, twier­dząc, jako­bym zda­wał sobie sprawę, że druga taka oka­zja może się już nie nada­rzyć albo że nie wypa­dało mi ugiąć się przed wyzwa­niem, któ­remu wie­lo­krot­nie potra­fili spro­stać zwy­kli mary­na­rze, i tak dalej, i tak dalej. Wszystko to byłyby nie­udolne próby zna­le­zie­nia racjo­nal­nego uza­sad­nie­nia, pod­czas gdy w rze­czy­wi­sto­ści cho­dziło o coś znacz­nie prost­szego. Otóż od wielu lat jedyną rado­ścią, jakiej oka­zjo­nal­nie mogłem zaznać, była radość zwy­cię­stwa, teraz nato­miast znowu poczu­łem się chłop­cem. Dawno temu marzy­łem, by wspiąć się na szczyt Wiel­kiej Wieży; nawet przez chwilę nie przy­szło mi do głowy, że sama Wielka Wieża może pra­gnąć wzbić się w niebo. Ten sta­tek już to uczy­nił i z każ­dym ude­rze­niem serca wzno­sił się coraz wyżej, a ja chcia­łem wzno­sić się razem z nim.

Im wyżej byłem, tym łatwiej mogłem się poru­szać, a jed­no­cze­śnie tym bar­dziej nie­bez­pieczna sta­wała się moja wyprawa. Nie waży­łem już nic. Prze­ska­ki­wa­łem z liny na linę, z rei na reję, odpo­czy­wa­łem przez chwilę, po czym dawa­łem kolej­nego ogrom­nego susa.

W pew­nej chwili pomy­śla­łem sobie, że nie ma żad­nego powodu, dla któ­rego musiał­bym robić tyle przy­stan­ków w dro­dze ku wierz­choł­kowi masztu. Zaraz po tym wystar­to­wa­łem jak jedna z rakiet, które w naj­krót­szą noc roku wystrze­li­wuje się z ogro­dów Domu Abso­lutu; bez trudu mogłem sobie wyobra­zić, że syczę jak one, cią­gnąc za sobą pło­mie­ni­sty ogon i sypiąc desz­czem róż­no­barw­nych iskier.

Żagle i liny defi­lo­wały przede mną w nie­koń­czą­cej się pro­ce­sji. Nagle w dość znacz­nej odle­gło­ści dostrze­głem zawie­szony nie­ru­chomo – tak mi się w każ­dym razie wyda­wało – przed­miot, zło­ci­sty, oto­czony czymś w rodzaju szkar­łat­nej obrę­czy. Uzna­łem, że jest to jakiś przy­rząd nawi­ga­cyjny, umiesz­czony tam, gdzie można było dostrzec gwiazdy, albo zwy­kłe narzę­dzie, pozo­sta­wione przez nie­uwagę na pokła­dzie, które pod wpły­wem nie­wiel­kiej zmiany kursu popły­nęło w prze­strzeń.

Na­dal szy­bo­wa­łem w nie­zmą­co­nej ciszy.

Kiedy w moim polu widze­nia poja­wił się mars grot­masztu, wycią­gną­łem rękę, by zła­pać się fału. Był nie­wiele grub­szy od mego palca, choć każdy z żagli miał powierzch­nię kil­ku­na­stu dużych łąk.

Chy­bi­łem, a zaraz potem fał zna­lazł się poza zasię­giem moich rąk. Podob­nie jak drugi.

Do trze­ciego zabra­kło mi co naj­mniej dwóch łokci.

Usi­ło­wa­łem zawró­cić jak pły­wak, ale zdo­ła­łem tylko pod­kur­czyć nogę. Grube liny, w licz­bie ponad stu, skoń­czyły się już dawno temu. Przed chwilą miną­łem ostatni fał. Została mi jesz­cze jedna wanta, ale zdo­ła­łem tylko musnąć ją koń­cami pal­ców.ROZDZIAŁ II. PIĄTY ŻEGLARZ

roz­dział II

Piąty żeglarz

Zro­zu­mia­łem, że oto nad­szedł kres mego życia. Podró­żu­jąc na pokła­dzie „Samru”, zauwa­ży­łem, że za rufę jest prze­rzu­cona długa lina, bez wąt­pie­nia z myślą o nie­for­tun­nych mary­na­rzach, któ­rym zda­rzy­łoby się wypaść za burtę. Nie mia­łem poję­cia, czy nasz sta­tek też cią­gnie taką linę, ale nawet gdyby tak było, to nie­wiele by mi to dało. Trud­ność mego poło­że­nia (z tru­dem opie­ram się poku­sie, żeby nie użyć słowa „nie­szczę­ście”) nie wyni­kała z faktu, że wyle­cia­łem za burtę i zosta­łem za rufą, tylko na tym, że wznio­słem się ponad las masz­tów, ba, wzno­si­łem się na­dal – a raczej po pro­stu lecia­łem, bo prze­cież rów­nie dobrze mógł­bym spa­dać głową naprzód – z pręd­ko­ścią, jaką uzy­ska­łem po ostat­nim odbi­ciu.

W dole, a w każ­dym razie pod moimi sto­pami, sta­tek kur­czył się jak sre­brzy­sty kon­ty­nent naje­żony czar­nymi masz­tami przy­po­mi­na­ją­cymi smu­kłe czułki koni­ków polnych. Wokół mnie pło­nęły gwiazdy, jasne i róż­no­barwne, jakich nie można zoba­czyć z powierzchni Urth. Przez chwilę – nie z nad­miaru odwagi, lecz dla­tego, że odwaga opu­ściła mnie wraz z umie­jęt­no­ścią logicz­nego myśle­nia – roz­glą­da­łem się w jej poszu­ki­wa­niu. Powinna być zie­lona jak księ­życ, z wyraź­nymi bia­łymi pla­mami w miej­scach, gdzie lądy i morza skryły się pod lodo­wymi cza­pami. Nie udało mi się jed­nak odszu­kać ani jej, ani nasy­co­nego szkar­ła­tem dysku sta­rego słońca.

Zaraz potem uświa­do­mi­łem sobie, że szu­ka­łem w nie­wła­ści­wym miej­scu. Jeżeli Urth w ogóle była widoczna, to powinna znaj­do­wać się za rufą. Natych­miast skie­ro­wa­łem tam wzrok i ujrza­łem… nie, nie naszą Urth, lecz roz­sze­rza­jący się wie­lo­ra­mienny wir fuli­ginu koloru ciem­niej­szego od naj­głęb­szej czerni. Wyglą­dał tak, jakby skła­dał się z samej nico­ści, ale ota­czał go pier­ścień róż­no­barw­nego świa­tła, coś w rodzaju koła utwo­rzo­nego z miliarda roz­tań­czo­nych gwiazd.

Prze­ga­pi­łem cud. Cud nastą­pił wtedy, kiedy ja utrwa­la­łem na papie­rze jakieś napu­szone zda­nie o mistrzu Gur­lo­esie albo o woj­nie z Ascia­nami. Roz­dar­li­śmy tka­ninę czasu, fuli­gi­nowy wir zaś wyzna­czał koniec wszech­świata.

Albo jego począ­tek. Jeśli począ­tek, to na kolo­rowy pier­ścień gwiazd skła­dały się młode, dopiero co naro­dzone słońca, a wobec tego był to jedyny naprawdę magiczny pier­ścień, jaki kie­dy­kol­wiek pojawi się w tym wszech­świe­cie. Roz­ło­ży­łem sze­roko ręce na ich powi­ta­nie i wyda­łem rado­sny okrzyk, choć oprócz mnie mógł go usły­szeć jedy­nie Pra­stwórca.

Zaraz potem wydo­by­łem z opoń­czy oło­wianą szka­tułę, unio­słem ją obu­rącz nad głowę i ze szczę­śli­wym uśmie­chem na ustach cisną­łem z całej siły byle dalej od mego nie­wi­docz­nego bąbla powie­trza, byle dalej od zaśmie­co­nego sąsiedz­twa statku, byle dalej od wszech­świata, z któ­rego przy­by­wa­li­śmy. Oło­wiany pojem­nik z moim ręko­pi­sem w środku sta­no­wił ostatni dar zło­żony mło­demu kosmo­sowi przez stary, odcho­dzący w nie­byt.

Natych­miast pochwy­ciło mnie prze­zna­cze­nie i pchnęło do tyłu – nie pro­sto w dół, ku temu samemu miej­scu na pokła­dzie, z któ­rego zaczą­łem wspi­naczkę, bo wów­czas na pewno przy­pła­cił­bym to życiem, ale w dół i nieco do przodu, w związku z czym już po chwili miną­łem szczyt „mojego” masztu. Odwró­ci­łem głowę, mało nie skrę­ca­jąc sobie przy tym karku, by w porę wypa­trzyć następny, ale następ­nego nie było. Prze­mkną­łem tuż nad górną reją – gdy­bym leciał tro­chę niżej, ani chybi roz­trza­skał­bym sobie o nią głowę – z tak wielką pręd­ko­ścią, że nawet nie pró­bo­wa­łem jej zła­pać, a zaraz potem stało się dla mnie jasne, iż wyprze­dzi­łem sta­tek.

Kiedy wresz­cie poja­wił się kolejny z nie­zli­czo­nych masz­tów, spo­glą­da­łem na niego z wiel­kiej odle­gło­ści i pod prze­dziw­nym kątem. Żagle zda­wały się rosnąć na nim jak liście na drze­wie, już nie pro­sto­kątne jak te, które oglą­da­łem do tej pory, lecz trój­kątne. Przez jakiś czas wyda­wało mi się, że jego także wyprze­dzę, potem zaś, że w niego ude­rzę. W ostat­niej chwili dostrze­głem cienki jak konopna linka sztag i chwy­ci­łem się go kur­czowo.

Przez pewien czas, dysząc ciężko, trze­po­ta­łem jak cho­rą­giew na wie­trze, potem zaś ode­pchną­łem się co sił w ramio­nach i poszy­bo­wa­łem wzdłuż buksz­prytu – gdyż ten ostatni, pochy­lony pod nie­zwy­kłym kątem maszt był oczy­wi­ście buksz­pry­tem. Nie obcho­dziło mnie, że mogę roz­trza­skać się o dziób statku; pra­gną­łem tylko tego, by wresz­cie dotknąć kadłuba, wszystko jedno gdzie i w jaki spo­sób.

Tym­cza­sem zamiast na kadłub wpa­dłem na sztag­zel i począ­łem zsu­wać się po ogrom­nej sre­brzy­stej powierzchni; istot­nie, zda­wał się nie mieć gru­bo­ści ani wagi, tylko samą powierzch­nię, jakby zesta­loną z nie­skoń­cze­nie cien­kich pase­mek świa­tła. Nabra­łem pręd­ko­ści na spadku, wyha­mo­wa­łem na prze­ciw­le­głej krzy­wiź­nie, obró­ci­łem się kilka razy, po czym zsu­ną­łem na pokład.

Nie mia­łem poję­cia, czy wró­ci­łem na ten sam, z któ­rego nie tak dawno wyru­szy­łem. Leża­łem nie­ru­chomo, bez tchu w piersi, pró­bu­jąc zapa­no­wać nad potwor­nym bólem uszko­dzo­nej nogi. Przy­cią­ga­nie statku było tak słabe, że bałem się, iż lada podmuch sło­necz­nego wia­tru ode­rwie mnie od desek i ciśnie w lodo­watą prze­strzeń.

Czas mijał, a ja wciąż dysza­łem jak po wyczer­pu­ją­cym biegu; dopiero po dłuż­szej chwili uświa­do­mi­łem sobie, że zapewne koń­czy się zapas powie­trza i mój meta­lowy naszyj­nik nie zdoła utrzy­mać mnie przy życiu wiele dłu­żej. Na wpół udu­szony dźwi­gną­łem się na nogi (mimo osła­bie­nia mało co nie wzle­cia­łem nad pokład), poto­czy­łem dokoła błęd­nym spoj­rze­niem, dostrze­głem klapę włazu w odle­gło­ści zale­d­wie kilku kro­ków ode mnie, zata­cza­jąc się, dokuś­ty­ka­łem do niej, szarp­ną­łem ostat­kiem sił, runą­łem do środka i zatrza­sną­łem ją za sobą. Wewnętrzne drzwi otwo­rzyły się same.

Natych­miast poczu­łem powiew świe­żego powie­trza, jak­bym sie­dział w dusz­nej celi, do któ­rej wtar­gnął ożyw­czy, rześki wiatr. Zdją­łem naszyj­nik, po czym wysze­dłem na kory­tarz, opar­łem się o ścianę i długo upa­ja­łem się czy­stym, chłod­nym powie­trzem, nie inte­re­su­jąc się zupeł­nie tym, gdzie jestem; wystar­czała mi błoga świa­do­mość, że wró­ci­łem do wnę­trza statku, że nie błą­kam się już wśród jego takie­lunku.

Kory­tarz był wąski, pełen nie­mal płyn­nego błę­kit­nego bla­sku sączą­cego się ze ścian i sufitu. Jak wiesz, czy­tel­niku, zapa­mię­tuję wszystko, co mnie ota­cza i co dzieje się wokół mnie, chyba że śpię albo jestem nie­przy­tomny. W trak­cie podróży zdą­ży­łem już poznać wszyst­kie kory­ta­rze łączące moją kabinę z wła­zem, przez który wysze­dłem na pokład, lecz teraz z pew­no­ścią nie znaj­do­wa­łem się w żad­nym z nich. Tamte przy­po­mi­nały salony wiej­skich dwor­ków, gdyż na ich ścia­nach wisiały obrazy, posadzki zaś były z lakie­ro­wa­nego drewna; tutaj na pod­ło­dze leżała zie­lona wykła­dzina podobna do trawy, któ­rej drob­niut­kie źdźbła zda­wały się wgry­zać w pode­szwy moich butów minia­tu­ro­wymi ząb­kami.

Sta­ną­łem wobec trud­nego wyboru. Za ple­cami mia­łem właz; mogłem ponow­nie wyjść na zewnątrz i roz­po­cząć poszu­ki­wa­nia wła­ści­wego pokładu. Mogłem też ruszyć przed sie­bie tym rzę­si­ście oświe­tlo­nym kory­ta­rzem, pro­wa­dząc poszu­ki­wa­nia od wewnątrz. Natu­ral­nie wią­zało się z tym poważne nie­bez­pie­czeń­stwo, że zgu­bię się w trze­wiach ogrom­nego statku, ale czy było to gor­sze od zagro­żeń, które czy­hały wśród żagli, lin i masz­tów, a także dalej, w nie­skoń­czo­nej pustce roz­cią­ga­ją­cej się mię­dzy słoń­cami?

Wciąż jesz­cze zasta­na­wia­łem się, jaką pod­jąć decy­zję, kiedy do moich uszu dobie­gły ludz­kie głosy. Przy­po­mniało mi to, że w dal­szym ciągu mam opoń­czę zawią­zaną idio­tycz­nie wokół pasa; pośpiesz­nie roz­su­pła­łem węzeł, a chwilę potem zza zakrętu kory­ta­rza wyszli ci, któ­rych głosy wcze­śniej usły­sza­łem.

Wszy­scy byli uzbro­jeni, lecz na tym koń­czyło się wszel­kie podo­bień­stwo. Jeden wyglą­dał cał­kiem zwy­czaj­nie, jak ludzie, któ­rych o każ­dej porze dnia można było spo­tkać przy nabrze­żach w Nes­sus. Drugi nale­żał do rasy, z jaką jesz­cze nie mia­łem oka­zji się zetknąć w moich wędrów­kach: był wysoki jak ary­sto­krata, skórę zaś miał nie różo­wo­brą­zową (a więc białą wedle nomen­kla­tury sto­so­wa­nej w tych spra­wach), lecz naprawdę białą jak mor­ska piana, na gło­wie zaś rów­nie białe włosy. Trze­cią osobą była kobieta nie­wiele niż­sza ode mnie, za to nad­zwy­czaj potężna i bar­dzo gru­bej kości. Za tą trójką, spra­wia­jąc wra­że­nie, że gna ją przed sobą, szła postać przy­po­mi­na­jąca bar­czy­stego męż­czy­znę w kom­plet­nej zbroi.

Przy­pusz­czam, że minę­liby mnie bez słowa, ale ja postą­pi­łem krok naprzód, sta­ną­łem na środku kory­ta­rza, zmu­sza­jąc ich do zatrzy­ma­nia, po czym wyja­śni­łem, w jak nie­przy­jem­nej zna­la­złem się sytu­acji.

– Już o tym zamel­do­wa­łem – poin­for­mo­wała mnie postać w zbroi. – Ktoś po cie­bie przyj­dzie albo ja odpro­wa­dzę cię do kajuty. Na razie musisz pójść z nami.

– A dokąd idzie­cie? – zapy­ta­łem, lecz on już się odwró­cił i dał znak dwóm męż­czy­znom, by szli dalej.

– Chodź – szep­nęła kobieta, po czym nie­spo­dzie­wa­nie poca­ło­wała mnie w usta.

Poca­łu­nek nie trwał długo, ale była w nim bru­talna namięt­ność. Zaraz potem poło­żyła rękę na moim ramie­niu i zaci­snęła palce tak mocno, jak mógłby to uczy­nić silny męż­czy­zna.

– Musisz z nami pójść, bo w prze­ciw­nym razie nie będą wie­dzieli, gdzie cię szu­kać, jeśli w ogóle zechcą zadać sobie tyle trudu – wyja­śnił pro­sty mary­narz (w rze­czy­wi­sto­ści wcale nie wyglą­dał pospo­li­cie, gdyż miał pogodną, dość przy­stojną twarz oraz płowe włosy połu­dniowca). – Nie byłoby naj­go­rzej, gdyby nie zechcieli.

– Może będziesz mógł mi pomóc – powie­dział bia­ło­włosy męż­czy­zna.

Pomy­śla­łem sobie, że widocz­nie mnie roz­po­znał. Zale­żało mi na pozy­ska­niu jak naj­więk­szej liczby sojusz­ni­ków, więc odpar­łem, że natu­ral­nie uczy­nię to, jeśli tylko zdo­łam.

– Na Dana­idesa, bądź­cie wresz­cie cicho! – syk­nęła kobieta, po czym zapy­tała mnie szep­tem: – Masz broń?

Poka­za­łem jej pisto­let.

– Musisz bar­dzo uwa­żać, posłu­gu­jąc się nim we wnę­trzu statku. Ustaw go na naj­mniej­szą moc.

– Już to zro­bi­łem.

Cała czwórka dźwi­gała arke­buzy, broń bar­dzo podobną do musz­kie­tów, tyle że o krót­szym, a zara­zem grub­szym łoży­sku i cień­szej lufie. Oprócz tego kobieta miała za paskiem szty­let o dłu­gim ostrzu, męż­czyźni nato­miast krót­kie, cięż­kie maczety.

– Jestem Purn – przed­sta­wił się ten z jasnymi wło­sami.

– Seve­rian.

Uści­sną­łem wycią­gniętą rękę. Była duża, o szorst­kiej skó­rze i bar­dzo silna.

– Ona nazywa się Gun­nie…

– Bur­gun­do­fara – popra­wiła go kobieta.

– Wszy­scy mówimy na nią Gun­nie. – Wska­zał na męż­czy­znę o bia­łej skó­rze. – A ten to Idas.

– Cisza! – syk­nął czło­wiek w zbroi, spo­glą­da­jąc w kie­runku. z któ­rego cała czwórka nie­dawno nade­szła. Jesz­cze nie widzia­łem. żeby ktoś potra­fił odwró­cić głowę pod takim kątem.

– A jak on się nazywa? – zapy­ta­łem szep­tem Purna.

Odpo­wie­działa mi Gun­nie.

– Sidero.

Odnio­słem wra­że­nie, że spo­śród ich trojga ona naj­mniej się go oba­wia.

– Dokąd nas pro­wa­dzi?

Sidero wyprze­dził nas i otwo­rzył nie­wy­róż­nia­jące się niczym szcze­gól­nym drzwi w ścia­nie kory­ta­rza.

– Chodź­cie tutaj. To dobre miej­sce. Dys­po­nu­jemy prze­wagą. Roz­pro­szyć się. Ja zajmę cen­tralną pozy­cje w szyku. Cze­kać, aż zaata­kują. Obo­wią­zuje sygna­li­za­cja dźwię­kowa.

– Na litość Pra­stwórcy, o czym on mówi? – zapy­ta­łem.

– Polu­jemy na znajdy – wymam­ro­tała Gun­nie. – Nie przej­muj się za bar­dzo Side­rem. Strze­laj tylko wtedy, jeśli będziesz uwa­żał, że grozi ci nie­bez­pie­czeń­stwo.

Mówiąc to, popy­chała mnie w kie­runku otwar­tych drzwi.

– Nie oba­wiaj się. Wąt­pię, żeby­śmy tutaj coś zna­leźli – ode­zwał się Idas i sta­nął tak bli­sko za moimi ple­cami, że odru­chowo zro­bi­łem krok naprzód.

Zna­la­złem się w cał­ko­wi­tej ciem­no­ści, ale natych­miast wyczu­łem, że nie stoję już na zwy­kłej pod­ło­dze, lecz na jakichś ażu­ro­wych pły­tach, oraz że pomiesz­cze­nie, do któ­rego wsze­dłem, jest znacz­nie więk­sze niż zwy­kła kajuta czy nawet duży pokój.

Poczu­łem na policzku muśnię­cie wło­sów Gun­nie, a zaraz potem owiał mnie zapach jej per­fum i potu.

– Włącz świa­tło, Sidero. Nic nie widać.

Świa­tło miało znacz­nie bar­dziej żółty odcień niż to, które pło­nęło w kory­ta­rzu, i zda­wało się wysy­sać barwy ze wszyst­kiego, co zna­la­zło się w jego zasięgu. Sta­li­śmy, zbici w cia­sną gro­madkę, na pomo­ście z czar­nych prę­tów gru­bo­ści ser­decz­nego palca. Za jego kra­wę­dzią, nie­za­bez­pie­czoną żadną barierką, otwie­rała się prze­paść, która bez trudu pomie­ści­łaby Wieżę Mata­china. Znaj­du­jący się tuż nad naszymi gło­wami sufit przy­pusz­czal­nie sta­no­wił spodnią stronę pokładu.

Otchłań wypeł­niał zwa­lony byle jak, wymie­szany bez ładu i składu ładu­nek: skrzy­nie, bele, beczki, kon­te­nery, maszyny i czę­ści zamienne do nich, worki (wiele z prze­zro­czy­stego mate­riału), prze­różne rupie­cie.

– Tam!

Sidero wycią­gnął rękę, wska­zu­jąc wąską dra­binę, któ­rej deli­katny, paję­czy zyg­zak kładł się cie­niem na nie­bo­tycz­nej ścia­nie.

– Ty pierw­szy – powie­dzia­łem.

Nie musiał sko­czyć ku mnie, ponie­waż dzie­liła nas odle­głość naj­wy­żej pię­dzi, w związku z czym nie zdą­ży­łem nawet się­gnąć po pisto­let, a cóż dopiero mówić o jego wycią­gnię­ciu. Chwy­cił mnie za ramiona ze zdu­mie­wa­jącą siłą, zmu­sił do cof­nię­cia się o krok, po czym pchnął bru­tal­nie. Przez jeden lub dwa odde­chy chwia­łem się na kra­wę­dzi plat­formy, roz­pacz­li­wie młó­cąc powie­trze rękami, potem zaś runą­łem w prze­paść.

Na Urth ani chybi skrę­cił­bym sobie kark; tu, na statku, raczej spły­wa­łem, niż spa­da­łem ku odle­głej pod­ło­dze, co jed­nak w naj­mniej­szym stop­niu nie zmniej­szyło mego prze­ra­że­nia. Widzia­łem, jak w górze wiruje sufit i pod­wie­szony pod nim ażu­rowy pomost. Zda­wa­łem sobie sprawę, że wylą­duję na ple­cach, a więc główny impet ude­rze­nia będą musiały wziąć na sie­bie czaszka i krę­go­słup, lecz nie mogłem się odwró­cić. Wyma­chi­wa­łem rękami, szu­ka­jąc jakie­goś punktu opar­cia, ale zna­la­złem go tylko w prze­my­ka­ją­cych mi przez głowę wspo­mnie­niach, gdzie poja­wił się także sztag, który nie­dawno oca­lił mi życie. Cztery obli­cza spo­glą­da­jące na mnie z góry – meta­lowa przy­łbica Sidera, białe jak kreda policzki Idasa, uśmiech Purna, piękne, dzi­kie rysy Gun­nie – przy­po­mi­nały maski z kosz­mar­nego snu. Z całą pew­no­ścią żaden nie­szczę­śnik zrzu­cony z Wieży Dzwo­nów nie miał aż tyle czasu na to, by kon­tem­plo­wać swój zbli­ża­jący się nie­odwo­łal­nie koniec.

Ude­rze­nie było tak silne, że powie­trze z gło­śnym ni to wes­tchnie­niem, ni to jękiem ucie­kło mi z piersi. Przez co naj­mniej sto ude­rzeń serca leża­łem bez ruchu, dysząc ciężko, tak jak dysza­łem cał­kiem nie­dawno, kiedy udało mi się dostać do wnę­trza statku. Do mojego umy­słu powoli toro­wała sobie drogę świa­do­mość, że choć istot­nie doświad­czy­łem upadku, to jego kon­se­kwen­cje nie były wiele groź­niej­sze od tych, jakich zaznał­bym, wypadł­szy z łóżka na dywan. Usia­dłem i obma­ca­łem się pobież­nie, ale nie stwier­dzi­łem żad­nego zła­ma­nia.

Istot­nie wylą­do­wa­łem na czymś w rodzaju dywanu z pli­ków papieru; prze­mknęła mi myśl, że widocz­nie Sidero dosko­nale wie­dział, iż nic mi nie grozi, ale zaraz potem tuż obok dostrze­głem jakąś prze­chy­loną pod dzi­wacz­nym kątem maszynę, naje­żoną dźwi­gniami i pokrę­tłami.

Pod­nio­słem się na nogi. Wysoko w górze pomost był pusty, drzwi, przez które weszli­śmy z kory­ta­rza, zamknięte. Rozej­rza­łem się w poszu­ki­wa­niu dra­biny, ale maszyna, obok któ­rej sta­łem, zasła­niała mi nie­mal całą ścianę. Ruszy­łem powoli wzdłuż jej boku, bro­dząc po kolana w zadru­ko­wa­nym papie­rze. (Paczki były powią­zane konop­nym sznur­kiem, który w wielu miej­scach popę­kał, w związku z czym kartki roz­sy­pały się po pod­ło­dze jak śnieg). Szło mi się dość trudno, choć z pew­no­ścią wielce pomocna była zmniej­szona waga mego ciała.

Ponie­waż patrzy­łem pod nogi, wyszu­ku­jąc naj­lep­szą drogę, zauwa­ży­łem sto­jącą przede mną istotę dopiero wtedy, kiedy nie­mal na nią wpa­dłem.ROZDZIAŁ VI. ŚMIERĆ I CIEMNOŚĆ

roz­dział VI

Śmierć i ciem­ność

Ste­ward leżał twa­rzą w dół na pod­ło­dze kory­ta­rza. Starte pode­szwy jego wypu­co­wa­nych butów dzie­liła od drzwi mojej kajuty odle­głość naj­wy­żej trzech łokci. Ktoś pode­rżnął mu gar­dło tak głę­boko, że nie­mal odciął głowę. Z pra­wej ręki trupa wysu­nął się nóż o cho­wa­nym ostrzu; było ukryte w ręko­je­ści.

Od dzie­się­ciu lat nie roz­sta­wa­łem się z czar­nym cier­niem, który utkwił mi w dłoni nad brze­giem Oce­anu. Zasiadł­szy na tro­nie, wie­lo­krot­nie pró­bo­wa­łem zro­bić z niego uży­tek, za każ­dym razem bez powo­dze­nia. Potem prze­sta­łem o nim myśleć, a przez ostat­nie osiem lat w ogóle po niego nie się­ga­łem. Teraz wyją­łem cierń ze skó­rza­nego woreczka, który Dorcas uszyła dla mnie w Thrak­sie, i dotkną­łem nim czoła ste­warda, usi­łu­jąc powtó­rzyć to, co uczy­ni­łem cho­rej dziew­czynce z lepianki, mał­po­lu­dowi z odrą­ba­nym ramie­niem oraz mar­twemu jeźdź­cowi.

Choć cały się przed tym wzdra­gam, spró­buję jed­nak opi­sać, co się wtedy stało. Kie­dyś, będąc więź­niem Voda­lusa, zosta­łem uką­szony przez dra­pież­nego nie­to­pe­rza. Ból był nie­wielki, zaraz potem nato­miast ogar­nęło mnie szybko przy­bie­ra­jące na sile uczu­cie znu­że­nia. Kiedy poru­szy­łem nogą, prze­ry­wa­jąc nie­to­pe­rzowi ucztę, podmuch powie­trza poru­szo­nego ude­rze­niem jego skrzy­deł wydał mi się odde­chem samej Śmierci. Tamto sta­no­wiło jed­nak zale­d­wie przed­smak, nie­winną zapo­wiedź wra­żeń, jakich dozna­łem w kory­ta­rzu. Sta­no­wi­łem cen­tralny punkt wszech­świata, który nagle roz­padł się jak zbu­twiałe łach­many na ciele klienta, prze­isto­czył w drobny szary pył, po czym roz­pły­nął w nicość.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki