Zachód słońca nad klifem - ebook

ROZDZIAŁ 2

ROZ­DZIAŁ 2

Loft ulica Ogarna.

Bruno zjadł śnia­da­nie i popi­ja­jąc gorącą her­batę spoj­rzał na gruby blat dębo­wego stołu. Leżały na nim kartki zawie­ra­jące imiona i nazwi­ska osób, powią­za­nych z zagi­nio­nym Damia­nem, a także wszyst­kie dodat­kowe infor­ma­cje, jakie udało mu się zebrać na ich temat. Nie były one zbyt obszerne, ale bez wąt­pie­nia od cze­goś nale­żało zacząć. Męż­czy­zna poje­chał póź­nym wie­czo­rem nad morze – pomy­ślał, zamy­ka­jąc na moment oczy i pró­bu­jąc wyobra­zić sobie to miej­sce, wtedy, nocą, pod­czas sza­le­ją­cej burzy. Jeśli rze­czy­wi­ście zamie­rzał wybrać numer 112, to albo sam poczuł się źle, albo musiał zoba­czyć, bądź usły­szeć coś, co go wyraź­nie zanie­po­ko­iło. Zaraz… Czy to moż­liwe… Ciało samo­bójcy, które poli­cjanci zauwa­żyli na pio­no­wej ścia­nie urwi­ska, kil­ka­set metrów dalej… Może Damian dostrzegł je, gdy zwi­sało bez­wład­nie z klifu i chciał… A jeśli to nie było samo­bój­stwo, bądź poprze­dziło je coś istot­nego. Coś czego świad­kiem był nasz zagi­niony.

Po śla­dach walki, jakie zna­le­ziono w pojeź­dzie, oczy­wi­stym było, że poza kie­rowcą był tam ktoś jesz­cze. Być może ten ktoś, ot tak, by nie czuć się samot­nie w swo­ich ostat­nich minu­tach ziem­skiej egzy­sten­cji, tuż przed sko­kiem na „bun­gee” posta­no­wił ode­brać życie komuś jesz­cze… Komuś zupeł­nie przy­pad­ko­wemu.

Bruno uniósł się lekko i z tyl­nej kie­szeni spodni wyjął mocno pomiętą kartkę. Poło­żył ją na bla­cie stołu i roz­pro­sto­wał dło­nią. Znaj­do­wał się na niej adres jed­nego z pubów przy ulicy Piw­nej w Gdań­sku. Wczo­raj, gdy po roz­mo­wie z Ceza­rym wyszedł z komi­sa­riatu, na par­kingu za budyn­kiem zauwa­żył Arka. Chło­pak pochy­lony pod otwartą maską swo­jego dobrze już wysłu­żo­nego citro­ena z lat dzie­więć­dzie­sią­tych, szu­kał usterki, która od dłuż­szego już czasu sku­tecz­nie unie­moż­li­wiała mu odpa­le­nie sil­nika. W pew­nym momen­cie pode­szła do niego ele­gancko ubrana, zgrabna kobieta, w bar­dzo obci­słej czar­nej sukience do kolan i w dużym żół­tym kape­lu­szu, spod któ­rego wysta­wały lśniące jasne włosy. Sta­nęła za jego ple­cami i ode­zwała się do niego. Zasko­czony Arek praw­do­po­dob­nie zauwa­żył naj­pierw jej dłu­gie nogi, bo pro­stu­jąc się gwał­tow­nie, wal­nął głową o pod­nie­sioną klapę. Następ­nie z ręką poło­żoną na prze­rze­dzo­nych wło­sach, roz­ma­wiał z nią przez chwilę, ryt­micz­nie masu­jąc obo­lałe miej­sce. Po kilku minu­tach kobieta wska­zała dło­nią na budy­nek komendy. Gekon spoj­rzał w tę stronę i zaśmiał się gło­śno, po czym wypro­sto­wał syl­wetkę i ude­rza­jąc piętą o piętę, w pozy­cji na bacz­ność, ski­nął głową. Zapewne w ten oto efek­towny spo­sób się przed­sta­wił. Bruno nie sły­szał co mówił, ale zna­jąc jego wro­dzony brak skrom­no­ści i skłon­ność do kon­fa­bu­la­cji, był pewien, że jego kolega zapre­zen­to­wał swoją osobę z jak naj­lep­szej strony, dodat­kowo ubar­wia­jąc swoje rze­kome osią­gnię­cia o hol­ly­wo­odz­kie wręcz efekty, bo kobieta rado­śnie roz­chy­liła dło­nie i wyglą­dało na to jakby jego wła­śnie szu­kała. Były poli­cjant obser­wo­wał ich jesz­cze przez chwilę i gdy roz­mów­czyni w końcu ode­szła, obsy­pana uprzed­nio poca­łun­kami od dłoni pra­wie po łokieć, Bruno ruszył w stronę Arka.

Chciał zamie­nić z poli­cjan­tem dwa słowa, dla­tego nie­zbyt chęt­nie, ale zmu­szony był zapro­po­no­wać mu pod­wózkę. Arek zgo­dził się natych­miast.

Gdy jadąc Aleją Zwy­cię­stwa, mijali rząd śnież­no­bia­łych apar­ta­men­tow­ców z dużymi dacho­wymi tara­sami, Gekon oparł się pew­nie w fotelu i wyraź­nie zado­wo­lony odwró­cił głowę w stronę kie­rowcy.

– Widzisz kolego… – powie­dział powoli, bar­dzo niskim cie­płym gło­sem, który nie wró­żył niczego dobrego. – Zawsze sobie powta­rzam. Nie szarp się. Na spo­koj­nie. Same przyjdą.

– Zaczyna się… – pomy­ślał Bruno, spo­glą­da­jąc kątem oka w kie­runku swo­jego pasa­żera, któ­remu roz­ma­rzony sze­roki uśmiech ponow­nie zago­ścił na twa­rzy.

– I nie mówimy tu oczy­wi­ście o jed­no­ra­zo­wym przy­padku, jaki miał miej­sce przed kwa­dran­sem. O nie! – otarł dło­nią nos. – Widzia­łeś ją? – rzu­cił krótko, zbli­ża­jąc swoją twarz na kil­ka­na­ście cen­ty­me­trów do jego twa­rzy i spo­glą­da­jąc na niego swo­imi mocno wyba­łu­szo­nymi oczami. Aż za dobrze – pomy­ślał Bruno ści­ska­jąc moc­niej kie­row­nicę. Bez wąt­pie­nia na nim rów­nież dziew­czyna zro­biła nie­małe wra­że­nie.

– A kogo mia­łem widzieć? – zapy­tał, uda­jąc zdzi­wie­nie i nie przy­zna­jąc się do tego, że był świad­kiem roz­mowy ich dwojga. Miał nadzieję, że w ten spo­sób uda mu się unik­nąć prze­chwa­łek, któ­rymi Gekon potra­fił wręcz zamę­czyć.

– No to żałuj, bra­cie – pod­su­mo­wał, wyraź­nie współ­czu­jąc. – Dla­tego zawsze powta­rzam sta­remu. Wyjdźmy do ludzi. Nie bójmy się. Spo­łe­czeń­stwo nas lubi. Ale on tylko praca biu­rowa i nocne mocze­nie kija w morzu. Ryby, grzyby – pod­su­mo­wał krótko z wyraź­nym nie­sma­kiem.

– Zatem pozo­staje mi tylko pogra­tu­lo­wać ci nowej zna­jo­mo­ści. O czym roz­ma­wia­li­ście, jeśli można… – nie wytrzy­mał w końcu.

– O tym i owym. Wiesz, jak to jest. Dziew­czyna wyraź­nie pró­bo­wała się o mnie cze­goś dowie­dzieć. Ja o niej. Bada­li­śmy się wstęp­nie. – Bruno kiw­nął jedy­nie głową. – Aaa… Widzisz! – dodał nagle Arek, tak jakby coś sobie przy­po­mniał. – Na odchodne powie­działa, że tydzień temu była umó­wiona na roz­mowę z jed­nym star­szym poli­cjan­tem z naszej komendy. Ponad metr osiem­dzie­siąt z brzusz­kiem i przy­cia­sną mary­narką w kratę. Z pew­no­ścią cho­dziło jej o Ceza­rego. Cze­kała na niego u sie­bie w miesz­ka­niu. U sie­bie w miesz­ka­niu! Rozu­miesz?! – krzyk­nął z nie­do­wie­rza­niem. – Ale ten nie przy­szedł. To dla­tego zmu­szona była pofa­ty­go­wać się do nas oso­bi­ście. A więc ryby, grzyby i skle­roza do kom­pletu. Wła­śnie z takimi ludźmi przy­szło mi tutaj pra­co­wać – dodał, krę­cąc głową. – Aby unik­nąć podob­nych wpa­dek umó­wi­łem się z nią na jutro koło czter­na­stej, w pubie przy ulicy Piw­nej. Komi­sa­riat to nie miej­sce dla kobiety z tą klasą. – Bruno prze­wró­cił oczami. – Roz­py­tam i mam nadzieję, dokład­niej prze­ba­dam – kiw­nął pew­nie, zamy­śla­jąc się i przy­bie­ra­jąc minę pro­fe­sjo­na­li­sty. Dal­szą drogę prze­byli już w mil­cze­niu. Jedy­nie pod koniec prze­jażdżki Arek zaczął nucić coś pod nosem i cho­ciaż dobie­ga­jące do uszu kie­rowcy dźwięki, przy­po­mi­na­jące wycie cier­pią­cego na ból zębów niedź­wie­dzia, nie miały nic wspól­nego z muzyką, zde­cy­do­wa­nie wolał je od roz­mowy.

Bruno scho­wał kartkę z umiesz­czo­nym na niej adre­sem, gdzie miało dojść do spo­tka­nia Arka z nie­zna­jomą i zapadł się w swoim ulu­bio­nym skó­rza­nym fotelu usta­wio­nym pod dużym czarno-bia­łym zdję­ciem w szkla­nej anty­ra­mie, z któ­rego z uśmie­chem spo­glą­dał na niego leżący nad base­nem trzy­dzie­sto­kil­ku­letni Clint Eastwood. Przez jakiś czas sie­dział w mil­cze­niu wpa­trzony w kłó­cącą się za oknem, ele­gancko ubraną parę. Ta, nie wie­dząc dla­czego, na czas wyja­śnie­nia poran­nego sporu wybrała sobie jego ganek. Kobieta, wyraź­nie młod­sza, zarzu­cała swo­jemu roz­mówcy zdradę, po czym nie cze­ka­jąc na wyja­śnie­nia, rzu­ciła bukie­tem kwia­tów o chod­nik. Star­szy o ponad dwa­dzie­ścia lat męż­czy­zna, z pew­no­ścią miał kilka cał­ko­wi­cie wia­ry­god­nych i sen­sow­nych wer­sji na swoją obronę, jed­nak nie miał szans na to, by wybrać któ­rąś z dostęp­nych opcji, bo dziew­czyna wyraź­nie nie pozwa­lała mu dojść do słowa. Chcąc jakoś zała­go­dzić sytu­ację, pró­bo­wał przy­tu­lić kobietę do sie­bie, lecz ona ode­pchnęła go i ucie­kła do miesz­ka­nia z dużym tara­sem, znaj­du­ją­cym się po dru­giej stro­nie uliczki, z trza­skiem zamy­ka­jąc za sobą drzwi. Męż­czy­zna, z miną zbi­tego psa, pozbie­rał roz­rzu­cone kwiaty i po wrzu­ce­niu ich na tylne sie­dze­nie spor­to­wego cabrio, odje­chał z efek­tow­nym piskiem opon.

– Odpuść sobie bra­cie – powie­dział Bruno, widząc, że przed­sta­wi­cielka płci pięk­nej ewi­dent­nie chciała zakoń­czyć ten zwią­zek. Na bal­ko­nie znaj­du­ją­cym się na pierw­szym pię­trze kolo­ro­wej kamie­niczki, tej samej do któ­rej wbie­gła zapła­kana dziew­czyna, zauwa­żył kom­plet sek­sow­nej bie­li­zny z czar­nej koronki i poń­czo­chami z paskami nośnymi w podob­nym kolo­rze. Był to z pew­no­ścią ten sam zestaw, w któ­rym owa nie­wia­sta, przy­wi­tała wczo­raj­szego wie­czora trzy­dzie­sto­let­niego męż­czy­znę, a któ­rego lśniący pojazd odje­chał spod okien jego loftu dzi­siaj wcze­snym ran­kiem, budząc piskiem opon oko­licz­nych miesz­kań­ców.

Bruno oparł wygod­nie głowę i spo­glą­da­jąc w sufit zamy­ślił się przez chwilę. Przed oczami uka­zała mu się spo­tkana wczo­raj przed komi­sa­ria­tem ele­gancka blon­dynka i Gekon ukryty pod maską prze­rdze­wia­łego gru­chota, spod któ­rej wysta­wał jedy­nie skó­rzany san­dał w czar­nej skar­pe­cie. W trak­cie swo­jego życia, nie tylko sporo widział, ale też wiele sły­szał o róż­nych dewia­cjach sek­su­al­nych i jeśli ta mia­łaby być jedną z nich, z pew­no­ścią zaj­mo­wałby wyso­kie miej­sce na jego liście.

Po połu­dniu Bruno miał zamiar odwie­dzić gale­rię han­dlową Forum w Gdań­sku, gdzie zamie­rzał kupić drobny pre­zent na wie­czorną imprezę z oka­zji rocz­nicy ślubu swo­ich przy­ja­ciół. Tak się przy­pad­kiem zło­żyło, że jadąc na miej­sce, w trak­cie prze­jazdu w pobliżu ulicy Piw­nej, zauwa­żył zna­nego mu już citro­ena nale­żą­cego do Gekona, zapar­ko­wa­nego nie­dbale na miej­scu prze­zna­czo­nym dla osób nie­peł­no­spraw­nych. Przy­po­mniał sobie o wczo­raj­szej roz­mo­wie, w trak­cie któ­rej Arek wspo­mniał mu o umó­wio­nym spo­tka­niu z tajem­ni­czą blon­dynką. Po czym rozej­rzał się instynk­tow­nie i przy­sta­nął na pobo­czu.

By­naj­mniej nie stę­sk­nił się za przy­ja­cie­lem, jed­nak jego uwagę zwró­ciła kobieta wychy­la­jąca się dys­kret­nie zza rosną­cego kil­ka­na­ście metrów dalej żywo­płotu. Postać zde­cy­do­wa­nie wyróż­niała się na tle spa­ce­ru­ją­cych wokół ludzi. Była wysoką, zgrabną trzy­dzie­sto­latką z dłu­gimi blond wło­sami, ubraną w brą­zową spód­niczkę w białe groszki, gra­na­towy żakiet i rzu­ca­jący się w oczy duży błę­kitny kape­lusz. Przy­po­mi­nała mu Julie Roberts z filmu Pretty Woman, zaraz po zaku­pach zro­bio­nych w luk­su­so­wych buti­kach Beverly Hills.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki