Z docieków nad życiem płciowem - ebook

SŁÓWKO NA DROGĘ.

W życiu codziennem miewamy wszyscy nieprzezwyciężoną potrzebę omawiać różnorodne przypadłości i zdarzenia – czyli w ogóle sprawy – z życia płciowego, czy to prawidłowego czy też chorobowego. Jakkolwiek te zdarzenia względnie te przypadłości bywają zwykle rzeczami pierwszej wagi, czyli niezwykle doniosłemi, to jednak nie z tego powodu bywa o nich prowadzoną mowa. Raczej z tego względu, że dawny postęp błędnej (fałszywej), jak się pokazało, obyczajności (moralności) i oświactwa (kultury) rzucił na pewne u człowieka narządy i części ciała (jak narząd rodny, narząd trawienia itp. – ba nawet np. stopa!) i ich czynności grubą zasłonę wstydliwości i tajemniczości, których obu przestrzeganie ma być nie tylko właściwością osoby przyzwoitej i o dobrych obyczajach, ale nawet ma być rzekomo korzystnem dla zdrowia. Otóż dla poszanowania tej tajemniczości i wstydliwości, o czemś z osnowy płciowej mówi się zwykle... do ucha. Owocem tego jest tylko to, że wszystko co jest z osnowy płciowej ma dziwny urok, wyobraźnię podbudzający w znaczeniu lubieżnem. Dalej to, że różne licho w ciemnościach tej tajemniczości wydziwia co chce i dzieje się straszna moc złego i zdrowiu szkodliwego, o czem ucho nie tylko przeciętnego rodzica, wychowawcy, spowiednika itp., ale nawet przeciętnego lekarza, do dziś nie słyszało, no i słuchać nie chciało. Wreszcie także to, że pod różnymi względami, czyli w różnych sprawach z życia płciowego, malujemy sobie w wyobraźni tego czarta nierównie czarniejszym i straszniejszym, niż on jest w rzeczywistości, czyli mamy o rzeczach z zakresu płciowego nieznośnie błędne pojęcia.

W obecnych jednakże czasach poczęli się na szczęście znajdywać ludzie dobrej woli, którym zapodobało się zobaczyć to, na co wszyscy co dzień patrzymy i roztłuc twarde łupiny tajemniczości a dostać się do jądra niekłamanego stanu rzeczy. Okazało się, że taka śmiałość nakazaną jest z bardzo wielu wyższych pobudek. Między innemi pobudek wychowawczych, obyczajowych (etycznych) i społeczno-zdrowiecznych (publiczno-hygienicznych). A nie ulega wątpliwości, że wstydzić się praw i objawów życia narządów rodnych, które to każdy człowiek z sobą na świat przynosi, jawnie milczeć o tych prawach i objawach, tak silnych i tak nakazujących, tych praw i objawów nie widzieć i je nieuznawać (ignorować), to jest i to znaczy: poprawiać Stwórcę!! A kto z nas i w imię czego ma prawo do tego?? Co się zyskuje na tem umyślnem odwracaniu swojej badawczości od spraw i praw życia płciowego, tego jednego z najwspanialszych dzieł Stwórcy, który uznał za potrzebne w ustroju (organizmie) wszystkich istot żyjących umieścić osobliwy narząd, narząd rodny, i dać mu życie w postaci osobliwego żaru, w skutkach którego poszczególnemu skowronkowi wydaje się za mało samemu nucić w obłokach chwałę Panu i wyprowadza z sobą swoje pisklęta, których tej samej chwały uczy... A kobieta, niestała, na zaufanie nie zasługująca „wietrzna istota“, „puch marny“, z chwilą mianowania na matkę, siłą macierzyńskiego uczucia staje się trwalszą od granitu, a w zdolności i gotowości do poświęceń nie człowiecza, choć wprawdzie przytem zwykle za samolubna i za stronnicza, jak to widzimy na macochach... A samolubny mężczyzna, ojcem zostawszy, zaczyna żyć dla drugich i coraz wydatniej pracować, coraz mozolniejszych i więcej narażających (ryzykownych) rzeczy się imać...

W roli takiego badacza płciowych „tajemnic“, tak zawodowy przyrodnik jak i każdy przeciętny ciekawski nie stoją dalej – a kto wie, czy nie stoją bliżej – niż wieszcz (poeta) w natchnieniu, któremu Schiller w pieśni „Podział ziemi“ naznacza miejsce przy Panu. Z zagłębiań się przyrodnika i jego badań wszechmocy zyskuje ogół pouczenie i tem większą cześć i miłość dla Stwórcy. Czas dziś najwyższy, czas ostatni, by wiedza przyrodniczo-lekarska uprzystępniała (popularyzowała) wszystko, co do dziś po wiekach krwawych trudów odgadnęła względnie zrozumieć zdołała. Rozczłonkowane zwłoki nie dają zadośćuczynienia biegłemu w nożu rozczłonnikowi (anatomowi), ale jeszcze zbiera on słuchaczy, do których należeć powinni wszyscy ludzie ciekawi, nie tylko medycy, i uczy a przekonywa ich na tych okazach. Roztwórca (chemik) wynalazł nowy lek i nie zamyka go w szafie, ale rozsyła do lekarń (aptek) na dostarczenie cierpiącym. Czy w zakresie płciowym, będącym osią życia, wiadomości różnorakich, które u danej osoby nabyte stanowić mogą u niej całe leczenie, gdyż mogą uchronić od mocy nieszczęść dziś tak łatwo i tak mnogo nas spotykających. Tych wiadomości i spostrzeżeń mają i mogą lekarze tylko sobie wzajemnie, ustnie lub piórem, udzielać? Nie. Uświadamiania w tym zakresie, czyli uchraniania od złego, uświadamiania systematycznego od wczesnego wieku życia, ma prawo ogół wymagać od lekarzy i badaczy w ogóle.

W szeregi tego rodzaju badaczy zaciągnąć się udało się i mnie i po latach mozolnej pracy nagromadzić do dziś już trochę łupów własnych, będących faktami. Nie w samej pamięci, ale „czarne na białem“ utrwalanemi. Opierając się na własnych zdobyczach mógłbym, i pragnę w przyszłości – przy zdrowiu i innych przyjaznych dla mnie okolicznościach – opracowywać różne osnowy (tematy) z zakresu płciowego.

Spostrzegłszy odczuć się dający brak zasobu, względnie wprowadzenia w użycie, szczegółowych pojęć i wyrażeń, koniecznych przy omawianiu spraw (procesów) z życia płciowego i przy porozumiewaniu się z chorymi, pomnożyłem odnośne wyrazownictwo (nomenklaturę) nie tylko w języku polskim, ale i w łacińskim i po części w niemieckim. Inne nowe, przeze mnie używane, ale nie tylko przeze mnie stwarzane, wyrazy pochodzą z mej pracy: „Spis proponowanych wyrazów swojskich itd.“, rozpoczętej jeszcze w 1890-tym roku i jednostajnie dalej prowadzonej, w której wiele wyrazów ma obok podane wywody, przykłady i objaśnienia źródłosłowowe względnie gramatyczne. Suchą tą pracą zajmuję się a stanowisku żarliwego zwolennika źródłosłowowej autonomii języków od siebie odrębnych.

W Krakowie, W 27-ym grudnia 1904-go roku.

D-r Stanisław Kurkíewícz.