Wędrowiec - ebook

ROZDZIAŁ I

1

– Nie wierz we wszystko, co mówią, chłopaku. Najtrudniej zacząć. Potem już leci z górki.

Zirytowany Freddy odwrócił się do niego i obdarzył go spojrzeniem mówiącym mniej więcej: „Przestań się na mnie gapić, bo inaczej zostaniemy tu do południa”. Po czym machnąwszy leniwie ogonem, bernardyn po raz kolejny podniósł nogę i skoncentrował się na tym, co próbował robić, zanim mu przeszkodzono: przeobrazić pobocze drogi w miniaturę obrazu Pollocka.

2

Gdyby ktoś spytał Tony’ego, czy mu smutno, że jego jedynym przyjacielem jest ważący sto dziesięć kilo bernardyn, wyżej wymieniony, w rejestrze cywilnym figurujący jako Antonio Carcano, nazywany również Sophie Kinsellą w skórzanych portkach (co zdradzało soczystą żółć zalewającą literacki światek, gdy mowa o pisarzynach, którzy odnieśli sukces), okazałby szczere zaskoczenie. Smutno? Jemu? A to dlaczego?

Nie, prawdziwy problem polegał na tym, że od pewnego czasu zakamarek mózgu odpowiedzialny za kłopoty z zasypianiem w nocy wciąż powtarzał to, co doktor Hubner powiedział mu podczas ostatniej wizyty: „Musisz zacząć oswajać się z myślą, że ten szczeniaczek ma już swoje lata, i przygotować się na ewentualność, że…”.

Cholerny konował. Freddy nie był stary. Freddy miał dziesięć lat, a Tony czytał o bernardynach, które żyły po jedenaście, a nawet dwanaście lat.

Jasne, że ta futrzana kulka, która gdy grzmiało, wpadała w tak wielki dygot, że uspokoić ją można było, tylko śpiewając Another One Bites the Dust, była jedynie wspomnieniem i jeśli już o to chodzi, Freddy nie przestał być tym zwinnym zwierzakiem, który o świcie wskakiwał do łóżka, by przypomnieć swemu człowiekowi o jego obowiązkach wobec psa (obecnie ograniczał się do dyszenia Tony’emu prosto w twarz i czekania, aż się obudzi, by obdarzyć go oskarżycielskim spojrzeniem), ale żeby jedną nogą w grobie? Wolne żarty.

Freddy miał się dobrze. A nawet bardzo dobrze. Był tylko trochę spowolniony przez upał.

I rzeczywiście właśnie w tej chwili, jakby po to, by uspokoić jego obawy, spod tylnej łapy psiska trysnęła strużka. Nieśmiałe strzyknięcie, bynajmniej nie krzepki strumień sprzed lat, ale jednak porządne, zdrowe sikanie, które pozwoliło Tony’emu głębiej odetchnąć i uświadomić sobie obecność upartego brzęczenia zagłuszającego wiejską ciszę. Motocykl, nic szczególnego. Zdarzało się, że jakiś naśladowca Valentina Rossiego mylił labirynt dróżek wśród jabłoni z trasą wyścigową, ale ponieważ Tony należał do tej szkoły, która głosiła, że nigdy nie jest się zbyt przezornym, wziął Freddy’ego na smycz i zszedł na pobocze drogi. Przezorność jest matką rutyny. A rutyna – podstawą długiego i pomyślnego życia.

Gdy przeszli jeszcze parę metrów w przedpołudniowym upale czerwcowej niedzieli, brzęczenie przeszło w ryk białego motocykla enduro, ubłoconej yamahy, która zredukowała bieg, weszła w wiraż i znacząc długi czarny ślad na asfalcie, zatrzymała się wprost przed Tonym i Freddym, zmuszając ich do pospiesznego cofnięcia się o parę kroków.

Dziewczyna na enduro miała na sobie krótkie spodenki odsłaniające długie szczupłe nogi i jadowicie czerwoną koszulkę z nadrukowaną gwiazdą, ale to nie jej ubranie zaniepokoiło Tony’ego tak dalece, że własnym ciałem zastawił bernardyna. To sprężynowy nóż. Doświadczenie podpowiadało mu, że indywidua odczuwające potrzebę noszenia ze sobą tego typu oprzyrządowania niemal nigdy nie mają dobrych zamiarów.

Nóż wychylił się z tylnej kieszeni szortów, kiedy miłośniczka dwóch kółek wykonała efektowny wiraż, zsiadła z yamahy, zdjęła kask i zwróciła się w kierunku Tony’ego, obdarzając go spojrzeniem pełnym nienawiści.

Długie kręcone włosy. Blond, bardzo jasny blond. Drobna budowa ciała. Oczy jasne. Delikatne, niemal kocie rysy upodabniały ją do pewnej piosenkarki, tej ze zblazowanym głosem, aurą jestem-przybita-ale-sexy, popularnej w latach dziewięćdziesiątych gwiazdki pop, której nazwisko (Tony nagle i z niejakim ukłuciem paniki poczuł, że to ważne, naprawdę ważne) próbował sobie przypomnieć.

Na próżno.

Przez długą chwilę na twarzy dziewczyny nie drgnął żaden mięsień. Stała z założonymi rękami i wpatrywała się w niego rozwścieczonym wzrokiem. Niewiarygodne, że tak drobne ciało mogło skumulować w sobie tyle furii i nie eksplodować.

Niepokojąca, ocenił ją Tony. Może nawet niebezpieczna. A to już było absurdalne, bo pal licho nóż – dziewczyna ważyła jakieś pięćdziesiąt kilo i gdyby spróbowała zaatakować Tony’ego, z łatwością rozbroiłby ją i unieszkodliwił. A poza tym z jakiego powodu miałaby go atakować?

Odpowiedź nadeszła, kiedy nieznajoma ściągnęła z pleców płócienny plecaczek, wyjęła ze środka kopertę, podała Tony’emu, a on chwycił ją w dłonie, które nagle stały się lodowato zimne.

Koperta zawierała fotografię wydobywającą na światło dzienne całkiem sporo rzeczy, które Tony swego czasu bardzo pracowicie starał się pogrzebać. Najpierw zapach. Zapach błota na wiosnę. Zapach miejsca, w którym fotografia została zrobiona dwadzieścia lat wcześniej: maleńka miejscowość z pelargoniami na okiennych parapetach w dolinie położonej na północnym wschodzie Tyrolu Południowego, zwana Kreuzwirt. Wystarczył rzut oka i wszystko stało się jasne.

Włącznie z paniką.

Na fotografii, po lewej stronie stał karabinier, nieostry, zatrzymany w kadrze w chwili, gdy z jego ust padało: „Pojebało cię? Co ty, kurwa, robisz?”. W środku, na czworakach, oblepiony błotem, widniał Tony. Tony dwudziestoletni, który patrzył wprost w obiektyw i uśmiechał się tuż obok trzeciego obiektu uwiecznionego na fotografii wykonanej o dziesiątej rano 22 marca 1999 roku: prześcieradła, spod którego wystawała dłoń, twarz i kaskada blond kędziorów. Prześcieradło nieskutecznie zakrywało zwłoki dwudziestoletniej dziewczyny: Eriki. Eriki Knapp. Jak ją nazywano w Kreuzwirt, Pomylonej Eriki.

Eriki Knapp podobnej do Fiony Apple, piosenkarki o aurze jestem-przybita-ale-sexy, której nazwisko wypłynęło z głębi pamięci Tony’ego z taką siłą, że niemal rozsadziło mu czaszkę. Eriki Knapp, zwanej Pomyloną Eriką, która nocą 21 marca 1999 roku osierociła dziewczynkę o ekstrawaganckim imieniu Sibylle.

I oto dwadzieścia lat po śmierci Eriki Sibylle Knapp, podobnie jak matka przypominająca pszennowłosą i kędzierzawą wersję gwiazdki pop, która wyszła z mody, dziewczyna z yamahy, dziewczyna ze sprężynowcem i w krzykliwej koszulce, czerwona na twarzy, niezdolna się dłużej pohamować, wybuchła prostym pytaniem:

– Dlaczego. Się. Śmiałeś?

Tony drgnął. Chciał wyjaśnić, opowiedzieć. Tymczasem okazało się, że potrafi tylko drgnąć po raz drugi, kiedy dziewczyna podeszła, spojrzała mu prosto w oczy, potrząsnęła jasnymi lokami, zamachnęła się i trafiła go w twarz ciosem, od którego poszła mu krew z nosa.

– Ale. Z ciebie. Gnój – zasyczała.

I zdegustowana odwróciła się na pięcie. Podeszła do motocykla, włożyła kask i wskoczyła na siodełko. Dodała gazu tak, że Freddy zaskowyczał, i yamaha znikła w chmurze pyłu. Ryk silnika przeszedł w brzęczenie, które po chwili ucichło.

Tony stał bez ruchu, drżał i patrzył na krew coraz wolniej kapiącą na ziemię, słuchając ciszy, aż w końcu Freddy, zniecierpliwiony, a może też nieco przestraszony, trącił go pyskiem.

Tony pogłaskał go po pomarszczonym łbie, złożył na pół fotografię (na odwrocie kobiecym charakterem pisma zapisano numer telefonu i adres – oczywiście w Kreuzwircie), wsunął ją do kieszeni dżinsów i otarł twarz tak, jak to robią dzieci, poślinioną chusteczką higieniczną. Kiedy skończył, ruszył naprzód, ignorując niespokojne spojrzenia bernardyna.

W niecałe pół godziny dotarł do dzielnicy, w której się urodził i wychował. Mieszkańcy Bolzano mówili na nią – jedni pieszczotliwie, inni nie całkiem – Szangaj. W domu nalał wody do psiej miski, rzucił brudne ubranie na podłogę i wszedł pod prysznic. Z łazienki poszedł do pracowni, włączył komputer i wyszukał utwór, który swego czasu uczynił Fionę Apple sławną: Criminal. Gdy tylko bas i perkusja zaczęły nadawać rytm, Tony poczuł, że ogarniają go mdłości, ale nie poddał się im. Nie pozwolił sobie. Chciał wiedzieć. Kto dał Sibylle tę cholerną fotografię i dlaczego. Wykorzystał muzykę i mdłości, by przypomnieć sobie twarze, sytuacje, słowa. Stukot klawiatury. Zapach skwaśniałej kawy i jima beama.

„Słońce Alp”.

Ile trwała ta, nazwijmy to, przygoda? Miesiąc? Dwa? Gazeta zamknęła się w roku 2001, a w jej dawnym miejscu otworzyła się agencja pracy tymczasowej. Jedynym członkiem ekipy, z którym Tony był wówczas (wbrew swojej chęci) związany, był tłusty blagier Michele Milani, fotoreporter. I choć tę przeklętą fotografię zrobił właśnie Milani, Tony skreślił go z listy podejrzanych. W roku 2008 był na jego pogrzebie. Postawił butelkę burbona obok nagrobka, przekonany, że gadatliwy skurwiel doceniłby gest.

W takim razie kto dał Sibylle tę fotografię? Ktoś podły. Osoba tak pełna żalu i pozbawiona wstydu, by zachować ją przez dwie dekady i…

Giò!

Giovanna Innocenzi. Wydatne kości policzkowe, fryzura carré. Upodobanie do ciemnych ubrań. Szyderczy uśmieszek nawet w samym środku najgorszych ludzkich tragedii. Giò, królowa kroniki kryminalnej. Giò, księżniczka stron plotkarskich. Albo, jak ją nazwał Michele Milani, Giò, wielka księżna w królestwie pierdół.

Giò, która…

Bernardyn położył mu łeb na udach.

– Zgadzam się z tobą, Fred. To naprawdę beznadziejny pomysł.ROZDZIAŁ II

Kiedy Sibylle skończyła zmianę, była piąta po południu i termometr umieszczony przy drzwiach knajpy Black Hat wskazywał dwadzieścia dziewięć stopni. Ciotka Helga mówiła, że najgorętsze lato było w roku 1981, ale Sib nie mogła w to uwierzyć. Wydawało się jej, że czuje wrzący asfalt nawet przez podeszwy butów.

Jeśli w położonym na wysokości tysiąca dwustu metrów Kreuzwircie temperatura wzrosła do tylu stopni, to w Bolzano położonym w dolinie, zaledwie trzysta metrów nad poziomem morza, Tony z pewnością nurzał się w smrodliwym rosole duchoty i potu.

Słaba pociecha. Do tego krótkotrwała. Ubrana na czarno dziennikarka zdradziła jej, że książki Carcana dobrze się sprzedają („świat jest pełen sfrustrowanych gospodyń domowych, które można oskubać”), a więc było więcej niż prawdopodobne, że Tony ma klimatyzator. Działający, nie taki jak ten, który Oskar może w końcu naprawi. Albo ten, którego nie ma w domu Eriki, gdzie mieszkała Sib.

Tony…

Sibylle nie potrafiła wyrzucić z pamięci tego, co wyczytała w oczach pisarza, kiedy dała mu w pysk. Zdumienie? Poczucie winy? Była niemal pewna, że się bał. Ale czego? Majchra na fajfusów, który trzymała na widoku w tylnej kieszeni, bo to tam kierowali uwagę napaleni faceci z Black Hat, kiedy była w pobliżu? Może tak. W końcu majcher na fajfusów właśnie do tego służył.

Ale Tony nie sprawiał wrażenia gościa, który łatwo robi w gacie. Przypominał jej raczej jedno z tych narzędzi powleczonych gumą, które na pierwszy rzut oka wyglądają jak zabawka, ale skrywają duszę z metalu. Jakby sprane dżinsy, tiszert z wyprzedaży i pies na smyczy były tylko ekranem, na którym wyświetla się film tak banalny, że aż podejrzany. Murem i głęboką fosą.

Ale przed czym miałby chronić?

Tego Sibylle nie wiedziała, a po scenie urządzonej wśród jabłoniowych sadów prawdopodobnie nigdy się nie dowie. I ta świadomość, połączona z upałem i rzeczami, które zaczęły się jej przydarzać od pogrzebu Perkmana – kopertą od anonimowego nadawcy, nocami spędzonymi na bezsennym wierceniu się w pościeli i całą resztą – działała jej na nerwy.

Bo Sib nie wyjechała z Kreuzwirtu po to, żeby zrobić jakieś sto kilometrów po serpentynach, a potem dać shleppa w nos (naprawdę bardzo rasową shleppa, musiała to sobie przyznać) facetowi, który zarabiał na życie pisaniem sentymentalnych czytadeł. Biorąc pod uwagę, ile paliła yamaha, nie było warto. Nie, Sibylle zmarnowała czas i benzynę, ponieważ chciała z Tonym porozmawiać.

Uścisnąć mu rękę, przedstawić się, pokazać fotografię Eriki nad jeziorem, zadać pytanie.

Wysłuchać.

Ale czy Sib kiedykolwiek potrafiła trzymać się planu? No właśnie, nigdy. Bo była impulsywna. Bo w najmniej odpowiednich momentach ujawniała się ta jej część, którą ciotka Helga nazywała Sibby Pończoszanką, a wszystko, do czego Sibby Pończoszanka przykładała paluszek, natychmiast szło w drzazgi. Można się było założyć.

Sibby Pończoszanka nigdy nie trzymała języka za zębami, wściubiała nos w sprawy, od których lepiej się było trzymać z daleka, a tego poranka, kiedy stanęła naprzeciwko mężczyzny, który dwadzieścia lat wcześniej pozwolił sobie na śmiech przy zwłokach Eriki, Sibby Pończoszance przyszedł do głowy błyskotliwy pomysł, by dać mu w pysk i tym samym postawić krzyżyk na jednej z najbardziej obiecujących możliwości wyjaśnienia, co się stało z jej matką w nocy 21 marca 1999 roku.

Na samą myśl o tym Sibylle czuła wściekłość. Na Sibby Pończoszankę. Na siebie. Na cały świat. Na Erikę. Najbardziej na Erikę.

Erika zrujnuje ci życie. Erika przynosi nieszczęście. Erika Cię Porwie, jak nazywały ją dzieciaki w Kreuzwirtu, kiedy myślały, że ona nie słyszy. Sib wyrosła na tym gównie. Mimo tego gówna.

– Kurwa! – wrzasnęła.

Nie dlatego, że wciśnięcie się w kombinezon motocyklowy, który wkładała, kiedy czuła chętkę (lub konieczność), żeby poszaleć po bezdrożach i żwirówkach na yamasze, było w tej chwili jak zanurzenie się w wannie z wrzącą wodą, ale dlatego, że aż do dnia pogrzebu Friedricha Perkmana Sibylle była tak głupia, by wierzyć w to, co jej opowiadali: Nieszczęśliwa Erika, Erika Wrażliwe Serce.

Ósmego czerwca, kiedy jej współobywatele i koronowane głowy Autonomicznej Prowincji Bolzano-Górna Adyga zebrali się na ostatnie pożegnanie Friedricha Perkmana, ktoś (Sibylle jeszcze nie wiedziała kto i gdyby była mądra, przestałaby o to pytać) podrzucił jej do skrzynki na listy fotografię.

Nie tę, którą dała jej ubrana na czarno dziennikarka, z Eriką pod prześcieradłem i uśmiechniętym Tonym. Inną fotografię. Fotografię niemożliwą.

Tę z uśmiechem kolibra.

Fotografię, która mówiła: Naprawdę dałaś się nabrać? Zapomnij o słowie „samobójstwo”. Zamień je na „zabójstwo”. I zobacz, jak ci zabrzmi.

Od tamtego dnia Sib przestała spać i zaczęła zadawać pytania. Dyskretne. Choć pewnie niewystarczająco dyskretne. Przynajmniej sądząc po spojrzeniach, które, jak się jej wydawało, wychwytywała. A może to była paranoja. Oto nowy podarek od Eriki: Sibylle stawała się paranoiczką. Ponieważ fotografia z Eriką, jeziorem i uśmiechem kolibra, fotografia, której nie miała jeszcze odwagi pokazać nikomu (nawet ciotce Heldze), otwarła jej oczy.

Coś w śmierci Eriki nie pasowało. I im głębiej Sib grzebała, tym więcej wychodziło na jaw powiązań, sprzeczności i zbiegów okoliczności, które nie dawały jej spokoju, przekonując, że wcale jej nie odbiło. Ani trochę.

Erika nie popełniła samobójstwa.

Erika została zamordowana.

Jeszcze raz:

– Kurwa.

Sibylle włożyła kask i dodała gazu. Yamaha zaryczała. W oknach sali tanecznej parę głów odwróciło się w jej kierunku. Nie pokazała im środkowego palca tylko dlatego, że była już daleko. Potrzebowała powietrza. Pędu. Jedynie tego. Pędu. Prędkość miała moc opróżniania umysłu. Adrenalina – uspokajania.

Sibby Pończoszanka nie umiała trzymać języka za zębami, nie potrafiła realizować własnego planu i była beznadziejna, jeśli chodzi o spotykanie pisarzy i bernardynów, ale potrafiła prowadzić yamahę jak sam diabeł.

Wyjechała za Kreuzwirtu, porzuciła asfaltową szosę i zagłębiła się w wąskie dróżki prowadzące wśród drzew, które aż do dawnego tartaku rozjeżdżały terenówki i harwestery i które tylko jakiś wariat mógłby chcieć nanieść na mapę. Zostawiła za sobą opary torfowiska i zagłębiła się w las, przyspieszając, unikając gałęzi, wzbijając się w powietrze, ilekroć wypukłości trasy na to pozwalały, wyrzucając spod kół kamienie, zmieniając biegi i uśmiechając się.

Działało.

Zawsze działało.

Działało także tego popołudnia. Póki coś wielkiego, czerwonego i złośliwego nie przecięło jej drogi.ROZDZIAŁ III

1

Znalezienie Giò było dziecinnie łatwe, jej adres figurował w książce telefonicznej. Jazda na rowerze przy trzydziestu dziewięciu stopniach („i nie chce opaść!” – zaświergoliła pani Marchetti, jego sąsiadka, tym szczególnym okrutno-triumfalnym tonem, którym starcy przekazują czasem złe wieści) roztapiających miasto w lepką maź i dotarcie pod dom Giò okazały się tytanicznym wysiłkiem.

Wciśnięcie dzwonka, wspólne picie kawy i znoszenie aluzyjnych wypowiedzi na temat pisarzy, którzy sprzedają śmiecie jako kawior, było męczarnią.

Zgodził się, by uwieczniła moment, kiedy podpisywał egzemplarz Pocałunku u kresu dni, swojej najnowszej powieści, wyobrażając sobie przy tym komentarze użytkowników plotkarskiego portalu internetowego (Giò określała go mianem „informacji alternatywnej”, a Tony przełknął także i to), który podarował drugą młodość niegdysiejszej szefowej działu kryminalnego „Słońca Alp”, ale była to dla niego tak ciężka próba, że po tym spotkaniu upalne powietrze na ulicy wydało mu się świeże i ożywcze niczym lekka wiosenna bryza.

Podsumowanie pojedynku: „Słońce Alp” już nie istniało, Michele Milani umarł i został pogrzebany, Fiona Apple znikła z radiowej playlisty, ale krwiożercza Giò pozostała taka sama, jak Tony ją zapamiętał. Może nawet zrobiła się jeszcze gorsza. Pomyśleć, że byli ludzie, którzy to jego nazywali mizantropem.

Nie był to jednak czas stracony.

Pedałując po opustoszałych w upale ulicach, mokry od potu, zastanawiając się nad tym, co Giò dała mu do zrozumienia między jedną a drugą jadowitą szpilą, Tony doszedł do wniosku, że czy mu się to podoba, czy nie, może zrobić tylko jedno: jechać do Kreuzwirtu. Osobiście. Był to winien Erice. Sibylle. Samemu sobie.

Niestety rozumiał także, że był tylko jeden właściwy sposób powrotu do tego miejsca.

I tak niecałe pół godziny później pies i jego człowiek znaleźli się w garażu pod Eurosparem przy via Resia. Freddy ślinił się na wilgotny beton cuchnący kanalizacją, Tony patrzył z ukosa na rolowaną bramę boksu i myślał, że właśnie łamie przysięgę, której był wierny przez dwanaście lat. Kiedy zniecierpliwiony bernardyn szturchnął go łapą, Tony się uśmiechnął.

„Pinokio miał Gadającego Świerszcza – pomyślał, ocierając pot z czoła – a ja mam grubaśnego bernardyna. Mogło być gorzej. Piotrusiowi Panowi przypadł Dzwoneczek”.

Tony przekręcił klucz w zamku i szarpnął do góry. Szyny zaświergotały. Brama zadrżała. Odrobina rdzy spadła na ziemię. Freddy zaczął węszyć i zniknął w ciemności trącącej stęchlizną, kurzem i olejem silnikowym.

Włącznik był wciąż w tym samym miejscu, gdzie Tony go zapamiętał, po lewej stronie od wejścia. Świetlówki zamigotały. Freddy z zadowoleniem zamerdał ogonem. Freddy lubił samochody, Tony wolał rowery. A jednak i on musiał przyznać, że auto było zjawiskowe. To nie był zwykły ford mustang. To był butelkowozielony fastback, taki, jakim jeździł Steve McQueen w filmie Bullitt, silnik 428, 335 koni. Osiem cylindrów gotowych przy pierwszej okazji rozpętać piekło. Doskonały w każdym detalu, z wyjątkiem jednego: w roku 1968 nie było odtwarzaczy CD. „To świętokradztwo – protestował przez telefon kalifornijski mechanik, u którego Tony go zamawiał. – Obraza. Po co rujnować takie cacko?”. Napiwek przyprawiający o zawrót głowy stłumił utyskiwania.

Siadając za kierownicą, Tony pomyślał (a jakaś jego część miała nadzieję), że lata spędzone w tym miejscu przeistoczyły mustanga w kosztowny bibelot.

Jednak silnik zaskoczył po pierwszym przekręceniu kluczyka w stacyjce i Tony zrozumiał, że to wszystko wcale nie będzie łatwe.

2

„Jeśli nie możesz uniknąć zderzenia, kontroluj upadek”. Tak jej powiedział Lucky Willy, kiedy Sib uprosiła go, by dawał jej lekcje jazdy. „Jeśli musisz upaść, zrób to dobrze”.

Sibylle puściła kierownicę, zostawiła motocykl swemu losowi i rozluźniła się, gotowa stać się sprężyną. Na tym polegała sztuczka: leć i koziołkuj. W tej kolejności.

„Sprężyny skaczą z miejsca na miejsce, uderzają w mury, zrzucasz je z samolotu, a one to wytrzymują. Sprężyny nie przyjmują uderzenia, ponieważ sprężyny są inteligentne. Przejmują energię uderzenia i ją wykorzystują. Bądź jak sprężyna, to przeżyjesz. Ale pamiętaj: ta sztuczka działa tylko wtedy, kiedy nie jedziesz z prędkością światła w stronę ceglanego muru. W tym przypadku, sprężyna nie sprężyna, przygotuj się na spotkanie z przodkami. Chyba lepiej tego uniknąć, nie sądzisz?”.

Sib nie jechała na ceglany mur i nie pędziła (zbyt) szybko, więc zadziałała zgodnie ze wskazówkami Willy’ego. Leć i koziołkuj.

Tylko że Lucky Willy nie powiedział, że będzie bolało. Jak diabli.

Kiedy enduro roztrzaskiwało się o pień jodły, pryskając metalem, plastikiem i korą, Sibylle zobaczyła, jak świat za szybką kasku zamienia się w czarno-zielony kalejdoskop, poczuła uderzenie w biodro, ramię i – najbardziej bolesne – w plecy. Zamknęła oczy i otworzyła je, dopiero kiedy obraz zatrzymał się na ekranie jodłowych gałęzi i nieba.

Niemal natychmiast jodłowe gałęzie i niebo zasłoniło coś, czego Sib nie potrafiła zobaczyć w całości, tylko we fragmentach. Białka oczu pokryte czerwonymi żyłkami. Szpara między jedynkami. Dołek w podbródku. „To ten gnojek z czerwonego pikapa”, pomyślała.

Nachylony nad nią typ nie przestawał powtarzać:

– Żyjesz? Wszystko w porządku? Żyjesz? Wszystko w porządku?

Sib go ignorowała.

Poruszyła głową i to była dobra wiadomość. A reszta? Spróbowała tego samego z nogami i rękami. Były. Również ramiona odpowiadały na polecenia.

Chwała ci, Lucky Willy.

Typ nie przestawał paplać. Sibylle podniosła dłoń, żeby go uciszyć.

– Żyję – odburknęła. – Wszystko w porządku. Wszystko w porządku i żyję. Daj mi odetchnąć, okej?

Zmusiła się, by usiąść, zdjęła kask i rozsunęła zamek błyskawiczny kombinezonu. Nabrała w płuca powietrza pachnącego żywicą i odzyskała pozycję stojącą. Tytaniczny wysiłek o niepewnym rezultacie.

– Na pewno nie chcesz lekarza?

– Wszystko w…

Kłamstwo.

Pochyliła się. Dłonie na udach, włosy na twarzy, otwarte usta. To była jeszcze jedna rzecz, o której Lucky Willy zapomniał jej powiedzieć. Panika. Szok. Nie było w jej ciele ani jednej komórki, która by nie dygotała.

Wdech. Wydech. Powtórz. Jeszcze raz.

Wdech. Wydech. Powtórz.

Drżenie z wolna ustało.

– Motocykl – wycharczała, wciąż niezdolna podnieść głowy. – Rozbity?

Usłyszała, jak typ obchodzi pikapa, a następnie gwiżdże.

– Znam jednego w Bressanone. Mogę do niego zadzwonić. Jest mechanikiem. Jest bardzo…

– Motor do wyrzucenia?

Odgłos zapalniczki. Smród papierosa.

Żadnej odpowiedzi.

Sibylle zebrała się w sobie. Utrzymała jakoś równowagę, opierając się o maskę pikapa. Szła tak, jakby nauczyła się chodzić dwa dni wcześniej.

Z yamahy został złom.

Sib zbliżyła się do zwłok motocykla. Tyle oszczędzania, tyle wysiłku. Pokręciła głową, pociągając nosem. Nienawidziła płakać. Zwłaszcza kiedy ktoś na nią patrzył.

Sibby Pończoszanka przybiegła jej z pomocą. Powstrzymała łzy i zaczęła kopać to, co zostało z jej enduro.

– Kurwa, kurwa, kurwa! – krzyczała, odwracając się do typa, który przeciął jej drogę. – Ty sobie zdajesz sprawę, że mogłeś mnie zabić? Gdzie ty miałeś oczy? Niech cię…

Nagle szczegóły, które Sib zebrała pojedynczo: szczelina między jedynkami, przeciąganie słów, szerokie czoło i muskularne ramiona, przeobraziły się w jeden spójny obraz. Sibylle błyskawicznie sięgnęła do tylnej kieszeni kombinezonu.

– Trzymaj się ode mnie z daleka, okej?

Dłoń chwyciła próżnię.

Majcher na fajfusów gdzieś się zapodział.

3

Freddy ślinił się z otwartym pyskiem, szczęśliwy, że może ciamkać powietrze wpadające przez okno. Tony miał oczy utkwione w drodze, licznik wskazywał prędkość poniżej dozwolonej. Myślał o zabawie, której wraz z ojcem oddawali się w niedzielne wieczory, po kolacji, o ile jego ojciec nie miał zwarzonego humoru albo nie wypadała mu zmiana w stalowni.

Wyglądało to tak: Tony otwierał na stole mapę drogową, jego ojciec zamykał oczy („Tato, nie oszukuj!”), zapalał papierosa i czekał, aż syn wypowie nazwę miejscowości, nawet zupełnie małej, byle w granicach prowincji. A wtedy, rysując niewidoczne linie wolną ręką, ojciec mówił, jak tam dojechać.

Nigdy się nie mylił.

„Kreuzwirt? Nic prostszego. To jakieś sto, sto dwadzieścia kilometrów. Ale nie jedziemy A22. Autostrady są dla turystów albo dla tych, którym się spieszy. Z Bolzano bierzemy drogę krajową numer 12 i kierujemy się na północ, przejeżdżamy Bressanone, potem Varnę. Nieco dalej zostawiamy dwunastkę i skręcamy w drogę krajową numer 49, która przechodzi w drogę prowincjalną numer 40, a potem, na rogatkach Brunico, skręcamy ostro w drogę prowincjalną numer 97, która zaraz się kończy, po czym zaczyna się droga krajowa z trzema cyframi, to znaczy 621. Ona prowadzi do Campo Tures, gdzie jest piękny zamek górujący nad miasteczkiem. Dalej jedziemy na wschód i szykujemy się do zjazdu z 621 na 621-K. Ta droga z K jest wariantem prowadzącym prosto do dziewiątego i najmniejszego obwodu Górnej Adygi (w upalnej teraźniejszości Tony wyliczył pozostałe osiem: Bolzano, Burgraviato, Oltradige-Bassa Atesina, Salto-Sciliar, Val d’Isarco, Val Pusteria, Val Venosta, Alta Val d’Isarco – to śmieszne, jak pewne rzeczy siedzą człowiekowi w głowie) i łatwo ją można przeoczyć, więc uwaga! Wariant K, nie zapomnij. W tym miejscu powinniśmy poczuć zapach torfowiska Tote Mose…”.

Tote Mose. Zmarły Mojżesz. Ale po tym, co się stało z Eriką, jakiś dowcipniś przekręcił tę nazwę. Z Tote Mose na Tote Möse.

Martwa pizda.

Tony westchnął.

„…i już jesteśmy w Kreuzwircie. Ale słuchaj. Po co tam w ogóle jechać? To jedyna miejscowość w całej Górnej Adydze, gdzie nie ma kościoła. Więcej: jedyna w całych Włoszech. A poza tym nie wiesz, że jest pełna gnojków i dupków w ogólności?”.

Pod znakiem informującym o wjeździe w granice administracyjne gminy Kreuzwirt ktoś umieścił nalepkę z napisem:

Südtirol ist nicht Italien

Górna Adyga to nie Włochy.

Tony nie miałby nic przeciwko temu.

4

Mężczyzna zgasił papierosa zrogowaciałymi palcami i wyrzucił niedopałek.

– Podwieźć cię do domu, biszkopciku?

– Wal się!

Gość, który nieomal wysłał ją na tamten świat, nie był pierwszym lepszym typem. Nazywał się Rudi Brugger. Sibylle widziała go wiele razy w Black Hat. Rudi, dozorca w Krotn Villa. Ropuszym Dworze. Willi Perkmanów.

Tyle że określenie „dozorca” nie wyczerpywało zakresu usług, które Rudi świadczył rodzinie Perkmanów. Przycinał żywopłoty, naprawiał rynny i montował urządzenia odstraszające lisy, które chciałyby wejść na teren posesji, ale przede wszystkim Rudi rozwiązywał problemy. Tak jej kiedyś powiedział w tajemnicy Lucky Willy.

„Trzymaj się od niego z daleka. Potrafi być do rany przyłóż, ale gdy Karin Perkman pstryknie palcami…”.

Nie żeby Perkmanowie mieli wiele problemów. W Kreuzwircie nikt nie ośmieliłby się nawet powiedzieć o nich złego słowa, a co dopiero zrobić coś przeciwko nim. Perkmanowie uratowali miejscowość, kiedy splajtował tartak, dawali pracę każdemu, kto zapukał do ich drzwi, i chronili dolinę przed hałaśliwą ciżbą turystów. W porządku ludzie, mówili wszyscy. Hojni.

Perkmanowie. Ci, którzy wysłali Rudiego, gdy tylko Sib zaczęła zadawać pytania o śmierć Eriki.

Sibylle szykowała się do bójki.

Rudi puścił do niej oko. Mrugnięcie pod tytułem „rozumiemy się, biszkopciku”.

Sibylle szykowała się, by prysnąć z tego miejsca.

Ciężkim krokiem, nie tracąc swego irytującego uśmieszku, mężczyzna wrócił do pikapa, wsiadł za kierownicę, wrzucił wsteczny, wtoczył się na żwirówkę i odjechał w kierunku miejscowości.

Zadanie wykonane. Wiadomość dostarczona.

Sibylle właśnie odkryła, że jest problemem dla Perkmanów. Odkryła kosztem swojej yamahy. Padła na ziemię. Pozwoliła sobie na krzyk.

Tylko jeden. Ale bardzo, bardzo długi.ROZDZIAŁ IV

Kiedy ostre wierzchołki Rieserferner zaczęły zasłaniać słońce, zaś ochładzające się powietrze wypełniało się rozentuzjazmowanymi dźwiękami (brzęczeniem, miauczeniem, szelestami, świstami i przywołaniami wszelakiego rodzaju), Freddie dostrzegł młodą ludzką samicę (młodą i bardzo przestraszoną, sądząc po zapachu jej potu), która tego samego dnia przed południem wywróciła do góry nogami ich codzienną rutynę.

Patrzył, jak Tony zbliża się do złomu, który dziewczyna za sobą ciągnęła, i próbuje go od niej wziąć; zauważył też sposób, w jaki ona, poirytowana, nie pozwoliła mu tego zrobić.

Potem, właśnie w tym samym momencie, kiedy bernardyn pomyślał, że bardzo fajnie byłoby przynajmniej spróbować hapsnąć jednego z tych przepysznych nietoperzy, które zaczęły latać w niedalekiej odległości od jego nosa, Sibylle otworzyła drzwi do domu, Tony wszedł za nią i Freddy, chcąc nie chcąc, podążył za nimi.

Dwie ludzkie istoty zaczęły rozmawiać. O czym, tego Freddy nigdy się nie dowiedział. Wystarczyło dziesięć minut, by zapadł w rozkoszną drzemkę.