Wpływ - ebook

Rozdział 1

Gniew i wście­kłość aż ki­pią. Ma ocho­tę roz­pie­przyć biur­ko i ten za­sra­ny kom­pu­ter, znisz­czyć wszyst­ko, roz­sa­dzić sie­bie i wy­rzu­cić tok­sy­ny z gło­wy, że­by prze­sta­ła bo­leć.

Wiesz, że to nie­praw­da – my­śli.

Wie, ale jak nad tym za­pa­no­wać? To jest tak, jak­by ktoś sie­dział w gło­wie i ka­zał ja­rać, ży­wił się tym gów­nem, a te­raz jest wście­kły, że on nie chce już te­go ro­bić. Nie pa­li do­pie­ro od trzech dni. Pierw­szy ty­dzień po­dob­no jest naj­gor­szy. Ma na­dzie­ję, że po­tem bę­dzie le­piej, mu­si, ina­czej al­bo zdech­nie na za­wał, al­bo osza­le­je i ko­goś za­bi­je, pew­nie cór­kę, a te­go by so­bie nie da­ro­wał.

Przed chwi­lą prze­giął pa­łę i już te­go nie cof­nie. Ale ma wpływ na to, co te­raz. Zda­je so­bie spra­wę, że po­fol­go­wa­nie nie roz­ła­du­je wście­kło­ści, ale po­sze­rzy uj­ście i na­stęp­nym ra­zem bę­dzie tyl­ko go­rzej. Dla­te­go mu­si się uspo­ko­ić. Te­ra­peu­ta, uczo­na pip­ka, jak go na­zy­wa, ostrze­gał przed tym. To, co te­raz czu­je, to ty­po­we za­cho­wa­nie po od­sta­wie­niu, mo­de­lo­wy sche­mat za­cho­wań uza­leż­nio­ne­go umy­słu, dla­te­go tak cięż­ko za­pa­no­wać nad emo­cja­mi.

Te­ra­peu­ta ka­zał prze­le­wać uczu­cia na pa­pier. Na ra­zie nie­wie­le to da­je.

Pa­pier, kom­pu­ter, je­den pies.

Pi­sze, jak się te­raz czu­je. Blu­zga przy tym jak je­go nie­ży­ją­ca bab­ka, ta do­pie­ro klę­ła, naj­wię­cej na dziad­ka. Mię­so le­ci i od­bi­ja się od czte­rech ścian, ci­śnie się na wą­skie usta, ale na pa­lu­chy wa­lą­ce w kla­wia­tu­rę już nie.

Nikt nie po­my­śli, co ze mnie za bu­rak, kie­dy to prze­czy­ta, je­śli do­sta­nę za­wa­łu i zdech­nę.

Czu­je, że sty­gnie. Dra­pie się w gło­wę, któ­ra po­zby­ła się już pra­wie wszyst­kich wło­sów. Za­pi­su­je, że zno­wu wpie­ni­ła go cór­ka. Wi­dzi dziew­czy­na, że oj­ciec za­czy­na się ci­śnie­nio­wać, a mi­mo to da­lej brnie.

To cię nie uspra­wie­dli­wia, pa­ło.

Ostat­nio cięż­ko się po­wstrzy­mać, że­by nie spu­ścić jej ło­mo­tu.

No już, spo­kój.

Są­siad wła­śnie za­czy­na co­dzien­ną so­lów­kę na kraj­ze­dze.

Cze­mu ten kre­tyn nie na­pi­łu­je drew­na raz a po­rząd­nie?!

Za­my­ka oczy.

Uspo­kój się.

Od­dy­cha głę­bo­ko, sta­ra się nie sku­piać na dźwię­ku pi­ło­wa­nia, lecz na my­ślach o żo­nie. Wspo­mnie­nia o niej po­ma­ga­ją nad so­bą za­pa­no­wać, za to wzma­ga­ją pra­gnie­nie pa­le­nia.

– Iwo­na – szep­cze.

Lu­bi brzmie­nie jej imie­nia, cza­sa­mi wy­po­wia­da je na głos. Prze­cież kie­dy ży­ła, ro­bił to tak czę­sto w cią­gu dnia.

– Iwo­na – po­wta­rza odro­bi­nę gło­śniej.

Mi­nę­ły czte­ry la­ta i wciąż po­twor­nie brak mu żo­ny. Naj­gor­sze, że po jej śmier­ci za­miast zmie­rzyć się z rze­czy­wi­sto­ścią i oto­czyć cór­kę opie­ką, uciekł w nar­ko­ty­ki.

Ilo­na mia­ła dwa­na­ście lat, kie­dy Iwo­na zmar­ła. Strasz­nie to prze­ży­ła. Zmie­ni­ła się w jed­nej chwi­li. Mia­ła pięk­ną opra­wę oczu, spra­wia­ły wra­że­nie, że się śmie­ją, a prze­sta­ły w dniu śmier­ci mat­ki. Ad­rian nie mo­że za­po­mnieć tam­tych, a od tych chce uciec, ich spoj­rze­nie za bar­dzo bo­li. Na­wet jej krę­co­ne wło­sy wy­da­ją się smut­ne, okla­pły, a ko­lor zmie­nił się w my­si. I nie prze­sta­je się gar­bić, co go nie­mi­ło­sier­nie wku­rza. Sam się do te­go przy­czy­nia. Kie­dy wpa­da w złość, dziew­czy­na sta­je się kłęb­kiem ner­wów i za­my­ka się w so­bie.

Te­raz sie­dzi w ła­zien­ce. Za­wsze tam ucie­ka, gdy ro­bi się nie­we­so­ło. Sie­dzi na se­de­sie al­bo na brze­gu wan­ny i chli­pie w dło­nie. My­ślał kie­dyś, że ucie­ka do dziad­ka na strych. Wcho­dzi się tam z ła­zien­ki. Był pe­wien, że ją ja­ko je­dy­ną kop­nął za­szczyt wej­ścia na gó­rę. Ale oka­za­ło się, że ni­g­dy tam nie by­ła. Dzia­dek ma gdzieś płacz pra­wnucz­ki i wy­bu­chy zło­ści wnu­ka.

Dziew­czy­na po­ja­wia się w drzwiach. Tym ra­zem nie pła­ka­ła. Ostat­nio co­raz czę­ściej ma już dość łez. Mu­si przejść przez po­kój oj­ca, że­by wejść do swo­je­go. Ten wle­pia ga­ły w mo­ni­tor, głu­pio mu. Cór­ka prze­my­ka ci­chut­ko i za­my­ka drzwi, nie ma naj­mniej­szej ocho­ty pa­trzeć na świ­ra.

Ad­rian chciał­by te­raz uciec, od­le­cieć na ob­ło­ku i uspo­ko­ić się, ale wie, że nie mo­że tkwić w błęd­nym ko­le, że to od te­go ścier­wa tak się czu­je. Pa­le­nie dla po­zor­ne­go uspo­ko­je­nia tyl­ko po­głę­bia pro­blem i od­da­la uwol­nie­nie od na­ło­gu. Już daw­no do­szedł do mo­men­tu, w któ­rym prze­stał bro­nić ma­ri­hu­any. A bro­nił za­cie­kle, jak­by to był ży­cio­daj­ny tlen, le­kar­stwo na ca­ły ból i smu­tek. W koń­cu sta­ła się zbyt wy­ma­ga­ją­cą i upier­dli­wą ko­chan­ką. No i za­czę­ło bo­leć ser­ce, któ­re­mu cięż­ko pom­po­wać ca­łą tę smo­łę.

Ad­rian krę­ci się na fo­te­lu, jak­by go coś uwie­ra­ło.

Po­myśl, co ona te­raz czu­je.

Co mu­sia­ła czuć przed chwi­lą, kie­dy zno­wu zo­ba­czy­ła szał na gę­bie sta­re­go. Uświa­da­mia to so­bie i zbie­ra mu się na płacz.

No jesz­cze cze­go. Nie­zrów­no­wa­żo­na pi­pa. Naj­pierw drzesz mor­dę, a te­raz bę­dziesz się ma­zał?

Ku­li się w so­bie. Po­czu­cie wi­ny jest jak ka­mień wiel­ko­ści pię­ści w kla­cie, nie po­zwa­la na­brać po­wie­trza.

Wsta­je od biur­ka i pod­cho­dzi do drzwi po­ko­ju cór­ki. Chciał­by za­ła­go­dzić sy­tu­ację, ale Ilo­nie nie prze­cho­dzi tak szyb­ko, jak je­mu. On bły­ska­wicz­nie wy­bu­cha i szyb­ko się wy­pa­la.

Wi­dzisz, to jest nie­zrów­no­wa­że­nie, pi­po.

Re­zy­gnu­je, nie pu­ka. Do­strze­ga przez ma­to­wą szy­bę, że Ilo­na idzie tu­taj. Od­su­wa się, a ona wy­cho­dzi z po­ko­ju. Gar­bi się bar­dziej, kie­dy go wi­dzi.

Te­raz dłu­go się nie ode­zwie.

Wca­le go to nie dzi­wi. Dziew­czy­na wciąż my­śli, że oj­czu­lek cho­dzi na te­ra­pię z mar­nym skut­kiem. I nie wie, czym so­bie za­słu­ży­ła na ta­kie trak­to­wa­nie. Szcze­gól­nie, że ostat­nio zro­bi­ło się go­rzej. Przed chwi­lą rzu­cił ta­le­rzem w ścia­nę, bo nie­od­po­wied­nio za­re­ago­wa­ła, kie­dy ko­men­to­wał obiad, któ­ry zro­bi­ła.

Ależ mu głu­pio. Wra­ca na fo­tel i ła­pie się za gło­wę. Chciał­by to na­pra­wić. Sam nie wie, jak to się sta­ło, dla­cze­go tak się na­krę­cił.

Moż­na to w ogó­le na­pra­wić?

Na pew­no nie bia­do­ląc nad so­bą.

Rusz du­pę.

Idzie do kuch­ni po­sprzą­tać baj­zel, któ­ry zro­bił.

Ale syf.

Ilo­na za­czę­ła już sprzą­tać. Nie zwra­ca na nie­go uwa­gi, wo­la­ła­by, że­by tu nie przy­ła­ził. Do ścia­ny wciąż przy­le­pio­nych jest kil­ka ni­tek ma­ka­ro­nu, a czer­wo­ny sos spa­ghet­ti przy­po­mi­na śla­dy po ude­rze­niach czy­jąś gło­wą o ścia­nę.

Ad­rian pa­trzy na cór­kę. Ku­ca i sprzą­ta ostroż­nie. Ona wy­da­je się ta­ka kru­cha i wy­stra­szo­na, jak­by spo­dzie­wa­ła się, że za­raz zno­wu za­cznie się kosz­mar.

Skoń­czo­ny kre­tyn.

Po­ma­ga jej zbie­rać ka­wał­ki ta­le­rza i ma­ka­ron.

– Prze­pra­szam, cór­ciu.

Nic wię­cej nie przy­cho­dzi mu do gło­wy. Wy­rzu­ca śmie­ci, a Ilo­na wy­cie­ra ścia­nę. Pla­ma zo­sta­je, nie­me świa­dec­two je­go fu­rii.

Po­ja­wia się dzia­dek, prze­cho­dzi do swo­je­go po­ko­ju. Nie zwra­ca­ją na sie­bie uwa­gi, jak za­wsze.

Dom ma układ pod­ko­wy. Kuch­nia i po­kój Ad­ria­na są przej­ścio­we. Z nie­wiel­kie­go przed­po­ko­ju na le­wo wcho­dzi się do kuch­ni, a z niej do po­ko­ju dziad­ka. Na pra­wo znaj­du­je się po­kój Ad­ria­na, a tuż za nim – Ilo­ny. Na wprost z przed­po­ko­ju wcho­dzi się do ła­zien­ki, a z niej na strych, któ­ry roz­po­ście­ra się nad ca­łym miesz­ka­niem.

Po wszyst­kim Ad­rian wra­ca do kom­pu­te­ra, Ilo­na do swo­je­go po­ko­ju, a dzia­dek na strych.

Kur­de, jak mi się chce pa­lić. Mo­że film?

Po­trze­bu­je ziel­ska jak oczu, ina­czej nie da ra­dy się sku­pić. Już nie pa­mię­ta, jak to jest funk­cjo­no­wać bez zio­ła. Choć wie, że ta ro­śli­na go za­bi­je. Gło­wa bo­li, za­mu­lo­na nie­mi­ło­sier­nie, a ser­ce kłu­je co­raz czę­ściej.

Nie mo­gę pa­lić, bo zdech­nę.

Do­sta­je ese­me­sa.

„Mam two­ją ko­szul­kę, daj znać, je­śli mam od­dać.”

Zo­staw so­bie.

Na­pi­sa­ła je­go by­ła. Ro­bi­ła wszyst­ko, że­by za­stą­pić mu żo­nę, ale znik­nę­ła kil­ka dni te­mu. W su­mie do­brze. On nie na­da­je się te­raz do żad­ne­go związ­ku. Nie za­po­mni, jak zmie­nił się wy­raz jej twa­rzy, kie­dy wy­darł na nią mor­dę. Po­kłó­ci­li się o wia­do­mość na Fa­ce­bo­oku, od sta­rej mi­ło­ści Ad­ria­na, jesz­cze z cza­sów mło­do­ści. Ode­zwa­ła się po wie­lu la­tach. Śmiał się, kie­dy czy­tał, co na­pi­sa­ła, i chciał po­ka­zać Pau­li­nie, ale naj­pierw po­szedł się wy­si­kać. Zo­sta­wił otwar­ty ko­mu­ni­ka­tor, a wścib­ska ba­ba prze­czy­ta­ła wia­do­mość peł­ną ro­man­ty­zmu. Nie roz­ba­wi­ła jej tak, jak je­go.

Te­raz też mu­si się wy­si­kać. Idzie do ła­zien­ki. Od­le­wa się, my­je rę­ce i pa­trzy w lu­stro. Mi­mo że nie pa­li od trzech dni, oczy wciąż są czer­wo­ne. Kie­dy ca­ły­mi dnia­mi cho­dził na­ćpa­ny, to by­ło nor­mal­ne, ale te­raz po­win­no już zejść.

Na­siąk­ną­łeś jak gąb­ka.

Mo­że tro­chę zmniej­szy­ły się wor­ki pod ocza­mi, a ra­czej wo­ry. Wy­szcze­rza kły, żół­te od pa­le­nia i ka­wy. Bie­rze szczo­tecz­kę i szo­ru­je.

W koń­cu się roz­ja­śnią.

Sły­szy cór­kę, jest w kuch­ni, więc szyb­ko wy­płu­ku­je usta, wy­cie­ra twarz i wy­cho­dzi z ła­zien­ki. Spró­bu­je po­roz­ma­wiać. Sta­je w pro­gu. Ilo­na nie zwra­ca na nie­go uwa­gi, ale wy­raź­nie zro­bi­ła się „elek­trycz­na”. Jest co­raz star­sza i je­śli nic się nie zmie­ni, la­da dzień za­cznie się bun­to­wać prze­ciw ty­ra­nii sta­re­go. Za­pa­rza so­bie her­ba­tę i chce wró­cić do swo­je­go po­ko­ju, ale on stoi na dro­dze.

– Ko­cha­nie, prze­pra­szam za mo­je za­cho­wa­nie – mó­wi Ad­rian.

I ty­le. Pust­ka w ba­ni.

– Nie chcę, że­byś mnie prze­pra­szał, tyl­ko wię­cej te­go nie ro­bił. Co­raz czę­ściej wpa­dasz w gniew, jak­byś był ja­kimś fu­ria­tem. Nie po­zna­ję cię. Nie je­steś so­bą. Co się z to­bą dzie­je, ta­to?

Oj­ciec sia­da na ta­bo­re­cie w przed­po­ko­ju, wciąż szu­ka słów. Za­wsze ich bra­ku­je, kie­dy są naj­bar­dziej po­trzeb­ne.

– Od­bi­ja mi od nie­pa­le­nia.

Ilo­na cze­ka na wię­cej, za­słu­ży­ła na to. Za­wsze by­ła bar­dzo doj­rza­ła jak na swój wiek, a od śmier­ci mat­ki mu­sia­ła do­ro­snąć bły­ska­wicz­nie.

– Nie pa­lę trzy dni, to przez to – do­da­je.

Ilo­na marsz­czy brwi.

– Masz wy­bu­chy zło­ści od daw­na.

– Ale ża­den nie był ta­ki, jak ten.

To ma cię uspra­wie­dli­wić, czy jak?

Orien­tu­je się, jak kre­tyń­sko to za­brzmia­ło.

– Zga­dza się, da­łeś po­pis.

Po­pis to mo­gą da­wać twoi ko­le­dzy!

Sło­wa dziew­czy­ny zno­wu wzbu­dza­ją złe emo­cje, jak­by pod­krę­ci­ła ogień pod zu­pą.

Okieł­znaj się dur­niu!

– Wiem, prze­pra­szam.

– Czas po­ra­dzić so­bie z tym ja­ra­niem, nie je­steś już gów­nia­rzem. Masz czter­dzie­ści je­den lat, to gów­nia­rze ma­ją z tym pro­blem.

Wi­dać je­stem gów­nia­rzem! – Zu­pa za­czy­na wrzeć.

– Nie znam ni­ko­go, kto wpa­da w ta­ką złość, to nie­nor­mal­ne! Za­cho­wu­jesz się jak nie­nor­mal­ny. I jak ty prze­kli­nasz. Po co te blu­zgi? Mam wie­lu ko­le­gów i ża­den się tak nie za­cho­wu­je, na­wet w po­ło­wie.

Twoi ko­le­dzy pa­lą?

Nie jest w sta­nie spo­koj­nie zwró­cić uwa­gi, że­by tak do nie­go nie mó­wi­ła. Po­za tym kie­dy Ilo­na sły­szy spo­koj­ną od­po­wiedź, czu­je ja­kąś prze­wa­gę al­bo moż­li­wość udo­wod­nie­nia swo­jej ra­cji, nie­ko­niecz­nie w prze­my­śla­ny spo­sób. Wi­dać w tym jesz­cze nie­doj­rza­łość. Po­zwa­la so­bie na co­raz wię­cej, jak­by za­po­mi­na­ła, że w każ­dej chwi­li mo­gą wró­cić stres i łzy. Je­dy­ne, co do­bre, to to, że prze­sta­je się gar­bić.

Ad­rian wsta­je i wcho­dzi do ła­zien­ki. Nie mo­że po­zwo­lić na ko­lej­ny wy­buch.

– I uciek­niesz?! Kie­dy za­czy­na się nor­mal­na roz­mo­wa? Nie ob­cho­dzi cię, co czu­ję, ta­to? – wo­ła przez drzwi.

Jak wy­tłu­ma­czyć, że przy­rów­na­nie go do gnoj­ków ze szko­ły nie jest roz­mo­wą o uczu­ciach, lecz ob­ra­zą?

Wy­dmu­chu­je nos i sia­da na ki­blu. Po­cze­ka tu­taj, aż ochło­nie. Pa­trzy do gó­ry na kla­pę od stry­chu. Ni­g­dy tam nie był, ale to już tak nie prze­szka­dza, jak kie­dyś. Ro­zu­mie, że dla męż­czy­zny bar­dzo waż­na jest wła­sna sa­mot­nia.

By­le tyl­ko dzia­dek ni­ko­go nie pod­glą­dał z gó­ry.

Ten azyl mu­siał po­wstać na dłu­go przed uro­dze­niem Ad­ria­na, a na­wet je­go mat­ki. Pa­mię­ta, jak ma­ma opo­wia­da­ła, że też chcia­ła tam wejść, kie­dy by­ła ma­ła. Spa­dła ze scho­dów i zła­ma­ła no­gę.

Dzia­dek ucie­kał do gó­ry przed wście­kłą bab­cią. Nie raz by­ło sły­chać, jak do­bi­ja­ła się do cięż­kiej, drew­nia­nej kla­py i klę­ła wnie­bo­gło­sy, że­by zlazł al­bo ją wpu­ścił. Ale on sie­dział tam tak dłu­go, aż so­bie po­szła, a nie­raz jesz­cze dłu­żej, czę­sto nie scho­dził na­wet na obiad.

Wnu­czek, kie­dy do­rósł, też pró­bo­wał tam wejść, ale sta­ru­szek za­my­kał kla­pę na kłód­kę, a gdy był w środ­ku, blo­ko­wał czymś od we­wnątrz. Ostat­ni raz Ad­rian pró­bo­wał rok te­mu, kie­dy na­ćpał się i wkrę­cił so­bie, że mu­si się do­stać na strych za wszel­ką ce­nę. Ni­g­dy jed­nak nie miał śmia­ło­ści roz­wa­lić kłód­ki, a te­raz cie­szy się, że sta­rzec tam zni­ka, przy­naj­mniej nie krę­ci się po cha­łu­pie. Ma po­nad dzie­więć­dzie­siąt lat i jest dziw­ny. Jak na swój wiek bar­dzo ży­wot­ny, aż za bar­dzo. Śmi­ga po tych stro­mych scho­dach jak ma­ło­lat, a po do­mu po­ru­sza się bez­sze­lest­nie. Nie wia­do­mo, co ro­bi na gó­rze. Nic nie sły­chać oprócz kro­ków. Nie ma tam te­le­wi­zo­ra, ra­dia i ra­czej nie czy­ta, chy­ba że po­sia­da ja­kieś do­bre oświe­tle­nie. Świa­tło dzien­ne wpa­da przez jed­no ma­łe, za­sy­fia­łe okien­ko, któ­re­go nie ma jak umyć. La­tem mu­si być tam po­twor­nie go­rą­co.

Wcze­śniej czy póź­niej tam wej­dę.

Dzia­dek nie bę­dzie żył wiecz­nie.

Idzie!

Sły­chać kro­ki. Dzia­dek nie jest w sta­nie ich ukryć, de­ski na stry­chu za bar­dzo skrzy­pią.

Nie chce się z nim spo­tkać, wy­cho­dzi. Wra­ca do kom­pu­te­ra, że­by zno­wu na­pi­sać, co czu­je, ale da­je so­bie z tym spo­kój. Po­sta­na­wia za to, że ni­g­dy wię­cej nie stra­ci pa­no­wa­nia nad so­bą, na­wet nie prze­klnie, choć­by szlag miał go tra­fić.Rozdział 2

Nie mo­że za­snąć, a kie­dy w koń­cu od­pły­wa, śni o ziel­sku, że ku­pu­je i kop­ci w go­rącz­ko­wym po­śpie­chu, jak dziec­ko ła­se na sło­dy­cze.

Bu­dzi się zno­wu.

Uf, to tyl­ko sen.

Ma wra­że­nie, że ni­g­dy się nie uwol­ni.

Fak­tycz­nie, jak gów­niarz.

Już daw­no prze­stał po­wta­rzać, jak bar­dzo się wpa­ko­wał, i py­tać sie­bie, jak to moż­li­we, że się uza­leż­nił. I dla­cze­go aku­rat od te­go, a nie od al­ko­ho­lu, z któ­rym kom­plet­nie nie ma pro­ble­mu.

Prze­wra­ca się z bo­ku na bok, w koń­cu wsta­je i idzie do kuch­ni na­pić się wo­dy. Za­wsze kie­dy wsta­nie z łóż­ka, czu­je sen­ność i wy­czer­pa­nie tak sil­ne, że mu­si się po­ło­żyć, a kie­dy się po­ło­ży, nie mo­że za­snąć. To wku­rza­ją­ce i ma na­dzie­ję, że mi­nie.

Za­sy­pia po go­dzi­nie ko­tło­wa­nia. Śni, że le­ży w cie­niu wiel­kie­go drze­wa, a nad nim ktoś się po­chy­la i po­da­je jo­in­ta. Na tle ja­sne­go nie­ba nie wi­dzi twa­rzy ani ubio­ru, tyl­ko gó­ru­ją­cą po­stać. Z po­cząt­ku chce od­mó­wić, od­wró­cić gło­wę, ale nie mo­że się ru­szyć, jak­by był od­la­ny z oło­wiu. Ko­leś nic nie mó­wi, tyl­ko wkła­da mu w usta skrę­ta i przy­pa­la. Blant nie ma sma­ku ani za­pa­chu, jak to we śnie, Ad­rian nie czu­je na­wet, że­by miał coś w ustach, ale kie­dy ro­bi ze­za, wi­dzi, że skrę­co­ny „bo­cian” wy­sta­je z gę­by.

– Do­brze, to cię uspo­koi, bę­dziesz mógł się wy­spać – mó­wi ko­leś.

Ad­rian bu­dzi się i wzdy­cha cięż­ko. Przez czte­ry la­ta pa­lił co­dzien­nie, od ra­na do wie­czo­ra, prak­tycz­nie non stop był na­ćpa­ny. Nie ma się co dzi­wić, że prze­sy­co­ny or­ga­nizm się bun­tu­je.

Co ty my­śla­łeś, nie ma lek­ko.

Le­ży z otwar­ty­mi ocza­mi. Od­wra­ca gło­wę i pa­trzy na czer­wo­ne cy­fry ze­gar­ka na sto­li­ku, 2:13. Jest kom­plet­nie ci­cho, sły­szy tyl­ko ty­ka­nie ze­ga­ra w kuch­ni.

Śpij, dur­niu.

Za­my­ka oczy, pró­ba za­śnię­cia nu­mer sto trzy­dzie­ści sie­dem.

Skrzy­pią de­ski na gó­rze. Dzia­dek się ru­szył. Skrzy­pie­nie kie­ru­je się do zej­ścia. Kla­pa uno­si się bez­sze­lest­nie, nie sły­chać, jak dzia­dek scho­dzi do ła­zien­ki i idzie do swo­je­go po­ko­ju. Jest ci­chy jak ko­cur.

Sta­ry, wy­li­nia­ły ko­cur.

Pa­mię­ta dziad­ka, kie­dy był spo­ro młod­szy. Miał spoj­rze­nie, któ­rym ni­g­dy ni­cze­go nie zdra­dzał, żad­nych emo­cji, jak Clint Eastwo­od w we­ster­nach.

W koń­cu Ad­rian za­sy­pia, ale sen jest płyt­ki jak ka­łu­ża na uli­cy przed do­mem, w któ­rej ba­wił się ja­ko dziec­ko.

Ra­no nie czu­je się le­piej. Nie ma żad­ne­go zle­ce­nia, nie trze­ba wsta­wać. Od lat tyl­ko pra­ca al­bo pa­le­nie by­ły bodź­cem do ru­sze­nia dup­ska z wy­ra. Ro­bo­ta nie wy­ma­ga wiel­kie­go wy­sił­ku. Na­wet lu­bi ukła­dać gra­ty na sa­mo­cho­dzie. Kie­dyś też no­sił rze­czy, że­by wię­cej za­ro­bić, ale nie mógł­by już za­su­wać po pię­trach z me­bla­mi, jest za sta­ry i za le­ni­wy, sa­mo sło­wo „prze­pro­wadz­ka” już mę­czy.

Je­stem star­szy od dziad­ka.

Ma na­dzie­ję, że to w koń­cu mi­nie, bo nie wy­obra­ża so­bie mor­do­wać się tak dłu­żej niż ty­dzień.

I co, za­pa­lisz, jak nie mi­nie?

Ilo­na po­szła do szko­ły, a dziad­ka nie ma w do­mu. Jest pew­nie na gó­rze, ale to tak, jak­by go nie by­ło. Mógł też pójść na spa­cer do la­su, któ­ry za­czy­na się za­raz za furt­ką w ogro­dzie, ale ostat­nio mu się nie zda­rza, je­sień jest brzyd­ka te­go ro­ku.

Przy­po­mi­na so­bie o sta­rej mi­ło­ści, przez któ­rą skoń­czył się ostat­ni zwią­zek. Cie­ka­we, czy na­pi­sa­ła.

Na pew­no na­pi­sa­ła.

Sta­ra mi­łość by­ła świet­na pod pew­ny­mi wzglę­da­mi, głów­nie fi­zycz­ny­mi. Wy­tę­ża po­dziu­ra­wio­ną nar­ko­ty­kiem pa­mięć i przy­po­mi­na so­bie, ja­ki to był in­ten­syw­ny i burz­li­wy zwią­zek. Na­ta­lia po­tra­fi­ła są­czyć do ucha czu­łe sło­wa, a on, ma­ło­lat, na­bie­rał się na to. Do cza­su, aż po­zna­ła ko­goś in­ne­go. Do dziś nie wie, co tam­ten jej za­ofe­ro­wał.

Dzi­wi się, że nie za­mie­ści­ła na swo­im pro­fi­lu żad­nych no­wych zdjęć, sa­me sta­re.

Spa­sła się, na bank – my­śli.

Ru­sza dup­sko. Od­pa­la kom­pu­ter, Fa­ce­bo­oka i kli­ka na ikon­kę wia­do­mo­ści. Uśmie­cha się.

Uu, aż trzy.

Ba­wią go te ckli­we głu­po­ty. Na­ta­lia pró­bu­je go wziąć na ten sam miód, co kie­dyś, pi­sze tak, jak­by każ­da wia­do­mość mia­ła być ostat­nią, po­że­gnal­ną. Zdra­dza, że nie do koń­ca ma wszyst­ko po­ukła­da­ne w gło­wie. Naj­lep­sze, że nie wie o śmier­ci Iwo­ny.

Ad­rian przy­naj­mniej za­po­mi­na o pa­le­niu, kie­dy to czy­ta.

„Za­pew­ne do­my­ślasz się, że pró­bo­wa­łam zro­zu­mieć le­piej to, co nas łą­czy­ło, tej głę­bi szu­ka­łam… Zna­la­złam i za to dzię­ku­ję. Wiem, umar­łam dla Cie­bie, ale tak jak mi kie­dyś po­wie­dzia­łeś, wspo­mnie­nia nie umie­ra­ją (tym bar­dziej praw­dzi­we uczu­cia, bez wzglę­du na sy­tu­acje, któ­re im to­wa­rzy­szy­ły). To już nie ta sa­ma rze­czy­wi­stość, ale ele­men­ty, któ­re znam, po­zwo­li­ły mi ją zro­zu­mieć sze­rzej. Nie martw się, Ad­ria­nie, nie bę­dę Cię nie­po­ko­ić. Żyj da­lej. Prze­pra­szam, że pi­szę, ale jak mó­wi­łeś mi kie­dyś a pro­pos swo­jej pierw­szej mi­ło­ści – ni­g­dy się jej nie za­po­mi­na. By­łeś i na za­wsze zo­sta­niesz praw­dzi­wą, pierw­szą, świa­do­mą i doj­rza­łą mi­ło­ścią. Raz jesz­cze dzię­ku­ję. Wiem, że nie mo­że­my roz­ma­wiać, ale tę­sk­nię z ca­łe­go ser­ca… któ­re ni­g­dy już nie bę­dzie ta­kie, jak wte­dy. Bądź szczę­śli­wy.”

Nie pa­mię­ta już, co mó­wił.

Ja­ka głę­bia, co ona bre­dzi?

Pa­mię­ta, ja­ka z niej by­ła la­secz­ka. Mo­że „pa­mię­ta” to zbyt moc­no po­wie­dzia­ne, to już bar­dziej prze­bły­ski uzu­peł­nio­ne wy­obraź­nią. Wy­si­la ce­ban i wi­dzi dłu­gie kasz­ta­no­we wło­sy, za­lot­ne, peł­ne ko­bie­co­ści spoj­rze­nie brą­zo­wych oczu i kształt­ne usta roz­cią­gnię­te w uśmie­chu. Za­wsze, kie­dy się uśmie­cha­ła, pchał się z ry­jem do ca­ło­wa­nia, nie mógł się po­wstrzy­mać. Strasz­ny był z nie­go ca­łu­śnik za gów­nia­rza. Ale przede wszyst­kim pa­mię­ta fi­gu­rę. Mia­ła ta­lię osy, a przy tym okrą­głą pu­pę i du­że pier­si. Pro­por­cje jak żad­na in­na dziew­czy­na, dla­te­go tak na nie­go dzia­ła­ła.

Na­stęp­na wia­do­mość.

„I jesz­cze jed­no… nie mi­nę­ło mi­lion lat, a to ja pi­szę do Cie­bie… i tak jak mó­wi­łeś kie­dyś, krót­ko przed roz­sta­niem, o nie­moż­no­ści za­stą­pie­nia mi­ło­ści praw­dzi­wej in­ną, tak ja wciąż szu­kam Ad­ria­na w in­nych. Spa­lo­ne po­su­nię­cia, bo je­steś nie­po­wta­rzal­ny, i szczę­ścia­ra z tej, któ­ra ży­je u Twe­go bo­ku. To na­praw­dę szcze­re sło­wa, bez pod­tek­stu… Choć tę­sk­nię, nie ma we mnie zło­ści. Po­zo­sta­ły tyl­ko po­zy­tyw­ne uczu­cia…”

Ktoś tu rzu­cił cu­kier­ki.

Do tej po­ry od­pi­sy­wał zdaw­ko­wo, grzecz­nie, ale te­raz ma ocho­tę się za­ba­wić. Wie, że to nie­ład­nie, ale to Na­ta­lia po­trak­to­wa­ła go kie­dyś okrut­nie, więc uwa­ża, że ma do te­go pra­wo.

Od­pi­su­je.

„Sy­tu­acje, o któ­rych wspo­mnia­łaś, wy­ni­ka­ły głów­nie z mo­jej nie­doj­rza­ło­ści. A sko­ro na­pi­sa­łaś o nie­umie­ra­niu wspo­mnień… Po­wie­dzia­łem Ci kie­dyś, że je­steś ko­bie­tą, o któ­rej nie da się za­po­mnieć. A.”

He­he, to ją pod­krę­ci.

Ale ja­koś nie jest z sie­bie za­do­wo­lo­ny. Sły­szy szept za­le­pio­ne­go smo­łą gło­su roz­sąd­ku, że to głu­pia, dzie­cin­na za­ba­wa. Na­wet je­śli kie­dyś go skrzyw­dzi­ła, nie po­wi­nien od­pła­cać złą mo­ne­tą. A po ty­lu la­tach, to już cho­re.

Ale szyb­ko o tym za­po­mi­na. Bur­cze­nie w brzu­chu ta­ra­ba­ni jak per­ku­sja.

Zjeść.

Wy­łą­cza kom­pu­ter i idzie do kuch­ni. Otwie­ra lo­dów­kę i wy­cią­ga pa­rów­ki. Ma na­dzie­ję, że jest chleb. Nie chce mu się wy­cho­dzić na deszcz.

Jest!

Wsta­wia wo­dę na gaz, a w drzwiach po­ja­wia się dzia­dek, na­gle, jak­by się zma­te­ria­li­zo­wał.

Ci­chy ko­cur.

Ja­ko dzie­ciak bał się dziad­ka, szcze­gól­nie kie­dy po­ja­wiał się tak nie­spo­dzie­wa­nie jak re­wol­we­ro­wiec, al­bo gdy wcho­dząc do ła­zien­ki na­ty­kał się na nie­go wpa­tru­ją­ce­go się w lu­stro. Sta­ru­szek nie re­ago­wał, że ktoś wszedł, po pro­stu stał i pa­trzył w swo­je męt­ne oczy. Ad­rian za­sta­na­wiał się wte­dy, co dzia­dek tam wi­dzi, czy w ogó­le coś wi­dzi, czy wy­łą­cza mózg, a wy­cho­dzi z ki­bla, kie­dy w koń­cu za­sko­czy.

– Mhrm – mru­czy na przy­wi­ta­nie.

– Cześć, dzia­dek. Ja­dłeś śnia­da­nie?

– Nie chce – od­po­wia­da i idzie do swo­je­go po­ko­ju.

Kie­dy prze­cho­dzi, Ad­rian czu­je woń spa­le­ni­zny.

Pa­pie­ro­sy? Pa­li na gó­rze pa­pie­ro­sy?

Ale nie jest pe­wien, mo­gło mu się wy­da­wać. Ni­g­dy nie czuł od dziad­ka dy­mu, ale to zro­zu­mia­łe, kie­dy sa­me­mu się pa­li.

Wsta­je od sto­łu i idzie za nim.

– Dzia­dek, po­pa­lasz na gó­rze?

Nie od­po­wia­da, sie­dzi na łóż­ku i pa­trzy w okno, nie zwra­ca na nic uwa­gi.

– Dzia­dek, po­wiedz. Tak z cie­ka­wo­ści py­tam.

– Nic mie nie wol­no, nic mie nie wol­no! – wy­rzu­ca sta­ru­szek.

Mó­wił tak za­wsze, kie­dy bab­cia cze­goś mu za­bra­nia­ła, a za­bra­nia­ła pra­wie wszyst­kie­go. Tyl­ko na strych nie mo­gła się do­stać, w tym jed­nym był nie­złom­ny. Ma bar­dzo ni­ski głos, jak­by pa­lił ca­łe ży­cie, ale Ad­rian ni­g­dy nie wi­dział go z pa­pie­ro­sem. Nie sły­szał też, że­by bab­cia kie­dy­kol­wiek zro­bi­ła o to awan­tu­rę, a ro­bi­ła o by­le co.

– Wszyst­ko ci wol­no. Ja nie bab­cia, rób co chcesz, je­stem cie­kaw po pro­stu.

Pró­bu­je coś wy­czuć, ale czu­je tyl­ko za­pach sta­re­go czło­wie­ka. Chce wró­cić do kuch­ni, ale dzia­dek pod­ry­wa się z łóż­ka i sta­je przed nim. Jest szczu­pły, wzro­stu wnu­ka. Był wyż­szy, jed­nak z wie­kiem czło­wiek się kur­czy.

Ad­rian się wa­ha. Dzia­dek wy­glą­da, jak­by chciał się bić. Pa­trzą so­bie w oczy jak kow­bo­je.

Od­bi­ja mu pal­ma na sta­rość.

– Cze­goś ci trze­ba, zro­bić ci jeść? Masz ocho­tę na pa­rów­kę?

Pa­rów­kie – my­śli, jak on by to po­wie­dział.

– Mhrmrr­rmm – mru­czy w od­po­wie­dzi.

Al­bo war­czy, cięż­ko stwier­dzić.

– Jak bę­dziesz cze­goś chciał, po­wiedz.

Sta­ry wa­riat.

Śnia­da­nie zje­dzo­ne, ka­wa wy­pi­ta w po­ło­wie. Mę­czy go chęć, że­by za­pa­lić. Te­raz za­wsze by­ła na to po­ra.

A kie­dy nie by­ła po­ra? Kre­ty­nie.

Dzia­dek do tej po­ry nie wy­szedł z po­ko­ju.

Co jest?

Sły­chać, że coś ga­da. Ad­rian wsta­je od sto­łu, naj­ci­szej jak mo­że, i pod­cho­dzi do drzwi.

– On nie je go­dzien. Po kie­go on? Prze­cie je sła­by.

Te­raz dzia­dek szep­cze coś nie­wy­raź­nie.

– Nie, on nie je wart mo­jej ro­bo­ty.

Ad­rian od­cho­dzi od drzwi. Ni­g­dy wcze­śniej nie sły­szał, że­by dzia­dek ga­dał do sie­bie.

Kur­de, a jak bę­dzie z nim go­rzej i bę­dzie trze­ba wy­cie­rać mu du­pę al­bo za­cznie rzu­cać we mnie gów­nem?

Od­ga­nia te głu­po­ty. Dzwo­ni te­le­fon.

– Ad­rian prze­pro­wadz­ki, słu­cham.

– Dzień do­bry pa­nu. – Dam­ski głos, ja­kieś czter­dzie­ści lat.

– Dzień do­bry, czym mo­gę słu­żyć?

– Pro­szę pa­na, chcia­ła­bym prze­pro­wa­dzić miesz­ka­nie zna­jo­me­go, na je­go zle­ce­nie, sam nie mo­że, jest za gra­ni­cą, czy to nie pro­blem? – py­ta ko­bie­ta.

– Tyl­ko je­śli wła­ści­ciel nic o tym nie wie.

Ko­bie­ta się za­śmia­ła.

– Czy pan jest po­waż­ny? To mój ser­decz­ny przy­ja­ciel. Brzmię pa­nu jak zło­dziej?

– A ja wiem, jak brzmi zło­dziej? Prze­cież mo­że pa­ni być w tym do­bra.

– Mam klu­cze od miesz­ka­nia, to chy­ba zmie­nia po­stać rze­czy?

– Mo­gła pa­ni buch­nąć klu­cze.

– Ale wte­dy już pan nie ry­zy­ku­je prze­cież.

– No nie. Wy­prę się, że o czym­kol­wiek wie­dzia­łem. – Koń­czy ro­bić so­bie ja­ja i prze­cho­dzi do rze­czy. – Pro­szę po­wie­dzieć, w czym mo­gę po­móc?

– Ale z pa­na nu­mer. Nie­ste­ty zna­jo­my mu­si się wy­pro­wa­dzić i bar­dzo ża­łu­je, że sam nie mo­że te­go zro­bić. Wie pan, jest do tych swo­ich ru­pie­ci bar­dzo przy­wią­za­ny, dla­te­go za­le­ży mi, że­by wszyst­ko prze­wieźć spraw­nie i w nie­na­ru­szo­nym sta­nie. Da się zro­bić?

– Pa­ni ko­cha­na, oczy­wi­ście. Pro­szę po­wie­dzieć, skąd do­kąd i co tam ma­my?

– Miesz­ka­nie jest na par­te­rze w blo­ku na Dział­kach Le­śnych, przy uli­cy Szcze­ciń­skiej. Prze­wo­zi­my rze­czy na Kar­wi­ny Fi­ka­ko­wo, też na par­ter.

– Pro­szę po­dać ad­res Szcze­ciń­skiej.

– Za­raz, nie pa­mię­tam ja­ki to nu­mer, dwa­dzie­ścia trzy chy­ba, ale ja­ki nu­mer miesz­ka­nia? Za chwi­lę spraw­dzę.

– Do­brze. I co ma­my do prze­wie­zie­nia, ile po­koi?

– Tyl­ko dwa po­ko­je. Nie­wie­le.

Ja­sne.

Lu­dzie za­wsze mó­wią nie­wie­le, dwa po­ko­je, je­den, a oka­zu­je się, że sa­mo­chód jest na­bi­ty jak bus uchodź­ca­mi.

– Piw­ni­ca? – py­ta Ad­rian.

– Nie wiem, nie spraw­dza­łam, zna­jo­my mó­wił, że jest tam kil­ka kar­to­nów, spraw­dzę.

– Pro­szę spraw­dzić, to waż­ne. Ile jest du­żych me­bli, szaf, seg­men­tów?

Sły­szy, jak ko­bie­ta wzdy­cha, nie by­ła przy­go­to­wa­na na wy­wiad. Każ­dy my­śli, że to pro­ste, za­dzwo­ni, za­mó­wi sa­mo­chód, ra­chu cia­chu i go­to­we.

– Pa­nie ko­cha­ny, oczy­wi­ście że ma me­ble i to nie by­le ja­kie, z róż­nych czę­ści świa­ta, z Chin, z Afry­ki, z Ja­po­nii – nie­cier­pli­wi się ko­bie­ta.

Z Zan­zi­ba­ru i z Per­nam­bu­co.

– Pew­nie jest i pral­ka, lo­dów­ka?

Sracz i umy­wal­ka.

– No prze­cież. Ale pan py­tań za­da­jesz.

– Pa­ni ko­cha­na, im wię­cej wiem, tym le­piej mo­gę się przy­go­to­wać, przy­je­chać od­po­wied­nim sa­mo­cho­dem – wy­ja­śnia.

– Ro­zu­miem. Raf­cio ma du­żo drob­nych rze­czy, wła­śnie je pa­ku­ję do kar­to­nów. Ma te­go peł­no, bo to po­dróż­nik, wie pan.

– Z każ­dej wy­pra­wy coś przy­wo­zi?

W gło­wie Ad­ria­na po­ja­wia się ob­raz ma­sek, ma­łych i du­żych, afry­kań­skich, in­dyj­skich, kar­na­wa­ło­wych, we­nec­kich, do te­go ca­ła ma­sa rzeźb i fi­gu­rek. Prze­pro­wa­dził mnó­stwo ta­kich miesz­kań.

– Do­kład­nie. Ma spo­rą ko­lek­cję pa­mią­tek z In­dii, tam te­raz jest zresz­tą.

No prze­cież.

– Pro­szę w mia­rę moż­li­wo­ści do­brze to za­pa­ko­wać, że­by nic się nie uszko­dzi­ło.

– Nic się nie mo­że uszko­dzić, za­mor­do­wał­by mnie.

– By­ła­by szko­da, ma pa­ni mi­ły głos.

Ko­bie­ta się śmie­je, roz­luź­ni­ła się na do­bre.

– Pan żar­tu­je, a ja po­waż­nie mó­wię.

– Ja też po­waż­nie, mi­ła pa­ni. Jesz­cze jed­no py­ta­nie i już mó­wię, ile to bę­dzie kosz­to­wa­ło. Ma pa­ni ko­goś do no­sze­nia, czy ży­czy pa­ni so­bie lu­dzi?

– Nie mam ni­ko­go, pro­szę za­brać lu­dzi i dać naj­niż­szą ce­nę.

No prze­cież.

– Sa­mo­chód kosz­tu­je sześć­dzie­siąt zło­ty za go­dzi­nę, dwóch lu­dzi to do­dat­ko­wo trzy­dzie­ści zło­ty, za go­dzi­nę oczy­wi­ście. Nie do­li­cza­my za ki­lo­me­try, bo wszyst­ko jest w ob­rę­bie Gdy­ni. Je­śli ży­czy pa­ni so­bie ra­chu­nek, mu­si­my do­li­czyć do te­go po­da­tek. – Sta­ra się prze­ka­zać to ła­god­nie.

Ci­sza w słu­chaw­ce. Cze­ka, aż ko­bie­ta po­wie, że jesz­cze się za­sta­no­wi, to ty­po­we. Ob­dzwo­ni in­ne fir­my i wy­bie­rze naj­tań­szą, a po­tem bę­dzie płacz, bo naj­tań­sze rzad­ko ozna­cza naj­lep­sze.

– Nie da ra­dy nic ta­niej? – Ko­bie­ta ma na­dzie­ję.

– Pa­ni ko­cha­na, cza­sy są ta­kie, że i tak mu­si być naj­ta­niej. A ta­niej pa­ni za­ła­twi tyl­ko tam, gdzie bę­dą mie­li, za prze­pro­sze­niem, w tył­ku, czy coś się sta­nie, czy nie, al­bo czy coś zgi­nie. U mnie to nie­do­pusz­czal­ne – uświa­da­mia.

– No tak, no tak. Do­brze, to za ile mo­że pan przy­je­chać?

– Dzi­siaj? – Pa­trzy na ze­ga­rek, jest po dzie­wią­tej.

– No tak, ja tu już mam pra­wie po­pa­ko­wa­ne, mo­że nie sły­chać, ale ja lu­bię być po­ukła­da­na i przy­go­to­wa­na. Nie trze­ba być ge­niu­szem, że­by wie­dzieć, że jak bę­dzie do­brze spa­ko­wa­ne, to pój­dzie spraw­nie.

– Cie­szę się bar­dzo, ta­ka klient­ka to skarb. Pro­szę mi dać chwi­lę, wy­dzwo­nię lu­dzi i od­dzwo­nię, do­brze?

– Cze­kam, pa.

Śmiesz­na ba­ba.

Z tym skar­bem mó­wił po­waż­nie. Lu­dzie za­zwy­czaj są w kom­plet­nym prosz­ku, kie­dy przy­jeż­dża­ją na miej­sce, cza­sa­mi do­pie­ro za­czy­na­ją go­rącz­ko­we pa­ko­wa­nie. Przez to są nie­po­trzeb­ne ner­wy, znisz­cze­nia i wy­dłu­ża się ca­ła ak­cja, przez co wię­cej pła­cą. Czę­sto wy­cho­dzą przy tym róż­ne krę­pu­ją­ce sy­tu­acje, jak od­kry­cie po­tęż­ne­go bru­du za szaf­ka­mi al­bo opa­ko­wa­nie po kon­do­mach za so­fą, pam­per­sy, czy za­po­mnia­ne za­baw­ki dla do­ro­słych.

Dzwo­ni do An­drze­ja, wy­so­kie­go, chu­de­go jak tycz­ka i brzyd­kie­go jak Gar­ga­mel. Ma na­dzie­ję, że chło­pa­ki są na stend­ba­ju, o tej go­dzi­nie po­win­ni.

An­drzej nie od­bie­ra.

To łeb, pew­nie zno­wu za­chlał pa­łę.

Je­go mot­to ży­cio­we brzmi: Tu jest Pol­ska i tu się pi­je.

Dzwo­ni do Igo­ra, niż­sze­go od An­drze­ja, też szczu­płe­go, ale ży­la­ste­go i sil­ne­go jak Pa­paj. Przy­jaź­ni się z nim.

Od­bie­ra od ra­zu.

– Cześć sze­fie, co tam?

Nie lu­bi, kie­dy tak do nie­go mó­wi, nie czu­je się żad­nym sze­fem, bo ni­ko­go nie za­trud­nia, ro­bią na czar­no.

– Sie­ma, nie ga­daj do mnie sze­fie, chu­dy pa­ją­ku, bo cię trza­snę. Ma­my ro­bo­tę, dwa po­ko­je z par­te­ru na par­ter.

W gło­wie Igo­ra po­ja­wia się ob­raz wy­ła­do­wa­ne­go po sam dach cię­ża­ro­we­go sa­mo­cho­du, ale „z par­te­ru na par­ter” za­wsze brzmi do­brze, choć cię­żej „zro­bić” go­dzi­ny.

– Na kie­dy? – py­ta.

– Na już. En­dr­ju­sza nie od­bie­ra, pew­nie wczo­raj po­chlał. Za­ła­twię ci za­stęp­stwo, mam na­dzie­ję, że Ma­ras bę­dzie mógł.

– Uro­dzi­ła mu się có­ra, mo­że być cięż­ko, też o kimś po­my­ślę.

– Za­po­mnia­łem, że zo­stał oj­cem.

– W naj­gor­szym ra­zie sam bę­dziesz mu­siał po­no­sić, sze­fun­ciu – śmie­je się Igor.

– Nie bądź ta­ki pręd­ki Mer­ce­des, bo ci za­bio­rę oku­la­ry i nie tra­fisz na sa­mo­chód.

Oku­la­ry Igo­ra przy­po­mi­na­ją świa­tła Mer­ce­de­sa 124.

– Do­bra, jak Ma­ras nie bę­dzie mógł, za­dzwo­nię po ku­zy­na – koń­czy Igor.

– Ok.

Przy­cho­dzi ese­mes, An­drzej dzwo­nił pod­czas roz­mo­wy.

Uff.

Ten chle­jus i łap­ser­dak jest pra­wie tak sa­mo sil­ny, jak pa­jąk Mer­ce­des Igor.

Bro­war do­da­je mu sił.

– Ser­wus Adik, co tam? Dzwo­ni­łeś? – mó­wi An­drzej.

– Sie­ma, ro­bo­ta En­dr­ju, na już, zbie­rzesz du­pę?

– Jak trze­ba.

Jak już od­bie­rze, to za­wsze mo­że. Ad­rian mó­wi co i jak, dzwo­ni do Igo­ra i uma­wia ich na miej­scu za go­dzi­nę, po­tem dzwo­ni do mi­łej pa­ni i ro­bo­ta usta­wio­na.

Na­łóg nie prze­sta­je mę­czyć. Ad­rian ro­bi się nie­spo­koj­ny, nie­przy­jem­nie po­bu­dzo­ny. Ca­łe cia­ło na­pi­na się jak­by w skur­czach, na­ła­do­wa­ne zbyt du­żym na­pię­ciem. Nie wie, co z tym zro­bić.

Za­pa­lić.

Ale te­go nie zro­bi, nie i ko­niec. Czas wy­sko­czyć z błęd­ne­go ko­ła, po­bu­dzić zwę­glo­ną ja­ra­niem wo­lę. Za­ci­ska pię­ści, ma ocho­tę w coś grzmot­nąć, ale prze­cież to idio­tyzm. Na do­da­tek są­siad zno­wu za­czął pi­ło­wać drew­no.

– No co za łeb! Co on, nie pra­cu­je?

Uspo­kój się, sku­pisz się na ro­bo­cie, ru­szaj się, szyb­ko się ru­szaj, roz­ła­du­jesz to.

Dziś fak­tycz­nie przy­da­ło­by się po­dźwi­gać gra­ty, nie tyl­ko ukła­dać na pa­ce. Czu­je, że bę­dzie tym ra­zem bar­dzo po­moc­ny.

Ka­wa wy­sty­gła, ja­koś dzi­siaj nie sma­ku­je. Wy­le­wa le­d­wie upi­tą do zle­wu i zbie­ra się do wyj­ścia. Idzie jesz­cze do dziad­ka. Ten sie­dzi na łóż­ku i pa­trzy w okno. Nic już nie ga­da.

O czym on tak my­śli, prze­cież nie o bab­ci?

– Dzia­dek, za kim tak tę­sk­nisz, za bab­cią, czy ja­kąś li­sicz­ką z prze­szło­ści?

Ze­ro re­ak­cji.

– Wy­cho­dzę do ro­bo­ty. Po­ra­dzisz so­bie? Ilo­na pew­nie nie­dłu­go wró­ci ze szko­ły, to zro­bi ci jeść.

Dzia­dek wy­da­je z sie­bie ja­kiś cięż­ki do okre­śle­nia dźwięk. Jest te­raz w swo­im świe­cie, na­wet za do­brze nie sły­szy wnu­ka.

– Co? – py­ta Ad­rian.

Dzia­dek mil­czy.

Ech – re­zy­gnu­je.

– Do­bra, idę.

Idzie po sa­mo­chód. Weź­mie dziś Ma­na, bu­da ma trzy­dzie­ści me­trów sze­ścien­nych, wy­star­czy na dwa po­ko­je, na­wet peł­ne gra­tów. Ła­twiej się nim ma­new­ru­je i ma hy­drau­licz­ną ram­pę. Jest jesz­cze Mer­ce­des, któ­ry żło­pie ro­pę jak smok. Ten ma pra­wie sześć­dzie­siąt me­trów po­jem­no­ści za­ła­dun­ko­wej, ale uży­wa go tyl­ko do du­żych prze­pro­wa­dzek ca­łych do­mów.

Oba sa­mo­cho­dy trzy­ma nie­da­le­ko, na osie­dlo­wym par­kin­gu.

To jest wersja demonstracyjna.
Wszystkie rozdziały znajdziesz w pełnej wersji e-booka