Walka psów - ebook

ROZDZIAŁ 1

– Co tam, chłopaki! Znowu siedzicie i się obijacie?

To Jonas, starszy brat Henrika, wsadził głowę do pokoju przez szparę w drzwiach.

– Nie idziecie pobawić się na dworze w taką piękną

pogodę? Dziewczynki z sąsiedztwa grają

w ogrodzie. Na pewno możecie do nich dołączyć.

– Zjeżdżaj stąd, ofiaro! – Henrik rzucił dżojstik na łóżko i wstał. Chwycił jedną

z poduch i cisnął nią w Jonasa. – Spadówa!

– Hej, spokojnie. – Jonas pojednawczo uniósł ręce. – Chciałem tylko zapytać, czy macie ochotę zarobić.

– Nie będę sprzątał twojego pokoju! – Henrik

wziął z łóżka nową poduszkę, gotowy nią rzucić. Spauzowałem Xboxa.

− Nie proszę cię o to. Macie wyprowadzić psa Sørena. A właściwie… nie wyprowadzić, ale dać mu coś do jedzenia i wypuścić na 5 minut na podwórko. To naprawdę miły pies. Dostaniecie 50 koron prosto do kieszeni.

− I dlaczego mielibyśmy to zrobić? − Henrik nadal był sceptyczny.

– Bo Louise właśnie dzwoniła i zaprosiła mnie do kina. Louise to laska, chłopaki, prawdziwa laska. I ma zarąbiste… – Jonas zrobił znaczący ruch na wysokości klatki piersiowej i zagwizdał. – Właśnie takie, o jakich marzysz, braciszku.

Henrik cisnął w niego poduszką. Jonas złapał ją i rzucił na łóżko.

– Jesteście zainteresowani czy nie?

Godzinę później siedzieliśmy w pociągu do Frederiksberga. Henrik utargował 50 koron dla każdego plus bilety na pociąg.

− Co to właściwie za pies? – Otworzyłem torebkę z lukrecjowymi cukierkami.

– Nie wiem. Wydaje mi się, że jakiś bokser.

Nie znam go. Wiem tylko, że wabi się Rollo.

Nigdy nie przepadałem specjalnie za psami.

A całą sympatię do nich straciłem jakiś czas temu, kiedy pies sąsiadów chapsnął mnie za policzek.

W psach jest coś złowieszczego. Potrafią w jednej chwili machać ogonem, a w następnej − rzucić ci się do gardła.

– Co to za Søren? – Wziąłem kilka cukierków i podałem torebkę Henrikowi.

– Zobacz na te dwie! Zaklepuję tę

z ciemnymi włosami. – Dwie dziewczyny wsiadały do pociągu. Ciemnowłosa miała na sobie bardzo krótką kurtkę. Między spodniami a kurtką można było zobaczyć jej pępek.

– Ten Søren to jeden z kumpli Tobiasa? – Pociągnąłem Henrika za kurtkę, żeby na mnie spojrzał.

– To znajomy Jonasa, trener piłki nożnej. Jonas czasem zajmuje się jego psem, kiedy trener wyjeżdża.

Henrik wysypał wszystkie cukierki na dłoń

i wrzucił większość do ust. Puste opakowanie rzucił na podłogę. Odwrócił się na fotelu

i wypatrywał dziewczyn. Patrzyłem przez okno. Henrik świrował na punkcie dziewczyn. Bez przerwy. To było dość irytujące.

Wyłowiłem komórkę z kieszeni kurtki. Za trzy stacje mieliśmy być na miejscu. Lepiej zadzwonię do mamy i powiem, że będę w domu później.